Αβοήθητος στον Ευαγγελισμό

[Dr Lecter]

«Η μαμά μου θα πεθάνει», φωνάζει μία γυναίκα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται στο δάπεδο. Κανένας δεν της έδωσε σημασία

Αβοήθητος στον Ευαγγελισμό

Λεπτό προς λεπτό ο εφιάλτης στα εξωτερικά ιατρεία, σε ημέρα εφημερίας

, Του ΓΙΑΝΝΗ Λ. ΠΟΛΙΤΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Τον πραγματικό εφιάλτη τον είδα όταν ο ασθενής συγγενής μου διακομίστηκε σε έναν διάδρομο για νοσηλεία. Βαριά και ελαφρώς ασθενείς, άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με τον πόνο, πήραν θέση στα ράντζα του 8ου ορόφου

Είχα ακριβώς 10 χρόνια να περάσω την πόρτα μεγάλου νοσοκομείου σε ημέρα εφημερίας. Διαβάζω τα ρεπορτάζ ότι τα πράγματα στο ΕΣΥ πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται σε πλήρη διάλυση, δεν είχα όμως συνειδητοποιήσει την κατάντια, μέχρι που την έζησα λεπτό προς λεπτό. Επί πέντε μέρες βρίσκομαι σε πανικό μήπως από κακή τύχη βρεθώ ξανά ο ίδιος ή ένα αγαπημένο μου πρόσωπο στη θέση που βρέθηκα το απόγευμα της περασμένης Κυριακής.

Η ώρα είναι 1 το μεσημέρι. Ένας συγγενής μου νιώθει αδιαθεσία από μια πολύ άσχημη δηλητηρίαση και ο γιατρός τον συμβουλεύει τηλεφωνικά να πάει σύντομα σε όποιο νοσοκομείο έχει εφημερία. Νόμιζα ότι αυτή η επίσκεψη θα είναι μία διαδικασία ρουτίνας ώσπου περάσαμε την πόρτα των εξωτερικών ιατρειών του Ευαγγελισμού. Οι πρώτες εικόνες ήταν όμοιες με εκείνες που μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία από νοσοκομεία σε πόλεις που μόλις έχουν βομβαρδιστεί.

Πήραμε το χαρτάκι από μια κουρασμένη κυρία στην είσοδο, η οποία μετά βίας μού ψιθύρισε να το δώσω στη νοσοκόμα και να περιμένω τη σειρά μου: «Μα είναι επείγον», ψέλλισα, χωρίς να πάρω απάντηση.

Σωριάζονταν κάτω. Μπαίνουμε στον διάδρομο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι- οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και ανήμποροι - περιμένουν όρθιοι, ο ένας πάνω στον άλλον, τη μαγική στιγμή που θα έρθει η σειρά τους να αντικρύσουν τον γιατρό. Η δυσοσμία είναι αβάσταχτη. Τα ουρλιαχτά των ασθενών που φέρνει το ΕΚΑΒ, τα κλάματα των συγγενών που τους ακολουθούν και οι αυταρχικές κραυγές των σεκιουριτάδων που θέλουν να επιβάλλουν τη τάξη, μου τρυπάνε τα μηνίγγια. Κάποιοι δεν αντέχουν την ορθοστασία, σωριάζονται κάτω. Οι συγγενείς τους βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά κανένας δεν έχει διάθεση να τους ακούσει. Όσοι είναι εκεί, έχει ο καθένας τον δικό του σταυρό. «Βοηθήστε με. Η μαμά μου θα πεθάνει», φωνάζει μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται από την ταλαιπωρία στο δάπεδο. Κανένας δεν της έδωσε σημασία.

Μάταια αναζητώ κάποιον να του πω ότι τον άνθρωπο που συνοδεύω πρέπει να τον δει σύντομα ο γιατρός. Πρόσβαση έχω μόνο στον «άγριο» σεκιουριτά που λέει πάντα το ίδιο: «Δεν ξέρω κύριε. Θα σας φωνάξουν οι νοσοκόμες, μέσα πεθαίνει κόσμος. Περιμένετε, είπαμε».

