Απεβίωσε ο Χρήστος Αντωνιάδης

[anastasiostheodoridis]

Απεβίωσε σήμερα τα ξημερώματα, εντελώς ξαφνικά, ο γνωστός νευροχειρούργος και ποιητής του Ποντιακού ελληνισμού, Χρήστος Αντωνιάδης.

Ο Χρήστος Αντωνιάδης ήταν Επίκουρος καθηγητής Νευροχειρουργικής Κλινικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θράκης. Γεννήθηκε στην Ξηρολίμνη της Κοζάνης και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Το 1976 μετέβη στην Γερμανία όπου και εκπαιδεύτηκε εντατικά στην μικροχειρουργική και στη νευροδιαγνωστική. Μετά τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα επέστρεψε στην Γερμανία όπου το 1982 αναγορεύτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου. Εκλέχτηκε Λέκτορας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1992 και το 1998 επίκουρος καθηγητής ΑΠΘ. Τα τελευταία χρόνια εργάζονταν ως Νευροχειρουργός στο «Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης». Με δική του επινόηση στη Νευροχειρουργική Κλινική του ΑΠΘ υπό την διεύθυνση του καθηγητή κ. Φάρογλου και όλων των συνεργατών της κλινικής ανέπτυξε νέα μέθοδο στην αντιμετώπιση των χρόνιων υποσκληριδίων αιματωμάτων με αποτελέσμα την ελαχιστοποίηση των υποτροπών και τον μηδενισμό της θνητότητας. Η μέθοδος αυτή σήμερα αποτελεί μια βασική μέθοδο στην αντιμετώπιση των χρόνιων υποσκληριδίων αιματωμάτων. Το συγγραφικό και ερευνητικό του έργο περιλαμβάνει περισσότερες από 150 εργασίες που έχουν ανακοινωθεί σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια ή έχουν δημοσιευτεί σε δύο διεθνή συνέδρια. Ασχολήθηκε με την ποντιακή μουσική, έχει γράψει ποντιακούς στίχους, που μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν από καταξιωμένους πόντιους καλλιτέχνες. Αξιόλογη είναι η συμμετοχή του στην ποντιακή δισκογραφία με κατ’ εξοχήν δικά του τραγούδια σε 7 δίσκους.

Τα τραγούδια που έγραψε ακούγονται καθημερινά από όλους του ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας που παρουσιάζουν ποντιακό πρόγραμμα και συνοδεύουν κάθε πολιτιστική εκδήλωση, γλέντι, γιορτή και χαρά, σε κάθε γωνία της γης, όπου ζουν Πόντιοι. Τραγούδια που περιγράφουν με τρόπο μοναδικό τις αλησμόνητες πατρίδες και τα βάσανα της προσφυγιάς, αναδεικνύουν μεγάλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας και υμνούν τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα. Ποιος δεν έχει ακούσει «Την Πατρίδα μ’ έχασα», «Πατρίδα μ’ άραεύωσε», «Μαυροθάλασσα», «Ορθοδοξία», «Χαρά» και «Χούι – Χούι». Ελάχιστοι είναι αυτοί, ακόμα και μεγάλοι δημιουργοί, που ευτύχησαν να κάνουν τόσες πολλές και μεγάλες επιτυχίες. Η πρώτη του ποιητική συλλογή «Κατάθεση ψυχής» μελοποιήθηκε από το Χρήστο Χρυσανθόπουλο και έγινε δίσκος στον οποίο συμμετείχε ως ερμηνευτής ο Στέλιος Καζαντζίδης. Έχει μεταφράσει και διασκευάσει τη «Μήδεια» στην ποντιακή διάλεκτο.

http://www.palmografos.com/permalink/17725.html

[anastasiostheodoridis]

[anastasiostheodoridis]

[Ulysses]

Συλλυπητήρια στην οικογένειά του .

Ήταν ομολογουμένως και καλός επιστήμονας και με αναγνώριση (ενδεικτικά αναφέρω ότι ήταν στο team των Γερμανών νευροχειρουργών που χειρούργησαν τον Γκλιγκόρωφ μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του) και καλός άνθρωπος και καλός πανεπιστημιακός δάσκαλος. Με μια λέξη Ιατρός.

Μέχρι χθες δεν ήξερα ότι ήταν και στιχουργός ο αείμνηστος Καθηγητής και μάλιστα τραγουδιών που τα τραγούδησε ο Καζαντζίδης, παρά το γεγονός ότι τα άκουγα για χρόνια...

Ένα περιστατικό θα αναφέρω μόνο, το οποίο έδειχνε ότι δεν θα εγκατέλειπε ποτέ το να παλεύει ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες: διηγούνταν ότι όταν πρωτοπήγε στην Γερμανία για να σπουδάσει και δεν ήξερε καν μία γερμανική λέξη, ήταν τότε που τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στο αεροδρόμιο που προσγειώθηκε, έγραφαν ΄΄Cannibals΄΄ για την ιστορία με την γνωστή πτήση 571, και έλεγε ότι «αφού κατάλαβα αυτήν την λέξη, είπα στον εαυτό μου θα την μάθω την γλώσσα» και έτσι πήρε θάρρος και έκατσε, βοηθώντας στην ιατρική του καριέρα πάρα πολλούς ασθενείς…

Θα ήθελα να πω ότι το έργο τέτοιων ανθρώπων είναι πιο δυνατό από τον ίδιο τον θάνατο.

Όσο υπάρχει το επιστημονικό και καλλιτεχνικό του έργο, όσο θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θεράπευσε καθώς και οι αναμνήσεις των ατόμων που έστω για βραχέα διαστήματα είχαν την μεγάλη τύχη να τον γνωρίσουν, θα εξακολουθεί νοερά να ζει. Κάποιος πεθαίνει εξάλλου πραγματικά μόνον όταν τον ξεχνάς…

Μακάρι και οι άλλοι δάσκαλοι που είχα να ήταν σαν αυτόν, γιατί ίσως και να είχαμε καλύτερα πανεπιστήμια εντός Ελλάδος...