[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Ο επίμονος κηπουρός

[bromptonista]

Μια από τις καλύτερες φετινές ταινίες, που θα διεκδικήσει κατά πάσα πιθανότητα σημαντική θέση στα Όσκαρ. Ο Επίμονος Κηπουρός είναι ο Τζάστιν Κουέηλ, ένας διπλωμάτης (Ρέιφ Φάινς), λίγο φλούφλης, λίγο ηθελημένα αφελής, λίγο απ' όλα, που γνωρίζει την Τέσα, μια ακτιβίστρια (Ρέιτσελ Γουάιζ), την ερωτεύεται παράφορα, την παντρεύεται και την παίρνει μαζί του στη διπλωματική αποστολή στην Αφρική. Εκεί η Τέσα μπλέκεται σε ένα μεγάλο φαρμακευτικό σκάνδαλο και δολοφονείται - μετά από αυτό, ο Τζάστιν αποτινάσσει την εικόνα του χαμηλών τόνων και χωρίς φιλοδοξίες διπλωμάτη που ασχολείται μόνο με τον κήπο του και ξεκινά μια πραγματική Οδύσσεια για να ανακαλύψει τους δολοφόνους της γυναίκας του.

Η ταινία έχει φανταστική φωτογραφία, με τα πλάνα από την εξωτική Κένυα να δένουν πολύ όμορφα σε αντίθεση με τις εικόνες από το κοσμοπολίτικο Λονδίνο. Η υπόθεση, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζων Λε Καρρέ, δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να μη γυρίσει μια ακόμα κατασκοπική ταινία εκδίκησης, αλλά στην πραγματικότητα ένα ρομαντικό δράμα με σασπένς, μια ιστορία αγάπης που εστιάζει στο ατομικό ανθρώπινο συναίσθημα, στην ενδοσκόπηση θα λέγαμε του πρωταγωνιστή, και όχι στην αλληλεπίδραση των δυο πρωταγωνιστών.

Ένα εκ πρώτης όψης τελείως αταίριαστο ζευγάρι φαίνεται όσο εξελίσσεται η ταινία και σκιαγραφούνται μαεστρικά οι χαρακτήρες ότι ήταν τελικά δυο άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, δυο αδελφές ψυχές που η μοίρα τις ένωσε και τις χώρισε μόνο προσωρινά η κακία, το μίσος και η απληστία των ανθρώπων. Το παίξιμο του Φάινς για άλλη μια φορά δείχνει ότι είναι από τους πλέον αξιόλογους ηθοποιούς της γενιάς του, ενώ και οι υπόλοιποι δεν υστερούν: ακόμα και οι κομπάρσοι ανεβάζουν το επίπεδο του φιλμ. Τα σχόλια για το σκηνοθέτη είναι μάλλον αντιφατικά. Εγώ προσωπικά συγκαταλέγομαι σε αυτούς που δεν πιστεύουν ότι το παράκανε, και αν και μπορούσε να αποφύγει κάποια λαθάκια και να τονίσει λίγο το χαρακτήρα θρίλερ της ταινίας κόβοντας κάτι από τις 2 ώρες και 9 λεπτά (στο director's cut θα την κάνει τρίωρη δηλαδή, κάνει γενικά πολύ καλή δουλειά. Το 7.7/10 στο IMDB και το 91% (8.2/10) στο Rotten Tomatoes δείχνει ότι αν μη τι άλλο δε χρειάζεται να δικαιολογηθείτε που σας άρεσε η ταινία: άρεσε σε όλους.

Φυσικά, ως γιατροί έχουμε και έναν παραπάνω λόγο να το δούμε, αφού το κοινωνικό μήνυμα περιλαμβάνει τις δοκιμές φαρμάκων στον Τρίτο Κόσμο (για τη φυματίωση εδώ, ενώ συνήθως είναι για το AIDS) και επιχειρεί να περάσει μέσα στα άλλα και το αμφιλεγόμενο μήνυμα της απελευθέρωσης των πατεντών για τα φάρμακα για το AIDS, ώστε να φτιάχνονται ως generics από τα ίδια τα κράτη της Αφρικής και να ανακουφιστούν περισσότεροι από τα εκατομμύρια θύματα της νόσου στις χώρες αυτές.

Προφανώς, ο προβληματισμός για αυτό το θέμα είναι πολύ σοβαρότερος από όσο επιτρέπει μια ταινιοκριτική την παρουσίασή του, όπως και για το αν οι φαρμακοβιομηχανίες είναι χειρότερες από τη βιομηχανία όπλων σε ορισμένα σημεία. Θα αρκεστώ να επισημάνω το ότι τα προβλήματα της Αφρικής δε λύνονται τόσο εύκολα όσο προτείνει τα τελευταία χρόνια το Χόλιγουντ, και η νύξη για το ζήτημα που κάνει η ταινία "δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλα τα παιδάκια ένα-ένα" είναι πέρα για πέρα αληθινή: χωρίς διαρθρωτικές τομές στην οικονομία και το κοινωνικό κράτος των χωρών αυτών, η βοήθεια σε ατομικό επίπεδο απλά επιτείνει την ανισότητα ανάμεσα στους τυχερούς και τους άτυχους στις κοινωνίες αυτές.

Α, πρέπει και να βαθμολογήσω; ,5 / 5, για να πάτε κι εσείς να τη δείτε και να καταλάβετε ότι είναι καλή!

