[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Πτήση 93

[Remy Fincher]

"United 93" emstar emstar emstar emstar emstar

Του Πωλ Γκρίνγκρας

Με τους Κρίστιαν Κλέμενσον, Τρις Γκέιτς, Πόλυ Άνταμς, Σάυεν Τζάκσον κ.α.

Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 σαράντα άτομα επιβιβάζονται στην πτήση 93 της United Airlines από Νέα Υόρκη προς Σαν Φρανσίσκο. Ανάμεσα τους τέσσερις ισλαμιστές καμικάζι που σκοπεύουν να καταλάβουν το αεροπλάνο και να το ρίξουν στο Καπιτώλιο σε μια κίνηση συντονισμένη με τις επιθέσεις στο Πεντάγωνο και τους Δίδυμους Πύργους. Η ταινία είναι μια λεπτό προς λεπτό αναπαράσταση των γεγονότων που ακολούθησαν μέσα στις αίθουσες ελέγχου της Βοστώνης, του Οχάιο και της Νέας Υόρκης, των αντιδράσεων των επιβατών της πτήσης και της θυσίας των τελευταίων προκειμένου το μοιραίο αεροσκάφος να μη φτάσει ποτέ στο στόχο του. Αυτή είναι η ιστορία της "πτήσης που αντιστάθηκε". Της Πτήσης 93...

Ένας νεαρός φτάνει λαχανιασμένος στην είσοδο επιβίβασης. Η αεροσυνοδός του χαμογελάει με συμπάθεια. Μόλις που το πρόλαβε. Κάθεται στη θέση του ανακουφισμένος. Πιο πέρα ένας άλλος πίνει καφέ μπροστά στην ανοιχτή εφημερίδα του και χαμογελά για το πόσο ωραία ξεκινά η μέρα. Πίσω του μια ηλικιωμένη κυρία. Ζητά ένα ποτήρι νερό για να πιεί τα χάπια της. Πιο 'κει δυο άλλοι επιβάτες έχουν πιάσει την κουβέντα. Βουνό ή θάλασσα; Ράγκμπυ ή γκολφ; Μια κοπέλλα γράφει με προσήλωση σε ένα ανοικτό μπλοκ. Ένας μεσήλικας κοιτά με ενδιαφέρον την οθόνη ενός λάπτοπ. Μπροστά, στο κόκπιτ, οι δυο πιλότοι προετοιμάζονται. Την επόμενη εβδομάδα παίρνω τη γυναίκα μου και πάμε Λονδίνο, λέει ο ένας, να δούμε τα αξιοθέατα. Είναι η επέτειός μας. Ωραία είναι στο Λονδίνο, απαντά ο άλλος. Έχω πάει. Να δω πότε θα πάρω και γω μια γαμημένη άδεια. Τρεις χτύποι είναι το σύνθημα, γλύκα, απευθύνεται στην αεροσυνοδό η οποία θα κλείσει την πόρτα του πιλοτηρίου κι έπειτα θα σφραγίσει την μπουκαπόρτα του αεροπλάνου. Όχι όμως πριν χαιρετήσει τη φίλη της. Θα τα πούμε αργότερα. Σίγουρα. Είναι άλλωστε μόνο άλλη μια μέρα. Μια όμορφη μέρα επίσης. Υπάρχει όμως ένας αστάθμητος παράγοντας και ένα ρητό που τον εκφράζει: "το να κάνεις σχέδια είναι ένας καλός τρόπος να κάνεις το Θεό να γελάσει". Γιατί αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε μέρα. Είναι η μέρα που ο ρους της Ιστορίας άλλαξε για πάντα. Η μέρα που ο κόσμος άλλαξε για πάντα. Η μέρα που οι άνθρωποι άλλαξαν για πάντα. Μια τέτοια μέρα το να κάνεις σχέδια είναι ανώφελο.

Η κάμερα τρέμει. Διεισδύει παντού, βλέπει τους πάντες, καταγράφει τα πάντα. Το εξοντωτικό άγχος πίσω από κάθε νευρικό βηματισμό των ελεγκτών. Την αγωνία και τον τρόμο πίσω από κάθε ανήμπορη, αμήχανη έκφραση μπροστά σε μια φωτεινή κουκίδα που ξαφνικά σβήνει. Το σοκ μπροστά στη θέα του αίματος ενός άνδρα που πριν καθόταν αμέριμνος και τώρα σφαδάζει στο πάτωμα. Το φόβο στο βλέμμα των τρομοκρατών που ετοιμάζονται να γίνουν μάρτυρες. Τον ανείπωτο πόνο στην ιδέα και, τελικά, στη σιγουριά του επικείμενου θανάτου. Την απελπισία που γίνεται προσευχή. Πάτερ Ημών. Αλλάχου Άκμπαρ. Όλα αυτά όμως είναι πρόσκαιρα. Παροδικά. Ανούσια. Μόνο δυο λέξεις καταλήγουν να έχουν νόημα. Σ'αγαπώ. Μητέρα, πατέρα, γιε, κόρη, σύντροφε, εραστή. Σ'αγαπώ. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Κατάρα του ανθρώπου να το συνειδητοποιεί μόνο όταν φεύγει.

