Απ’ τα Κόκαλα Βγαλμένα

[mad cow]

Μια ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

Ένας ειδικευόμενος ορθοπεδικός γιατρός ξεκινάει την καριέρα του στο δημόσιο νοσοκομείο του Ε.Σ.Υ. Εκεί ανακαλύπτει πως γιατροί, διοικητικοί υπάλληλοι, νοσηλευτές, αλλά και ασθενείς, είναι όλοι συμμέτοχοι σε μια παράλογη κωμικοτραγική καθημερινότητα. Ανακαλύπτει το πώς ένα δημόσιο σύστημα που φτιάχτηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο έχει εξελιχθεί σε δήμιό του. Γι’ αυτό και επιχειρεί να του αντισταθεί.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

"Μετά από τροχαίο μου ατύχημα ευτύχησα να γνωρίσω έναν ορθοπεδικό γιατρό που είχε καταγράψει στο ομώνυμο μυθιστόρημά του τις περιπέτειες που έζησε στο Ε.Σ.Υ. θεραπεύοντας «τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Αναγνώρισα σε αυτές τις ιστορίες πολλές από τις κωμικοτραγικές πλευρές που χαρακτηρίζουν όλη τη νεοελληνική ζωή. Συγχρόνως αναγνώρισα και τις ανεξάντλητες δυνάμεις λίγων ανθρώπων που αντιστέκονται στον παραλογισμό του Ελληνικού δημοσίου και επιμένουν να προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πιστεύοντας πως κάθε ενδιαφέρουσα κωμωδία στο βάθος της είναι μια ηθική διαμαρτυρία, προσπάθησα με την ταινία να χαμογελάω και συγχρόνως να διαμαρτύρομαι για ένα σύστημα υγείας που κάποιες φορές αποδεικνύεται πιο άρρωστο από τους αρρώστους που θέλει να θεραπεύσει."

Στις 31/3/2011 στους κινηματογράφους από την SPENTZOS FILM.

http://entertainment.in.gr/html/ent/100/ent.101100.asp

(διαβάστε και το βιβλίο)

[anastasiostheodoridis]

[Lneor1]

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ! :cool11:

(απόσπασμα_click)

και το soundtrack της ταινίας:

[Δημήτριος physicsprof]

Btw το λογοτεχνικο αριστούργημα του veterinarian το θυμηθηκε κανεις;

[anastasiostheodoridis]

Στις 31/3/2011 στους κινηματογράφους από την SPENTZOS FILM.

Υπενθύμιση

[mad cow]

εχει τρελή προώθηση πάντως

congratz και πάλι

[aplafoithths]

Καυστικότατη και πολύ ξεκαρδιστική αλλά δεν αγγίζει το βιβλίο (οι περιγραφές του Δενδρινού απλά δεν υπάρχουν!). Σίγουρα αξίζει να τη δείτε!

[Clemence]

Νοσοκομεία – Καθρέφτης της κοινωνίας

Posted on Μαρτίου 20, 2011 by kokalavgalmena

Στο «Βαλκανιζατέr» του, το 1997, έστειλε δύο αξιαγάπητους Βορειοελλαδίτες για μεγάλη κομπίνα στη Βουλγαρία. Στο «Μπραζιλέρο» του, το 2001, δύο απελπισμένοι ελεγκτές της Ε.Ε. ανακάλυπταν ότι οι επιδοτήσεις, αντί για πολιτιστικό κέντρο, είχαν εξασφαλίσει για τα γήπεδα της Κρήτης… παλτό εκ Βραζιλίας. Ο Σωτήρης Γκορίτσας, πάντα καίριος και με ώριμη πολιτική ματιά, με τις ταινίες του μας τσιγκλάει, αλλά και μας παρηγορεί. Σε λίγες μέρες βγαίνει στις αίθουσες η νέα δουλειά του, μια πικρή κωμωδία για το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Λέγεται «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα», βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του γιατρού Γιώργου Δενδρινού (εκδόσεις Κέδρος) και είναι ένας Γκορίτσας στα καλύτερά του: κινηματογραφικά και πολιτικά. Και, όχι, δεν καταφεύγει ούτε αυτή τη φορά σε τσιτάτα και εύκολες καταγγελίες. Εστιάζει τη ματιά του στους ηρωικούς, κατά τη γνώμη του, γιατρούς, που δίνουν έναν άνισο αγώνα στα σαγόνια του Δημοσίου.

