«Ανοίξτε μου την πόρτα για τη ζωή μου», μια φοιτήτρια ιατρικής για την απεργία των διοικητικών στο ΕΚΠΑ

[bromptonista]

Το protagon.gr δημοσίευσε χτες ένα κείμενο ανώνυμου αρθρογράφου, "της πρωτοετούς φοιτήτριας ΑΕΙ" .

Το κείμενο αναδημοσίευσε και το ΘΕΜΑ, όπου τα σχόλια των αναγνωστών είναι πολυπληθέστερα (και πιο ενδιαφέροντα).

Σε περίληψη, χάρηκε που πέρασε, τώρα 2 μήνες κάθεται, θέλει να ανοίξει η σχολή (της) για να κάνει μαθήματα και να γίνει γιατρός (το πλήρες κείμενο αναδημοσιεύω παρακάτω).

Κάθε χρόνο τα ίδια;

«Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!

Και μετά το χάος. Αρχίζει η χρονιά και παρουσιάζεται η απεργία των διοικητικών. Από τις 11 Σεπτεμβρίου κάθομαι ως τώρα, 11 Νοεμβρίου, να περιμένω πότε θα ανοίξει αυτή η σχολή, πότε θα πάω κι εγώ στο πολυπόθητο αμφιθέατρο να αρχίσω να περπατάω τον μακρύ δρόμο των έξι χρόνων προς το πτυχίο. Νόμιζα πως το πανεπιστήμιο ήταν πολύ διαφορετικό. Το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι καθαρό, ιερό, που αγκαλιάζει τους φοιτητές του, που μεριμνά γι αυτούς... Ώσπου έγινε η κατάληψη των χώρων των σχολών ή περιφρούρηση της απεργίας – όπως επιμένουν όλοι. Περνάνε μια, δύο εβδομάδες. Τι στο καλό; Από Δευτέρα σε Δευτέρα περιμένουμε να ανοίξει. Κάπως έτσι αρχίζουμε μέσα από το internet να γνωριζόμαστε τα παιδιά, να κανονίζουμε εξόδους, να μοιραζόμαστε προβληματισμούς και όνειρα.

Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Συνειδητοποιείς πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και πως δεν είσαι κάποιος επειδή τα κατάφερες, τόσοι τα κατάφεραν, το θέμα είναι και να βγεις και να βγεις σωστός, με τις σωστές γνώσεις, τις σωστές αρχές και έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, χωρίς βοήθειες και μέσα ώστε να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Όμως η σχολή δεν ανοίγει για να ξεκινήσεις από κάπου. Αρχίζει η απόγνωση μετά και η απογοήτευση. Και μετά αρχίζουν τα νεύρα. Ποιος είναι αυτός που μου κλείνει τη σχολή; Ποιος είναι για να καταπατά τα δικά μου δικαιώματα; Θέλω να ανοίξουμε όπως έγινε και στα άλλα πανεπιστήμια, θέλω να μπω επιτέλους σε αυτό το πολυπόθητο αμφιθέατρο!

Ανοίγεις τηλεοράσεις, εφημερίδες, μπαίνεις κάθε μέρα στο internet αλλά τίποτα. Χρυσή Aυγή και οικονομικά. Και ούτε λέξη για τα κλειστά πανεπιστήμια! Σκέφτεσαι: ας κάνω τουλάχιστον κάτι εποικοδομητικό. Μάθαμε με τους υπόλοιπους για κάτι δωρεάν συνέδρια και πήγαμε. Όσο όμως μαθαίναμε περισσότερα τόσο θέλαμε να μπούμε στην σχολή να τα μάθουμε και κανονικά, να νιώσουμε περισσότερο κομμάτι της σχολής.

