«Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία»

[aterpos]

Επιλογή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής: (

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_15/02/2009_303577)

Η αυτοπαγίδευση της φαυλοκρατίας

Tου Xρηστου Γιανναρα

Θέλω να συστήσω στους αναγνώστες της επιφυλλίδας ένα βιβλίο. Που αν είχα τα χρήματα θα το χάριζα σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ενα ευσύνοπτο, συναρπαστικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής. Καίρια επιτομή της πολιτικής ιστορίας του ελλαδικού κρατιδίου, από την ίδρυσή του ώς σήμερα. Σοφή ανατομία των αιτίων της νεοελληνικής παρακμής, της αποσύνθεσης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.

Τίτλος του βιβλίου

: «

Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία

».

Συγγραφέας, ο Ευάγγελος Κοροβίνης

.

Εκδότης, ο «Αρμός»

. Προλογίζει και επιλέγει ο Θεόδωρος Ζιάκας.

Τι ορίζει ως «φαυλοκρατία» το βιβλίο; Την αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί το μονοπώλιο των προνομίων και «λουφέδων» που εξασφαλίζει η διαχείριση των κοινών. Η διαχείριση είναι πάρεργο, κυρίως άσκηση πολιτικής είναι να διαγουμίζει η κυβερνώσα φατρία τον κρατικό κορβανά, την κοινωνική περιουσία.

Πώς και γιατί εμφανίζεται η φαυλοκρατία στο ελλαδικό κράτος από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του; Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ηταν δάνειο σχήμα, «κάλπικο δάνειον».

Οι Ελληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς. Από την εποχή της Παλαιάς Ρώμης ώς και τους Οθωμανούς, η αυτοκρατορία συνέχιζε να αποτελεί διεθνική «Τάξη Πραγμάτων» (Ordo rerum) που ανεχόταν την κοινοτική αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείριση των Ελλήνων, την ιστορική συνέχεια του ελληνικού τρόπου της «πόλεως» και της «πολιτικής».

Στο πλαίσιο των σχέσεων της οθωμανικής εξουσίας, με τις κοινότητες των ραγιάδων διαμορφώθηκε, παράλληλα με την κοινωνική αυτο-οργάνωση, και η «πατρωνία»: μια αμυντική τακτική προστασίας των υποτελών από την αυθαιρεσία των κυριάρχων

. Κάποιοι αναλάμβαναν τον ρόλο του μεσάζοντα, μεσολαβούσαν προσφέροντας εκδουλεύσεις μεσιτείας προς τις οθωμανικές αρχές, για να αποσπάσουν ευνοϊκή ή και χαριστική μεταχείριση, να μετριάσουν την τυραννική ασυδοσία των εξουσιαστών.

Εξω από την κοινότητα (που παρέμενε απήχημα της «πόλεως» και του «κράτους του δήμου») την εξουσία τη γνώριζαν οι Ελληνες, με εθισμούς αιώνων, μόνον σαν ξένο επικυρίαρχο, τη σχέση του λαού με τον επικυρίαρχο μόνο σαν τακτική «πατρωνίας». Τέτοιο είδος εξωκοινοτικής επικυριαρχίας ήταν για την ελληνική εμπειρία και το κράτος που έστησαν για τους Ελληνες οι Βαυαροί, τα θεσμικά όργανα αυτού του κράτους (Βουλή, κυβέρνηση, δημοσιοϋπαλληλία).

«Εφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος»

.

Δεν επρόκειτο απλώς για την εικόνα που πρόβαλλε ο λαός στην κρατική εξουσία, αλλά ταυτόχρονα και για τον τρόπο που η κρατική εξουσία καταλάβαινε και ασκούσε τον ρόλο της.

Βουλή, κυβέρνηση και δημοσιοϋπαλληλία λειτουργούσαν ως θεσμοί άσχετοι με τη βούληση και τις ανάγκες της ευρύτερης κοινότητας - κοινωνίας των Ελλήνων, ανεξέλεγκτοι από το λαϊκό σώμα

. Ετσι, το καινούργιο σχήμα του «εθνικού κράτους» ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Ελληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.

Ο λαός, που με την ψήφο του απλώς «μετήλλασεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης)

, κατέφευγε ταυτόχρονα στους δοκιμασμένους μηχανισμούς της «πατρωνίας» για να μπορεί να μετέχει ισχνά στην καταλήστευση του δημόσιου κορβανά από την εκάστοτε κυβερνώσα φατρία.

Το κράτος στην Ελλάδα αναδείχθηκε ο κυριότερος εργοδότης της χώρας και «μήλον της έριδος», μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων κομματικών πατρώνων

.

