[θέατρο] Σλουθ

[tik-tak]

"Σλουθ" του Άντονι Σάφερ

Διασκ. - σκηνοθ.: Γ.Κιμούλης, Κ.Μαρκουλάκης.

Ερμηνεύουν: Γ. Κιμούλης, Κ. Μαρκουλάκης.

Σκηνικά: Αθ. Σμαραγδή. Κοστουμια: Ι. Τιμοθεάδου.

θέατρο Αθηνών

Βουκουρεστίου 10, 2103312343

Απόγ: Σάβ. (λαϊκή) και Κυρ.6:15

Βραδ: Τετ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.

εισιτηρια :25ε, 22ε, λαϊκή:20ε ,φοιτητικό:16 ευρώ

κάθε Πέμ. για θεατές άνω των 60 και έως 25 ετών 16ε.

βραδυνές Σαββατοκύριακου: γενική εισοδος 25 ευρω,δεν ισχύουν τα φοιτητικα (στις απογευματινές ισχυουν)

πρόγραμμα με αρκετές φωτογραφίες:7ε

tips:εχει μεγάλη προσέλευση κόσμου,καλύτερα να φροντίσετε για έγκαιρη αγορά των εισιτηρίων.

Να προτιμήσετε τις θέσεις στο κεντρικό διάζωμα(Β),από την 3η-4η σειρά ως 8-9η.

υπόθεση:

2 άντρες,ένας νέος και ένας μεγάλος,ο πρώην και ο νυν παίζουν.

Παίζουν...

σε αυτο το σημείο μεταφέρω από το πρόγραμμα λόγια του Δ.Χορν:

"Το Σλουθ είναι ένα είδος έργου που δεν προσφέρεται για ανάλυση.Ο φόβος μηπως προδώσεις

τα μυστικά,τα τεχνάσματα και τα απρόοπτα στην εξέλιξη του μύθου επιβάλλουν τη σιωπή...

Σιωπή, λοιπόν, και θα είμαστε ευγνώμονες ,αν τηρηθεί..."

λίγα λόγια για το συγγραφέα και την πορεία του εργου στο θέατρο και το κινηματογράφο:

Ο Άντονι Σάφερ, από τους πιο επιτυχημένους θεατρικούς συγγραφείς και σεναριογράφους της Βρετανίας,

κατέκτησε παγκόσμια φήμη με το θεατρικό έργο του «Σλουθ» , το οποίο σημείωσε μία από τις πιο εντυπωσιακές

εισπρακτικές επιτυχίες της δεκαετίας του '70. Το «Σλουθ» παίχτηκε για περισσότερες από 2.300 παραστάσεις στο West End

του Λονδίνου και περίπου 2.000 παραστάσεις στο Μπροντγουέι. Κέρδισε το Βραβείο Τόνι, ως το καλύτερο έργο του 1970.

Δυο χρόνια αργότερα, διασκευάστηκε και για τον κινηματογράφο, και ο σκηνοθέτης Τζόζεφ Μάνκιεβιτς [Joseph Mankiewicz] το έκανε

ταινία με τον Μάϊκλ Κεϊν (Michael Caine) στο ρόλο του Μίλον Τιντλ, και τον Σερ Λώρενς Ολίβιε (Sir Laurence Olivier) στο ρόλο του Άντριου Γουάικ.

Ο Ολίβιε κέρδισε το βραβείο των Κινηματογραφικών Κριτικών της Νέας Υόρκης, και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Το «Σλούθ» ήταν το πρώτο ώριμο έργο του Σάφερ, που προηγουμένως είχε διατελέσει δικηγόρος και διαφημιστής. Το σενάριο του Σάφερ διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη το 2007 ο νομπελίστας Χάρολντ Πίντερ με τον Michael Caine πια, στο ρόλο του Αντριου Γουάικ και τον Τζουντ Λο του Μιλο Τιντλ, σε σκηνοθεσία Κένεθ Μπράνα.

