Αναδρομικά 5 χρόνων μέσω Ευρώπης

[Clemence]

12/07/2009

Αναδρομικά 5 χρόνων μέσω Ευρώπης (ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)

Σοκ προκαλεί στην κυβέρνηση και στο οικονομικό της επιτελείο απόφαση - βόμβα του Eυρωπαϊκού Δικαστηρίου που ανοίγει τον δρόμο για τους εργαζόμενους σε όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα να εισπράξουν πολλαπλάσια αναδρομικά για μισθούς, επιδόματα, αποζημιώσεις, κ.λπ. και μάλιστα με ιδιαίτερα αυξημένους τόκους και σε ύψος, αλλά και σε διάρκεια υπολογισμού τους.

H ευρωκαταδίκη της χώρας προκαλεί τριγμούς στο Mαξίμου καθώς τη στιγμή που «το ταμείον είναι μείον» και επιχειρείται με αντισυνταγματικές ρυθμίσεις (έκτακτη εισφορά, ημιυπαίθριοι χώροι κ.λπ.) να βρεθούν κονδύλια, όλες οι οφειλές του Δημοσίου υπετριπλασιάζονται σε χιλιάδες εκκρεμείς υποθέσεις, αλλά και στις δίκες που θα ανοίξουν τώρα, μετά τις ευνοϊκές για τους εργαζόμενους εξελίξεις.

Tο Eυρωπαϊκό Δικαστήριο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων (EΔAΔ) στο Στρασβούργο, αποφάνθηκε ανατρέποντας την απόφαση - ταφόπλακα για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αποφάνθηκε όχι μόνο ότι μπορούν να διεκδικούν τα αναδρομικά τους σε βάθος 5ετίας, και όχι 2ετίας, αλλά και ότι οι τόκοι στα οφειλόμενα ποσά αρχίζουν να «μετράνε» από τότε που έγιναν «απαιτητά».

Καταρρίπτεται

Δηλαδή οι τόκοι «τρέχουν» από το τέλος κάθε μήνα όπου υπάρχει διαφορά στον μισθό ή στο επίδομα και όχι από τότε που επιδόθηκε η σχετική των εργαζομένων στο Δημόσιο. Eπιπλέον τα οφειλόμενα ποσά δεν προσαυξάνονται μόνο με το προνομιακό για το Δημόσιο επιτόκιο 6% αλλά με το τρέχον σχεδόν διπλάσιο επιτόκιο (ή και πολύ μεγαλύτερο, μέχρι 43% ανάλογα με τη χρονική περίοδο της οφειλής).

Eτσι καταρρέει η αντεργατική νομολογία του Aρείου Πάγου (που υιοθετήθηκε πρόσφατα με ψήφους 7-6 από το Aνώτατο Eιδικό Δικαστήριο) καθώς και η νομολογία που ήθελε για όλους τους εργαζόμενους να «τρέχουν» οι τόκοι από τότε που έγινε η επίδοση της αγωγής.

Eίναι τέτοιος ο πανικός της κυβέρνησης για τα ποσά που θα κληθεί να καταβάλει στις εκκρεμείς δίκες και στο επερχόμενο «μπαράζ» αγωγών, που - σύμφωνα με πληροφορίες - αναζητεί λύσεις για το πώς θα μπορέσει να καθυστερήσει όσο γίνεται την εφαρμογή της απόφασης του ΔEK από τα ελληνικά δικαστήρια.

Kατά τις ίδιες πληροφορίες η κυβέρνηση εκδηλώνει την επιθυμία να προκύψει κάποια σύγχυση για το θέμα και νέα παραπομπή του στο Aνώτατο Eιδικό Δικαστήριο (AEΔ) λόγω της διαφορετικής θέσης που έχουν πάρει ο AΠ και το ΣτE πάνω στο επίμαχο ζήτημα. Bέβαια η ελληνική δικαιοσύνη δεν έχει κανένα περιθώριο να ξεφύγει από την κρίση του Eυρωπαϊκού Δικαστηρίου (EΔAΔ) και να διατυπώσει διαφορετική άποψη στα λυμένα νομικά θέματα, όχι μόνο γιατί θα ακολουθήσει νέα ευρωκαταδίκη αλλά επειδή πηγάζει ευθέως υποχρέωση συμμόρφωσης προς τα κριθέντα από τον κορυφαίο δικαστικό σχηματισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Kαι είναι σαφές ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αλλοίωσης της απόφασης του EΔAΔ, καθυστέρησης ή στρέβλωσης στην εφαρμογή ή στην υιοθέτησή της από τη νομολογία μπορεί να «γεννήσει» και άλλου είδους σοβαρές ευθύνες, όχι μόνο αποζημιωτικού χαρακτήρα...

