Οδική ασφάλεια

[beyond time]

Πολύ σκληρό video (ίσως και λίγο υπερβολικό) αλλά νομίζω πως θα έπρεπε να προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση as is.

http://www.youtube.com/watch?v=Ny-_wn9mSfI...iew&vurl=ht

[Sovereign]

Συναισθηματικά φορτισμένο ναι, υπερβολικό όχι...

[melian]

Εγώ πάντως ψυχοπλακώθηκα...

[beyond time]

Ξαναέπιασα τιμόνι μετά από 20 μέρες, αυτό που είδα είναι ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο σε οδηγική συμπεριφορά, βεβιασμένες ενέργειες, καθόλου υπομονή ακόμα και σε μικρές πόλεις που και κυκλοφοριακό να υπάρχει (καμία σχέση με Αθήνα και Θεσσαλονίκη) δεν καθυστερείς πολύ.

Τις ευχές και συμβουλές μου:

α. Στην μπάρμπι με τη λευκή BMW: Που να σου μείνει η μπέμπα και να πληρώνεις χιλιάρικα να τη φτιάξεις!

β. Στον τύπο με το κόκκινο Atos: Όταν μεγαλώσει και γίνει κίτρινο, ίσως και να μπορείς να το κυκλοφορείς στη βοηθητική του αυτοκινητόδρομου

γ. Στον τύπο με το μπλε Hyundai: Όταν τρέχεις με τουλάχιστο 130 km/h, πας να κάνεις προσπέραση πάνω σε wide turn του αυτοκινητόδρομου, μιλάς στο κινητό, είσαι ο μισός στη μέσα και ο μισός στην έξω λωρίδα και κολλάς στον προφυλακτήρα μου λέγεσαι εν δυνάμει δολοφόνος.

δ. Ρε όσο και να κολλάς πίσω μου στην είσοδο του κόμβου δεν κάνω στην άκρη, να με προσπεράσεις μέσα στον αυτοκινητόδρομο.

ε. Φτιάξτε το σκαλοπάτι στον κόμβο της Μάκρης, δεν έχουμε όλοι jeep.

στ. Κάτι για μένα: Είμαι ξενέρωτος που δεν ξοδεύω τα κέρατα μου για να κάνω 5 λεπτά λιγότερο από μερικούς άλλους (βλ. μπάρμπι).

[maddoctor]

Πολύ καλό βίντεο, όχι όμως σκληρό. Απλά η πραγματικότητα είναι σκληρή....

[beyond time]

Άλλος ένας κάγκουρας σε κολώνα. Μπροστά στα μάτια μου. Ευτυχώς το παλικάρι βγήκε όρθιο.

[sweet_revenge]

Αλλος ενας μεροκαματιαρης μεταναστης με σοβαρες κ.ε.κ. αιμοφυρτος στη μεση του δρομου. ΚΡΑΝΟΣ ΣΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΠΑΙΔΙΑ!!!

Αλλο ενα ασθενοφορο που κανει 10-15 λεπτα να ερθει απο το Κ.Υ. το οποιο απεχει 5' απο τον τοπο του δυστυχηματος.

Αλλος ενας αγροτικος και οδηγοι/τραυματιοφορεις που δεν ξερουν τι ειναι το φορειο-"φτυαρι" και που χρησιμευει - να μην πουμε πως χρησιμοποιειται... (τους εδειξε και ποτε κανεις; )

Αλλη μια μαλακια που μονο εκεινα τα μαλακα κολλαρα του κωλου εχουν στο ασθενοφορο φατσα-καρτα, λες και ακινητοποιουν την αυχενικη μοιρα. Ισα για να χασει το χρονο του ο απειρος γιατρος μεχρι να καταλαβει πως ειναι για πεταμα.

Αλλοι 30 παπαρες ελληναραδες που κανουν τους εξυπνους χωρις να προσφερονται να δωσουν μια βοηθεια παρα καθονται και κριτικαρουν 2 περαστικους γιατρους που σταματησαν να βοηθησουν και τον αγροτικο, λες και καταλαβαινουν τι γινεται και γιατι.

Στιχομυθια:

Αγροτικος ιατρος πλησιαζοντας τον τραυματια: Με ακους; Πώς σε λενε; (προσπαθει να εκτιμησει επιπεδο συνειδησης)

Θυμα:.....