Μερίδα των Ελλήνων κριτικών (όπως έγινε πέρυσι και με το εκπληκτικό "Μόναχο" του Στήβεν- ένας είναι ο Στήβεν και μην πείτε Σιγκάλ σας έχεσα- καλά υπάρχει και ο Φρίαρς και ο Σόντερμπεργκ) απορρίπτει την "Πτήση 93" ή μειώνει τη βαθμολογία της λόγω "απολιτικότητας". Αυτή η μερίδα κριτικών, ανάμεσα τους κι ένας τύπος, όνομα και μη χωριό, του οποίου τη θαυμάσια μεταφιλοσοφική ανάλυση της θεολογικής αλληγορίας του... "Σούπερμαν" θα διαβάσετε αυτήν την εβδομάδα σε φρι πρες, θέλουν ένα ΦΑΣΚΕΛΟ για να ηρεμήσουν. Γιατί δηλαδή πρέπει κάθε ταινία που αφορά την 11η Σεπτεμβρίου ή πόλεμο των Η.Π.Α ή του Ισραήλ να είναι σώνει και καλά μεταμφιεσμένο κατηγορητήριο ενάντια στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική; Δε χορτάσατε αντι-μπουσικές επιθέσεις πέρυσι ("Συριάνα", "Καληνύχτα και Καλή Τύχη); Δε σας κούρασε η δημαγωγία του Μουρ με το "Φαρενάιτ 9/11";

Σκοπός του Γκρίνγκρας ("Ματωμένη Κυριακή", "The Bourne Supremacy") δεν ήταν ούτε να αποδώσει εκ νέου ευθύνες για την 11η Σεπτεμβρίου ή να απολογηθεί για τις "ειρηνευτικές" παρεμβάσεις των Η.Π.Α στη Μέση Ανατολή, ούτε να γλείψει τους Αμερικανούς με φανφάρες τύπου "we will prevail" (το δεύτερο μάλλον το ανέλαβε ο Στόουν- ωστόσο επιφυλάσσομαι). Ο βρετανός δημιουργός επεδίωξε και πέτυχε πανηγυρικά- πιο πανηγυρικά δε γίνεται- να διηγηθεί την ιστορία 40 απλών ανθρώπων που βρέθηκαν ανήξεροι στο μάτι του κυκλώνα, που έγιναν εξιλαστήρια θύματα αφότου όμως αντισταθούν με σθένος, όχι σαν εκπρόσωποι του έθνους τους αλλά σαν άνθρωποι που ήλπισαν με τη θέληση τους για ζωή να νικήσουν τον τραγικό παραλογισμό που κόστισε χιλιάδες νεκρούς και στις δυο πλευρές.

Ποιός είπε ότι ο ρεαλισμός δεν μπορεί να είναι μαγικός; Ο Γκρίνγκρας με την ντοκιμαντερίστικη αισθητική του, τους άγνωστους, ερασιτέχνες ηθοποιούς του και την απλότητα του σεναρίου του σε καθηλώνει, σε συνεπαίρνει, σου κόβει την ανάσα και φτάνει σε τέτοια πρωτοφανή επίπεδα ρεαλισμού, που και η ίδια η λέξη διακοσμημένη με οποιοδήποτε επίθετο καθίσταται ανίκανη, "λίγη" ώστε να αποδώσει τα δέοντα στο επίτευγμά του. Η ταινία είναι ο πλησιέστερος, ο πιο ακριβής, ο πιο ανατριχιαστικός τρόπος να απεικονιστεί η 11/9/01 . Είναι το μόνο ίσως φιλμ μυθοπλασίας (βασίζεται σε εικασίες και μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων) στην ιστορία του σελιλόιντ που αναβιώνει την Ιστορία με τέτοια ένταση, τέτοια δραματουργική δύναμη, τέτοια αληθοφάνεια. Πώς αλλιώς να το τοποθετήσω; Πώς να δικαιολογήσω τα δέκα αστεράκια που για πρώτη (και τελευταία) φορά βλέπετε σε κριτική μου; Πώς να σας πείσω να πάρετε τον κώλο σας και να τσακιστείτε να το δείτε; Α. Όχι. Ναι. Α, το βρήκα.

Ποτέ η (κινηματογραφική) τέχνη δε μιμήθηκε τόσο συγκλονιστικά τη ζωή, όσο στο "United 93" του Πολ Γκρίνγκρας.

Υ.Γ. Κυρίες και κύριοι, η σεζόν μπήκε με αναμμένες τις τουρμπίνες. Μείνετε συντονισμένοι στον "Εριέττα Ζαϊμη FM" για τη λίστα με τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, ανταπόκριση από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας" και live feed από την άφιξη του "Δενειναιπουλιδενειναιαεροπλάνο". Καλό φθινόπωρο, καλή εξεταστική, καληνύχτα, και καλή τύχη. Τώρα και σε DVD.