Και μετά έγινε η πρώτη συνέλευση φοιτητών και ήρθε η πλήρης απογοήτευση. (Σκέφτεσαι: Τέλεια, θα μπω τουλάχιστον σε αμφιθέατρο!) Μα τι ήταν αυτό; Αμφιθέατρο ή κανένα κακόγουστο κακόφημο μπαρ; Οι χώροι βανδαλισμένοι, σπασμένα τζάμια, χυδαία συνθήματα σε τοίχους που ως επί το πλείστον ήταν καλυμμένοι από φυλλάδια παρατάξεων. Μέσα στο αμφιθέατρο τσιγαρίλα, καφέδες και ένα σωρό κόσμος που μίλαγε, χαχάνιζε και συζήταγε αγνοώντας πλήρως τον εκάστοτε ομιλητή. Μίλησαν φοιτητές από παρατάξεις, οι οποίοι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές μετέφεραν τις ιδέες που τους είχαν μπήξει μέσα στον εγκέφαλο οι «γραμμές» των αντίστοιχων κομμάτων. Άτομα που νομίζουν ότι έτσι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν όσα πολύ έντεχνα τους έχουν κάνει να πιστεύουν οι «επάνω». Η συνέλευση κράτησε έξι ώρες… Έξι ώρες το απόλυτο θέατρο του παραλόγου και αυτό για να ψηφιστεί με 20 περίπου ψήφους διαφορά ότι θα κάνουν ΚΑΙ οι φοιτητές κατάληψη. Άλλο αυτό… Από πότε κλείνουν οι φοιτητές το σπίτι τους; Εκείνη την ώρα καταλάβαινα για ποιο λόγο βρίσκονται τόσοι Έλληνες στο εξωτερικό αυτήν τη στιγμή εκείνη την ώρα βούρκωσα γιατί είδα ότι κι εμένα μάλλον αυτό θα ήταν το μέλλον μου.

Ξέρετε τι γίνεται; Εγώ αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να μείνω εδώ. Είμαι ιδεαλίστρια, αισιόδοξη, καλοπροαίρετη και όπως το βλέπω είμαι εξαιρετικά αφελής μάλλον. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω δημόσια πλέον την αφελή μου άποψη:
Η Παιδεία υποβαθμίζεται όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά και όταν πιστεύουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να σταθεί με κλειστά πανεπιστήμια για καιρό ακόμα. Όταν πιστεύουμε ότι δεν τρέχει τίποτα και να χαθεί το εξάμηνο, αν τελικά το πανεπιστήμιο ανοίξει και έχει όλους τους διοικητικούς. Όχι, δεν θέλω να χάσει κανείς τη δουλειά του αν την κάνει καλά και την έχει κερδίσει τίμια. Αλλά πρέπει να μπουν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μας νοιάζει η εγγραφή. Ας συνεχιστεί όσο πάρει η απεργία και είμαι σίγουρη πως αν είναι για το καλό όλης της κοινωνίας θα πετύχει. Όμως, με σχολή υπό κατάληψη, γεγονός που μου δείχνει ότι ο άλλος για να πιέσει καταπατά τα δικά μου δικαιώματα, δεν θα στηρίξω κανέναν. Πρέπει να ανοίξει το πανεπιστήμιο γιατί η παιδεία και τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται. Υποβαθμίζονται από την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την κομματικοποίηση και γιατί δεν αναγνωρίζεται ότι είναι ιδρύματα που πρέπει να λειτουργούν στοχεύοντας στη συνολική καλλιέργεια των φοιτητών.

Τίποτα άλλο εκτός από μάθημα και κόμματα δεν υπάρχει σε αυτό το πανεπιστήμιο; Τι σόι ακαδημαϊκοί πολίτες, τι σόι άνθρωποι θέλουμε να βγούνε από αυτό το πανεπιστήμιο;

Αυτά είναι τα προβλήματα που πρόλαβα να γνωρίσω. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που ακόμη δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Σας παρακαλώ μη μου στερείτε το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα, γιατί εγώ δεν είμαι «βολεμένη». Ανοίξτε μου τις πόρτες για μάθημα, για πρόοδο, να γίνω μια καλή γιατρός, να προσπαθήσω για μια καλύτερη κοινωνία.»

This post has been promoted to an article

[Alexandros Boukas]

Ωραία τα λέει, και ποιητικά αλλά μήπως να καταλάβει ότι κάποιοι αγωνίζονται όχι για να της ανοίξει απλά μια πόρτα (που της άνοιξε, απλά το παίζει λίγο drama queen) αλλά για να έχουν αντίκρισμα οι κόποι της.

Διαφωνώ με τα κλειστά Πανεπιστήμια.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια θέλουν γκρέμισμα και χτισιμο απο την αρχή.

Και θα χαιρόμουν πολύ αν ξεκινούσαν οι απολύσεις με καθηγτές που είναι αναξιοι έργου και ηθικής.

[Χειροπράκτωρ]

Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει γίνει εδω και 40 χρόνια ίδρυμα πολιτικοποιήσης/προσηλυτισμού ψηφοφόρων και οχι εκπαίδευσης, η δε αριστερά το έχει μυθοποιήσει ως το άνδρο των αγώνων του λαού λόγω των γεγονότων του 73 (η ιστορική αλήθεια βέβαια είναι ότι το καθεστώς παραιτήθηκε λόγω της Τουρκικής εισβολής).

