Από τα Πάθη στην Ανάσταση: H σημασία του Πάσχα

[ludovick]

Από τα Πάθη στην Ανάσταση: H σημασία του Πάσχα

Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D.Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

H μεγάλη γιορτή του Πάσχα πλησιάζει, φέρνοντας μαζί της το μήνυμα της Ανάστασης, της ανανέωσης και της ελπίδας. Η Κυριακή του Πάσχα αποτελεί σημαντική πηγή έμπνευσης και εσωτερικής ανάτασης για τον άνθρωπο. Από τα ματωμένα σεντόνια στον άδειο τάφο του Κυρίου, ο κόσμος σηματοδότησε τότε μια διαφορετική εποχή καινούργιων γενναίων ξεκινημάτων. Το μήνυμα της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας αντηχεί σε όλο τον κόσμο.

Ο Ντοστογιέφσκι, στους 'Αδελφούς Καραμαζώφ' είπε: 'χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται', αλλά η γιορτή του Πάσχα δηλώνει 'Με το Θεό, όλα είναι δυνατά'

Πρόκειται για ένα μήνυμα ελπίδας που ξεπερνάει τους περιορισμούς μας και θριαμβεύει πάνω στους χειρότερους φόβους μας. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Πάσχα.

Το νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας

Η εβδομάδα των παθών, όπως επίσης αποκαλείται η Μεγάλη Εβδομάδα, σηματοδοτεί, πέρα από το θρησκευτικό της νόημα, την έναρξη μιας εποχής σκέψης και περισυλλογής για τους περισσότερους ανθρώπους.

Είναι η εβδομάδα κατά την οποία ακόμα και άτομα τα οποία δεν εκκλησιάζονται τακτικά αισθάνονται την ανάγκη να πάνε στην εκκλησία, ν' ανάψουν ένα κεράκι και να σκύψουν συλλογισμένοι το κεφάλι μπροστά στα εικονίσματα.

Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ποιος είναι ο λόγος που το άτομο αισθάνεται ξαφνικά αυτή την ανάγκη να πάει στην εκκλησία; Γιατί συγκεκριμένα αυτή την εβδομάδα που συνδέεται με τη γιορτή του Πάσχα και όχι ενδεχομένως κάποια άλλη;

Τα πάθη του Χριστού, σε ψυχολογικό επίπεδο, συμβολίζουν τα πάθη που περνάει κάθε άνθρωπος. Πρόκειται για μια υπενθύμιση ότι, όσο καλά και αν πάει η ζωή κάποιου, υπάρχουν πάντα οι δύσκολες στιγμές, τα πράγματα που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει, οι συγκυρίες ή τα δυσάρεστα που συμβαίνουν ξαφνικά και ταράζουν την ομαλή ζωή και τη ρουτίνα.

Η Μεγάλη Εβδομάδα συμβολίζει τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, τα προσωπικά πάθη που βασανίζουν τον κάθε ένα και του θυμίζει με αμείλικτο τρόπο τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Το προσωπικό νόημα του Πάσχα

Κόκκινα αβγά, μοσχοβολιστά τσουρέκια, ο παραδοσιακός οβελίας, τα κοκορέτσια, η ευκαιρία απόδρασης στο χωριό: για τους περισσότερους, το Πάσχα είναι μια όμορφη ανοιξιάτικη γιορτή που προσφέρει την ευκαιρία να περάσουμε τη μέρα με την οικογένειά μας και να ευχαριστηθούμε με το όσα έχουμε.

Όμως, η γιορτή αυτή είναι κάτι περισσότερο από αυτή την απλή ευχαρίστηση. H μεγάλη αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης έχει όμως και προσωπικό νόημα για το κάθε άτομο, γιατί αγγίζει τα βαθύτατα υπαρξιακά θέματα του πόνου, της δυστυχίας, του δεινοπαθήματος, και του θανάτου.

Είναι μια ευκαιρία για να κάνει κανείς την ενδοσκόπησή του, για να ρίξει μια διεισδυτική ματιά στον εσωτερικό του κόσμο και να αναλογιστεί για την πορεία του, τις αξίες του και τους στόχους του.

