Κάλπες υπάρχουν (Ζήτω το Έθνος!)

[KonstantinosMD]

το παρόν άρθρο έχει δημοσιευτεί στο blog του Κων/νου Μπογδάνου στο www.skai.gr και μεταδόθηκε ραδιοφωνικά στις 26/03/2012 στην εκπομπή του.

Μου άρεσε αρκετά ωστε να αποφασίσω να το μοιραστώ μαζί σας και μετά από άδεια να το αναδημοσιεύσω.

Κάλπες υπάρχουν (Ζήτω το Έθνος!)

Χαρά Θεού η Κυριακή της 25^ης. Ευαγγελισμός κανονικός της φύσης, του ήλιου και του φωτός. Με επτά χιλιάδες ένστολους να περιφρουρούν την στρατιωτική παρέλαση. Από μικρό παιδί θυμάμαι την ημέρα της εθνικής επετείου ντυμένη με τα πιο γλυκά χρώματα. Έβγαινα στο μπαλκόνι, στο διαμέρισμα όπου μεγάλωσα, στην πλατεία Αμερικής, περιμένοντας να δω τους σχηματισμούς των πολεμικών αεροσκαφών να δονούν τον αέρα. Από την τηλεόραση ανάβλυζαν εμβατήρια και μια παραμυθητική τελετουργία επίδειξης δύναμης μιας δημοκρατικής πολιτείας στο σταυροδρόμι των ηπείρων, που μεγαλώνοντας κατάλαβα πως αποτελούσε και το σπίτι ενός έθνους κομβικής σημασίας για την παγκόσμια ιστορία. Κι από την κουζίνα πήγαζαν οι μυρωδιές της ευτυχίας. Ναι, πάντα αγαπούσα την 25^η Μαρτίου.

Και σήμερα, με μια ντροπή φωλιασμένη στην καρδιά μου, έναν κόμπο κι ένα κούμπωμα, βλέποντας την εικόνα της κατάντιας μιας χώρας που δεν μπορεί πια ούτε τους νεκρούς, τους ήρωες και την τρισχιλιετή συνέχεια της ψυχής της να τιμήσει χωρίς αλληλοσπαραγμό και αστυνομοκρατία, αποφάσισα πως αυτήν τη φορά θα αγαπήσω τη μέρα πιο βαθιά, με μεγαλύτερο πάθος, με πιο πολλή αποφασιστικότητα κι ορμή. Έτσι, ως πράξη αντίστασης. Σε πείσμα του καιρού και του ονείδους που σαρακοτρώει την πατρίδα μου, την οποία πια μπορώ να αντικρύζω έξω από απλοϊκά κι ιδεοληπτικά μυθεύματα, ως αυτό που είναι: Ένα θαύμα της ανθρωπότητας – που όμως σφαδάζει υπό το ζυγό ενός άγριου πνευματικού τέλματος, ενός σκοταδιού που δεν επιβάλλει κανένας τοκογλύφος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, κανένας εντολοδόχος πολιτικός του χρηματιστηριακού καπιταλισμού. Γιατί αυτό είναι η Ελλάδα. Ένα εν δυνάμει θαύμα, που σελαγίζει στο βυθό του άλογου συναισθηματισμού και των χειρότερων οθωμανικών καταλοίπων. Ένα θαύμα που καλείται να ξαναβρεί το σφρίγος του, τη λάμψη του την εσωτερική και την πνευματική του καταγωγή. Διακόσια χρόνια «ελεύθεροι» κι ακόμα πελαγοδρομούμε. Και τώρα, ήρθε ο καιρός της κρίσης. Κι η λέξη αυτή δεν συγχωρεί.

Το φώναζα όσο θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου και θα το φωνάζω με όλη μου τη δύναμη. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι πρώτιστα, βαθύτατα, θεμελιακά και πυρηνικά ζούμε μια κρίση παιδείας, δεν έχει αντιληφθεί τίποτα και δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Ναι, το πρόβλημα είναι οικονομικό, διότι υπήρξε για χρόνια πολλά πολιτικό. Όμως όλα ξεκινούν από τον τρόπο με τον οποίο συγκροτούμε τον σύγχρονο πολιτισμό μας. «Να σκλαβωθήτε εις τα γράμματά σας», ήταν το παράγγελμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη νεολαία του τότε νεαρού Ελληνικού Κράτους. Ο πολεμιστής που άφησε παρακαταθήκη και τη φράση «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» ήξερε καλά τι έλεγε. Έβλεπε, προφανώς, μπροστά. Αντιλαμβανόταν ότι η ελευθερία θα έμενε λειψή εφόσον το έθνος δεν ερχόταν σε ευκρινέστερη επαφή με έναν βαθύτερο ιστορικό εαυτό του. Ήξερε, ότι η τουρκοκρατία πρώτα και κύρια είχε κατακρεουργήσει την αίσθηση της εθνικής κοινότητας. Είχε κατατμήσει την ελληνική συνείδηση με τη λάμα του τοπικισμού και της νοσηρής ατομικότητας. «Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας», έλεγε τότε. Όσοι σήμερα εύκολα τον επικαλούνται, μετατρέποντας φράσεις του σε συνθήματα και παριστάνοντας τους νεόκοπους αγωνιστές, καλά θα κάνουν να μελετήσουν το Γέρο του Μωριά σε μεγαλύτερο βάθος.

