[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Funny Games U.S.

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Του Μίκαελ Χάνεκε.

Παίζουν: Νάομι Γουότς,Τιμ Ροθ,Μαικλ Πιτ.

'Η Ανν με τον γιο και τον άντρα της Τζόρτζ ετοιμάζονται για ένα σαββατοκύριακο μακριά απ'το άγχος της πόλης στο εξοχικό τους,οι νεαροί όμως που φιλοξενούν οι γειτονές τους έχουν άλλα σχέδια..Συγκεκριμένα έχουν πολύ κακές προθέσεις.'

Δε θα μπορούσα να σχολιάσω πολλά για αυτή την ταινία.Όποιος ξέρει λίγα πράγματα από Χάνεκε ξέρει τι να περιμένει.Αυτό που δηλώνεται απ'τα 5' πρώτα λεπτά.

Δεν ξέρω πως ήταν το πρωτότυπο Funny Games,αλλά η συγκεκριμένη έκδοση με άφησε μάλλον αδιάφορη..

Διάλογοι και νεύρα τσιτωμένα παράταιρα και χωρίς απαρχή απ'τα 3' πρώτα λεπτά,συναισθήματα και συγκινήσεις μάλλον άκαιρες,σεναριακά μπάζει,κοινωνικό δε μπορείς να το χαρακτηρίσεις λόγω των 2-3' λεπτών που σχολιάζει τη νεολαία..

Δε ξέρω..Είναι τελικά ένα statement??Στο παράλογο??Μια ταινία με ίδιο σκεπτικό του 'καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους' με λιγότερους διαλόγους και καθόλου από αυτό το έστω-χιούμορ??

Για τη βία και το μίσος πέρα από τη λογική?Για το ανέξοδο ξέσπασμα της συνειδητοποίησης της κενότητας του καθενός??

Μήπως όλο αυτό είναι η φαντασίωση ενός οργισμένου εφήβου??

Όπως και να έχει δεν εμφανίζεται ως σχόλιο.

Όσο για το αν ενδείκνυται για ψυχαγωγία??Χμ..Αν παίζετε ανελλιπώς Shoot'em up στον υπολογιστή ή βλέπετε θριλεράκια.Ως εκεί.

[ni-me]

Του Μίκαελ Χάνεκε.

Παίζουν: Νάομι Γουότς,Τιμ Ροθ,Μαικλ Πιτ.

'Η Ανν με τον γιο και τον άντρα της Τζόρτζ ετοιμάζονται για ένα σαββατοκύριακο μακριά απ'το άγχος της πόλης στο εξοχικό τους,οι νεαροί όμως που φιλοξενούν οι γειτονές τους έχουν άλλα σχέδια..Συγκεκριμένα έχουν πολύ κακές προθέσεις.'

Δε θα μπορούσα να σχολιάσω πολλά για αυτή την ταινία.Όποιος ξέρει λίγα πράγματα από Χάνεκε ξέρει τι να περιμένει.Αυτό που δηλώνεται απ'τα 5' πρώτα λεπτά.

Δεν ξέρω πως ήταν το πρωτότυπο Funny Games,αλλά η συγκεκριμένη έκδοση με άφησε μάλλον αδιάφορη..

Διάλογοι και νεύρα τσιτωμένα παράταιρα και χωρίς απαρχή απ'τα 3' πρώτα λεπτά,συναισθήματα και συγκινήσεις μάλλον άκαιρες,σεναριακά μπάζει,κοινωνικό δε μπορείς να το χαρακτηρίσεις λόγω των 2-3' λεπτών που σχολιάζει τη νεολαία..

Δε ξέρω..Είναι τελικά ένα statement??Στο παράλογο??Μια ταινία με ίδιο σκεπτικό του 'καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους' με λιγότερους διαλόγους και καθόλου από αυτό το έστω-χιούμορ??

Για τη βία και το μίσος πέρα από τη λογική?Για το ανέξοδο ξέσπασμα της συνειδητοποίησης της κενότητας του καθενός??

Μήπως όλο αυτό είναι η φαντασίωση ενός οργισμένου εφήβου??

Όπως και να έχει δεν εμφανίζεται ως σχόλιο.

Όσο για το αν ενδείκνυται για ψυχαγωγία??Χμ..Αν παίζετε ανελλιπώς Shoot'em up στον υπολογιστή ή βλέπετε θριλεράκια.Ως εκεί.

Έχω δει την πρώτη ταινία καθώς και άλλες του Χάνεκε.