[mixmavros]

Α, πρέπει και να βαθμολογήσω; ,5 / 5, για να πάτε κι εσείς να τη δείτε και να καταλάβετε ότι είναι καλή!

Ρε Σαράντο... 4/5 ή 5/5 ;;;

[Basiliki]

Αν δεν είχα δει τον Άγγλο Ασθενή θα ήταν 5/5. Τώρα οι απαιτήσεις έχουν ανέβει! 4,5/5 (και το είδα και με πολύ κακή ψυχολογία)

[Remy Fincher]

"The Constant Gardener" emstar emstar

Του Φερνάντο Μεϊρέγιες

Με τους Ρέιφ Φάινς, Ρέιτσελ Γουάιζ, Πιτ Πόσθλγουεϊτ, Ντάνυ Χιούστον, Μπιλ Νάιϊ κ.α.

Όταν η γυναίκα του και ακτιβίστρια Τέσα (Γουάιζ) σκοτώνεται κάτω από "μυστηριώδεις" συνθήκες, ο Βρετανός πρόξενος στην Κένυα Τζάστιν Κουέιλ (Φάινς) θα αποφασίσει να ξεσκεπάσει τους ενόχους, που δεν είναι άλλοι από δυο συνεργαζόμενοι φαρμακευτικοί κολοσσοί...

Η προηγούμενη μεταφορά νουβέλας του μετρ του είδους Τζων Λε Καρέ ("Ο Ράφτης Του Παναμά") κατέληξε σε αποτυχία, κι ας είχε εξίσου εντυπωσιακό καστ (Μπρόσναν, Κέρτις, Ρας) και έναν πιο έμπειρο χέλμερ (Μπούρμαν). Φαίνεται το "εξωτικό πολιτικό θρίλερ" ήθελε τη φρέσκια, ντοκιμαντερίστικη ματιά του Μεϊρέγιες για να δείξει, ο οποίος μετά το αριστουργηματικό του ντεμπούτο (; ) επανέρχεται δριμύτερος με μια ακόμη εν δυνάμει οσκαρική κούρσα.

Η εμφανής πρόθεση να γίνει ένα κατηγορητήριο ενάντια στην αναλγησία της Δύσης είναι το μόνο σφάλμα που μπορώ να καταλογίσω σε τούτο το σφιχτοδεμένο φιλμ: αν και καταφέρνει και με το παραπάνω το στόχο του, να προβληματίσει για τις επερχόμενες επιδημίες και την εξαθλίωση του Τρίτου Κόσμου, αλλά και το βρώμικο, απάνθρωπο παιχνίδι των φαρμακοβιομηχανιών (βαρια σιωπή μετά το τέλος της νυχτερινής προβολής του "Γαλαξία"), εντούτοις τα "εκβιαστικά" πλάνα των χαριτωμένων λιλιπούτειων παιδιών δεν αποκλείεται να προκαλέσουν στους πιο κυνικούς από μας ένα σαρκαστικό μειδίαμα.

Ο "Κηπουρός" είναι πέρα από τις επίκαιρες πολιτικές διαστάσεις του ένα άρτιο ψυχογράφημα απείρου αισθητικού κάλλους και υπόκωφης έντασης. Σ' αυτό συμβάλλει η εκπληκτική ερμηνεία του Φάινς που αποδίδει τον ήρωά του με ωριμότητα, σύνεση, χωρίς στόμφο και μελοδραματισμούς, ωστόσο με μια υπόγεια εκρηκτικότητα που κόβει την ανάσα. Σε (πολύ) λίγο κατώτερα ερμηνευτικά επίπεδα κινείται η Γουάιζ-"Τες" που με την παθιασμένη ερμηνεία της κατακτά αβίαστα κάθε ίντσα του κάδρου που καταλαμβάνει. Το screen time που μοιράζονται είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα, το θριαμβευτικό επιστέγασμα μιας εξαιρετικής χημείας, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη αρετή της ταινίας.

Η αφήγηση αν και μη γραμμική δεν κουράζει ούτε στο ελάχιστο, ενώ το φλογισμένο μοντάζ και η προαναφερθείσα ντοκιμαντερίστικη αισθητική αναδίδει μια ευχάριστη φρενίτιδα. Για το Μεϊρέγιες το μέλλον προδιαγράφεται ρόδινο, αφού η δουλειά του στον "Κηπουρό" αποδεικνύει περίτρανα πως ήρθε για να μείνει.

[Αφροδίτη]

Η ταινία είναι εξαιρετική με πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα, χωρίς να καταφεύγει σε εύκολα διδάγματα και μελοδραματικές κορόνες. Ο Ρέιφ Φάινς...τι να πω; Εκπληκτικός, υπεράνω προσδοκιών. Και πανέμορφος. 4/5 στην ταινία, 5/5 στον Φαινς.

[ioan]

Δεν έχω ακόμα δεί το φίλμ, μα το βιβλίο ήταν εξαιρετικό. Πολύ διαφορετικό από τα γνωστά κατασκοπευτικά θρίλερ, μα κυρίως με ξεκάθαρες απόψεις.

[OT]

O Ράφτης του Παναμά, αντίθετα, έχει καλύτερη ταινία από το βιβλίο imho, πάντα του Le Carre'.