[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] The Wrestler

[Leviathan]

ΜΙΚΙ ΡΟΥΡΚ: Γεννημένος «παλαιστής»

Μαρία Προκοπίου

10-02-2009, City Press

Μετά από μια μεγάλη, ίσως όχι πάντα ποιοτική πορεία στα κινηματογραφικά δρώμενα, ο γόης των «9,5 εβδομάδων» είναι φέτος το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου. Μόλις την περασμένη Πέμπτη έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας η νέα ταινία με τον Μίκι Ρουρκ, «Ο παλαιστής», στην οποία αποδεικνύει έστω και αργά το τεράστιο ταλέντο του, που, αν μη τι άλλο, αξίζει μια... χρυσή αγαλματένια επιβράβευση.

Από μποξέρ... ηθοποιός

Ο Φίλιπ Αντρέ Μίκι Ρουρκ γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1952 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν ο Ρουρκ ήταν 6 ετών, και μόλις οι γονείς του πήραν διαζύγιο η μητέρα του παντρεύτηκε έναν αστυνομικό με 5 γιους. Αμέσως μετά, όλοι μαζί μετακόμισαν στη Φλόριντα, από όπου ο Ρουρκ αποφοίτησε από το λύκειο. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του, μεγάλο του πάθος ήταν τα σπορ, και κυρίως το μποξ. Από τα 12 του χρόνια ξεκίνησε να προπονείται για μεγάλους αγώνες και η πορεία του στο ρινγκ ήταν εξαιρετικά καλή. Ενώ έκανε πρωταθλητισμό στο μποξ, έχοντας πλάι του τους καλύτερους προπονητές, έπαθε δύο φορές διάσειση θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το αγαπημένο του άθλημα, έπειτα και από τη συμβουλή των γιατρών. Λίγο αφότου είχε σταματήσει το μποξ, ένας φίλος του, ερασιτέχνης σκηνοθέτης, του πρότεινε να παίξει σε μια παράστασή του· ο Ρουρκ δέχτηκε και μετά το τέλος του έργου έφυγε με προορισμό τη Νέα Υόρκη, προκειμένου να κάνει μαθήματα υποκριτικής. Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε με την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «1941», ωστόσο κέρδισε αναγνωρισιμότητα στις ΗΠΑ με τη συμμετοχή του στην ταινία «Body heat». Αινιγματικός, όμορφος, με ωραίο σώμα, ο Ρουρκ δεν άργησε να γίνει σύμβολο του σεξ για πολλές γυναίκες και πρότυπο για πολλούς άντρες, κυρίως κατά τη δεκαετία του '80. Συμμετείχε σε φιλμ όπως τα «The outsiders», «Rumble fish», «The Pope of Greenwich village» κ.ά., ώσπου στα μέσα του '80 ήρθε ο ρόλος που τον καθιέρωσε παγκοσμίως, στην ερωτική ταινία «9,5 εβδομάδες» με την επίσης υπέροχη Κιμ Μπέισινγκερ. Ακολουθούν σημαντικοί ρόλοι στις ταινίες «Barfly», «Year of the dragon», «Angel heart», «Άγρια ορχιδέα» κ.ά. Η καριέρα του στην υποκριτική σταμάτησε σχετικά πρόωρα, και όχι από δική του επιθυμία. Η προσωπική του ζωή και η οξύθυμη συμπεριφορά του επισκίασαν την πορεία του. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του σκηνοθέτη Άλαν Πάρκερ, που συνεργάστηκε με τον Ρουρκ στην ταινία «Angel heart», ότι «το να δουλεύει κανείς με τον Μίκι είναι εφιάλτης. Είναι επικίνδυνος στο πλατό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να κάνει». Φημολογείται, πάντως, ότι απέρριψε πολλούς σημαντικούς ρόλους στη ζωή του, όπως στις ταινίες «Οι αδιάφθοροι», «Η σιωπή των αμνών», «Ο άνθρωπος της βροχής», «Πλατούν» και «Pulp fiction».

