[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ]Το Εξπρές του Σούγκαρλαντ

[Remy Fincher]

"Sugarland Express" (1974) emstar

Του Στήβεν Σπήλμπεργκ με τους Γκόλντι Χον, Μπεν Τζόνσον, Γουίλιαμ Άδερτον

Μετά την αποφυλάκισή της, μια νεαρή γυναίκα αναγκάζει τον επίσης φυλακισμένο άντρα της να δραπετέυσει, και μαζί, αφού απαγάγουν έναν αστυνομικό, θα ξεκινήσουν για ένα ταξίδι προς το Σούγκαρλαντ, όπου διαμένει τώρα ο δίχρονος γιος τους με θετούς γονείς, προκειμένου να τον πάρουν πίσω...

Εν έτει 1974, ο μετέπειτα ισχυρότερος άνδρας του Χόλλυγουντ έκανε το κιν/κο του ντεμπούτο. Κοιτώντας πίσω τριάντα χρόνια αργότερα διαπιστώνει κανείς ότι, όπως το "ΤΗΧ1138" για το Τζορτζ Λούκας, έτσι και το "Εξπρές" αποτελεί ουσιαστικά ένα "προσχέδιο", που αν μη τι άλλο συνοψίζει το σινεμά του Σπηλμπέργκ όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Αν μπορούσα να βρω έναν όρο που να το χαρακτηρίζει επαρκώς, θα ήταν "road movie-κατάλληλο για όλους". Επιθυμητή η γονική συναίνεση, το πολύ. Κι αυτό γιατί στερείται πολλά από τα στοιχεία που ανήκουν παραδοσιακά σε ταινίες δρόμου (βία, σεξ, υπαρξιακός προβληματισμός-αναζήτηση ταυτότητας). Έτσι, αν το αντιπαραβάλλουμε απέναντι σε ταινίες όπως η "Ατίθαση Καρδιά" του Λιντς, το "Θέλμα και Λουϊζ" του Σκοτ, το "Παρίσι-Τέξας" του Βέντερς, τους "Γεννημένους Δολοφόνους" του Στόουν, ή ακόμη και το "Καλιφόρνια" του Ντόμινικ Σένα, το "Σούγκαρλαντ" ξαφνιάζει με την έλλειψη αιχμηρότητας και τολημρότητας που το διακρίνει, αλλά και τις σεναριακές ευκολίες που θέλουν δυο άκακους μικροκακοποιούς να σέρνουν από τη μύτη εκατοντάδες αστυνομικούς για τουλάχιστον την πρώτη ώρα. Και όλα αυτά, όχι για λόγους ανάδειξης της κοινωνικής υποκρισίας, του φαλλοκρατισμού, του γελοίου και ακραίου συντηρητισμού της Αμερικής ή τα αδηφάγα μίντια που την καταδυναστεύουν, αν και γίνονται αναφορές σε κάποια αυτά: το ταξίδι της Λου Τζην και του Κλόβις γίνεται με απώτερο στόχο την επανένωση της οικογένειας, στόχο "θεμιτό" και απροκάλυπτα πολιτικά ορθό.

Πέρα ωστόσο από την προβληματική της ταινίας, ο Σπήλμπεργκ αποδεικνύεται πράγματι ταλαντούχος σκηνοθέτης, με τις σκηνές καταδίωξης να είναι αρκούντως εντυπωσιακές και καλογυρισμένες, με πανοραμικά πλάνα των εκατοντάδων αυτοκινήτων και κομπάρσων να αναδεικνύουν το μπάτζετ της ταινίας (δεν υπήρχαν τότε, βλέπετε, τα CGI) και με χιουμοριστικές σκηνές να εκτυλίσσονται στο background. Όλα φωνάζουν "διασκέδασε", και να'στε σίγουροι ότι θα το κάνετε.