[θέατρο] Κοινός Λόγος

[tik-tak]

«Κοινός Λόγος» της Έλλης Παπαδημητρίου

θέατρο του Νέου Κόσμου- κάτω χώρος (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, πολύ κοντά -5΄ με τα πόδια -από τη στάση μετρό Συγγρού-Φιξ)

Παίζουν: Σ. Αθανασιάδου, Γ. Φέστα, Μ. Κατσανδρή, Α. Ανδρεοπούλου, Ε. Νέδου.

κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:15

φοιτητικό : 14€

το έργο αυτό είναι δραματοποιημένες αφηγήσεις….είχε ξανανέβει στο παρελθόν πριν 7-8 χρόνια σημειώνοντας τεράστια επιτυχία

υπόθεση: 5 γυναίκες , των οποίων οι ηλικίες και ο βαθμός συγγενείας ή το είδος των μεταξύ τους σχέσεων , δεν υπακούν στη λογική του χρόνου και του τόπου , καθώς αυτά συνεχώς μεταλλάσσονται κατά τη διάρκεια της αφήγησης, εξιστορούν τη ζωή τους…Εξιστορούν αυτά που έζησαν στη μικρασιατική καταστροφή , στη γερμανική κατοχή, στον εμφύλιο ως κόρες, μάνες, αδερφές….

Είναι οι αφηγήσεις γυναικών , που βίωσαν τις συνέπειες πολέμων και καταστροφών και έπρεπε να διασφαλίσουν τα προς το ζην , αλλά και να διατηρήσουν πάνω από όλα την αξιοπρέπειά τους και να σταθούν σαν βράχοι για να στηριχθούν πάνω τους παιδιά και σύζυγοι….

Η παράσταση αυτή απαρτίζεται από διαδοχικές αφηγήσεις , που εξορμούν από ένα τραγούδι ή καταλήγουν σε ένα άλλο….το στοιχείο αυτό της παράστασης με γοήτευσε πολύ!

Συγκλονιστικές στιγμές για μένα ήταν τα μοιρολόγια 2 μανάδων για το χαμό των παιδιών τους…ο λυγμός στη φωνή, στο βλέμμα, στα χέρια….

Επειδή στο παρελθόν έχω παρακολουθήσει αρκετά ντοκιμαντέρ και ραδιοφωνικές εκπομπές και έχω συγκινηθεί ακούοντας , διαβάζοντας , βλέποντας στην τηλεόραση αφηγήσεις ανθρώπων που βίωσαν την προσφυγιά και τον πόλεμο, ένιωσα ότι η παράσταση αυτή δεν μου προσέφερε κάτι καινούργιο ,ακόμη και στο συναίσθημα…(δεν ξέρω, ίσως φταιει το οτι περίμενα περισσότερα) και έτσι...δεν ένιωσα το «ρίγος», δεν ένιωσα την «κάθαρση»….

Ηθοποιοί: 3 / 5

Θέμα έργου: 3/ 5

Σκηνικά: 2,5 /5

Γενικά: 2,5-3 /5