ni-me

Αν έχεις το κλασικό βιογραφικό του γραικού (αγροτικό+στρατό) κάνε αίτηση παντού και πήγαινε όπου σε πάρουν, γιατί είναι σίγουρο ότι οι εναλλακτικές σου στην ελλάδα είναι αστείες, η επιλογή σε μάρανε τώρα που αν μείνεις ελλάδα θα ζεις με γονείς. (μην το πάρεις προσωπικά, για όλους μας ισχύουν αυτά) Με τις αναπόφευκτες εξαιρέσεις, όπου και να πας η εκπαίδευση θα είναι καλύτερη από ελλάδα - το θέμα είναι οι συνθήκες εργασίας (ωράριο κτλ). Αν είσαι ιατρικά ανύπαρκτος (όπως είμαστε όλοι με βιογραφικά ελλάδας) το πιο πιθανό είναι να σε πάρουν έκει που έχει μικρότερη ζήτηση (= χειρότερες συνθήκες, ο majesty το περιγράφει ωραία με τα προς προς diktieren Briefe). Αυτά για την πρώτη σου θέση.Στην συνέχεια, αν αξίζεις και προσαρμοστείς στο σύστημα, μπορείς να προχωρήσεις ανάλογα με ικανότητες και τύχη. majesty Διαφωνώ 100% με αυτό το κείμενο και όχι μόνο με την κάπως υπερβολική τελευταία πρόταση εθνικής ανάτασης (σίγουρα θα υπάρχουυν και άλλες χώρες από τις 300+ του πλανήτη που ασκούν την ιατρική σωστά). ΗΚΓ διαβάζουν και οι χειρουργοί στην γερμανία, μην πιάσουμε τώρα την περιπτωσιολογία. Κατά τα άλλα, το ότι ο ελ χειρουργός δεν χρειάζεται Konsil για να ρυθμίσει σάκχαρο/πίεση είναι ένας από τους λόγους που εγώ τον θεωρώ χειρότερο από τον γερμανό.Είναι από τα μεγαλύτερα αρνητικά του έλληνα γιατρού η εικόνα που έχει για τον εαυτό του και η μανία του να κάνει τα πάντα ξέρει-δεν ξέρει χωρίς να ακούει δεύτερη γνώμη. Μην τρελαθούμε τώρα, η "ρύθμιση" που κάνουν στην ελλάδα είναι του στυλ πάρε ένα γκλουκοφαζ/τενορμίν, "ρύθμιση" που κάνει και ένας φαρμακοποιός στην ελλάδα (μην ξεχνιόμαστε).Δεν πρόκειται για σοβαρή evidence based ιατρική αντιμετώπιση (που αν θες να την κάνεις σωστά δεν έχεις χρόνο να μάθεις τα της δικής σου ειδικότητας, πόσο μάλλον των άλλων) αλλά για εμπειρικές πρωτοβουλίες (ή παπατζιλίκια) που κάποιος θα μπορούσε να αποδώσει σε εθνικά γονίδια ξεροκεφαλίας, εγωισμού κτλ, αν και στην πραγματικότητα οφείλεται μάλλον σε μια θεμελιώδη αρχή άσκησης της ιατρικής που επίσης γεννήθηκε στην ένδοξη χώρα μας, σύμφωνα με την οποία όσο λιγότερο παραπέμπεις τον ασθενή, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να σου φάνε το πελατάκι. Και, τέλος πάντων, αν εγώ είχα σάκχαρο η πίεση θα ήθελα να μου τα ρυθμίσει κάποιος που έχει πιστοποιημένη γνώση σχετικά και όχι κάποιος άσχετης ειδικότητας. Εγώ πάντως θα έλεγα 2 κλάσεις κατώτεροι. Είναι βέβαια αλήθεια ότι ο έλληνας έχει περισσότερες γνώσεις, τηλεπαιχνιδιακού χαρακτήρα όμως, εξ αιτίας του πανάθλιου εκπαιδευτικού συστήματος που βασίζεται στην παπαγαλία. Μπροστά στον ασθενή όμως ο έλληνας απόφοιτος δεν μπορεί να σταθεί καλά (παρόλο που μπορεί να πει 25 αίτια παγκρεατιτιδας) γιατί στην εκπαίδευση του δεν έχει οργάνωση, συνήθως δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του συστηματικά, η κλινική εκπαίδευση (όταν είναι κλινική και δεν είναι καθόμαστε δίπλα στον ασθενή και αμπελοφιλοσοφούμε για κρέσεντο-ντεκρεσέντο καρδιακούς ήχους και άλλα εξωτικά φρούτα επί 20' την στιγμή που τον ασθενή ακούμε για 2" μαζί με άλλους 10) είναι τυχάρπαστη, χωρίς Standardization αλλά βασικά βασισμένη στο πού θα πέσεις, πόσο θα βαριέται ο άλλος κτλ. Εκτός αυτού, ο έλληνας απόφοιτος είναι αναλφάβητος στην έρευνα, γεγονός που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να του στοιχίσει.Πάντως χαλαρά τελειώνεις ελ πανεπιστήμιο χωρίς να έχεις διαβάσει 1 paper, χωρίς να έχεις παρουσιάσει 1 ασθενή κανονικά. Σχετικά με την επάρκεια, δες τι και πόσες εξετάσεις δίνουν οι γερμανοί και τι οι έλληνες (Staatsexamina, PJ, Famulatur κτλ οι γερμνανοί, πιέσεις στην έδρα να περνάει τουλάχιστον το 80%, παρακάλια να γίνει το 3,5 4,οπότε αν γίνει 4 κάντο 5 στην ελλάδα, αντιγραφή της πουτάνας (με το συγχώριο). Τέλος πάντων, εγώ πιστεύω ότι τα ελ παν/μια είναι τα χειρότερα στην δύση και ότι ο μέσος έλληνας απόφοιτος δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στο εξωτερικό επαγγελματικά (όχι μόνο στην ιατρική).Όσοι το καταφέρνουν, είναι επειδή έκαναν κάτι παραπάνω με δική τους πρωτοβουλία και γενικά ξεφεύγουν από τον μέσο όρο (όχι απαραίτητα σε βαθμούς -αυτό είναι το λιγότερο- , αλλά σε άλλα χαρακτηριστικά όπως συνέπεια, σοβαρότητα, λήψη πρωτοβουλιών, απουσία κακομοιριάς κλτ). Δεν είναι τυχαίο ότι στην κριτική εναντίον του ελ παν/μιου, οι υπερασπιστές φέρνουν σαν τελευταίο επιχείρημα το ότι αν θέλεις και το κυνηγάς, μαθαίνεις - αυτό όμως μας λέει κάτι για τους ίδιους, όχι για την ποιότητα του παν/μιου. Γενικά, όσοι δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή, ας το ξανασκεφτούν πριν φύγουν για το εξωτερικό.

