Η επιστροφή

[tania_lupin]

Εν έτει 2004, εξετάστηκα Πανελλαδικώς και πραγματοποίησα μια επιτυχημένη προσγείωση δίπλα στο άγαλμα του Ιπποκράτη, εκεί, στη μέση της Ιατρικής, στο Γουδή. Θα ήταν ψέματα να πω ότι από πάντα ήθελα να γίνω γιατρός, θα ήταν ψέματα να μην το πω, αλλά το τι ακριβώς σημαίνει αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτό που είναι αλήθεια είναι ότι από την πρώτη μέρα του σχολείου ονειρευόμουν το Πανεπιστήμιο κι ότι η ανεξέλεγκτη πτώση από άριστη μαθήτρια σε μέτρια (αν όχι κακή) φοιτήτρια μέσα σε λίγους μήνες, με βρήκε απροετοίμαστη. Πανικός, απογοήτευση, φρίκη, ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι έγινε στον εγκέφαλό μου εκείνον τον καιρό. Δεν μπορούσα να βρω τρόπο να ανταπεξέλθω. Δεν καταλάβαινα τίποτα.

Ήταν η στιγμή που αμφισβήτησα τη νοημοσύνη μου. Γιατί ξαφνικά η διανοητικές μου ικανότητες δεν ήταν επαρκείς;

Ακόμα κι αν δεν ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να κάνω, για μένα δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις και να είσαι γιατρός. Το μόνο χειρότερο για μένα, λοιπόν, από το να αποτύχω στην Ιατρική και να την παρατήσω, ήταν να αποτύχω, αλλά να μην την παρατήσω και να γίνω ένας από αυτούς τους αστοιχείωτους και/ή υπερόπτες τσαρλατάνους που ταλαιπωρούν τον κόσμο.

Εκείνο το σημείο, κάπου στο δεύτερο εξάμηνο νομίζω, έκανα μια υπόσχεση στον εαυτό μου και αυτή η υπόσχεση ήταν ο μόνος τρόπος για μένα να συνεχίσω να προσπαθώ σε μια διαδικασία που δεν καταλαβαίνω:

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ή θα γίνω καλός γιατρός ή δεν θα γίνω καθόλου, δηλαδή ότι δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να κάνει τη μετάβαση από φοιτήτρια σε γιατρός, αν ακόμα δεν ήξερα τι κάνω.

Αυτή η υπόσχεση με ξεάγχωσε, μου έδωσε το περιθώριο χρόνου να δω πώς θα εξελιχθώ.

Εκεί κατά τέλος του τρίτου και την αρχή του τέταρτου έτους, τα έφερα κάπως βόλτα. Άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω καταλάβει κάποια πράγματα. Πέρασα κάποια μαθήματα που τα είχα δώσει πολλές φορές και δεν καταλάβαινα γιατί κοβόμουν, όπως τις Φυσικές για παράδειγμα. [Κοβόμουν γιατί διάβαζα Φυσική, αντί να παπαγαλίζω τις συγκεκριμένες (ελαφρώς ανόητες) είκοσι ερωτήσεις που έβαζε ο «Καθηγητής» για πέντε χρόνια και βάλε (από τρεις εξεταστικές το χρόνο και βάλε), ο ίδιος «Καθηγητής» που μας ξεφτίλιζε όποτε μας έβρισκε, μας έλεγε ότι δεν ενδιαφερόμαστε, ότι είμαστε κακομαθημένα, φιλόδοξα φραπόπαιδα, μαθημένα στην παπαγαλία και ανίκανα για κριτική σκέψη]

Αλλά τότε άρχισα κλινικές και όλα άλλαξαν. Από την πρώτη μέρα παθολογίας και χειρουργικής είδα για μια ακόμη φορά ότι είχα προλάβει να σχηματίσω καινούριες αυταπάτες: Είχα δημιουργήσει την παραίσθηση ότι η πολλή θεωρία είχε αποβλακώσει τον εγκέφαλό μου και ότι στις κλινικές που θα γνώριζα την πράξη της Ιατρικής θα...

Θα... τι; Δεν θα το συμπληρώσω, μπορείτε να φανταστείτε πολλές διαφορετικές εναλλακτικές εκδοχές του τέλους αυτής της υποθετικής πρότασης, όλες εξίσου παραισθητικές.

Η απανθρωπιά πολλών γιατρών και η θέση που μου ζητούσαν να λάβω στις ζωές αυτών των ανθρώπων, των ασθενών, ήταν ακόμα χειρότερα από τη δική μου αμάθεια. Κατάλαβα τότε ότι ανέβηκε ο πήχης. Για να εξισορροπούσα το κακό που έκανα σε ψυχολογικό επίπεδο ως φοιτήτρια, θα έπρεπε να κάνω πολύ, πολύ καλό αργότερα.