Hδη υπάρχουν κάποιες σχετικές ανοικτές δίκες στον AΠ και στο ΣτE όπου η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να πείσει τα ελληνικά δικαστήρια να υιοθετήσουν τις θέσεις της υπέρ των προνομίων του Δημοσίου, παρόλο που τους ισχυρισμούς αυτούς κατέρριψε το Eυρωπαϊκό Δικαστήριο ομόφωνα.

Παράνομα τα προνόμια

Παραβιάζονται περιουσιακά δικαιώματα

Στην ευρωκαταδίκη - σοκ διαπιστώνεται ότι όλα αυτά τα προνόμια (2ετής παραγραφή, τόκοι από την επίδοση της αγωγής, ύψους 6%) έρχονται σε αντίθεση προς το 1ο πρόσθετο Πρωτόκολλο της EΣΔA (Eυρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Aνθρώπου) που προστατεύει τα περιουσιακά δικαιώματα των πολιτών.

Στην απόφαση του EΔAΔ υπογραμμίζεται ότι η κυβέρνηση και ο Aρειος Πάγος δεν πέτυχαν να δικαιολογήσουν επιτυχώς γιατί πρέπει να ισχύει ένα τέτοιο σύστημα διάκρισης που προβλέπει προνόμια υπέρ του Δημοσίου και σε βάρος των εργαζομένων. Eπισημαίνεται δε ότι η κυβέρνηση και ο AΠ επικαλούνται με τρόπο αφηρημένο και γενικά τα δημοσιονομικά συμφέροντα του κράτους, που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον περιορισμό των αξιώσεων των εργαζομένων.

Eτσι κρίνεται ότι με τη χρήση των δικονομικών του προνομίων το Δημόσιο έβλαψε το δικαίωμα ενός πολίτη (θυρωρού σε ελληνικές πρεσβείες στο εξωτερικό) για σεβασμό στην περιουσία του και γίνεται δεκτό ότι πρέπει να του καταβληθεί αποζημίωση 35.000 ευρώ, καθώς το Eλληνικό Δημόσιο όφειλε να του καταβάλει αναδρομικά επιδόματα αλλοδαπής, σε βάθος μιας 5ετίας (αντί 2ετίας).

35 ΧΙΛΙΑΔΕΣ αναδρομικά επιδόματα σε βάθος 5ετίας αντί 2ετίας επιδίκασε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ελληνικής πρεσβείας στο εξωτε-ρικό

43% ΦΤΑΝΕΙ κατά περίπτωση το επιτόκιο εξόφλησης των διαπιστωμένων χρεών αντί για το προνομιακό επιτόκιο 6% που ίσχυε μέχρι σήμερα για το Δημόσιο

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

[Cassandra]

Clemence! Μα τι ψαγμένα νομικά θεματάκια είναι αυτά!!

Eίναι τέτοιος ο πανικός της κυβέρνησης για τα ποσά που θα κληθεί να καταβάλει στις εκκρεμείς δίκες και στο επερχόμενο «μπαράζ» αγωγών, που - σύμφωνα με πληροφορίες - αναζητεί λύσεις για το πώς θα μπορέσει να καθυστερήσει όσο γίνεται την εφαρμογή της απόφασης του ΔEK από τα ελληνικά δικαστήρια.

Ε; Τι σχέση έχει το ΔΕΚ; Αφού μιλάει για απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Πρόκειται για την υπόθεση Zeïbek v. Greece πάντως. Δυστυχώς το case-law database του Δικαστηρίου δεν λειτουργεί αυτή τη στιγμή και δεν μπορώ να κατεβάσω το κείμενο της απόφασης για να καταλάβω καλύτερα.

Btw τα Ελληνικά δικαστήρια δεν επιτρέπονται να καθυστερήσουν την εφαρμογή μιας δικαστικής απόφασης του ΕΔΑΔ, αν αυτή είναι οριστική και έχει υποχρεωτική ισχύ (αρ. 46 της Eυρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Aνθρώπου).

Kατά τις ίδιες πληροφορίες η κυβέρνηση εκδηλώνει την επιθυμία να προκύψει κάποια σύγχυση για το θέμα και νέα παραπομπή του στο Aνώτατο Eιδικό Δικαστήριο (AEΔ) λόγω της διαφορετικής θέσης που έχουν πάρει ο AΠ και το ΣτE πάνω στο επίμαχο ζήτημα. Bέβαια η ελληνική δικαιοσύνη δεν έχει κανένα περιθώριο να ξεφύγει από την κρίση του Eυρωπαϊκού Δικαστηρίου (EΔAΔ) και να διατυπώσει διαφορετική άποψη στα λυμένα νομικά θέματα, όχι μόνο γιατί θα ακολουθήσει νέα ευρωκαταδίκη αλλά επειδή πηγάζει ευθέως υποχρέωση συμμόρφωσης προς τα κριθέντα από τον κορυφαίο δικαστικό σχηματισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Θεωρητικά ναι, σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν θα συμμορφωθεί προς την απόφαση του Δικαστηρίου, θα καταδικαστεί για παραβίαση του αρ.1 της ΕΣΔΑ (υποχρέωση σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων), σύμφωνα με τον αρ. 16 του 14° Πρωτοκόλλου της EΣΔA. Μόνο που το Πρωτόκολλο αυτό δεν μπήκε καν σε ισχύ διότι δεν επικυρώθηκε από τη Ρωσία, και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο άλλος όταν λέει “θα ακολουθήσει νέα ευρωκαταδίκη”...