Το '90

Το 1991 αποφάσισε να επιστρέψει στο ρινγκ, γιατί, όπως ο ίδιος είχε πει, δεν σεβόταν τον εαυτό του ως ηθοποιό και έπρεπε να κερδίσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση παλεύοντας. Κατόρθωσε να κερδίσει σε πολλούς αγώνες, παρά τα όσα έλεγαν οι προπονητές του ότι είναι πλέον μεγάλος για το άθλημα. Επί τέσσερα χρόνια συμμετείχε σε αγώνες μποξ, με αποτέλεσμα να μετρήσει πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς στο τέλος, που τον οδήγησαν σε αποτυχημένες πλαστικές επεμβάσεις, όπως άλλωστε μαρτυρά πλέον και το πρόσωπό του. Το 1995 επέστρεψε στην υποκριτική, μόνο που βρήκε κλειστές τις πόρτες για πρωταγωνιστικούς ρόλους. Συμμετείχε, όμως, σε αρκετές ταινίες, όπως στις «The rainmaker», «Buffalo 66», «The pledge». Γύρισε μάλιστα και το sequel των «9,5 εβδομάδων», το οποίο δεν έτυχε μεγάλης αναγνώρισης. Ο Ρουρκ άφησε ξανά το σημάδι του σαν ηθοποιός, πρωταγωνιστώντας το 2005 στην ταινία «Sin city», βασισμένη στο κόμικ του Φρανκ Μίλερ, για την οποία έλαβε καλές κριτικές, ενώ βραβεύτηκε από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγο. Φέτος έκανε δυναμικό comeback με την ταινία «Ο παλαιστής», για να συγκινήσει με το ερμηνευτικό του ταλέντο το Χόλιγουντ και να καταξιωθεί πλέον στα 56 του χρόνια. Απέσπασε μια Χρυσή Σφαίρα, ένα βραβείο Bafta και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Ελεύθερος και μόνος

Ο Μίκι Ρουρκ είχε σχέσεις με πολλές σταρ του κινηματογράφου, παρά τον οξύθυμο και ιδιότροπο χαρακτήρα του. Το 1981 παντρεύτηκε την ηθοποιό Ντέμπρα Φέουερ, με την οποία χώρισε το 1989. Το 1992 ανέβηκε ξανά τα σκαλιά της εκκλησίας με την ηθοποιό Κάρε Ότις, συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία «Άγρια ορχιδέα». Το 1994 συνελήφθη για κακοποίηση της συζύγου του, αλλά αφέθηκε ελεύθερος όταν η Ότις απέσυρε τις κατηγορίες και επέστρεψε κοντά του. Τελικά ο γάμος τους έληξε το 1998. Το 2007 συνελήφθη ξανά, για οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών αυτήν τη φορά. Ασταθής ως χαρακτήρας, ποτέ δεν κατάφερε να βρει ανθρώπους να τον συντροφεύουν και να τον στηρίζουν στα βήματά του. Όπως ο ίδιος δήλωσε μάλιστα πριν από περίπου ένα μήνα, όταν ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει τη Χρυσή Σφαίρα: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα μου τα σκυλιά. Αυτά που ζουν, αυτά που δεν ζουν πια, γιατί όταν ένας άνθρωπος μένει μόνος, το μόνο που έχει είναι ο σκύλος του».

[Leviathan]

Η νεκρανάσταση του "Μπράντο"

Του Δημήτρη Δανίκα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009, ΤΑ ΝΕΑonline

Αν από τη φετινή αμερικανική σοδειά υπάρχει μια αξεπέραστη ερμηνεία, αυτή είναι του Μίκι Ρουρκ στον «Παλαιστή». Ερμηνεία σωματική όπως και η ιστορία η ανατριχιαστική.Ίνδαλμα πέτσινο, όπως η πλαστική Αμερική. Μια στιγμή δόξας με αμοιβή το μεροκάματο του τρόμου. Αμ πώς αλλιώς ο Μάρλον Μπράντο θα νεκραναστηθεί!

Όλα σε ολοκληρωτική ανατροπή. Αυτός ο αλητάμπουρας. Αυτός ο ωκεανός σιλικόνης. Αυτό το ζωντανό σκουπίδι των παραγωγών. Ο Μίκι Ρουρκ λοιπόν. Για να εκτοξευθεί στον παράδεισο πρώτα έπρεπε να διασχίσει την επίγεια κόλαση. Και το λέω με πλήρη επίγνωση των συνεπειών του νόμου. Όπως ο Μάρλον Μπράντο ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο «Λεωφορείον ο πόθος» (Α streetcar named desire) του Ηλία Καζάν και του 1951, έτσι κι αυτός. Κάθε κύτταρο αυτού του κατάλευκου, καλογυαλισμένου αλλά πλαστικού σώματος και κάθε ρανίδα αίματος που κυλάει στις φλέβες του παίζει σαν μεγάλος ηθοποιός τηρώντας όλες τις προδιαγραφές της Υποκριτικής. Μίκι, είσαι θεός!