[συνεχίζεται...]

[tania_lupin]

[...συνέχεια]

Τελικώς, αυτή η δύναμη με νίκησε. Η υποκρισία, η ηλιθιότητα, η εξουσία. Σιχάθηκα τον εαυτό μου που δεν ήταν πιο δυνατός, που δεν κατάφερνε να μάθει μόνος του και σερνόταν δεξιά κι αριστερά από το ρεύμα, προσπαθώντας να θυμάται ποιος υποτίθεται ότι είναι ο ρόλος του.

Την τελευταία ημέρα που προσπάθησα να μείνω στην Ιατρική, την πρώτη μέρα της Παθολογίας του έκτου έτους, στην «υποδοχή» από τους γιατρούς-καθηγητές, όπου μας έλεγαν πιπεριές τύπου «τώρα είστε ήδη γιατροί» και «είστε υπεύθυνοι για τις γνώσεις σας», είχα χωθεί σε μια γωνία και προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυα. Όλη εκείνη τη μέρα χωνόμουν από γωνία σε γωνία, αλλά ό, τι και να έκανα δεν μπορούσα να σταματήσω τα μάτια μου απ’το να τρέχουν.

Ήταν αντανακλαστικό, ήταν αποτέλεσμα χρόνων υπερβολικής πίεσης, χρόνων απογοήτευσης και αποτυχίας. Στο γυρισμό για το σπίτι μου, έκλαιγα ασταμάτητα και πλέον ήξερα τι είχε γίνει: Είχα παρατήσει την Ιατρική.

→ Ακολούθησε ένας χρόνος που δεν έκανα τίποτα άλλο εκτός από το να υπάρχω. Συνήλθα. Έγινα πάλι άνθρωπος, αντί για εκείνο το μίζερο, διαλυμένο και αδιάφορο πράγμα στο οποίο είχα μεταμορφωθεί. Άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω.

[συνεχίζεται...]

[tania_lupin]

[... συνέχεια]

Έναν χρόνο αργότερα έβαλα τον εαυτό μου σε ένα αεροπλάνο για τη Δανία. Με είχαν δεχτεί σε ένα Πανεπιστήμιο, σε ένα πρόγραμμα φυσικών επιστημών. Κατάφερα να κάνω μια καινούρια αρχή, να ξεπεράσω τους φόβους μου και κάνω αυτό που έλεγα ότι θα μου ταίριαζε περισσότερο: η οργάνωση του εξωτερικού.

Για πρώτη φορά οι αυταπάτες μου αποκαλύφθηκαν συζευγμένες με μια βαθύτερη αλήθεια. Καθώς πολύ γρήγορα άρχισα να βλέπω ότι το πρόγραμμα δεν είχε και καμία σοβαρή ποιότητα, ταυτόχρονα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν είχε σημασία.

Ο τοίχος από αμφιβολίες για το ποια είναι η σχέση μου με την Ιατρική εξαφανίστηκε, σαν να μην είχε ποτέ υπόσταση. Φυσικά την αγαπώ.

Και φυσικά θα επιστρέψω σε αυτήν, όχι γιατί «πρέπει», ούτε γιατί είναι«Ιατρική», αλλά επειδή το οφείλω σε αυτήν και σε εμένα, στην προσωπική μας σχέση.

Έτσι επέστρεψα διπλά, τόσο στη χώρα όσο και στην Ιατρική. Κυρίως, όμως, επέστρεψα στον εαυτό μου.

Έχω πάρα πολύ δρόμο μπροστά μου. Έχω πολλά κενά να καλύψω, πολλά πράγματα να μάθω. Από γνώσεις, είμαι λίγο χειρότερα από εκεί που το άφησα, αλλά από κίνητρο, από ψυχολογία, δεν μπορώ να συγκριθώ με το τότε.

Ανησυχώ αν θα καταφέρω να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου, φοβάμαι να επιστρέψω στις κλινικές, με τρομάζει η ευθύνη που συνεπάγεται αυτό που κάνω, ακριβώς επειδή την αναγνωρίζω, αντί να την παίρνω στην πλάκα.

Ήταν μοναχικός ο δρόμος ως εδώ, αλλά τώρα δεν είμαι μόνη μου πια. Όπως γίνεται σε όλες τις ιστορίες αγάπης, έτσι και στη δική μου, η αγάπη μου για την Ιατρική θα ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και θα βγει ακόμα πιο δυνατή από τις δοκιμασίες.