Πάντως θα επανέλθω σύντομα μόλις διαβάσω το judgment!

[Cassandra]

Πρόκειται για την υπόθεση Zeibek v. Greece πάντως. Δυστυχώς το case-law database του Δικαστηρίου δεν λειτουργεί αυτή τη στιγμή και δεν μπορώ να κατεβάσω το κείμενο της απόφασης για να καταλάβω καλύτερα.

ooooppss pardon, είναι η Zouboulidis όχι η Zeibek. Για όσους ενδιαφέρονται, εδώ είναι το press release (το κείμενο της απόφαση είναι μόνο στα γαλλικά)...

CHAMBER JUDGMENT

ZOUBOULIDIS v. GREECE (No. 2)

The European Court of Human Rights has today notified in writing its Chamber judgment1 in the case of Zouboulidis v. Greece (No. 2) (application no. 36963/06).

The Court held unanimously that there had been a violation of Article 1 of Protocol No. 1 (protection of property) to the European Convention on Human Rights on account of the limitation periods applied for payment of debts owed by the State to one of its contractual employees.

Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court awarded the applicant 35,000 euros (EUR) in respect of pecuniary damage and held that the finding of a violation would constitute sufficient just satisfaction for any non-pecuniary damage sustained by the applicant.

1. Principal facts

The applicant, Ioannis Zouboulidis, was born in 1960 and lives in Prague. He is married and has two minor children. He is a civil servant at the Ministry of Foreign Affairs and between 1993 and 2002 worked as an usher at the Greek Embassy in Berlin under a permanent contract governed by private law.

Officials of the Ministry of Foreign Affairs (“the Ministry”) receive a basic salary plus allowances and additional payments. Mr Zouboulidis received an expatriation allowance but the Ministry refused him entitlement to the additional payments for dependent children as the law drew a distinction between officials employed under a private-law contract and others.Further to an action brought in the civil courts in May 1998, the Athens Court of First Instance held on 19 June 2002 that Mr Zouboulidis was entitled to these additional payments for the period from 1 June 1998 to 31 December 2001, amounting to a sum of EUR 65,432 plus default interest from the date on which the payments had been due, on the basis of a new law that removed the distinction between private-law and other contracts.

The judgment of 19 June 2002 was reversed on appeal in September 2003. The Court of Appeal confirmed the applicant’s entitlement to the payments with effect from 24 March 1998 but ruled that the payments for the period from 1 June to 31 December 1998 were precluded by the two-year limitation period applied in the specific case of State debts. Lastly, it held that Mr Zouboulidis was entitled to the payments with effect from 1 January 1999 to 31 December 2001, plus default interest from the date on which notice of his action had been served on the State.

Mr Zouboulidis appealed on points of law in December 2003, challenging the privilege of the two-year limitation period accorded to the State alone and the rule that the date from which default interest was charged was the day on which notice of the action was served on the State and not the day on which the payments in question had been due.

2. Procedure and composition of the Court

The application was lodged with the European Court of Human Rights on 11 August 2006. The admissibility and merits of the case were examined at the same time.

3. Summary of the judgment2

Complaint

Relying on Article 1 of Protocol No. 1, the applicant alleged that the application of shorter limitation periods for the State than those provided for by the Civil Code and the calculation of default interest with effect from the date on which notice of the action was served on the State, constituting an exception to the rules of labour law, had reduced the value of his claims, without being justified on any public-interest grounds.

Decision of the Court

Article 1 of Protocol No. 1

It was not disputed that Mr Zouboulidis was entitled to a supplement to his expatriation allowance and that he had a certain and enforceable claim to payment from the Greek State of the additional amounts in question, plus default interest.

The Court noted that the two-year condition departed from the provisions of civil law and meant that the period within which the State could enforce its own claims was two to ten times as long as the limitation period for enforcing claims against the State. The Court further considered that, although the applicant had been assigned to a public administrative authority, in the present case the State had been acting like any other private employer.

While privileges or immunities might be necessary for an administrative authority where it discharged duties governed by public law, the mere fact of belonging to the State structure was not sufficient in itself to justify the application of privileges in all circumstances; such privileges had to be necessary for the proper performance of public duties.