Δύσκολη η πρόσβαση. Και έλεγε αλήθεια- μπροστά στα μάτια μας ξεψύχησε ένας άνθρωπος γύρω στα 50 που έφτασε με έμφραγμα. «Άκρη», ούρλιαζαν οι τραυματιοφορείς προσπαθώντας να ανοίξουν χώρο στον κατάμεστο διάδρομο να φθάσει το φορείο στο Καρδιολογικό και ταυτόχρονα έδιναν δυνατές γροθιές στην καρδιά του άτυχου. Μόλις κατάφεραν με πολύ κόπο να βάλουν επιτέλους τον ασθενή στο ιατρείο, ήταν ήδη αργά. Θυμήθηκα τον Ανδρέα Καραμπίνη, διευθυντή της Εντατικής του Γενικού Κρατικού, που έλεγε ότι οι περισσότεροι ασθενείς πεθαίνουν στη χώρα μας γιατί η πρόσβαση στα νοσοκομεία της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολη και μέχρι να φτάσει στα εξωτερικά ιατρεία ένας καρδιοπαθής ή πολυτραυματίας είναι ήδη αργά.

Η ώρα έχει φτάσει 4.30. Περιμένουμε στην ουρά περισσότερο από δύο ώρες. Τα έκτακτα περιστατικά φτάνουν με το ΕΚΑΒ το ένα με το άλλο. Γιατροί και νοσοκόμες πέφτουν πάνω στους βαριά ασθενείς, να σώσουν όσους μπορούν. Έτσι κανένας δεν ασχολείται με εκείνους που περιμένουν στην ουρά και δείχνουν να στέκονται- ακόμη- στα ποδιά τους.

Κανένας δεν ακούει. «Πέρασαν τρεις ώρες και δεν αισθάνομαι χειρότερα. Άρα, δεν έχω κάτι σοβαρό. Πάμε σπίτι να καλέσουμε έναν γιατρό. Δεν αντέχω άλλο εδώ» λέει ο ασθενής που συνοδεύω. Κάνω το λάθος να συμφωνήσω μαζί του. Μόλις απομακρυνόμαστε 200 μέτρα από το νοσοκομείο σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Πανικοβλημένος και με κρύο ιδρώτα να με λούζει, φωνάζω «βοήθεια», αλλά ποιος να με ακούσει. Βλέπω ένα ασθενοφόρο στα πέντε μέτρα. «Βοηθήστε με να φτάσει ο άνθρωπος στο νοσοκομείο» τους λέω. «Δεν μπορούμε, φίλε, πάμε για άλλο περιστατικό» μου απάντησε αδιάφορα ο οδηγός και πάτησε γκάζι.

Έσυρα τον ασθενή μου ούτε ξέρω πώς μέχρι την πόρτα του νοσοκομείου. Βλέπω παρατημένο ένα φορείο με βρώμικα σεντόνια από άλλον ασθενή, τον ρίχνω πάνω και τρέχω σπρώχνοντας το φορείο στους διαδρόμους. Ο ασθενής μου ήταν πλέον «έκτακτο περαστικό». Μπαίνω στα ιατρεία παρά τις αντιρρήσεις του αγενούς σεκιουριτά. Ένας συμπαθής ψαρομάλλης γιατρός τρέχει αμέσως και κάνει όλα όσα πρέπει. Το ίδιο έκανε παράλληλα σε άλλους 10 ασθενείς. «Ιατρική σε συνθήκες πολέμου» μου ψιθύρισε. Και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ αυτά που διαβάζω: ότι ο Ευαγγελισμός σε κάθε εφημερία δέχεται 1.550 περιστατικά, προσφέρει υπηρεσίες σε 55.000 ασθενείς τον χρόνο, ενώ έχει 1.400 οργανικές θέσεις προσωπικού κενές. «Το προσωπικό μειώνεται διαρκώς και οι ασθενείς πολλαπλασιάζονται. Οκτακόσιες χιλιάδες αλλοδαποί έχουν έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι αυτοί καταλήγουν στα πέντε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία», μου έλεγε ο συμπαθής γιατρός μόλις ο ασθενής μου είχε αρχίσει να ηρεμεί. Πράγματι θαύμασα τον επαγγελματισμό των κατάκοπων γιατρών στην εφημερία του Ευαγγελισμού, αλλά και των ηρωισμό των νοσοκόμων. Είναι ελάχιστοι για τον κόσμο που καλούνται να νοσηλεύσουν, προσπαθούν σε έναν οργανισμό διοικητικά διαλυμένο και πλήρως απορρυθμισμένο να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από το ανύπαρκτο πλέον Σύστημα Υγείας μας.