Το βιβλίο δείχνει πειστικά πως η αυτονόητη και κυρίαρχη φαυλοκρατία αποδυναμώνει, ταπεινώνει και εξευτελίζει το ελλαδικό κράτος σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, ώς σήμερα

. Υπήρχαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις, οι αντιδράσεις, οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους - «οι φαύλοι και οι εκσυγχρονιστές συνυπάρχουν πάντοτε σε κάθε κόμμα». Οι σοβαρότερες απόπειρες εκσυγχρονισμού, κατά το βιβλίο, έγιναν στην πρώτη πρωθυπουργία Τρικούπη (1882 - 1885), στην πρώτη διετία της πρωθυπουργίας Βενιζέλου (1910 - 1912), από το 1952 - 1958 με τον Παπάγο και τον Καραμανλή, όπως και με κάποια προσπάθεια από το 1996 - 2000, με την κυβέρνηση Σημίτη.

Αφήνοντας πάντοτε άθικτο τον «πυρήνα του συστήματος διαφθοράς»

.

Οι κατά καιρούς εκσυγχρονιστές επιχειρούσαν να «βελτιώσουν» τη μεταπρατική λειτουργία του δάνειου κρατικού σχήματος,

αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έβαζαν τέλος στον μιμητικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και θα το προσάρμοζαν στις ιδιαίτερες ανάγκες, στην ιδιοσυγκρασία και στους ιστορικούς εθισμούς του Ελληνα

.

Και επειδή παρέκαμπταν πάντοτε αυτόν τον εκ καταγωγής του κράτους θεμελιώδη παράγοντα της κακοδαιμονίας και της καθυστέρησης, άφηναν άθικτες και τις πιο τυπικές τους συνέπειες: την πατρωνία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαπλοκή, τη διαφθορά

.

Το βιβλίο καταδείχνει τεκμηριωμένα ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα έφτασε στο απόγειο, στην ολοκλήρωση και κορύφωσή της, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Θα πρόσθετα: και με τις Νεοδημοκρατικές του απομιμήσεις του 1990 - 1993 και 2004 - 2009. Αλλά αυτή η κορύφωση μοιάζει να οδήγησε σε μιαν αυτονόμηση των μηχανισμών της φαυλότητας ανεξέλεγκτη πια από την κομματική πατρωνία: Η καταγραφόμενη ως «κρίση του δικομματισμού» είναι η κατάσταση ομηρείας στην οποία έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες της εξουσίας. Το διαγούμισμα του κράτους οδήγησε σε έναν ξέφρενο δανεισμό που έχει καταλήξει σε εκποίηση του κράτους στους δανειστές του και αδυναμία των φαυλοκρατών να εξαγοράζουν ψήφους με ληστεία του κρατικού κορβανά.

Οι παροχές της Ε.Ε., που υποκατέστησαν ως αντικείμενο καταλήστευσης το κοινωνικό χρήμα, μοιάζει να τελειώνουν

. Και για το ξεπούλημα κοινωνικής περιουσίας το ανυπόληπτο κράτος δεν βρίσκει πια αγοραστές (βλ. περίπτωση «Ολυμπιακής») ή βρίσκει μπροστά του τον εισαγγελέα (βλ. τη συμπαιγνία της εξουσίας με τους βατοπεδινούς αερονύχηδες). Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες είναι όμηροι και της συνδικαλισμένης αδηφαγίας των χορτασμένων, που απαιτούν συνεχώς περισσότερες επιδοτήσεις, συνεχώς αυξανόμενες παροχές.

Μακάρι να διαβαστεί το πολύτιμο βιβλίο, να κριθεί, να συζητηθεί

.

*******

ΥΓ

Δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω ολόκληρα άρθρα χωρίς να ζητήσω προηγουμένως την άδεια. Σ' αυτή την περίπτωση όμως παραβιάζω αυτή την αρχή για να μη χάσω ούτε λεπτό. Όσο πιο νωρίς αντιληφθούμε το πόσο ραγιάδες έχουμε καταντήσει τόσο πιο πολλές ελπίδες έχουμε να δούμε κάτι να αλλάζει.

[kanagawa]

Αν και σε κάποια σημεία έχει δίκιο, σε άλλα είναι τραγικά γραφικός. Προτιμώ Π. Μανδραβέλη για τέτοιες αναλύσεις.-

[ni-me]

Ο σοφός γιανναρας όμωες δεν έμεινε μόνο εκεί, στο άρθρο που βάζεις.

Υπάρχει και ακόμα καλύτερο στο οποίο εξηγεί τι χρειάζεται η ελλάδα για να αναστηθεί: ένα έλληνα Πούτιν.

