30 χρόνια Ε.Σ.Υ. με τα μάτια ενός νέου ιατρού: Γενέθλια ή κηδεία;

[Clemence]

30 χρόνια Ε.Σ.Υ. με τα μάτια ενός νέου ιατρού: Γενέθλια ή κηδεία;

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μεγάλο και, ενδεχομένως, να κουράσει τον αναγνώστη. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τη φλυαρία και προτείνω σε όποιον δεν βρει το κουράγιο να το φτάσει μέχρι τέλους, ας κάνει τουλάχιστον τον κόπο να διαβάσει τις τελευταίες δύο περιεκτικότατες παραγράφους…

Τα γενέθλιά του γιόρτασε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο έκλεισε αισίως 30 χρόνια ζωής. Σαν εκπρόσωπος της γενιάς των νέων ιατρών, δεν θα μπορούσα να μην γράψω λίγες αράδες για το εορταστικό γεγονός, που ελπίζω να μην εξελιχθεί μελλοντικά σε μνημόσυνο..

Εμείς οι νέοι επιστήμονες μπήκαμε στο ΕΣΥ πριν λίγα χρόνια, αριθμούμε, άλλοι λίγο λιγότερο, άλλοι λίγο περισσότερο, τα ίδια χρόνια ζωής με αυτό, μεγαλώσαμε, εξελιχθήκαμε παράλληλα. Και φυσικά δεν γνωρίσαμε, δεν βιώσαμε τη λεγόμενη χρυσή εποχή του, την ευμάρεια, την αυτάρκεια και την όποια ακμή του.

Θα επιχειρήσω να καταθέσω τις δικές μου σκέψεις και ιδέες για το εορτάζον μεν αλλά και πάσχον δε, Εθνικό Σύστημα Υγείας, αλλά και τα όνειρα ή τις προτάσεις μου, ουτοπικά ή όχι, ο χρόνος θα δείξει, για τη βελτίωση αυτού στο εγγύς μέλλον, ελπίζοντας ότι εκφράζω εν πολλοίς κάθε νέο συνάδελφό μου. Δεν θα ξεχάσω να παραλείψω, (πώς θα μπορούσα άλλωστε την αναφορά μου στα κακώς κείμενα, τους προβληματισμούς και τις πικρίες που στοιχειώνουν τη γενιά των νέων ιατρών και καθιστούν το μέλλον του ΕΣΥ εξαιρετικά δυσοίωνο και αβέβαιο.

Αριθμοί, ποσοστά, οικονομικές τεχνοκρατικές έννοιες και λογιστικά στατιστικά δεν με αφορούν. Θα ξεκινήσω με μια βιωματική ιστορία από τα αγνά και ονειροπόλα χρόνια του Πανεπιστημίου (την έχω ξαναδιηγηθεί στο παρελθόν) με ιδιαίτερη και ξεχωριστή σημειολογία για όλους εμάς τους νέους ιατρούς.

Ήμουν πρωτοετής φοιτητής Ιατρικής, θυμάμαι, όταν ο υπερήλικας καθηγητής της ιστολογίας μας διηγήθηκε με περισσή ζωντάνια μια κωμικοτραγική ιστορία από τη ζωή του, προκειμένου να αντικρούσει τα επιχειρήματα και τη διαρκή γκρίνια μας περί δυσνόητης και ογκώδους διδακτέας ύλης. Απευθυνόμενος σε όλη την αίθουσα και με φωνή εμφανώς αλλοιωμένη από συγκίνηση, είπε: «Πρέπει να αισθάνεστε πολύ τυχεροί, οι επιστήμονες της γενιάς σας, διότι με την αλματώδη πρόοδο της Τεχνολογίας, τα δεδομένα στην Ιατρική ναι μεν είναι πολύ περισσότερα και καθημερινά ολοένα και προστίθενται καινούργια, αλλά στηρίζονται πλέον σε αδιαμφισβήτητα και γερά θεμέλια. Και το Εθνικό Σύστημα Υγείας το οποίο θα υπηρετήσετε στο εγγύς μέλλον, είναι πλέον δομημένο σε στέρεες βάσεις, σε σταθερά ανοδική πορεία που σας εγγυάται επαγγελματική σταθερότητα και μεγάλες δυνατότητες άρτιας εκπαίδευσης και εξέλιξης. Είναι πρωταρχικής σημασίας να πατάτε σε στιβαρά θεμέλια, όταν ασκείτε την λειτούργημα του ιατρού. Τι να πούμε κι εμείς, που τελειόφοιτοι γιατροί το 1953, μας κάλεσαν στο αμφιθέατρο (σαν σε έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν) και μας ζήτησαν να διαγράψουμε μονοκοντυλιά όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή ξέραμε και είχαμε διδαχθεί, γιατί την προηγουμένη είχε ανακαλυφθεί το DNΑ;!!».