Στα ράντζα. Τον πραγματικό εφιάλτη τον είδα δύο ώρες μετά, όταν ο συγγενής μου διακομίστηκε σε έναν διάδρομο για νοσηλεία. Βαριά και ελαφρώς ασθενείς, άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με το πόνο, πήραν θέση στα ράντζα του 8ου ορόφου. Οι νοσοκόμες είχαν βάλει στα πόδια τους φτερά. «Σας βρίζουν ε;» ρώτησα μία από αυτές. «Τι φταίνε οι άνθρωποι. Εμένα βλέπουν, εμένα βρίζουν».

Δυσοσμία. Μετά τα μεσάνυχτα, η μπόχα ήταν αφόρητη. Κάθε τρεις και λίγο κάποιοι ανοίγουν τα παράθυρα να φύγει η βρωμιά και δέχονται τις επιθέσεις των υπολοίπων. Οι ασθενείς που ήταν τυχεροί να έχουν συγγενείς στο πλευρό τους μπορούσαν να εξυπηρετηθούν. Οι μοναχικοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν για λίγη βοήθεια τους περαστικούς. «Το Σύστημα Υγείας όπως κατάντησε προσβάλλει και αδικεί πρώτα τους αρρώστους και τους συγγενείς τους, και μετά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές» μου λέει κάποιος γιατρός.

Φύγαμε το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Κουβαλώ μαζί μου τη βαριά μπόχα του διαδρόμου και πολύ θυμό. Έχω πειστεί ότι για να βγεις ζωντανός απ΄ αυτήν την κόλαση είναι θέμα τύχης: να βρεθεί μπροστά σου τη σωστή στιγμή ο σωστός γιατρός που έχει τον χρόνο να ασχοληθεί μαζί σου. Θλίβομαι και φοβάμαι.

www.tanea.gr

[Dr Lecter]

Διαβασα αυτο και εχω σοκαριστει αν και ειχα ακουσει παρομοιες ιστοριες.

Μηπως μπορει καποιος/καποια που εχει κανει εφημεριες στα μεγαλα νοσοκομεια της Αθηνας να μου πει αν τα παραλεει αυτο το αρθρο ή αν οντως ετσι ειναι τα πραγματα?

[stafman]

Η παροχή υγείας προσδιορίζεται μόνο από το χρήμα...

...φυσικά υπάρχουν θεράποντες με ανθρωπισμό , ανιδιοτέλεια και φιλότιμο αλλά και αυτοί πολλές φορές αναγκάζονται να συμβιβαστούν για να μη χαλούν την πιάτσα ή/και να μην γίνονται αρνητικοί προς το κόστος που επιβάλουν οι εταιρίες ...πχ είναι δυνατόν οι λαπαροσκοπικές λαβίδες να υπολογίζονται στα 5000ευρω ή τα ειδικά αιμοστατικά γαζάκια στα 100ευρω ανά τεμάχιο 10x15cm² ...;

Η βοήθεια στο άνθρωπο είναι στάση και τρόπος ζωής, ενώ η ιδιοτέλεια χωλαίνει αυτόν τον τρόπο ζωής και κάνει τον άνθρωπο κενό συναισθημάτων και άπληστο κτήνος με έντονη εγωιστική προσωπικότητα...

[pas moi]

Dr Lecter, είπα να μην απαντήσω αλλά δεν αντέχω...

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις σοκαριστεί.

Έχοντας κάνει Acute Medicine κοντά ένα χρόνο στην Αγγλία, σε μεγάλο πανεπιστημιακό κέντρο (το όποιο είναι και tertiary για αρκετές ειδικότητες), μπορώ να σου πω πως τέτοιες καταστάσεις είναι η καθημερινότητά μας, ιδιαίτερα το χειμώνα, τα σβκ και τις αργίες... Και όμως και στην Αγγλία. Και να μη βλέπουμε 1550 περιστατικά στην εφημερία (νομίζω, εδώ, τα παραλέει ο δημοσιογράφος).

Να είμαστε level 4 (δηλ καθόλου κρεβάτια σε ολόκληρο το νοσοκομείο), να εξετάζουμε ασθενείς στα seminar rooms, να περιμένουν ασθενείς στα ράντζα στους διαδρόμους... ξέρεις πόσες φορές αναγκάστηκε το Α+Ε να κλείσει τις πόρτες μέσα στις γιορτές γιατί δεν πήγαινε άλλο; Και φαντάζομαι ξέρεις τι πάει να πει αυτό για να το κάνουν οι Άγγλοι...

Α, και btw συνολικά να είμαστε 6 γιατροί για παθολογία σε όλο το νοσοκομείο (αυτό αν κάποιος δεν έχει "τύχεϊ" να πάρει αναρρωτική).