Θεατης: Σιγα μη σου πει και πώς τον λενε, δεν τον βλεπεις πώς ειναι; (ο ανθρωπος κουνουσε το ενα χερι και προσπαθουσε να μιλησει)

Εγω μεσα μου: Οχι ρε γαμωτο, αλλη μια ευκαιρια για κοινωνικες σχεσεις και γνωριμιες χαμενη....

Ηθικο διδαγμα; Ολα του γαμου δυσκολα σε αυτη τη χωρα, ειμαστε και εμεις για τα μπαζα. Προσοχη στους δρομους και οχι μονο.

[beyond time]

και στα πεζοδρόμια δυστυχώς, το αποψινό περιστατικό έγινε σε πολυσύχναστο σημείο, κατά τύχη δεν περνούσαν πεζοί εκείνοι την ώρα.

[pinelopi20]

Δυο ζωές στο αντίθετο ρεύμα

ΤΟΥ ΠΡΟΚΟΠΗ ΓΙΟΓΙΑΚΑ

«... Γιώργο τι λένε οι γιατροί; » - Θα δούμε...

Ο συνάδελφος- ανταποκριτής μας στη Λαμία- ήταν άσπρος σαν πανί. Έτρεχε πανικόβλητος από γιατρό σε γιατρό αλλά απάντηση δε μου έδινε.

Ήμουν πλέον σίγουρος ότι η ΄Εφη είχε χτυπήσει πολύ άσχημα. Ανήμπορος να κάνω το παραμικρό πάνω σε ένα φορείο στο Νοσοκομείο της Λαμίας με σπασμένα τα δυο πόδια, το αριστερό χέρι και κάμποσα πλευρά, έβλεπα απέναντι μου μόνο τις πατούσες της γυναίκας μου και πολλούς γιατρούς γύρω από το φορείο να προσπαθούν να τη συνεφέρουν...

Ήταν Σάββατο, 21 Φεβρουαρίου του 2004. Έβρεχε σποραδικά από το πρωί. Το πρώτο μας ελεύθερο Σαββατοκύριακο, από την ημέρα που είχαμε παντρευτεί-4 μήνες νωρίτερα- και πηγαίναμε στη Θεσσαλονίκη στον Στέργιο, τον φίλο μου από το Στρατό.

Δεν θυμάμαι πώς έγινε, αλλά στο ύψος του Καραβόμυλου, στον Μαλλιακό- στο 231ο χιλιόμετρο- το αυτοκίνητο με πήρε δεξιά και ενστικτωδώς έστριψα απότομα αριστερά για να μην πέσω σε χαντάκι. Προφανώς πάτησα και περισσότερο φρένο απ΄ όσο έπρεπε- το αυτοκίνητο δεν διέθετε ΑΒS- έγινε «τετακέ» στον δρόμο, που είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο από το λασπόνερο και μετά έχασα τον έλεγχο μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα... Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα δυνατό τράνταγμα.

- Έφη είσαι καλά;

Αντί για απάντηση έβγαλε ένα «βρυχηθμό» και είδα τα μάτια της να ασπρίζουν και να γυρίζουν ανάποδα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Πονούσα, και τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. «Γιατί δε βγαίνει;», άκουσα να ρωτούν μερικοί από τους οδηγούς που σταμάτησαν. Άρχισα να φωνάζω σαν τρελός. Ακίνητη. Η ιδέα του θανάτου άρχισε να παίζει με το μυαλό μου. Η Έφη εξακολουθούσε να παραμένει ακίνητη. Δυο οδηγοί ανοίγουν την πόρτα του συνοδηγού και τη βγάζουν έξω.

Το πλήρωμα του ασθενοφόρου που έφτασε, τη θεώρησε νεκρή. Για καλή μας τύχη, ανάμεσα σε αυτούς που στάθηκαν να βοηθήσουν ήταν και ο διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής του Ευαγγελισμού, κ. Χρήστος Χαρίτος. «Η κοπέλα έχει σφυγμό, φέρτε ορό», είπε στο πλήρωμα του ασθενοφόρου. Μετά άρχισε να βρίζει- όπως μου περιέγραψε- επειδή του πήγαν τον ορό χωρίς τη βελόνα (!). Ο κ. Χαρίτος στάθηκε και για μένα φύλακας- άγγελος. Δεν άφησε κανέναν να με βγάλει από το αυτοκίνητο, μέχρι να έρθουν οι πυροσβέστες. Όπως μου εξήγησε δυο χρόνια αργότερα: «Αν δεν σε έβγαζαν επαγγελματίες θα σου είχαν κόψει τα πόδια...».