The Greek Government had cited the public-interest ground of ensuring that the State’s debts were settled promptly so as to avoid an unforeseen burden on its budget, but they did not provide any specific evidence as to the financial interests at stake. The Court considered that the mere interest of the State’s cash flow could not in itself be treated as a public or general interest justifying interference with individual rights, in this case with Mr Zouboulidis’ right of property, through the application of the two-year limitation period and the granting of preferential treatment to the State in fixing the date from which default interest was charged.

The Court thus concluded that the fair balance to be struck between the protection of property and the requirements of the general interest had been upset, in breach of Article 1 of Protocol No. 1.

[anastasiostheodoridis]

Πρόκειται για την υπόθεση Zeïbek v. Greece πάντως.

http://www.scribd.com/doc/17301761/-

[anastasiostheodoridis]

ZOUBOULIDIS v. GREECE (No. 2)

http://72.14.221.132/translate_c?hl=el&sl=en&u=http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp%3Faction%3Dhtml%26documentId%3D851760%26portal%3Dhbkm%26source%3Dexternalbydocnumber%26table%3DF69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649&prev=/search%3Fq%3DZOUBOULIDIS%2Bv.%2BGREECE%26hl%3Del%26client%3Dfirefox-a%26rls%3Dorg.mozilla:en-US:official%26hs%3Dsxh&rurl=translate.google.gr&usg=ALkJrhgQ-NXlqKfavfIziZNY3OTn9EJStw

[Cassandra]

ZOUBOULIDIS v. GREECE (No. 2)

http://72.14.221.132/translate_c?hl=el&sl=en&u=http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp%3Faction%3Dhtml%26documentId%3D851760%26portal%3Dhbkm%26source%3Dexternalbydocnumber%26table%3DF69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649&prev=/search%3Fq%3DZOUBOULIDIS%2Bv.%2BGREECE%26hl%3Del%26client%3Dfirefox-a%26rls%3Dorg.mozilla:en-US:official%26hs%3Dsxh&rurl=translate.google.gr&usg=ALkJrhgQ-NXlqKfavfIziZNY3OTn9EJStw

ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ απόφαση

ZOUBOULIDIS κατά Ελλάδας (Αρ. 2)

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει σήμερα κοινοποιούνται γραπτώς την απόφασή του τμήματος 1 στην περίπτωση των Zouboulidis κατά Ελλάδας (Αρ. 2) (δεν εφαρμογής. 36963/06).

Το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 1 (προστασία της ιδιοκτησίας) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, λόγω των προθεσμιών παραγραφής εφαρμόζεται για την καταβολή των χρεών που οφείλονται από το κράτος σε μία από τις συμβατικές εργαζομένων.

Σύμφωνα με το άρθρο 41 (μόνο ικανοποίηση) της Σύμβασης, το Δικαστήριο της ανατεθεί η προσφεύγουσα 35.000 ευρώ (σε ευρώ) σε σχέση με χρηματική ζημία και έκρινε ότι η διαπίστωση της παραβίασης θα αποτελέσει επαρκή μόνο για την ικανοποίηση οποιουδήποτε μη χρηματικές ζημίες που υπέστη η ενάγουσα. ( The judgment is available only in French .) (Η απόφαση είναι διαθέσιμη μόνο στα γαλλικά.)

1. Κύρια στοιχεία

Η προσφεύγουσα, Zouboulidis Ιωάννη, γεννήθηκε το 1960 και ζει στην Πράγα. Είναι παντρεμένος και έχει δύο ανήλικα παιδιά. Είναι δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών και μεταξύ 1993 και 2002 εργάστηκε ως κλητήρα στην Ελληνική Πρεσβεία στο Βερολίνο υπό σύμβαση αορίστου χρόνου ιδιωτικού δικαίου.

Οι υπάλληλοι του Υπουργείου Εξωτερικών ( «το Υπουργείο») λαμβάνουν ένα βασικό του μισθό και τα επιδόματα και τις πρόσθετες ενισχύσεις. Κύριε Zouboulidis λάβει την αποζημίωση, αλλά το υπουργείο αρνήθηκε το δικαίωμα για τις πρόσθετες ενισχύσεις για εξαρτώμενα παιδιά, όπως ο νόμος προέβη σε διάκριση μεταξύ των υπαλλήλων που απασχολούνται με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και άλλες.

Μετά την αγωγή ενώπιον των αστικών δικαστηρίων, τον Μάιο του 1998, η Αθήνα έκρινε το Πρωτοδικείο στις 19 Ιουνίου 2002 ότι ο κ. Zouboulidis είχε δικαίωμα σε αυτές τις πρόσθετες ενισχύσεις για την περίοδο από την 1η Ιουνίου 1998 έως 31 Δεκεμβρίου 2001, που ανέρχεται στο ποσό των 65.432 ευρώ συν τόκους υπερημερίας από την ημερομηνία κατά την οποία οι πληρωμές έπρεπε να είχαν διαβιβαστεί, με βάση το νέο νόμο που ήραν τη διάκριση μεταξύ ιδιωτικού δικαίου και άλλες συμβάσεις.

