[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Ο Λαβύρινθος του Πάνα

[ho·mun·cu·li]

Directed by: Guillermo del Toro

Writing credits: Guillermo del Toro

Rating: emstar emstar emstar emstar emstar emstar emstar emstar

***************MAJOR SPOILERS********************

Ξανα οι ιδιοι εφιαλτες ερχονται να κατοικησουν στο εργο του Μεξικανου Ντελ Τορο...Ο Ισπανικος Εμφυλιος, ο Φρανκο, τα τερατα του πολεμου κ στο επικεντρο ενα παιδι. Η μικρη Οφηλια, κορη ενος ραφτη παραπλευρο θυμα αλλου ενα αιμομεικτη πολεμου κ της ομορφης Καρμεν. Ή αλλιως η πρινθιπεσα Μοανα, κορη του Βασιλια του Κατω Κοσμου, ενος κοσμου πολυ πιο λαμπερου κ ησυχου.

Η ιστορια ξεκινα με την Καρμεν σε προχωρημενη εγκυμοσυνη να πηγαινει με την πρωτη κορη της Οφηλια εκει που μενει ο Καπεταν Βινταλ, γιατι οπως λεει ο ιδιος : "ενας γιος πρεπει να γεννιεται εκει που μενει ο πατερας του". Οφειλουμε να πουμε χιλια ευχαριστω κ μπραβο στον Sergi Lopez ο οποιος ενσαρκωσε εναν τοσο απεχθη Καπεταν Βινταλ, ωστε τη στιγμη που δεχοταν τις μαχαιριες ολοκληρη η αιθουσα Φριντα Καλο σειοταν σε ρυθμους μεταλ. Στη συνεχεια η πλοκη χωριζεται σε δυο-σιαμαια επιπεδα. Απο τη μια η φρικη του ανταρτοπολεμου, του αδιστακτου Καπιταν κ των υπηκοων του, το σκοταδι, η αρρωστια και απο την αλλη ο φωτεινος κοσμος της Οφηλιας. Μεσα σ ολο αυτο το χαος ενα μαγικο πλασμα, ο Φαυνος, ερχεται να φερει στην μικρη τα χαρμοσυνα νεα...πως στην πραγματικοτητα ειναι η μικρη ανταρτισσα Μοανα που ξεφυγε απο το υπογειο παλατι της μα τωρα ο πατερας της τη ζητα πισω με τον ορο να περασει τρεις δοκιμασιες ωστε να αποδειξει οτι δεν εχει χασει καθολη τη γηινη περιπλανηση της την αληθινη της ταυτοτητα.

Δοκιμασια πρωτη ή δοκιμασια του θαρρους: Να καταφερει να παρει το κλειδι απο την κοιλια ενος μεγαλου, βρωμερου βατραχου που ζει στη ριζα μιας αλλοτε ολανθιστης συκιας. Αλλα τωρα η συκια που ταιζε ολο το χωριο εχει ξεραθει.... Σ ενα αλλο επιπεδο ομως η συκια αυτη ειναι η ιδια η Ισπανια και βατραχος ο Φρανκο που μαζι με τους οπαδους του σχισανε κ ξερανανε τη χωρα απολαμνβανοντας οι ιδιοι μεγαλεια κ δοξες ενωσο οι πολλοι πεινουσαν κ πεθαιναν απλως κ μονο επειδη βγηκαν για κυνηγι τη νυχτα...