Κι όμως ο καθηγητής έπεσε έξω. Η ιστορία μοιραία επαναλήφθηκε για μια ακόμη φορά. Αν οι γιατροί της δεκαετίας του 50 υποχρεώθηκαν να διαγράψουν την επιστημονική τους κατάρτιση, γιατί ανακαλύφθηκε ο γενετικός κώδικας, εμείς οι νέοι Ελληνες γιατροί εν έτει 2014 κληθήκαμε να προσαρμοστούμε βίαια σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη, δύσοσμη και δυσάρεστη πραγματικότητα για το ΕΣΥ. Το οποίο από χρυσελεφάντινο στήθος που επί τρεις δεκαετίες αστείρευτα μας έτρεφε, μετατράπηκε σε θλιβερό και νοσούν κακέκτυπο του αρχικού του προορισμού. Ξάφνου στέρεψε από ιδέες, χρήμα και κυρίως από παραδοσιακές αξίες, μπαίνοντας στο γύψο της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Δίχως να φέρουμε την παραμικρή ευθύνη, όλοι εμείς οι νέοι γιατροί κληθήκαμε να απαγκιστρωθούμε με βιολέντσα από της επιστήμης μας τα στεγανά, να απαρνηθούμε τις ιατρικές πεποιθήσεις μας, την αξιοπρέπεια, τη μεροληψία, τη χλιαρότητά, τις φιλοδοξίες μας και να προσαρμοστούμε σε ένα διαφορετικό ΕΣΥ, σε ένα άλλο δημόσιο νοσοκομείο. Από τη μία στιγμή στην άλλη, έπρεπε να μάθουμε να συζούμε αρμονικά με την επερχόμενη κοσμογονία του ιατρικού κλάδου. Ανατροπή από τις λίγες, που θα ζήλευε η διεστραμμένη φαντασία οσκαρικών σεναριογράφων και παραγωγών.

Είμαι ειδικευόμενος γιατρός του «μετά χρεοκοπίας» Εθνικού Συστήματος Υγείας. Για την οικονομία της συζήτησης θέλω να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ τους ειδικευόμενους ιατρούς τη ραχοκοκαλιά των δημόσιων νοσοκομείων, την αρχή και το τέλος τους. Δίχως εμάς δεν υφίσταται σύστημα υγείας, δεν υφίσταται υγεία.

Καθημερινά εγώ και χιλιάδες νέοι συνάδελφοί μου στα νοσοκομεία της χρεοκοπημένης χώρας δίνουμε μάχη για το ζην και το ευ ζην των πολιτών. Κάτω από αντίξοες και άθλιες, εξαντλητικές μνημονιακές συνθήκες. Δίχως να ερωτηθούμε, μας επιβλήθηκε να τζογάρουμε στη ρώσικη ρουλέτα ενός ανεπαρκέστατου, ελλιπέστατου, χρεοκοπημένου ΕΣΥ την προσωπική μας υγεία, ψυχική και σωματική, και την επαγγελματική μας υπόσταση.

Εφημερεύουμε σαν ακούραστα ρομπότ έως και 10 μέρες το μήνα και σώζουμε κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές χωρίς να εισπράττουμε συχνά ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα ή ένα ευχαριστώ. Τις οικογένειες και τα παιδιά μας τους βλέπουμε , τους ζούμε ελάχιστα. Τις λίγες ώρες που γυρνάμε στο σπίτι, κοιμόμαστε λόγω εξάντλησης ή μελετούμε, γιατί έτσι επιβάλλει το λειτούργημά μας. Για όλα τούτα αμειβόμαστε με σκάρτα 2 ευρώ την ώρα, εάν και εφόσον το μπαταξήδικο κράτος δεήσει να μας πληρώσει.

