Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι

[aplafoithths]

My link

προειδοποιώ ότι δεν είναι εύκολο κείμενο...

[kanagawa]

Εκτός τόπου και χρόνου. Δεν διαφέρει και πολύ από τους υπαλλήλους ΔΕΚΟ που έχουν μέσο μισθό 3000 ευρώ και διαδηλώνουν, από όσους πήγαν να σπάσουν το κεφάλι του Χατζηδάκη κοκ. Κοινό στοιχείο η αποποίηση ευθυνών, απλώς ο Γιανναράς τα λέει με πιο λόγιο τρόπο. Η πραγματικότητα όμως είναι:

Η τάση είναι εμφανής. Ακόμα η προσωρινή επιπέδωση επι Καραμανλή Jr οφείλεται στην τεχνητή αύξηση του ΑΕΠ και στα μαγειρεμένα στοιχεία. Αν προεκτείναμε το διάγραμμα πριν από το 1974 μάλλον θα βλέπαμε το ίδιο πράγμα: "συσσώρευση χρέους-πτώχευση-συσσώρευση χρέους-πόλεμος-πτώχευση-συσσώρευση χρέους". Αυτή η τάση συσσώρευσης δημοσίου χρέους είναι μάλλον χαρακτηριστικό, και διαχρονικό, γνώρισμα της κοινωνίας μας. Από το '81 εως το 2009 είχαμε εξαιρετικά καλές οικονομικές συγκυρίες και δεν βγάλαμε ούτε ΜΙΑ φορά πλεονασματικό προϋπολογισμό. Τόσο η κοινωνία στο σύνολο, και ιδιαίτερα η αριστερά, ήταν κάθετα αντίθετες προς οιαδήποτε μεταρρύθμιση εξοικονόμησης δημοσίου χρήματος.

Τα αντίστοιχα ποσοστά της Φινλανδίας από το 1995 εως το 2009:

http://www.stat.fi/til/jali/2009/jali_2009_2010-09-30_tau_001_en.html

Το % συνολικού ελλείμματος (τελευταία στήλη) είναι έντονα πλεονασματικό από το 1998 εως το 2008.

Πέρα από τη φιλοσοφίες του Γιανναρά, υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα:

Κάθε χρόνο την 10η Δεκεμβρίου απονέμονται παραδοσιακά τα Βραβεία Νομπέλ για τις επιστήμες στη Στοκχόλμη. Το Βραβείο Νομπέλ για την Ειρήνη απονέμεται από το Κοινοβούλιο της Νορβηγίας την ίδια μέρα στο Οσλο. Τα Βραβεία Νομπέλ δίδονται έπειτα από χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία. Τον συντονισμό της επιλογής των Βραβείων στις επιστήμες και τη φιλολογία έχει η Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, η οποία επαφίεται στην κρίση των τακτικών, και κατά περίπτωση αντεπιστελλόντων, μελών της, καθώς και πλήθους ειδικών επιστημόνων από όλο τον κόσμο. Οι ανακοινώσεις των βραβείων συζητούνται ευρύτατα στον διεθνή Τύπο, καθώς και από τους επιστήμονες απανταχού της γης.

Η επιβράβευση πνευματικής και επιστημονικής δουλειάς μιας ολόκληρης ζωής αντανακλά στις κοινωνίες που γέννησαν και ανέθρεψαν τέτοιους κορυφαίους επιστήμονες, καθώς και στις χώρες και τα ιδρύματα που τους φιλοξένησαν με πρόσφορο περιβάλλον και πόρους, πολλές φορές μακριά από τη γενέτειρά τους. Τα επιστημονικά επιτεύγματα είναι διεθνή και συλλογικά, πράγμα που συχνά αναγνωρίζεται με αναφορά στην περίφημη φράση του Νεύτωνα «Αν είδα μακρύτερα είναι επειδή στάθηκα στους ώμους γιγάντων».

