Jump to content

«Django, ο τιμωρός»


V for Vendetta

Recommended Posts

ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ

«Django, ο τιμωρός»

Η λάμψη του Ταραντίνο είχε θολώσει κάπως. Ομως, το κόκκινο του πάθους και του αίματος, που καίει και πυρπολεί, αποδεικνύεται το μόνο ικανό υλικό για στίλβωμα, σήμερα. Η έβδομη ταινία του σκηνοθέτη εντυπωσιακή. Η καλύτερή του ίσως, μετά το «PULP FICTION», η πιο ματωμένη και πιο έξυπνή του, και σίγουρα από τις καλύτερες της χρονιάς! Ταινία οραματιστικά επαναστατική, πανέξυπνα συγκροτημένη και, κυρίως, ξύπνια... Ακριβώς σαν τον νέγρο ήρωά της, που φέρει το όνομα Django (το D... άφωνο!). Ονομα που σημαίνει - όπως κάπου διαβάσαμε - «αφυπνισμένος». Και όντως, αποδεικνύεται αφυπνισμένη συνείδηση, ο τιμωρός του Ταραντίνο! Ο πόνος, η οργή του και το μίσος του έχουν ήδη παγιωθεί σε ώριμη στωική αποφασιστικότητα. Γι' αυτό είναι «cool» και ψύχραιμος και διόλου νεοφώτιστα αγανακτισμένος. Η ιστορία της ταινίας - ποιητική αδεία - εντάσσεται συμβατικά σε χρόνο, που δεν έχει ουσιαστική σχέση με την Ιστορία, χρονολογικά ιδωμένη...

Μιλάμε για 165 λεπτά της ώρας καθαρό κινηματογράφο. Ο Ταραντίνο έχει στο χέρι μια ιστορία που είναι και κομμάτι της αμερικάνικης ιστορίας. Αρα η φόρμα του γουέστερν παραμένει η ιδανική μορφή αφήγησης για το συνδυασμό Ταραντίνο και Αγριας Δύσης. Ακόμα καλύτερο για μια αιματηρή σπλάτερ - κωμωδία, με πομπώδες στιλ μοιάζει να είναι το υποείδος, του «γουέστερν σπαγγέτι» που καθιερώθηκε το '60 και '70 από τον Λεόνε και τον Κορμπούτσι. Το «γουέστερν σπαγγέτι» απογυμνώνει περιεχόμενο και χαρακτήρες από προηγούμενες συμβάσεις και «λερώνει» τους τελευταίους, κάνοντάς τους όσο λιγότερο διαφανείς γίνεται. Παρουσιάζει ένα Τέξας με σάρκα και οστά, ρεαλιστικό αλλά διαφορετικό... Σε επίπεδο τεχνικής, η καινοτομία συνίσταται κατά βάση στη χρήση του ήχου, που δίνει ρυθμό στην ταινία και στην ακολουθία των κάδρων. Κάτι όμως που ο Ταραντίνο είχε ανέκαθεν υιοθετήσει... Στην ταινία εμφάνιση cameo κάνει ο Φράνκο Νέρο, σταρ των «γουέστερν σπαγγέτι» και πρωταγωνιστής στο φιλμ «Django» του Κορμπούτσι από το 1966. Εμφάνιση cameo κάνει - ως συνήθως - και ο ίδιος ο Ταραντίνο...

Η ταινία ανοίγει με έναν πλανόδιο οδοντίατρο γερμανικής καταγωγής, κυνηγό επικηρυγμένων που «αγοράζει» τον νέγρο δούλο Django γιατί μπορεί να αναγνωρίσει τρεις επικηρυγμένους. Αφού τον εξυπηρετήσει, τον χρίζει ελεύθερο άνθρωπο και του υπόσχεται ότι θα βοηθήσει να ελευθερώσουν την αγαπημένη του γυναίκα, τη μαύρη Μπρουμχίλντε, που βρίσκεται σκλάβα στη φυτεία του διαβολικού ιδιοκτήτη της Κάντι Λαντ - στο ρόλο ένας εκπληκτικός Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Ανάμεσα στον νέγρο Τζάνγκο και τον Γερμανό αναπτύσσεται ένας δυνατός δεσμός που τους φέρνει, μέσα από φυτείες του αμερικάνικου Νότου και αναζήτηση επικηρυγμένων, πολύ κοντά στη γυναίκα του Τζάνγκο (η ιστορία του Τζάνγκο και της γυναίκας του θα μπορούσε να συνιστά αυτοτελές φιλμ). Ο Γερμανός, κεντρικός ρόλος στο φιλμ, συνιστά το εκλεπτυσμένο touch της ταινίας. Ενσαρκώνει το λυρισμό δίπλα στη βία, τη ρομαντική ανάσα, την καλή, ποιητική γλώσσα και την πνευματική κατάθεση με μύθους για δράκους και πριγκίπισσες.