Το Εφετείο επιβεβαίωσε την προσφεύγουσα επί των πληρωμών, με ισχύ από τις 24 Μαρτίου 1998, αλλά αποφάσισε ότι οι πληρωμές για την περίοδο από 1ης Ιουνίου έως 31 Δεκεμβρίου 1998 είχαν αποκλειστεί από τη διετή προθεσμία παραγραφής εφαρμόζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση των κρατικών χρεών. Τέλος, έκρινε ότι ο κ. Zouboulidis είχε το δικαίωμα να τις πληρωμές, με ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 1999 έως 31 Δεκεμβρίου 2001, πλέον τόκων υπερημερίας από την ημερομηνία προκήρυξης της δράσης του είχε υπηρετήσει για το κράτος.

Κύριε Zouboulidis έφεση επί νομικών ζητημάτων, το Δεκέμβριο του 2003, αμφισβητώντας το δικαίωμα της διετούς προθεσμίας που προβλέπεται για το κράτος μόνο του και τον κανόνα ότι η ημερομηνία από την οποία χρεώνονται τόκοι υπερημερίας ήταν ήταν την ημέρα της προκήρυξης της δράσης, η οποία κοινοποιήθηκε στις το κράτος και δεν την ημέρα κατά την οποία οι εν λόγω πληρωμές είχαν δεόντως.

2. Βουλευτών και τη σύνθεση του Δικαστηρίου

Η αίτηση υποβλήθηκε με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 11 Αυγούστου 2006. The admissibility and merits of the case were examined at the same time. Επί του παραδεκτού και της ουσίας της υπόθεσης εξετάστηκαν κατά την ίδια χρονική στιγμή.

Απόφαση έχει εκδοθεί από ένα τμήμα από επτά δικαστές, που απαρτίζεται ως εξής:

Nina Vajić (Croatia), President , Nina Vajić (Κροατία), Πρόεδρος,

Christos Rozakis (Greece), Χρήστος Ροζάκης (Ελλάδα),

Khanlar Hajiyev (Azerbaijan), Khanlar Hajiyev (Αζερμπαϊτζάν),

Dean Spielmann (Luxembourg), Dean Spielmann (Λουξεμβούργο),

Sverre Erik Jebens (Norway), Sverre Erik Jebens (Νορβηγία),

Giorgio Malinverni (Switzerland), Giorgio Malinverni (Ελβετία),

George Nicolaou (Cyprus), judges , Γιώργος Νικολάου (Κύπρος), δικαστές,

και επίσης Søren Nielsen, γραμματέα τμήματος.

3. Σύνοψη της απόφασης 2

Καταγγελία

Επικαλούμενη το άρθρο 1 του πρωτοκόλλου αριθ. 1, ο αιτών ισχυρίστηκε ότι η εφαρμογή του συντομότερη παραγραφή για το κράτος από εκείνα που προβλέπονται από τον αστικό κώδικα και τον υπολογισμό των τόκων υπερημερίας, με ισχύ από την ημερομηνία της προκήρυξης της δράσης, η οποία κοινοποιήθηκε για το κράτος, το οποίο αποτελεί εξαίρεση από τους κανόνες του εργατικού δικαίου, είχε μειώσει την αξία των ισχυρισμών του, χωρίς να δικαιολογείται για κανένα λόγο δημοσίου συμφέροντος.

Απόφαση του Δικαστηρίου

Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 1

Δεν αμφισβητήθηκε ότι ο κ. Zouboulidis είχε το δικαίωμα να συμπλήρωμα του επιδόματος αποδημίας και ότι έχει μια συγκεκριμένη και εκτελεστή αξίωση για την καταβολή από το ελληνικό κράτος από τις εν λόγω πρόσθετα ποσά, συν τους τόκους υπερημερίας.

Το Συνέδριο διαπίστωσε ότι η διετής προϋπόθεση απέκλινε από τις διατάξεις του αστικού δικαίου και σημαίνει ότι η προθεσμία εντός της οποίας το κράτος μπορεί να επιβάλει τις δικές της αξιώσεις ήταν δύο έως δέκα φορές όσο η προθεσμία για την εφαρμογή των απαιτήσεων κατά του κράτους. Το Δικαστήριο έκρινε, επίσης, ότι, μολονότι η προσφεύγουσα είχε ανατεθεί σε μια δημόσια διοικητική αρχή, στην προκειμένη περίπτωση το κράτος είχε ενεργώντας όπως κάθε άλλος ιδιωτικός εργοδότης.

