[μουσικό θέαμα]Le Quatuor-''Σωμα Εγχορδων''

[Ήρα]

Στο Badminton που γέμισε με μπομπιρες και ομολογώ ότι σκεφτόμουν πως θα αντέξουν μια κλασσικής μουσικής παράσταση χωρίς να πειράζουν το ένα το άλλο μετά το πρώτο δεκάλεπτο.Αλλά υπολόγιζα χωρίς τους Quatuor!!

Τέσσερις Γάλλους η μάλλον καλυτeρα τέσσερις θεόμουρλους , φασαριοζους , παιχνιδιάρηδες Γάλλους!

τον πιο αγαπημένο μου Pierre , που αν δεν ήταν η βιόλα , θα μπορούσε να κάνει μουσική καριέρα τραγουδώντας όπερα , τζαζ η καντρι!

τον Laurent , που αν δεν ήταν το βιολί θα μπορούσε να διαπρέψει σαν ηθοποιός σε κάποιο θέατρο του δρόμου!

τον Jean Claude ,που αν δεν έπαιζε βιολί ,θα μπορούσε να γίνει χορευτής είτε κλασικού μπαλέτου είτε μοντέρνου χορού!

τον Jean Yves που αν δεν κουβαλούσε αξια το βιολοντσέλο του , θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Κλιντον στο σαξόφωνο!

τι έχουμε λοιπόν?

Μια παράσταση με τον τίτλο ''σώμα εγχόρδων '', όπως την αποκαλούν οι ίδιοι , αλλά παρακολουθώντας τους είχα την εντύπωση ότι καλυτέρα θα τους χαρακτήριζε ένα ιπτάμενο πόδι εγχόρδων ή μια γκριματσα εγχορδων! Σας μεταφέρω από μια κριτική του Θεοδωροπουλου που τους είδε στο Παρίσι-''Εξουθενωτικά διασκεδαστικό λαϊκό θέαμα , αυτό το πανηγύρι αδιαφορεί με αναίδεια και περίσσευμα ταλέντου και κεφιού για κάθε περιοριστική καλλιτεχνική ταμπελίτσα , αναμειγνύοντας στο πρόγραμμα του , με τον ενθουσιασμό ενός νεοσύλλεκτου αναρχικού , σχεδόν τα παντα. Ξεσκονιζοντας από την κλασσική μουσική μέχρι τον Ζορμπά και το θρίλερ του Τζακσον , το καμπαρέ , την παντομίμα , το μπουρλεσκ , το τραγούδι και το stand up comedy ,οι τέσσερις Γάλλοι αναβιώνουν επί σκηνής τις μουτσούνες του Λουι Ντε Φινες σε έναν σουρεαλιστικό καταιγισμό ήχων και σκέρτσων που δε σε αφήνει στιγμή να αναπαυθείς η να βολευθείς σε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα .''

Μα είναι τρελοί αυτοί ..οι Γάλλοι!! Ξεκινάνε με Βιβάλντι και λες οκ ας κάτσω αναπαυτικά και ας απολαύσω με ηρεμία και τσουπ ο Ζορμπάς και τα Παιδιά του Πειραιά , όλη η αίθουσα χτυπάει παλαμάκια , και μην νομίζετε ότι αυτό το κάνουν μονο γιατί παίζουν σε ελληνικό κοινό , παντού έτσι είναι αυτή τους η παράσταση , και μετά τζαζ και ο Jean Yves δεν ξερώ πως το καταφέρνει και το βιολοντσέλο του μεταμορφώνεται σε σαξοφωνικο ήχο! Και μετά Ελβις και περνανε σε Εμίρ Κουστουριτσα , και όλα αυτά από τον ένα ήχο στον άλλο απαίδευτα , λες και έτσι έπρεπε να περάσουν , δε νιώθεις στιγμή ότι είναι ασύνδετα τα ακούσματα μεταξύ τους!! Μα η μουσική δεν είναι παγκόσμια γλωσσά? Αρκεί ένας ταλαντούχος μεταφραστής της για να ενωθεί το stragers in the night και νομίζεις ότι ο Σινατρα θα ακούει και θα χαμογελάει με το πιο πλατύ χαμόγελο που θα διέθετε καθώς ακολουθείται από καντρι και απο χορο κοζακων!!. αν μπορούσαμε έναν μοναχά τίτλο να δώσουμε σε όλη την παράσταση όσον αφορά τις μουσικές επιλογές , αυτός μάλλον θα ήταν μουσική ιστορία!! αυτό ακριβώς ένιωσα , να παρελαύνει μπροστά μου όλη η μουσική κουλτούρα του Δυτικού κόσμου , και εκεί που λες τώρα καλυφθήκαμε για όλα , οι θεόμουρλοι Γάλλοι τραγουδούν και χορεύουν χορό φυλών της Αφρικής και καλουν την βροχη με ερυθροδέρμους ήχους!!

