'Ενας νομοταγής πολίτης

[V for Vendetta]

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΜΑΣ.θΥΜΑΜΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΕΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΖΟΥΜΙΑ.ΡΕΣΙΤΑΛ ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ.

Εκείνος, καθιστός στο πιάνο, να τρομπάρει το πεντάλ κι ο αδιάκριτος φακός να ζουμάρει σε μια τρύπα στην κόκκινη κάλτσα του. Όχι, δεν είναι σκηνή από το "Πιάνο" της Τζέην Κάμπιον, είναι πολύ παλιότερη. Στ' αυτιά μου πάντα ηχεί αυτό το πικρό τραγουδάκι που λένε μαζί με τον "καθηγητή των ιεροδούλων" Γιώργο Κωνσταντίνου στο μπαρ Blue Black της Τρούμπας, στο "Καλώς ήρθε το δολλάριο", σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου και μουσική Γιάννη Σπανού:

Φρέρε Ζάκε, Φρέρε Ζάκε / δεν μας τα 'χες πει καλά / η ζωή μόνο στους λίγους ξέρει να χαμογελά / στους πολλούς δίνει τα λίγα / και στους λίγους τα πολλά... / εχαθήκαμ' ολωσδιόλου / μες το φόβο μες το τρακ / πάμε πια κατά διαβόλου / Φρέρε Ζάκε, Φρέρε Ζακ.

Ποιος θα υποπτευόταν πως ο βενιαμίν βιολιστής μια πολύτεκνης κυπριακής οικογένειας θα έβλεπε τον περιοδεύοντα θίασο του Νίκου Σταυρίδη και θα ξεκινούσε με πλαστό διαβατήριο να 'ρθει στην Αθήνα για να του μοιάσει. Άφησε πίσω του μια αντιστασιακή δράση και μια οκτάμηνη φυλάκισή του από τους Άγγλους. Το βράδυ γκαρσόνι και το πρωί εξετάσεις στο Εθνικό. Πέτυχε με τη δεύτερη γιατί ήταν πεισματάρης. Εκεί γνώρισε την Μαρία της ζωής του, παντρεύτηκαν το 1962 και εγέννησαν αυτοί Αλεξία.

Από τον τρελό του χωριού Μιμιθό στον Ζορμπά [1964] του Κακογιάννη μέχρι τον Τισιανό στον "Ελ Γκρέκο" [2007] του Σμαραγδή πέρασαν 43 χρόνια και 43 κύματα. Από το 1965 στο θέατρο Ρεξ στον "Ασυλλόγιστο" του Μολιέρου μέχρι τον Νηλ Σάιμον και τον Πλούτο του Αριστοφάνη άλλα τόσα πάνω-κάτω. Είναι μια πορεία επιβίωσης, ταλέντου, φρονιμάδας και τρέλας με πολλά σκαμπανεβάσματα. Και πολλές επιθεωρήσεις, από τότε μέχρι πρόσφατα.

O νομοταγής πολίτης είναι μια παραγωγή της Φίνος Φιλμ, η οποία δεν έπαψε να πιστεύει και να επενδύει στη δύναμη του κινηματογράφου, σε πείσμα της κραταιής και δημοφιλούς πια τότε κρατικής τηλεόρασης.

Η ταινία κυκλοφορεί λίγο μετά την πτώση της χούντας και είναι μια κατάπικρη σάτυρα που σήμερα φαντάζει απολύτως προφητική όσο και μοναδικά μοναχική, σα διαμάντι μέσα στον υπόνομο.

Ο Μουστάκας είναι ο Γρηγόρης Μοναχογιός, ένας νομοταγής υπάλληλος, τον οποίο η χρόνια καταπίεση και η καπιταλιστική κοινωνία οδηγούν σταδιακά στην τρέλα. Μέσα από την οποία βέβαια δραπετεύει από το φθαρμένο και αλλοτριωμένο καπιταλιστικό κόσμο μας. Η αλληγορία και οι συμβολισμοί του Μουρσελά βρίσκουν στο πρόσωπο του Σωτήρη τον ιδανικό άτλαντα ερμηνευτή, ο οποίος καταφέρνει να κεντήσει έναν περίτεχνο όσο και λαϊκό ανώνυμο ήρωα, έναν καθένα κι έναν κανένα συνάμα.