[Roger Waters]

[John Doe]

Roger Waters

Κυριακή 18 Ιουνίου

Teravibe Μαλακάσσα

Δεν ανήκω (ούτε από σπόντα) σε κάποια από τις γενιές που πέτυχαν τους Pink Floyd στην ενεργή δράση, με τον Roger Waters στη σύνθεσή τους. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους έγινε όταν βρήκα τυχαία ένα cd του αδερφού μου, που έγραφε κάτι γα φεγγάρια επάνω, με ένα μαύρο, λιτό εξώφυλλο. Η σχέση μου με τα αγγλικά, σε αυτή την τρυφερή ηλικία, ήταν μηδαμινή. Έβαλα το δίσκο να παίζει από περιέργεια (και με μια διάθεση να πειράξω τα πράγματα του αδερφού μου) και παρόλο που δεν καταλάβαινα για τι μιλούσαν τα τραγούδια, έκατσα και το άκουσα όλο, μονορούφι. Μια ακρόαση που κράτησε 42 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα, ήταν αρκετή για να αλλάξει τη μουσική ζωή μου.

Το ξέρω ότι πρόλογοι σαν αυτόν, ακόγονται αρκετά παρωχημένοι και κλισέ, αλλά όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη τέτοιου μεγέθους, δεν μπορείς να αποφύγεις τα στερεότυπα που σου δημιουργούνται από το δέος. Το οποίο δέος με τη σειρά του είναι αναπόφευκτο για το παιδάκι αυτό που ξαφνικά ξύπνησε σε ένα κόσμο με ρολόγια, ταμειακές μηχανές και περίεργα πρίσματα. Το παιδί αυτό, λοιπόν, οδηγήθηκε την Κυριακή «εις τας εξοχάς» για να θαυμάσει το μεγαλείο μιας μουσικής ιδιοφυίας, με μεγάλες προσδοκίες και με το φόβο, μήπως η μουσική διαδρομή που επέλεξε, αποδειχτεί ότι ξεκίνησε λάθος.

Ο κόσμος στο Teravibe πάρα μα πάρα πολύς! Μερικοί έκαναν λόγο για πάνω από 20.000 άτομα (πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα)! Στον ίδιο χώρο συνωστίζονταν οικογενειάρχες με τα παιδία ανά χείρας, ηλικιωμένοι ροκάδες με το χαμόγελο μικρού παιδιού που ανακάλυψε που κρύβει η μαμά τα γλυκά και «πιτσιρικαρία», νέοι που ενώ δεν έξησαν την ακμή των Pink Floyd, γαλουχήθηκαν με τις μουσικές τους.

Ο Roger Waters εμφανίστηκε ακριβώς στις 9 με μια καταπληκτική ορχήστρα στις επάλξεις και με τη διάθεση να μας ταξιδέψει σε όλη την ιστορία των Floyd, στην οποία υπήρξε πρωτεργάτης. Μια κινηματογραφική οθόνη πίσω του, πρόβαλλε ιστορίες γεμάτες συγκινήση, πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα. Στο δικό του Beirut παρακολουθήσαμε μια αντιρατσιστική ιστορία υπό μορφή κόμιξ! Ακούσαμε τραγούδια από όλους τους μεγαλειώδεις δίσκους του συγκροτήματος, σε μια προθέρμανση που κράτησε πάνω από μια ώρα και μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, τα αυτία μας και τα μάτια μας πλυμμήρησαν με τη Σκοτεινή Πλευρά Του Φεγγαριού. Ο δίσκος παίχτηκε όλος, χωρίς περικοπές, σχεδόν όπως ηχογραφηθήκε πριν από 33 χρόνια! Το κοινό τραγουδούσε συνέχεια και ταυτόχρονα ρουφούσε ότι διαδραματιζόταν στη σκηνή, ώστε να θυνάται κάθε λεπτομέρεια αυτή τη συναυλία. Όταν οι τελευταίες νότες του Eclipse ακούστηκαν, είχα μείνει αποσβολβμένος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το μέγεθος εκείνης της στιγμής.

Μετά από ένα ακατάπαυστο χειροκρότημα, ο Waters ξανανέβηκε στη σκηνή για να πάιξει τραγούδια από The Wall. Δεν έχω ξαναδει σε συναυλία επί ελληνικού εδάφους, 20.000 κόσμο να τραγουδούν τα Another Brick in The Wall και Comfortably Numb. Κάπως έτσι η συναυλία ολοκληρώθηκε, μετά από δυόμιση ώρες (και κάτι παραπάνω). Κάπως έτσι τελείωσε, η καλύτερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Ίσως αυτό να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω αλλιώς την εμπειρία, που βίωσε αυτός ο πιτσιρικάς που καταλάβαινε το μεγαλείο αυτού του περίεργου δίσκου που είχε πέσει στα χέρια του πολλά πολλά χρόνια πριν.

Όσον αφορά τα καθαρά «τεχνικά» μέρη, ο ήχος ήταν υποδειγματικός. Επιπλέον ηχέια που είχαν προστεθεί στο χώρο έδιναν μια τρισδιάστατη μορφή, ενώ κάθε όργανο και κάθε φωνή ακουγόταν ακριβώς στην ένταση που πρέπει! Το μοναδικό μείον της βραδιάς ήταν η μεγάλη αναμονή για να παρκάρουμε, που μα στοίχισε τα πρώτα λεπτά της συναυλίας. Επιτέλους, πότε θα δούμε ένα ικανοποιητικό parking στο Teravibe??? Ακόμα κι αυτό πάντως λίγο μας ενόχλησε. Ο Waters μας αποζημείωσε για όλα!

Το setlist ήταν το εξής (η σειρά δεν είναι ακριβής και πως να είναι δηλαδή? Το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν αυτο!):

In the Flesh

Set the Controls for the Heart of the Sun

Mother

Shine On You Crazy Diamond

Have a Cigar

Wish You Were Here

Southampton Dock

Fletcher Memorial Home

Perfect Sense parts 1&2

Leaving Beirut

Sheep

------------------------------------------------

The Dark Side of the Moon

------------------------------------------------

Happiest Days Of Our Lives

Another Brick in the Wall (pt 2)

Vera

Bring the Boys Back Home

Comfortably Numb

[Remy Fincher]

Κι εμένα ήταν το "The Wall" που με μύησε στους Φλόυντ... ακολούθησαν τα "Dark Side Of the Moon" και το "Wish You Were Here"... τώρα έχω 9 άλμπουμς τους! Αγαπημένο μου παραδόξως είναι αυτό στο οποίο είχε αποχωρήσει ο Γουότερς- το "Momentary Lapse Of Reason".

Πρέπει να ήταν όντως υπέροχα

[blackwing-iril]

[John Doe]

Χμμμ, νομίζω πως από τότε που αποχώρησε ο Waters, το αυγκρότημα "ξεχείλωσε" μουσικά και στιχουργικά... Γενικότερα θεωρώ τον Gilmour πολύ επιδειξιομανή (οκ! φίλε το καταλάβαμε! Παίζεις και γαμώ τις κιθάρες... Κάτι άλλο έχεις να μας πεις?). Όπως και να έχει πάντως, μιλάμε για ένα συγκρότημα που ο πιο "αδιάφορος" δίσκος ισοδυναμεί με τον καλύτερο δίσκο σύγχρονων μεγαθηρίων.

Πέρυσι στο Live8 είχα δακρύσει όταν τους είδα πάλι μαζί στη σκηνή! Αχχχ... Τι να πεις!?