Τα είχα χαμένα. Η γυναίκα μου, πέρα από τα σπασίματα σε μηρό και βραχίονα, είχε υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και έπρεπε αμέσως να μεταφερθεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ανά πάσα πάσα στιγμή μπορούσε να πεθάνει. Κρεβάτι όμως δεν υπήρχε. Οι πιθανές εκδοχές ήταν είτε να τη μεταφέρουν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας είτε με αεροδιακομιδή στο Ηράκλειο. Τα είχα χαμένα.

Να πεθαίνει ο άνθρωπός σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...

Ύστερα από αρκετές ώρες παραμονής στο Νοσοκομείο της Λαμίας- και παραμονής ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο για κείνη- μας ειδοποίησαν πως μόλις είχε πεθάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα που νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του Γενικού Κρατικού Αθηνών και έτσι άδειασε ένα κρεβάτι. Λίγες ώρες αφότου εισήχθη στη ΜΕΘ, μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για επέμβαση στον μηρό, προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία. Η κατάστασή της ήταν τόσο σοβαρή που δεν τη χειρούργησαν στον βραχίονα. «Περιμέναμε να πεθάνει. Γιατί να την ταλαιπωρούσαμε κι άλλο;», μου είπαν πολύ αργότερα οι γιατροί.

Ένας πολυτραυματίας δεν είναι απλώς ένα μάτσο σπασμένα κόκαλα. Είναι και «στραπατσαρισμένος» ψυχικά, όμως στα ελληνικά νοσοκομεία απλώς κοιτούν πώς να συνδέσουν τα κόκαλα αφήνοντας τα υπόλοιπα στην τύχη... Καθ΄ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου στο ΚΑΤ- από τον Φεβρουάριο έως το Πάσχα- εκτός από τους ορθοπεδικούς- που έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους- δεν ήρθε ένας ειδικός να με δει.

Οι τύψεις για το ατύχημα με «έτρωγαν». Το ίδιο και τα ερωτήματα που έθετα στον εαυτό μου: Θα ξυπνήσει; Θα με θυμάται; Θα μείνει κάποιο πρόβλημα; Η οικογένειά μου ήταν σχεδόν όλη την ημέρα στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν η γυναίκα μου, κι εγώ είχα δυο αποκλειστικές νοσοκόμες. Πολυτραυματίας που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, είναι αδύνατο να τα βγάλει πέρα σε δημόσιο νοσοκομείο χωρίς αποκλειστικές. Οι αποκλειστικές όμως κοστίζουν και τα Ταμεία που όλοι πληρώνουμε εδώ... σφυρίζουν αδιάφορα.

Δεν ήθελα να συνεχίσω... Πριν από ατύχημα μπορώ να πω ότι ο μεγαλύτερος μου φόβος, ήταν αυτός του θανάτου. Ένα ξημέρωμα όμως, όταν κανείς δεν με έβλεπε και μπόρεσα επιτέλους να κλάψω, αποφάσισα χωρίς κανέναν απολύτως φόβο μάλλον ως ανακούφιση το έβλεπα- πως αν πέθαινε η Έφη, δεν ήθελα να συνεχίσω... Και είχα σκεφτεί τον τρόπο. Η Ματίνα, η συνάδελφός μου στο γραφείο, ήταν η πρώτη που διαισθάνθηκε πως χάνω τον έλεγχο, γι΄ αυτό, μετά το καθημερινό μας πρωινό τηλέφωνο, εκείνη την ημέρα έτρεξε αμέσως στο νοσοκομείο... Ύστερα από περίπου τρεις εβδομάδες μετά το ατύχημα, μίλησα στο κινητό με την Έφη, που εξακολουθούσε να νοσηλεύεται στη ΜΕΘ. Μου μιλούσε λες και ήταν η μακρινή μου εξαδέλφη από την Αμερική. Χάρηκα, αλλά και πάγωσα.