Αν η αρχούσα τάξη και οι φοιτητές θέλουν να δημιουργήσουν ενα σύστημα υψηλής ποιότητας πρέπει αφενός να αποπολιτικοποιήσουν το πανεπιστήμιο μέχρι το κόκκαλο, και αφετέρου να ασχολήθουν με πιο ζωτικά ζήτημα όπως οι υλικοτεχνικές υποδομές, η αξιοκρατία, η αναβάθμιση του προγράμματος σπουδών και η αύξηση των πρακτικών ασκήσεων.

Τα πράγματα προχωράνε με δραματικούς ρυθμούς και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο πολύ υστερούμε, στη Βόρεια Ευρώπη είναι πλεον συχνό φαινόμενο οι Ιατρικές Σχολές και τα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία να δημιουργούν spin-off Α.Ε. για να αυτοχρηματοδοτηθούν είτε μέσω έρευνας, είτε μεσω πώλησης advanced υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης σε τρίτους. Δεν μιλάω καν για ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων/εκπαίδευσης, MIS, registries, πρακτική καθημερινή εκπαίδευση κοκ στα οποία έχουμε τεράστιες ελλείψεις...Μείναμε στην Αθήνα με τις τρίμηνες καταλήψεις, τα άθλια αμφιθέατρα, τα τραπεζάκια των κομμάτων και το απολιθωμένο πρόγραμμα σπουδών.

[Alexandros Boukas]

Πάντως από στερεότυπα άλλο τίποτα...

Μόνο η αριστερά φταίει για την κατάντια των πανεπιστημίων.

Οι ΔΑΠ / ΠΑΣΠ δεν είχαν ποτέ τραπεζάκια ούτε πάρε δώσε με καθηγητές ούτε έχουν καμιά ευθύνη για τη κατάντια των πανεπιστημίων.

Πρώτα να κοιταχτούν λίγο όλοι στο καθρέφτη λέω εγώ τώρα...

[Vrasidas]

Εμείς προ αμνημονεύτων χρόνων στην Λάρισα κάναμε 3 φορές κατάληψη. Μάλιστα σε μία από αυτές ακόμα και η ΔΑΠ υπερ ψήφισε... Βιαζόντουσαν να πάνε στις παραλίες χωρίς να δώσουν κανένα μάθημα. Επίσης σε ακόμα μια από αυτές (μετά από τόσα χρόνια ξέχασα ακόμα και για ποιον λόγο γίνονταν το όλο νταβαντούρι) μαζευτήκαμε όσο περισσότεροι μπορούσαμε και ψηφίσαμε ΚΑΤΑ!

Κερδίσαμε την συνέλευση αλλά την επόμενη μέρα η σχολή έκλεισε από κάτι αριστερούς του Κολλεγίου Αθηνών...

Σ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν μας κάνει καμιά μα καμιά εντύπωση το γεγονός ότι αυτές οι ντροπιαστικές εικόνες συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. ΤΟ ΜΟΝΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.

Αν οι ίδιοι οι φοιτητές δεν μπορούν να διαμορφώσουν το πανεπιστήμιο που θέλουν, το πανεπιστήμιο που θα σφάζονται για να μπούνε οι υποψήφιοι και να το χει κανείς καμάρι που πέρασε από εκει, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά βελτίωση. Καλή τύχη στην κοπέλα αλλά αν τυχόν γραφτεί σε κανα κόμμα για να πάρει σος θέματα ας θεωρήσει το πέρασμά της από το πανεπιστήμιο αποτυχημένο

[Χειροπράκτωρ]

Πάντως από στερεότυπα άλλο τίποτα...

Μόνο η αριστερά φταίει για την κατάντια των πανεπιστημίων.

Οι ΔΑΠ / ΠΑΣΠ δεν είχαν ποτέ τραπεζάκια ούτε πάρε δώσε με καθηγητές ούτε έχουν καμιά ευθύνη για τη κατάντια των πανεπιστημίων.

Πρώτα να κοιταχτούν λίγο όλοι στο καθρέφτη λέω εγώ τώρα...

Σαφέστατα και δεν φταίει μόνο η αριστερά για τη κατάντια των πανεπιστημίων. Ολες οι πολιτικές παρατάξεις φταίνε και για αυτό το πανεπιστήμιο πρέπει να αποπολιτικοποιηθεί. Ως "τελειώμενοι" δεν νομίζω ότι έχουμε διάθεση να μπούμε σε φοιτητικές αντιπαραθέσεις περί ΔΑΠ/Ε.Α.Α.Κ./ΠΑΣΠ κοκ. Οι πολιτικές φραξιες έχουν άλλους χώρους στους οποίους μπορούν να λύσουν τις ιδεολογικές διαφορές τους, με βάση το αποδεκτό κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Το ζήτημα είναι ότι στην Ελλάδα μπλέκουμε τους δημόσιους θεσμούς με τις κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις του καθενός...