Κι επιτέλους, να τελειώνουμε με τις δικαιολογίες, του λεονταρισμούς και τις αηδίες που κυρώνουν με τον πιο αλγεινό τρόπο ότι καλά έχουμε πάθει και τραβάμε αυτά που τραβάμε. Όποιος σήμεραα, αντί να χαρεί τον ήλιο, αντί να πιάσει ένα βιβλίο, να ψήσει έναν καφέ, να δει παιδιά, ανίψια ή γονείς, να θυμηθεί παππούδες, να φτιάξει ένα πιάτο φαΐ, να σκύψει πάνω από τον διπλανό του, να κάνει το σταυρό του, ν’ακούσει μουσική, να δακρύσει ακόμα ζητώντας μια κάθαρση προσωπική, αντί για όλα αυτά, όποιος ξύπνησε με την καούρα να πιάσει στα χέρια του ακόμα ένα γιαούρτι, ένα αυγό και να πάει να το πετάξει στους «αλήτες, προδότες, πολιτικούς», καιρός είναι να καταλάβει ότι αποτελεί μέρος του προβλήματος και ότι κάνει μεγάλη χάρη στους εγκληματίες και τους εθνοπροδότες (χρησιμοποιώ τη λέξη με όλη της τη βαρύτητα) που ευδοκιμούν ανάμεσα στους κυβερνώντες μας. Να τελειώνουμε πια με τις σάχλες και τον επαναστατικό αυνανισμό, διότι έχουμε πνιγεί στη μόδα της αγανάκτησης και από δουλειά μηδέν. Διότι έχουμε μάθει να ζούμε με τις ταμπελίτσες που, επί έτη ελαφρότητας, δροσερά κορίτσια από το γυαλί μας καρφιτσώνουν στην ψυχή κι έχουμε, μου φαίνεται, φυράνει. Ακούς εκεί: “Μνημονιακός” και “αντιμνημονιακός”. Όροι της υπεραπλούστευσης μας κατατρέχουν, αδέρφια. Τρόποι βιωμένοι του διαχωρισμού σε στρατόπεδα. Στεγανά κι αμορφωσιά. Τσιτάτα, χαζοχαρουμενιά, στήσιμο σοβαροφάνεια και οπίσθια. Γκρήκλις κι ανιστόρητες κραυγές και ανορθογραφία. Εμμονή στο «γιούργια» και απουσία επιστημονικής μεθοδικότητας.

Διότι η λύση στο πρόβλημά μας θα έπρεπε να φαντάζει σε όλους όσοι δυσκολευόμαστε, όντως αγανακτούμε και υποφέρουμε, απλή και ξάστερη. Λέγεται κάλπες. Και λέγεται πολιτική δραστηριοποίηση εν όψει των εκλογών. Δεν ξέρω αν το’χουμε καταλάβει. Είναι στο χέρι μας, κυριολεκτικά. Να πάμε μια Κυριακή, καλή ώρα, και να τους διώξουμε όλους απαξάπαντες, εκείνους που ξεπουλούν πατρίδα και ιστορία, μέλλον, παρόν και αξιοπρέπεια, εκείνους που επιτρέπουν την καταλήστευση του λαού και την αποθράσυνση εργοδοτών, κρατούντων κι εχόντων, εκείνους που επαναστατούν χρόνια τώρα στις πλάτες μας και συντηρούν συστήματα δεινοσαυρικών ιδεολογιών, νίπτοντας τας χείρας τους. Ναι, τα ΜΜΕ αβαντάρουν τους εξουσιαστές – όλου του φάσματος. Ναι, κυκλοφορεί πολιτικό χρήμα. Ναι, γίνονται ακόμα ρουσφέτια και η διαπλοκή κρατεί καλά. Όμως, από την άλλη, εν έτει 2012, μέσα στον ωκεανό της πληροφορίας, στην τρίτη χιλιετία, αυτή του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν υπάρχει πια δικαιολογία, για να μην πειθαρχήσει κανείς επιτέλους πάνω στο σαράκι του τηλεκοντρόλ, πάνω στον κακό του εαυτό, που ράθυμος και τεμπέλης δεν ερευνά και κάθεται να φάει ό,τι του σερβίρει ένα σύστημα που κατά βάθος διαφεντεύει τους πολίτες απευθυνόμενο στα σκοτεινότερα και επιφανειακότερα ένστικτά τους. Έρχονται εκλογές σημαίνει έρευνα και δραστηριοποίηση. Σαν τους παλιούς ΚΚΕδες. Στη γειτονιά, στο σπίτι, στη δουλειά. Πάμε καλά; Υπάρχουν ακόμα μεταξύ μας άνθρωποι που θα ψηφίσουν, λόγου χάριν, ΠΑΣΟΚ και δεν τους πολιορκούμε όλοι οι υπόλοιποι με νουθεσίες και διδαχές και προτροπές να έρθουν στα σύγκαλά τους και να βρούνε την υγειά τους;