Η Εβδομάδα των Παθών που καταλήγει στην Ανάσταση έχει ένα βαθύ ψυχολογικό νόημα: το πέρασμα από τα πάθη στη λύτρωση και τον εορτασμό της ανανέωσης και της ανάτασης.

Το πάθος, ο πόνος οι προδοσίες, οι πειρασμοί, οι πλάνες, οι προσκολλήσεις, οι απoγοητεύσεις, οι δυσκολίες, ο θάνατος είναι το ψυχολογικό τοπίο μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος και το οποίο ζει μέσα μας.

Ξεπερνώντας όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε το ατομικό μας ψυχολογικό τοπίο, να ανανεωθούμε και να δώσουμε νέο νόημα στη ζωή μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η γιορτή του Πάσχα συμπίπτει με την Aνοιξη, όταν η φύση ξυπνά από τη χειμερία νάρκη της και περνά στην περίοδο της γονιμότητας και της ευφορίας.

Ψυχολογικά, αυτή η γιορτή συμβολίζει και μια ευρύτερη ψυχική διαδικασία της εξάλειψης και της αναγέννησης: εγκαταλείπουμε όλα όσα είμαστε και δεν μας αρέσουν και προσπαθούμε να κερδίσουμε κάτι νέο, να αναγεννηθούμε ψυχολογικά με διαφορετικό τρόπο.

Ο άνθρωπος είναι φυλακισμένος των συνηθειών του, των φόβων του, της αρνητικότητας και της επιφυλακτικότητάς του, αλλά πάντα έχει τη δυνατότητα να αποδράσει με το να πάψει να φοβάται τους εσωτερικούς κι εξωτερικούς 'εχθρούς' του, με το να πάψει να φοβάται το γεγονός ότι έχει να κουβαλήσει τον προσωπικό του σταυρό και αντέξει τον πόνο.

Ο άνθρωπος θα πρέπει να εγκαταλείψει την αυτολύπηση και το αυτομαστίγωμα και να είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια, τις δυσκολίες του, την ψυχολογική τελμάτωσή του, και την έλλειψη νοήματος στη ζωή του.

Ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι που θα τον υποκινήσει, αυτό το σποράκι που θα φυτρώσει και θα θεριέψει μέσα του: πάθος σε αυτό που κάνει, πίστη κι ελπίδα σε κάτι, ενδιαφέροντα και όνειρα.

Το μήνυμα της Ανάστασης έρχεται να μας θυμίσει με πολύ επίκαιρο τρόπο ότι, παρ' όλες τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, ακόμα και το θάνατο γύρω μας, ωστόσο μπορούμε ν' αλλάξουμε τον εαυτό μας στον βαθμό που επιθυμούμε κάτι τέτοιο και ρισκάρουμε να το πραγματοποιήσουμε.

http://health.in.gr/news/article.asp?lngArticleID=49585

[ludovick]

Πάθη και Ανάσταση

Τρεις μέρες είχαν περάσει από το «Τετέλεσται» και η πλάση δεν έλεγε να ξημερώσει. Όλα σκοτεινά, σα να πενθούσαν το νεκρό βασιλέα. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι πίστεψαν. Ακόμα και οι δήμιοι μετανόησαν. Ο άνθρωπος-Χριστός ήταν νεκρός και μαζί του είχαν εκπνεύσει όλη η θνητότητα και η φθορά του ανθρώπινου γένους. Παναγία, Μαγδαληνή και Ιωάννης κατέβασαν σιωπηλά το άγιο Σώμα από το σταυρό, το τύλιξαν σε σάβανα και το μετέφεραν σε σκοτεινή σπηλιά, στο σπίτι των νεκρών, και πέτρα κύλησε στην είσοδο σφραγίζοντας το μνημείο, ενώ στρατιώτες διατάχτηκαν να φυλούν σκοπιά μέρα-νύχτα. Νωρίς το πρωί της Κυριακής η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη πήραν μύρο και κίνησαν για τον τάφο, για να περιποιηθούν τον νεκρό όπως όριζε το έθιμο. Μόνο που ο τάφος ήταν κενός. Ένας άγγελος, καθισμένος στην πέτρα που σφράγιζε την είσοδο, τους ρώτησε: «Γιατί αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» Αυτό τους ρώτησε. Ο θεός-Χριστός είχε αναστηθεί…