[V for Vendetta]

Για τις διαθεσιμότητες - απολύσεις και τον αγώνα των εργαζομένων στα ΑΕΙ

Τις τελευταίες 9 εβδομάδες οι εργαζόμενοι στα ΑΕΙ της χώρας δίνουν ένα δίκαιο αγώνα ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης για τις διαθεσιμότητες - απολύσεις 1.349 διοικητικών υπαλλήλων από 8 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο ΕΚΠΑ οι απολύσεις φτάνουν το 45% και 40%, αντίστοιχα, του υπάρχοντος διοικητικού προσωπικού του Ιδρύματος. Η απόφαση αυτή της κυβέρνησης έρχεται να οξύνει δραματικά τα ήδη σοβαρά προβλήματα λειτουργίας των Πανεπιστημίων σε φύλαξη, λειτουργία εργαστηρίων, πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, γραμματείες, φοιτητικές λέσχες, κ.λπ.

Από την άποψη της συλλογής πείρας, έχει ενδιαφέρον να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία και γεγονότα που συνέβησαν αυτό το διάστημα.

Να δούμε πώς παρεμβαίνουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις από τη μεριά των διδασκόντων, των πανεπιστημιακών αρχών!

Εχει ακόμη σημασία να παρακολουθήσουμε πώς επιδρούν στο Πανεπιστήμιο οι δυνάμεις εκείνες, με προεξάρχοντα τον οπορτουνισμό, που μιλάνε για τα συμφέροντα της δήθεν «ενιαίας πανεπιστημιακής κοινότητας»! Μια κοινότητα που εμφανίζεται ενιαία -ενώ δεν είναι αντικειμενικά-, μόνο για να μπορέσουν οι δυνάμεις αυτές να πάρουν μέρος στη μοιρασιά της νέας πίτας που διαμορφώνει το «Πανεπιστήμιο ΑΕ».

Οι κυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις στα Πανεπιστήμια επικέντρωναν την αντίθεσή τους προς το υπουργείο σε ζητήματα δήθεν «προχειρότητας» των απολύσεων, ενώ κατηγορούσαν τις ηγεσίες των Ιδρυμάτων, γιατί δεν έχουν εφαρμόσει ως «όφειλαν στα δύο ακριβώς χρόνια από την ψήφιση του Νόμου 4009/2011 την κατάρτιση του Οργανισμού και του Εσωτερικού Κανονισμού του Ιδρύματός τους». Εχυναν ψεύτικα κροκοδείλια δάκρυα για τους κόπους των φοιτητών, την ίδια στιγμή που λέξη δεν έχουν αρθρώσει για το τεράστιο κόστος σπουδών που διώχνει τους νέους από τις σπουδές. Εκαναν επίκληση στο «αυτοδιοίκητο» των ΑΕΙ, δηλαδή ζητούσαν από τα ίδια τα Ιδρύματα να κάνουν τις απολύσεις και όχι το υπουργείο, λες και κάτι θα άλλαζε για τους απολυμένους, για τις ίδιες τις σπουδές. Ζητούσαν «σχεδιασμένες» απολύσεις με βάση «τις ρεαλιστικές προτάσεις που έχουν κατατεθεί και στηρίζονται στην απομάκρυνση όσων δεν επηρεάζουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων...» (Ανακοίνωση ΔΗΜΑΡ)!

Με την ανάπτυξη των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι ανακοινώσεις αυτών των παρατάξεων επικεντρώθηκαν στην άποψη ότι τα Πανεπιστήμια θα πρέπει να ανοίξουν αμέσως και η απεργία των εργαζομένων θα έπρεπε... να υπακούσει σε τούτη την «πανεθνική ανάγκη». Ακόμα υποστήριζαν ότι την απάντηση απέναντι στις απολύσεις δεν μπορεί να τη δώσουν οι συνδικαλιστικοί αγώνες και οι κινητοποιήσεις εργαζομένων, διδασκόντων, φοιτητών, αλλά τα όργανα των Ιδρυμάτων και δη τα Συμβούλια Διοίκησης!

Οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις (κυρίως οι δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στα Πανεπιστήμια προέβαλλαν «τον υπέρ πάντων αγώνα με στόχο την πτώση της κυβέρνησης», την οποία την αξιολογούν σε «στιγμή αδυναμίας»¹, τρέφοντας αυταπάτες για τις απαιτήσεις και τη δυσκολία του αγώνα, ότι με μια άλλη κυβέρνηση (αυτή του ΣΥΡΙΖΑ), η αντιλαϊκή πολιτική θα ανατραπεί! Η ανάλυση των αιτιών για τις απολύσεις περιορίστηκε από τη μεριά τους «στη λαίλαπα των μνημονίων και την πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε από την τρόικα» (αυτά που επικαλείται δηλαδή και η κυβέρνηση για την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο των απολύσεων...), στην «...αυθαίρετη και σε σημεία αδιαφανή διαδικασία» που ακολούθησε το υπουργείο.

Με τη λογική τού «όλοι μαζί» και των παν-πανεπιστημιακών συνελεύσεων καλούσαν να «δοθεί η μάχη, μακριά από στερεότυπα και διαχωρισμούς που δεν αντιστοιχούν στα προβλήματα του σήμερα». Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: στερεότυπα θεωρούν τους συλλόγους των διδασκόντων και των φοιτητών που άφηναν σκόπιμα απ' έξω; Απαξιώνοντας και υποτιμώντας την αγωνία και τον αγώνα ειδικά των νέων φοιτητών και των οικογενειών τους στις σημερινές συνθήκες, τους έσπρωξαν σαν λεία στον προβοκατόρικο μύλο κυβέρνησης - ΔΑΠ - καθηγητών που νιώθουν περισσότερο δεμένοι με τα λογής ευρωπαϊκά προγράμματα, τα οποία καθυστερούσαν λόγω των κινητοποιήσεων...! Εθρεψαν αυταπάτες για κοινότητα στόχων με τις πρυτανικές αρχές και για δικαίωση των αγώνων των εργαζομένων μέσα από τα αστικά Δικαστήρια, με λογιστικού επιπέδου επιχειρήματα.

Είναι εύκολο και βολικό να λέει κανείς ότι για τα βάσανα του λαού ευθύνονται τα μνημόνια, η κακή και παράλογη κυβέρνηση, το κακό και παράλογο υπουργείο, οι αυθαιρεσίες, η αδιαφάνεια, ακόμα ακόμα οι βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές. Αυτά όμως δεν εξηγούν και δεν αποκαλύπτουν στα μάτια των εργαζομένων, των φοιτητών την πραγματική αιτία αυτών που συμβαίνουν. Αυτές είναι απλές διαπιστώσεις και προβαλλόμενες ως αίτιο, θολώνουν τα νερά, υπονομεύουν τη δυναμική και τη συνέχεια των αγώνων. Γιατί, ένας αγώνας μπορεί να είναι επιτυχημένος, όταν οι εργαζόμενοι ξέρουν ενάντια σε ποιον πρέπει να πολεμήσουν, όταν ξεχωρίζουν τους εχθρούς που έρχονται σαν φίλοι και, με βάση αυτό, φτιάχνουν και τη γραμμή ενότητας. Ούτε μια λέξη δεν εμπεριείχαν οι αναλύσεις των λογής οπορτουνιστών για τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Συνθήκη της Μπολόνια) που προβλέπει από το 1998 τα «Πανεπιστήμια-ΑΕ». Ούτε μια λέξη για το γεγονός ότι παρόμοια μέτρα έχουν δρομολογηθεί και υλοποιούνται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανεξάρτητα από μνημόνια και χρέη.

Οι πρυτάνεις, από την άλλη, περιορίστηκαν στις ανακοινώσεις τους στην επίκληση του γνωστού «διαλόγου που δεν έγινε». Ζήτησαν από το υπουργείο «η αξιολόγηση των διοικητικών δομών τους να προχωρήσει άμεσα, με τον ορθόδοξο όμως τρόπο, αυτόν που πρότεινε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης την προηγούμενη χρονιά...», ενώ φρόντισαν να διευκρινίσουν ότι «αν παρόλα αυτά υπάρξει επιμονή στην προτεινόμενη ανορθόδοξη "fast track" διαδικασία αξιολόγησης, τα πανεπιστήμια και πάλι θα ανταποκριθούν»! Αλλωστε, οι πρυτάνεις έχουν σοβαρή ευθύνη στην ολοένα αυξανόμενη διείσδυση των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια και στον τομέα της έρευνας. Οι εργολάβοι και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας των εργαζομένων στα ΑΕΙ είναι χρόνια πραγματικότητα με τη συνδρομή των πρυτανικών αρχών και των λεγόμενων «αυτοδιοίκητων οργάνων». Οι Ειδικοί Λογαριασμοί έφερναν στο πανεπιστήμιο μαζί με τις επιχειρήσεις και τους ελαστικά εργαζόμενους!