Δοκιμασια δευτερη ή δοκιμασια της εγκρατειας: Να παρει το μαχαιρι απο το-πλασμα-που-σκοτωνει-παιδια-για-να-τραφει χωρις να αγγιξει τιποτα απο τα πλουσια εδεσματα του τραπεζιου...Αλλη μια αλληγορια. Αλλο ενα τερας για τους αμειλικτους δικτατορες. Μια παρομοιωση του πως μπορει καποιος να ξεγελαστει απο την επιπλαστη υλικη ευμαρεια και να ακολουθησει τους δολοφονους. Πρωτα παντα στη λιστα του προσηλιτισμου τα παιδια...Γιατι αραγε? Ολοι καταλαβαιναινουν το γιατι...Παραλληλα καποιο αλλο μαχαιρι θα προσπαθησει να κοψει ανεπυτηχως το νημα της ζωης του Καπεταν, μα ακομα κι αν δεν το καταφερνει ειναι η πρωτη ουσιαστικη "επανασταση" εκ των εσω...κ η αρχη της πτωσης ειναι εδω. Η πτωση ενος σαθρου καθεστωτος καπως ετσι σημανει εναρξη: με την αντισταση σ εναν απο τους τυραννους..

Δοκιμασια τριτη ή δοκιμασια της αγνοτητας: το αιμα του αθωου....Καθε σωστη καθαρση απαιτει τη θυσια του αγνου. Ο Ισαακ, η γυναικα του Πρωτομαστορα, η Ιφιγενεια...η Οφηλια-Μοανα ερχεται να καθησει αναλαφρα στο πανθεον των αθανατων μορφων της λογοτεχνιας. Ταυτοχρονα ομως μας μαθαινει οτι η σωτηρια κ ο αθανατος πλουτος ερχονται με την αγαπη κ οχι με το φθονο. Ειναι ετοιμη να χασει το θρονο της για εναν αδερφο, ετοιμη να γυρισει την πλατη στην αθανασια παραμενοντας σε μια καθημερινοτητα πονου για ενα πλασμα που της κοστισε μια μητερα....κ γι αυτον ακριβως το λογο η μικρη μας στεφεται πριγκιπισα.

Ο σκηνοθετης δεν δειχνει να φοβαται να κρυψει το μισος του για το καθεστως κ παρολο τις εντονες πολιτικες αντι-φρανκικες πινελιες...το τελικο εργο ειναι ενα αριστουργημα σ ολα τα επιπεδα. Σεναριακα, εικαστικα, μουσικα...Ειναι μια ταινια σαν ενας τροπος να πεις σε στυλ παραμυθιου σ ενα παιδι τι συνεβη τοτε....Ενας τροπος να απαλεινεις τον πονο...Γτ η Οφηλια (οπως τοσα παιδια σ εναν αδικο πολεμο-κ δεδομενου πως ολοι οι πολεμοι ειναι αδικοι) μπορει να μην ειναι πλεον πλασμα αυτου του κοσμου, ομως ειναι σ εναν αλλο καλυτερο...Συγγνωμη για τα σποιλερ, αλλα δεν μπορουσα να γραψω αλλιως γι αυτο το υπεροχο διαμαντι της 7ης τεχνης!

[Remy Fincher]

"Pan's Labyrinth" emstar emstar,5

Του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο

Με τους Ιβάνα Μπακέρο, Σερζί Λοπέζ, Μαριμπέλ Βερντού, Αριάντνα Γκιλ, Νταγκ Τζόουνς, Φεντερίκο Λούπι κ.α.

Η μικρή Οφέλια (Μπακέρο) έβρισκε πάντοτε μια διέξοδο στη μαγεία των παραμυθιών, όταν ο υπόλοιπος κόσμος γύρω της φαινόταν να καταρρέει. Θα τη βρει και τώρα, που μετά το θάνατο του πατέρα της στον Ισπανικό Εμφύλιο η μητέρα της (Γκιλ) παντρεύτηκε το μοχθηρό και σαδιστή στρατηγό Βιντάλ (Λοπέζ) και είναι έγκυος με το παιδί του. Όμως, στο απομονωμένο, ορεινό χωριό που αναγκαστικά γίνεται το νέο της σπίτι, το παραμύθι θα βρει για πρώτη φορά εκείνη, τη νύχτα που την επισκέπτεται μια μικροσκοπική νεράιδα και την οδηγεί στα απομεινάρια ενός αλλόκοτου, αρχαίου ναού: εκεί θα τη συναντήσει ένα μυστηριώδες τραγόμορφο πλάσμα, ο Φαούνο (Τζόουνς) που θα της αποκαλύψει ότι είναι η μετενσάρκωση της Μοάνα, της πριγκήπισσας του Κάτω Κόσμου και θα της αναθέσει τρεις επικίνδυνες δοκιμασίες προκειμένου να εγκαταλείψει για πάντα τα εγκόσμια και να σωθεί από τον πόνο, τον πόλεμο, την αρρώστια και το θάνατο που συνοδεύουν τη θνητή της ύπαρξη...