Παρόμοιες καταστάσεις είχα ζήσει σε Α+Ε και στον Καναδά (εκείνο το Victoria Day θα μου μείνει αξέχαστο). Βέβαια εκεί οι λόγοι ήταν διαφορετικοί ("αργία, οπότε ας περάσουμε μία βόλτα από το νοσοκομείο να κοιτάξουμε και εκείνο το καρουμπαλάκι που έχω εδώ και 3/12" κατάσταση...)

Λοιπόν, καταλήγω πως δεν ξέρω ακριβώς πού οφείλεται αυτό το χάος στον Ευαγγελισμό, και επίσης δε γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει καθημερινή και σχόλη, 365 μέρες το χρόνο, αλλά σίγουρα αυτό το μπάχαλο δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα.

Και εμείς που έχουμε δει δυο πράγματα παραπάνω πρέπει να ξέρουμε καλύτερα.

[Foreas]

Δυστυχώς υπάρχει το "βιετνάμ" αρκετές φορές. (αν και νομίζω υπερβάλλει αρκετά ο δημοσιογράφος)

Και για αυτό αιτία είναι:

- δεν έχουμε πρωτοβάθμια περίθαλψη. Τουλάχιστον το 50% θα μπορούσε να φιλτραριστεί και να μην έρθει στο 3βάθμιο νοσοκομείο

- δεν έχουμε τριάζ (παρά μόνο αν πεθαίνει/πεθάνει κάποιος στην αναμονή) και προτεραιότητα υπάρχει με χαρτάκια από τους σεκιουριτάδες. Έτσι πρώτα θα μπει η γριππούλα, και αργότερα το έμφραγμα...

- δεν έχουμε αρκετούς νοσηλευτές, μηχανήματα εξετάσεων (στο Αττικό θυμάμαι καθυστερεί τραγικά μια απλή γενική και βιοχημικό), τραυματιοφορείς

κλπ.

[nucmed]

Η αναμονη στα επειγοντα σε κεντρικα νοσοκομεια της Σουηδιας οπου ειμαι τα τελευταια 3 χρονια μπορει να φτασει η και να ξεπερασει τις 12-14 ωρες.Ειναι ενα απο τα μεγαλα προβληματα εδω. Η διαφορα ειναι οτι δεν παιζει κανενα ρολο τι γνωστο εχεις μεσα.Το αγγουρι το τρωνε ολοι.

[TheConjurer]

Εγώ πάλι μετράω λιγότερο από 4 ώρες μέχρις εισαγωγής του ασθενούς...

Παραπομπή από τηλεφώνου , δεν μας λέει τα συμπτώματα...

Εισαγωγή λόγο...λιποθυμίας? Δηλητηρίασης...?

Εξιτήριο σε 12 ώρες περίπου- άρα δεν μπορεί να ήτανε και τόσο χάλια.

Μήπως...

Κολλάει το σύστημα γιατί δεν έχουμε δικλίδα= τξι-πι, να μην τρέχει ο κόσμος σφαίρα στα νοσοκομεία?

Συγγενής που ούρλιαζε 'καλέ λιποθύμησε θα πεθάνει, θα σας τινάξω στον αέρα είμαι δημοσιογράφος!'κατάφερε να αναγκάσει τους ιατρούς να κάνουν εισαγωγή?Και μετά φυσικά το χάρηκε δεόντως στο ράντζο, νύχτα ολόκληρη.

Όχι ότι δεν είναι κόλαση και εικόνες πολέμου τα ελληνικά νοσοκομεία, αλλά ας σκεφτούμε αν υπάρχει και άλλη διάσταση προτού χύσουμε δάκρυα για το δημοσιογράφο.

ps.'Βαριά και ελαφρώς ασθενείς, άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με τον πόνο'-ωραία, ποιητική φράση, δεν λέω...αλλά γιατί εις διπλούν στο ίδιο άρθρο?

[pegasus]

Το τριαζ είναι απαραίτητο και αν δεν υπάρχει στα ελληνικά επείγοντα θα έπρεπε να δημιουργηθεί.

Από την άλλη αυτό το χάος με τα ράντζα, την μερικές φορές 24ωρη αναμονή στο θάλαμο για να δεις γιατρό, κλπ. όντως δεν είναι μόνο θέμα ελληνικό. Η πρόσβαση σε γιατρό είναι δύσκολη και έξω, ειδικά σε συστήματα υγείας που είναι δημόσια.