Αν και τα προνόμια ή τις ασυλίες που θα ήταν αναγκαία για μια διοικητική αρχή όταν απορρίπτονται καθήκοντα δημοσίου δικαίου, το γεγονός και μόνον ότι ανήκουν στην κρατική δομή αυτή δεν επαρκεί από μόνη της να δικαιολογήσει την εφαρμογή του σε όλες τις περιστάσεις προνόμια? Τέτοια προνόμια πρέπει να είναι αναγκαία για την ορθή εκτέλεση των δημόσιων καθηκόντων του.

Η ελληνική κυβέρνηση επικαλείται το δημόσιο συμφέρον έδαφος για να εξασφαλιστεί ότι το κράτος χρέη ρυθμίστηκαν αμέσως, ώστε να αποφευχθεί η επιβάρυνση για απρόβλεπτα του προϋπολογισμού του, αλλά δεν παρέχει κανένα συγκεκριμένο στοιχείο ως προς τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται. Το Δικαστήριο έκρινε ότι και μόνο το συμφέρον του κράτους του ταμειακών ροών δεν θα μπορούσε από μόνη της να θεωρηθεί ως δημοσίου ή γενικού συμφέροντος που δικαιολογούν παρέμβαση με τα ατομικά δικαιώματα, στην προκειμένη περίπτωση με τον κ. Zouboulidis δικαίωμα της ιδιοκτησίας, με την εφαρμογή της διετούς περιορισμός περίοδο και την προτιμησιακή μεταχείριση για το κράτος κατά τον καθορισμό της ημερομηνίας από την οποία ήταν χρεώνονται τόκοι υπερημερίας.

Έτσι, το Συνέδριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δίκαιη ισορροπία μεταξύ της προστασίας της ιδιοκτησίας και των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος είχε διαταραχθεί, κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 1.

Οι μεταφράσεις αυτές δεν ξέρω κατά πόσο είναι αξιόπιστες αλλά λέμε...

[Clemence]

η μεταφραση ειναι λιγο ... χμμμ ... μηπως θα μπορουσες να μας τα εξηγησεις με λιγα και απλα ελληνικα εσυ βρε κασσυ?

[Cassandra]

η μεταφραση ειναι λιγο ... χμμμ ... μηπως θα μπορουσες να μας τα εξηγησεις με λιγα και απλα ελληνικα εσυ βρε κασσυ?

Σορρυ Κλεμ δεν το είχα δει.

Χμμμμμ δεν είναι ότι δεν θέλω να τα εξηγήσω, αλλά αυτή η υπόθεση (Ζουμπουλίδης κ Ελλάδος) είναι αρκετά σύνθετη και δεν ξέρω αν θα είμαι ικανή να την αναλύσω στα ελληνικά, γιατί 1) δεν γνωρίζω το εσωτερικό δίκαιο της Ελλάδας 2) η ελληνική νομική ορολογία δεν είναι το φόρτε μου...

Anyway θα προσπαθήσω και ελπίζω, αν υπάρχει κάποιος νομικός εδώ γύρω, να διορθώσει τα λάθη μου.

Λοιπόν η Ζουμπυλίδης κ. Ελλάδος αφορά την προσφυγή ενός Έλληνα υπαλλήλου του Υπουργείου Εξωτερικών δυνάμει συμβάσεως ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ο οποίος προσέφυγε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την παραβίαση του αρθ. 1 (προστασία της ιδιοκτησίας) του 1° προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου *

“Παv φυσικόv ή voµικόv πρόσωπov δικαιoύται σεβασµoύ της περιoυσίας τoυ. Ουδείς δύvαται vα στερηθή της ιδιoκτησίας αυτoύ ειµή δια λόγoυς δηµoσίας ωnελείας και υπό τoυς πρoβλεπoµέvoυς, υπό τoυ vόµoυ και τωv γεvικώv αρχώv τoυ διεθvoύς δικαίoυ όρoυς.

Αι πρoαvαφερόµεvαι διατάξεις δεv θίγoυσι τo δικαίωµα παvτός Κράτoυς όπως θέση εv ισχύϊ Νόµoυς oύς ήθελε κρίvει αvαγκαίov πρoς ρύθµισιv της χρήσεως αγαθώv συµφώvως πρoς τo δηµόσιov συµφέρov ή πρoς εξασφάλισιv της καταβoλής φόρωv ή άλλωv εισφoρώv ή πρoστίµωv.”

http://www.echr.coe.int/NR/rdonlyres/E4317264-DB27-42FE-873E-1ECCACABB045/0/GreekGrec.pdf

* Ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι παραβιάσθηκε και ένα άλλο άρθρο της Σύμβασης. Αυτός ο ισχυρισμός όμως κρίθηκε αβάσιμος και απορρίφθηκε από το Δικαστήριο οπότε δεν θα το αναλύσω για να μην σας κουράσω too much.

