Εθνικές Εκλογές 2012 ( συζήτηση και δημοσκόπηση ).

[lellos]

Τεκμήριο 1

"Tόσο καιρό ανεχόμαστε τους οπαδούς του Στάλιν, τώρα θα ανεχτούμε και αυτούς του Χίτλερ".

Θάνος Τζήμερος

Τεκμήριο 2

Επίθεση Κασιδιάρη με χαστούκια και γροθιές στην Λ. Κανέλη

[media=]

[lellos]

Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ενώ οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους με το σκιάχτρο της μεγάλης καταστροφής που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει ενδεχόμενη εκλογική νίκη της Αριστεράς, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών βοούν για την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και επιταχύνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Πρώτο στοιχείο που αξίζει προσοχής: Ενώ το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι) σχεδόν μηδενίζεται εξ αιτίας της ασφυκτικής λιτότητας (περιορίστηκε σε μόλις 18 εκ. ευρώ στο πρώτο τετράμηνο, σε σύγκριση με το 1,48 δις το αντίστοιχο περυσινό διάστημα), το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αυξάνεται κατά πολύ (7,62 δις, από 5,47 δις). Το οικονομικό αυτό «θαύμα» εξηγείται από την αλματώδη αύξηση των δαπανών για αποπληρωμή των δανείων, καθώς οι τόκοι σχεδόν διπλασιάστηκαν (από 3,99 δις πέρυσι σε 7,60 δις φέτος).

Τα συμπεράσματα αναδύονται αβίαστα: Αντί για τη σημαντική «ελάφρυνση», που υποτίθεται ότι θα μας έφερνε το PSI, οι «σωτήρες» της Ελλάδας την γδέρνουν ακόμη πιο άγρια, με αποτέλεσμα η κοινωνική τραγωδία που ζουν εκατομμύρια Έλληνες να πηγαίνει στράφι, χωρίς κανένα θετικό αντίκρυσμα στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών. Σ’αυτό το φόντο, η στάση πληρωμών προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ για την οικονομική ανόρθωση, πολύ περισσότερο που εκλείπει πλέον ο «μπαμπούλας» του πρωτογενούς ελλείμματος: Ακόμη κι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα μπορούμε σύντομα να καλύπτουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους για μισθούς, συντάξεις κλπ.

Δεύτερο, ουσιώδες στοιχείο: Παρά την τρομερή φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η μαύρη τρύπα των κρατικών εσόδων όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά διευρύνεται συνεχώς. Το πεντάμηνο Ιανουαρίου- Μαίου έφτανε τα 700 εκ. ευρώ, ενώ η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα έφθασε τα 550 εκ. ευρώ. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η βαθύτατη ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο και η συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων (και μέρους των μεσαίων) νοικοκυριών τινάζει στον αέρα τα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό με τον ανοιχτό εκβιασμό των Ευρωπαίων (οι οποίοι ήδη περιέκοψαν κατά ένα δις την τελευταία δανειακή δόση για να εκφοβίσουν τους ψηφοφόρους), η εξέλιξη αυτή απειλεί να οδηγήσει σε αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων ή και σε διακοπή των εισαγωγών τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Αυτά, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα συμβούν αν έρθει η Αριστερά και καταργήσει το μνημόνιο, βρίσκονται ήδη επί θύραις, ακριβώς εξ αιτίας του μνημονίου και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Απτόητη η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ επέμεινε στην θεραπευτική μέθοδο των μεσαιωνικών γιατρών, που συνιστούσαν για πάσαν νόσον την αφαίμαξη. Όταν δεν είχαν αποτελέσματα, απλώς ενίσχυαν τον ρυθμό της αφαίμαξης, μέχρι να απαλλαγούν οριστικά από την αρρώστια, συνήθως μαζί με τον ασθενή. Για την ακρίβεια, η κυρία Λαγκάρντ μας συνέστησε, αντί να γκρινιάζουμε, να μιμηθούμε το «πετυχημένο» παράδειγμα της Λετονίας, η οποία αντιμετώπισε «υπεύθυνα» την κρίση του 2008, προσφεύγοντας και αυτή για δανεισμό στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. Ως αντάλλαγμα, ενέκρινε απίστευτα σκληρά προγράμματα λιτότητας, έκλεισε εκατοντάδες σχολεία και νοσοκομεία, απέλυσε χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και ανέβασε την ανεργία στο 25%, ενώ η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 18.4%- απίστευτο ποσοστό, ακόμη και για καιρό πολέμου!