Είναι μέσα σ’ αυτή τη φράση που κρύβεται όλο το νόημα του Χριστιανισμού, γιατί τι είναι ο Χριστιανισμός αν όχι η νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο; Και ο θάνατος δεν είναι εύκολος αντίπαλος, μοιάζει με λερναία ύδρα που τα κεφάλια της εισχωρούν σε κάθε πτυχή της ζωής ύπουλα και αθόρυβα, χωρίς κανείς να τον παίρνει είδηση, παρά μόνο όταν είναι αργά. Το νόημα της Ανάστασης, της αναγέννησης δηλαδή και της ελπίδας, της εσωτερικής ενδοσκόπησης και ανάτασης, της υπερίσχυσης του θεϊκού στοιχείου μέσα μας που καταπνίγεται από το ανθρώπινο, παρόλο που το ξεπερνάει, και που πρέπει να σκάψει κανείς βαθιά για να το ανακαλύψει και να το απελευθερώσει, όλα αυτά είναι μηνύματα που πρεσβεύει η χριστιανική θρησκεία σε ένα δεύτερο, πέρα από το θρησκευτικό νόημα των ημερών, επίπεδο, ως ιδεολογία και ως φιλοσοφία ζωής.

Δεν είναι τυχαίο ότι η γιορτή του Πάσχα συμπίπτει με την άνοιξη, εποχή που η φύση ξυπνά και ξαναγεννιέται μετά από τη χειμερία της νάρκη. Η εβδομάδα των Παθών μπορεί συνειρμικά να συγκριθεί με την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, ο οποίος, φυλακισμένος στους φόβους, τη συνήθεια, τη στασιμότητα, την αρνητικότητα, την προκατάληψη, την ψυχολογική τελμάτωση και με τυφλωμένη την πνευματική του όραση, κουβαλάει έναν προσωπικό σταυρό μη εξέλιξης. Η εσωτερική αναμέτρηση με τον πόνο, τη δυστυχία, τον θάνατο (κυριολεκτικό και μεταφορικό) ως θέματα υπαρξιακά, γίνεται ο προσωπικός Γολγοθάς που ανηφορίζουμε όλοι μας, επιδιώκοντας την δική μας προσωπική Ανάσταση, ώστε να ξαναγεννηθούμε με διαφορετικό τρόπο.

Στην ελπίδα που προσφέρει η γιορτή της Ανάστασης στους ανθρώπους, η οποία χτίζεται από τις μέρες της Σαρακοστής και κορυφώνεται την εβδομάδα των Παθών, κρύβεται όλο το νόημα των ημερών. Το μήνυμα ότι παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ο καθένας στη ζωή του, μπορεί να τις ξεπεράσει, φτάνει να θέλει και να τολμά να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό εκ των έσω, είναι φιλοσοφία ζωής που δεν περιορίζεται στα στενά όρια μιας θρησκείας, αλλά γίνεται το δώρο αυτής της θρησκείας στην ανθρωπότητα και μπορεί να εισπραχθεί ή όχι από τον καθένα κατά βούληση, είναι-δεν είναι χριστιανός.

Καλό Πάσχα σε όλους!

http://evaggelia-p.blogspot.com/2009/04/blog-post_14.html

[SleepWalker]

πωπω παραμύθι που τρώει ο κόσμος...

[Biancaneve]

Διαβάζοντας όλα αυτά..χαίρομαι που είμαι μία στυγνή ορθολογίστρια.

[anastasiostheodoridis]

Από τα Πάθη στην Ανάσταση: H σημασία του Πάσχα

Η σημασία του Πάσχα μεσιέ Άγγελε είναι να δέχονται δώρα οι εορτάζοντες

[ludovick]

Πότε ακριβώς σταυρώθηκε ο Ιησούς;

Ο συνδυασμός της Καινής Διαθήκης με την πληροφορική και τις σύγχρονες γνώσεις για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων «δείχνει» μία μόνο ημερομηνία:

19 Μαρτίου 52 μ.Χ., ώρα 06:41 μ.μ.

