Φοιτητής Ιατρικής και τέχνη.. Ένα πάρτι στο δρόμο των ονείρων..

[anastasiostheodoridis]

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στους φοιτητές ιατρικής, και όλους τους μελλοντικούς επιστήμονες, τα ανήσυχα εκείνα πνεύματα που ακόμη και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, της κρίσης, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας συνεχίζουν, να μοχθούν καθημερινά για την σωματική και ψυχική υγεία των ασθενών τους. Στα παιδιά εκείνα που όντας βυθισμένα μέσα στις χιλιάδες σελίδες των ιατρικών τους βιβλίων, τολμούν να ξεκλέψουν λίγο από τον προσωπικό τους χρόνο παράγοντας πολιτισμό, ακολουθώντας το παράδειγμα των παλαιοτέρων, όπως ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, ο Γιάλομ Ίρβιν, ο Άραγκον Λούι, αλλά και των δικών μας, Ανδρέα Καρκαβίτσα, Μανόλη Αναγνωστάκη και πολλών ακόμη σπουδαίων γιατρών-καλλιτεχνών..

Θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για την δική μου εμπειρία.. Να σας ταξιδέψω λίγους μήνες πριν.. Τότε που το ημερολόγιο έδειχνε Τετάρτη 23 Μαΐου 2012 και το ρολόι μόλις περασμένες 21:00. Τότε που όλα ήταν έτοιμα και απέμεναν μόνον οι τελευταίες λεπτομέρειες που θα έδιναν το «πράσινο φώς» για να βγούμε στην σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Αλεξανδρούπολης..

Με το χειροκρότημα του ανυπόμονου κοινού, που είχε φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του γεμίζοντας ασφυκτικά το θέατρο, να φτάνει απίστευτα ζεστό και δυνατό στα αυτιά μας και τον ενθουσιασμό που αυτό μας προκαλούσε, να φαντάζει ως ένας αντάξιος ανταγωνιστής του άγχους μας, πίσω, κάπου εκεί στα σκονισμένα καμαρίνια..

Η μεγάλη στιγμή έφτανε και κανείς μας δεν ήθελε να φανταστεί πως κάτι δεν θα πήγαινε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Τα λεπτά κυλούσαν τόσο γρήγορα και ταυτόχρονα τόσο αργά στο μυαλό μου, όπως είχαν περάσει άλλωστε και οι δεκάδες ημέρες, οι ημέρες που είχαμε κοπιάσει όλοι μαζί προβάροντας τους ρόλους μας ξανά και ξανά, άλλοτε στο αμφιθέατρο της Ιατρικής σχολής και άλλοτε στο Πνευματικό Κέντρο της Μητρόπολης Αλεξ/πολης που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας παραχωρήσει το χώρο, αλλά αρκετές ακόμη διευκολύνσεις για να ανέβει η παράσταση μας όσο το δυνατόν πιο καλοδουλεμένη και πιο άρτια. Ήταν οι μέρες εκείνες που μας έφεραν κοντά, που μας έκαναν μία πραγματική ομάδα, μία πραγματική παρέα, με τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές μας, τα γέλια μας, τους τσακωμούς μας, ως και τα νευρικά ξεσπάσματα λόγω άγχους κατά τις τελευταίες ώρες πριν από την παράσταση..

Εκείνες οι στιγμές ήταν άλλωστε για όλους εμάς ένα αυστηρό όπως και πολύτιμο σχολείο. Δεν υπάρχει βλέπετε μεγαλύτερη ευτυχία από το να έχεις δίπλα σου άτομα που ενδιαφέρονται για εσένα, άτομα που θέλουν να σε βλέπουν συνεχώς να βελτιώνεσαι αλλά και που την ίδια ώρα, περιμένουν από εσένα να μοιραστείς μαζί τους αυτό το τόσο ανεκτίμητης αξίας μάθημα και δώρο. Εκφράσεις όπως: «Μην γυρνάς την πλάτη σου στο κοινό..», «Θα πρέπει να μάθεις καλύτερα τα λόγια σου!», «Πρόσεχε λίγο την άρθρωση σου!», «Πάλι μου έφαγες ατάκα!», «Μη αργήσετε ξανά στις πρόβες..» μας έφεραν αρκετές φορές αντιμέτωπους, αλλά και συνάμα μας ένωσαν για τον ένα και μοναδικό σκοπό, την επιτυχία του θιάσου, για το κοινό συμφέρον..

Το κοινό συμφέρον αυτό που τόσο πολύ θα πρέπει να μάθουμε να υπερασπιζόμαστε στην καριέρα μας ως μελλοντικοί γιατροί και επιστήμονες αλλά πάνω απ’ όλα στην καθημερινότητα μας ως άνθρωποι, αν θέλουμε να δούμε την μικρή μας κοινωνία και την χώρα μας να ορθοποδούν ξανά.. Σσσσσσς όμως γιατί έφτασε η ώρα να αρχίσει το πάρτι..

Special thanks στους:

Αναγνώστου Φωτεινή: ΚΛΑΙΡΗ

Ανανιάδου Δήμητρα: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ

Δεμέναγα Κική: ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ

Καμηλάρη Θεσσαλία: ΛΙΖΕΤΑ

Καραμπιτσάκος Θοδωρής: ΓΙΩΡΓΟΣ

Κουρτίδου Σταυρούλα: ΑΦΗΓΗΤΗΣ (ΠΙ-ΠΙ)

Κουφόπουλος Γιώργος: ΚΩΣΤΗΣ

Λαυρεντάκη Μαριέττα: ΜΑΡΙΑ

Μαλισιόβας Δημήτρης: ΑΓΗΣ

Μαυρομουστάκου Κυριακή: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ

Νίκας Άγγελος: ΑΛΕΞΗΣ

Πεϊχαμπέρης Δημήτρης: ΠΑΝΟΣ

Πηλίτση Έλενα: ΚΑΤΙΑ

Πιτροπάκη Δήμητρα: ΤΑΡΑ

Τσακιρμπαλόγλου Ελένη: ΚΑΤΙΑΝΑ

Φωτισμός: Καβανόζης Θανάσης

Ήχος: Μαμούκαρης Θεόφιλος

Μακιγιάζ: Ιωαννίδου Μαριάννα

Εμψύχωση: Καλούτσα Χαρά

http://peihas.wordpress.com/2012/11/05/1576/