Οι ταινίες αυτές είναι κατά την γνώμη μου σαν τα μπακουροσεξιστικά ανέκδοτα: αν αυτοί που τα ακούνε είναι επίσης μπακουροσεξιστές θα έχεις τεράστια επιτυχία, αν δεν είναι, εκτίθεσαι.

Στην περίπτωση του Χάνεκε πιστεύω ισχύει το δεύτερο.

Είναι πολύ ρηχές ταινίες, το μόνο που αποτυπώνουν είναι την ιδεολογική σύγχυση του δημιουργού.

Για να καταλάβει κανείς πόσο ασυνάρητη ταινία είναι, αρκεί να πω ότι ο καγκουρο-τσεγκεβάρα Δανίκας την θεωρεί αριστούργημα.

Όσο και να φαίνεται απίστευτο πάντως, ο Χάνεκε έχει γυρίσει και χειρότερη ταινία: το Le temps du loup (σε σύγκριση με αυτό, οι ταινίες του Αγγελόπουλου είναι action movies).

Πάντως υπάρχει και πιο υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης, ο φον Τριερ.

[ho·mun·cu·li]

Εχω δει την αυστριακη, αυθεντικη βερσιον του Funny Games--δεν καταλαβα γτ ξαναγυριστηκε η ταινια στα αμερικανικα, ισως επειδη οι πιο πολλοι Αμερικανοι ειναι αναλφαβητοι...?--και ειχα ενθουσιαστει. Απο οτι διαβασα ο Haneke διατηρησε το μαυρο χιουμορ της ταινιας και δεν το γυρισε σε happy ending, οπως εγινε με το καημενο το Spoorloos--ενα αλλο εκπληκτικο ευρωπαικο θριλερ. Το θεμα με αυτη την ταινια δεν ειναι η ιστορια αυτη καθεαυτη, που ειναι παναπλη και αυτη της η απλοτητα ειναι που σε καθηλωνει.

Δυο νεαροι αποφασιζουν να παιξουν με τις ψυχες και τα συναισθηματα μιας τριμελους οικογενειας. Ποτε δεν μαθαινουμε τον λογο. Οταν τους ρωτουν γτ το κανουν αυτο, εκεινοι πολυ χαλαροι και με χαμογελο στα χειλη απαντουν πως ολα ειναι ενα παιχνιδι.

Δεν κρυβονται μυστικα, ολοκληρα σχεδια ή ανατροπες. Το κακο δεν εχει λογο. Δεν φερει επεξηγησεις ουτε δικαιολογειται με οποιονδηποτε τροπο--οπως συνηθως συμβαινει στις ταινιες. Δεν σκοτωνουν επειδη εχουν υποστει βια. Δεν σκοτωνουν για τα λεφτα. Δεν εχουν κινητρα. Το κακο προβαλλεται στην πρωτογονη μορφη του. Ειναι κομματι της ανθρωποτητας. Μπορει να εχει καλλιεργηθει, να εχει σχεδον απωθηθει, μα ολοι κυοφορουμε αυτον τον σπορο ηδονης με τον βασανισμο των αλλων. Κι επειτα ειναι το αισθημα που σου δημιουργει η ταινια. Θελεις να μπεις εκει μεσα να σπασεις στο ξυλο, να ξαντεριασεις τα κωλοπαιδα με το κολλεγιακο look και το σαρδονιο χαμογελο. Κι αυτη ειναι η επιτυχια του ολου concept. Βεβαια το τελος καθε αλλο παρα αναμενομενο ειναι [οκ-αν εχεις μια αλφα επαφη με τη δουλεια του Haneke το υποπτευεσαι], αλλα σε σχεση με τα τυποποιημενα endings των αμερικανικων ταινιων διαφερει. Και στην τελικη, περα απο ολα ειναι το αληθοφανες του πραγματος που σε φρικαρει. Πως ναι μπορει να συμβει κατι τετοιο. Πως μερικοι ανθρωποι με "σχιζοφρενικο" συναισθημα ισως σκοτωσουν και βασανισουν εσενα, εμενα, τον οποιονδηποτε χωρις λογο. Απλα γιατι ετυχες να εισαι το βολικοτερο θυμα.

