[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Sympathy for Lady Vegeance

[ho·mun·cu·li]

Το τριτο αυτο μερος της τριλογιας της "εκδικησης" στεκεται καπου αναμεσα στα αλλα δυο. Δανειζεται στοιχεια κ ηθποιους κ ερχεται να ολοκληρωσει εναν κυκλο που δεν ξερω αν μπορει ποτε να ολοκληρωθει. Λιτος ο Κορεατης σκηνοθετης σε σχεση με αλλους Ασιατες δημιουργους, αγγιζει σχεδον την δυτικη ματια , αν η τεχνη κ η αισθητικη της τεχνης πρεπει να μπαινει σε τετοιου ειδους καλουπια, που προσωπικα μ αφηνουν αδιαφορη.

Η ιστορια απλη: ΜΙα γυναικα, η Lee Geum-Ja μπαινει φυλακη στα 19 της για εναν φονο που δεν διεπραξε. Θα παραμεινει φυλακισμενη για 13 χρονια. Στην αρχη θα την αποκαλουν "η καλοκαρδη Τζεουμ" κ στη συνεχεια "η μαγισσα Τζεουμ", φερνοντας μας στο νου ποσο κοντα ειναι μεσα μας ολα αυτα. Η ηρωιδα ακροβατει αναμεσα στον καλο,αγαθο, αγνο εαυτο της κ στο διδυμο κακο, εκδηκιτικο, μοχθηρο, ανελεητο "εγω" της. Ολα μεσα της συνυπαρχουν ταυτοχρονα...αξεδιαλυτα..Την ιδια ακριβως στιγμη "παρθενα" κ "πορνη". Ειναι αθωα για το εγλημα που την κατηγορουν, μα οχι ακριβως αθωα. Ειναι δικαιος ο θυμος της για τον Mr. Baek που την παγιδευσε, αλλα οχι ακριβως δικαιος. Πανω απ ολα ομως αυτο που εχει σημασια ειναι πως γνωριζει ακριβως ποια ειναι. Εχει δει τον πυρηνα της ψυχης της κ δεν τρεφει αυταπατες. Ειναι ενοχη κ πληρωσε γι αυτο. "Οσο μεγαλυτερες οι αμαρτιες, τοσο μεγαλυτερη η τιμωρια", ομολογει. Σποραδικα κομματια ενος παζλ που σιγα σιγα μπαινουν στη σειρα. Η νιοτη που εσφαλλε. Η απωλεια του παιδιου που παντα θα ποναει, "αλλα ειναι κι αυτη μερος της τιμωριας". Ενα σκληρο σχολιο πανω στις αρχες που βιαστηκαν να την κατηγορησουν καθιστωντας τον εαυτο τους εξισου ενοχο με τον Μπαεκ κ το ιδιο αμειλικτο μ εκεινον. Η αγνοια δεν ειναι ελαφρυντικο. Σε εναν κοσμο σαν το δικο μας κανεις δεν ειναι τοσο αθωος. Οι γονεις που διψουν για ανταποδωση στο τελος αφηνουν τα χαρτακια με τους τραπεζικους λογαριασμους τους κ τρεχουν να προλαβουν να παρουν τα αμαξια τους γιατι αρχισε να χιονιζει. Η ζωη προχωραει κ οι πιο αδυναμοι απλα εγκαταλειπουν. Δεν ειναι τερατα ή σκληροι, ειναι απλως ανθρωποι κ παρολα τα ασχημα πρεπει να βρουν παλι το νημα της ρουτινας, να το παρουν στα χερια κ να ξαναρχισουν το δρομο τους απο εκει που σταματησαν.

Πλαι σ ολα αυτα οι αναλαφρες σιωπες κ το χιουμορ ενος παιχνιδιαρη σκηνοθετη-σεναριογραφου. Αλαφραινει την ενταση κ η βια δεν υπαρχει πια για να σοκαρει. Δεν ειναι κατι εξωφρενικο, απλως τυχαινει να συμβαινει. Να υπαρχει στη ζωη οπως ακριβως υπαρχει κ το γελιο, η χαρα, η ευτυχια.

Η μουσικη απουσιαζει οπως κ στο Sympathy for Mr Vegeance γιατι απλως δεν εχει θεση. Ποσες φορες εκει που περπατατε στο δρομο, εκει που μαλωνετε ή τσακωνεστε με καποιον ακουτε βιολια να παιζουν? Ο σκηνοθετης δεν θελει απλως να κανει μια καλη ταινια, θελει να κανει μια αληθινη ταινια. Ισως καποιοι του το χρεωσουν αυτο, αλλα η εξαισια μουσικη του Oldboy μας δειχνει πως η ελλειψη αυτη δεν αποτελει αδυναμια ή παραλειψη, παρα επιλογη.

Οπως ειπε κ ο σκηνοθετης "Οι ταινιες του εχουν μια ιδεα απο αρχαιοελληνικο δραμα". Τιποτα δεν τελειωνει τοσο ομορφα. Τα καθαρια ματια της Τζεουμ απαλασσονται απο την ροδινη σκια του αιματος, συμφιλιωνεται με το νεκρο αγορι, εχει την ευκαιρια να αρχισει να ζει, αλλα η κορη της θα φυγει μακρια για παντα. Δεν διαμαρτυρεται γι αυτο, ειναι το τιμημα, η "θεια δικη" για της αμαρτιες της, για την υβρη της. Καμια ταινια του Παρκ δεν εχει το γνωστο happy ending, αλλα ολες του φτανουν στην "καθαρση". Ο καθενας πληρωνεται με βαση αυτο που του αξιζει, ουτε λιγοτερο, ουτε περισσοτερο.

Δεν μπορουμε παρα να νιωσουμε συμπαθεια για την ομορφη Τζεουμ κ τα λογια της λιγο πριν τους τιτλους τελους : " Be white....Live white".Το χιονι κι αυτο ενας απο τους πρωταγωνιστες ερχεται για να ξεπλυνει το παρελθον απο καθε τι ασχημο.