Δυστυχώς, σ’αυτό το μάταιο κόσμο που ζούμε, ακόμη και οι καλύτεροι μαθητές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν βρίσκουν την ανταμοιβή που θα δικαιούνταν. Χτυπητό παράδειγμα η τραγωδία της Ισπανίας, τέταρτης οικονομίας της Ευρώπης, που απειλεί να παρασύρει στη διάλυση ολόκληρη την ευρωζώνη. Σε αντίθεση με τη «σπάταλη» Ελλάδα, η Ισπανία δεν είχε οξύ πρόβλημα δημοσίου χρέους- ακόμη και σήμερα, αυτό κυμαίνεται γύρω στο 70%, χαμηλότερο και από εκείνο της «ενάρετης» Γερμανίας. Οι πολιτικοί της, τόσο ο σοσιαλιστής Θαπατέρο όσο και ο συντηρητικός Ραχόι, επαινέθηκαν κατ’ επανάληψη από το Βερολίνο για την «υπευθνότητα» με την οποία διέλυσαν το κοινωνικό κράτος, επέβαλαν εργασιακό μεσαίωνα και εκτόξευσαν την ανεργία στο 25%.

Παρόλα αυτά, τούτες τις μέρες η Ισπανία είδε να κλείνει η πόρτα των διεθνών αγορών, αφού τα ποσοστά δανεισμού της πλησίασαν το εφιαλτικό 7%, φέρνοντάς την στα πρόθυρα του «μηχανισμού διάσωσης» (κατά τους Financial Times, «θαλάμου βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε), ενώ οι τράπεζές της βρίσκονται ένα βήμα πριν την κατάρρευση (και την παράδοση του ελέγχου στους Γερμανούς). Ηθικόν δίδαγμα: Η εξοντωτική λιτότητα που επιβάλλουν Βερολίνο και Βρυξέλλες είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς την οικονομική αποδιοργάνωση, ενδεχομένως και την έξοδο από το ευρώ.

Κάθε νόμισμα, όμως, έχει και την ανάποδη όψη. Μέσα στην αδυναμία τους, οι χειμαζόμενες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στη Γερμανία, η οποία κατ’ εξοχήν επωφελείται από τα δεινά τους. Αν κάποιος κινδυνεύει πραγματικά με καταστροφή από τη διάλυση του ευρώ, αυτός είναι πρώτα πρώτα απ’ όλα όχι η Ελλάδα ή η Ισπανία, αλλά η κραταιά Γερμανία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 42% των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται στην ευρωζώνη και μόλις το 5% στην Κίνα. Περίπου το 60% των γερμανικών πλεονασμάτων αντλείται από τις λοιπές χώρες της ευρωζώνης- κατοπτρικό είδωλλο των δικών μας ελλειμμάτων.

Επιπλέον, η Γερμανία εκμεταλλεύεται ανερυθρίαστα και την ίδια την κρίση του ευρώ, με τη φυγή κεφαλαίων προς τα θησαυροφυλάκιά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία, διετή ομόλογα που εξέδοσε είχαν μηδενικό επιτόκιο, ενώ τα εξαμηνιαία είχαν… αρνητικό! Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία λειτουργεί ως ο μεγάλος τοκογλύφος της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας κυριολεκτικά τσάμπα χρήμα από τους δεινοπαθούντες εταίρους της. Ό,τι και να λέει το Βερολίνο για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες, τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν έχει κανένα λόγο να τους οδηγήσει έξω από το ευρώ και να σταματήσει απότομα το άγριο «πάρτι» σε βάρος τους.

http://thepressproje...me.php?id=21846

[lellos]

