Ντρέπομαι να πω στους φίλους μου...(Του συνάδελφου Σταμάτη Κυρζόπουλου)

[anastasiostheodoridis]

Είχαμε κάτσει μια παρέα φίλων για καφέ και κουβεντούλα. Κυριακάτικο πρωϊνό, ήλιος φωτεινός, ουρανός ανέφελος, φθινοπωρινό αεράκι, εφημερίδες στο τραπεζάκι, διάθεση χαλαρή. Ήταν από εκείνες τις μέρες που σε τραβάν από το σβέρκο να βγεις έξω, να τις χαρείς, να ρεμβάσεις, να ξεθολώσεις. Τα παιδιά τρέχαν, φωνάζαν, ίδρωναν, παίζαν σαν να μην υπήρχε ........

αύριο (...αλήθεια, πως αλλιώς μπορεί να παίξει ένα παιδί; )κι εμείς καλαμπουρίζαμε ευδιάθετοι.

H κουβέντα όμως δεν άργησε να ξεστρατίσει. Κάποιος, κάτι διάβασε σε μια εφημερίδα, έκανε ένα σχόλιο, κάποιος αντι-σχολίασε, ο τρίτος συμφώνησε, ο τέταρτος διαφώνησε. Το θέμα ήρθε σαν απρόσκλητος επισκέπτης και θρονιάστηκε στο τραπέζι μας: Η ΚΡΙΣΗ.

Τα βλέμματα σύντομα σκοτείνιασαν. Ο ένας γκρίνιαζε για τους φόρους («Είναι απίστευτοι. Μας τιμωρούν τώρα γιατί κάναμε παιδιά. Αλλά ξέρω εγώ γιατί το κάνουν...επειδή τα παιδιά δεν έχουν ...πινακίδες, για να τις καταθέσεις στην κωλο-εφορία τους»), ο άλλος τα ’βαζε με τους «Γερμαναράδες», ο τρίτος με τους «κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές», τις συντεχνίες και «τα οργανωμένα συμφέροντα» που «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στον τόπο αυτό» και συνέχισε πως μόνο «οι ξένοι μπορούν να βάλουν τάξη σ’αυτή τη χώρα» και ότι «καλά κάνουν και μας πιέζουν». «Ναι, καλά μας κάνουν», του είπε ένας από την παρέα, αφού «βρίσκουν και τα κάνουν, και εμείς δεν αντιδρούμε, και αφήνουμε αυτά τα πιόνια, τους πολιτικούς, που τους κρατάνε όλους οι Γερμανοί με τις μίζες της Siemens, να υπογράφουν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο, κι εμείς πάμε και τους ξαναψηφίζουμε.... Καλά μας κάνουν». «Γιατί, ρε συ, υπήρχε άλλη λύση; Τι θες δηλαδή, να πτωχεύσουμε και να βγούμε από το ευρώ; Τότε να δεις πείνα, που θα πέσει. Πείνα πραγματική. Ακόμη, δεν έχουμε δει τίποτα....». «Ναι, ενώ τώρα που είμαστε στο ευρώ, μια χαρά είμαστε. Το θέμα, φίλε, δεν είναι να είμαστε στο ευρώ. Το θέμα είναι να...έχουμε ευρώ. Έτσι όπως μας πάνε, θα μας ξεζουμίσουνε, θα τσακίσουν την οικονομία, θα ξεπουλήσουμε τα πάντα και στο τέλος, πάλι θα χρεοκοπήσουμε. Καλύτερα να βγούμε τώρα από το ευρώ μόνοι μας, να πονέσουμε 2-3 χρόνια, αλλά να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε μετά». «Τα λες αυτά, γιατί δεν καταλαβαίνεις τι θα πει να φύγουμε τώρα από το ευρώ. Ούτε φάρμακα θα έχουμε, ούτε πετρέλαιο, ούτε τίποτα». «Ναι, ενώ τώρα, έχουμε. Το ξέρεις, ότι στην πολυκατοικία μου φέτος δεν θα ανάψουμε καλοριφέρ; Τι να το κάνω εγώ το ευρώ με 35% ανεργία, τη φτώχεια να θερίζει, και το Μιχαλολιάκο να στρατολογεί απελπισμένους;». «Τι τα θέλετε, ρε παιδιά, μάλλον πρέπει να ετοιμαζόμαστε να την κάνουμε από αυτή την κωλο-χώρα, όσο είναι καιρός». «Και που θα πας, ρε φίλε; Νομίζεις είναι εύκολο. Είναι παντού δύσκολα πια. Άσε, που δεν θα βρεις πουθενά αυτό τον ήλιο». «Δεν ξέρω για μας, αλλά τα παιδιά μας πρέπει να φύγουν. Να σωθούν απ’αυτό το... μπουρδέλο». «Νομίζω, ότι υπερβάλλετε», είπε ο ψύχραιμος της παρέας, «η οικονομία πάντα κύκλους κάνει. Το είχαμε παρακάνει κι εμείς. Ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας. Μια φούσκα είχαμε φτιάξει. Θα γίνει μια διόρθωση, θα φύγει ο αέρας από το σύστημα και κουτσά-στραβά θα αρχίσουν να φτιάχνουν τα πράγματα». «Έτσι απότομα, όμως, που φεύγει ο αέρας, φίλε, μας βλέπω να πεθαίνουμε από ασφυξία...»