Δεν χρειάζεται ελπίδα και πίστη, αλλά γνώση, σεβασμό και δουλειά.

Και αγάπη.

Πολλή, πολλή αγάπη!

[SleepWalker]

Γιατί ξαφνικά η διανοητικές μου ικανότητες δεν ήταν επαρκείς;

τρέμε Μπαμπινιώτη, που έγινες και υπουργός Παιδείας!

Έχω πάρα πολύ δρόμο μπροστά μου. Έχω πολλά κενά να καλύψω, πολλά πράγματα να μάθω.

ξεκίνα από την ορθογραφία κοπελιά!

[tania_lupin]

Γιατί ξαφνικά η διανοητικές μου ικανότητες δεν ήταν επαρκείς;

τρέμε Μπαμπινιώτη, που έγινες και υπουργός Παιδείας!

Έχω πάρα πολύ δρόμο μπροστά μου. Έχω πολλά κενά να καλύψω, πολλά πράγματα να μάθω.

ξεκίνα από την ορθογραφία κοπελιά!

[phil21]

Καλως ηρθες πισω tania lupin . Θα εκπλαγεις ποσοι σκεφτονται σαν εσενα,ενιωσαν τα ιδια πραγματα με σενα στην ιατρικη.Οχι τοσοι πολλοι βεβαια σαν τον στουρνο το sleep walker,που περνα την αφεντια του και για εξυπνο,παπαγαλιζοντας τσιτατα και χλευαζοντας τους αλλους για να κρυψει την αποτυχια του. Η ιατρικη χρειαζεται ατομα ευαισθητα και συνειδητοποιημενα σαν εσενα,εχει πηξει απο αχρηστους αλαζονες σαν τον ανωτερω.Ειμαι βεβαιος οτι θα τα πας πολυ καλα,την ευαισθησια σου και το μυαλο σου να τα χρησιμοποιεις ως οπλα για να επιτυχεις τα ονειρα σου και οχι εναντιον σου.Ειμαστε αρκετοι σε παρομοια θεση με σενα,αλλοι βαλτωσαν και τα παρατησαν,αλλοι το παλευουν,αλλοι το καταφεραν κανοντας καριερες που ουτε τις φανταζονται οι ηλιθιοι επιτυχημενοι με τις βεβαιοτητες τους.

[SleepWalker]

χαίρομαι γιατί η τόπικ στάρτερ αντιλήφθηκε το χιούμορ, σε αντίθεση με το μονοκύτταρο οργανισμό που πόσταρε αργότερα.

μπορώ να κρίνω το περιεχόμενο της ιστορίας αλλά θεωρώ αυτά τα σχόλια άστοχα. ενδιαφέρουσα ιστορία πάντως και ελπίζω το τέλος να είναι πιο ενδιαφέρον.

για να κάνουμε διάλογο.

τελικά διαπιστώνω άλλη μια φορά ότι όλα τα προβλήματα πηγάζουν από 3 πράγματα:

-το ότι σχεδόν όλος ο κόσμος δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του

-το ότι σχεδόν κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του

-το ότι όλοι είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους επειδή απλά μπήκαν στην ιατρική...

[bromptonista]

Καλωσήρθες πίσω λοιπόν - σύντομα θα διαπιστώσεις γιατί έπρεπε να συνεχίσεις στη Δανία φαντάζομαι

[TheConjurer]

... η ανεξέλεγκτη πτώση από άριστη μαθήτρια σε μέτρια (αν όχι κακή) φοιτήτρια μέσα σε λίγους μήνες...Δεν μπορούσα να βρω τρόπο να ανταπεξέλθω. Δεν καταλάβαινα τίποτα.

Γιατί έπεσε η αποδση σου?

Ήταν η στιγμή που αμφισβήτησα τη νοημοσύνη μου.

Αλλά γράφτηκες στην Μενσα και έσιαξες

Κοβόμουν [πολλές φορές] γιατί διάβαζα Φυσική, αντί να παπαγαλίζω

Τώρα αναρωτιέμαι εγώ για τις νοητικές σου ικανότητες.Πόσο καιρό ακριβώς σου πήρε να καταλάβεις πως περνάει ο κόσμος το μάθημα..?!Το πατερν ρεκογνισιον εχει να κάνει με το αι-κιου

... παραίσθηση

εγώ να δεις με τόσο χρώμα και εμοτικον να χοροπηδάνε...Μου φάνηκε οτι είδα και έναν μικρο ροζ ελέφαντα, αλλα μάλλον είναι το πολύ το ουίσκι..