- Η ταινία πέφτει σε μια περίοδο που αποκαλύπτονται συνεχώς σκάνδαλα στα νοσοκομεία. Αφορούν, όμως, τη διαχείριση και τις προμήθειες και όχι τη νοσηλεία. Δεν φοβάστε ότι μπορεί να μην ταιριάξει στο γενικό κλίμα κατεδάφισης των ημερών;

«Θα προτιμούσα χίλιες φορές όλα όσα περιγράφει να είναι παρελθόν και να είναι μια ταινία “εποχής”! Δυστυχώς, δεν είναι. Ξεφεύγει από την επικαιρότητα των ημερών και αφορά μια διαχρονική κατάσταση του Δημοσίου, που έχουμε όλοι μας υποστεί. Με την κατεδάφιση, λοιπόν, ενός παρανοϊκού συστήματος δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Αρκεί να αφορά τις παθογένειές του και όχι τα υγιή στοιχεία του. Η ταινία αναφέρεται και στα δύο, και στα “χλωρά” και στα “ξερά”, που είναι υπαρκτά στο Δημόσιο. Εξαρτάται τι θα κατεδαφίσεις και τι θα αναπτύξεις. Δύσκολα πράγματα, δεν λέω· όπου όμως η πολιτική συσκοτίζει, ίσως να μπορεί να φωτίσει λίγο η τέχνη».

- Τι σας τράβηξε στα νοσοκομεία: το χάος, οι παρανομίες, οι άνθρωποι;

«Πάντα οι άνθρωποι. Μόνο που όποτε τύχαινε να βρεθώ σε νοσοκομείο ή δικαστήριο… δεν ήθελα να φύγω! Περίεργο θα μου πείτε, αλλά τους θεωρώ εξαιρετικά προνομιακούς χώρους για την τέχνη. Κάτω από μια ρουτίνα “καθημερινότητας” διακυβεύονται τα δύο πολυτιμότερα πράγματα, η ζωή και η ελευθερία! Ειδικά στα νοσοκομεία της Ελλάδας, στην οποία δεν λειτουργούν θεσμοί και κανόνες, είναι τόσο πρωτόγονα πεντακάθαρο το τι ακριβώς συμβαίνει στην κοινωνία μας, που απορώ πως δεν είχε ασχοληθεί νωρίτερα κάποιος. Η στάση όλων, από γιατρούς μέχρι ασθενείς και από νοσηλευτές μέχρι ιδιωτικούς υπαλλήλους φαρμακευτικών, είναι χαρακτηριστική για το στίγμα του πολιτισμού μας. Συνυπάρχουν η κόλαση με τον παράδεισο, η καταστροφή με το θαύμα, πράγμα που πάντα με ενθουσίαζε».

- Γιατί διαλέξατε να επικεντρωθείτε στα προβλήματα των γιατρών και όχι των ασθενών;