Λένε ότι οι Έλληνες οδηγοί είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Επιβιώνουν με επιτυχία στους χειρότερους και επικινδυνότερους δρόμους της Ευρώπης, γεμάτους καρμανιόλες και λακκούβες. Αναπτύσσουν σπάνια οδηγικά ένστικτα, αξιοζήλευτη αντίληψη και αετίσια αντανακλαστικά. Κάτι αντίστοιχο πιστεύεται ότι συμβαίνει και με μας, τους νέους έλληνες ιατρούς του ΕΣΥ που σκληραγωγούμαστε καθημερινά σε ένα αφιλόξενο και πολυπλόκαμο, πλέον σύστημα υγείας. Γεγονός που ίσως καταμαρτυρούν, κάποιοι λένε, οι παγκόσμιες ιατρικές πρωτιές της χώρας μας στο εξωτερικό, προσέγγιση τουλάχιστον επιφανειακή και επιπόλαιη.

Η ανάπτυξη βαθειάς ιατρικής αντίληψης λόγω αντίξοων συνθηκών εξάσκησης του επαγγέλματος δεν είναι λύση, είναι ντροπή. Η λύση είναι μια και μοναδική και έχει όνομα:ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και σε τούτη εδώ την θεμελιώδη παράμετρο θέλω να σταθώ σημαντικά.

Μπήκαμε πριν κάποια χρόνια στο ΕΣΥ με όνειρα για εκπαίδευση και δίψα για γνώση. Η μετά πτυχίου εκπαίδευσή για την απόκτηση τίτλου ειδικότητας, είναι το εχέγγυο για τη μετέπειτα πετυχημένη καριέρα κάθε ιατρού, το άλφα και το ωμέγα στη διασφάλιση της υγείας των πολιτών μιας χώρας ανεπτυγμένης, ευνομούμενης και σωστά λειτουργούσας.

Δυστυχώς τα δεδομένα σε αυτόν τον τομέα κάθε άλλο παρά ευχάριστα είναι. Στο ελληνικό σύστημα υγείας τα ζητήματα υποεκπαίδευσης ή και καθόλου εκπαίδευσης των νέων ιατρών είναι στην ημερήσια διάταξη των νοσοκομείων ολόκληρης της επικράτειας, πανεπιστημιακών και κρατικών, και οι λόγοι πολλοί και υπαρκτοί.

Προϋπόθεση για την άριστη εκπαίδευση μας είναι η διαρκής καιεπαρκής υλικοτεχνική υποστήριξητων νοσοκομείων, η απρόσκοπτη λειτουργία τους και η στελέχωσή τους με ικανό ανθρώπινο δυναμικό. Τα νοσοκομεία απαιτείται να λειτουργούν και ως εκπαιδευτήρια με ουσιαστική ηλεκτρονική διασύνδεση των κλινικών και εργαστηρίων, με την τήρηση ηλεκτρονικού αρχείου ιατρικών φακέλων ασθενών, με λειτουργία ιατρικών βιβλιοθηκών ώστε οι ιατροί να εκπαιδεύονται μέσα από τη δυναμική παρουσία, στήριξη των ειδικών γιατρών – εκπαιδευτών.

Η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από το μοντέλο που μόλις περιέγραψα με τους νέους λειτουργούς υγείας να εκτελούμε αποκλειστικά χρέη γραμματέων, διεκπεραιώνοντας κάθε γραφειοκρατικής φύσης ενέργειες,βγάζοντας λάντζα και καθαρίζοντας τους δύσκολους λεκέδες της μπουγάδας των ΤΕΠ.Όσο για το ανθρώπινο δυναμικό, η μνημονιακή λαίλαπα γονάτισε τα ήδη υποστελεχωμένα νοσοκομεία, ενοχοποίησε την κύηση συναδέλφων γυναικών και έστειλε τους νέους γιατρούς στα τάρταρα του εργασιακού burnout.

Οργανωμένο ενιαίο και αδιαίρετο εθνικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα ανά ειδικότητα δεν υφίσταται. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα ποικίλλουν, όχι μόνο μεταξύ των νοσοκομείων, αλλά ακόμη και μεταξύ συναφών κλινικών στο ίδιο νοσοκομείο. Και αν δεχτούμε ότι υπάρχουν, είναι κοινό μυστικό ότι διακοσμούν σκονισμένα συρτάρια και σκουριασμένα εκπαιδευτικά χρονοντούλαπα, χωρίς καμιά εφαρμογή τους στην πράξη.