Το ρίσκο, η επίγνωση και το συλλογικό υποκείμενο της Αριστεράς

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Εδώ και λίγες εβδομάδες ακούγεται όλο και πιο συχνά το επιχείρημα ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ θα αποτραπεί διότι κανείς δεν έχει συμφέρον να αρχίζει να ξηλώνει το πουλόβερ της νομισματικής ένωσης από την Ελλάδα. Το επιχείρημα είναι σωστό και σίγουρα σωστότερο από αυτό της «γερμανικής μπλόφας», το οποίο δέσποζε στον λόγο μείζονος τμήματος της Αριστεράς πριν την 6η Μαΐου, καθώς ήδη από την επαύριο των εκλογών φάνηκε ότι μάλλον δεν υπήρχε καμία μπλόφα. Η γερμανική Δεξιά έδειξε για τα καλά τα δόντια της, όπως εξάλλου το έχει κάνει, με πολύ πιο καταστροφικά αποτελέσματα, δις τον τελευταίο αιώνα, στην πιο ακραία μορφή της. Η νέα γραμμή άμυνας είναι πλέον η διαπίστωση, που εξάλλου συμμερίζεται μείζον τμήμα των νεοκλασικών οικονομολόγων και των πολιτικών στελεχών που πλαισίωσαν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς που θα προκαλέσει τυχόν έξοδος της χώρας από το ενιαίο νόμισμα. Με βάση αυτή την παραδοχή συνάγεται πως η Ευρώπη δεν μπορεί προφανώς να πράξει ενάντια στο ίδιο το ρεαλιστικά υπαγορευμένο συμφέρον της και δεν θα τολμήσει να ωθήσει τη χώρα μας στην έξοδο.

Είναι όμως σωστή η επίκληση του «συμφέροντος των εταίρων» ως βάση του επιχειρήματος περί εξασφάλισης της μη εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη; Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν προβλήματα. Όχι επειδή τέτοιο συμφέρον δεν υπάρχει, αλλά επειδή η ύπαρξή του δεν σημαίνει και ότι η Ευρώπη θα το εγγυηθεί – άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν δεν έχει εξασφαλίσει το κοινό της συμφέρον. O αδύναμος κρίκος της «θεωρίας της μόλυνσης» (contamination) έγκειται στην παραδοχή ότι η Ευρώπη θα δράσει, σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με το συμφέρον της ως ένας ορθολογικός παίκτης στη θεωρία των παιγνίων.Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η πολιτική γίνεται αντιληπτή ως ένα παίγνιο όπου οι παίκτες αποφασίζουν τις κινήσεις τους με βάση την αντίληψή τους για τις κινήσεις των άλλων παικτών σε συγκρουσιακές καταστάσεις. Η θεωρία των παιγνίων (στην ελληνόφωνη βιβλιογραφία, δεσπόζει η μονογραφία του Κώστα Φιλίνη Θεωρία των παιγνίων και πολιτική στρατηγική, 1972 [επανέκδ.: Θεμέλιο 1998]) βασίζεται στην παραδοχή ότι ο κάθε παίκτης έχει τέλεια γνώση του παιχνιδιού και των κανόνων του. Με την έννοια αυτή, ο κάθε παίκτης είναι a priori ορθολογικός, καθώς σε μια δεδομένη στιγμή, που υπάρχουν εναλλακτικές κινήσεις, θα επιλέξει εκείνη που του αποδίδει μεγαλύτερο όφελος. Έτσι, λέει η θεωρία των παιγνίων, φτάνουμε στη λεγόμενη κατάσταση του μηδενικού αθροίσματος, όπου ο ένας παίκτης κερδίζει ακριβώς αυτό που χάνει ο άλλος.