Το ερώτημα έχει απασχολήσει αρκετούς ερευνητές στην διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα. Προτιμήσαμε να μην παρασυρθούμε στους λαβύρινθους των δικών τους σκέψεων και υπολογισμών και να ανατρέξουμε απ ευθείας στην Καινή Διαθήκη, την βασική πηγή της πληροφόρησης για τον Ιησού.

Με εξαίρεση τον Ιωάννη, ο οποίος δεν αναφέρει κάποιο βοηθητικό στοιχείο, οι άλλοι τρεις Ευαγγελιστές συμφωνούν πως στην διάρκεια της Σταύρωσης έγινε μια σημαντική έκλειψη ηλίου: «Ήν δε ωσεί ώρα έκτη και σκότος εγένετο εφ όλην την γην έως ώρας ενάτης, του ηλίου εκλείποντος...» (κατά Λουκάν, ΚΓ 44-45). «Από δε έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης» (κατά Ματθαίον, ΚΖ 45). «Γενομένης δε ώρας έκτης σκότος εγένετο εφ όλην την γην έως ώρας ενάτης» (κατά Μάρκον, ΙΕ 33).

Φαίνεται μάλιστα πως η έκλειψη συνοδεύτηκε από ισχυρό άνεμο, λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας ανάμεσα στον σκιερό «διάδρομο» της ολικότητας και τις φωτεινές περιοχές δεξιά κι αριστερά, άνεμο που έσκισε την τέντα (καταπέτασμα) του ναού από πάνω ως κάτω (Ματθαίος ΚΖ 51, Μάρκος ΙΕ 38, Λουκάς ΚΓ 45).

Ο Ματθαίος επιπλέον αναφέρει ότι έγινε και σεισμός: «...και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (ΚΖ 51)

Χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικό υπολογιστή Compaq PIII και πρόγραμμα αστρονομίας της Celestron για να υπολογίσουμε τις ακριβείς θέσεις Ήλιου, Γης και Σελήνης, μελετήσαμε τις 74 σημαντικότερες (ολικές ή έστω δακτυλιοειδείς) εκλείψεις ηλίου από το 20 ως το 70 μ.Χ.

Ένδεκα από αυτές τις εκλείψεις ήταν ορατές σε μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό από την Ιερουσαλήμ (31ο Βόρειο, 35ο Ανατολικό):

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΩΡΑ ΠΟΣΟΣΤΟ ΟΛΙΚΟΤΗΤΑΣ

02 Ιουνίου 26 01:48 μ.μ. 70%

24 Νοεμβρίου 29 03:52 μ.μ. 67%

12 Σεπτεμβρίου 33 04:33 μ.μ. 86%

19 Απριλίου 41 10:21 π.μ. 12%

20 Μαίου 49 03:26 μ.μ. 82%

19 Μαρτίου 52 06:41 μ.μ. 98%

13 Ιουλίου 55 06:00 π.μ. 93%

25 Δεκεμβρίου 56 08:43 π.μ. 61%

30 Απριλίου 59 07:29 μ.μ. 40%

13 Οκτωβρίου 60 11:17 π.μ. 43%

08 Ιανουαρίου 64 04:28 μ.μ. 97%

Είναι φανερό πως η έκλειψη της 19ης Μαρτίου 52 ταιριάζει περισσότερο στην περιγραφή της Καινής Διαθήκης.

Όχι μόνο ήταν η πιο εντυπωσιακή, όσον αφορά το ποσοστό ολικότητας που ήταν ορατό από την Ιερουσαλήμ, αλλά επιπλέον συμφωνεί με την ώρα την οποία αναφέρουν οι τρεις Ευαγγελιστές:

Η έκλειψη άρχισε να γίνεται ορατή στην Ιουδαία στις 05:46 το απόγευμα, έφτασε το μέγιστο ποσοστό της στις 06:41 και αποχωρίστηκε στις 07:36.

Επίσης, η ημερομηνία συμπίπτει με την εαρινή ισημερία, άρα βρίσκεται κοντά στο εβραϊκό Πάσχα.