Ο Ταραντίνο, με συγκροτημένο λόγο, μεταξύ φάρσας και τραγωδίας, τοποθετεί στο κέντρο της αφήγησής του την ιδιοκτησία και τη δουλοκτησία σαν έννοιες που επικαλύπτουν η μια την άλλη και τις ανάγει σε σύγχρονες έννοιες. Η δουλοκτησία μπορεί μεν να έχει καταργηθεί, αλλά σήμερα οι κεφαλαιοκράτες την επαναφέρουν ακμαιότερη από ποτέ μέσα από τη σύγχρονη, βαθιά και άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, που στην προοπτική μόνο με μορφή δουλείας θα μπορούσε να ταυτιστεί. Τι είναι δηλαδή η «Ευελφάλεια» και η «Εκθεση Σέρκας» αν όχι καθαρόαιμες μορφές σύγχρονης δουλείας; Ο θεατής, που είναι και αισθάνεται δούλος του 21ου αιώνα, αναγνωρίζει στην κατάσταση των μαύρων της οθόνης, ειδικά σε περίοδο βαθιάς κρίσης, τα δικά του αδιέξοδα, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται κι αυτός, ακριβώς όπως οι μαύροι του αμερικάνικου νότου, έρμαιο στη βούληση και τα κέφια του κάθε δουλοκτήτη, που αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατό του... όταν δε συλλαμβάνουν τον Τζάνγκο, δεν τον σκοτώνουν, αλλά τον προορίζουν για εταιρεία εξόρυξης ορυκτών, να δουλεύει μέχρι τη μέρα που θα πεθάνει... Μην έχοντας να χάσει τίποτα εκείνος, σε πλήρη θεματική και στιλιστική συνέχεια, παίρνει την τύχη του στα χέρια του τινάζοντας με βία τρομερή, αιματηρή και επική όλο το οικοδόμημα της δουλείας στον αέρα μέσα στο χειροκρότημα του κοινού...

Στο «DJANGO ΤΙΜΩΡΟΣ» βρίσκουμε αναφορές από παλαιότερες ταινίες εν είδει παρωδίας. Βέβαια, κάθε φιλμ του Ταραντίνο είναι ένα αριστουργηματικό κολάζ, ένα παζλ με κόλλα την ιδιοφυΐα του σκηνοθέτη, ιδιοφυΐα στις λήψεις, στις σεκάνς, στο σενάριο και τους διαλόγους. Ο Ταραντίνο καταφέρνει να μας κάνει να απολαμβάνουμε κάθε σκηνή σ' αυτόν τον κόσμο του που συντίθεται από εναλλαγές πραγματικού και μη πραγματικού. Ταινία εκπληκτική!!!

Παίζουν: Τζέιμι Φοξ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κριστόφ Γουάλτς, Ντον Τζόνσον, Κέρι Γουάσινγκτον, Σάσα Μπάρον Κοέν, Κερτ Ράσελ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012)

Μην την χάσετε!!!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

προσωπικα μου αρεσαν και τα δυο. διαφορετικου ειδους το καθενα.

το λες παντως μια ταινια παπαρια και τελεια χωρις δικαιολογηση δε λεει τιποτα.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Ταινιάρα.-

Εντάξει το Argo δεν το λες παπαριά αλλά προφανώς δεν συγκρίνεται με τον django και πιστεύω πως αν ειχαν εκμεταλλευτεί καλύτερα την ιστορία το Argo θα μπορούσε να ειναι πολύ καλύτερο.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 1 month later...

Archived

This topic is now archived and is closed to further replies.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.