Η επιλογή των απολύσεων και στο πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε «πρόχειρη», ούτε «περίεργη». Δεν οφείλεται στην «ανικανότητα του υπουργείου», δεν είναι απλά απόρροια των δεσμεύσεων των μνημονίων. Τέτοιου είδους εκτιμήσεις θολώνουν τα νερά. Η παράδοση του πανεπιστημίου στην επιχειρηματικότητα είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και έχει ξεκινήσει από χρόνια. Συνέχεια αυτής της στρατηγικής είναι η κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς στις καθαρίστριες και στους φύλακες χτες, στους διοικητικούς υπάλληλους σήμερα, αύριο στους διδάσκοντες. Στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού η προώθηση αυτών των μέτρων απλά επιταχύνεται. Ενώ η κυβέρνηση είναι η υπεύθυνη για το γεγονός ότι δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν τα ΑΕΙ, σε συνεργασία με τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κατασυκοφαντεί τον αγώνα των εργαζομένων, καλλιεργεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και επιδιώκει τη διάσπαση των εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, μέσω εισαγγελικών παρεμβάσεων, θέτει τους εργαζόμενους των ΑΕΙ που δεν απεγράφησαν σε αργία, βγάζει παράνομες τις κινητοποιήσεις. Στο νέο «Πανεπιστήμιο-ΑΕ» δε χωράνε οι οργανωμένοι αγώνες των εργαζομένων κατά των αντιλαϊκών πολιτικών. Το δόγμα «νόμος και τάξη» θα γίνεται πιο έντονο. Από τις πύλες των εργοστασίων μέχρι τις πόρτες των σχολείων και τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, κυβέρνηση - αστικό σύστημα θέλουν να στείλουν μήνυμα υποταγής προς όλες τις κατευθύνσεις.

Η ΔΗΠΑΚ στα μέλη ΔΕΠ και το ΠΑΜΕ στους εργαζομένους στήριξαν από την αρχή το δίκαιο αγώνα των εργαζομένων. Είναι οι μόνες δυνάμεις που ανέδειξαν τα πραγματικά αίτια των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και στο χώρο της Παιδείας. Ολα αυτά τα μέτρα εντάσσονται στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με την οποία συμφωνούν τόσο τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η ΔΗΜΑΡ. Είναι τα μέτρα που έχουν στηρίξει και εφαρμόσει οι πρυτανικές αρχές, παλιές και νέες.

Ενα από τα κέρδη της απεργίας των εργαζομένων στα πανεπιστήμια είναι το ότι έφερε στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες για αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για πανεπιστήμια που θα λειτουργούν προς όφελος του λαού. Η ΔΗΠΑΚ και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στους εργαζόμενους προειδοποίησαν ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός και μακροχρόνιος. Δεν υποτιμούμε ούτε τον αντίπαλο, ούτε την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Εχουμε επίγνωση για το επίπεδο της συνείδησης μέσα στο πανεπιστήμιο, τις αυταπάτες που καλλιεργούνται, τη δύναμη της χειραγώγησης που συνοδεύει όλες τις λειτουργίες του.

Γι' αυτό επιμένουμε ότι ο αγώνας δε θα είναι αποτελεσματικός αν δε συνδέσει το τι γίνεται μέσα στα πανεπιστήμια με όσα γίνονται στην κοινωνία. Αν δεν εδραιωθούν συμμαχίες με το εργατικό - λαϊκό κίνημα ενάντια στην αιτία των αντιλαϊκών μέτρων και της κρίσης, που είναι η πολιτική και οικονομική εξουσία των μονοπωλίων. Ο αγώνας των εργαζομένων, συνολικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ και οι υποστηρικτές τους πρέπει να συνεχιστεί, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης, στη γραμμή της ενιαίας λαϊκής αντεπίθεσης, με συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων όλων των κλάδων, σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα.

Οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι φοιτητές και οι οικογένειές τους θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν έχουν κανένα συμφέρον από τις απολύσεις υπαλλήλων στα ΑΕΙ και γενικότερα στο Δημόσιο Τομέα. Δε θα αυξηθούν οι μισθοί τους, δε θα σωθούν από τα βάρη της κρίσης, δε θα βρουν δουλειά. Δε θα έχουν καλύτερα σχολεία για τα παιδιά τους με συγχωνεύσεις και λιγότερους δασκάλους, καλύτερα νοσοκομεία με καταργήσεις μονάδων και οργανικών θέσεων, καλύτερα πανεπιστήμια και αναβαθμισμένες σπουδές χωρίς προσωπικό. Θα πρέπει να συνταχθούν στο πλευρό των αγωνιζόμενων εργαζομένων σήμερα στα πανεπιστήμια, στο Δημόσιο, αύριο στα εργοστάσια και σε ολόκληρο τον Ιδιωτικό Τομέα. Να αγωνιστούν ενιαία, να αποτρέψουν, να καθυστερήσουν την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων. Να καταδικαστούν στη λαϊκή συνείδηση μέσα από την οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ:

¹http://www.pd.ntua.gr/?p=314

Κώστας ΣΙΕTΤΟΣ
Επίκουρος Καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

http://www.youtube.com/watch?v=MC009oSe8nM

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

[hemoglobin]

Ωραία τα λέει, και ποιητικά αλλά μήπως να καταλάβει ότι κάποιοι αγωνίζονται όχι για να της ανοίξει απλά μια πόρτα (που της άνοιξε, απλά το παίζει λίγο drama queen) αλλά για να έχουν αντίκρισμα οι κόποι της.

Διαφωνώ με τα κλειστά Πανεπιστήμια.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια θέλουν γκρέμισμα και χτισιμο απο την αρχή.

Και θα χαιρόμουν πολύ αν ξεκινούσαν οι απολύσεις με καθηγτές που είναι αναξιοι έργου και ηθικής.

Ε τι περίμενες... Χαζά παιδάκια που όλη τους τη ζωή απομνημονεύουν σελίδες γιατί "έτσι πρέπει"... Χριστό δεν καταλαβαίνουν αυτά από το γκρέμισμα της χώρας μας και των υποδομών της, ούτε και θα καταλάβουν ποτέ. Δυστυχώς, οι νέες γενιές πάνε από το κακό στο χειρότερο, πράγμα που το βλέπεις από τη χαζογκόμενα που θα κάψει το μαλλί στο γκαζάκι στο εργαστήριο (ναι, ναι, έχει συμβεί μπροστά στα μάτια μου) μέχρι το εν λόγω χαζό που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται, αδιαφορώντας παντελώς για την κατάσταση που επικρατεί στον έρημο τούτο τόπο. Την πόρτα στη ζωή της δεν την κλείνουν οι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές (και τις ζωές) τους, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται.

Σίγουρα με κλειστά τα Πανεπιστήμια και τις υπηρεσίες δε γίνεται τίποτα. Αυτό που χρειάζεται είναι λειτουργικές καταλήψεις (μένουμε ανοιχτοί και λειτουργούμε όπως πρέπει και προς όφελος του λαού μας - και τότε το παραπάνω χαζό θα κάνει πολλά παραπάνω από "το μάθημά του", αφού έτσι οι καθηγητές που πραγματικά έχουν ηθική και όραμα θα δείξουν πώς θα πρέπει να είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο και πόσα πολλά μπορεί να προσφέρει), αλλά αυτό απαιτεί πραγματικό συντονισμό της κοινωνίας.

Και ναι, εννοείται ότι τα Πανεπιστήμια - και όχι μόνο - χρειάζονται χτίσιμο από την αρχή, αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες και σίγουρα όχι με τις κυβερνήσεις λαμόγιων που λυμαίνονται τη χώρα. Οι καθηγητές που λες ότι πρέπει να απολυθούν (και ξέρω πολλούς άχρηστους που τους αρμόζει τέτοια τύχη) είναι δικοί τους, οπότε, όποια "αναμόρφωση" και να κάνει η μαφία που μας κυβερνά, σίγουρα αυτοί θα βγουν κερδισμένοι και θα την πληρώσει ο αξιοπρεπής κοσμάκης που κάνει τη δουλειά του. (αυτό φυσικά ισχύει και σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα)

Παρατήρηση: Διατηρώ επιφυλάξεις ως προς την προέλευση της επιστολής. Θα μπορούσε κάλλιστα να την έχει συντάξει κάποιος (αλήτης - ρουφιάνος) δημοσιογράφος, σε προσπάθεια να βολιδοσκοπήσει αντιδράσεις και να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη.

Και τέλος.... γιατί ασχολούμαστε με κάτι που δημοσιεύθηκε στο protagon; Είναι σα να παίρνουμε στα σοβαρά το δελτίο ειδήσεων του Μέγκα...

[Guest fertomasa]

μια επιστολή γεμάτη ..."εγω"....

ξεκινάει με ...."εγώ και η δικαίωση των γονιών μου για οσα ξοδεψαν στην παραπαιδεία χρησιμοποιώντας το σάπιο σύστημα την ώρα που άλλοι μη εχοντες χρήματα είναι εκτός ιατρικής σχολής"....