Τα πραγματικά περιστατικά

Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία περί Οργανισμού του Υπουργείου Εξωτερικών (ν. 2594/1998), σε όλους τους υπαλλήλους του Υπουργείου που υπηρετούν στο εξωτερικό (ο προσφεύγων εργαζόταν ως θυρωρός στην Πρεσβεία της Ελλάδος στο Βερολίνο μεταξύ του 1993 και του 2002 και έχει δύο ανήλικα παιδιά) καταβάλλονται, πέρα του βασικού μισθού, τα επιδόματα και οι προσαυξήσεις. Στον προσφεύγοντα όμως καταβλήθηκε μόνο το επίδομα αλλοδαπής, και όχι οι προσαυξήσεις λόγω των τέκνων του, βάσει 2 υπουργικές αποφάσεις (του 11/3/1988 και 17/3/1993), που υιοθετήθηκαν δυνάμει του ν. 419/1979. Σύμφωνα με τις αποφάσεις αυτές, οι υπάλληλοι διακρίνονται σε υπαλλήλους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου και υπαλλήλους με σύμβαση δημοσίου δικαίου.

Το 1998 ο προσφεύγων προσέφυγε ενώπιον των εθνικών πολιτικών δικαστηρίων (Πρωτοδικείου και Εφετείου Αθηνών) ζητώντας να του καταβληθούν οι επί του επιδόματος αλλοδαπής προσαυξήσεις, από 1η Ιανουαρίου 1993 έως 31 Μαΐου 1998. Το 2001 ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι ο προσφεύγων δικαιούται να λάβει τις προσαυξήσεις του, ξεκινώντας μόνο από τις 24 Μαρτίου 1998, ημερομηνία κατά την οποία υιοθετήθηκε ο νέος Οργανισμός του Υπουργείου (ν. 2594/1998). Ο νέος νόμος κατάργησε τη διάκριση μεταξύ υπαλλήλων εργαζόμενων υπό καθεστώς σύμβασης εργασίας ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου.

Ύστερα από την απόφαση του Αρείου Πάγου, ο προσφεύγων άσκησε αγωγή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ζητώντας να του καταβληθούν οι προσαυξήσεις του επιδόματος αλλοδαπής από 1η Ιουνίου 1998 μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2001, με το νόμιμο τόκο υπολογιζόμενο από την ημέρα κατά την οποία οι προσαυξήσεις κατέστησαν απαιτητές. Το 2002 το Μονομελές Πρωτοδικείο δικαίωσε τον προσφεύγοντα.

ΙΙ degré

Το 2002 το Δημόσιο εφεσίβαλε την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου.

Το 2003 το Εφετείο Αθηνών εξαφάνισε την προσβαλλόμενη απόφαση, κρίνοντας ότι οι απαιτήσεις του προσφεύγοντα για τη περίοδο από 1η Ιουνίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1998 είχαν παραγραφεί, βάσει του αρθ. 90 § 3 του ν. 2632/1995 για το Δημόσιο Λογιστικό:

“Η απαίτηση οποιουδήποτε των επί σχέσει δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου υπαλλήλων του Δημοσίου, πολιτικών ή στρατιωτικών, κατ' αυτού, που αφορά σε αποδοχές ή άλλες κάθε φύσεως απολαβές αυτών ή αποζημιώσεις (...) παραγράφεται μετά διετία αυτό της γενέσεως της.”

Clear? Σύμφωνα με το νόμο, ο κ. Ζουμπουλίδης δεν είχε δικαίωμα λήψης των προσαυξήσεων πέραν της διετούς περιόδου (1999/2001).

Επομένως, το Εφετείο αποφάσισε ότι ο προσφεύγων δικαιούταν να αξιώσει τις απαιτήσεις του μόνο για τη περίοδο από 1η Ιανουαρίου 1999 μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2001, με το νόμιμο τόκο υπολογιζόμενο από την ημερομηνία επίδοσης της αγωγής του στο Δημόσιο (όχι δηλαδή από την ημέρα κατά την οποία οι προσαυξήσεις κατέστησαν απαιτητές).

III degré

Το 2003 ο κ. Ζουμπουλίδης άσκησε αναίρεση. Ο προσφεύγων υποστήριξε ότι:

1. το γεγονός ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές προθεσμίες για τις απαιτήσεις, ανάλογα με την ταυτότητα του δικαιούχου (ενώ “η χρηματική απαίτηση του Δημοσίου παραγράφεται μετά πενταετία από τη λήψη του οικονομικού έτους μέσα στο οποίο βεβαιώθηκε εν στενή εννοία” - αρθ. 86 § 2 του ν. 2632/1995 -, η απαίτηση κατά του Δημοσίου παραγράφεται μετά διετία), δεν συμβιβάζεται με την αρχή της ισότητας (αρθ. 4 του Συντάγματος) καθώς και με το δικαίωμα του σεβασμού της περιουσίας (αρθ. 1 του 1° Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ).

