[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Εγχειρίδιο Αναγνώρισης Αγίων

[Remy Fincher]

"A Guide To Recognizing Your Saints" emstar emstar

Του Ντίτο Μοντιέλ

Με τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζρ., Σία Λα Μπεουφ, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Ροζάριο Ντώσον, Τσαζ Παλμιντέρι, Νταϊαν Γουίστ κ.α.

Προκειμένου να πείσει το βαριά και χρόνια άρρωστο πατέρα του (Παλμιντέρι) να νοσηλευθεί, ο Ντίτο Μοντιέλ (Ντάουνι Τζρ.), συγγραφέας του επιτυχημένου αυτοβιογραφικού βιβλίου "Εγχειρίδιο Αναγνώρισης Αγίων" επιστρέφει στη φτωχογειτονιά της Αστόρια που μεγάλωσε και αντικρύζει μετά από μια εικοσαετία απουσίας τους γονείς και τους φίλους που άφησε πίσω...

Η αγάπη τελικά είναι ένα περίεργο πλάσμα. For one, φυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη. Φωλιάζει στις ψυχές των πιο απίθανων ανθρώπων. Εκφράζεται, γίνεται πράξη με τους πιο απίθανους τρόπους. Αλλά αν ξεπεράσεις το απροσδόκητο της προέλευσής της και αφήσεις το βλέμμα σου να διαπεράσει την επιφάνεια, θα τη διακρίνεις ολοκάθαρα να στέκει μπροστά σου με τη γνώριμη μορφή της, με τη ζεστασιά και το φως που ως συνήθως ακτινοβολεί και δε θα αμφισβητήσεις ούτε για μια στιγμή την ύπαρξή της.

Οι "άγιοι" του Ντίτο δεν είναι ούτε αναμάρτητοι, ούτε πανάγαθοι, ούτε ασκητές, τουναντίον είναι προϊόντα του απόλυτα δυσλειτουργικού τους περιβάλλοντος, σκέφτονται δε και συμπεριφέρονται αναλόγως. Εθισμένοι σε παράνομες ή και νόμιμες μα εξίσου ψευδαισθησιογόνες ουσίες, παραδομένοι σε μια παιδαριώδη αποχαύνωση- λυτρωτική διέξοδο από την πονετική πραγματικότητα με το βανδαλισμό, τη βία και το εφήμερο, ειλικρινές σεξ να είναι τα κύρια αναλγητικά στο μενού, με την ελπίδα για καλύτερες μέρες να αποτελεί μια καθημερινή φαντασίωση που αντιμετωπίζουν συνειδητά ως τέτοια. Η αγάπη τους όμως προς το πρόσωπο του νεαρού Ντίτο είναι αυτή ενός αγίου: ασυμβίβαστη, ασίγαστη, ανεξάντλητη και τελικά αναντικατάστατη. Εκείνος ίσως επέλεξε να τρέξει μακριά τους, να τους λησμονήσει πρόσκαιρα στο όνομα της αναζήτησης της ταυτότητας και της ευτυχίας του, να τους ξαναθυμηθεί μετά από χρόνια έναν-έναν, να αναπολήσει τα πρόσωπά, τα ρούχα, τα χούγια, τα λημέρια τους, τις στιγμές που μοιράστηκε μαζί τους και να τα "συσκευάσει" όλα σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που αποτελεί τη δική του πράξη αγάπης προς αυτούς, έναν ύμνο στον Παράδεισο των νεανικών του χρόνων, τον Παράδεισο που άφησε πίσω. Οι άγιοι του Ντίτο ήταν όμως πάντοτε εκεί και τον αγαπούσαν, περίμεναν την επιστροφή του. Και δεν ξέχασαν ποτέ, μα ποτέ το όνομά του.