Ο ελληνικός Τύπος αγνόησε παντελώς το σπουδαίο αυτό γεγονός παρότι μεταξύ των βραβευμένων φέτος ήταν και ο επιφανής Ελληνοκύπριος Χριστόφορος Α. Πισσαρίδης, καθηγητής Οικονομικής Επιστήμης στο London School of Economics. Ισως η παράλειψη αυτή ήταν τυχαίο γεγονός, νομίζουμε όμως ότι δεν είναι. Εμείς τη βλέπουμε σαν ένδειξη του επιπέδου στο οποίο έχει περιέλθει η αξιοκρατία στη χώρα μας.

Οπως εύστοχα επιχειρηματολογεί ο Στάθης Καλύβας («Καθημερινή», 17 Οκτωβρίου 2010), τούτο απορρέει από την κατάργηση των προτύπων δημοσίων σχολείων το 1985. Οπως συγκεκριμένα λέει ο κ. Καλύβας, τρεις πολύ σημαντικές λειτουργίες των προτύπων σχολείων, δηλαδή καλλιέργεια της εκπαιδευτικής αριστείας, παροχή αξιοκρατικού περιβάλλοντος μέσω επιλογής προικισμένων παιδιών, και εφαρμογή πολιτικής κοινωνικής κινητικότητας, παρέχοντας παιδεία υψηλού επιπέδου σε παιδιά μεσαίων και φτωχών στρωμάτων για τα οποία φοίτηση σε κάποιο από τα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία ήταν αδύνατη, δεν υπάρχουν πια στην ελληνική κοινωνία.

Σαν κοινωνία στη βαθιά κρίση στην οποία βρισκόμαστε, ίσως το θεωρήσουμε σαν πολυτέλεια να αναλογιζόμαστε τέτοιες έννοιες, όπως η αξιοκρατία, που μακροχρόνια εγκαθίστανται και αποδίδουν. Ομως η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει τις τωρινές δυσκολίες της μόνο εάν υιοθετήσει ριζικά διαφορετικούς τρόπους, κάνοντας βαθιές τομές στην οργάνωση της παραγωγής, στη διοίκηση και στην κοινωνική δομή.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_31/12/2010_427314

Πληθωρισμός δικαίου

Κάθε πενήντα άτομα που μαζεύονται στην Πλατεία Συντάγματος παράγουν δίκαιο. Ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν ζητούν...

Δύο πράγματα παρήγαγε αφειδώς ο τόπος και τα αναπαρήγαγε άκριτα ο Τύπος: «Δίκαια αιτήματα» και «δίκαιη οργή». Δεν υπήρξε κινητοποίηση της μεταπολίτευσης που να μην κρίθηκε δικαιολογημένη. Δεν προηγήθηκε καν ο προβληματισμός, εκείνο το ζύγισμα μεταξύ κόστους και οφέλους για το κοινωνικό σύνολο, πριν βαφτιστεί ένα αίτημα «δίκαιο». Οσοι «σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε έχουν εξ ορισμού την επευφημία. Για την ακρίβεια κάθε πενήντα άτομα που μαζεύονται στην Πλατεία Συντάγματος παράγουν δίκαιο. Ο,τι κι αν κάνουν, ό,τι κι αν ζητούν...

Επτακόσιες πορείες κι αποκλεισμοί δρόμων έγιναν την περασμένη χρονιά στην Αθήνα με μέσο όρο συμμετοχής πεντακόσια άτομα. Ομως σ' αυτόν τον πληθωρισμό δικαίου (που δεν γεμίζει, αλλά αποκλείει τους δρόμους) τα αιτήματα αν και «δίκαια» πολλές φορές είναι αντικρουόμενα. Ετσι «δίκαιο» χαρακτηρίζεται το αίτημα των κατοίκων της Κερατέας να μη φτιαχτεί Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων στην περιοχή τους· «δίκαιο» είναι το αίτημα των κατοίκων πέριξ της Φυλής που δεν αντέχουν να δέχονται όλα τα απορρίμματα της Αττικής σε έναν ΧΥΤΑ· «δικαιολογημένη» είναι και η οργή των Αθηναίων οι οποίοι συχνά πυκνά μένουν με σκουπίδια στους δρόμους, επειδή η χωματερή των Ανω Λιοσίων κλείνει λόγω υπερφόρτωσης. «Δίκαιο» είναι το αίτημα της πρόωρης σύνταξης πολλών εργαζομένων, «δίκαιο» το αίτημα εργαζομένων και εργοδοτών για μείωση των εισφορών, «δικαιολογημένη» η οργή των συνταξιούχων που παίρνουν «συντάξεις πείνας».