Και όλη αυτή η ανασκοπηση με τέσσερα έγχορδα. Μονο? Όχι , βοηθάνε και κρεμάστρες και τσατσάρες! Πρόκειται για πολυθεαμα πολυτάλαντων ανθρώπων , εξ ορισμού η μουσική θα ήταν ένας μονο από τους τρόπους έκφρασης τους στην σκηνή , οι υπόλοιποι? Σαν σωματικό θέατρο! Παντομίμα , θέατρο σωστο,υποδυονται με μαεστρία πολλών χρονών ηθοποιού ρόλους , τσακώνονται , πειράζουν ο ένας τον άλλον , παίζουν μουσικές καρέκλες , φωνάζουν , βάζουν φωτιά στις παρτιτούρες τους , σκοντάφτουν , ο Jean Claude είναι απολαυστικός στον ρολό του αυστηρού Μπαχ , ακροβασία , κωμωδία , τραγούδι , χορός , ένα παντρεμα όλων αυτών , γεννάει μια απολαυστική παράσταση , την οποία σας πληροφορώ ότι οι μπομπιρες όχι μονό δε βαρεθήκαν αλλά γέλασαν με την ψυχή τους! Και μαζί με αυτούς και οι πιο …μεγάλοι μπομπιρες! Και αλήθεια , εάν κάποιος δεν είχε ιδέα από κλασσική μουσική , ένα κάποιος βαριόταν την κλασσική μουσική , νομίζω ότι μια παράσταση αυτών των τρελών Γάλλων θα τον έκανε να ..''την ακούσει αλλιώς!''

Μια παράσταση που κινητοποιεί όχι μονό την ακοή , αλλά και την όραση , σκηνοθετημενη με ευρηματικότητα και φαντασία από τον Alain Sachs, πολύ όμορφα χειρίζεται το φως στην σκηνή και παίζει με τις σκιές των μουσικών και των οργάνων , πολύ τρυφερό το τέλος της παράστασης , οπού οι μουσικοί μας αποχαιρετούν καληνυχτιζοντας τα βιολιά τους και νανουρίζοντας τα , στο τέλος μένουν μονά τους , κοιμισμένα και πρωταγωνιστές στο τελευταίο χειροκρότημα , αυτό που αποδίδει φόρο τιμής , πέραν των αξιών μουσικών , και στα ''οργανα του εγκληματος ''.

Δεν είναι τυχαίο που οι Quatuor έχουν βραβευθεί με βραβεία, τρία Molieres στην κατηγορία του καλυτέρου μουσικού θεάματος και με ένα βραβείο Victoire de la Musique ενώ έχουν κατακτήσει τόσο την Γερμάνια , πατρίδα της σοβαρής μουσικής όσο και την Ιταλία , χωρα της Commedia dell arte.

Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με ένα καταπληκτικό αποσπάσμα από την κριτική του Θοεδωροπουλου –''η τέχνη σαν έκλυση ενεργειας και υπόσχεση αναρχικής ελευθερίας , απαλλαγμένη από κάθε σοβαρή δυσκοιλιότητα. Η μουσική σαν αφορμή για κάθε είδους παρεμβάσεις και μπασταρδέματα που θα οδηγήσουν στη δημιουργία μια καινούριας φυλής –της φυλής των χαρούμενων ανθρώπων.''