Φαίνεται λοιπόν πως η προηγούμενη προεκλογική στρατηγική έχει πολλά στοιχεία που παραπέμπουν στη θεωρία των παιγνίων. Όμως, η θεωρία αυτή δεν μπορεί να παρέχει ασφαλή συμπεράσματα στο χώρο της διαχείρισης των πολιτικών συγκρούσεων. Διότι στην πολιτική, πέραν της ορθολογικής διαχείρισης του συμφέροντος, υπάρχουν ιδεολογίες, πάθη και θυμικά τα οποία γιγαντώνονται από το βάρος της Ιστορίας. Ειδικά στην Ευρώπη. Πόσο μπορεί να τεκμηριώσει κανείς υπεύθυνα ότι η Ευρώπη λειτουργεί a priori ως ορθολογικός παίκτης με αίσθηση του κινδύνου, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης; Μια τέτοια διαπίστωση είναι επιεικώς ανιστόρητη και για τον λόγο αυτό συνιστά επισφαλές θεμέλιο συγκρότησης μιας πολιτικής στρατηγικής. Η ορθή στρατηγική, εδώ, δεν μπορεί να θέτει ως βάση του όλου επιχειρήματος το ότι «η Ευρώπη ξέρει το συμφέρον της». Διότι η Ευρώπη, όπως έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους στο βαρύ της ιστορικό παρελθόν που στην κρίση λειτουργεί περισσότερο ως βαρίδι παρά ως πυξίδα, άνετα μπορεί να λειτουργήσει αυτοκαταστροφικά, και αντί για μηδενικό άθροισμα να φτάνει με περισσή ευκολία στο απολύτως αρνητικό άθροισμα. Αν μη τι άλλο, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης που προτάχθηκε ως μονόδρομος από τις ευρωπαϊκές ελίτ το δείχνει περίτρανα: λιτότητα, χρεοκοπία, φτωχοποίηση, ακύρωση του κοινωνικού κράτους, εκφυλισμός της ιδέας της πολιτικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο συνδυασμός λιτότητας και ύφεσης που έφεραν τα μνημόνια οδήγησαν σε σημάδια διάλυσης της κοινωνίας και εκφυλισμού της δημοκρατίας. Αυτό, με αφοπλιστική υποκρισία, το ομολογούν πλέον και αρκετοί από τους εμπνευστές ή έστω τους απολογητές αυτής της πολιτικής, οι λεγόμενοι «αρχιτέκτονες του χάους».

Απέναντι στον πιστοποιημένα καταστροφικό μονόδρομο του μνημονιακού χάους, το ελληνικό εκλογικό σώμα αποφάσισε, στις 6 του Μάη, ότι είναι διατεθειμένο να αναζητήσει μια άλλη προοπτική. Μια προοπτική που σίγουρα έχει ρίσκα, καθώς ο δείκτης της πολιτικής προβλεψιμότητας επί των ημερών μας είναι στα ιστορικά χαμηλά του. Όποιος προβλέπει το μέλλον, όπως με προκλητική και εκνευριστική ευκολία κανοναρχούσαν στελέχη των προηγουμένων κυβερνήσεων κουνώντας το δάχτυλο, δεν ξέρει τίποτε. Δεν ξέρει ότι δεν ξέρει. Ένα όμως είναι σίγουρο: το ρίσκο είναι προτιμότερο από την καταστροφή, διότι η κατάσταση η οποία θέτει ένα ποσοστό απειλής ενέχει και το ενδεχόμενο της ελπίδας. Σε τελευταία ανάλυση, αν δεν ρισκάρεις ποτέ, τότε ρισκάρεις ακόμη περισσότερο.

Έχω απόλυτη συναίσθηση πως τα προηγούμενα δεν είναι εύκολο να κοινωνηθούν προεκλογικά, καθώς, εστιάζοντας σε ένα περιορισμένο πολιτικό ακροατήριο, μοιάζουν να μην ανταποκρίνονται στις ελπίδες που έχουν γεννηθεί σε μείζον τμήμα του εκλογικού σώματος. Κανείς δεν θέλει να ακούει για «ρίσκο», τη στιγμή μάλιστα που οι πολιτικοί αντίπαλοι κινδυνολογούν ασύστολα. Και όμως, άλλο κινδυνολογία και άλλο επίγνωση. Μια θέση επίγνωσης, όχι μόνο δεν αντιστρατεύεται την ελπίδα, αλλά σφυρηλατεί μακροπρόθεσμα ένα συμπαγές σώμα πολιτών με αίσθηση των πραγμάτων: χωρίς τέτοια αίσθηση, τα πράγματα δεν αλλάζουν. Έτσι δημιουργείται το αριστερό συλλογικό υποκείμενο με μακροπρόθεσμες αντοχές στη διαχείριση της πολιτικής προσδοκίας. Έτσι συγκροτείται, όπως θα λέγαμε παλιότερα, υποκειμενικός παράγοντας, όχι απλώς για την ανατροπή της 18ης Ιουνίου, αλλά για την εδραίωση ενός νέου status πραγμάτων στη νέα εποχή, όπου πλέον θα τεθούν τα μεγάλα ερωτήματα για το πώς θα ανασυγκροτηθεί ο τόπος.