«Είναι από τη νάρκωση και το χτύπημα», έλεγαν οι γιατροί. Σε λίγο θα έβγαινε από τη ΜΕΘ. Όμως το ερώτημα ήταν: Και τώρα; Κανείς δεν μας μίλησε για το τι έπρεπε να γίνει στη συνέχεια. Ακόμη και ότι υπάρχει Δημόσιο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων στους Αγίους Αναργύρους, το έμαθα τυχαία. Συνειδητοποίησα ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλούς γιατρούς, όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους (!). Τελικά, με τη βοήθεια του διευθυντή της Β΄ Ορθοπεδικής Κλινικής στο Γενικό Κρατικό, κ. Αντώνη Ασημακόπουλου, δέχτηκαν τη σύζυγό μου στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων όπου την ανέλαβε η διευθύντρια της Β΄ Κλινικής κ. Κωνσταντίνα Πετροπούλου.

Κατάθλιψη. Σε μένα χτύπησε την πόρτα η κατάθλιψη. Για την Έφη έλεγαν ότι έχει αντιδραστική κατάθλιψη. Ξέσπαγε σε κλάματα, ήθελε να φύγει από το Κέντρο Αποκατάστασης- χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η νοσηλεία- και κάθε φορά που κάποιος περαστικός γυρνούσε να μας δει όταν προσπαθούσαμε να περπατήσουμε- και οι δύο με τις πατερίτσες- ήταν έτοιμη να τον βρίσει. Και μετά άρχισαν οι τσακωμοί μεταξύ μας. Ευτυχώς, οι γιατροί στη ΜΕΘ στο Γενικό Κρατικό- ο διευθυντής κ. Ανδρέας Καραμπίνης και ο αναισθησιολόγος κ. Αλέξανδρος Καλογερομήτρος- με κατηύθυναν. Καταλήξαμε στον νευρολόγο- λέκτορα του Πανεπιστήμιου Αθηνών, κ. Σωκράτη Παπαγεωργίου, που ευτυχώς μανατζάρισε τις εκρήξεις...

Και οι δυο σταθήκαμε τυχεροί. Πολύ τυχεροί. Τα υπόλοιπα απλώς τα ανέλαβαν οι γιατροί. Δεν έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Πιο φιλοσοφημένος κι άλλα τέτοια που συχνά ακούω. Λίγο πιο... κουτσός ναι. Νιώθω τυχερός που μπόρεσα να τα βγάλω πέρα. Να επιστρέψω και πάλι, έστω και δύσκολα, στη ζωή μου.

tanea.gr

[DrV]

Δεν θυμάμαι πώς έγινε, αλλά στο ύψος του Καραβόμυλου, στον Μαλλιακό- στο 231ο χιλιόμετρο- το αυτοκίνητο με πήρε δεξιά και ενστικτωδώς έστριψα απότομα αριστερά για να μην πέσω σε χαντάκι. Προφανώς πάτησα και περισσότερο φρένο απ΄ όσο έπρεπε- το αυτοκίνητο δεν διέθετε ΑΒS- έγινε «τετακέ» στον δρόμο, που είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο από το λασπόνερο και μετά έχασα τον έλεγχο μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα... Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα δυνατό τράνταγμα.

Οπότε ή κοιμόταν ή το κακό αυτοκίνητο αποφάσισε να σκοτώσει αυτόν και τη γυναίκα του. Τι πάθανε οι κακομοίρηδες που ερχόντουσαν απ'το αντίθετο ρεύμα όμως, και που δεν τους έφυγε το αυτοκίνητο;

[beyond time]

Απορία: Ο ΚΟΚ προβλέπει πρόστιμο για τον συνοδηγό αν δε φοράει ζώνη ασφαλείας. Σε έλεγχο που ο οδηγός φορά ζώνη ενώ ο συνοδηγός όχι, ο οδηγός πληρώνει κάποιο πρόστιμο;

[anastasiostheodoridis]

Το πρόστιμο κόβεται στο όνομα του συνοδηγού.

