[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Γύρνα Πίσω

[Remy Fincher]

"Volver" emstar emstar

Του Πέδρο Αλμοδοβάρ

Με τους Πενέλοπε Κρουζ, Κάρμεν Μαούρα, Λόλα Μπουένιας, Μπλάνκα Πορτίγιο, Γιοχάνα Κόμπο κ.α.

Παντρεμένη με έναν ακαμάτη σύζυγο και δουλεύοντας τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα η Ραϊμούντα (Κρουζ) έχει δυο παρηγοριές στην κουραστική καθημερινότητά της: τη δεκατετράχρονη κόρη της Πάουλα (Κόμπο) και την αδελφή της Σόλε (Μπουένιας). Όταν η πρώτη πέφτει θύμα απόπειρας βιασμού από τον πατέρα της και εκείνος καταλήγει νεκρός, η Ραϊμούντα αναλαμβάνει να κρύψει το πτώμα και να συγκαλύψει το γεγονός. Ταυτόχρονα ο θάνατος της υπερήλικης θείας από το χωριό θα επαναφέρει στην επιφάνεια μια οικογενειακή τραγωδία και θα φωτίσει τις ανεξήγητες πτυχές της με έναν εντελώς αναπάντεχο και μυστηριώδη τρόπο...

"We may be through with the past, but the past ain't through with us"

-"Μανόλια" (1999)

Κι αν η φράση αυτή από το αριστούργημα του Π.Τ. Άντερσον σας φαίνεται λίγο απειλητική, τότε και μια εικόνα μόνο μπορεί να συνοψίσει εξαίσια το νέο φιλμ του Πέδρο Αλμοδοβάρ: αυτή των ανεμόμυλων που ουκ ολίγες φορές η ηρωίδα με το αμάξι της αφήνει πίσω στον ορίζοντα. Κάθε "λεπίδα" τους εκτελεί μια αέναη κυκλική κίνηση, πρώτα ανεβαίνοντας γοργά και ύστερα κατεβαίνοντας, επιστρέφοντας με φόρα στο ίδιο σημείο. Από αυτήν την οπτική λοιπόν και η ίδια η ζωή μοιάζει να είναι μια συνεχής επιστροφή. Επιστροφή στο επί σειρά ετών εγκαταλελειμμένο πατρικό σπίτι και τις αναμνήσεις που αυτό φέρνει, επιστροφή στα αγαπημένα πρόσωπα που για καιρό είχαν εξοριστεί στη λήθη ή περιοριστεί σε ένα ετήσιο τηλεφώνημα, επιστροφή από την ανυπόφορη φτώχεια στην αλλοτινή ευημερία που μας αξίζει, επιστροφή από τη μιζέρια και τον πόνο στη χαρά και την ευτυχία που κάποτε είχαμε και πάντα προσδοκούσαμε.

Αυτή είναι ίσως η υπαρξιακή διάσταση του "Γύρνα Πίσω". Η συναισθηματική, πάλι, αποτυπώνεται με ειλικρίνεια αλλά και χιούμορ στην αρχική σκηνή με τις γυναίκες του χωριού να καθαρίζουν με ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή τους τάφους των νεκρών συγγενών. Αλλά γιατί να επιδίδονται με τέτοιο ζήλο σε μια τόσο μακάβρια δουλειά; Γιατί μνήμα και μνήμη, αγαπητοί, απέχουν μόνο ένα γράμμα. Οι γυναίκες αυτές - και κυρίως οι ηρωίδες- πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανή, φωτεινή, κρυστάλλινη σχεδόν την ανάμνηση των αγαπημένων που χάθηκαν. Θέλουν να θυμούνται. Καμιά φορά το θέλουν τόσο πολύ που πλάθουν με το μυαλό τους φαντάσματα. Έχουν ανάγκη να ζουν με φαντάσματα, να τρώνε με αυτά, να τους μιλάνε, να τα αγκαλιάζουν. Θέλουν να βλέπουν φαντάσματα. Εκεί που δεν υπάρχουν, αλλά και... εκεί που υπάρχουν.

Κατά τα άλλα έχουμε να κάνουμε με άλλη μια θαυμάσια ιστορία που εκτυλίσσεται στο αλμοδοβαρικό σύμπαν, πιστή σε όσες "τυπικότητες" αυτό ενσωματώνει. Η Γυναίκα στο κέντρο του Σύμπαντος, πηγή ζωής και ενέργειας ανεξάντλητης. Γυναίκα άλλοτε ανίσχυρη, άλλοτε παντοδύναμη, πάντοτε πολυδιάστατη και ποτέ καρικατούρα. Γυναίκα άλλωστε θα πει δουλειά, προκοπή, πουτανιά, τσαχπινιά και ξυράφι μυαλό. Γυναίκες που γελούν και κλαίνε, αγαπούν και μισούν, ζουν και πεθαίνουν, πάντοτε αγκαλιασμένες, πάντοτε ένα, μητέρα με κόρη, αδελφή με αδελφή, φίλη με φίλη. Όλα αυτά όμως θα ήταν αδύνατο να απεικονιστούν χωρίς τις κατάλληλες θηλυκές παρουσίες, πράγμα που μας φέρνει στο πρώτο και κύριο ατού του "Γύρνα Πίσω": τις εκπληκτικές ερμηνείες του γυναικείου καστ που πανάξια βραβεύτηκαν από κοινού στις "Κάννες". Και αν μια από αυτές ξεχωρίζει να είστε σίγουρη ότι είναι η (παρεξηγημένη) Πενέλοπε Κρουζ, που στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας είναι απλώς απίστευτη: η Ραϊμούντα της είναι ένα πλάσμα αξιοθαύμαστο και αξιαγάπητο, πανέμορφη όχι μόνο για τα φυσικά της προσόντα αλλα και για το τσαγανό, το ταμπεραμέντο, την αποφασιστικότητά της. Η Κρουζ κάνει κάθε ίντσα του κάδρου, κάθε πίξελ της οθόνης, κάθε κόμπο του πανιού να ΛΑΜΠΕΙ από την εκθαμβωτική της παρουσία.