Ειδάλλως, υπάρχει ο μεγαλύτερος κίνδυνος, μετά την ενδεχόμενη εκλογική νίκη, να επέλθει μια σαρωτική ανατροπή, η οποία μπορεί να οδηγήσει αδυσώπητα στη μη θεραπεύσιμη πολιτική ανυποληψία και την Αριστερά, όπως ακριβώς συνέβη με τους ως σήμερα κυβερνήτες της χώρας. Η συνεχής επεξεργασία μιας πρότασης αριστερής διακυβέρνησης και της πλέον κατάλληλης στρατηγικής μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν μπορεί να βγάζει από τον ορίζοντα το ίδιο πάντα ερώτημα, που συχνά λόγω της ανυπέρβλητης δυσκολίας του απωθούμε: τελικά, η Αριστερά είναι κομμάτι του παλιού κόσμου που καταρρέει ή του νέου που έρχεται; Η ελπίδα ότι η απάντηση βρίσκεται στο δεύτερο σκέλος είναι ένας λόγος παραπάνω να τίθεται το ερώτημα.

O Δημήτρης Χριστόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι μέλος του συντονιστικού της Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας (www.koindim.eu)

http://thepressproject.gr/external.php?id=22169

[lellos]

Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί θα έπρεπε να έχουν ήδη συλληφθεί...

To οτι η δεξιά δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με την διανόηση είναι γνωστό... Η λέξη κουλτούρα άλλωστε προκαλούσε ανέκαθεν αλλεργία και είχε αρνητική παραδήλωση στο συντηρητικό στρατόπεδο.

Οι μορφωμένοι είναι λιγότερο ευεπίφοροι στην προπαγάνδα. Με τις δηλώσεις του κου Μιχελάκη όμως, εκπροσώπου της ΝΔ, στις οποίες ο μεγαλύτερος ριζοσπάστης διανοητής της εποχής μας εξισώνεται με έναν blogger, τον Ιφικράτη Αμυρά καθιστά την μέχρι πρότινος απόσταση της Δεξιάς με την διανόηση αγεφύρωτη... με μια άβυσσο να τις χωρίζει.

Θυμόμαστε από παλιά πως μεγάλη μερίδα της ελληνικής διανόησης διασώθηκε από τα νύχια της δεξιάς όταν επιβιβάστηκε στο "Ματαρόα". Ήταν τον Δεκέμβρη του 1945 όταν οι Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Αξελός, Μάνος Ζαχαρίας, Νίκος Σβoρώνος , Μέμος Μακρής, Μιμίκα Κρανάκη και άλλοι φυγαδεύτηκαν από την Ελλάδα και εστάλησαν στην Γαλλία με πρωτοβουλία του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου, Οκταβίου Μερλιέ και του Ροζέ Μιλλιέξ...

Στις αρχές της δεκαετίας του 90, ο πρώην Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, πρώην βουλευτής και Υπουργός της ΝΔ, Σωτήρης Κούβελας είχε προκαλέσει "σάλο" όταν χαρακτήρισε τους ποιητές "λαπάδες"... Πριν μερικούς μήνες, ο Θανάσης ο Μπούρας, απαντώντας σε ερώτηση στην Βουλή είπε πως ο υπουργός Οικονομικών είχε πάει να συναντήσει την "κυρία Κρούγκμαν"... Ω ναι.. εννοούσε τον άνδρα νομπελίστα οικονομολόγο και έγκριτο αρθρογράφο των New York Times, Πολ Κρούγκμαν... Και φανταστείτε πως ήταν και υφυπουργός Οικονομικών!