[TrippinOn]

Μεγαλη κατηφορα μπροστα μου, αριστη ορατοτητα και φαναρι στο κατωτατο σημειο της κατηφορας (ολα αυτα λιγες δεκαδες χιλιομετρα απο το κεντρο υγειας που δουλευα)...Το φαναρι ειναι κοκκινο αρκετα δευτερολεπτα και προβλεπω οτι θα αναψει πρασινο συντομα. Ενα αυτοκινητο ειναι σταματημενο και περιμενει αυτο το πρασινο για να ξεκινησει...Μειωνω λιγο τη ταχυτητα μου (κοντα στα 80χλμ), αναβει πρασινο και προσπερνω το αλλο αυτοκινητο που μολις εκανε εκκινηση με αποτελεσμα να πατησω για ελαχιστα δευτερολεπτα τη διαγραμμιση (ζεβρα)...Ολα καλα...Συνεχιζω ακαθεκτος ακουγοντας και τραγουδωντας το get off - dandy warhols (λεπτομερεια που δειχνει το ποσο γαματα ενιωθα μετα απο διημερη εφημερια)...Η μαγκια μου κοβεται αποτομα οταν στο τελος της ανηφορας που ακολουθουσε τη κατηφορα βλεπω ενα μεσηλικα αστυνομικο να διασχιζει το δρομο και να στηνεται πανω στη διαχωριστικη...Με το χερι του κανει νοημα στα προπορευομενα οχηματα του δικου μου να περασουν ενω σε μενα κανει το χαρακτηριστικο μια-εικονα-χιλιες-λεξεις ''εσυ! ΕΔΩ'' ...Οχι ρε πουστη εγω κτλ...(Χρωστουσα ηδη δυο κλησεις για παρανομη σταθμευση σε κεινη τη κωλοπολη)...Σταματαω, λοιπον, προβλεπομενα (με δεξι φλας κτλ)...ερχεται μου λεει τα κλασσικα...καθως βγαζω απο το ντουλαπακι τα χαρτια ψελλιζω ''ε να βιαζομουν λιγο να παω σπιτι μου, βγαινω απο εφημερια στο ΚΥ ταδε...'' (all time favourite)...Κοιτωντας με σοβαρα τοτε μου λεει το εξης...''Κυριε χχχ, στην επομενη εφημερια σας θα σας παρω τηλεφωνο να ρθειτε να μαζεψετε καποιον τραυματια απο τροχαιο! Θα με ρωτησετε τι εκανε ο μαλακας; και θα σας πω αντικανονικο προσπερασμα'' ''Καλο σας ταξιδι'! Μου δινει τα χαρτια και φευγω...

[beyond time]

Η αφεντιά μου πεζός. Σταματάει I.X. για να αφήσει το συνοδηγό, ίσως παράνομα γιατί εμπόδισε την κυκλοφορία αλλά όχι σε επικίνδυνο σημείο. Ο από πίσω κολλάει πίσω του και κορνάρει. Κατεβαίνει ο συνοδηγός και αρχίζει χοντρό μπινελίκι στον από πίσω, ο οποίος ανοίγει το παράθυρο και γελάει ηλίθια.

Συμπέρασμα: Και οι δυο παράνομοι (για τον οδηγό του πρώτου δεν είμαι σίγουρος, ο συνοδηγός επειδή έβριζε) αλλά ο από πίσω πανηλίθιος και γιατί κόρναρε αλλά και για το ηλίθιο και ανούσιο γέλιο του. Μου θύμισε αυτό:

Μου έχει συμβεί, η καλύτερη λύση: Πληκτρολογείς στο κινητό το 100 και του το κολλάς στη μούρη, ιδιαίτερα αν είσαι πεζός και δε χρειάζεται να κατέβεις από το αυτοκίνητο. Τι "συγγνώμη φίλε" έχω ακούσει...

[beyond time]

Στη Γερμανία αν περίμενε μαμά με παιδί σε διάβαση πεζών θα περνούσες κάφρε με τις κόκκινες πινακίδες ομογενών;

[karanti_maria]

Από την ομιλία του Ιαβέρη στη Ερμούπολη :

1) Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολώνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς;

Ε; Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα.

Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός. Οταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα

στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 χ.α.ω., ξέρετε τί είναι πιθανό να γίνει;

Και πόσο συχνά πάτε με 4 χ.α..ω.;

Και πόσο συχνά ο απέναντί σας πάει επίσης με 4 χ.α.ω.;

2) Οταν ένα ΙΧ κινείται με 50 χ.α.ω. και τρακάρει σε σταθερό σημείο

(κολώνα) ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσει ο επιβάτης που δε φοράει ζώνη στο

ταμπλώ; Με δύναμη 3 τόνων. Μπορείτε εσείς να σηκώσετε 3 τόνους; Ο Πύρρος

Δήμας σηκώνει κάπου 240 κιλά... Είμαστε λοιπόν τόσο ηλίθιοι; Ναι είμαστε.