"Στ' αλήθεια νόμιζα ότι το <<ΙΝΤ.>> σήμαινε <<introducing>> και το <<ΕΧΤ>>, <<exit>>" ομολογεί μειδιώντας ο Μοντιέλ στο "Filmmaker" του περασμένου Σεπτεμβρίου, ένα δείγμα της απειρίας και των δυσκολιών που αντιμετώπισε στο άλμα από την κλασσική συγγραφή στο να γράφει για τη μεγάλη οθόνη. Παρόλα αυτά τα πήγε περίφημα: το σενάριο ως προς τα δομικά του στοιχεία, την πλοκή, την αφήγηση, τους χαρακτήρες, τους διαλόγους είναι πρώτης τάξεως, διακατεχόμενα από απλότητα, ειλικρίνεια, δριμύτητα και συαισθηματισμό όταν πρέπει, και, εδώ κι εκεί πινελιές υπέροχης urban ποίησης. Πάνω από όλα το κυριότερο και πιο αξιέπαινο επίτευγμά του είναι ότι παρέδωσε ένα φιλμ που αναβλύζει από γνήσια συναισθήματα και αυθεντική νοσταλγία χωρίς να υπολείπεται της σκληρότητας που η ιστορία απαιτεί, τις ωμότητες στις οποίες επιδίδονται οι ήρωες της, την τραγωδία που αναπόφευκτα τους χτυπά και που τους χαράσσει ανεξίτηλα. Μείγμα Τορνατόρε, Λάρι Κλαρκ και Σκορσέζε, αν μπορείτε να το φανταστείτε. Μάλλον μην το φανταστείτε, δείτε το, δείτε αυτό τον τρυφερό, αλλά γεμάτο tough love καρπό της φετινής ανεξάρτητης αμερικάνικης παραγωγής, μια θαυμάσια, ΘΑΥΜΑΣΙΑ ταινία ενηλικίωσης. Καλό δε θα ήταν να την παρακολουθήσουν και οι Έλληνες δημιουργοί για να πάρουν παράδειγμα, να κρατήσουν σημειώσεις, να κλέψουν ιδέες, προτού γυρίσουν ακόμη μια "Ετήσια Απομίμηση του Άμαρκορντ" (κε Καππάκα, σε σας μιλάω)...

Υ.Γ. Με τους "Αγίους" του Ντίτο Μοντιέλ κλείνω 100 ταινιοκριτικές στο Greekmeds και οι καμπάνες της σύνταξης έχουν αρχίσει να ηχούν- όχι απειλητικά, ούτε καν προειδοποιητικά, μάλλον παραινετικά. Μου λένε ότι ίσως φτάνει η ώρα το γέρικο σκυλί που λέγεται ΝΜ25 πρέπει να αποσυρθεί στο σκυλόσπιτό του και ένας άλλος, νεότερος, να αναλαβει να φυλάει το σπίτι και το κοτέτσι. "Γουφ", λοιπόν. "Γουφ", όπως, για μια ακόμη φορά, "σας ευχαριστώ που με διαβάζετε".

[ho·mun·cu·li]

Μου φαινεται θες κι εσυ το γλειψιμο σου.....

keep writing....

[Clemence]

Υ.Γ. Με τους "Αγίους" του Ντίτο Μοντιέλ κλείνω 100 ταινιοκριτικές στο Greekmeds και οι καμπάνες της σύνταξης έχουν αρχίσει να ηχούν- όχι απειλητικά, ούτε καν προειδοποιητικά, μάλλον παραινετικά. Μου λένε ότι ίσως φτάνει η ώρα το γέρικο σκυλί που λέγεται ΝΜ25 πρέπει να αποσυρθεί στο σκυλόσπιτό του και ένας άλλος, νεότερος, να αναλαβει να φυλάει το σπίτι και το κοτέτσι. "Γουφ", λοιπόν. "Γουφ", όπως, για μια ακόμη φορά, "σας ευχαριστώ που με διαβάζετε".

Άστα αυτά ... εδώ ακόμα δε βγαίνουμε εμείς σύνταξη και μιλάς εσύ ???