Πατσίνο ή Ντε Νίρο ;

[Leviathan]

Αιώνια διλήμματα : Οι συντάκτες του ΜΕΝ 24 παίρνουν θέση στο δίλημμα Πατσίνο ή Ντε Νίρο

ΠΗΓΗ : MEN 24

Δημοσίευση : 07 Οκτωβρίου 2011

Δεύτερο δίλημμα που καλούμαστε να πάρουμε θέση και κάτι πιο δύσκολο αυτή τη φορά. Πατσίνο ή Ντε Νίρο; Δύο ηθοποιοί που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά και τόσο όμοιοι που πρέπει να γυρίσεις στη δεκαετία του 80 για να βρεις απάντηση.

Ο Θωμάς Σγουρός δεν είναι Little Focker

Και οι δυο υπήρξαν καλοί, ειδικά ως κακοί, αλλά το τέλος τους προδιαγράφεται πολύ, πάρα πολύ άσχημο. Και, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα προτιμούσα να πάω στον κινηματογράφο να δω τον Κώστα Σόμμερ, σε indie γερμανική παραγωγή, υποτιτλισμένη στα γαλλικά, παρά να χαραμίσω άλλο εύρο ή χρόνο για την πάρτη τους. Αλλά, αφού με πιέζετε να διαλέξω, ποντάρω τα ρέστα μου στον Al.

Ναι, η μάπα του θυμίζει γριά Μανιάτισσα μοιρολογίστρα.

Ναι, το μαλλί του είναι σαν να έχει τρυπώσει εδώ και μερικές εβδομάδες μέσα –και πεθάνει- συφιλιδικός σκίουρος.

Ναι, όταν δεν έχει πάρει τα chill out χάπια του, αρχίζει και υστεριάζει σε βαθμό που θυμίζει συνδυασμό Μαρίας Καβογιάννης και Χρύσας Ρώπα (ταλεντάρες και οι δυο, αλλά με φωνές που προκαλούν dt ημικρανίες)

Όμως, είναι ο Καρλίτο, ο ληστής από το Dog Day Afternoon, ο μεσίτης του Glengarry Glen Ross και ο τυφλός ταγματάρχης από το Άρωμα Γυναίκας. Και, πιο σημαντικό από όλα, είναι ο Τόνι Μοντάνα. Βουτηγμένος εσαεί σε ένα βουνό από κόκα, αγκαλιά με το little friend.

Επίσης, αν και δεν έχει παίξει σε σοβαρή ταινία εδώ και μια δεκαετία, δεν έχει ξεπέσει στο επίπεδο του De Niro, που βρέθηκε αυτό το καλοκαίρι να κάνει στριπτίζ μπροστά στην Monica Belucci (ναι, σωστά διάβασες, όχι το αντίστροφο), στην ιταλική παραγωγή <Οι εποχές του έρωτα>. Και μάλιστα στο No3. Αν εσύ, Little Focker, μπορείς να φανταστείς μεγαλύτερο επίπεδο εξευτελισμού από αυτό, έλα και πες μου το.

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος βλέπει Ντε Νίρο με πόνο ψυχής

Άδικο κι άτιμο. Τέτοιες συγκρίσεις σε κάνουν να θέλεις να γρυλίσεις. Το πράμα δεν είναι εύκολο, διότι πρέπει να ληφθούν υπόψη δύο παράμετροι εκ διαμέτρου αντίθετο: Πόσο γαμάτοι ήταν στις καλές τους στιγμές (Ταξιτζής, Ελαφοκυνηγός, Κάποτε στην Αμερική, Αδιάφθοροι, Καλά παιδιά, Οργισμένο Είδωλο - Σημαδεμένος, Νονός, Σέρπικο) και πόσο τραγικοί έχουν καταντήσει στις τελευταίες τους "αρπαχτές". Ο Ντε Νίρο έχει να παίξει σε σοβαρή ταινία μια 10ετία κι ο Αλ Πατσίνο έχει κουράσει με την ίδια μανιέρα, τα ίδια βλέμματα και την ίδια βραχνιασμένη φωνή. Απαγοήτευση. Με "α" κι όχι "ο". Για τέτοιο βαθμό μιλάμε. Σε σημείο που νομίζεις ότι στην πραγματική του ζωή ο Ντε Νίρο δεν μιλάει ούτε στη μάνα του, παρά μόνο την κοιτάει με εκείνα τα γουρλωμένα μάτια, ενώ ο Πατσίνο στην καθημερινότητα του είναι ξεπατικοτούρα του Τόνι Ντ' Αμάτο από "Any Given Sunday". Θα χαρακτήριζα, λοιπόν, ιταμή και δόλια την όλη διαδικασία επιλογής, που οδηγεί σε ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: "Χ" ημίχρονο, "Χ" τελικό. Η απειλή, ωστόσο, του MEN24 ήταν ξεκάθαρη "πρέπει να διαλέξεις έναν", οπότε -σόρυ Μάικλ Κορλεόνε- αλλά θα προτιμήσω τον Ντε Νίρο. Με πόνο ψυχής.