[TheConjurer]

Σιχάθηκα τον εαυτό μου που δεν ήταν πιο δυνατός, που δεν κατάφερνε να μάθει μόνος του και σερνόταν δεξιά κι αριστερά από το ρεύμα, ...είχα χωθεί σε μια γωνία και προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυα. Όλη εκείνη τη μέρα χωνόμουν από γωνία σε γωνία, αλλά ό, τι και να έκανα δεν μπορούσα να σταματήσω τα μάτια μου απ’το να τρέχουν. ...Στο γυρισμό για το σπίτι μου, έκλαιγα ασταμάτητα ...Ακολούθησε ένας χρόνος που δεν έκανα τίποτα άλλο εκτός από το να υπάρχω. Συνήλθα. Έγινα πάλι άνθρωπος, αντί για εκείνο το μίζερο, διαλυμένο και αδιάφορο πράγμα στο οποίο είχα μεταμορφωθεί. Άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω.

Σοβαρά τώρα...μήπως είχες κάνει κατάθλιψη? Ένα καταθλιπτικό επεισόδιο τόσο κάπου κρατάει , χωρίς θεραπεία.Φίλους , κάποιον να σου σταθεί,δεν αναφέρεις πουθενά... Ειναι κολαση να ειναι κανεις μονος του σε τετοιες στιγμες.

[TheConjurer]

... έβαλα τον εαυτό μου σε ένα αεροπλάνο για τη Δανία. Με είχαν δεχτεί σε ένα Πανεπιστήμιο, σε ένα πρόγραμμα φυσικών επιστημών.

Γιατί φυσικές επιστήμες?Τι ακριβώς είχες στο μυαλό σου για το μέλλον?Να δουλεύεις στο σερν?!

αυτό που έλεγα ότι θα μου ταίριαζε περισσότερο: η οργάνωση του εξωτερικού.

Μάλιστα...φυσικές επιστήμες στη Δανία...

Καθώς πολύ γρήγορα άρχισα να βλέπω ότι το πρόγραμμα δεν είχε και καμία σοβαρή ποιότητα

Έπρεπε να πας στη δανια για να ψάξεις το μέρος/αντικείμενο που σκόπευες να σπουδασεις?

το οφείλω σε αυτήν και σε εμένα, στην προσωπική μας σχέση.ιστορίες αγάπης..

Δουλειά είναι η ιατρικη κοπελιά, άντε χόμπι...οχι γκόμενα/ος

Έχω πάρα πολύ δρόμο μπροστά μου.

Ένας χρόνος είναι θα περάσει!

[phil21]

Γι αυτο πρεπει να συνεχισεις tania lupin αυτο που αφησες στη μεση. Αν εχουν παρει πτυχιο και ασκουν την ιατρικη (ελεος!!!) τοσο κουτοι ανθρωποι σαν το χαζο-κρητικο και ενα σωρο ακομη βλημματα που θα σου κουνησουν το δακτυλο επικριτικα (αντι να το βαλουν στον κωλο τους),σιγουρα μπορεις και εσυ και καλυτερα. Οσο "πισω" και αν θεωρεις τον εαυτο σου σε καποια πραγματα, φαντασου τι επιπεδου ειναι ολο αυτο το αυτιστικο τσιρκο που αυτοθαυμαζεται ενω οι γυρω τους τους εχουν παρει στο ψιλο.

Αυτα που λειπουν στο χωρο ειναι η ευαισθησια,η ταπεινοτητα,η ευσυνειδησια.Περισσευουν η μαγκια,η αυθεντια,η βλακεια,ο κυνισμος.

[invitro]

Σύνελθε, ο κόσμος δεν είναι ροζ αρκούδια και καρδούλες και να σε χαιδεύουν όλοι.

Ούτε η Ιατρική είναι φοίτηση σε νηπιαγωγείο για να τραγουδάμε

"απ' όλα τα σχολεία χωρίς υπερβολή..." και λοιπά.

Δεν μας λες πως επιβίωσες αυτό το χρόνο, ούτε που βρήκες τα λεφτά για τη Δανία.

Γενικά δεν μας λες κουβέντα για τους γονείς σου και τον τρόπο που

σε επηρέασαν / πίεσαν, και υποψιάζομαι ότι κάπου στο οικογενειακό σου

περιβάλλον βρίσκονται όλες οι παθογένειες.

Υπολογίζω ότι είσαι γύρω στα 26 τώρα. Γνώμη μου, κοίτα να πάρεις το πτυχίο

και μετά ίσως το γυρίσεις σε καμιά ψυχιατρική που φαίνεται να είναι στα μέτρα

σου, ίσως να ασχοληθείς με κάτι τελείως διαφορετικό. Αφού προφανώς λεφτά

υπάρχουν (μέχρι και Δανία).. Πάρτο το ρημάδι να ξεμπερδεύεις - εκτός αν χρωστάς

όλα τα μαθήματα από δεύτερο έτος κι εντεύθεν.