Κατευθυντήριες διαγνωστικές και θεραπευτικές οδηγίες δεν εφαρμόζονται με σχέδιο και απτό πλάνο. Αντίθετα, πολλές φορές δρώντας υπό τον φόβο της όποιας αστικής ευθύνης και σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας παρατηρείται άσκοπη παραγγελία διαγνωστικών εξετάσεων και φαρμακευτικής αγωγής χωρίς τεκμηριωμένη ένδειξη από τους νέους ιατρούς. Τακτικές που οδηγούν μοιραία στην άσκοπη σπατάλη μεγάλων ποσών και κατ’ επέκταση στην υποεκπαίδευσή μας.

Επίσης, απουσιάζει σχεδόν παντελώς η εξάσκησή μας σε επίπεδο παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, απόλυτα αναγκαίας, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των ιατρών, μετά την ολοκλήρωση της ειδίκευσής μας, θα ασκήσουμε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας διάολε.

Για εμάς τους νέους ιατρούς κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Δεν ευθυνόμαστε για το τέλμα του ΕΣΥ. Παθογένειες χρόνων δεν είναι δικά μας παιδιά. Δεν ανήκουμε σε κάποια ματσωμένη ελίτ, ούτε θεωρούμε εαυτούς παιδιά ενός ανώτερου Θεού.

Δεν ζητάμε πολλά.

Δωρεάν δημόσια υγεία για όλους ζητάμε σε ένα ΕΣΥ υγιές που θα μας σέβεται, θα μας εκπαιδεύει και θα μας προστατεύει. Ένα ΕΣΥ που θα αξιολογεί με αντικειμενικότητα και θα επιβραβεύει την κλινική ικανότητα, τη γνωστική επάρκεια και την επαγγελματική συμπεριφορά όλων, ειδικών και ειδικευόμενων. Σε ένα ΕΣΥ που θα ενισχύεται αδιάκοπα από ένα θαρραλέο κράτος με περισσότερους ιατρούς – εκπαιδευτές, ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, δομές και κονδύλια, μακριά από τροϊκανές αιμοδιψείς επιταγές και τεχνοκρατικές λογικές.

Ο όρκος του Ιπποκράτη που με τιμή και περηφάνια δώσαμε, περιγράφει με συγκλονιστική γλαφυρότητα όλες τις πτυχές που αφορούν την ηθική εξάσκηση της ιατρικής. Την άσκηση του λειτουργήματος του θεραπευτή με δικαιοσύνη, φροντίδα και ακεραιότητα. Το εορτάζων σύστημα υγείας οφείλει να έχει σημαία του τούτες τις αξίες και αυτές μονάχα να υπηρετεί ευλαβικά. Δίνοντας κίνητρα στους νέους γιατρούς, ώστε το θλιβερό φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης συναδέλφων να αποτελέσει παρελθόν.

Ευχολόγια; Ρομαντισμός; Αφέλεια; Ίσως να είναι κι έτσι. Αλλά παρά την όποια αθωότητά και την όποια αβάσταχτη ελαφρότητά μας, εμείς οι νέοι γιατροί που μείναμε στη χώρα και στα δημόσια νοσοκομεία της, δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε τον καθημερινό αγώνα για ένα υγιές Εθνικό Σύστημα Υγείας με οποιοδήποτε τίμημα.Το οφείλουμε σε εμάς τους ίδιους, στην τσαλακωμένη αξιοπρέπειά μας, στα παιδιά μας.

Όπως έλεγε κι ο μεγάλος Ιωάννης Καποδίστριαςαξιότιμε υπουργέ:

«Απέκαμα! Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου και ας κινδυνεύσω να χαθώ…».

*Follow on twitter: @AlexisPolitis

http://www.aixmi.gr/index.php/30xroniaesymatianeou-2/

[sjjggst]

Από έναν ταλαίπωρο ειδικευόμενο που παλεύει όλη την ημέρα αβοήθητος με τα κύματα φυσικά δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξει τον κόσμο ή το Σύστημα. Από την άλλη πλευρά, σας διαβεβαιώ πως οι ξένοι συνάδελφοι, όσους γνώρισα εγώ τουλάχιστον, προσπαθούν πάντα να κάνουν τη δουλειά τους και να αποκομίσουν όσα περισσότερα μπορούν από την εκπαίδευσή τους, χωρίς να γκρινιάζουν όλη την ημέρα για το "Σύστημα", τον "καιρό", το "Κεφάλαιο", το "Μνημόνιο", τη "Μέρκελ" κτλ. Με το Σύστημα δεν μπορείς να τα βάλεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να τα βάλεις μαζί του. Χρειάζεται να βρεις τρόπους να το υπερκεράσεις.