Ο άνθρωπος που στις 22 του μήνα θα τον στείλει στα Όσκαρ ονομάζεται Ντάρεν Αρονόφσκι. Ένα από τα πέντε σπουδαιότερα ταλέντα των τελευταίων ετών. Το παλικάρι που έχει υπογράψει δύο από τους πιο αιρετικούς τίτλους του αμερικανικού κινηματογράφου. Πρώτα το ασπρόμαυρο «Π» και ύστερα το εφιαλτικό «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο». Ανατροπή και γι΄ αυτόν. Αφού πρώτα χόρτασε με την πολυπλοκότητα σεναριακών και οπτικών περιγραφών, κατέληξε με τον «Παλαιστή» στη μέγιστη Αρετή της Τέχνης της Απλότητας. Η λογική εντελώς επαγωγική. Και όταν λέω επαγωγική, εννοώ κλασική δραματουργία αμερικανική. Δηλαδή το στόρι καρφωμένο στο Σώμα και την Ψυχή του κεντρικού ήρωα (Βody and soul). Και ταυτόχρονα απ΄ αυτό το Σώμα και απ΄ αυτή την Ψυχή να προκύπτουν βαθύτερα νοήματα απ΄ αυτή την κολασμένη διαδρομή. Για όποιον σκαλίζει και για όποιον θέλει κάτι επιπλέον να βρει. Έτσι και με τον απλό και τον απαιτητικό θεατή. Έτσι και το προσωπικό δράμα του παλαιστή, αλλά και το στριπτίζ μιας κοινωνίας που τη λέμε παραγωγική, ελεύθερη, καταναλωτική. Και η Αμερική και η Ευρώπη. Οn top of that και το θέαμα και η show biz. Και τέλος -γιατί η αναγωγή καταλήγει στην πιο ψηλή κορυφή- και η χριστιανική παραβολή. Απίστευτο!

Υπερβολή; Ε, λοιπόν, ιδού η διαδρομή. Τι είναι ο Ράντι, ο επονομαζόμενος «Ram» (κριάρι); Ένας αυτοσυνταξιοδοτημένος παλαιστής. Με ελάχιστα ψυχικά αποθέματα. Με διαλυμένη προσωπική ζωή. Εξωτερικά ένας ξανθός γίγαντας. Με του Σαμψών τη μακριά κόμη. Με του μίστερ Κόσμος το σφριγηλό σώμα. Σαν εμβληματικό εξώφυλλο του Βody Βuild. Η επιτομή του τέλειου Αρσενικού. Τα «ποντίκια» του βρυχώνται. Είμαι ο απόλυτος Λευκός Φαλλός της Αμερικής. Αυτή η φωτογραφία. Αυτή η οφθαλμαπάτη. Αυτή η καταστροφή. Γιατί το «κριάρι» είναι θέαμα και όχι πραγματική δύναμη της καθημερινής ζωής. Γιατί η καρδιά του είναι εύθραυστη σαν του μωρού. Γιατί το σώμα του είναι χαρακωμένο, πληγωμένο, κατεστραμμένο. Και γιατί το «εργαλείο» του είναι διαρκώς πεσμένο. Επομένως πρόβατο το κριάρι. Επομένως νάνος ο γίγαντας. Επομένως πλαστικό το θέαμα. Επομένως ο παλαιστής εντελώς ευνουχισμένος. Τα πάνω κάτω δηλαδή.

Πάμε τώρα στην πάλη και το ρινγκ. Οι αγώνες είναι κανονισμένοι και σκηνοθετημένοι από τα πριν. Οι παλαιστές φιλαράκια και κολλητοί. Επομένως και επί της ουσίας ουδείς νικητής και θριαμβευτής. Άπαντες χαμένοι, ηττημένοι, σωματικά ξεχαρβαλωμένοι. Άπαντες οι πρωταγωνιστές με κρυμμένα ξυραφάκια να αυτοτραυματίζονται, να αιμορραγούν και να πετσοκόβονται για να αποσπάσουν τα χειροκροτήματα και τους αλαλαγμούς των θεατών. Με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα να ταΐζουν τον κανιβαλισμό των θεατών. Βία προσφέρει το σύστημα, βία εισπράττει ο πρωταγωνιστής. Το φαντασιακό (θέαμα) τροφοδοτείται από το πραγματικό (αίμα των παλαιστών). Εχθρότητα και αντιπαλότητα σκηνοθετούνται από τη show biz. Όπως οι Μονομάχοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τότε ο θάνατός σου η ζωή μου. Σήμερα ο αργός θάνατός μου για μια στιγμή δόξας. Βάρβαρης, εφήμερης, αυτοκαταστροφικής!

