[TAINIOΚΡΙΤΙΚΗ] Melinda&Melinda

[Remy Fincher]

“Melinda and Melinda” emstar ,5

Του Γούντυ Άλεν, με τους Ράντα Μίτσελ, Κλόι Σεβινύ, Γουίλ Φέρελ, Αμάντα Πιτ κ.α.

Τέσσερις διανοούμενοι διαφωνούν για το κατά πόσο η ζωή είναι τραγωδία με κωμικές πινελιές ή κωμωδία με τραγικές προεκτάσεις. Έτσι, εφευρίσκουν τη Μελίντα, ηρωίδα μιας φανταστικής ιστορίας: αυτή καταφτάνει απρόσκλητη σε ένα δείπνο φίλων και από εκεί και ύστερα, τα πράγματα θα εξελιχθούν κατά το πώς βλέπει ο καθένας…

Τραγωδία ή κωμωδία η ζωή μας; Και τα δύο, θα μου πείτε (αν και η ερώτηση είναι ρητορική). Αλλά κι αν είναι έτσι, που αρχίζει η μια και που τελειώνει η άλλη; Είναι τρελός κάποιος που γελάει αντί να κλαίει στις κηδείες ή υπερευαίσθητος κάποιος που κλαίει από ευτυχία; «Μα δεν είναι τα ίδια δάκρυα;», θα απαντήσει σε παρόμοια ερώτηση η Μελίντα…

Μετά από ένα σερί «ανώδυνων» αλλά διασκεδαστικών κωμωδιών («Μικροαπατεώνες», «Η Κατάρα Του Πράσινου Σκορπιού», «Παίζοντας Στα Τυφλά») και το περσινό ημι-αποτυχημένο «Έρωτας και Τίποτα Άλλο», ο Άλεν, αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες κωμικές ευφυΐες όλων των εποχών, επιστρέφει με μια πιο εγκεφαλική ταινία-πραγματεία πάνω στη διττή φύση (κωμική και τραγική) της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκμεταλλευόμενος μια ιδιαίτερα πρωτότυπη αρχική ιδέα, υφαίνει σταδιακά μια(; ) ιστορία πόνου και ενοχής από τη μια, έρωτα και λύτρωσης από την άλλη, γύρω από τη Μελίντα, μια γυναίκα που μετά την τραγική διάλυση του γάμου της προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Τόσο όμως η "φωτεινή" όσο και η "σκοτεινή" εκδοχή της ιστορίας της Μελίντα αποτυγχάνουν να προξενήσουν δυνατά συναισθήματα, η μεν με την ανακύκλωση γνωστών κωμικών μοτίβων (ο αποτυχημένος νευρωτικός χαρακτήρας, η femme fatale που το σέρνει από τη μύτη, η σαρκαστική απόρριψη της ψυχανάλυσης), η δε με τη θεατρικότητα των διαλόγων της, που αποστασιοποιεί τους ήρωες από το θεατή (ουσιώδης διαφορά θεάτρου και κινηματογράφου).

Θρυλικός auteur πλέον, ο Άλεν δε δυσκολεύεται να βρει καλό καστ για τις ταινίες του και η "Μελίντα" δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Ράντα Μίτσελ αποδίδει και στις δυο εκδοχές της Μελίντα, κάνοντας την ηρωίδα τουλάχιστον συμπαθητική, ενώ ο Φέρελ ενσαρκώνει επιτυχώς το (πάντα παρόν) alter ego του Άλεν.

Τζαζ, χιούμορ, ρομαντισμός και υπαρξιακή φιλοσοφία. Όσοι αρέσκονται σε οτιδήποτε από τα παραπάνω θα μείνουν ευχαριστημένοι. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τους φαν του Άλεν.

[Alkmeon]

....Λοιπον ο Γουιλ Φερελ ειναι ολα τα $ Εξοχος!Ενας νεος νευρωσικος Allen!H Ραντα Μιτσελ υποδυεται μια Melinda μαλλον με...διπολικη διαταραχη!Με επιασε το...επαγγελματικο μου τωρα!χα!χα!Παντως αξιζει να πατε!

[anekdoto]

Ενα σας λέω είχαμε πάει 10 άτομα.

Άρεσε στα 3.

Μπορείτε να διαλέξετε κάτι άλλο.

[Remy Fincher]

Alkmeon, όπως βλέπεις από τα τρια τελευταία ποστ σου, υπήρχαν ήδη κριτικές και για τις παραστάσεις και για την ταινία. Σε παρακαλώ λοιπόν, πριν αποφασίσεις να γράψεις κριτική, δες αν το έχουν ήδη κάνει άλλοι πριν από σένα, για να με απαλλάξεις από τον κόπο να ενώνω συνέχεια τα τόπικ.

Ευχαριστώ, καλωσήρθες.

[nefeli]

Εγώ είχα πάει με 4 άτομα ( όχι, δεν ήταν όλες γυναίκες ) και όλοι συμφώνησαν πως ήταν η καλύτερη ταινία του Γούντυ Άλεν των τελευταίων χρόνων. Ίσως επειδή δεν έμφανίστηκε αυτός πουθενά! Το θέμα με τους σκηνοθετες που έχουν ιδιαίτερο ύφος είναι αν σου αρεσει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης αλλιώς χάνεις τον χρόνο σου να πας.