Και παράλληλα ίσως να ξεκινήσεις μια γερή ψυχοθεραπεία να δεις γιατί πιέζεσαι

τόσο να κάνεις κάτι που δεν είναι στη φύση σου και πως μπορείς να το ξεπεράσεις.

Τα λοιπά περί αγάπης δεν θα πείσουν κανένα σοβαρό άνθρωπο - ούτε καν

εσένα που θέλεις ενδόμυχα να πειστείς.

ΥΓ: Ναι, κατάφερες να με κάνεις να γράψω μετά από 2-3 χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα.

Φιλιά στον Σλίπυ, το Λύκο και σε όποιον άλλον με θυμάται. Ναι το κοιτώ καμιά φορά...

Ακόμα κι αν δεν ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να κάνω, για μένα δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις και να είσαι γιατρός.

Εδώ κάνεις τεράστιο λάθος, ούτε καν φαντάζεσαι πόσοι τρόποι υπάρχουν. Νομίζεις ότι έχει καμία σχέση ο χειρουργός με τον παθολόγο

και με τον εργαστηριακό κι όλοι μαζί... με τον ψυχίατρο;

[TheConjurer]

... τοσο κουτοι ανθρωποι ... βλημματα ... να το βαλουν στον κωλο τους...το αυτιστικο τσιρκο που αυτοθαυμαζεται

Μήπως σου βγαίνει ένα κάποιο κομλπεξ ? Δεν χρειάζεται να γράψεις παράγραφο ολόκληρη για να εκφράσεις μαι τετριμμένη άποψη , αν και προφανώς είναι διακαιωμα σου να συμμετέχεις στη συζήτηση.

[anastasiostheodoridis]

ΥΓ: Ναι, κατάφερες να με κάνεις να γράψω μετά από 2-3 χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα.

Φιλιά στον Σλίπυ, το Λύκο και σε όποιον άλλον με θυμάται. Ναι το κοιτώ καμιά φορά...

Εγώ θυμάμαι, λιγότερο από 10 μήνες...ΕΔΩ

[invitro]

Ιιιιιιι είμαι εθισμένη τελικά. Γειά σου Τάσο μ'!

[invitro]

Γι αυτο πρεπει να συνεχισεις tania lupin αυτο που αφησες στη μεση. Αν εχουν παρει πτυχιο και ασκουν την ιατρικη (ελεος!!!) τοσο κουτοι ανθρωποι σαν το χαζο-κρητικο και ενα σωρο ακομη βλημματα που θα σου κουνησουν το δακτυλο επικριτικα (αντι να το βαλουν στον κωλο τους),σιγουρα μπορεις και εσυ και καλυτερα. Οσο "πισω" και αν θεωρεις τον εαυτο σου σε καποια πραγματα, φαντασου τι επιπεδου ειναι ολο αυτο το αυτιστικο τσιρκο που αυτοθαυμαζεται ενω οι γυρω τους τους εχουν παρει στο ψιλο.

Αυτα που λειπουν στο χωρο ειναι η ευαισθησια,η ταπεινοτητα,η ευσυνειδησια.Περισσευουν η μαγκια,η αυθεντια,η βλακεια,ο κυνισμος.

Ο χαζός κρητικός τυχαίνει να είναι και έξυπνος και πολύ καλός γιατρός. Κι έπειτα, μην μπερδεύετε την συμπάθεια ή την αντιπάθειά σας σε κάποιον με την απόδοσή του στην ιατρική ή σε οποιοδήποτε άλλο κλάδο.

Ακόμα κι ο περίφημος House δεν είναι συμπαθής.

Υπάρχουν άνθρωποι συμπαθέστατοι που πολύ απλά δεν κάνουν για γιατροί και η εμμονή τους να πάρουν πτυχίο ιατρικής ντε και καλά οδηγεί σε εγκλωβισμένες υπάρξεις σαν την Τάνια παραπάνω.

Το δικαιολογώ ως ένα βαθμό όταν η εμμονή είναι των γονέων και παγιδεύει το παιδί - το έχω δει άπειρες φορές. Ομως στα 26 του κάποιος οφείλει να αυτοπροστατευτεί και να κάνει την προσωπική του επανάσταση.