Το έχω πει κι αλλού αλλά θα το ξαναπώ και δεν θα κουράζομαι να το λέω. Έχω δει Άγγλους ειδικευόμενους να ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις ώστε να μαζέψουν χρήματα και να αγοράσουν εξοπλισμό για την Κλινική τους. Να μαστορεύουν στο δρόμο ποδήλατα. Να οδηγούν οι ίδιοι με τα ποδήλατά τους αρκετά χιλιόμετρα και να μαζεύουν στο δρόμο χρήματα για την Κλινική τους, για να αγοράσουν βιβλία που θεωρούν απαραίτητα για την εκπαίδευσή τους. Ποτέ δεν τους άκουσα να βρίσκουν ως δικαιολογία το Σύστημα. Σιγά μην περίμεναν κάθε Μπλερ και κάθε Κάμερον πότε θα θυμηθεί να τους τα αγοράσει.

Πολλοί συνάδελφοι θα διαφωνήσουν με τις παραπάνω τακτικές. Γούστα είναι αυτά. Εγώ τις θεωρώ αρκετά αποτελεσματικές αλλά θέλουν κόπο, διάθεση, οργάνωση και προσπάθεια και τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες εμφανίζουν αλλεργία στη λογική, στην οργάνωση, στον κόπο και στην προσπάθεια ή άλλες φορές κοπιάζουν χωρίς λόγο και ανοργάνωτα και τελικά αναποτελεσματικά, όπως οι ειδικευόμενοι για παράδειγμα.

Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως ενώ σήμερα όλο και περισσότεροι Έλληνες εκπαιδεύονται, μετεκπαιδεύονται, εργάζονται ή και καταλαμβάνουν Διευθυντικές ή και υψηλές ακαδημαϊκές θέσεις σε νοσοκομεία και μεγάλα Πανεπιστημιακά κέντρα του εξωτερικού και άρα έρχονται σε επαφή με μοντέρνα Συστήματα Υγείας αλλά και με κατά τεκμήριο πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά μοντέλα φοίτησης των Ιατρικών Σχολών και εκπαίδευσης των ειδικευόμενων Ιατρών, κατά την επιστροφή τους στην Ελλάδα δεν επιχειρούν ή δεν καταφέρνουν (?) να αλλάξουν απολύτως τίποτα στις Σχολές τους ή στις Κλινικές τους.

Ξαναμπαίνουν όλοι τους στην "κινούμενη μάζα" και ξαναγίνονται στις περισσότερες περιπτώσεις ένα με τον βούρκο που άφησαν κάποτε πίσω τους. Καλά λένε πως τα "Ελληνικά" είναι δύσκολα αλλά έτσι και τα μάθεις μια φορά δεν τα ξεχνάς ποτέ....

Η δικαιολογία της "άγνοιας" δεν νομίζω πως υφίσταται πια για τις νέες γενιές των Ελλήνων επιστημόνων. Και η καραμέλα της έλλειψης πόρων ή του αδιάφορου πρωθυπουργού/υπουργού/διοικητή κτλ είναι ώρα να σταματήσει. Για να προσφέρεις οργανωμένες και ορθολογικές υπηρεσίες στους ασθενείς σου ή καλύτερη εκπαίδευση στους μαθητές σου (φοιτητές σου/ειδικευόμενους/υφιστάμενους) μεράκι και αγάπη για τη δουλειά σου χρειάζεσαι μόνο και τίποτα άλλο.

Edit: Βαρέθηκα σε αυτή τη χώρα την ατέλειωτη κλάψα. Μάλλον είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας. Αν δεν εμφανισθεί ο "από μηχανής Θεός", που θα σώσει τη χώρα, θα πάρει πίσω την Πόλη κτλ, θεωρούμε τους εαυτούς μας ανίκανους για οτιδήποτε δημιουργικό. Ή μάλλον, μας έχουν κάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανίκανους για οτιδήποτε καλό.....

[karanti_maria]

Απαράδεκτη κλάψα και γκρίνια από έναν νέο γιατρό για τα δημόσια νοσοκομεία του ΕΣΥ!

Κάνει πως δεν ξέρει πως σε διπλανά δωμάτια από εκεί που βρισκόταν, διεφθαρμένοι Διευθυντές κι Επιμελητές ΕΣΥ, εκβίαζαν καθημερινά εκατοντάδες φακελάκια από συγγενείς ταλαιπωρημένων ασθενών, στα παράνομα ιδιωτικά μαγαζάκια που έχουν στήσει μέσα στα δημόσια νοσοκομεία του ΕΣΥ.

