[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Ταξίδι στην Άγρια Φύση

[Remy Fincher]

"Into The Wild"

Του Σων Πεν

Με τους Εμίλ Χιρς, Κάθριν Κίνερ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Γουίλιαμ Χαρτ, Τζένα Μαλόουν, Βινς Βον, Κρίστεν Στιούαρτ, Χαλ Χόλμπρουκ κ.α.

Η αληθινή ιστορία του Κρίστοφερ ΜακΚάντλες, ενός εικοσιτριάχρονου που μόλις αποφοίτησε από το κολλέγιο άφησε πίσω του οικογένεια, φίλους και μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στη νομική για να ζήσει την περιπέτεια στους αχανείς δρόμους της Αμερικής και με απώτερο σκοπό να φτάσει και να εγκατασταθεί κάπου στην τραχιά, αφιλόξενη φύση της Αλάσκας...

Έχει περάσει καιρός από τότε. Στο μυαλό μου έχουν απομείνει σκόρπιες μόνο εικόνες. Αποτυπώματα από λιπαρά δάχτυλα σε πολυγυρισμένες σελίδες. Ένα σκίτσο ζωγραφισμένο με μπλε στυλό "μπικ" ενός λύκου να ουρλιάζει στο φεγγαρόφωτο σε ένα κίτρινο, τσαλακωμένο ποστ-ιτ. Ένα ποίημα για την ομορφιά των βορειοαμερικάνικων δασών όπως τα συνέλαβε μέσα από τα βιβλία ο παιδικός μου νους (ελπίζω αυτό το ποίημα να μην πέσει ποτέ σε άλλα χέρια, Χριστέ μου ρεζιλίκι ).

Αν κάθε ένας που διάβαζε όμως τα μαγευτικά, ταξιδιάρικα και συναρπαστικά μυθιστορήματα του Τζακ Λόντον με ήρωες τον ατίθασο "Ασπροδόντη" ή τον ηρωικό "Μπακ", αποφάσιζε να πάρει τα βουνά, θα είχαμε προ πολλού λύσει το πρόβλημα της αστυφιλίας. Το γεγονός ωστόσο ότι αυτό δε συμβαίνει, κάνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα την περίπτωση του Κρις ΜακΚάντλες που πριν από δεκαεπτά χρόνια περίπου εγκατέλειψε τα πάντα για να αναζητήσει την απόλυτη ευτυχία, την απόλυτη ελευθερία και την απόλυτη αλήθεια στα highways της Αμερικής και στην άγρια φύση της Αλάσκας, με μόνη του συντροφιά ως μοναχικό ταξιδιώτη άστεγους, νεοχίπηδες, βαθιά θρησκευόμενους γέροντες, περιπλανώμενους μουσικούς, αξιολάτρευτους redneck παγαπόντηδες και έπειτα ως άλλο Αδάμ στη γη των Πρωτόπλαστων, τα λόγια του Κέρουακ, τους στίχους του Κητς και του Μπάιρον. Φυσικά δεν είναι μόνο η λογοτεχνία που τον ώθησε στη αυτοεξορία, θα ήταν αδιανόητο. Πιο πειστική εξήγηση η θέλησή του να τιμωρήσει με την εξαφάνισή του τους γονείς που όχι μόνο το μεγάλωσαν μέσα στο ψέμα, την οργή και την πίεση για συνεχή πρόοδο και "αυτοβελτίωση" αλλά και που του κατέστρεψαν σχεδόν κάθε ανάμνηση ευτυχισμένης οικογενειακής στιγμής. Η τραγωδία είναι, ότι από αυτούς τους εφιάλτες δε θα καταφέρει να ξεφύγει όσο μακριά κι αν πάει. Θα αναγκαστεί να συμφιλιωθεί μαζί τους, να τους αγκαλιάσει έστω με το μυαλό και να γράψει στο ημερολόγιό του, με το πρώτο απόσταγμα πραγματικής σοφίας που απέκτησε: "happiness true only when shared".

Για να απολαύσετε το "Ταξίδι στην Άγρια Φύση", θα πρέπει να του επιτρέψετε να σας συνεπάρει. Για να σας συνεπάρει θα πρέπει να απογυμνωθείτε από το μανδύα κυνισμού που όλοι αναπόφευκτα φοράμε (άλλοι πουλόβερ, άλλοι ολόσωμο μαγιό, άλλοι εσώρουχο). Ξεφορτωθείτε οποιοδήποτε σαρκαστικό, δηκτικό, πραγματιστικό μόριο κουβαλάτε. Διαφορετικά, τα λόγια του Κρις από το στόμα του καταπληκτικού Εμίλ Χιρς θα σας ακούγονται ως αλαζονικές φανφάρες ενός νέου, άπειρου ξερόλα και θα αδημονείτε για την ώρα που θα πάρει ένα μάθημα. Θα σας είναι αδύνατο να πιστέψετε ότι κατά μήκους της πολυτραγουδισμένης route 66 ταξιδεύουν ακόμη με τα "ψυχεδελικά" τους βαν μεσήλικες πλέον αμετανόητοι χίπις, καυτές ανήλικες υπάρξεις με φωνή Τζόαν Μπαεζ, υπερήλικοι βετεράνοι που σκαλίζουν με τέχνη το δέρμα και ψάχνουν στα πίσω-πίσω κάποιον να τους αγαπάει σαν παιδί. Θα αρνηθείτε στο σεναριογράφο και σκηνοθέτη Σων Πεν που επιστρέφει στις ρίζες του (ως τέτοιος ξεκίνησε προτού εκτοξευτεί στη σφαίρα του Χόλλυγουντ με το "Θα Ζήσω") να σας πάρει από το χέρι και να σας κάνει μια βόλτα "στην άγρια πλευρά". Αν αποφασίσετε να δείτε το "Into the Wild", δώστε βάση στα παραπάνω, είναι η συμβουλή μου. Μια συμβουλή από κάποιον που ξεκίνησε να παρακολουθεί φορώντας μια πανοπλία κυνισμού, ώσπου στο αξέχαστο, σπαρακτικό φινάλε έμεινε με τις κάλτσες.