ανθρώπινο σώμα & ποίηση

[Αρσινόη]

με αφορμή την εκπομπή της Φλέσσα στη ΝΕΤ την Παρασκευή,

διάβασα το παρακάτω και σκέφτηκα ότι ταιριάζει γάντι σε ένα ιατρικό forum

ας μαζέψουμε εδώ ποίηση· στίχους που αναφέρονται στο ανθρώπινο σώμα

Τίτος Πατρίκιος

ΥΜΝΩ ΤΟ ΣΩΜΑ

Ι.

Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος

σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται

που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα

που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του

σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει

τις δικές του προσταγές γι’ αέναες επιθυμίες

για σμίξιμο και συνταύτιση μ’ ένα άλλο σώμα.

Υμνώ και το κουρασμένο σώμα της γυναίκας

το λυγισμένο από τον μόχθο κάθε μέρας

το φυραμένο, με στεγνωμένους τους χυμούς

το σώμα που το απειλεί η ακινησία

το φοβισμένο από την ηλικία, την αρρώστια

που ενώ ξέρει πως τελικά νικάει ο θάνατος

δεν παραδίδεται άνευ όρων στη φθορά.

ΙΙ.

Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη

σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά

που σκίζουνε στα δυο και το πιο βαθύ σκοτάδι

τ’ ασυμβίβαστα γόνατα, τους γλυπτούς μηρούς

που προλειαίνουν ως τα κατάβαθα τις συνερεύσεις

τους διπλοθόλωτους γλουτούς, τη χαραγή τους

το σχίσιμο του κόλπου, το κλειδί της ηδονής.

Υμνώ και τα πόδια με τους πρησμένους αστραγάλους

τα κότσια, τις τριχωμένες γάμπες τις χοντρές

μ’ εξογκωμένες φλέβες, φαγωμένες από κιρσούς

τα τσακισμένα γόνατα της δουλειάς, της ορθοστασίας

τα παχιά μεριά με βούλες απ’ την κυτταρίτιδα

τις αδρόσιστες, συγκαμένες, μέσα παρειές τους

τα κρεμαστά καπούλια με τους απόκρυφους καημούς.

ΙΙΙ.

Υμνώ τα όρθια στήθη όπως των αγαλμάτων

στο χάιδεμα άγουρα, στο χούφτιασμα γινωμένα

με ρόγες κόκκινες όπως οι άγριες φράουλες

τα μπράτσα που ξέρουν ν’ αγκαλιάζουν

τον στητό λαιμό, τις πλάτες επίπεδες κι ανθεκτικές

τη χορευτική κοιλιά με όσες χρειάζονται καμπύλες

με το χρυσό της χνούδι ακύμαντο να περιμένει.

Υμνώ και τις χαλαρές κοιλιές μανάδων

με ουλές από καισαρικές τομές, από εγχειρήσεις

τα προκοίλια γυναικών με το αδηφάγο λίπος

μοναδική απόλαυσή τους, τις κυρτωμένες πλάτες

τα μπράτσα τα πλαδαρά με τις αξύριστες μασχάλες

τους γερτούς τραχήλους, τους έρημους κούφιους κόρφους

με τους σβησμένους πόθους, τις άσβηστες ορέξεις.

IV.

Υμνώ το πρόσωπο που η ομορφιά του σε θαμπώνει

το πρόσωπο με τ’ ατίθασα, ηλεκτροφόρα του μαλλιά

τα ματοτσίνουρα που αναβοσβήνουνε το φως

τη μύτη λεπτόγραμμη όπως πλώρη καϊκιού

την τέλεια γεωμετρία των χειλιών με το πηγούνι

το στόμα που στον έρωτα στάζει ροδόνερο και λόγια.

Υμνώ τα μάτια που καθρεφτίζουν δύο απρόβλεπτα πελάγη.

Υμνώ και το πρόσωπο που η ομορφιά το εγκαταλείπει

ή τρομαγμένη κρύβεται στο βάθος των ματιών

το πρόσωπο το σκαμμένο από αγκαθωτές ρυτίδες

με βλέμμα πήλινο, στεγνό, με βλέφαρα άδειες φούσκες

με φρύδια αθέριστα χωράφια, το πάνω χείλι τριχωτό

με κρεατοελιές στα χαμηλά της μύτης, στο πηγούνι.

Υμνώ το πρόσωπο που το τύλιξε μια σταχτιά σκιά.

V.

Υμνώ τα χέρια που δίνουν μορφή στην ύλη

που γράφουν στο χαρτί, στη γραφομηχανή, στον υπολογιστή

που σιωπώντας ξέρουν να μιλούν, τ’ ασημένια χέρια

που σφίγγουν, θωπεύουν, αποχαιρετούν για πάντα

τα χέρια που πιάνουν ό,τι ακάθαρτο μένοντας αθώα

που ανασηκώνουν μωρά, αρρώστους, πληγωμένους.