Κάνει πως δεν ξέρει για τα δωράκια και τις μίζες, για αλόγιστη υπερσυνταγογράφηση, από τους δεκάδες υπαλλήλους φαρμακευτικών Εταιριών.

Κάνει πως ξεχνά πως δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση/εκπαίδευση/εξειδίκευση ιατρού στο ΕΣΥ, λόγω συνδικαλιστικών αντιδράσεων.

Κάνει πως ξεχνά το συνεχιζόμενο πάρτι με τα "κουβανέζικα", τα ορθοπεδικά υλικά, τα αναλώσιμα, τη σίτιση, την καθαριότητα, τη φύλαξη, τη μηχανογράφηση, την έρευνα, κτλ, στα δημόσια νοσοκομεία του ΕΣΥ.

Κάνει πως ξεχνά πως στα δημόσια Μαιευτήρια μας δρουν ανεξέλεγκτα διεθνή κυκλώματα εμπορίας βρεφών, παράνομων υιοθεσιών, εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων, κτλ.

Κανείς δε λυπάται τέτοια σάπια συστήματα υγείας, που απομυζούν, απαξιώνουν και βασανίζουν τους πολίτες!

Σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή Χώρα, θα είχαν ανακληθεί ήδη όλες οι άδειες λειτουργίας τέτοιων νοσοκομείων!

http://www.protothema.gr/greece/article/343905/sdoe-enas-stous-treis-giatrous-me-adilota-eisodimata- ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika --katatheseis-efopliston/

[sjjggst]

Φυσικά προσωπικά δεν υποστηρίζω πως οι ειδικευόμενοι φταίνε για τα κακώς κείμενα του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ούτε και για την τελική του κατάρρευση.

Φταίνε όμως γιατί ποτέ δεν κατάφεραν μονοιασμένοι και ενωμένοι σε κάθε Τμήμα και κάθε Κλινική να διεκδικήσουν την εκπαίδευση που τους αξίζει και γιατί σε γενικές γραμμές δεν επιδίωξαν από μόνοι τους να κάνουν το "κάτι παραπάνω" με προσωπική δουλειά στις περιπτώσεις που ο εκάστοτε Διευθυντής/Διοικητής/Υπουργός/Πρωθυπουργός αδιαφορούσε γι'αυτούς. Σε πολλές περιπτώσεις κατάντησαν χειρότεροι δημόσιοι υπάλληλοι από οποιαδήποτε μόνιμη νοσηλεύτρια ή γραμματέα του Νοσοκομείου τους, ξεχνώντας μέσα στην καθημερινή ρουτίνα ποιος είναι ο πραγματικός τους ρόλος μέσα στο Σύστημα και πως θα εκμεταλλευτούν καλύτερα το Σύστημα προς όφελός τους (εκπαιδευτικά πάντα!)

Η ιατρική καριέρα αρχίζει και δεν τελειώνει με το τέλος της ειδικότητας. Σημαντική λεπτομέρεια που οι περισσότεροι ξεχνάμε, ασχολούμαστε με τη χαρτούρα και τη γκρίνια και ξεχνάμε το βασικό μας στόχο: να μάθουμε ΟΣΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ μέσα στην ειδικότητα ώστε να βγούμε με όσο το δυνατόν καλύτερα εφόδια στον επαγγελματικό στίβο.

[notbad]

Ενα 20% του προσωπικού μπορει να δουλέψει και δουλεύει στο δημόσιο νοσοκομείο. Ενα 80% ειναι άτομα με ειδικές ανάγκες, παρτακηδες, παράσιτα του συστήματος. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να διορθωθεί αυτο το μπάχαλο. Ειναι hopeless and helpless. Πρεπει να πουληθούν σε ιδιώτες, και να γίνουν όπως τα ΚΤΕΟ. Τα θυμάστε οταν ήταν κρατικά; Που λαδωναμε, που περιμέναμε τέσσερις μήνες να περασει το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ, που μας φερονταν ο γκαραζιερης σαν ζώα επειδη ειχε το αποκλειστικό προνόμιο να μας περασει το αυτοκίνητο; Τωρα μεχρι τηλέφωνο σε παίρνουν ευγενικά και σε μισή ωρα εχεις τελειώσει με την απόδειξη σου.