«Το πρόβλημα του ασθενούς είναι υπαρκτό και απλό: Θέλει να γίνει καλά από το κακό που ξαφνικά τον βρήκε. Ο γιατρός, όμως, που περιγράφω έχει όλα εκείνα τα στοιχεία καθενός που μπαίνει στην όποια δουλειά με τις καλύτερες προθέσεις για να προσφέρει στην επιστήμη του, στον άνθρωπο, στην τέχνη. Ανυποψίαστος για το τι έχει να αντιμετωπίσει. Ετσι δεν μπήκαμε οι περισσότεροι σε ό,τι ο καθένας μας θεώρησε πως έχει τις δυνατότητες να προσφέρει: ο αδερφός μου στην ιατρική, εσείς στη δημοσιογραφία, εγώ στον κινηματογράφο; Γι’ αυτήν τη σύγκρουση ονείρων και επιθυμιών με τη δημόσια πραγματικότητα του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους διάλεξα να μιλήσω. Και συγκεκριμένα, τη σύγκρουση του εγώ με το ΕΣΥ. Για το ποια στάση κρατάει ή προσπαθεί να κρατήσει ο καθένας μας μέσα στον ορυμαγδό που συμβαίνει γύρω του. Διάλεξα τον γιατρό για ήρωα διότι αυτός έχει τα διλήμματα, όχι ο τραυματίας. Οπως τα έχουμε όλοι όσοι βιώνουμε πάνω μας την αναρχία του Δημοσίου. Αυτός με το κάταγμα ζει το συγκεκριμένο δράμα του και μόλις θεραπευτεί θα φύγει. Οι άλλοι όμως, θα μείνουν. Αυτοί είναι τα πραγματικά δραματικά πρόσωπα».

- Σας έφτασε το βιβλίο του Δενδρινού ή είχατε και… ιατρικούς συμβούλους;

«Είχα την προσωπική μου εμπλοκή με τα ορθοπεδικά, την αμέριστη βοήθεια του αδερφού μου, γιατρού στο ΕΣΥ, και την πολύτιμη βοήθεια καθενός από το ιατρικό προσωπικό που έζησε μαζί μας στα γυρίσματα. Ο μεγαλύτερος, όμως, σύμβουλός μου ήταν τα πρόσωπα και τα βλέμματα των ασθενών και των συγγενών τους, που αντίκριζα σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία της Αττικής τις ατέλειωτες ώρες που πέρασα στην προετοιμασία της ταινίας. Αυτό το καρτερικό βλέμμα του ασθενούς και του συνοδού του, που περιμένουν τη σειρά τους καθισμένοι σε δυο πορτοκαλί καρεκλάκια, ήταν ο πιο πολύτιμος σύμβουλός μου. Γι’ αυτό και του αφιέρωσα το τελευταίο πλάνο».

- Απόλυτα αρνητικός γιατρός δεν υπάρχει στην ταινία. Ηταν θέμα φόρμας ή άποψης-θετικού μηνύματος;

«Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, υπάρχουν καλές και κακές πράξεις από ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να μη λυγίσουν ή που δεν την έχουν. Δεν είμαι φίλος των δικαστηρίων, της εκκλησίας και των συνδικαλιστών. Αντί να προσπαθούν να καταλάβουν την πραγματικότητα, προσπαθούν να τη φέρουν στα μικρά μέτρα και στα πιστεύω τους. Τους βαριέμαι, όπως βαριέμαι και τις ταινίες που δικάζουν τους ήρωες. Η πραγματικότητα είναι τόσο περίπλοκη, ώστε όποιος θεωρεί ότι κατέχει τη λύση και το απόλυτο δίκιο είναι τουλάχιστον αφελής. Από την άλλη, αν τον “αρνητικό” ήρωα δεν προσπαθήσει ούτε η τέχνη να τον καταλάβει, ποιος θα το κάνει; Θα είναι ένας αιώνια καταδικασμένος σε απομόνωση. Αρα, επικίνδυνος!»

- Οι προηγούμενοι ήρωές σας, όμως, όσο συμπαθείς και να ήταν, την είχαν την ψιλολαμογιά του Ελληνα. Μήπως μαλακώσατε; Η εποχή δεν το ευνοεί. Ολοι δηλώνουν οργισμένοι.