Για μενα μια καταπληκτικη ταινια--με επιφυλαξη για το ριμεηκ--μα σιγουρα το πρωτοτυπο αξιζει να το δει καποιος

[Sovereign]

Μερικοί έχουν παρομοιάσει το πρωτότυπο με το Clockwork Orange. Παρότι ιεροσυλία, πρέπει να ομολογήσω ότι το σκεπτικό δεν είναι πολύ διαφορετικό. Οι συμβολισμοί είναι άπειροι και σε κάθε πλάνο. Θα αναφέρω το αίμα πάνω στην τηλεόραση ως τον πιο απλοϊκό.

Δεν έχω δει την αμερικάνικη βερσιόν, δεν καταλαβαίνω το λόγο ύπαρξής της (πέραν αυτού που είπε η nerd) αλλά ταινία που παίζει η Ναόμι εγώ ΔΕΝ χάνω

ΥΓ: Ο Δανίκας είναι θεός.

[John Doe]

Τι μου κάνετε???

Μπάινω βιαστικά για 2 λεπτά να τσεκάρω μια ανακοίνωση και βλέπω αυτό το τόπικ, που δε γίνεται να αφήσω ασχολίαστο!!! Οπότε τα 2 λεπτά, θα γίνουν 32...

Παρατήρηση 1: H ευχαρίστηση που αντλεί καθένας από τις ταινίες είναι υποκειμενική. Για παράδειγμα, θεωρώ μεγάλη πατάτα (για να μη με κόψει η λογοκρισία...) το Million Dollar Baby, που οι περισσότεροι θεωρούν αριστούργημα και μικρό διαμαντάκι το Shortbus που οι περισσότεροι θεωρούν ανοσιούργημα. Σε γενικές γραμμές, πάντως είμαι ΟΚ παιδί

Παρατήρηση 2: Ο Χάνεκε, είτε μας αρέσει, είτε όχι είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς ευρωπαίους σκηνοθέτες των 90ς και των 00ς. Το αν θα αποδειχτεί ένας από τους αληθινά μεγάλους, δίπλα στον Τρυφό και τον Φελλίνι, θα το δείξει το μέλλον. Οπότε θα παρακαλούσα να αποφεύγονται τα πικρόχολα σχολιάκια. Δεν είναι σωστό... (όπως λένε και κάποιες του κατηχητικού όταν τις κουτουπώνουν)

Παρατήρηση 3: Το Funny Games είναι ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο. Κι όπως κάθε έργο τέχνης, πρέπει κανείς να το κρίνει, λαμβάνοντας υπόψη του το χώρο, το χρόνο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε. Έχοντας παρακολουθήσει μόνο την αυστριακή, πρωτότυπη ταινία, δεν μπορώ παρά να πω ότι θα τη θυμάμαι για πολύ καιρό ακόμα (κι έχουν ήδη περάσει τόσα χρόνια). Όχι για τη βία, αλλά για το παράλογο της βίας. Όχι για τη πεσσιμιστική της άποψη, αλλά για την μηδενιστική της άποψη. Όχι για το φόβο, αλλά για την απειλή του φόβου. Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται πολύ "ιντελεκτουέλ" και "φτυσ'τα μπούτια σου, μωρή", τότε λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να δείτε το έργο για να καταλάβαιτε τι εννοώ.

Το αν έχει θέση, το αμερικάνικο ριμέικ στο Αμέρικα του 2008, νομίζω ότι είναι πέρα από προφανές... Αν και προσωπικά, φοβάμαι πως η ταινία θα πατώσει. Γιατί το σύγχρονο Αμερικανάκι (και αμερικανοαναθρεμμένο Ελληνάκι) δεν έχει όρεξη να δει τα χάλια της κατάμουτρα. Και ποιος θα ήθελε εδώ που τα λέμε? Όταν πρέπει να ανησυχείς για έναν τρομοκράτη εκτός συνόρων, τι σε νοιάζει ο τρομοκράτης που κρύβεις μέσα σου?

(Δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω...)

Σύνοψη: Αξίζει να αναμετρηθεί κανείς με αυτήμ την ταινία. Το ποιος θα κερδίσει είναι ένα άλλο θέμα...

The youth is starting to change, που λέει κι ένα πρόσφατο τραγουδάκι...

ΥΓ: Το Temps du Loup μου είχε φανεί κι εμένα κουραστικό όταν το είχα δει πριν κάποια χρόνια στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Σινεμά. Για ένα μυστήριο λόγο όμως, αυτή η ταινία ακόμα μου έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό. Λες κάτι να μην πάει καλά???