Παραδείγματα καθημερινά απο μεγάλη κλινική δημοσίου νοσοκομείου

1. Γραμματέας που έλειπε δυο μήνες το καλοκαίρι με εκπαιδευτική άδεια, μετα άλλους δυο μήνες με αναρρωτική άδεια, και κάθε Παρασκευή επίσης με αναρρωτική άδεια

2. Προϊσταμένη αλλεργική στην χλωρίνη απαγορεύει να χρησιμοποιείται χλωρίνη στο τμήμα

3. Καθαρίστρια που παίρνει χρήματα και καθαρίζει μόνο τους θαλάμους που της εχουν δώσει μπαξίσι

4. Τρεις γιατροί με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ενας με ήπιου βαθμού αυτισμό που εχει τελειώσει τα πάντα (και ειδικότητα) στην Ρουμανία και ειχε κανει μια κρίση με φωνές στους διαδρόμους επειδη λεει το τηλέφωνο χτυπούσε συνέχεια (λες και το απαντούσε αυτός), ενας άλλος που βλέπει οράματα με την Παναγία και ενας τρίτος με βαριά κατάθλιψη, που τα καημενα τα παιδιά κανεις δεν τα απομακρύνει ευγενικά απο το σύστημα παρα τα αφήνουν να παρασιτουν, εις βάρος φυσικά άλλων.

Μωρε μπουρλότο και να τα δώσει όσο όσο σε όποιον τα αγοράζει. Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτο.

Επίσης για τους ειδικευομενους, ναι μεν ειναι γιατροί και πρεπει να αντιμετωπίζονται έτσι με ανάλογες ευθύνες, αλλα ειναι κ εκπαιδευόμενοι. Ο program director μου στις ΗΠΑ ειχε μαλωσει με τον chairman του medicine division οταν του ζήτησε ειδικευομενους για να καλύψει τις ανάγκες του hematology ward, ενός rotation που ήταν τόσο malignant όσο κ οι αιματολογικές κακοήθειες που νοσηλευε (οποιος εχει δει μια φορά οξεία λευχαιμία η tumor lysis syndrome καταλαβαίνει τι εννοώ, και αυτο δυο και τρία περιστατικά καθε βραδυ, μας είχαν γονατισει). Του ειχε πει οτι οι ειδικευομενοι μου δεν ειναι για να καλύπτουν τις ανάγκες του service και ηδη το rotation εχει αρνητικά reviews. Τι έκαναν; Προσελαβαν hospitalists internal medicine μόνο για το συγκεκριμένο τμήμα, αφού οι επιστήμονες αιματολογοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με την λαντζα και ήθελαν να εχουν μόνο την υψηλή επίβλεψη.

Δεν ξερω το σύστημα της Αγγλίας αλλα κ εκεί δεν νομίζω οι ειδικευομενοι να καλύπτουν ανάγκες του service εκτός των εκπαιδευτικών τους προγραμμάτων, με τόσα locum, staff grade, non-training πόστα που βλεπω να διαφημίζονται και φαντάζομαι οτι προσλαμβάνονται γιατροί για να καλύψουν τις ανάγκες αυτές.

[sjjggst]

Ενα 20% του προσωπικού μπορει να δουλέψει και δουλεύει στο δημόσιο νοσοκομείο. Ενα 80% ειναι άτομα με ειδικές ανάγκες, παρτακηδες, παράσιτα του συστήματος. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να διορθωθεί αυτο το μπάχαλο. Ειναι hopeless and helpless. Πρεπει να πουληθούν σε ιδιώτες, και να γίνουν όπως τα ΚΤΕΟ. Τα θυμάστε οταν ήταν κρατικά; Που λαδωναμε, που περιμέναμε τέσσερις μήνες να περασει το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ, που μας φερονταν ο γκαραζιερης σαν ζώα επειδη ειχε το αποκλειστικό προνόμιο να μας περασει το αυτοκίνητο; Τωρα μεχρι τηλέφωνο σε παίρνουν ευγενικά και σε μισή ωρα εχεις τελειώσει με την απόδειξη σου.