Η αναμονη στα επειγοντα σε κεντρικα νοσοκομεια της Σουηδιας οπου ειμαι τα τελευταια 3 χρονια μπορει να φτασει η και να ξεπερασει τις 12-14 ωρες.Ειναι ενα απο τα μεγαλα προβληματα εδω. Η διαφορα ειναι οτι δεν παιζει κανενα ρολο τι γνωστο εχεις μεσα.Το αγγουρι το τρωνε ολοι.

Εδώ θα διαφωνήσω. Ετσι πίστευα μέχρι που είδα πως σε λίστες αναμονής για κολονοσκοπήσεις ή μαγνητικές που μπορεί να είναι και του ενός έτους, αν είσαι γείτονας και φίλος μια νοσοκόμας που γνωρίζει τον τάδε ψυχίατρο π.χ., όλο και πιο γρήγορα μπορεί να σε πάρουν. Και δε νομίζω πως ο Stephen Harper θα περιμένει 24 ώρες ποτέ. Τέτοιες διευκολύνσεις και ρουσφέτια υπάρχουν και έξω, απλά στην Ελλάδα είναι τρόπος ζωής και ο κόσμος το λέει δυνατά ενώ έξω δεν το διατυμπανίζει. Είναι πιο ταμπού.

[notbad]

άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με τον πόνο'

placement exacerbation

[pas moi]

Εγώ πάλι μετράω λιγότερο από 4 ώρες μέχρις εισαγωγής του ασθενούς...

Παραπομπή από τηλεφώνου , δεν μας λέει τα συμπτώματα...

Εισαγωγή λόγο...λιποθυμίας? Δηλητηρίασης...?

Εξιτήριο σε 12 ώρες περίπου- άρα δεν μπορεί να ήτανε και τόσο χάλια.

Μήπως...

Κολλάει το σύστημα γιατί δεν έχουμε δικλίδα= τξι-πι, να μην τρέχει ο κόσμος σφαίρα στα νοσοκομεία?

4 ωρίτσες είναι το χρονικό περιθώριο για τους γιατρούς του Α+Ε να τους στείλουν (τους περισσότερους ασθενείς) στους παθολόγους... μετά, πόσες ώρες περιμένουν οι δόλιοι να τους δούμε εμείς είναι άλλο ζήτημα. Και τις πιο πολλές φορές να μην χρειάζεται καν. Απλά για να είναι καλυμμένοι στο Α+Ε. Το ίδιο και οι τζι-πι ό,τι έχει να κάνει με κάτι οξύ, τηλέφωνο και στον Μεντ Ρεντζ, στο πουλάνε όπως και όπως οπότε το μόνο που μπορείς να πεις είναι "στείλτο και ευχαριστώ".

Σίγουρα βοηθάει η πρωτοβάθμια περίθαλψη αλλά στα επείγοντα περιστατικά δεν είναι η πιο σημαντική λύση.

[TheConjurer]

Και εγώ αγγλια είμαι, τα ξέρω.

Δεν νομίζω ότι συγκρίνεται το κρεβάτι αγγλια, με το ράντζο διαδρόμου ελλαδα αν και έχω δει τραγικές καταστάσεις αγγλια.

Έχεις κάνει ελλαδα πα μουα?

[pas moi]

Παραδέχομαι πως δεν έχω κάνει, δυστυχώς...

Η μοναδική μου εμπειρία με το σύστημα είναι όταν έπαθε η αδελφή μου γαστρεντερίτιδα πριν 3 καλοκαίρια και χρειάστηκε να πάμε στο νομαρχιακό νοσοκομείο του νησιού, στα επείγοντα. Το μόνο αρνητικό στην όλη εμπειρία ήταν ο γιατρός (χειρουργός-στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν σκουλήκι) κάπνιζε μπροστά μας, μέσα στο αντίστοιχο SAU.

Και εκεί γινόταν της κακομοίρας, με διάφορα περιστατικά από τροχαία κτλ αλλά αυτά τα συναντά κανείς και εδώ.

Δε λέω πως δεν είναι δράμα η κατάσταση. Απλά, δεν είναι και τόοοοοοοσο δράμα όσο την προβάλλουμε.

Νομίζω ως Έλληνες μας αρέσει να μεμψιμοιρούμε, δυστυχώς.

[Dr Lecter]

Παραδέχομαι πως δεν έχω κάνει, δυστυχώς...