«Συγγνώμη, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου παλιά καραβάνα της οργής! Διότι, όταν όλοι αυτοί που σήμερα οργίζονται στους δρόμους χόρευαν, τραγουδούσαν, αγόραζαν και κατανάλωναν, εγώ σαν τον μαγκούφη ενοχλητικό καλεσμένο τού πάρτι, με κάθε ταινία μου μάλλον τους ξενέρωνα, προσπαθώντας να πω δυο λόγια για το τι είδους πάρτι είναι αυτό! Από την πρώτη μου ταινία, τη “Δέσποινα”, μέχρι την τελευταία. Δεν μαλάκωσα. Απλώς, δίπλα στην οργή μου είμαι και χαρούμενος διαπιστώνοντας ότι όλο και περισσότεροι σήμερα αναρωτιούνται το ίδιο που αναρωτιόμασταν πολλοί εδώ και χρόνια. Είδα τις προάλλες το “Βαλκανιζατέr” σε ένα σύλλογο κοντά στο σπίτι μου και είδα τη χαρά, τα χειροκροτήματα, τη συμφωνία όλων με την ταινία. Ναι, μόνο που πριν από 13 χρόνια που παιζόταν, δεν ήρθατε, τους είπα. Τι κάνατε, βλέπατε τηλεόραση; Α ναι, χα χα, είπαν! Οσο για την ψιλολαμογιά, που λέτε, δεν μου είναι δυνατόν να δω άνθρωπο -και μάλιστα συγγενή μου- σαν σλόγκαν ή σαν ιδεολογία. Τον βλέπω πάντα σαν πρόσωπο αντιφατικό και πάσχον. Προσπαθώ δηλαδή να μη φτιάχνω ήρωες-καρτούν».

- Πώς νιώθετε στην Ελλάδα του Μνημονίου; Υπό κατοχή; Υπό αναβάθμιση;

«Υπό κατοχή ένιωθα πάντα. Την αναβάθμιση δεν έβλεπα συχνά! Στο ποιος με κατέχει δεν με αφορά το πού τον γέννησε η μάνα του ή αν τον βάφτισαν Στελάρα ή Ντομινίκ. Με αφορά αυτό που κάνει και αν αυτό ελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις που έχουμε ή αν μας αποτελειώνει. Υπό κατοχή, λοιπόν, νιώθω και, ελπίζω, αναβάθμιση. Μόνο που το θέμα δεν είναι πώς νιώθω εγώ, αλλά πώς νιώθει και τι θα κάνει το καλύτερο πράγμα που έχουμε, η νεότερη δηλαδή γενιά, που της κληροδοτήσαμε τον αχανή μας σκουπιδότοπο!»

- Κάνατε ένα διάλειμμα με μια πιο υπαρξιακή ταινία, τις «Παρέες», και επανήλθατε στον κοινωνικό εαυτό σας. Πιστεύετε ότι σε τέτοιες ταινίες τα καταφέρνετε καλύτερα;

«Δεν μπορώ να με δω σαν υπαρξιακό ή κοινωνικό κινηματογραφιστή. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας τι είμαι· είναι αλλωνών, όχι δική μου δουλειά, αυτά τα θέματα. Η βουτιά που κάνω με κάθε ταινία είναι τη μια προς τα έξω, την άλλη προς τα μέσα. Την ισορροπία ανάμεσά τους ψάχνω ακόμα. Είμαι, όμως, πεισμένος ότι αν η ανάλυση της κοινωνίας δεν συνοδεύεται από το τι κάνεις εσύ ο ίδιος μέσα σ’ αυτήν, οδηγείσαι σε μισά πράγματα. Δεν κατάλαβα ποτέ μου το κατεξοχήν ελληνικό φαινόμενο της κριτικής χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Φτάνει πια, δεν μπορεί να φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι εκτός από μας».*

Από την Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Μαρτίου.

http://kokalavgalmena.wordpress.com/2011/03/20/%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/