Στο νήμα Πατσίνο για τον Ηλία Αναστασιάδη

Όχι μαρς, αλλά στο νήμα. Δεν μπαίνω σε διαδικασία κινηματογραφικής αξιολόγησης γιατί θα είναι σαν να προσπαθήσω να αποφασίσω αν οι Παναθηναϊκοί μισούν πιο πολύ τους γαύρους ή οι Ολυμπιακοί τους βάζελους. Χαμένος χρόνος.

Ψηφίζω Πατσίνο αντί Ντε Νίρο γιατί ο ο δεύτερος στα γεράματά του μας έχει πρήξει με αηδίες που τύπου Fockers που ενθουσιάζουν ανθρώπους που πηγαίνουν στο σινεμά όσο συχνά επισκέπτονται και έναν ζωολογικό κήπο, ενώ ο πρώτος στα γεράματά του δεν ξεσπάει στην (έβδομη) τέχνη, αλλά στις στιλιστικές του επιλογές. Πήγε στη Βενετία για να βραβευτεί με το ίδιο πουκάμισο σε δύο χρώματα. Βρείτε μου έναν μεγαλύτερο θεό του σταρχιδισμού. Σας προκαλώ.

Ντε Νίρο χαλαρά για το Στέλιο Αρτεμάκη

Ποιες είναι οι μικρές τρασίλες που επιτρέπεις στον εαυτό σου; Αυτές οι ένοχες απολαύσεις που σε συνοδεύουν στις δύσκολες περιόδους που χρειάζεσαι να κάνεις format στον εγκέφαλο, σε κάτι κυριακάτικες αυπνίες από το άγχος της Δευτέρας, σε κάτι αδικαιoλόγητους πανικούς μεσοβδόμαδα που δε θες να σκέφτεσαι, όταν θες χαλαρώσεις τέλος πάντων; Για μένα, σε αυτή την κατηγορία κατατάσσονται τα "May Day" του Μακεδονία TV, τα "I Shouldn't Be Alive" του ΣΚΑΙ (νομίζω γιατί τα έχω σε μια γωνιά του σκληρού για ώρες ανάγκης) και άνετα μερικές ταινίες του Ντε Νίρο: Meet the Fockers, Cop Land, Sleepers, Ronin. Για μένα είναι κυριολεκτικά all time top 5 desert island movies. Αν θέλω να τσιτώσω βλέπω Πατσίνο!

Στο Θοδωρή Δημητρόπουλο ζητήθηκαν 150 λέξεις και αυτός νόμισε 1500. Για την ιστορία, Πατσίνο!

Τώρα γίναμε. Από τη μία έχεις τον Ντε Νίρο που μοιάζει εδώ και δεκαετίες να έχει βαρεθεί τη ζωή του, περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα εισπράτοντας paychecks (και καλά κάνει ο άνθρωπος, απλά το δείχνει τόσο πολύ) και μη μπαίνοντας στη διαδικασία να κάνει μισό καινούριο πράγμα, να αναπτύξει λίγο έστω την τεχνική του. Τέσσερις δεκαετίες βλέπουμε τις ίδιες μούτες. Από την άλλη έχεις τον άρχοντα του ham, έναν ηθοποιό που μπορεί σε στιγμές να γίνει επικά ανυπόφορος, ένα ζωντανό καρτούν, τόσο over-the-top που κάνει τις υστερικές ερμηνείες του Νίκολας Κέτιζ να μοιάζουν με Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Λες και έχει βάλει στόχο της ζωής του κάθε του λέξη να είναι ΤΟΝΙΣΜΕΝΗ!!!! και να ΓΚΑΡΙΖΕΙ!!!! γουρλώνοντας ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑΑΑΑ.