Εχω την αίσθηση ότι η Τάνια αυτή ακριβώς την επανάσταση έκανε πηγαίνοντας στη Δανία, δυστυχώς όμως πισωγύρισε και το σχόλιο του Λύκου λέει σε μια γραμμή ό,τι σκέφτηκα κι εγώ διαβάζοντας.

[ninab]

ΥΓ: Ναι, κατάφερες να με κάνεις να γράψω μετά από 2-3 χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα.

Φιλιά στον Σλίπυ, το Λύκο και σε όποιον άλλον με θυμάται. Ναι το κοιτώ καμιά φορά...

Εγώ θυμάμαι, λιγότερο από 10 μήνες...ΕΔΩ

somebody is watching you...

ξέρω-ξέρω

[invitro]

Επίσης τώρα που το ξαναδιαβάζω, βλέπω πως σε απασχολεί πάρα πολύ τι είπε ο καθηγητής της Φυσικής, τι είπε

ο άλλος της Παθολογίας (που αυτοί ούτε θα θυμούνται τι είπαν) σε σημείο να κρύβεσαι και να κλαις.

Εχεις ένα θέμα λοιπόν με τη γνώμη των "φορέων εξουσίας" ως προς το άτομό σου και ένα τεράστιο σύνδρομο

σχετικά με το πως θα σε κρίνουν / βαθμολογήσουν. (που να συναντούσες δηλ την invitro στο διάδρομο του Λαϊκου, λέμε τώρα)

Ολα αυτά ξεκινάνε από τη σχέση σου με τους δικούς σου - αυτό το "ήθελα να πάω ιατρική αλλά και δεν ήθελα, που να

σας λέω τώρα, είναι άλλη ιστορία".

Καθόλου άλλη ιστορία δεν είναι, εκεί είναι το κλειδί για να βρεις πως άρχισαν όλα.

Κι αν δεν το βρεις δεν θα είσαι καθόλου συνειδητοποιημένη ως προς το ποιά είσαι και τι κάνεις στη ζωή σου.

Οπως σου έγραψαν και παραπάνω, η ιατρική είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες και όχι γκόμενος. Δούλεψέ τα

λίγο αυτά στο κεφάλι σου - αφού έφτασες να εκτεθείς δημόσια είμαστε υποχρεωμένοι να στα πούμε.

[invitro]

ΥΓ: Ναι, κατάφερες να με κάνεις να γράψω μετά από 2-3 χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα.

Φιλιά στον Σλίπυ, το Λύκο και σε όποιον άλλον με θυμάται. Ναι το κοιτώ καμιά φορά...

Εγώ θυμάμαι, λιγότερο από 10 μήνες...ΕΔΩ

somebody is watching you...

ξέρω-ξέρω

Πράγματι, τι να κάνουμε είμαι δημοφιλής (με τον τρόπο του House ) και με ακολουθούν άμα τη εμφανίσει μου.

[Dr Lecter]

Τα πολλα λογια ειναι φτωχια Τανια, παρε λοιπον το πτυχιο σου και μετα βλεπεις τι θα κανεις.

Και αν στην πορεια αλλαξεις γνωμη και δεν σου αρεσει πια η Ιατρικη ή ειναι πολυ δυσκολα και δεν τα καταφερνεις, μη φοβασαι υπαρχει και η Ψυχιατρικη

Καλωσηρθες Ινβιτρο! We missed you.

[Evanescent_doctor]

Αυτό το τόπικ είναι ταμάμ για την παλιά, «κακιά» μας invitro...

και φυσικά θα συμφωνήσω με όλα τα ψυχο-θεραπευτικά που αναφέρεις ...κι εμείς γίναμε γιατροί και τις περισσότερες ώρες της ημέρας το μετανιώνουμε, αλλά δεν το κάνουμε και θέμα στο Greekmeds!!

[tania_lupin]

Είναι τόσο προσωπικά αυτά που έγραψα, ώστε καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται να κάνω μερικές διευκρινήσεις.

Όταν λέω ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις γιατρός δεν εννοώ ως προς το περιεχόμενο της δουλειάς, προφανώς, αλλά ότι (για μένα) δεν υφίσταται η έννοια του γιατρού χωρίς ηθική και αρχές.

Όταν τα είχα παρατήσει και κάποιος μου είπε το γνωστό, «μα, έλα, πήγαινε να τελειώσεις, βάλε λίγο νερό στο κρασί σου», του απάντησα:

«Εντάξει, θα πάω, αλλά την επόμενη φορά που θα πας σε νοσοκομείο και θα σε τρυπήσουν είκοσι φορές για να σου πάρουν αίμα ή θα σου φέρουν μια κουστωδία πάνω από το κεφάλι σου να μιλάνε για σένα σε τρίτο πρόσωπο και να σε αναφέρουν ως «η κίρρωση του 5» και«η παγκρεατίτιδα του 7», να ξέρεις ότι θα είμαι εγώ αυτή που θα στα κάνει αυτά.»

Δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω, να προσπαθήσω να αποδείξω πόσο λάθος είναι αυτά (που είναι μόνο παραδείγματα, αν είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας ξέρετε όλοι, έχετε ζήσει όλοι, την απανθρωπιά στην οποία αναφέρομαι κι η οποία δεν μπορεί προφανώς να συνοψισθεί αντιπροσωπευτικά σε δυο προτάσεις).

Απορώ αν θυμάστε πώς ήταν τα πρώτα χρόνια. Γιατί εγώ θυμάμαι. Θυμάμαι στο πρώτο έτος να γεμίζουν τα αμφιθέατρα, να είμαστε όλοι στην ώρα μας, όσο νωρίς και να ήταν, να μην κάνουμε φασαρία, να κάνουμε ερωτήσεις, να ενδιαφερόμαστε, να ανταλλάζουμε σημειώσεις, να κυνηγάμε τους καθηγητές, να ανυπομονούμε να πάρουμε βιβλία. Είδα τους συμφοιτητές μου να απογοητεύονται, να αγχώνονται. Αλλά τους είδα και να προσαρμόζονται. Να καθυστερούν, να μην ενδιαφέρονται για την ουσία, να τους ενδιαφέρει μόνο το να τα βγάζουν πέρα και τίποτα περισσότερο. Και φυσικά ξεκίνησε κι ο ελεύθερος πειραματισμός επί των ασθενών (και τι επιλογή υπήρχε,αφού τους παρακαλούσαμε για να μας δείξουν πού να το βάλουμε το στηθοσκόπιο ή ακόμα χειρότερα τη βελόνα). Και πάλι παραδείγματα είναι αυτά, δεν έχουν νόημα μόνα τους, αλλά αν φανείτε ειλικρινείς θα ξέρετε τι είναι αυτό που περιγράφω.

Η κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη σχολή (και σε άλλες, δηλαδή, απλώς εγώ σ’ αυτήν είμαι και για αυτήν μιλάω) είναι τρέλα, παράνοια, ένας σκέτος ψυχολογικός εκβιασμός. Και μάλιστα το «πρεστίζ» της Ιατρικής είναι μέρος του εκβιασμού, όχι αίτιο της απροσαρμοστικότητας κάποιων: «αφού είναι Ιατρική πρέπει να ανεχτείς να σε ξεφτιλίζουν και/ή να σου ζητούν να ξεφτιλίζεις κάποιον άλλο».

Επομένως, είσαι σε ένα δίλημμα που ό, τι και να επιλέξεις έχει μεγάλο κόστος: ή τα παρατάς ή πας ενάντια στις αρχές σου, να’τος ο εκβιασμός.

Δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λένε απλές αρχές της ψυχολογίας, απλώς, επειδή η κοινωνία έχει συνολικά αυτή την νοοτροπία, είναι ταμπού να τα συζητάμε, να τα παραδεχόμαστε, να τα αξιολογούμε. Ακριβώς, όπως, ο γείτονας κάνει τα στραβά μάτια στην οικογενειακή κακοποίηση δύο πόρτες πιο πέρα και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι σοβαρό το θέμα. Κράτα το κεφάλι σκυμμένο και το στόμα κλειστό, μην ανακατεύεσαι, μην μιλάς για το «καλύτερο» ή το «σωστό». Δώσε την υπάκουη, σιωπηλή συναίνεσή σου.

Αυτός ο μύθος που σε θέλει «ανέγγιχτο» από το πώς σου συμπεριφέρονται έχει δημιουργήσει την πιο τέλεια δικαιολογία: Σε πατάνε κάτω, αλλά εσύ φταις που επηρεάζεσαι. Αυτό ακριβώς δεν ακούμε και με την «Κρίση»;

Συνήθως αυτή η συζήτηση πολώνεται απόλυτα: ή φταίνε οι συνθήκες ή φταίει το άτομο, αλλά φυσικά η πραγματικότητα βρίσκεται στη μέση και δεν πρέπει να υποτιμάται ούτε το ένα κομμάτι ούτε το άλλο. Το ότι ένας άνθρωπος υφίσταται κάποιου είδους κακομεταχείρησης δεν αφαιρεί την ευθύνη που έχει στο πώς θα την αντιμετωπίσει, ούτε δικαιολογεί την ηττοπάθεια, αλλά και η ικανότητα ενός ανθρώπου να ανθίσταται σε κάποιου είδους κακομεταχείρηση δεν μειώνει την ευθύνη της πράξης της κακομεταχείρησης, ούτε την κάνει να μην είναι κατακριτέα.