Το ότι έχεις σπουδάσει και δουλέψει 5 χρόνια στην Γερμανία πράγματι σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς εκ μέρους του συνόλου των γερμανών γιατρών και έτσι να μαθαίνουμε και εμείς οι άσχετοι τι αυτοί πιστεύουν.Σε ευχαριστούμε (οι έλληνες γιατροί) για την προσφορά σου. Και αφού λοιπόν οι γερμανοί γιατροί (sic), αλλά και εσύ, κάνετε αυτές τις διαπιστώσεις, επέτρεψε μου να ρωτήσω, τόσο εσένα, όσο και τους γερμανούς γιατρούς: Προτείνετε την κατάργηση των DRG; Κρίμα πάντως που καταλαβαίνω ελληνικά με συνέπεια να διαβάζω αυτά που διαβάζω (κυρίως όσον αφορά του ύφος σου). Πάντως μην αφήνεις τον εγωισμό μου να σταθεί εμπόδιο στην ανάπτυξη των θέσεων σου - πέστα εσύ και μπορεί αν βρεθεί κανένας μη εγωιστής να αλλάξει γνώμη.

Γιατί; (είσαι και σίγουρος μάλιστα! ) Μια ορθολογική οργάνωση του συστήματος δεν είναι για το καλό των ασθενών; Ξέρω ότι το σύστημα έχει τις αδυναμίες του, αλλά συνολικά βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση. Σύγκρινε το με το χάος που επικρατεί στην ελλάδα, που δεν έχει τέτοιο σύστημα - διαγνώσεις στυλ "σύνδρομο φον ξέρω και 'γω τι", νοσηλεία ασθενούς για παρκάρισμα, τα ταμεία δεν ξέρουν πού πατάν και πού πηγαίνουν και τόσα άλλα. Κατ'αρχήν, οι σοβαροί και υπεύθυνοι οικογενειακοί γιατροί φυσικά και τα διαβάζουν, όχι κάθε λεπτομέρεια φυσικά, αυτά που τους ενδιαφέρουν όμως ναι. Έπειτα, εγώ δεν εξέφρασα γνώμη, σχετικά με το αν η εκπαίδευση είναι καλή ή κακή. Εσύ όμως μας λες ότι είναι κακή. Πώς το στηρίζεις αυτό; Εσύ μόνο εξιτήρια γράφεις, δεν κάνεις τίποτα άλλο; ICU-Neuro Ιδανικό δεν είναι, το ότι απαιτεί ατομική προσπάθεια όμως δεν είναι ένα από τα αρνητικά του. Γνωρίζω μια χώρα στην οποία δεν απαιτείται απολύτως καμία ατομική προσπάθεια στην ειδικότητα και δεν πιστεύω ότι εκεί είναι καλύτερα...