Παραδείγματα καθημερινά απο μεγάλη κλινική δημοσίου νοσοκομείου

1. Γραμματέας που έλειπε δυο μήνες το καλοκαίρι με εκπαιδευτική άδεια, μετα άλλους δυο μήνες με αναρρωτική άδεια, και κάθε Παρασκευή επίσης με αναρρωτική άδεια

2. Προϊσταμένη αλλεργική στην χλωρίνη απαγορεύει να χρησιμοποιείται χλωρίνη στο τμήμα

3. Καθαρίστρια που παίρνει χρήματα και καθαρίζει μόνο τους θαλάμους που της εχουν δώσει μπαξίσι

4. Τρεις γιατροί με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ενας με ήπιου βαθμού αυτισμό που εχει τελειώσει τα πάντα (και ειδικότητα) στην Ρουμανία και ειχε κανει μια κρίση με φωνές στους διαδρόμους επειδη λεει το τηλέφωνο χτυπούσε συνέχεια (λες και το απαντούσε αυτός), ενας άλλος που βλέπει οράματα με την Παναγία και ενας τρίτος με βαριά κατάθλιψη, που τα καημενα τα παιδιά κανεις δεν τα απομακρύνει ευγενικά απο το σύστημα παρα τα αφήνουν να παρασιτουν, εις βάρος φυσικά άλλων.

Μωρε μπουρλότο και να τα δώσει όσο όσο σε όποιον τα αγοράζει. Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτο.

Χα,χα,χα βρε notbad πραγματικά γέλασα πολύ με τα παραδείγματα σου, αν και είναι μάλλον για κλάμματα η κατάσταση, το ξέρω....

Ειδικά η προϊσταμένη με την αλλεργία στη χλωρίνη είναι όλα τα λεφτά!

Edit: τα δικά μου γέλια βέβαια κόπηκαν απότομα όταν κατάλαβα μέσα στη νύχτα πως η δικιά μου Προϊσταμένη είδε ξαφνικό όνειρο και κλείδωσε τη ντουλάπα με τα σετ τραχειοστομίας (σε μεγάλη ΩΡΛ Κλινική της Αθήνας με τους μισούς νοσηλευόμενους να έχουν επαπειλούμενο αεραγωγό, έτσι?) παίρνοντας τα κλειδιά μαζί της στο εξοχικό της. Θεώρησε προφανώς πως οι εφημερεύοντες θα κουβαλάνε επάνω τους κάποιο νυχοκόπτη για να κάνουν τη δουλειά τους αν χρειασθεί.

[sjjggst]

Επίσης για τους ειδικευομενους, ναι μεν ειναι γιατροί και πρεπει να αντιμετωπίζονται έτσι με ανάλογες ευθύνες, αλλα ειναι κ εκπαιδευόμενοι. Ο program director μου στις ΗΠΑ ειχε μαλωσει με τον chairman του medicine division οταν του ζήτησε ειδικευομενους για να καλύψει τις ανάγκες του hematology ward, ενός rotation που ήταν τόσο malignant όσο κ οι αιματολογικές κακοήθειες που νοσηλευε (οποιος εχει δει μια φορά οξεία λευχαιμία η tumor lysis syndrome καταλαβαίνει τι εννοώ, και αυτο δυο και τρία περιστατικά καθε βραδυ, μας είχαν γονατισει). Του ειχε πει οτι οι ειδικευομενοι μου δεν ειναι για να καλύπτουν τις ανάγκες του service και ηδη το rotation εχει αρνητικά reviews. Τι έκαναν; Προσελαβαν hospitalists internal medicine μόνο για το συγκεκριμένο τμήμα, αφού οι επιστήμονες αιματολογοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με την λαντζα και ήθελαν να εχουν μόνο την υψηλή επίβλεψη.

Δεν ξερω το σύστημα της Αγγλίας αλλα κ εκεί δεν νομίζω οι ειδικευομενοι να καλύπτουν ανάγκες του service εκτός των εκπαιδευτικών τους προγραμμάτων, με τόσα locum, staff grade, non-training πόστα που βλεπω να διαφημίζονται και φαντάζομαι οτι προσλαμβάνονται γιατροί για να καλύψουν τις ανάγκες αυτές.

Παρά το ότι τα Συστήματα Υγείας τόσο των ΗΠΑ όσο και του UK τα είδα σχετικά επιφανειακά αφού δεν ήμουν ειδικευόμενος σε κανένα από τα δύο (αλλά περνούσα πολλές ώρες στις Κλινικές με ειδικούς και ειδικευόμενους) νομίζω πως ο αμερικανικός τρόπος προσέγγισης της Ιατρικής και της περίθαλψης (γενικά...) είναι πιο ορθολογικός. Δεν λέω καλύτερος, απλά κάπως πιο ορθολογικός. Γνώμη μου βέβαια.