Δυστυχως;;;;

Δεν ξερεις ποσο τυχερη εισαι...

Συμφωνω απολυτα με τον Pegasus, χρειαζεται συστημα triage επειγοντως. Να στειλουμε κανα γραμμα στη Μαριλιζα?

[doctor MD]

Παραδέχομαι πως δεν έχω κάνει, δυστυχώς...

Δυστυχως;;;;

Δεν ξερεις ποσο τυχερη εισαι...

Συμφωνω απολυτα με τον Pegasus, χρειαζεται συστημα triage επειγοντως. Να στειλουμε κανα γραμμα στη Μαριλιζα?

Εχοντας δουλεψει στον Ευαγγελισμο και στη συνεχεια στην αγγλια, εχω να πω:

Οταν κατεβηκα πρωτη φορα στα επειγοντα στον ευαγγελισμο σε γενικη εφημερια κανοντας γενικη χειρουργικη, νομιζα οτι καποιος μου εκανε πλακα.Δεν μπορουσα να κινηθω αναμεσα απο τα φορεια, καθως υπηρχαν παντα 15-20 φορεια μεσα στο τμημα και δεκαδες να περιμενουν εξω.ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΦΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ.Το νοσοκομειο βλεπει 800-1000 περιστατικα παθολογιας και 400-600 χειρουργικης σε καθε γενικη εφημερια (αρα ο δημοσιογραφος εχει δικιο).Το προβλημα ειναι βεβαια οτι στην ελλαδα δεν υπαρχει πρωτοβαθμια περιθαλψη. Ετσι στο νοσοκομειο παει καποιος που ειχε ενα πονακι στην κοιλιτσα του και καποιος που εχει εμβολη. Αυτο εχει τις συνεπειες τους στις ωρες αναμονης των ασθενων,στην κουραση των γιατρων, στην τελικη αντιμετωπιση...Το κρατος θα μπορουσε να εχει σε εφημερια καποιους ιδιωτες γιατρος που θα εβλεπαν τα επειγοντα περιστατικα στο ιατρειο τους και μονο αυτα που θα εκριναν θα τα εστελναν στο νοσοκομειο για περισσοτερη αντιμετωπιση.Επισης στην Ελλαδα δεν υπαρχει ειδικοτητα επειγοντων περιστατικων με αποτελεσμα ολο το φορτο των επειγοντων να πεφτει καταρχην σε 2 ειδικοτητες, την παθολογια και την χειρουργικη.

[Nomad]

Διαλογή (triage) γίνεται στα περισσότερα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Βοηθάει? Αναμφισβήτητα ναι. Λύνει τα προβλήματα? ΟΧΙ!

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι γιαυτό και η ανυπαρξία της πρωτοβάθμιας περίθαλψης είναι ένας από αυτούς.

Τώρα για το συγκεκριμένο θέμα με τον δημοσιογράφο, να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου και να πω, πως από το κείμενο του φαίνεται καθαρά μια δόση υπεροψίας απέναντι στους άλλους, είτε ασθενείς ήταν αυτοί, είτε προσωπικό νοσοκομείου. Και θα έπρεπε σε τελική, να του πει κανείς, πως ρε φίλε αν ήθελες γρήγορη εξυπηρέτηση, πολυτελές περιβάλλον και άψογες 5 αστέρων ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, σκάστα ρε cheepy σε ένα Ιατρικό Αθηνών και μετά παίξτο όσο large θέλεις!

Αλλά έτσι είναι, αφού ανάμεσα στους λόγους που επικρατεί τέτοιο κλίμα στα ΤΕΠ, είναι και η γενικότερη παιδεία του μικρόψυχου έλληνα, να απαιτεί να εξυπηρετείται πρώτος από όλους και να χρησιμοποιεί κάθε είδους κουτοπονηριά για να κάνει όσο πιο γρήγορα τη δουλειά του, μη δίνοντας καμμία σημασία στο διπλανό του που υποφέρει.

Για αυτό και ένας από τους χρυσούς κανόνες στα ΤΕΠ είναι πως ότι φέρνει συνήθως το ΕΚΑΒ είναι κάποιος κακομαθημένος, υποχόνδριος και κατά κανόνα γνωστός "θαμώνας", που απλά θέλει να παρακάμψει τη σειρά. Τα αληθινά περιστατικά είναι συνήθως κάτι άνθρωποι που έρχονται πρώτη φορά στο νοσοκομείο και δεν ξέρουν ούτε από που είναι η πόρτα για να περάσουν μέσα.