Τι εννοείς ελληνική ζωή (εκτός από τις καφετέριες); Για το άλλο που λες ανθρωποκεντρική γιατί δίνει έμφαση μάλλον στον χρόνο και το γραφειοκρατικό-ηλεκτρονικό σύστημα (δηλ πως, πότε και τι θα καταχωρηθεί στο κομπιούτερ) διαφωνώ, θεωρώ ότι αυτό είναι από τα πιο θετικά πράγματα στην γερμανία. "Ανθρωποκεντρική" προσέγγιση δεν είναι να αερολογείς με τον ασθενή λέγοντας "όλα θα πάνε καλά" κτλ, αλλά να μπορείς να γράψεις ένα σωστό εξιτήριο/ ιατρική αναφορά, από το οποίο οι άλλοι συνάδεφλοι (οικ. γιατρός, άλλες ειδικόητες) να μπορούν να βγάλουν άκρη και να κατατοπιστούν σχετικά με τον ασθενή, ώστε να συμβάλλεις ουσιαστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος του. Στην ελλάδα -που δεν έχει το αντίστοιχο ηλεκτρονικό-γραφειοκρατικό σύστημα- , ακόμα και αν οι γιατροί είναι επικεντρωμένοι στον άνθρωπο (άκου φράση τώρα, τες πα), συνήθως κανένας δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς έκαναν και κυρίως γιατί και αυτό είναι πολύ περισσότερο εις βάρος του ασθενούς, ακόμα και αν ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει.

δεν μπορώ να δω ποια είναι γιατί δεν παίζει live ράδιο σε αυτό το computer, είναι μόνο για επιστημονικούς σκοπούς χαχαχα ενδιαφέρουσα διασκευή είναι των last drive αλλά πολύ μακράν η καλύτερη ever είναι των Cowboy Junkies, imho