συνεχίζει με.... "και μετά το χάος".... στα 18 το χάος είναι η δυσλειτουργούσα σχολή? ανεπαρκές input...στα 15-16 άλλοι ειναι ορφανοί ή μεγαλώνουν παιδιά....

συνεχίζει με...."η σχολή δεν ανοιγει...αυτό μου φέρνει απόγνωση (??) γιατί κάποιοι εμποδίζουν τον προκαθορισμένο δρόμο ΜΟΥ"....

συνεχίζει με..."βούρκωσα γιατί η συνέλευση ήταν ένας χάος και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι στο Harvard"...

συνεχίζει με..."η απεργία αν ειναι τελικά για το καλό θα πετύχει...δεν με πολυνοιάζει...αρκεί να ξεκινήσω μαθήματα"...

και κλέινει γράφοντας..."αφηστε με στο ονειρο που εχω πλάσει εγω και οι γονείς μου που τόσα χρόνια ξοδεψαν τοσα χρήματα συμπορευόμενοι με το σάπιο σύστημα....αφήστε με να ζω σε ένα κόσμο με επίκεντρο εμένα"....

πόσο μεγάλη ζημιά εχει κάνει στην Ελλάδα τελικά η γενιά των 45-55 και οι ανεκπλήρωτοι προσωπικοί τους μύθοι....

[hemoglobin]

πόσο μεγάλη ζημιά εχει κάνει στην Ελλάδα τελικά η γενιά των 45-55 και οι ανεκπλήρωτοι προσωπικοί τους μύθοι....

Ξέρεις ποιό είναι το ευτράπελο εδώ; Η γιαγιά και ο παππούς κυνηγούσαν τη μαμά και το μπαμπά μας να γίνουν γιατροί, για να έχουν ένα καλό μέλλον και να μη γνωρίσουν την ανέχεια που σημάδεψε εκείνους. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες σήμερα κυνηγούν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί, ακριβώς γι' αυτό που λες: για να πουλάνε μούρη.

(όχι άμεσα σχετιζόμενο με το τόπικ, αλλά μου άρεσε που το έθιξες)

[V for Vendetta]

Αθλια προπαγάνδα

Ολο το προηγούμενο διάστημα τα βιολιά της κυβερνητικής προπαγάνδας έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στον ίδιο ρυθμό. Λένε ότι φταίνε οι διοικητικοί υπάλληλοι και ο απεργιακός τους αγώνας για την κατάσταση στα πανεπιστήμια, για το γεγονός ότι τα ιδρύματα μένουν κλειστά με συνέπειες στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η κυβέρνηση με την πολιτική της στέλνει στη διαθεσιμότητα και την απόλυση εργαζόμενους, και αυτό είναι που θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Η υποκρισία τους δεν έχει όριο όταν μια σειρά άλλες σχολές υπολειτουργούν, χάνονται μαθήματα και φοιτητές και σπουδαστές βρίσκονται μπροστά και στον κίνδυνο απώλειας του εξαμήνου ακριβώς επειδή η κυβέρνηση δε διορίζει το απαραίτητο προσωπικό.

Βέβαια, η τρομοκρατία και η συκοφάντηση του αγώνα των διοικητικών ήταν αναμενόμενη. Δεν είναι η πρώτη φορά που αστική κυβέρνηση επιτίθεται σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε απεργιακή κινητοποίηση, επενδύοντας στον «κοινωνικό αυτοματισμό», στην προσπάθεια να στρέψει μια μερίδα του λαού ενάντια σε άλλη. Η κυβερνητική επίθεση για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται ένα κίνημα που θα εξασφαλίζει το συντονισμό, τη συμμαχία με άλλα τμήματα εργαζομένων, θα εναλλάσσει τις μορφές πάλης, εξασφαλίζοντας την προοπτική του αγώνα. Εχουν ευθύνη αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που με τη στάση τους δε συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις συνελεύσεις των εργαζομένων στα ΑΕΙ είχαν από την αρχή επισημάνει ότι για αυτό το λόγο θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα για εγγραφές των πρωτοετών χωρίς να σταματήσει η απεργία. Επιπλέον, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αντιτάχθηκαν στο να ανοίξουν οι μισθοδοσίες και έθεσαν ότι όλες οι μέρες του αγώνα πρέπει να είναι μέρες δηλωμένης απεργίας. Πρέπει λοιπόν οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα ανάλογα συμπεράσματα.

http://www.youtube.com/watch?v=dR1_gHGccFQ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