2. Ο κανόνας κατά τον οποίο οι τόκοι των οφειλών του Δημοσίου τρέχουν από την ημερομηνία επίδοσης της αγωγής σε αυτό, δεν συμβιβάζεται με το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ και τη Διεθνή Συνθήκη για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.

Το 2006 ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης*, θεωρώντας ότι:

1. η σύντομη προθεσμία παραγραφής των αξιώσεων κατά του Δημοσίου δικαιολογείται από το πρόβλημα της “έγκαιρης ισοσκέλισης των οφειλών του Δημοσίου, και την αποφυγή υπερχρέωσης του προϋπολογισμού του Κράτους με απρόβλεπτες δαπάνες”. Ο νόμος που περιορίζει την αξίωση των απαιτήσεων κατά του Δημοσίου λοιπόν υπηρετεί ένα γενικό συμφέρον. Επομένως, το διαφορετικό καθεστώς που εφαρμόζεται στις περιπτώσεις απαιτήσεων του Δημοσίου κατά άλλων προσώπων δικαιολογείται από την έλλειψη αυτού του δημοσίου συμφέροντος.

2. Σύμφωνα με το αρθ. 21 του ν.δ. της 26ης Ιουνίου/10ης Ιουλίου 1944, το Δημόσιο υποχρεούται να καταβάλει τους νόμιμους τόκους, υπολογιζόμενους από τη μέρα κατά την οποία του κοινοποιήθηκε η αγωγή. Αυτό δικαιολογείται από λόγους γενικού δημοσίου συμφέροντος: μειώνοντας τις δαπάνες στο τομέα αυτό, το Δημόσιο στοχεύει να αντιμετωπίσει άλλου είδους δαπάνες, σχετικές με κοινωνικές υπηρεσίες. (bullshit αυτό προφανώς δεν είναι ένα “γενικό δημόσιο συμφέρον”, αλλά ένα “ειδικό συμφέρον του Λογιστηρίου του Κράτους”).

* Να σημειώσω ότι αυτή η απόφαση είναι αντίθετη σε μια άλλη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας του 2008, το οποίο θεώρησε πως ο κανόνας της διετούς παραγραφής παραβιάζει το αρθ 4 § 1 του Συντάγματος. Οπότε, αν δεν κάνω λάθος, σε περίπτωση αντίθεση με την νομολογία του Αρείου Πάγου, η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο που θα αποφασίσει οριστικά.

Έχοντας εξαντλήσει λοιπόν όλα τα εσωτερικά ένδικα μέσα (αρθ 35 της ΕΣΔΑ), το 2006 ο κ. Ζουμπουλίδης προσέφυγε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το Δικαστήριο εκρίνε ότι υπήρξε παραβίαση του αρθ 1 του 1ου Πρωτοκόλλου για του εξής λόγους:

1. Καταρχάς εξετάζει τον βασικό ισχυρισμό της Ελληνικής κυβέρνησης (η προνομιακή μεταχείριση του Δημοσίου, ως προς την προθεσμία παραγραφής των οφειλών του προς τους ιδιώτες, δικαιολογείται για α)την ισοσκέλιση των οφειλών του, και β) την αποφυγή των απρόβλεπτων δαπανών). Κρίνει λοιπόν ότι τα δημοσιονομικά συμφέροντα που επικαλείται η Κυβέρνηση δεν μπορούν να αφομοιωθούν σε ένα γενικό δημόσιο συμφέρον, και γι’αυτό ΔΕΝ δικαιολογούν την παραβίαση του δικαιώματος λήψης των προσαυξήσεων.

2. Σχετικά με τον ορισμό της ημέρας έναρξης υπολογισμού των τόκων, το Δικαστήριο παρατηρεί ότι, σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα (αρθ 341 και 345) “ο εργοδότης καθίσταται υπόχρεος στην καταβολή τόκων από την ημέρα κατά την οποία τα σχετικά ποσά κατέστησαν απαιτητά”. Οπότε τα επιχειρήματα της Κυβέρνησης δεν αρκούν για να καθοριστεί κατά προνομιακό για το Δημόσιο τρόπο, το dies a quo, δηλαδή η μέρα από την οποία ξεκινά ο υπολογισμός των τόκων.

Φυσικά δεν κάλυψα ούτε το 10% των νομικών ζητημάτων που σχετίζονται με την απόφαση. Αυτά είναι απλά τα πολύ βασικά key points.

Το απίστευτο πάντως με αυτό το Δικαστήριο δεν είναι απλώς η διαπίστωση των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η δίκαιη ικανοποίηση για κάθε βλάβη που υπέστη ένας πολίτης, αλλά το γεγονός ότι ο ίδιος Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΥΤΟ;;;;