Aυτό για όσους νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι λέει εξαιτίας των αγγλικών... Τέλος πάντων, το μόνο από αυτά που γράφεις που αξίζει να απαντηθεί είναι αυτό που αντιγράφεις: Η άκομψη αυτή φράση του παμούκ (οι άλλοι πρέπει να διαπιστώσουν αν έχεις καλύτερη ανατροφή, όχι να τους το λες εσύ) έχει όντως μια σωστή βάση. Το να την παπαγαλίσεις και να την εφαρμόσεις ίδια στην χώρα μάς είναι λάθος. Οι κοινοί τούρκοι στους οποίους αναφέρεται ο Παμούκ είναι φορείς μιας μακραίωνης λαϊκής παράδοσης την οποία θα ήταν λάθος κάποιος να απορρίψει ή να περιφρονήσει συνολικά. Εμείς όμως δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο σήμερα στην ελλάδα. Είναι άλλο πράγμα να κοροϊδεύεις την ενδυμασία των λαϊκών τούρκων (παρόλο που επιμέρους στοιχεία οπωσδήποτε είναι καραγκιόζικα) που αποτελούν συνέχεια κάποιας μακραίωνης παράδοσης και άλλο να κοροϊδεύεις την ενδυμασία που κοροϊδεψα εγώ (π.χ. ντύσιμο για μπουζούκια στις 8 το πρωί), η οποία δεν έχει πολιτιστικό βάρος. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πάντως και ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να το σχολιάσω. Σύμφωνα με αυτά που λες, είτε κάποιος θα ανήκει στην λαϊκή τάξη - οπότε είνια "άνθρωπος του λαού" (τίτλος τιμής) - είτε στην αυθεντική(!) μεγαλοαστική τάξη - οπότε (εξαιτίας σπουδαίας ανατροφής) θα σέβεται τον λαό και δεν θα τον ειρωνεύται.Όσοι ειρωνεύονται (εννοώ εδώ την πετυχημένη ειρωνεία, που είναι η πιο σκληρη μορφή κριτικής) ή σατιρίζουν τον λαϊκό άνθρωπο, είναι κατά φαντασίαν μεγαλοαστοί, θλιβεροί λακέδες κτλ. Με άλλα λόγια, κακή κουβέντα για τον λαό δεν μπορεί να πει κάποιος. Αυτό όμως, αγαπητέ ptca, ονομάζεται λαϊκισμός. Και βάση του λαϊκισμού αυτού είναι και η άλλη παραδοχή που κάνεις, ότι ο λαός και ο "λαϊκός άνθρωπος" είναι ένας, ομοούσιος και αδιαίρετος.Η παραδοχή έχει βάση μόνο σε (ήμι)αγροτικές κοινωνίες, σαν και αυτή στην οποία αναφέρεται ο παμούκ (αν και δεν ξεφεύγει ο ίδιος από τον λαϊκισμό, όταν ψέγει τους τούρκους διανοούμενους που ειρωνεύονται την υγιεινή του λαού - τι να κάνουν δηλαδή να επαινέσουν την βρωμιά επειδή είναι λαϊκή; ) Σε αστικές κοινωνίες ωστόσο (όπως είναι η ελληνική από την γενιά μας και έπειτα) η έννοια του λαϊκού κια του λαϊκού πολιτισμού αλλάζει - πιο σωστά, μιλάμε πλέον για pop culture. Ο λαϊκός πολιτισμός δεν είναι κάτι αναλλοιώτο μέσα στον χρόνο που πρέπει να λατρεύουμε (εκτός και αν είμαστε σνομπ ψεύδοπροοδευτικοί).Ο λαϊκός πολιτισμός αλλάζει και μεταβάλεται διαρκώς, είναι κάτι ζωντανό. Αυτά που εσύ (και οι γραφικοί που σατιρίζω στο προηγούμενο ποστ μου) θεωρούν λαϊκό πολιτισμό (φορεσιές, κλαρίνα, παρελάσεις κτλ), στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι τέτοιος. Ήταν τέτοιος, όσο εξέφραζε αυθεντικά τους ανθρώπους του λαού.Τον 19ο αιώνα το να ντυθεί μια ελληνίδα καραγκούνα ήταν τοπ σικ και ένιωθε ωραία και άνετα με αυτό - σήμερα το να βλέπουμε τους συμμαθητές μας ή τα παιδιά μας ντυμένους τσολιάδες και σουλιώτισσες είνια σαν να τους βλέπουμε ντυμένους μπάτμαν ή κολομπίνα ή βασίλισσα της νύχτας: οι φορεσιές αυτές δεν εκφράζουν την καθημερινότητα του σημερινού έλληνα και συνεπώς δεν είναι λαϊκές (σήμερα εννοώ).Γι αυτό εξάλλου σήμερα με το παραδοσιακό τραγούδι, τις παραδοσιακές φορεσίες κτλ ασχολούνται επιστήμονες (μουσικολόγοι, κοινωνικοί ανθρωπολόγοι κτλ) και πάντως όχι οι "λαϊκοί τύποι" του σήμερα. Το ίδιο ισχύει και για τις παρελάσεις: όταν πρωτοεμφανίστηκαν οπωσδήποτε είχαν νόημα, στο πλαίσιο του φασισμού (μην ξεχνάμε ότι ο φασισμός ήταν από τις πλεόν λαοφιλείς πολιτικές ιδεολογίες σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας). Σήμερα έχουν καταργηθεί, όπως και τα θρησκευτικά πχ. Διότι η κατάργηση δεν είναι η υπογραφή ενός υπουργού: η κατάργηση τους είναι de facto και είναι φυσικά η γελοιοποίηση τους.Η bolywoodοποίηση της ιστορίας (διότι αυτό ακριβώς είναι η παρέλαση) δεν εκφράζει την λαϊκή ψυχή ή τον λαϊκό άνθρωπο: είναι ένας χαβαλές που ελάχιστοι παίρνουν στα σοβαρά - ο άλλος συμμετέχει για να καμαρώσει το παιδί του, ο άλλος για να χάσει μάθημα, ο άλλος για να βγάλει λόγο μπας και τσιμπήσει καμμιά ψήφο, η άλλη για να καυλώσει τον κόσμο, ο/η άλλη/ος γιατί με το να κρατάει την σημαία ικανοποιεί την ματαιδοξία της/του και γενικά σε δουλειά να βρισκόμαστε. Εν τω μεταξύ η ψυχή του λαού χτυπάει αλλού, σε αυτό που σήμερα συνιστά λαϊκό πολιτισμό: στα συνοικιακά μπιλιαρδάδικα/ηλεκτρονικάδικα του '80, στα προπατζίδικα, στην μπάλα, στους last drive, στο περιοδικό pixel, στην ελληνική τσόντα, στο αν κλαμπ (υπάρχει ακόμα; ), στους maidenάδες κτλ Ενώ λοιπόν προσπαθείς να υπερασπιστείς τον λαό και τον "λαϊκό άνθρωπο", αγαπητέ ptca, μένεις τελικά με ένα απολιθωμένο μουσειακό έκθεμα, το οποίο μάλιστα από φόβο μην προσβάλεις ή καταστρέψεις, ανέχεσαι να σαχλοποιείται (όπως πχ στις παρελάσεις), την στιγμή που ο πραγματικό λαϊκός πολιτισμός περνάει κάτι από την μύτη σου, μάλλον χωρίς να πάρεις χαμπάρι, ή όπως λέει και ο στίχος: Το ‘παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου, μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει: «Πού να σου εξηγώ…» Πάνω στο κέφι εν τω μεταξύ, παραβαίνω την αρχή μου να μην μιλάω για μπάλα:

Αν μας θυμίζουν κάτι οι παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, αυτό είναι ότι η ελλάδα είναι το bollywood της ευρώπης. Βασικά στις παρελάσεις μπορείς να βρεις όλους τους γραφικούς του βαλκανικού τσίρκου που είναι η ελλάδα: ψευδό-γκόμενες ντυμένες και βαμμένες για μπουζούκια στις 8 το πρωί, αγορία με ζελέ στο μαλλί, καυλόσπυρα και ντύσιμο σερβιτόρου, τοπικό βλαχοδήμαρχο/ φιλόλογο/πολιτκό με κουστούμι από τα glou και ψευδοδερμάτινο παπούτσι boxer που προεξέχει ο κάλος να βγάζει επικο-λυρικό λόγο/παραλήρημα για ηρωισμό/αυταπάρνηση/δόξα/λεβεντία την στιγμή που η ζωή του περιγράφεται 100% από τους γνωστούς στίχους: But in the town, it was well known When they got home at night, their fat and Psychopathic wives would thrash them Within inches of their lives. Αγαπημένα μου hits είναι επίσης οι τσολιάδες με τα αποκριάτικα πιστόλια+τσαρούχια που στέλνουν sms, οι σουλιώτισσες με την φράτζα και το μέηκ-απ (τώρα υποθέτω θα έχουν και κανά piercing, στην εποχή μου που τέτοια τύχη...), οι μανάδες με τα οιδήματα στα πόδια και τις ιδρωμένες μασχάλες που σπρώχνουν και πατάνε τον κόσμο για να δούνε "το παιδί" να περνάει (συννεφάκι πάνω από το κεφάλι τους με την σκέψη σαν στα κόμιξ: "πότε θα δω τον δω γιατρό ") ενώ ο άντρας τους προσπαθεί να μπανίσει κανά μπούτι από τις μαθήτριες, τα σκουπίδια μετά την παρέλαση: πλαστικές ελληνικές σημαίες made in china τσαλακωμένες δίπλα σε κοκά-κόλες και σακούλες ΑΒ βασιλόπουλος και τόσα άλλα... Πάντως είναι αλήθεια ότι η ζωή ξεπερνάει την τέχνη σε φαντασία. Γιατί ποιο έργο τέχνης θα μπορούσε να πει περισσότερα για την σημερινή ελλάδα από ένα ασυντόνιστο και ασυνάρτητο σχολείο που περελαύνει (σικ) υψώνοντας την ελληνική σημαία στο πλήθος που παραληρεί ή χασμουριέται σε ένα δρόμο γεμάτο λακούβες, με μισοσβησμένη διαγράμμιση, με ανύπαρκτα ή κατεστραμμένα πεζοδρόμια, βρώμικα αυτοκίνητα παρκαρισμένα όπου νάναι και στο φόντο (πίσω από την ελληνική σημαία που κυματίζει) ο κλασσικός πράσινος ανοιχτός σκουπιδοτενεκές, καμάρι της πόλης μας, με τις γαλάζιες και ροζ πλαστικές σακούλες, γεμάτες με κουτιά από πίτσες, φλούδες πορτοκαλιών, κουτάκια άμστελ και τα αδέσποτα φουλ στα τσιμπούρια τριγύρω. Και όλα αυτά βέβαια γίνονται για τον μοναδικό λόγο που γίνεται κάτι στην ελλάδα: για να χάσουμε μάθημα (φανταστείτε για τι συμμετοχή θα μιλάγαμε αν η παρέλαση ήταν σάββατο -με μάθημα κανονικά παρασκευή κ δευτέρα- και η πορεία γινόταν σαν έξτρα ώρα αφού τελειώσει κανονικά το πρόγραμμα και όχι στην ώρα των θρησκευτικών, μαθηματικών κτλ) εγώ πάντως αυτό που θυμάμαι από τα χρόνια εκείνα είναι ότι αφου τελειώναμε, τρώγαμε ένα σουβλάκι από τους πανταχού παρόντες τύπους που φοράνε καπελάκια chicago bulls με την τσίγκινη ψησταριά και το κίτρινο μπουκαλάκι για λεμόνι (με το πράσινο καπάκι) που εμφανίζονται όπου μαζεύεται κόσμος, παίζαμε ηλεκτρονικά ( δυστυχώς έχουν χαθεί αυτά τα ύπερ-καλτ συνοικιακά μαγαζία των 80ς early 90s - αντικαταστάθηκαν από τα άχρωμα ψευδοκυριλέ ίντερνετ-καφέ με ονόματα τύπου matrix) και μετά κυνηγάγαμε (με άλλοτε άλλη επιτυχία) τα γκομενάκια με τα καλτσόν, τα μίνι και τις γόβες της μαμάς τους (τότε - τώρα υποθέτω θα έχουν δικές τους από τα 12 ακόμα).... τι μου θύμησα τώρα... και αφού δεν μπορώ να βάλω εικόνες από την γ' (με όλες τις πιθανές σημασίες, ακόμα και αυτή που προκύπτει αν προσθέσεις ένα "τα" στο τέλος) κατηγορία, πάρτε από την β' - για να μαθαίνουν οι νεότεροι κια να θυμούνται οι παλαιοί:

Το μότο μου:

κομματάρα. Συνειρμικά μου ήρθε άλλο αριστούργημα: Bela Lugosi's Dead White on white translucent black capes Back on the rack Bela Lugosi's dead The bats have left the bell tower The victims have been bled Red velvet lines the black box Bela Lugosi's dead Undead undead undead The virginal brides file past his tomb Strewn with time's dead flowers Bereft in deathly bloom Alone in a darkened room The count Bela Logosi's dead Undead undead undead ΥΓ. Κατά την γνώμη μου μέγιστο επίτευγμα των Smiths είναι φυσικά το There Is a Light That Never Goes Out

Φίλε μου, 1ον: ΕΛΕΟΣ με την ερώτηση "παιδιά είναι εύκολα γερμανία;" που γίνεται αντίστοιχα 1 φόρα/100 ποστ σε κάθε τόπικ εξωτερικού. Μου θυμίζει το άλλο μέγιστο φιλοσοφικό πρόβλημα των νεανικών/φοιτητικών μας χρόνων: "Παιδιά θα γαμήσουμε ( στην 5ήμερη/όταν γίνουμε φοιτητές/ στην μύκονο με την σχολή κτλ); Προτείνω στους αδμιν να βάλουν την παρακάτω παράγραφο με γραμματοσειρά 50 disclaimer στην ενότητα εξωτερικό γενικά: Δεν υπάρχει τρόπος να πει κανείς αν είναι δύσκολο ή όχι να κάνεις ειδικότητα. Σε σχεδόν οποιαδήποτε χώρα της υδρογείου (με εξαίρεση καμμία Β.Κορέα/ Αφγανιστάν) είναι εφικτό να κάνεις ειδικότητα.Το αν θα συμβεί κιόλας εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, ώστε η γενίκευση να είναι αδύνατη.Η μόνη γενίκευση που μπορεί ίσως να γίνει, είναι ότι όποιος ασχοληθεί σοβαρά, επίμονα και υπεύθυνα με το θεμά, έχει και λίγη τύχη, θα κάνει ειδικότητα και σε ΗΠΑ και σε γερμανία και σε αγγλία κ παντού.Τέλος πάντων, αυτός ο οποίος: - έχει απλά ένα πτυχίο από ιατρική ελλάδας - δεν μιλάει πολύ καλά την γλώσσα της χώρας υποδοχής (πχ για γερμανία πήρε μιτελστούφε στο γυμνάσιο και από τότε αουφβιντερζεεν ή μάλλον τσους) - δεν έχει κλινική εμπειρία - δεν έχει (σοβαρή) ερευνητική εμπειρία - είναι γκαντέμης έχει και τις λιγότερες πιθανότητες, δηλ. για αυτόν είναι πιο δύσκολο (όχι όμως αδύνατον). Απο εκεί και πέρα, ό,τι αλλάζει στην παραπάνω εξίσωση, αλλάζει και τον βαθμό δυσκολίας, σύμφωνα με τους νόμους της κοινής λογικής. Κατά τα άλλα, μην το κουράζετε το θέμα.Πάρτε την απόφαση, σηκωθείτε να πάτε στην χώρα προορισμού και παλέψτε το.Αν μετά από 1-2 χρόνια είστε ακόμα εδώ (που λένε και τα ξύλινα σπαθιά) να ρωτάτε "γερμανία ή αγγλία", είναι δύσκολα τα εμαρσιπι κτλ, μάλλον πρέπει να εγκαταλείψετε την ιδέα. Για κουράγιο -και για να κάνω ένα διάλειμμα από τις αφίσες καράτε/ σοφτ πορνό που βάζω στην γενικά αρθρογραφία- , αφιερώνω: μια πιο συμβολική αφίσα, πολυ πετυχημένη κατά την γνώμη μου: Βασικά η μετανάστευση (διότι περί αυτού πρόκειται) ποτέ δεν ήταν εύκολη, αλλά αυτό δεν εμπόδισε ποτέ κανένα μετανάστη. Για τα άλλα που ρωτάς τώρα: Τι άλλο περισσότερο να έχουν δηλαδή; γλώσσα/εξοικείωση με το σύστημα/ διδακτορικό δεν σου φτάνουν; Πάντως πολλοί (νομίζω περισσότεροι από οπουδήποτε αλλού) έχουν διδακτορικό ( γενικά στην γερμανία μπορείς να ξεκινήσεις δ από φοιτητής ακόμα (αν και δεν πρόκειται να δεις το φως της μέρας έτσι από το διάβασμα), οπότε πολλοί αμέσως μετά το πτυχίο παίρνουν και το Dr.med. Υπάρχουν και διδακτορικά που πληρώνεσαι, ναι, αλλά συνήθως είναι τζάμπα/χαρτζιλίκι (βέβαια μπορείς να ψάξεις και για υποτροφία) Μπορείς θεωρητικά να το συνδυάσεις με ειδικότητα (στην περίοδο του γραψίματος), αλλά πρακτικά μάλλον όχι (ιδίως αν ξεκινάς ειδικότητα από το 0) Είναι λάθος να σκέφτεσαι το γερμανικό σύστημα με όρους ελληνικού. Το σύστημα της ελλάδας είναι μοναδικό στον κόσμο νομίζω (κρατάω βέβαια μια επιφύλαξη για ΕΣΣΔ/ κομμουνιστική Πολωνία κτλ που μάλλον είχαν κάτι παρόμοιο). Στην γερμανία όποιο νοσοκομείο θέλει γιατρό, βάζει μια αγγελία εδώ ή στην σελίδα του ιατρικού συλλόγου που έχει λινκαριστεί σε προηγούμενο ποστ. Άλλες λένε ξεκάθαρα, για 2 χρόνια πχ τον θέλουμε τον δόκτωρα. Άλλες (οι πιο πολλές νομίζω) το αφήνουν στο φλου - σε αυτές στο γράμμα που θα στείλεις λες περίπου πόσο θες και σου απαντάνε. Καλή επιτυχία!