Πάμε τώρα στο θέαμα και την Αμερική. Σκηνοθετημένος -λέει ο Αρονόφσκι- ο ανταγωνισμός. Σκηνοθετημένη η βία η θεαματική. Η δυτική κοινωνία σ΄ ένα ρινγκ. Ο κανιβαλισμός των θεατών η καλύτερη, οικονομική, πηγή. Αλληλοτρωγόμαστε χωρίς να μας χωρίζει τίποτα από τον άλλο σ΄ αυτή την πάλη την εξοντωτική. Με τα χέρια μας κόβουμε τις σάρκες μας. Μόνο έτσι θα επιβιώσει το «κριάρι» σε μια κοινωνία ανελέητη και εξοντωτική. Ιμάντες της βίας το θέαμα και το show biz. Αυτοί καλλιεργούν τα κατώτερα ένστικτα, αυτοί οι προαγωγοί. Πλαστικό το σώμα του παλαιστή. Πλαστικό το είδωλο. Πλαστικό επομένως και το έμβλημα του απόλυτου Αρσενικού. Πλαστική η ιδεολογία της ανωτερότητας της ράτσας της λευκής. Πλαστικός ο φανατισμός για την αρία φυλή. Φενάκη η ιδέα της σωματικής υπεροχής, του οργισμένου ειδώλου, του ακατάβλητου πολεμιστή. Ο Άνθρωπος είναι εκ γενετής και κατά βάθος άκακος σαν αρνάκι. Επιμένει πάνω σ΄ αυτό ο Αρονόφσκι, γι΄ αυτό ο Μίκι Ρουρκ στην προσωπική του ζωή είναι τόσο αγαθός σαν αρνάκι. Οι συνθήκες, δηλαδή το σύστημα, το ρινγκ, ο σκηνοθετημένος και ανελέητος ανταγωνισμός, είναι που μετατρέπουν τον Άνθρωπο σε κτήνος και κανίβαλο σωστό. Έχουμε φτάσει στο σημείο ο εχθρός να μην είναι εξωτερικός. Είναι μέσα μας, ο εαυτός μας. Το απόλυτο μηδέν από το Άπειρό μας! Πάμε και στη χριστιανική παραβολή. Η «σταύρωση» του Μίκι Ρουρκ, η απόλαυση του θεατή.

Ο Γολγοθάς του είναι η διαδρομή του. Από το ρινγκ του θεάματος στη μεταμέλειά του για την προσωπική, οικογενειακή του ζωή. Όσο ξεπέφτει και πέφτει επαγγελματικά, τόσο εξαγνίζεται και εξανθρωπίζεται εσωτερικά. Βαριά η καλογερική. Και το υπόγειο, υπολανθάνον μήνυμα συντονίζεται κατακούτελα με τη χριστιανική λογική. Ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει μέσα από την κόλαση. Και για να ολοκληρώνω. Είναι βίαιο. Είναι σκληρό. Είναι αποκρουστικό. Είναι ανατριχιαστικό. Είναι εφιαλτικό. Αλλά σας βεβαιώ. Είναι αληθινό. Μια ιστορία τόσο απλή, πλήρης από ιδέες, νοήματα και μηνύματα μέχρι εκεί. Υποκλίνομαι στο σενάριο, τη σκηνοθεσία και τη μέγιστη Υποκριτική! Με δυο λόγια: Λίγο πριν από το τέλος ενός θρυλικού παλαιστή με το παρατσούκλι «Ram»-κριάρι-(Μίκι Ρουρκ). Στο ρινγκ κάτω από τους προβολείς να αυτοτραυματίζεται με κρυμμένα ξυράφια για να αποσπά το χειροκρότημα των θεατών. Στην προσωπική του ζωή ολοκληρωτική καταστροφή. Χωρισμένος και με κόρη που τον μισεί. Το μόνο πλάσμα που τον προσεγγίζει συναισθηματικά είναι μια στριπτιζού. Όπως κι αυτός, έτσι κι αυτή. Με το γυμνό σώμα της κερδίζει το ψωμί της (Μαρίσα Τομέι). Λίγο πριν από τον τελευταίο αποχαιρετισμό, αποφασίζει να αλλάξει δουλειά. Έτσι και για ένα ξεροκόμματο αναλαμβάνει χρέη μπακαλόγατου κόβοντας και ζυγίζοντας τυριά και σαλάμια. Ένα ανθρώπινο σκουπίδι στον σκουπιδοτενεκέ του σούπερ μάρκετ!

