Πώς να ξεφορτωθούμε τους άλλους

[V for Vendetta]

ΑΝΤΕΡΣ ΡΟΝΟΟΥ ΚΛΑΡΛΟΥΝΤ

Πώς να ξεφορτωθούμε τους άλλους

Για την ταινία γράψαμε στο φύλλο της 17 Γενάρη που έπρεπε να είχε βγει. Η οποία, όμως, δε βγήκε (βγαίνει σήμερα), γιατί τη διαχειρίζεται μικρό γραφείο διανομής και υφίσταται τις συνέπειες των μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων! Τα οποία δεν αποφασίζουν μόνον για τις δικές τους ταινίες, αλλά και για τις ταινίες των άλλων!

Επειδή μου άρεσε η ταινία, και για να διευκολυνθείτε, θα παραθέσω - ξανά - ολόκληρη την κριτική. Αν η ταινία, έγραφα, μιλούσε μια άλλη γλώσσα, πιο φιλική στο αυτί του Ελληνα θεατή, από τη δανέζικη, η οποία ηχεί δύσκολα στα αυτιά μας, γιατί είναι στομφώδης και γι' αυτό (αντικειμενικά) αντικινηματογραφική, τότε η ταινία θα ήταν ακόμα πιο ευχάριστη και αποτελεσματική. Παρ' όλες αυτές τις αντικειμενικές δυσκολίες η ταινία καταθέτει το χρήσιμο λόγο της.

Το «Πώς να Ξεφορτωθούμε τους Αλλους», είναι πολιτική σάτιρα. Και σαν τέτοια (σάτιρα) μοιάζει υπερβολική. Ωστόσο, όλα τα «υπερβολικά» που συμβαίνουν στην οθόνη συμβαίνουν και στη ζωή. Μόνο που στη ζωή συμβαίνουν, για την ώρα, καμουφλαρισμένα! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως είναι λιγότερο σκληρά και λιγότερο απάνθρωπα! Πως το σύστημα δεν είναι φασιστικό και δολοφονικό, όσο αυτό της ταινίας!

Βρισκόμαστε στο αμέσως κοντινό μέλλον. Η συντηρητική δανέζικη κυβέρνηση, η δεξιά δηλαδή, έχει θεσπίσει νόμο, ο οποίος κυνηγάει μέχρις εξοντώσεως τους ανθρώπους, που «δεν προσφέρουν στην κοινωνία». Στο σύστημα, δηλαδή. Στις τράπεζες, στο κεφάλαιο. Ολα τα «παράσιτα», όλοι οι «αργόσχολοι», όλοι οι «αντιπαραγωγικοί», αλλά και οι μετανάστες, κυρίως οι μαύροι, θα πρέπει να φύγουν από τη μέση! Βέβαια, πρώτοι απ' όλους θα πρέπει να φύγουν οι κομμουνιστές και οι άλλοι πολιτικά ανυπάκουοι!

Η «προοδευτική» σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που έχει διαδεχτεί τη δεξιά που θέσπισε το νόμο, δείχνει την «αριστερή» κοινωνική ευαισθησία της (υποκριτικά). Εχει δημιουργήσει «επιτροπές», που εξετάζουν μια - μια τις περιπτώσεις. Αυτό το κοντινό ανατριχιαστικό καπιταλιστικό μέλλον περιγράφει η ταινία. Ενα μέλλον που δεν είναι και τόσο φανταστικό! Ο δανέζικος στρατός έχει συλλάβει και έχει κλείσει σε στρατόπεδα όλους τους «αντιπαραγωγικούς». Και τους ανυπάκουους! Στρατός και σοσιαλδημοκρατική πολιτική ηγεσία εξετάζουν μια - μια τις περιπτώσεις. Εναν - έναν τους κρατούμενους. Στόχος των ανακρίσεων είναι να ανακαλύψουν συνωμοσίες! Καθοδηγητές! Οποιος τους φέρνει αντιρρήσεις τον σκοτώνουν! Απλά, σηκώνουν το πιστόλι και τον πυροβολούν! (Οι αθώοι, αν υπάρξουν τέτοιοι, που δε θα υπάρξουν, θα αποδοθούν ελεύθεροι και καθαροί στην κοινωνία).

Οταν θα τελειώσει ο εξονυχιστικός έλεγχος, κάποιους από τους κρατούμενους θα τους εκτελέσουν και κάποιους άλλους θα τους φορτώσουν στα καράβια και θα τους στείλουν στην Αφρική! Η νέα τάξη πραγμάτων θα επιβληθεί! Και θα είναι καθαρή. Οπως ήλπιζε ο Χίτλερ για τη δική του κοινωνία!

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως όλα αυτά είναι μύθος; Σενάριο κάποιας ταινίας; Μια ματιά στις Σέγκεν και στις Μέγκεν, στις κάμερες και στις συλλήψεις Πακιστανών, θα μας πείσει για το αντίθετο. Και επίσης μια ματιά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, θα μας αποκαλύψει τη διεθνοποίηση του δανέζικου μελλοντικού νόμου!

Εγώ θα ευχαριστιόμουν πολύ περισσότερο και θα συνέστηνα με μεγαλύτερο ενθουσιασμό την ταινία, αν αυτή είχε τολμήσει, και είχε καταφέρει, να ήταν πιο καθαρή πολιτικά. Δεν έχει σκοτεινά σημεία. Εχει ασαφή σημεία. Και η ασάφεια επιτρέπει, διευκολύνει καλύτερα, παρερμηνείες! Και αυτός ο κίνδυνος, ο οποίος προήλθε από την ατολμία της και τον κακώς εννοούμενο «αναρχισμό» της, υπάρχει στην ταινία! Απαίδευτοι θεατές μπορεί να τη διαβάσουν στραβά! Και κάποιοι άλλοι, πιο απαίδευτοι ακόμα, να παγιδευτούν και να «συμφωνήσουν» (σκεφτείτε τη σιωπηρή πλειοψηφία) στην ανάγκη να «καθαρίσει» η κοινωνία από τα «παράσιτα» (παιδεραστές, αιμομείκτες και άλλα λούμπεν στοιχεία). Και με την «ευκαιρία» και από τους μαύρους, τους μετανάστες και τους κομμουνιστές!

Παίζουν: Σόρεν Πίλμαρκ, Πουρ Γκλάργαρντ, Λένε Πούλσεν, Μαξ Χάνσεν, Τόμι Κέντερ, Λιν Τίμροθ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