Ευχαριστώ παιδιά για την απάντηση! Έτυχε να γνωρίσω στην γερμανία κανά δύο χειρουργούς που είχαν τελειώσει την ειδικεύση στην ελλάδα και μου είπαν ότι ήρθαν γερμανία για κάνα χρόνο για "να μάθουν να χειρουργούν" (δικά τους λόγια) και παραξενεύτηκα, νόμιζα ότι αυτό το μαθαίνεις στην ειδικότητα.

Απορία: για χ ειδικότητες λέει ότι οι γιατροί πρέπει να καταθέσουν συγκεντρωτικό πίνακα επεμβάσεων. Όσοι ειδικεύονται στην ελλάδα, το κάνουν αυτό επίσης (έχουν δηλαδή κ αυτοί τέτοιο πίνακα); Δεν κάνω χ ειδικότητα, απλή απορία είναι

Καλά μιλάς σοβαρά; δηλ. έκανες άγονο (άρα μετράει από τώρα η αναμονή για το β΄ μέρος), θα κάνεις 2 χρόνια παθολογία και θα έχεις και άλλα 4 αναμονή; Καλά πόση αναμονή έχει η ενδοκρινολογία δηλαδή; έχουμε ξεφύγει εντελώς μου φαίνεται Κατά τα άλλα κάνεις το λογικό και κατανοητό λάθος να σκέφτεσαι ελληνικά για το γερμανικό σύστημα. Επαναλαμβάνω, δεν ισχύει εδώ ό,τι και στην ελλάδα, δηλ. ντε και καλά να κάνεις πρώτα την παθολογία και μετά το β' μέρος. Εδώ μπορείς να έχεις μόλις τελειώσει το παν/μιο και να ξεκινήσεις σε ενδοκρινολογική κλινική.Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να το απαγορεύει.Αν ο διευθυντής κρίνει ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις (ή απλά είσαι ο μόνος υποψήφιος), θα σε πάρει. Τώρα, αν θες να πάρεις το τίτλο τον τίτλο του ειδικού ενδοκρινολόγου στην Γερμανία, όντως πρέπει να σε προβληματίσει αν θα σου αναγνωρίσουν ό,τι έκανες στην ελλάδα ή θα σου πουν να τα ξανακάνεις. Δύσκολο να απαντήσει κάποιος κατηγορηματικά σε αυτό.Μάλλον πρέπει να απευθυνθείς σε γερμανικό ιατρικό σύλλογο, δείχνοντας τους ακριβώς τι έχεις κάνει (δεν είναι είμαι σίγουρος για το "αφού είναι ΕΕ, τα αναγνωρίζουμε").Βέβαια δεν έχω βρεθεί στην θέση σου και δεν μπορώ να απαντήσω σίγουρα - αν κάποιος άλλος ξέρει κάτι παραπάνω...

Δεν είναι όπως στην ελλάδα τυφλοσούρτης που πρέπει να κάνεις πρώτα την παθολογία και μετά το ειδικό μέρος.Εδώ απλά κάνεις αιτήσεις όπου θες και αν σε πάρουν, σε πήραν. Στην περίπτωση σου, κάνε αιτήσεις μόνο σε κλινικές ενδοκρινολογίας, ή σε παθολογικές που έχουν schwerpunkt ενδόκρινο.Το πιο πιθανό είναι να βρεις κάτι, αν έχεις προϋπηρεσία σε παθολογία. Την ερώτηση σου αν αναγνωρίζεται η παθολογία της ελλάδας δεν την κατάλαβα. Εσύ θες να πας εκεί και να κάνεις κάνα 2 χρόνια ενδοκρινο μέχρι να ανοίξει η θέση στην ελλάδα, όπου θα τελειώσεις. Τι σε νοιάζει αν θα στην αναγνώρισει το γερμανικό κράτος; αφού στην ελλάδα θες να πάρεις τον τίτλο του ειδικού. ΑΝ εννοείς αν μετράει στο CV, φυσικά θα μετρήσει - αλλά αυτό είναι σχετικό: αν δεν έχουν κανένα άλλο υποψήφιο, θα σε πάρουν κ μόνο με αγροτικό, αν έχουν άλλο υποψήφιο με καλύτερο βιογραφικό, θα πάρουν αυτόν.