υγ1.....εδώ το trailer της ταινιας

υγ2.....μετα τη γλαφυρη κριτικη του Δανικα, εγω το μονο που εχω να πω ειναι πως προκειται για μια

εξαιρετικη ταινια με "σαρωτικες" ερμηνειες απο Ρουρκ και Τομει (η οποια παραμενει γοητευτικοτατη... )

.....θα εβαζα 4,5 στα 5 , αλλα επειδη δε μ' αρεσει το wrestling βαζω 4

[Sovereign]

emstar emstar

Όταν είδα το trailer αναρρωτιόμουν τι δουλειά είχε ο Ντάρεν στη σκηνοθετική καρέκλα.

Γι' αυτόν πήγα να το δω.

Για τον Μίκι θα το ξαναδώ.

Αυτοβιογραφικό, γνήσιο, ευαίσθητο, σκληρό, μεγαλειωδώς απλοϊκό, το αμερικάνικο σινεμά στα καλύτερά του.

[Amaryllis]

εξαιρετικη ταινια με "σαρωτικες" ερμηνειες απο Ρουρκ και Τομει (η οποια παραμενει γοητευτικοτατη... )

Συμφωνώ απόλυτα. Η δε Tomei, αφήνει με το στόμα ανοιχτό -ιδίως αν αναλογιστούμε πως είναι 45 νομίζω!

[drnoubaklas]

Το δα και εγώ! Ομολογουμένως καλή ταινία.

Τον Ρουρκ δεν τον αναγνωρίζεις πλέον. Τα χαρακτηριστικά του έχουν αλλοιωθεί τρομερά, δεν θυμίζει σε τπτ τον άνθρωπο που ξέραμε στην αρχή της καριέρας του. Όυτε σε σωματότυπο αλλά ούτε και στο πρόσωπο(φυσιογνωμικά).

Βαρύ και αυθεντικό παίξιμο του ρόλου.... ίσως επειδη δεν χρειαστηκε να υποδυθεί και πολυ. Πάντα τον συμπαθούσα σαν ηθοποιό αν και οι ταινίες που έχει παιξει δεν ήταν από αυτές που απολαμβάνω για να είμαι ακριβής δεν θυμάμαι καμία που να μου άρεσε πλην του "Δαιμονισμένου αγγελου" με τον DeNiro.

Η Τόμει απο την άλλη πραγματικά πολύ μα πολύ καλή αποδοση....στο πετσί του ρόλου και κορμάρα.

[ni-me]

emstar emstar

Αυτοβιογραφικό, γνήσιο, ευαίσθητο, σκληρό, μεγαλειωδώς απλοϊκό, το αμερικάνικο σινεμά στα καλύτερά του.

Sovereign κατά την γνώμη μου η ταινία βρίσκεται πιο κοντά στο ευρωπαϊκό στυλ, υφολογικά χρωστάει πάρα πολλά στον ιταλικό νεορεαλισμό νομίζω.Βασικά είναι ο κιν/φος που θα έκανε ο Παζολίνι, αν είχε ταλέντο.

Θεματολογικά όμως είναι πιο κοντά στην αμερική.

Βασικά η ταινία απότελει ένα σκοτεινό και ειρωνικό ύμνο στην λαϊκή τάξη. Δεν πέφτει όμως στην παγίδα των ευρωπαίων να παρουσίασει την λαϊκή εργατική/τάξη θύμα και να αρχίσει τις πολιτικές αναλύσεις τις πλάκας (σαν αυτές του δανίκα), ούτε βγάζει το δάκτυλο να δείξει "ποιος φταίει", ούτε καταγγέλει το σύστημα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

Ο Αρονόφσκυ αντιμετωπίζει την λαϊκή τάξη με όρους αισθητικής και το μεγαλείο της ταινίας βρίσκεται ακριβώς στο ότι η ταινία ταυτόχρονα χλευάζει και θαυμάζει τους ήρωες της.

Το φινάλε της ταινίας συγκλονιστικό, με την ανατριχιαστική εικόνα του white trash Βέρθερου.

Η ατάκα για τον pussy Cobain κορυφή.

Στην σκηνή με το N.E.S. δάκρυσα.