Κι ούτε να ξανακούσω, παρακαλώ, την πιπίλα ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι και κόμματα που αξίζει κανένας να ψηφίσει. Για πρώτη, ίσως, φορά, η ποικιλία των προτάσεων και η ευρύτητα του φάσματος των δυνατοτήτων του ψηφοφόρου είναι τόσο μεγάλες. Πλέον, υπάρχουν εκεί έξω κομματικοί σχηματισμοί για όλα τα γούστα – και δη αρκετοί νέοι, άφθαρτοι. Και αν δεν έχουν όλοι τα μέσα για να προβληθούν στα μέσα, έχουν ιστοσελίδες, έχουν αριθμούς τηλεφώνων, έχουν ανθρώπους πρόθυμους να επικοινωνήσουν ιδέες σε προσωπικό επίπεδο. Δικαιολογίες, επαναλαμβάνω, σήμερα που είπα πως μέσα στη θλίψη της εποχής θα αγαπήσω την εθνική επέτειο του ξεσηκωμού με νιόβγαλτο ενθουσιαμό, δεν υπάρχουν. Κάλπες υπάρχουν. Και όνειρα υπάρχουν. Όπως αυτό που θέλει τους πολίτες τούτης της χώρας να ξεθεμελιώνουν ένα κράτος κηφήνων και βιαστών της γλώσσας και των νοημάτων, γκρεμιστών των ζωών και του ήθους, διά της δημοκρατικής διαδικασίας. Δεν έγιναν εκλογές τον Φεβρουάριο; Ακόμα καλύτερα. Περισσότερος χρόνος για οργάνωση. Είναι γελοίο να δαπανάται χρόνος και ενέργεια σε εκδικητικά παιδιαρίσματα, αυγιά, γιούχα και γιαούρτια. Το κράξιμο είναι η κατινιά της πολιτικής. Ο λαός θα έπρεπε πια, μετά τη λαίλαπα που έχει ενσκύψει στον τόπο, μετά την αναποτελεσματικότητα των διαμαρτυριών κάθε είδους και την αποθράσυνση της κρατικής βίας, να σιωπά, να συσπειρώνεται, να διαμορφώνει και να πλαισιώνει το καινούριο και να περιμένει τους προδότες του στη γωνία με το ψηφοδέλτιο στο χέρι.

Ο ελληνικός λαός, ο ίδιος εκείνος που στις αρχές του 19^ου αιώνα χάλασε τα σχέδια της ιεράς συμμαχίας και που στα μέσα του προηγούμενου αιώνα διέλυσε πρώτος το φάντασμα ενός ανίκητου φασιστικού άξονα, καλείται ξανά σήμερα να δώσει μια μάχη ελευθερίας, όχι μόνο για την πάρτη του, ούτε καν για την πάτρη του, αλλά για την οικουμένη. Χτυπημένος πρώτος στο δυτικό κόσμο από τα αρπακτικά των διεθνών αγορών, γονατισμένος πολιτισμικά και πολιτικά, μπορεί, έχει τη δυνατότητα να κοιτάξει μέσα του, να βρει τη πνευματική και ψυχική δύναμη στην παράδοσή του και να ξεκινήσει την παγκόσμια επανάσταση του 21^ου αιώνα. Με μέθοδο κι υπομονή, με καρτερία, να μεταχειριστεί τα νέα μέσα, να διαμορφώσει νέες προτάσεις, να συγκροτήσει πυρήνες και κοινότητες de facto δήμου, να εκλέξει ένα νέο κοινοβούλιο, να αναγκάσει τους εκπροσώπους του σε ευρείες συνεργασίες, να αποδείξει, ότι η δημοκρατία που γεννήθηκε στη Αθήνα δεν θα πεθάνει πάλι στην Αθήνα. Στα χέρια των Ελλήνων, της εμπροσθοφυλακής της Δύσης, βρίσκεται για ακόμα μια φορά το μέλλον. Από το παράδειγμά μας θα εξαρτηθούν πολλά. Κι αν μέχρι τις ερχόμενες εκλογές ο χρόνος δεν επαρκεί, δεν υπάρχει κι η πολυτέλεια της απογοήτευσης. Μόνο η ανάγκη για συντονισμό, αφύπνιση, παραγκωνισμό των εγωισμών, αγώνα αυτοβελτίωσης, αυταπάρνηση και εργασία για τις γενιές που θα έρθουν. Και συναίσθηση του ότι, όσο επιβραβεύουμε αυτό που μας προσβάλλει, αυτούς που δεν καλλιεργούν τους ανώτερους εαυτούς μας, εκείνους που ποδοπατούν τη φλόγα της πολιτισμικής μας πρότασης και παλεύουν για τη βολική μετριότητα σε κάθε χώρο και στίβο, μπροστά δεν θα πάμε. Και με γιαούρτι δε γίνεται δουλειά. Δουλεία γίνεται. Σήμερα, 25^η Μαρτίου 2012, τίποτα δεν είναι σαφέστερο και πιο πιεστικό από την αναγκαιότητα του εσωτερικού ξεσηκωμού και της πνευματικής μας παλιγγενεσίας. Ζήτω το Έθνος!