Σημειώστε πως η συγκεκριμένη έκλειψη ήταν η μεγαλύτερη ολική έκλειψη στα 50 χρόνια που ερευνήσαμε, καθώς άρχισε νωρίς το πρωί στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό και η ολικότητα διέτρεξε σε λίγες ώρες το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, διασχίζοντας την νότια Αμερική, τον κεντρικό Ατλαντικό ωκεανό, την δυτική και την βόρεια Αφρική πριν καταλήξει στην χερσόνησο του Σινά.

Μια τόσο μεγάλη ηλιακή έκλειψη είναι λογικό να συνοδεύεται από ισχυρό άνεμο και να συζητιέται για χρόνια ή και γενιές αργότερα σε όλες τις περιοχές τις οποίες διέσχισε. Αν όμως η Σταύρωση έγινε πράγματι στις 19 Μαρτίου 52, δηλαδή πριν από 1953 χρόνια, και ο Ιησούς ήταν όντως 33 ετών, τότε έχει γίνει κάποιο λάθος στην μέτρηση των χρόνων από την γέννησή Του, είτε στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες είτε στον μεσαίωνα, οπότε τώρα βρισκόμαστε στο έτος 1986 μ.Χ. αντί για το 2005 μ.Χ.

Ποιός μπορεί άλλωστε να μιλήσει με βεβαιότητα για την ορθότητα των υπολογισμών που είχαν γίνει μέσα σε μια τόσο μακρά και τόσο σκοτεινή περίοδο;

[ludovick]

Διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, ότι ο χρονογράφος Φλέγων περιγράφοντας στά " Χρονικά " του, τήν έκλειψη τού ηλίου και τον γενόμενο σεισμό στην ώρα τής σταυρώσεως, σημειώνει χαρακτηριστικά:

« τώ έτει ΣΒ΄ Ολυμπιάδος( δηλαδή το 33μ.χ.), εγένετο έκλειψις ηλίου μεγίστη των εγνωσμένων πρότερον, και νύξ ώρα πέμπτη της ημέρας εγένετο, ώστε και αστέρες εν ουρανώ φανήναι, σεισμός τε μέγας κατά Βιθυνίαν γενόμενος, τά πολλά Νικαίας κατέστρεψε».

Επίσης, ο ιστορικός Ιούλιος ο Αφρικανός (221 μ.Χ.) αναφέρει τρείς φορές στα έργα του, τμήματα της Ιστορίας της Ελλάδος παρμένα από τον ειδωλολάτρη ιστορικό Θαλλό ( περί το 52 μ.Χ. , τον οποίον αναφέρει και ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος).

Αυτός λοιπόν ό Ιούλιος, γράφει σχετικά, για την παράξενη αυτή έκλειψη ηλίου :

« Τούτο το σκότος έκλειψη ηλίου Θαλλός αποκαλεί εν τρίτη των Ιστοριών του, ως εμοί δοκεί αλόγως» (καθώς εμένα μού φαίνεται, δηλαδή, παραλόγως ότι είναι φυσική μόνο έκλειψη, προσθέτει ο Ιουλιανός).

Στα χρόνια λοιπόν τής σταυρώσεως, ο Αθηναίος φιλόσοφος Διονύσιος Αρεοπαγίτης (ειδωλολάτρης τότε), βρισκόταν στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου μαζί με τον σοφιστή Απολλοφάνη. Είδε το υπερφυσικό αυτό σκοτάδι ενάντια στα Αστρονομικά δεδομένα και σημείωσε την ημερομηνία, γράφοντας τά περίφημα εκείνα ιστορικά λόγια για το φαινόμενο πού έβλεπε, « ή Θεός πάσχει ή το πάν απόλλυται…»

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Αθήνα, και μίλησε στον Άρειο Πάγο, αναφέρθηκε στο φοβερό αυτό σκοτάδι την ώρα της σταυρώσεως του Χριστού.

Τό γεγονός αυτό και η αντιπαραβολή των ημερομηνιών με το σκοτάδι της Αιγύπτου, έγινε αφορμή να πιστέψει ο Διονύσιος μαζί με την φιλόσοφο Δάμαρι και μάλιστα να αποκεφαλιστεί αργότερα επί Δομετιανού στην Γαλλία ( συγκεκριμένα στο Παρίσι), γι΄αυτή του την πίστη