Μετά την επιτυχημένη του θητεία στη φρίκη (έκανε πιο υποφερτό το "Mimic"), τα κόμικς ("Hellboy", "Blade 2") και το θρίλερ φαντασμάτων ("The Devil's Backbone"), ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο στρέφεται προς το είδος του κινηματογραφικού παραμυθιού και δανειζόμενος στοιχεία από τις προηγούμενες δουλειές του παραδίδει την κορυφαία μέχρι στιγμής δημιουργία του, ένα ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο (στα όρια μάλιστα του cult/ instant classic) φιλμ που μοιάζει με το πνευματικό παιδί του Τιμ Μπάρτον και του... Κεν Λόουτς.

Ο "Λαβύρινθος" είναι απρόσμενα βίαιος και τραγικός- ενήλικος. Το "ενήλικο" στοιχείο του ωστόσο δεν προκύπτει και δεν περιορίζεται μόνο στο gore και τις αποκρουστικές του εικόνες, ούτε στο νοσηρό του σκηνικό που μοιάζει με παραμυθένια χώρα στην οποία ενέσκυψε λοιμός και μαστίζεται από θάνατο και αποσύνθεση, ούτε καν στο διάχυτο, σπαρακτικό αίσθημα απόγνωσης που το διακατέχει και που σε κυριεύει αναπόφευκτα παρακολουθώντας τον. Διότι ανάμεσα στα άλλα, ο "Λαβύρινθος του Πάνα" είναι ένα πολιτικό παραμύθι με εμφανείς τις ιδεολογικές του καταβολές. Κάθε άλλο παρά δυσδιάκριτη είναι η σοσιαλιστική αλληγορία που (δεν) κρύβεται πίσω από τους ριψοκίνδυνους άθλους που η μικρή Οφέλια καλείται να εκτελέσει: * να σκοτώσει τον αχόρταγο, χοντρό βάτραχο που για χρόνια παρασιτούσε στην κουφάλα του δέντρου μαραίνοντας το και διώχνοντας τα ζώα που απολάμβαναν τη σκιά του και να ξεφύγει από το ανθρωποφάγο τέρας με τα μάτια στις παλάμες, που ξυπνά μόλις αγγίξεις έστω κι ένα ψίχουλο από το πλουσιοπάροχο τραπέζι του, αγνοώντας φυσικά τα γευστικά αλλά αιματοβαμμένα του εδέσματα για να μείνει αμόλυντη η ψυχή της.* Βεβαίως ο χώρος και ο χρόνος που εκτυλίσσεται η ιστορία, όχι άλλοι από την ταραγμένη από το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο Ισπανία του '36, δικαιολογούν εν μέρει την τοποθέτηση του Ντελ Τόρο, αλλά όχι αρκετά για να διατηρηθεί άθικτη, απείραχτη λίγη από τη μαγεία της ταινίας του και να μην εμποδιστεί ο υποψιασμένος θεατής από το να παραδοθεί τελείως σ' αυτήν.