Υμνώ τα δάχτυλα που αγγίζουν όργανα και χαρίζουν μουσική.

Υμνώ τα χέρια που βαριά δουλεύουν, τα τραχιά

τα μασημένα από μηχανές, τα ματωμένα από εργαλεία

τα καταπονημένα από τη λάτρα του σπιτιού

τα δάχτυλα με τα ραγισμένα, ξεφλουδισμένα νύχια.

Υμνώ τα χέρια που παίρνουν όπλα για την ελευθερία

τώρα όμως μόνο αφού εξετάσω και βεβαιωθώ

πως η ελευθερία που υπόσχονται δεν είναι μια νέα σκλαβιά.

VI.

Υμνώ και το σώμα του άντρα, όμως αυτό λιγότερο

ίσως γιατί λιγότερο μ’ εμπνέει, λιγότερο το παρατηρώ

ίσως γιατί δεν διαφέρει τόσο πολύ απ’ της γυναίκας.

Πάντως υμνώ το αρμονικό, το αθλητικό του σώμα

όπως και το ακρωτηριασμένο σε πολέμους, σ’ ατυχήματα,

το σώμα σε γιορτή, σε συντροφιά, σε στοχασμό.

Κυρίως το υμνώ όπως το ύμνησαν γλύπτες και ζωγράφοι.

Υμνώ το κατορθωμένο σώμα σ’ όλες του τις εποχές

όχι μονάχα στην εαρινή, την πρώτη

που όλα τα σώματα είναι από μόνα τους ωραία.

Υμνώ το σώμα που διασχίζει τους καιρούς

όπως καράβι τους ωκεανούς, που συνεχίζει

παρά τα ρήγματα, τις ζημιές, τις αβαρίες,

που μπορεί ν’ αναγνωρίζει όλες τις δικές του απώλειες.

VII.

Υμνώ το σώμα που πλάθει τη συνείδησή μου

που φυλάει σε μια κρυψώνα του όσα της ξεφεύγουν

που γεννάει αισθήσεις, σκέψεις, τη μιλιά μου. Το σώμα

που όταν χαθεί θα ζει μες στις δικές μου λέξεις

αυτό που μου γέννησε και τη λέξη χρόνος

γιατί χωρίς το ανθρώπινο κορμί χρόνος δεν υπάρχει

ή κι αν υπάρχει ποτέ δεν αποχτάει νόημα.

Υμνώ το σώμα που μ’ αντέχει, δεν μ’ έχει βαρεθεί

δεν μ’ έχει αποτινάξει από πάνω του

το σώμα που ό,τι κι αν του κάνω

με μεταφέρει, με μετακινεί, με κρατάει ορθό.

Υμνώ το απόλυτο σώμα, το σώμα όλων, το δικό μου

που με καλύπτει, μ’ έχει σφιχτά αγκαλιασμένο

αυτό που μαζί μια μέρα θα τελειώσουμε...

[asteraki]

Σεφέρης Γιώργος :

Τὸ Σῶμα

Τοῦτο τὸ σῶμα ποὺ ἔλπιζε σὰν τὸ κλωνὶ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ νὰ γίνει αὐλὸς

ἡ φαντασία τὸ βύθισε σ᾿ ἕνα βουερὸ μελίσσι

γιὰ νὰ περνᾶ καὶ νὰ τὸ βασανίζει ὁ μουσικὸς καιρός.

[asteraki]

PABLO NERUDA

Γυναίκειο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα,

μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.

Το αργασμένο κορμί μου άγρια σε σκάβει

και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

Είμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.

Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε,

και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.

Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,

σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ’ αγαπάω.

Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια

κι από άπληστο γάλα και κραταιό.

Ω, τ’ αγγεία του στήθους! Ω, τα μάτια της απουσίας!

Ω, του εφηβαίου τα ρόδα! Ω, η συρτή και θλιμμένη φωνή σου!

Σώμα της δικιάς μου γυναίκας,

υπήκοος θά ’μαι πιστός των θέλγητρών σου.

Δίψα μου, πόθε μου ατελεύτητε, αβέβαιε δρόμε μου!

Σκούρες νεροσυρμές, όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί,

και ο κάματος ακολουθεί, και ο καημός ο απέραντος.

[asteraki]

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·

πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

[Αρσινόη]

because η ταινία είναι ποίημα και το ανθρώπινο σώμα ο πρωταγωνιστής του

[Αρσινόη]

...because human brain (το νευρικό σύστημα γενικότερα θα έλεγα) is a poem...

http://www.nytimes.com/2013/06/18/opinion/brooks-beyond-the-brain.html?smid=fb-share&_r=1&

Beyond the Brain

By DAVID BROOKS Published: June 17, 2013

It’s a pattern as old as time. Somebody makes an important scientific breakthrough, which explains a piece of the world. But then people get caught up in the excitement of this breakthrough and try to use it to explain everything.