...35 χρόνια μεταξύ των 2 ταινιών...

Το «Σλουθ» έχει στο παρελθόν παρουσιαστεί και στην Ελλάδα από αρκετά θεατρικά σχήματα με σημαντική εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Ανάμεσα στις ελληνικές παραστάσεις του «Σλουθ» θυμίζουμε την παράσταση με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Χορν και τον Αλέκο Αλεξανδράκη το 1970 στο θέατρο Διονύσια

2 αντρες συναντιούνται,αφορμή μια γυναίκα.Μια γυναίκα που ποτέ δεν εμφανίζεται στη σκηνή.

Στο προσκήνιο οι 2 άντρες μόνοι παίζουν...

Παίζουν παιχνίδια εξουσίας,παιχνίδια τρόμου και γέλιου,

παιχνίδια ευφυίας...μήπως τελικά παιχνίδια ενστίκτων;

Παίζουν και ιχνηλατούν.

Η αγγλική λέξη "Sleuth" σημαίνει λαγωνικό, ιχνηλάτης, ακολουθώ τα ίχνη κάποιου...

Τα ίχνη που οδηγούν;

Στη λύση;Στη νίκη;Στην ήττα;...Ή στην κάθαρση;

Και τι γίνεται με την ισοπαλία;Επιτρέπεται ή όχι;

Και το παιχνίδι πότε τελειώνει;

Όταν δώσεις τα χέρια;Όταν αποχωρείς με υπερηφάνεια ή όταν φτάσεις στα όρια;

Επειδή παίζουν μόνο άντρες,και παίζουν με ζάρια τον αντρικό εγωισμό τους, χωρίς κανόνες,

είναι έργο καθαρά αντρικό;

Ή μήπως είναι... ανθρώπινο, πανανθρώπινο;

Το έργο κινείται σε πλαίσιο ψυχολογικού θρίλερ,αλλά στη φετινή θεατρική απόδοση είναι έντονο το κωμικό στοιχείο.

Ειναι μια παράσταση που βλέπεται πολύ ευχάριστα,σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από τις συνεχείς ανατροπές,

σου χαρίζει αφθονες στιγμές γέλιου και σε...βάζει στο παιχνίδι!

Τα σκηνικά και τα κουστούμια πολύ ωραία.Όλο το θέατρο λειτουργεί σαν σκηνικό (και οι θεατές μαζί...)

Γίνονται και αναφορές (οπτικες και ηχητικές) στην πρωτη ταινία και στη θεατρική παράσταση με Χορν.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση με ωραίες ερμηνείες.

Ο Κιμούλης στο ρόλο του γηραιότερου ηθοποιού, που αναζητά συνεχώς κάτι να τον βγάζει από τη δυσθυμία,την αυτοαναφορά,από το γηρας ίσως,

βρίσκει τελικά κάτι να τον ιντριγκάρει στο νεαρό και προσπαθεί με οποιοδήποτε τρόπο να τον βάλει στο παιχνίδι.

Μου άρεσε η ερμηνεία του , που έβγαζε γέλιο και που κατάφερνε να αποδίδει άλλοτε τον ειρωνα ,αλλοτε τον δύσθυμο , άλλοτε τον αρρωστημένα ενθουσιώδη

και άλλοτε τον "εξευτελισμένο"...

Ο Μαρκουλάκης για μενα αποκάλυψη,καθοτι δεν ήταν και στους ηθοποιούς που επιδιώκω να παρακολουθώ .

Ηταν πάρα πολύ καλός και κατάφερε να προσαρμοστεί με επιδεξιότητα στους όρους που κάθε φορά όριζε το παιχνίδι.

Το έργο, πάντως, όπως και να αποδοθεί είτε ως ψυχολογικό θριλερ καθαρά είτε ως ψυχολογική κωμωδία

είναι πολύ ενδιαφέρον!

4/5