Ψιλά γράμματα ωστόσο- το παραδέχομαι- μπροστά στα τόσα αξιοθαύμαστα που το φιλμ διαθέτει και προσφέρει αφειδώς. Οι αρετές του, τεχνικές και σκηνοθετικές, αλληλοσυμπληρώνονται με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε όλες μαζί να σχηματίσουν ένα εκπληκτικό και εφιαλτικό ταυτόχρονα παζλ: το μακιγιάζ, το CGI, τα σκηνικά και η φωτογραφία τα χέρια του ταλαντούχου Ντελ Τόρο μεταλλάσσονται σε φωτιά, λαβίδα, αμόνι και σφυρί που λαξεύουν και τροχιζουν ένα σωστό σινεματικό μαχαίρι για τα μάτια, το μυαλό, την καρδιά. Ο "Λαβύρινθος του Πάνα" είναι τρυφερός και ποιητικός σαν άνθος που ανοίγει τα πέταλά του, ατμοσφαιρικός και μυστηριώδης σαν τη μεταμεσονύχτια ομίχλη, σοκαριστικός και τρομακτικός σαν την αποκρουστικά δαιμονική μορφή του Φαούνο και τον ακόμη πιο αποτρόπαιο ψυχισμό του Βιντάλ, δυνατός, συγκινητικός και λυτρωτικός στο φινάλε του σαν την κορύφωση ενός αρχαίου δράματος, λυρικός και καθησυχαστικός σα νανούρισμα και, τελικά, διδακτικός και αξέχαστος σαν παραμύθι.

Αυτός, κυρίες και κύριοι, είναι ένας Λαβύρινθος που αξίζει να χαθείτε μέσα του.

[Ήρα]

πιστευετε στα παραμυθια?

δεν πιστευετε πως αληθεια μια μικρη πριγκιπισσα θελοντας να νιωσει την ανθρωπινη ανασα ξεφυγε απο το βασιλειο της αλλα αυτο της στοιχισε τον θανατο , τον πονο, τις αγωνιες?

και πανω απο ολα , πιστευετε οτι η Οφελια θα ξαναγυρισει στο βασιλειο της μετα απο δοκιμασιες που την φερνουν αντιμετωπη με το θαρρος που διαθετει ,την λαιμαργια και τελος την αγαπη?

ποια αγαπη θα κριθει σαν ανωτερη εκει που ολα δειχνουν να τελειωνουν?

Η μια ιστορια παραμυθι , πλασμενη στο μυαλο της μικρης Οφελιας.

Σε εναν παραλληλο κοσμο ,ενας εμφυλιος μαινεται μεταξυ εθνικιστων και ανταρτων στα βουνα της Ισπανιας, ενας πολεμοχαρης , ακαμπτος , απανθρωπος πατριος στοιχειωνει τον κοσμο της Οφελιας, μια μητερα που , εξ αναγκης, εχει παψει απο καιρο να διαβαζει τα θαυματα, ενας γιατρος που υπακουει στην υπακοη που υπαγορευεται απο τους νομους της καρδιας και οχι απο τους νομους της παρανοιας του αυταρχισμου.

Δυο ιστοριες , παραλληλες , διαφορετικες , ενα παραμυθι και ενας πολεμος , καλλιτεχνικα εξ ορισμου ακρως αντιθετες , που ομως ταυτιζονται .Οι ''μαχες ''που καλειται να δωσει η μικρη Οφελια , ενας βατραχος που στερει την ομορφια απο ενα δεντρο , η λαιμαργια μπροστα σε ενα λουκουλειο γευμα ,η φιλαυτια , ειναι μαχες που επειδη εμεις τις χανουμε στον πραγματικο χωρο και χρονο ,και μαζι με εμας οι κοινωνιες σαν συνολο , ξεκινανε οι μεγαλυτεροι πολεμοι και συμφορες.

πιστευετε στα παραμυθια?

μπορει οι εχθροι της μικρης Οφελιας να ειναι τρομακτικοι , μεχρι και ο φιλος της ο Φαουνο φανταζει τρομαχτικος , μα αληθεια πιο αποκρουστικη η αληθεια εξω απο το παραμυθι.

ενθουσιαστηκα με την ταινια .με τα χρωματα των παραμυθιων.

τρομαξα με την ταινια .με την φρικη που χωραει σε μια ανθρωπινη , διεστραμμενη ψυχη,του πατριου της Οφελιας .μιλαμε για ενα φοβερο ηθοποιο , καταφερε και τον ''μισησα'' ευχαριστως.