Και η συζήτηση συνεχιζόταν κάπως έτσι. Χαοτικά, πότε νευρικά, πότε με λίγο χιούμορ, αλλά πάντως χωρίς κατεύθυνση και σίγουρα χωρίς να οδηγείται σε κάποιο συμπέρασμα ή να μας κάνει, έστω και λίγο σοφότερους.

Τον είχα δει, εδώ και κάμποση ώρα. Καθόταν (στο διπλανό τραπέζι) μόνος του, έπινε αργά τον καφέ του, κάπνιζε νωχελικά ένα στριφτό τσιγάρο. Στο ένα αυτί του ένα μικρό λευκό ακουστικό, το χέρι χτυπούσε στο τραπέζι κρατώντας ένα κάποιο ρυθμό, που έδειχνε να τον ευχαριστεί. Το βλέμμα του έμοιαζε να είναι προσηλωμένο κάπου και απλανές ταυτόχρονα. Είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσε την κουβέντα μας, όχι απαραίτητα από ενδιαφέρον.

«Εντάξει, ρε σεις. Εμείς πάλι καλά είμαστε. Τι να πούνε δηλαδή οι 25άρηδες;», αναρωτήθηκε ο Γιάννης.

Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε και πλησίασε στο τραπέζι μας. Μίλησε ήρεμα και χωρίς να βιάζεται.

«Δεν ξέρω για τους άλλους 25άρηδες, αλλά θα σας πω τι λέω εγώ. Εγώ ντρέπομαι. Ντρέπομαι να πω στους φίλους μου ότι παίρνω χίλια ευρώ το μήνα. Από τους δέκα φίλους μου, οι τρεις δουλεύουν και κανένας δεν παίρνει χίλια ευρώ, που παίρνω εγώ. Και δεν είμαι καλύτερος από κανέναν τους. Μάλλον είμαι πιο τυχερός. Δούλευα και παλιά σε σούπερ-μάρκετ, 10ωρο, 6 μέρες τη βδομάδα κι έπαιρνα 5 κατοστάρικα. Τώρα με τα ...χίλια.... Μη το πεις ούτε του παπά, λέω στον εαυτό μου. Μια χαρά είσαι. Ναι, θα’θελα να παίρνω χίλια-πεντακόσια. Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι άμα τα’παιρνα, θα μπορούσα να αγοράσω όλο τον κόσμο. Έτσι μου φαίνεται, αλλά δεν γίνεται. Πάλι καλά, λέω. Αλλά, να, ώρες-ώρες ντρέπομαι, ντρέπομαι τα φιλαράκια μου. Γεια χαρά σας.», είπε κι έκανε να φύγει, αλλά σταμάτησε και ξαναγύρισε. «Και που’στε, άμα βγάλετε καμία άκρη, μου λέτε κι εμένα, έτσι;».

Έφυγε αργά, περπάτησε μέχρι το πεζοδρόμιο, καβάλησε ένα ποδήλατο και έστριψε στη γωνία.

Όση ώρα μιλούσε, προσπαθούσα να καταλάβω αν μας κοιτούσε περιφρονητικά, συγκαταβατικά, ζηλόφθονα ή αδιάφορα. Δεν κατάλαβα ακόμη, αν η στάση του έδειχνε ειρωνεία, αισιοδοξία, απαισιοδοξία, απάθεια ή απλά ευθύτητα και ειλικρίνεια (που είναι και το πιθανότερο). Δεν ξέρω αν οι προσδοκίες και οι φιλοδοξίες του -και των παιδιών της γενιάς του- είναι πιο χαμηλές απ’ότι των προγενέστερων, αν αυτό είναι ρεαλισμός ή παραίτηση, υγεία ή απλά ...γείωση.

Μ’άρεσε όμως η έγνοια του για τους φίλους του.

Και ...ντράπηκα, κι εγώ.

Δεν ξέρω.

Ο Δημήτρης έτρεξε ξέπνοος στην αγκαλιά μου.

«Μπαμπά, πάμε να φύγουμε, κουράστηκα..., και πεινάω»...

*Ο Σταμάτης Κυρζόπουλος είναι ιατρός καρδιολόγος

http://kafeneio-gr.b...-post_5882.html

[notbad]

@@ Οι Έλληνες δεν εχουν αλλάξει. Όχι εγώ κι εσύ και οι 25-40, αλλά αυτοί που μας έφεραν μέχρι εδώ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ!