Αλλά αν ρωτήσεις γύρω σου, όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν να "οδηγάνε"... Ρε δεν

πάμε στο διάολο, λέω εγώ .

3) Όταν οι πίσω επιβάτες δε φοράνε ζώνη ασφαλείας (αλήθεια πόσοι από τους

πίσω επιβάτες φοράνε ζώνη; ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσουν πάνω στους

μπροστινούς; Τα ίδια, με 3 τόνους. Ε, λοιπόν τί νόημα έχει να φοράει ο

μπροστινός επιβάτης ζώνη ασφαλείας, άμα δε φοράει ο πίσω;

4) Οταν η μαμά κρατάει το αγγελούδι της στην αγκαλιά, καθισμένη στο

μπροστινό κάθισμα, ξέρετε με πόση δύναμη θα το συνθλίψει πάνω στο ταμπλώ, αν

γίνει ατύχημα με μόλις 50 χ.α.ω.; Ε, τώρα πια ξέρετε. Με 3 τόνους. Θα

βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων; Οχι; Ε, γιατί το

κρατάτε στην αγκαλιά; Και μή μου πείτε ότι θα το συγκρατήσετε...

5) Λέει ο Ελληνας που τα ξέρει...όλα: "Αμα δε φοράω κράνος, βλέπω καλύτερα

και στο κάτω κάτω μόνο τον εαυτό μου βλάπτω". Αλήθεια; Κλαμένος και

μυξωμένος, πέρα από αηδία είσαι και σκέτη τύφλα. Την τύφλα σου δε βλέπεις.

Αλλά ας το δούμε και αλλιώς. Αν πηγαίνεις με 80 χ.α.ω και φας τη μέλισσα στη μούρη, δεν

είναι πιθανό να προκαλέσεις ατύχημα; Και ποιός θα φταίει τότε; Βλέπεις

λοιπόν που το κράνος δεν είναι μόνο "δική σου υπόθεση";

6) Εχετε δει κάποιους πιτσιρικάδες με φτιαγμένα παπιά που έχουν (για μόδα;

δεν ξέρω) ημιφορεμένο το κράνος, δηλ. το ακουμπάνε μέχρι το μέτωπο, κάπως σαν την

περικεφαλαία του Περικλή; Θα το έχετε δει, δε μπορεί. Το ξέρετε ότι είναι

χειρότερο από το να μή φοράνε καθόλου κράνος; Κι αυτό γιατί το ακουμπισμένο

σαν περικεφαλαία κράνος σε πιθανή

πτώση μπορεί να τραυματίσει τον αυχένα και να είναι αυτό η αιτία που θα

αφήσει τον αναβάτη ανάπηρο. Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που φοράει μεν το

κράνος του αλλά το έχει λυμένο. Αμα είσαι λοιπόν τόσο ανόητος και έχεις το κράνος για

περικεφαλαία ή το έχεις λυμένο, καλύτερα χωρίς κράνος, τόνισε ο Ιαβέρης.

7) Ξέρετε ότι πολλοί γονείς προσπαθούν οι ίδιοι (εν αγνοία τους βέβαια) να

στείλουν τα παιδιά τους στον τάφο; Δείτε πώς. Πραγματικό γεγονός σε ελληνικό

νησί. Ο γιός συλλαμβάνεται μέσα στη νύχτα με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού,

χωρίς κράνος και χωρίς δίπλωμα από την αστυνομία.

Οι αστυνομικοί παίρνουν μέσα στη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι του νεαρού και

ειδοποιούν τους γονείς του. Το επόμενο πρωί πέφτουν από τον πατέρα

τηλεφωνιές σε "παράγοντες" Tου τόπου και η κλήση σβήνεται και το θέμα είναι "λήξαν".

Είναι όμως;

Σε λίγο καιρό ο νεαρός σκοτώνεται με τη μηχανή χωρίς να φοράει κράνος. Τί

έκανε ο πατέρας; Εδωσε το χείριστο παράδειγμα στο γιό του. Με τη στάση του τού είπε:

"Δεν είναι κακό να οδηγούμε ενάντια στον ΚΟΚ, αρκεί να είμαστε σε θέση να

μην τρώμε πρόστιμο και ποινές". Οταν ο πατέρας επιδεικνύει τη ... δύναμή

του σβήνοντας την κλήση του γιού που οδηγεί χωρίς δίπλωμα,του "δείχνει" με ποιόν τρόπο πρέπει

να πορεύεται στη ζωή. Γλύφοντας, παρακαλώντας και κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου

τον εαυτό και τους άλλους. Η παιδεία, επέμεινε ο Ιαβέρης,αποκτάται μέσα από

το σπίτι. Το παράδειγμα των γονιών είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Αλλά οι

περισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι κάκιστα παραδείγματα.

