asteraki Δημοσιεύτηκε 3 Δεκεμβρίου 2010 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 3 Δεκεμβρίου 2010 Eίναι βραδιές που προσπαθώ να κοιμηθώ, μα δεν μπορώ σε σένα κάθε σκέψη με πηγαίνει. Και στου ονείρου τα σκαλιά κάθομαι πάλι ως αργά και αισθάνομαι το κόσμο να μικραίνει Είναι βραδιές όπως αυτή που ένα παράπονο θα βγει να σπάσει σα γυαλί τη μοναξιά μου και θέλω να 'ρθω να σε βρω μα είσαι μακριά μου. Μόνο για λίγο να σε δω ... να σου μιλήσω Μόνο για λίγο να μπορούσες να 'ρθεις πίσω. Μόνο για λίγο να σε δω ... μόνο για λίγο Είναι βραδιές που δεν μπορώ να σ' αποφύγω..... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 10 Ιανουαρίου 2011 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 10 Ιανουαρίου 2011 He deals the cards to find the answer The sacred geometry of chance The hidden law of probable outcome The numbers lead a dance Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 26 Ιουλίου 2011 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 26 Ιουλίου 2011 (...) Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω. Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο, αμέσως θα κατέρρεα στα πόδια του. ("Με κυκλώνει απόψε" του Γιώργου Ιωάννου ,από Tα Xίλια Δέντρα και άλλα ποιήματα, Kέδρος 1988) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
asteraki Δημοσιεύτηκε 4 Σεπτεμβρίου 2011 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 4 Σεπτεμβρίου 2011 ΕΝ ΛΕΥΚΩ Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο; Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου και το μετά απ' το μετά γνωρίζω Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα" τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα. Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει... Τίποτα σημαντικό. Ζω μονάχα εν λευκώ... Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα. Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις. Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος. Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα... Τίποτα σημαντικό... Ζω μονάχα εν λευκώ.... Τίποτα σημαντικό.... Ζω μονάχα εν λευκώ.... Τίποτα σημαντικό.... Ζω μονάχα εν λευκώ.... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
hemoglobin Δημοσιεύτηκε 5 Σεπτεμβρίου 2011 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 5 Σεπτεμβρίου 2011 Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα - Νίκου Καββαδία Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι Αύγουστος ήταν δεν ήτανε θαρρώ, τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι. Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου. Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά κι ο γέρος έλουζε ακαμάτης τ' αχαμνά του. Του ταύρου ο Πικάσσο ρουθούνιζε βαριά και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι Τραβέρσο ανάποδα -πορεία προς το Βοριά. Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλει. Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια. Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές, τότες που σ' έφεραν κατσίβελε στη μπόλια. Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω; Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό. Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω κι ίσαμε έν' αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό. Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό κα ξύδι. Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι, μεσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά. Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα. Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά. Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημη αρένα και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά. Η ερμηνεία του Κούτρα σε κάνει να ανατριχιάζεις... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
asteraki Δημοσιεύτηκε 19 Ιανουαρίου 2012 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 19 Ιανουαρίου 2012 ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΙΧΟΙ: ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ Μα στιγμές, στιγμές το φως αλλάζει κι οι σκιές μας που σιωπούν γίνονται γυμνό κορμί που στάζει και καρδιές που αιμορραγούν... Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2012 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 25 Απριλίου 2012 Γίνονται κάτι πράγματα, μα κάτι πράγματα… που αναρωτιέμαι απλά ποιο τραγούδι του Μηλιώκα ταιριάζει καλύτερα Έχω θυμό μεγάλο, έχω τσατίλα, εγίνανε τα νεύρα μου τσατάλια, λες κι η ζωή επίτηδες το κάμνει και μου πετάει ομπρός μου κι ένα βλαμμένο, κι ένα βλαμμένο, κι ένα βλαμμένο, κι ένα βλαμμένο, κι ένα βλαμμένο. Του 'χωσε φράγκα ο γέρος να τονε σπουδάσει μα έμεινε ένα τούβλο, ένα κωθώνι, του πήρε κι ένα σπίτι κι ένα αμάξι, του βρήκε και δουλειά του παλιοφλώρου, (…) δεν ξέρει πόσο κάμνουν δυο και δύο, μου πήρε και το ύφος του ξερόλα πώς να μην τρελαθώ με τον μαλάκα, (…) (…) Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος, άμα δεν δουλεύει κανείς, αν τη σκαπουλάρουνε όλοι και κάνουν το κορόιδο, θα σταματήσει η μηχανή και τότε ζήτω που καήκαμε. Θα την κοπανήσει ο αρχηγός, θα την κοπανήσουνε και οι άλλοι, πάλι εμείς θα την πληρώσουμε τη νύφη, γι' αυτό σας λέω, δουλέψτε λιγάκι ρε μαντράχαλοι κι εσείς κυρίες μου κουνηθείτε να μην μας πάρει ο διάολος. (…) Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
asteraki Δημοσιεύτηκε 28 Απριλίου 2012 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 28 Απριλίου 2012 Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και το εννοεί. Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελο του εκεί. Θα 'ν' τα λόγια του χρυσάφι, θα 'χει λόγο, θα 'χει μπέσα. Θα χαράζει, θα νυχτώνει και θα πέφτω πάντα μέσα. Μες τα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου . Να το λέω, να το εννοώ, πως είναι αυτός ο Άνθρωπός μου. Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Lneor1 Δημοσιεύτηκε 2 Μαΐου 2012 Aναφορά Share Δημοσιεύτηκε 2 Μαΐου 2012 (…) Ως τροχιά εστερημένη αστέρος τον εαυτό μου σκεφτόμουν γράφοντας επάνω του στροφές κενές έτρεξα πίσω από φεγγάρια φαντάσματα κι από ήλιους ψευδείς μεγάλες ποσότητες παραμυθίας έλαβα (…) Από το ποίημα του Ρενέ Ντωμάλ «Ακριβώς ένα βήμα από το Θάνατο» Link to comment Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.