1. Δουλεύετε σε ελληνικά νοσοκομεία. Πόσες γραμματείς έχετε δει να είναι γραμματείς πραγματικές; να κάνουν την δουλειά του γραμματέα; Όλη η γραμματειακή δουλειά βγαίνει από τον ειδικευόμενο. Η συντριπτική πλειοψηφία, έρχονται, φεύγουν, κάνουν τριήμερα, παίρνουν αναρρωτικές, και μας γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όταν ζητάμε μελάνια, χαρτιά, φακέλους, φωτοτυπίες κλπ. Έρχονται 11-1, δευτέρα και παρασκευή αρρωσταίνουν (άγραφες και πληρωμένες άδειες), πονάει η μέση τουςς άρα δεν μπορούν να σηκώσουν φακέλους και να τους αρχειοθετήσουν, η δε δικιά μας "σπουδάζει" κάτι και παίρνει εκπαιδευτικές (ναι είναι 55 χρονών και φυσικά παίρνει αυτή εκπαιδευτικές, ενώ οι ειδικευόμενοι τρέχουν σαν πανικόβλητοι).

2. έχετε προσπαθήσει να πάτε στα αρχεία του νοσοκομείου και να αναζητήσετε ένα φάκελο ενός ασθενούς; Σαν να μπαίνετε σε βομβαρδισμένο τοπίο...και φυσικά στο "αρχείο", "μητρώο", "πρωτόκολλο" απασχολείται ένας λόχος υπάλληλοι. Παντελώς άχρηστοι, αφού το ζητούμενο (δλδ το να μπορώ να έχω πρόσβαση στο αρχειακό υλικό), δεν εκπληρώνεται. ΜΠορεί να είναι καλοί, χρυσοί άνθρωποι, να μην πληρώνονται καλά, να έχουν τσακιστεί από την ζωή (@@), αλλά είναι άχρηστα κορμιά που παίρνουν μισθούς (και έπαιρναν μισθάρες)

3. Πρώτη φορά συνάντησα τόσους πολλούς νοσηλευτές που έχουν αλλεργίες. Μία έχει αλλεργία στην χλωρίνη, και δεν καθαρίζουμε με χλωρίνη τα αίματα. Άλλη έχει αλλεργία στα λευκοπλάστ και δεν μπορεί να κάνει περίδεση. Τρίτη έχει αλλεργία στο ταλκ και δεν μπορεί να περιποιηθεί κατακλίσεις. Η τέταρτη έχει αλλεργία στο πλαστικό και δεν μπορεί να βάλει φλεβοκαθετήρες. Επίσης πρώτη φορά έχω συναντήσει νοσηλεύτριες που να τρώνε ΤΟΣΟ πολύ! Όποτε πάω να τους ζητήσω κάτι, ΟΛΟ ΜΑΣΟΥΛΑΝΕ!

4. Επίσης πρώτη φορά έχω δει τραυματιοφορέα να μου λέει τί είναι και τί δεν είναι επείγον. Από την τεράστια πείρα τους, έχουν άποψη. Και συμφωνώ μαζί τους. Απλά τους ζητάω να μου γράψουν στην πορεία νόσου του ασθενούς, το όνομα και την ιδιότητά τους, ότι δεν κρίνουν επείγουσα την μεταφορά του ασθενούς. Και να το εξηγήσουν στον ασθενή και την οικογένειά του. Με κοιτάνε αποσβολωμένοι. "Αφού κρίνεται ότι δεν είναι επείγον, υπογράψτε παρακαλώ και πείτε το και στην οικογένεια του ασθενούς, δεν θα διαπληκτιστώ μαζί σας σχετικά με αυτό το θέμα".

Όλοι αυτοί έκαναν τρελό πάρτυ τα τελευταία 20 χρόνια, και το πάρτυ συνεχίζεται. Δεν λέω για το μαύρο χρήμα...γιατί δεν έχω αποδείξεις. Όλα αυτά ΔΕΝ έχουν αλλάξει. Η κατάσταση είναι hopeless AND helpless.

Το μόνο, είναι να κάνεις focus στα ωραία της Ελλάδας, καθώς για fun/leisure time είναι το καλύτερο οικόπεδο της γης, αλλά μην ακούω γκρίνια όταν η παθογένεια δεν έχει αναχαιτιστεί στο ελάχιστο!

[SleepWalker]

Γραμματείς και φαρισαίοι (νοσηλευτές). Παντού οι ίδιοι. Εχει δίκιο η notbad. Με αυτές τις συνθήκες εγώ θα θεωρούσα τα 1000ευρώ λίγα, ανεξάρτητα αν οι φίλοι μου πέθαιναν της πείνας. Οπότε το κείμενο δεν το ασπάζομαι...

[bromptonista]

Συμφωνώ κι εγώ με τους προλαλήσαντες. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γι' αυτό δεν έχει καμιά ελπίδα να αναστηθεί.

[mad cow]

@ΝΟΤBAD χώσε χώσε!

Συμφωνώ με οσα λες (απο την μικρή μου εμπειρια) αλλά ας μην ξεχνάμε και την δική μας "φάρα" που φέρει ενα μεγάλο -ισως το μεγαλυτερο- μέρος ευθύνης για το μπάχαλο που περιγράφεις.

@Λυκος

"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γι' αυτό δεν έχει καμιά ελπίδα να αναστηθεί."