Το "Volver" δεν είναι δυστυχώς εφάμιλλο του κλασσικού πλέον "Όλα Για Τη Μητέρα Μου", ούτε ίσως του "Μίλα Της" που σε σημαδεύουν με τη δραματουργική τους δύναμη και απροβλεπτότητα. Παραμένει ωστόσο μια αξιοσημείωτη προσθήκη στη φιλμογραφία του πιο αναγνωρισμένου εν ζωή Ισπανού σκηνοθέτη, αν όχι για τίποτε άλλο, για τη γλύκα, τη ζεστασιά και το αστείρευτο, βαθιά ανθρώπινο, καθαρτικό χιούμορ της. Και φυσικά θα μείνει στην Ιστορία ως η ταινία που απέδειξε ότι η Πενέλοπε Κρουζ είναι ηθοποιός με "Η" κεφαλαίο. Επίσης τραγουδάει.

[Ήρα]

NM παντα .

Δεν ειχα ξαναδει ταινια Αλμοδοβαρ , αυτη με γοητευσε .δε νομιζω να υπάρχει σκηνοθέτης που να ¨γνωρίζει ¨ την γυναικεια ψυχη καλύτερα απο αυτον και να έχει ταυτοχρονα έναν τοσο ποιητικο αλλα και άμεσο τροπο να την αποτυπωσει και να την ζωγραφισει όμορφα .'νιώθω οτι ο Αλμοδοβαρ μας αγαπαει πολύ και εξερευνα μέσα στη μυαλο μας με απαλους , τρυφερους χειρισμούς , σαν να χαιδευει γυναικειο σωμα .

η ταινια καταφερνει να ακροβατει αναμεσα σε δραμα και γέλια ,δε σε αφηνε να κυλισεις προς καμια απο τις δυο πλευρες , γιατι έτσι ειναι η ζωη η αληθινη , γέλια και πίκρα , γευση πικραμυγδαλο ,μεθυστικα βελουδινη και στο τέλος μια σταλα πικρη.

λατρεψα την Πενελοπε , ομολογω οτι ήμουν αναμεσα σε αυτος που την ειχα παρεξηγημένη ,ειναι αποκαλυψη και όταν τραγουδαει σε μαγευει.όπως επισης μου άρεσε πολυ και η Καρμεν Μαουρα .

η ταινια θυμιζει Ελλαδα , ποσα κοινα έχουμε -'ιδιες προκαταληψεις , ιδιες εμμονες , ιδιες αγαπες με τους μεσογειους γειτονες μας.

ο ΝΜ με καλυψε με την κριτικη του και μου γεννησε και σκέψεις (το σχολιο με τους ανεμομυλους ειναι απο τα πιο ομορφα που διαβασα τελευταια ).

προσωπικη μου αισθηση οτι ειδα μια απο τις καλυτερες ταινιες της χρονιας.τοσο ανθρωπινη , τοσο τρυφερη , τοσο αληθινη και οικεια.

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Πολύ όμορφη ταινία,φολκλορική,συναισθηματική και ανθρώπινη όπως λένε τα παιδιά-συμφωνώ απολύτως με ότι λέχθηκε πως είναι μια ταινία γλυκόπικρη σα τη ζωή..Διότι στη ζωή δεν υπάρχει μαύρο και άσπρο-η απόλυτη δυστυχία ή η απόλυτη ευτυχία-απλά άπειρες αποχρώσεις του γκρίζου.

Βασικά εγώ είδα μια άλλη διάσταση αυτής της ταινίας-ίσως την πιο ανούσια.

Ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν κάποια πράγματα χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις,γιατί πολύ απλά έτσι έχουν μάθει,ενώ υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ως 'λογικοί',και όχι μόνο δε πιστεύουν αλλά δεν αφήνουν κανένα παραθυράκι αμφιβολίας και θεωρούν κι όποιους πιστεύουν ανόητους.

Στην ουσία τελικά μερικοί άνθρωποι θέλοντας να είναι ρεαλιστές στην ουσία περιχαρακώνουν τη σκέψη τους σε νόρμες απορρίπτοντας καταστάσεις ανερυθρίαστα.

Δε λέω τίποτα παραπάνω για να μη χαλάσω και το στόρι