Δεν έχω ιδέα τι παίζει στις χιερουργικές ειδικότητες, θέλω να απαντήσω στην β' ερώτηση και γενικά στις ερωτήσεις του στυλ "παιδιά πού είναι το καλύτερο νοσοκομείο για... " Η απάντηση είναι εξής: Δεν υπάρχει "καλύτερο νοσοκομείο για...". Η Γερμανία είναι σοβαρό κράτος και αν σου δώσει ένα χαρτί που λέει ότι είσαι ειδικός πλαστικός-γαστρεντερολόγος-ψυχιάτρος-κ/χ κτλ, θα είσαι αυτό που δηλώνεις (το λέω αυτό, γιατί στην ελλάδα πχ. μπορεί το κράτος να σε βαφτίσει ν/χ με γνώσεις τριμηνίτη). Τώρα, από εκεί και πέρα, η μια κλινική έχει καλύτερες εγκαταστάσεις, η άλλη χειρότερη ωράρια, η τρίτη είναι σε τοπ πόλη, στην τέταρτη έχει ένα πολύ καλό Oberarzt που βοηθάει, στην πέμπτη ένα μαλάκα, στην έκτη το κλίμα δεν είναι πολύ καλό....τρέχα-γύρευε. Αυτό που θέλει να κάνει το 90% των ελ είναι είτε να επιστρέψει και να ανοίξει γιατρείο (κ να χειρουργει σε ιδιωτική κλινική) είτε να μπει στο δημόσιο. Ε, αυτά που χρειάζεσαι για τα παραπάνω θα τα μάθεις όπου και αν πας (εκτός πια κ αν πέσεις στην περίπτωση). Απλά φρόντισε να βρεις ένα νοσοκομείο που να ασχολείται με αυτό που θα κάνεις (δηλ. ποιο το νόημα να πας σε μεγάλη παν/κη κλινική και να κάνεις επεμβάσεις που δεν θα κάνεις ποτέ αν ανοίξεις γιατρείο; ). Μπες στο ίντερνετ (όλα τα νοσοκομεία έχουν ιστοσελίδα) και δες αν αυτά που κάνουν στο νοσοκομείο που θες να κάνεις αίτητηση ταιριάζουν με τα σχέδια σου. Καλά, αν σκέφτεσαι για ΕΣΥ μετά, δεν το συζητάω, όπου βρεις πήγαινε, ούτως ή άλλως κανείς δεν θα σου ζητήσει να έχεις γνώσεις - αν μάλιστα έχεις έξτρα γνώσεις και τις εφαρμόσεις το αποτέλεσμα θα είναι να κάνεις εχθρούς στην κλινική. Τώρα για ιδιωτή, το "πού είναι το καλύτερο" συνήθως σημαίνει τι θα χτυπάει καλύτερα στην ταμπέλα/κάρτα μου.Σε αυτή την περίπτωση, να επιλέξεις βάσει πόλης, δηλ. πήγαινε σε μια πόλη που είναι γνωστή και έχει πάει ο άλλος για ψώνια και έχει πει το κλάσσικ "πω πω πω πολιτισμός ρε παιδί μου η Στουτγκάρδη, όχι σαν και εμάς". Δες το πρακτικά: αν εσύ δεν ξέρεις πού είναι η τοπ κλινική πλαστικής στην γερμανία, θα ξέρει ο υποψήφιος ασθενής σου; Οπότε μεταξύ Βερολίνου και Bad Tölz ξέρω εγώ, προτίμησε το πρώτο ακόμα και αν στο δεύτερο έχει τον τοπ καθηγητή (που κλασικά θα εξειδικεύται σε κάτι εκτός ελληνικής πρωτοβάθμιας πραγματικότητας και δεν θα τον ξέρει κανείς στην ελλάδα ακόμα και αν έχει νόμπελ). Τώρα αν σε ενδιαφέρει η πανεπιστημιακή καρριέρα και συνεπώς ένα τοπ διδακτορικό, ψάξε στο ερευνητικό αντικείμενο σου τους γερμανούς που δημοσιεύουν στα πιο σημαντικά περιοδικά και δες σε ποια ισντιτούτα/πανεπιστήμια είναι και χτύπα εκεί την πόρτα. Γενικά στην Γερμανία η έρευνα είναι σε καλό επίπεδο (π.χ. το φετινό νόμπελ το πήρε ένας γερμανός ογκολόγος στην Heidelberg ), αν και δεν μπορώ να ξέρω σε κάθε ειδικότητα τι παίζει.