Επειδή όμως τα πολλά «δίκια» δεν παρήγαγαν ποτέ άριστα αποτελέσματα έπρεπε να βρεθεί και κάποιο άδικο, το οποίο εξηγούσε γιατί χειροτερεύουν τα πράγματα αντί να βελτιώνονται. Ετσι κάθε κουβέντα κατέληγε σε ένα συμπέρασμα, το οποίο αναλόγως την εποχή είχε και διαφορετικό όνομα. Αλλοτε έφταιγε ο νεοφιλελευθερισμός και άλλοτε το κράτος (άλλη αντίφαση κι αυτή). Γενικώς, πάντως, έφταιγε κάποιο απρόσωπο «σύστημα». Είτε το καπιταλιστικό είτε το εγχώριο. Εσχάτως και το πολιτικό σύστημα.

Να μην παρεξηγηθούμε: φυσικά φταίει το πολιτικό σύστημα και η πολιτική τάξη για πολλά. Οχι μόνον επειδή λειτούργησε ως μια τυπική συντεχνία του Δημοσίου: φρόντισε τις απολαβές της, τις πλασματικές υπερωρίες δίκην επιδομάτων συμμετοχής σε επιτροπές και την ατιμωρησία, όπως ακριβώς γίνεται σε όλο τον δημόσιο τομέα. Κυρίως φταίει ότι πολλές φορές υιοθέτησε αυτά τα αντικρουόμενα «δίκια» και προτίμησε την αδράνεια για να μη θίξει κανένα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε φορά που έπρεπε να αντιταχθεί σε κάποιο «δίκαιο» μιας συντεχνίας, δεν εξηγούσε ότι αυτό ήταν για το κοινό καλό. Υιοθετούσε ρητορικά το «δίκιο» και πετούσε το μπαλάκι του «άδικου» σε εξωτερικούς παράγοντες. Είτε αυτό λεγόταν αγορές, είτε Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι το επιχείρημα για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι το Μνημόνιο, και το επιχείρημα για τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ είναι οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Η άκριτη υιοθέτηση κάθε αιτήματος και η αποπροσωποποίηση της ευθύνης σε ιμπεριαλισμούς, καπιταλισμούς, συστήματα και παρασυστήματα όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα αλλά τα διογκώνει. Η φυσική κατάληξη αυτών των αντιλήψεων είναι η ζούγκλα. Αυτή που έζησε ο κ. Κωστής Χατζηδάκης πριν από δέκα μέρες στο κέντρο της Αθήνας. «Δικαιολογημένη» δεν χαρακτηρίστηκε και αυτή η οργή;

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/12/2010_1293575

[karanti_maria]

Φίλε kanagawa, είσαι καταπληκτικός!

Σε θαυμάζω και σε διαβάζω με όρεξη.

Μακάρι και οι υπόλοιποι να είχαν επιχειρήματα σαν τα δικά σου...

Είσαι εκλεκτή τροφή σκέψης.

[aplafoithths]

τουλάχιστον ξέρουμε το μέλλον...

Μπράβο που αναφέρεις για τον Πισσαρίδη (νόμιζα ότι δεν το ήξεραν πάνω από 50 Έλληνες ) αν μπορούσαμε να αντιστοιχίσουμε τις 10 πληγές του Φαραώ στη σύγχρονη Ελλάδα η μια θα ήταν η τηλεόραση... συμπληρώστε το υπόλοιπο Top 10

[skydogsully]

The ''Greek''