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Το Funny Games U.S λέγεται Funny Games U.S και όχι Funny Games(2008).Να ξαναδιορθωθεί ο τίτλος παρακαλώ

-> Ευχαριστώ

[ni-me]

Το πρόβλημα με τον Χάνεκε είναι ότι δεν έχει επαφή με τον κόσμο γύρω του.Οι χαρακτήρες του και οι καταστάσεις που περιγράφει είναι εξίσου εξωπραγματικοί με ελληνικό σήριαλ.

Αν έκανε θρίλερ σαν το The Thing, ίσως να τα κατάφερνε.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλει να κάνει θρίλερ, αλλά «κοινωνικά σχόλια».Τελικά αυτό που κάνει μόνο με το έργο του Ευαγγελάτου και γενικά των ελληνικών ειδήσεων μπορεί να συγκριθεί: τρομοκρατουν τον κόσμο χωρίς λόγο και δημιουργούν μια ψευτική πραγματικότητα.

Η άποψη του για την δυτική κοινωνία περιγράφει περισσότερο την ιδεολογική του σύγχυση, παρά την κοινωνική πραγματικότητα.

Ο μεσοαστός αυστριακός μένει σε ένα άνετο σπίτι (στην επαρχία σχεδόν πάντα διόροφο με γκαράζ και κήπο), σε μια καθαρή και όμορφη πόλη μέσα στο πράσινο, με καλά νοσοκομεία και σχολεία, απουσία γραφειοκρατίας, μη στρεσσογόνο περιβάλλον εργασίας κτλ.Οι περισσότεροι είναι ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν.Προφανώς έχουν και προβλήματα, απογοητεύσεις, προκαταλήψεις, δυσκολίες, αλλά καμμία σχέση με αυτά που συμβαίνουν στις ταινίες του Χάνεκε.Μάλλον δικά του ψυχολογικά αδιέξοδα περιγράφει...

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνουν αιχμηρά κοινωνικά σχόλια για τις δυτικές κοινωνίες, υπάρχουν σκηνοθέτες που το έχουν καταφέρει περίφημα (ο Μπουνιουέλ και ο Αντονιόνι μου έρχονται τώρα στο μυαλό).Ο Χάνεκε όμως δεν μπορεί να το κάνει γιατί δεν είναι σε θέση να δει αντικειμενικά αυτές τις κοινωνίες – απλά προβάλλει σε αυτές τις φαντασιώσεις της αριστεράς (μικροαστοί που αυτό-καταστρέφονται κτλ).

Για τον θεό Δανίκα:

Το άτομο βασίζει την επιτυχία του (αν έχει) σε δύο σταθερές της ελληνικής κοινωνίας: τον σοσιαλισμό και την μπακουροσύνη. (αν μπορούσε να διορίσει και στο δημόσιο, θα ήταν ο νεός Ανδρέας Παπανδρέου).

Όλα τα λεφτά είναι τα σχόλια που κάνει για ωραίες ηθοποιούς ( «τέτοια κορμάρα», «τι κόμματος» κτλ), τα οποία κυριολεκτικά σε πάνε πίσω στο γυμνάσιο...Μερικές φορές του τρέχουν τόσο πολύ τα σάλια, που έχεις την εντύπωση ότι πληκτρολογεί μόνο με το ένα χέρι...

Και στα καπάκια, πολιτικά σχόλια επιπέδουν ανακοίνωσης ΣΦΙΑ.

Από τις κορυφαίες στιγμές στην καρρίερα του, το θάψιμο στις «Ζωές των άλλων» επειδή, λέει, δίνει μια ψεύτικη και παραμορφωτική εικόνα της αν.Γερμανίας.

Πράγματι, η δασκάλα πιάνου που πάει σε sex shop για να μυρίσει το σπέρμα των άλλων θαμώνων και στο τέλος μαχαιρώνεται είναι μια εύστοχη και πετυχημένη περιγραφή απαλλαγμένη από υπερβολές ενός συνηθισμένου ανθρώπου της δυτικής αστικής τάξης, ενώ η κατασκοπεία πολιτών από την αστυνομία στην Αν.Γερμανία είναι μια προπαγανδιστική υπερβολή που δεν ανταποκρίνετια στην πραγματικότητα...

Το άτομο ζει σε άλλο πλανήτη...

Αφιερώνω στον Δανίκα τους στίχους του Bowie, λίγο αλλαγμένους:

Ground control to Δανίκα

Your circuits dead, theres something wrong

Can you hear me,Δανίκα?

Can you hear me, Δανίκα?

Can you hear me, Δανίκα?

Can you....

Here am I floating round my tin can

Far above the moon

Planet earth is blue

And theres nothing I can do.