This post has been promoted to an article

[bromptonista]

Καλά τα λέει - αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι είναι δημοσιογράφος και έπρεπε να ξέρει ότι και ο Firefox έχει αυτόματο ορθογράφο, όπως και ο Chrome.

Θα μου πείτε, όλοι οι δημοσιογράφοι της γενιάς μας γράφουν στο iPad (αν όχι στο iPhone). Θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένος που διαβάζω ολόκληρα κείμενα σε μια κουλτούρα που αρέσκεται να τουιτάρει… ευτυχώς δε διαδόθηκε τόσο το BlackBerry στην Ελλάδα!

Είναι ευχάριστο λοιπόν το ότι τα λέει καλά γιατί μπορώ έτσι να διαφωνήσω στρατηγικά με όλα όσα λέει. Όχι με το ότι είναι στρατευμένος πχ εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Η πλειοψηφία των αρθρογράφων πλέον το έχουν πιάσει το νόημα: κάποιος άλλος έρχεται να κυβερνήσει, ας αρχίσουμε το σλουρπ σλουρπ από τώρα - αν ήξεραν και ποιος θα ήταν πιο συγκεκριμένοι, αλλά ο κακομοίρης ο Αντώνης (μας; ) είναι κάπου στο 25% στην καλύτερη και προκοπή δε βλέπεις με 25%...

Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε κολλήσει στον ίδιο κύκλο αυτό-ανασκόπησης και απραξίας από το Σεπτέμβρη του 2009. Δε θυμάστε γιατί είμαστε έθνος λωτοφάγων; Μη σας ανησυχεί. Ούτε εγώ θυμάμαι, γι’ αυτό υπάρχει και το YouTube:

Ο «άλλος» (αυτός που παραιτήθηκε δυο Σεπτέμβρηδες μετά…) έλεγε το «λεφτά υπάρχουν» τότε, το μόνο σύνθημα που έχει μείνει στη μνήμη του Έλληνα. Γιατί; Για τη λέξη «λεφτά» βεβαίως, πέντε γράμματα που έχουν διαβρώσει συνολικά το κοινωνικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι της χώρας. Που έχουν βουλιάξει τη χώρα στην απραξία, στην «οργάνωση» του αρθρογράφου, τις αναμνήσεις του παρελθόντος.

Αυτός τι έκανε στις 25 Μαρτίου 2012; Είδε την αστυνομοκρατία στην παρέλαση και έγραψε ένα άρθρο. Άλλος την είδε και πέταξε ένα γιαούρτι. Άλλος φαντάζομαι την είδε και είπε «καλά τους κάνανε, τουλάχιστον δεν κάηκε η Αθήνα». Ευτυχώς για μας τους υπόλοιπους υπάρχουν και αυτοί και μας ενημερώνουν για το τι έγινε στην παρέλαση, που από τότε που πηγαίναμε σχολείο έχουμε να ασχοληθούμε μ’ αυτήν! Το ένα και το αυτό με τους Άγγλους που ασχολούνται με το βασιλικό γάμο… Ευτυχώς υπάρχουν και οι βάρβαροι και πίνω τον καφέ μου με την ησυχία μου τις ηλιόλουστες Κυριακές στην εξοχή!

ΥΓ: Το γιαούρτι (ιδίως το Müller Corner Limited Edition Mississippi Mud Pie) είναι καλό για να τρώγεται!