Αν πρέπει να φέρω το δίλημμα αυτό σε πιο απλές έννοιες, θα ήταν τι προτιμάς, κάτι βαριεστημένα ενοχλητικό ή κάτι επιθετικά ενοχλητικό; Ε, στην πραγματικότητα η απάντησή μου είναι 'τίποτα από τα δύο'. Στο Πατσίνο ή Ντε Νίρο η απάντησή μου είναι πάντα "Ντάστιν Χόφμαν". (By the way, δε βλέπω την ώρα για το "Luck"!) Αλλά αν πρέπει να διαλέξω;

Αν πρέπει να διαλέξω, θα έπαιρνα τον Πατσίνο. Όχι για τις προφανείς του 'οσκαρικές' ερμηνείες (στο "Άρωμα Γυναίκας" που είχε μια αίσθηση λιγότερη, έπρεπε να αυξήσει τις άλλες περίπου 367% την κάθε μία για να έρθει στα ίσα του) αλλά επειδή, εκτός του φοβερού στυλ που είχε ως άντρας ηθοποιός στην περίοδο της μεγάλης δόξας των '70s, μπορεί έστω μία στο τόσο και κλείνει τον διακόπτη. Χαμηλώνει την ένταση, σταματάει να ουρλιάζει και παίζει με τις σιωπές. Όπως έκανε στην "Ένταση", όπως έκανε στο αριστουργηματικό "Insider". Αν είναι να τον γράψει η ιστορία για κάτι, ας είναι για το βλέμμα που ολοκληρώνει τον δεύτερο "Νονό". Αν πρέπει, διαλέγω τον σιωπηλό Αλ Πατσίνο.

O Χρήστος Χατζηιωάννου το έχει ρίξει στη "μαγειρική Πατσίνο"

Αν και οι δύο είναι σαν μια χοιρινή τηγανιά που πάει και πέφτει σε ευαίσθητο στομάχι. Δεν αντέχονται σε μεγάλο βαθμό σε καμία περίπτωση. Μία ταινία κάθε δυο χρόνια και πολύ τους δίνουμε. Δεν λέω, ειδικά και οι δύο μαζί στο Heat ήταν καλοί. Και ο καθένας ξεχωριστά έχει κάνει μεγάλες ταινίες στο παρελθόν. Ακριβώς. Στο παρελθόν. Και το να αποθεώνουμε κάθε σύγχρονη ταινία που τους περιλαμβάνει στο cast είναι τουλάχιστον κουτό.

Είναι τρεις οι λόγοι που διαλέγω Πατσίνο. 1) Γιατί έχω βαρεθεί τους καραγκιοζισμούς του Ντε Νίρο στις κωμωδίες τα τελευταία χρόνια. Αυτό το μουντρούχο ύφος του ξεμωραμένου γέρου αλλά και την απέλπιδα προσπάθεια στις περιπέτειες να θυμίσει κάτι από τα παλιά. 2) Γιατί ο Πατσίνο, όταν μιλάει με αυτή την βραχνή σκατοφωνή, σε βάζει τρομερά στο κλίμα της ταινίας, σε αναγκάζει να ξεχάσεις τους υπόλοιπους ηθοποιούς και να αφοσιωθείς στο ρόλο του. 3) Γιατί ο Πατσίνο έχει αυτό το βλέμμα και τα σπαστικά τικ του τρελού που μπορεί πολύ δύσκολα να εντάσσει τόσο φυσικά στην υποκριτική ένας ηθοποιός. Lately, μόνο τον Tim Roth έχω δει να τα καταφέρνει τόσο καλά.