Γι’αυτό δεν αυτολογοκρίθηκα, γι’ αυτό έγραψα την κατάστασή μου χωρίς να την ωραιοποιήσω ή να την κάνω πιο εύπεπτη ή ευπρεπή (την... εμοτικονογραφία την έκανα για να μην σας ψυχοπλακώσω εντελώς!). Όχι για να σας φέρω σε δύσκολη θέση με την «αδιακρισία»μου και με την επίδειξη των αδυναμιών μου, ούτε γιατί νομίζω ότι είμαι τόσο σημαντική προσωπικότητα που δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε από το να ασχολείστε με τη ζωή μου, αλλά επειδή ήθελα να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν έγραψα, λοιπόν, την ιστορία μου σαν μορφή ψυχοθεραπείας, αλλά ως φόρο τιμής σε όσους έχουν περάσει στιγμές μεγάλης απογοήτευσης λόγω της Ιατρικής, αλλά και όχι μόνο. Στη ουσία, μιλάω σε αυτούς που η ηθική τους δεν τους επιτρέπει να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που τους απαιτείται και δεν τους φτάνει για δικαιολογία το «έτσι κάνουν όλοι» και το «έτσι είναι τα πράγματα». Σε αυτούς, που δεν πιστεύουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, άλλος δρόμος και που προσπαθούν να βρουν τρόπο να προχωρούν στη ζώη χωρίς να θυσιάζουν ή να χαρίζουν ή να πουλάνε την ακεραιότητά τους.

Δεν είναι λίγοι αυτοί και πολλές φορές είναι αυτοί που δεν γράφουν, που δεν ακούγονται, που δεν έχουν κάποιον να μοιραστούν τις σκέψεις τους, ακριβώς επειδή αυτοί που επιβιώνουν (κι όχι απαραίτητα άνετα) σε μία παράλογη κατάσταση έχουν την τάση να την υποτιμούν ή να την εκλογικεύουν.

Θέλω να εμψυχώσω, να υποστηρίξω αυτούς τους ανθρώπους και να τους ζητήσω την δική τους υποστήριξη, γιατί για μένα η αλληλεγγύη κι η αγάπη δεν είναι πολυτέλεια ή αφέλεια, αλλά ψυχική ωριμότητα!

Και φυσικά θέλω να προβληματίσω και όλους, ανεξαιρέτως, σχετικά με το ποια είναι η δική τους θέση, ποια είναι η επίδραση που έχει η δική τους συμπεριφορά, ο δικός τους τρόπος σκέψης στους υπόλοιπους ανθρώπους, στους υπόλοιπους συναδέλφους και φυσικά και στο αντικείμενο, στην ίδια την Ιατρική.

[SleepWalker]

και ενα σωρο ακομη βλημματα που θα σου κουνησουν το δακτυλο επικριτικα (αντι να το βαλουν στον κωλο τους)

εσύ γι' αυτό δεν το κουνάς; :lol:

[invitro]

Τελικά είσαι καμένο χαρτί, πολύ κρίμα.

Πολύ μπλα μπλα και για την ταμπακιέρα τίποτα.

Μάλλον κακώς κάθισα να θυμηθώ το password για να απαντήσω/

Το μόνο καλό είναι ότι απάντησαν και όλοι οι παλιοί αγαπημένοι φίλοι

εδώ ( all)

ΥΓ1: Περί ηθικής (εκτός από τον Σπινόζα) τα έχει πει και

ο Καρβέλας μια χαρά:

"Καλύτερα με πίθηκο, παρά με γιατρό ανήθικο..."

Τι; Δεν είχε πει αυτό; Ε, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

ΥΓ2: Οτι υπάρχουν γονείς που εν μέσω κρίσης πληρώνουν 26χρονα για να

αμπελοφιλοσοφούν ώρες ατέλειωτες (εδώ και στα προσωπικά τους μπλογκ)

εξακολουθεί να με εκπλήσσει.

ΥΓ3: Μερικοί από μας το αίμα το παίρναμε με την πρώτη, ήδη από το

3 έτος, και ποτέ δεν έχουμε τρυπήσει άνθρωπο 20 φορές. Μήπως όσοι τρυπάνε 20 φορές

κάποιον να ξανασκεφτούν μερικά πραγματάκια; Α, ναι, και τις φυσικές με την πρώτη

τις περάσαμε, αν και πλήτταμε θανάσιμα μαζί τους. Το αυτό και για πολλά άλλα.