οι εικονες απο την μια γεματες με ωμη βια ,απο την αλλη με ελπιδα που κατοικει σε ενα παραμυθι.

μ αρεσε πολυ η μικρη Οφελια , χωρια απο την φυσικη ομορφια της , παιδακι και σαν να παιζει καλλιτεχνικα ωριμα.

εχω μια ανεξηγητη αγαπη για τα ισπανικομεξικανικα φαινομενα , μπορει και τον Τζειμς Μποντ αν εβλεπα να μιλαει ισπανικα να τον συμπαθουσα και να γυρναγα να ελεγα μα τι μουσικος ανθρωπος. οπως και να εχει , προσωπικα θεωρω οτι η ταινια ειναι υμνος στην ελπιδα , στην αθωοτητα ,στην αγαπη και ολα αυτα ντυμενα με την πιο μουσικη γλωσσα του κοσμου , μιλαμε για θαυμα !

στο τελος μια γλυκοπικρη αισθηση ,δεν ειναι απο αυτα τα συνηθη παραμυθια που τελειωνουν κι εζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα .ή μηπως τελειωνει ετσι?παρτε την εκδοχη που θα θελατε .

απο τα πιο αληθινα παραμυθια που εχω δει , απο τις καλυτερες φετινες ταινιες που παρακολουθησα.

πιστευετε στα'' παραμυθια?''

αν οχι κριμα , καποιες φορες ειναι αυτα που σωζουν.

[kobogianitis]

Είδα την ταινία χθες...Τι να πω,ίσως οι διθυραμβικές κριτικές και το γεγονός οτι μου αρέσουν τα "παραμύθια" και οι αλληγορίες είχαν ανεβάσει πολύ τον πήχη αλλά την ταινία σα σύνολο δεν θα έχω να τη θυμάμαι μετά από 1-2 χρόνια.Κάποιες στιγμές είναι πραγματικά μαγικές, όπως η σκηνή με την εξιστόριση του μύθου για το τριαντάφυλλο από την Οφηλία στον αγέννητο αδερφό της (καταπληκτικός συμβολισμός),ενώ και η φωτογραφία είναι άψογη.Η ταινία όμως δε με καθήλωσε όπως ήλπιζα.Τι να πω, μάλλον υπερβολικές προσδοκίες... 3,5/5 έτσι όπως το βλέπω εγώ

[Αφροδίτη]

Πολύ τρυφερή και γλυκιά. Αλληγορική, καταδικαστική του φασισμού στην Ισπανία. Εξαιρετική ηθοποιία απ΄όλους.Πολύ καλή η εναλλαγή της ωμής, βίαιης πραγματικότητας και του κόσμου του παραμυθιού, που αν και τρυφερός ,κάποιες φορές ήταν σκοτεινός. Η μικρή πρωταγωνίστρια βίωσε με το δικό της τρόπο τη μάχη με το Κακό (βλέπε φασισμός) και τον αγώνα για τα ιδανικά της. 4/5

Ασχετο: Ο ηθοποιός που υποδυόταν το φασίστα λοχαγό ήταν πολύ γοητευτικός άντρας.

[Winmx]

Δεν ειχα καμια αμφιβολια οτι αυτη η ταινια δεν θα αρεσε στην Ηρα χιχιιχχι η ισπανικη βερσιον της Αλικης στη χωρα των θαυματων.

Ισπανοφωνο φιλμ χωρις κλασατους γνωστους πρωταγωνιστες

Μια πολυ αξιολογη ταινια με ενα ομορφο ταξιδι μεταξυ πραγματικοτητας και φανταστικου.

Τα σπεσιαλ εφε πολυ καλα...μην ξεχναμε οτι ειναι ευρωπαικος κινηματογραφος.

Η μουσικη ειναι ενα απο το ειδος που μου αρεσει

Η μικρη Οφελια απλα μαγικη

χμμμμ τι αλλο να προσθεσω εγω.....τα ειπατε ολα οι απο πανω :)

emstar emstar