Το σύντομο διάστημα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεώτερος βρέθηκε στο τιμόνι του κόμματος προσπάθησε να γεφυρώσει χωρίς επιτυχία το κενό, επιλέγοντας να συναγελάζεται με εγχώριους διανοούμενους... Παρόλα αυτά όμως, το ατόπημα του κου Μιχελάκη και της Νέας Δημοκρατίας να κόψει και να ράψει μια από τις χιλίαδες συνεντέυξεις του Σλάβοι Ζίζεκ και την ομιλία στήριξης του στον ΣΥΡΙΖΑ στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη ξεπερνά κάθε όριο...

Και καλά ο ίδιος δεν ήξερε, δεν μπορούσε να ρωτήσει τους διανοούμενους του Ινστιτούτου Δημοκρατίας - Κωνσταντίνος Καραμανλής... οι οποίοι καλό θα ήταν να πάρουν θέση με δεδομένο πως ο Ζίζεκ είναι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της παράδοσης του Διαφωτισμού που κρατά ζωντανές τις Ευρωπαϊκές αξίες. Με την ίδια λογική θα έπρεπε να καταγγελθεί και ο άλλος επικίνδυνος, ο Νόαμ Τσόμσκυ, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, ο Αλαίν Μπαντιού... και όλοι οι διεθνούς φήμης φιλόσοφοι που έχουν τοποθετηθεί σαφώς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

O Zίζεκ, για τον κ. Μιχελάκη δεν είναι ένας εκ των μεγαλύτερων φιλοσόφων της εποχής μας, δεν είναι εκείνος που συνδύασε την λακανική ψυχανάλυση με τον μαρξισμό, δεν είναι εκείνος που καθόρισε την μεταμοντέρνα φιλοσοφία όσο λίγοι, εκείνος που όρισε την ιδεολογία αλλά ο "καθοδηγητής του Τσίπρα"... Είναι σαν να λέμε πως ο Νίτσε δεν είναι ο Νίτσε αλλά ένας τύπος με σύφιλλη... ή οτι ο Μαρξ ήταν ένας μουσάτος γερμανοεβραίος - ή πιο σωστά κατά τον κάθε κύριο Μιχελάκη- ένας άλλος καθοδηγητής του Τσίπρα...

Η' όπως το έθεσε νωρίτερα ο Βασίλης Μουλόπουλος υπεύθυνος Επικοινωνιακής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, "θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον το γραφείο Τύπου της Ν.Δ. να ζητήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του να καταδικάσουν επίσης και τους Σπάρτακο, Κρόμγουελ, Ροβεσπιέρο, Μαρξ, Λένιν, Τζ. Ουάσιγκτον, Τσε Γκεβάρα; Είναι γνωστό πως τον καθοδηγούν ιδεολογικά".

Είναι κρίμα όμως γιατί με την νεοφιλελεύθερη λογική της Νέας Δημοκρατίας ο Ζίζεκ που διδάσκει στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου, μεταξύ των οποίων το Πρίνστον, το Κολούμπια, το Νιου Σκουλ, το Μπίρκμπεκ, το Μίσιγκαν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο σεβασμό... ενδεχομένως μάλιστα πολλά από τα βλαστάρια της ΝΔ να έχουν ακούσει τις διαλέξεις του σε κάποιο αμφιθέατρο... και να έχουν πληρώσει αδρά για να μπορέσουν να βρεθούν εκεί...

http://www.left.gr/article.php?id=2391

[beyond time]

Απ' ότι φαίνεται τη γλιτώσαμε για αυτή τη φορά αν και δε μας αξίζει, ειδικά αν κρίνω από το επίπεδο της πλειοψηφίας των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα (και δεν έχει σχέση με το τι ψήφισαν...)