Πέρσι ο Ντε Νίρο βραβεύτηκε στα Golden Globes για την προσφορά του. Όπως και τα Όσκαρ συνολικής προσφοράς δεν θα αργήσουν και για τους δύο. Μόνο που δεν ξέρω πόσοι στην αίθουσα θα χειροκροτούν από κανονικό θαυμασμό ή απλά επειδή τους παίρνει η κάμερα.

Πατσίνο και για τον Μάνο Μίχαλο

Βασικά, μιζέρια. Η φιλμογραφία και των δύο στο IMDb είναι τόσο ό,τι να ναι όλη αυτή τη δεκαετία, που απορώ γιατί μπήκαμε και στην ταλαιπωρία να γράψουμε. Σκεπτόμενος ποιον να επιλέξω (γιατί τον έναν τον θαύμασα κάποτε στο Ακρωτήρι και τον άλλον στο Scarface - ναι, τόσο παλιά παραδείγματα μου έρχονται στο κεφάλι), μου έφυγε ο τάκος. Ο Ντε Νίρο έχει καταντήσει γραφικός, τον Πατσίνο έχω ξεχάσει πώς είναι να τον βλέπεις σε ταινία.

Anyway, θα πάρω Πατσίνο. Για το χορό στο Άρωμα Γυναίκας. Για το λόγο του στο Any Given Sunday. Για το Νονό. Ακόμη και για τον δικηγόρο του Διαβόλου (ταινία που σε ψυχαγωγεί τόσο, όσο είναι πάντα πολύ καλή). Και βασικά, γιατί παρότι συμφωνώ με τον Δημητρόπουλο, ότι ο Πατσίνο και τα γουρλωμένα μάτια του είναι σκηνή καρφωμένη στο σελιλόιντ του μυαλού μου, από την άλλη σκέφτομαι πως όταν είχα δει το Heat ήμουν με τον Πατσίνο. Οπότε, η πρώτη αίσθηση είναι πάντα και η σωστή.

Και γιατί ρε γαμώτο, είναι δυνατόν παίζεις τρεις φορές τους Fockers;

H Ελιάνα Χρυσικοπούλου είναι κρυφοΠατσινική

Όχι, αρνούμαι, δεν συμμετέχω. Να τσακωθείτε εσείς τ’ αγόρια ποιος είναι ο πιο «τιτανοτεράστιος», ποιος ενσάρκωσε τον καλύτερο μαφιόζο/ τον καλύτερο εγκληματία/ τον καλύτερο περιθωριακό κλπ. Φυσικά και έχω δει νονούς, ταξίτζηδες, σημαδεμένους, godfellas κλπ, αλλά σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες είμαι κορίτσι, πράγμα που σημαίνει πως υπολείπομαι κάποιας ορμόνης ώστε να γίνει ένας από τους δύο το κινηματογραφικό μου ίνδαλμα. Οπότε, θα παραθέσω απλώς τις πιο πρόσφατες, άμεσες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό αυτόματα όταν ακούω τα ονόματά τους και βγάλε εσύ τα συμπεράσματα.

Ντε Νίρο: αστείος μαφιόζος με ψυχολογικά στο Ανάλυσέ το, κακός πεθερός με γάτα στα Meet the parents/Fockers, γλυκούλης αρραβωνιάρης που μαθαίνει ελληνικά στο 15 minutes.

Πατσίνο: Να ρίχνω μαύρο κλάμα στο Carlito’s way, να αγκαλιάζω με τρόμο το μαξιλάρι στο Δικηγόρο του διαβόλου, να σφίγγεται η καρδιά μου κάθε φορά που ο στρατηγός αναφωνούσε «Oh-ha!» στο Άρωμα Γυναίκας.

Εσύ τι λες; Ποιος με έχει «σημαδέψει» περισσότερο;

[Leviathan]

Περιέργως δε μου εμφανίζει το poll...( πάλι κάτι δεν πάει καλά με το φόρουμ, αν μπορεί κάποιος mod ας το προσθέσει ) !!!

Τεσπα, ψηφίζω Ντε Νίρο, γιατί μερικές ταινίες είναι απλώς αξεπέραστες...

[hemoglobin]

Ντε Νίρο δαγκωτό!!!