8) Τί είναι για την ελληνική πολιτεία πιο κακό; Το να αποπειραθείς να

κλέψεις λεφτά από μία τράπεζα ή το να αποπειραθείς να δολοφονήσεις κάποιον;

Ε, λοιπόν πιο κακό είναι το πρώτο. Δείτε γιατί: -Αμα σε πιάσουν να κλέβεις

μια τράπεζα, θα πας κατηγορούμενος στα ποινικά δικαστήρια.

-Αμα περάσεις με κόκκινο (άρα στην ουσία άμα αποπειραθείς να

σκοτώσεις κάποιον άλλο που περνάει με πράσινο) πληρώνεις πρόστιμο 700 ευρώ.

Κι άμα "τα έχεις τα φράγκα" και πληρώσεις μέσα σε 10 μέρες, σου κάνουν

ΕΚΠΤΩΣΗ 50% και πληρώνεις 350 ευρώ.

Αμα πας να κλέψεις λοιπόν, πας φυλακή. Αμα πας να σκοτώσεις, πληρώνεις και

με έκπτωση. Μή γελάτε, εμάς αφορούν αυτά.

9) Αλλά η ελληνική πολιτεία έχει μακρά θητεία στην υποκρισία. Τη μέρα που

ψηφιζόταν ο νέος ΚΟΚ, ένα κανάλι την είχε στήσει στην είσοδο του γκαράζ της

Βουλής. Σχεδόν κανένας βουλευτής δε φορούσε ζώνη..... Και πήγαιναν να

ψηφίζουν για να πάει το πρόστιμο για τη ζώνη στα 350 ευρώ! Με έκπτωση 50%,

αν πληρώσεις σε 10 μέρες, βεβαίως....

10) Να πάμε και στην Ελληνική Αστυνομία; Πόσες φορές έχετε δει αστυνομικό να

φοράει ζώνη ασφαλείας στο περιπολικό; Μάλλον ποτέ ή σπάνια. Δηλ. αυτός που

σου δίνει πρόστιμο για μη χρήση ζώνης είναι ο ίδιος παράνομος. Τί να λέμε

τώρα;

11) Ας δούμε όμως και το θέμα της συνήθειας. Κάθε μέρα σκοτώνονται περίπου 3

άνθρωποι από τροχαίο. Πλήρης απάθεια. Το θεωρούμε σαν κάτι φυσικό. Οταν

όμως σκοτώθηκαν 21 παιδιά στα Τέμπη, όλοι μιλούσαν για "εθνική τραγωδία".

Μα αφού σε 7 μέρες θα έχουμε πάλι συμπληρώσει άλλους 21 νεκρούς σε

τροχαία! Κάθε εβδομάδα 21 άνθρωποι (νέοι ως επί το πλείστον) σκοτώνονται

στους δρόμους. Αλλά είπαμε, το έχουμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ.

Μόνο άμα είναι μαζεμένοι σε ένα τροχαίο 21 νεκροί ιδρώνει λίγο τ' αυτί μας. Αλλιώς, χεστήκαμε.

12) Αλλά ας το πάμε και παραπέρα. Πόσοι κάηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου

το 2007; 80 άνθρωποι. Και πάλι ο κοιμισμένος στον καναπέ του Ελλην, ξύπνησε

από το μόνιμο λήθαργό του και μίλησε για "εθνική τραγωδία". Οι 2.500 νεκροί

κάθε χρόνο στα τροχαία τί είναι; Έχει διαφορά ένας άνθρωπος που καίγεται

από έναν που σκοτώνεται σε τροχαίο; Για πείτε μου;

Και κλείνει την κουβέντα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Ερμούπολης ο

Ιαβέρης, ζητώντας να μή χειροκροτήσουμε (γιατί τα χάλια μας δε θέλουν και

χειροκρότημα) και ανακοινώνοντάς μας ένα ουσιαστικό και βαρύ σα σίδερο

"Καληνύχτα σας".