This is what’s happening right now with neuroscience. The field is obviously incredibly important and exciting. From personal experience, I can tell you that you get captivated by it and sometimes go off to extremes, as if understanding the brain is the solution to understanding all thought and behavior.

This is happening at two levels. At the lowbrow level, there are the conference circuit neuro-mappers. These are people who take pretty brain-scan images and claim they can use them to predict what product somebody will buy, what party they will vote for, whether they are lying or not or whether a criminal should be held responsible for his crime.

At the highbrow end, there are scholars and theorists that some have called the “nothing buttists.” Human beings are nothing but neurons, they assert. Once we understand the brain well enough, we will be able to understand behavior. We will see the chain of physical causations that determine actions. We will see that many behaviors like addiction are nothing more than brain diseases. We will see that people don’t really possess free will; their actions are caused by material processes emerging directly out of nature. Neuroscience will replace psychology and other fields as the way to understand action.

These two forms of extremism are refuted by the same reality. The brain is not the mind. It is probably impossible to look at a map of brain activity and predict or even understand the emotions, reactions, hopes and desires of the mind.

The first basic problem is that regions of the brain handle a wide variety of different tasks. As Sally Satel and Scott O. Lilienfeld explained in their compelling and highly readable book, “Brainwashed: The Seductive Appeal of Mindless Neuroscience,” you put somebody in an fMRI machine and see that the amygdala or the insula lights up during certain activities. But the amygdala lights up during fear, happiness, novelty, anger or sexual arousal (at least in women). The insula plays a role in processing trust, insight, empathy, aversion and disbelief. So what are you really looking at?

Then there is the problem that one activity is usually distributed over many different places in the brain. In his book, “Brain Imaging,” the Yale biophysicist Robert Shulman notes that we have this useful concept, “working memory,” but the activity described by this concept is widely distributed across at least 30 regions of the brain. Furthermore, there appears to be no dispersed pattern of activation that we can look at and say, “That person is experiencing hatred.”

Then there is the problem that one action can arise out of many different brain states and the same event can trigger many different brain reactions. As the eminent psychologist Jerome Kagan has argued, you may order the same salad, but your brain activity will look different, depending on whether you are drunk or sober, alert or tired.

Then, as Kagan also notes, there is the problem of meaning. A glass of water may be more meaningful to you when you are dying of thirst than when you are not. Your lover means more than your friend. It’s as hard to study neurons and understand the flavors of meaning as it is to study Shakespeare’s spelling and understand the passions aroused by Macbeth.

Finally, there is the problem of agency, the problem that bedevils all methods that mimic physics to predict human behavior. People are smokers one day but quit the next. People can change their brains in unique and unpredictable ways by shifting the patterns of their attention.

What Satel and Lilienfeld call “neurocentrism” is an effort to take the indeterminacy of life and reduce it to measurable, scientific categories.

Right now we are compelled to rely on different disciplines to try to understand behavior on multiple levels, with inherent tensions between them. Some people want to reduce that ambiguity by making one discipline all-explaining. They want to eliminate the confusing ambiguity of human freedom by reducing everything to material determinism.

But that is the form of intellectual utopianism that always leads to error. An important task these days is to harvest the exciting gains made by science and data while understanding the limits of science and data. The next time somebody tells you what a brain scan says, be a little skeptical. The brain is not the mind.

PS: Thanks, Elias.

[Αρσινόη]

because greek "marbles" are a poem

:PP axaxaxaxaxa

την αγάπη μου έχετε αγοράκια

http://www.featureshoot.com/2013/06/photos-of-greek-marbles-spotlight-a-specific-part-of-the-male-anatomy/

Photos of Greek ‘Marbles’ Spotlight a Specific Part of the Male Anatomy

by AMANDA GORENCE on JUNE 11, 2013 · 0 COMMENTS

London-based photographer Ingrid Berthon-Moine’s work investigates sexuality and new forms of sexual representation, and the visual is her tool. She indeed has a way of seeing and presenting things, as we recall in her clever visual trickery from V, a series of men’s hairy chests beneath v-neck shirts, framed in a way that was suggestive of the female pubis.

Her recent work Marbles is a collection of closely cropped shots of classic Greek sculptures and specific parts of the male anatomy—we’re confident you can guess which parts—taken in museums, gardens, and castles throughout Europe. The final photos were enlarged with the intention of “producing an indecipherable photograph oscillating between landscape and medical documentation.” The work explores masculinity in the 21st century, both the representation of it and the idea of ornamental masculinity which until now had been largely ‘reserved’ to the female gender. It also looks at how masculinity has shifted over time, and how men have had to redefine their identity as society changes.

[mad cow]

εντάξει βίτσια είναι αυτά τι να κάνουμε