[iceman]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/07/2012_489874

Γιατί απέτυχαν οι Φιλελεύθεροι;

Του Νικου Μαραντζιδη*

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες συμμετοχές στις διπλές εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου ήταν αυτή των φιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως άφησαν μια γλυκόπικρη γεύση στους φίλους τους, λόγω αφενός της δυναμικής που απέκτησαν, ύστερα από πολύ καιρό υποτονικής παρουσίας, οι φιλελεύθερες ιδέες, και αφετέρου της αξιοσημείωτης πολιτικής ήττας που υπέστησαν. Η ήττα αυτή ήταν πραγματικά ένα αρνητικό κατόρθωμα. Γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, σε μια Βουλή που εκπροσωπούνται τόσα πολιτικά ρεύματα να μην καταγράφεται η αυτόνομη πολιτική παρουσία του φιλελεύθερου χώρου.

Οφείλω να υπογραμμίσω, για να είμαι δίκαιος, πως το πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης διαμόρφωσε αντίξοες συνθήκες για τη φιλελεύθερη επιχειρηματολογία. Η κυριαρχία του πελατειακού κρατισμού, τόσο στην αριστερή όσο και στη δεξιά εκδοχή του, η εμφατική παρουσία των αξιών του αντι-διαφωτισμού, η νεοελληνική προσκόλληση στις συμπεριφορές της κλειστής κοινωνίας και η έντονη ιδεολογική επίδραση του μαρξιστικού-λενινιστικού ολοκληρωτισμού, μετέτρεψαν την πολιτική αρένα σε πραγματικό ναρκοπέδιο για τον φιλελευθερισμό.

Ο τελευταίος θεωρήθηκε ταυτόσημος με τον νεοφιλελευθερισμό, και αντιμετωπίστηκε ως το απόλυτο κακό. Εννοιες όπως αγορά, άτομο, επιχειρηματικότητα, ελευθερία δαιμονοποιήθηκαν. Ακόμη και οι φορείς των πλέον βάρβαρων ολοκληρωτικών ιδεολογιών της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ιστορίας, στην Ελλάδα γίνονται συμπαθητικοί στο κοινό όταν καταφέρονται εναντίον του «άκαρδου» νεοφιλελευθερισμού. Εντέλει, η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από ένα έλλειμμα φιλελεύθερων αξιών, που είχε ως συνέπεια τον, για λόγους πολιτικής επιβίωσης, εγκλωβισμό των φιλελεύθερων είτε στο κυρίαρχο κόμμα της κεντροδεξιάς, τη Νέα Δημοκρατία, είτε στο ΠΑΣΟΚ της εκσυγχρονιστικής και μετα-εκσυγχρονιστικής φάσης.

Παρόλα αυτά, η περίοδος που προηγήθηκε της 6ης Μαΐου έκανε πολλούς να πιστέψουν, πως για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, ο φιλελεύθερος χώρος θα μπορούσε να είχε μια ευπρόσωπη αυτόνομη παρουσία στο Κοινοβούλιο. Οι προσδοκίες αυτές διαψεύστηκαν για μια σειρά αιτίες.

Ο σημαντικότερος λόγος είναι αναμφίβολα ο, στα όρια της πολιτικής αυτοχειρίας, κατακερματισμός των φιλελεύθερων δυνάμεων στον εκλογικό στίβο. Εντυπωσιάζει το γεγονός πως ευφυείς, κατά κοινή ομολογία, άνθρωποι, δεν είδαν ή υποτίμησαν αυτό που ο καθένας μπορούσε να αντιληφθεί με την πρώτη ματιά: πως η αναζήτηση της οργανωτικής και ιδεολογικής «καθαρότητας» έκρυβε πλημμελώς έναν αφελή εγωισμό και αποκάλυπτε «μικρές φιλοδοξίες» εντελώς ακατάλληλες για την κρισιμότητα των στιγμών.