Αντιγράφω τα λόγια του Δασκάλου:

Οσοι έχουν το ψυχικό κουράγιο να πιστοποιούν το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού με οδύνη, αλλά χωρίς πανικό, αυτοί μπορούν να ονειρεύονται συνειδητά την ουτοπία: Εναν έλληνα Πούτιν

και η ατάκα όλα τα λεφτά:

Τον ονειρικό έλληνα Πούτιν να τον φανταστούμε –στο παραμύθι που ζεσταίνει την καρδιά , σαν ενδορφίνες στο ψυχορράγημα– να ξεκινάει και αυτός αγώνα με τη ... Μαφία

και το κερασάκι, λίγο πιο κάτω:

Να ξαναστήνει από την αρχή θεσμούς, θωρακισμένα αδιάβλητους

Με άλλα λόγια, η κρεμ ντελα κρεμ της ελληνικής διανόησης θεωρεί ότι η ελλάδα δεν έχει κύρος επειδή της λείπει ένας πούτιν να τα βάλει με την μαφία και να στήσει από την αρχή τους θωρακισμένα αδιάβλητους θεσμούς για τους οποίος η ρωσία είναι διεθνώς γνωστή και σεβαστή

Θεός.Τέλος.

[aterpos]

@ ni-me

Έχω την άποψη ότι στο άρθρο που παραπέμπεις, ο Γιανναράς μάλλον "ειρωνεύεται" (με το βαμβάκι) παρά σοβαρολογεί για τον Πούτιν.

[ni-me]

@ ni-me

Έχω την άποψη ότι στο άρθρο που παραπέμπεις, ο Γιανναράς μάλλον "ειρωνεύεται" (με το βαμβάκι) παρά σοβαρολογεί για τον Πούτιν.

Είναι η σκέψη που θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος αυτή.

Ωστόσο, δυστυχώς, δεν ισχύει - αν παρακολουθούσες την στήλη του, θα ήξερες ότι έχει πει και πολύ χειρότερες βλακείες, απλά τώρα βαριέμαι να ψάχνω.

(ίσως σε οδήγησε σε αυτήν την σκέψη το εντελώς κιτς μπαρόκ-λυρικό ύφος του -μοναδικό μέσο οργασμού για ανέραστες φιλολόγους έκθεσης-έκφρασης που έχουν σαν πρότυπο σεξουαλικότητας την φαραντούρη και αγαπημένος τους κριτικός κιν/φου είναι αυτός της ΕΡΤ παρασκευές μεσάνυχτα με το 80ς πασοκικό μουστάκι που φοράει πάντα το ίδιο πουλόβερ και παραληρεί 45' για το μεγαλείο του πακιστανικού κονστρουκτιβιστικού σταχανοφιστικού κιν/φου των 70ς - με φράσεις όπως "παραμύθι που ζεσταίνει την καρδιά". Αυτό όμως είναι το στάνταρ υφάκι του, πάντα έτσι γράφει (από αυτό και μόνο δηλαδή, καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται...)

[Ptca]

θωρακισμένα αδιάβλητους θεσμούς για τους οποίος η ρωσία είναι διεθνώς γνωστή και σεβαστή

Θεός.Τέλος.

Ναι ναι βέβαια,

Η ρωσία ως γνωστόν ήταν φημισμένη για τη διαφάνεια, την ευνομία και τους θεσμούς της ΠΡΟ ΠΟΥΤΙΝ (!) ο οποίος ήρθε και τα χάλασε!

Τι να τη κανεις τη διασωση του βιωτικου επιπεδου ενος λαου που αφανιζοταν δημογραφικα απο την ασητεια οταν χαθηκε τετοια υποδειγματικη λειτουργεία πολιτείας και κοινωνίας ?! (ασε την απώλεια της λαμπρης διεθνούς αξιοπρέπειας της προ Πουτιν Ρωσίας... )

Παλι καλα που η αφρόκρεμα της πολιτικής σκεψης στην ελλαδα ειχε απο καιρό εντοπίσει τα παραδείγματα προς αποφυγή ενώ εξείρε αναπτυξιακες προσεγγίσεις τυπου Ιρλανδίας και Νουμπάι που τώρα δικαιώνονται

[Born]

 ...αγαπημένος τους κριτικός κιν/φου είναι αυτός της ΕΡΤ παρασκευές μεσάνυχτα με το 80ς πασοκικό μουστάκι που φοράει πάντα το ίδιο πουλόβερ και παραληρεί 45' για το μεγαλείο του πακιστανικού κονστρουκτιβιστικού σταχανοφιστικού κιν/φου των 70ς - με φράσεις όπως "παραμύθι που ζεσταίνει την καρδιά". Αυτό όμως είναι το στάνταρ υφάκι του, πάντα έτσι γράφει (από αυτό και μόνο δηλαδή, καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται...)

Μπακουρογιαννόπουλος. Μορφή. Καλτ