Ο κατακερματισμός αυτός ανέδειξε ένα δεύτερο πρόβλημα: την έλλειψη ηγεσίας ικανής να τραβήξει μπροστά και να πείσει τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν. Οι δύο κατά τεκμήριο ηγέτες του φιλελεύθερου χώρου (Μπακογιάννη και Μάνος), αδυνατώντας να βρουν μια φόρμουλα συνεννόησης μεταξύ τους, χωρίς να το θέλουν, υπονόμευσαν την ίδια την ουσία της φιλελεύθερης πρότασης. Το πρόβλημα έγινε οξύτερο από το γεγονός, πως δεν υπήρχαν ή δεν φάνηκαν να υπάρχουν εναλλακτικές ηγετικές λύσεις μέσα στον φιλελεύθερο χώρο. Ετσι, ενώ από τη μια υπήρχαν δύο προβεβλημένα και ώς ένα βαθμό φθαρμένα πολιτικά ηγετικά στελέχη, από την άλλη αναδείχθηκε ένας σημαντικός αριθμός αξιόλογων ανθρώπων με ένα όμως βασικό μειονέκτημα: ήταν άγνωστοι, οι περισσότεροι, στην πολιτική αγορά και, κυρίως, ήθελαν να παραμείνουν ερασιτέχνες. Ως συνέπεια τα κόμματα του φιλελεύθερου χώρου ταυτίστηκαν κυρίως με τους ηγέτες τους, οι οποίοι δεν έδειξαν να έχουν τη δυναμική που απαιτούσαν οι στιγμές. Αυτό περιόρισε σημαντικά το κοινωνικό εύρος των φιλελευθέρων, που όταν δεν παρέπεμπε σε τοπικά ή προσωπικά δίκτυα, εξέπεμπε ένα κλίμα ελιτισμού, αποκομμένο από σημαντικό τμήμα των μεσαίων στρωμάτων που επιδίωκε να εκπροσωπήσει.

Σήμερα, οι φιλελεύθεροι, ως αυτοτελής πολιτική δύναμη, είναι εκτός Βουλής και πιθανόν να παραμείνουν εκεί για αρκετά χρόνια ακόμη. Βέβαια, οι φιλελεύθερες ιδέες εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο μέσα από τη Ν.Δ., από νέους ανθρώπους, μερικοί εκ των οποίων μπορούν πραγματικά να χαρακτηριστούν φερέλπιδες πολιτικοί ηγέτες.

Το δίλημμα πάντως συνεχίζει να υφίσταται: μπορεί ο φιλελεύθερος χώρος να βρει τις δυνάμεις εκείνες ώστε να συγκροτήσει ένα αυτόνομο πολιτικό φορέα με σοβαρή επιρροή ανάλογη με αυτήν, που σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες έχουν οι φιλελεύθερες ιδέες ή μήπως πρέπει να συνεχίσουν οι φιλελεύθεροι τον δρόμο της πολιτικής τους «υποτέλειας» σε συντηρητικά κόμματα της κεντροδεξιάς ή μετριοπαθή κόμματα της κεντροαριστεράς;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, καθώς και το θεσμικό πλέγμα που πρόκειται να διαμορφωθούν προσεχώς. Ενα αναλογικό εκλογικό σύστημα, για παράδειγμα, θα επέτρεπε ευκολότερα την εκπροσώπηση εντός του Κοινοβουλίου ενός αμιγούς φιλελεύθερου κόμματος.

Ομως, ας μην κρυβόμαστε, το βασικότερο πρόβλημα του χώρου αυτού δεν βρίσκεται ούτε στο θεσμικό περιβάλλον ούτε στην ελλειμματική κοινωνική του βάση, αλλά στη δυσκολία εξεύρεσης εκείνων των ηγετικών φυσιογνωμιών, που να μπορούν να εκφράσουν κάτι περισσότερο από ένα στενό εκλογικό και κοινωνικό περίγυρο και να αποτελέσουν σημείο αναφοράς και πόλο συσπείρωσης των ευρύτερων μεταρρυθμιστικών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων του αντικρατισμού που είναι σήμερα κατακερματισμένες σε τουλάχιστον τρία κόμματα. Η συγκρότηση ενός πραγματικού πόλου του ριζοσπαστικού κέντρου συναρτάται αναμφίβολα από την ανάδυση μιας τέτοιας ηγεσίας.