[Clemence]

Τόσο καλό? Κεραυνοβολημένος μου φαίνεσαι

[Dr Lecter]

"Δε σας κούρασε η δημαγωγία του Μουρ με το "Φαρενάιτ 9/11";

Την αληθεια ελεγε ο χοντρουλης, για ποια δημαγωγια μιλας?

[Remy Fincher]

Όταν απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2003, ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ δήλωσε αποδοκιμάζοντας το Μουρ: "αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει μια εικόνα από μια λέξη". Και παρόλο που δεν τον έχω και σε ιδιαίτερη εκτίμηση, θα συμφωνήσω. Τέχνη και πολιτική (πρέπει να) αποτελούν δυο πράγματα διακριτά. Όση αλήθεια -με την απαραίτητη δόση υποκειμενικότητας που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη- κι αν έλεγε ο Μουρ και όσο ενδιαφέρουσες ή και σοκαριστικές κι αν ήταν οι αποκαλύψεις του, το "Φαρενάιτ 9/11" δεν παύει να είναι φωνακλάδικο, λίγο λαϊκιστικο και απροκάλυπτο. Η επίθεση προς ένα δημόσιο πρόσωπο, όσο διασκεδαστικά προκλητική κι αν είναι, δεν είναι τέχνη.

[Clemence]

Ελπίζω ότι εννοούσε διαφορετικό ύφος σε σχέση με το ''United'' ... γιατί ούτε εγώ είχα δει τη δημαγωγία τότε

[faraway]

Ουχαχαχαχαχα απο ποτε η τεχνη πρεπει να ειναι απολιτικοποιημενη και λογοκριμενη;;;; Τα μισα αριστουργηματα τεχνης δε θα επρεπε να υπάρχουν συμφωνα με αυτο που ειπες.Συν του οτι μονο απολυταρχικα καθεστωτα φερουν τετοιες αποψεις...

Κι αν ηταν πολιτικοποιημενο το good night and good luck εγω θα φαω τις κοτσιδες μου.Ισα ισα μεγαλυτερη προσπαθεια να απολιτικοποιηθει δε θα μπορουσαν να καταβαλουν....

[Remy Fincher]

Καταρχήν ποιός μίλησε για λογοκρισία; Και αν με το "μισά αριστουργήματα τέχνης" αναφέρεσαι στις ταινίες του Αϊζενστάιν π.χ., έχε υπόψη σου ότι για άλλο λόγο θεωρούνται αριστουργήματα... (στο "Θωρηκτό Ποτέμκιν" π.χ. παρουσιάζεται για πρώτη φορά αυτό που ονομάζουμε μοντάζ ιδεών).

Τώρα, υπάρχουν πολιτικές ταινίες και ταινίες -πολιτικές.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν π.χ. οι ταινίες του Κεν Λόουτς ή του Κώστα Γαβρά. Παίρνουν πολιτική θέση μεν, αλλά το κάνουν υποδόρια, με τρόπο σαφή, αλλά έμμεσο και σε πρώτο πλάνο, πάντοτε, ΠΑΝΤΟΤΕ υπάρχει το ΔΡΑΜΑ. Μ' αυτές δεν έχω κανένα πρόβλημα (το οποίο άλλωστε μπορείς να διαπιστώσεις και στην κριτική του Συριάνα- αν το "Καληνύχτα και Καλή Τύχη" σου φάνηκε επιτηδευμένο και απολιτικό, γνώμη σου). Στο σημείο αυτό να ξέρεις επίσης ότι οι αληθινές πολιτικές ταινίες που σέβονται τον εαυτό σου διατηρούν και μια "α" αντικειμενικότητα, δεν εξαπολύουν κατηγορίες μονομερώς.

"Ταινίες" όμως, όπως το "Φαρενάιτ 9/11", το οποίο ήταν-υποτίθεται- ντοκιμαντέρ για το πως οδηγήθηκαν οι Η.Π.Α. στις 11-9-01, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ξεκάθαρη επίθεση ενάντια στον Μπους και τους αντιπροσώπους του. Ο άνθρωπος δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, εξευτελίζοντάς τον (όχι ότι δεν ήταν άξιος εξευτελισμού). Αυτό δεν είναι τέχνη. Αυτό είναι πολιτική διαφήμιση 90'.

Υ.Γ. Φα' τες.

[feg]

"Ταινίες" όμως, όπως το "Φαρενάιτ 9/11", το οποίο ήταν-υποτίθεται- ντοκιμαντέρ για το πως οδηγήθηκαν οι Η.Π.Α. στις 11-9-01, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ξεκάθαρη επίθεση ενάντια στον Μπους και τους αντιπροσώπους του. Ο άνθρωπος δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, εξευτελίζοντάς τον (όχι ότι δεν ήταν άξιος εξευτελισμού). Αυτό δεν είναι τέχνη. Αυτό είναι πολιτική διαφήμιση 90'. Στο σημείο αυτό να ξέρεις επίσης ότι οι αληθινές πολιτικές ταινίες που σέβονται τον εαυτό σου διατηρούν και μια "α" αντικειμενικότητα, δεν εξαπολύουν κατηγορίες μονομερώς.

Δεν έχω δει ακόμη την πτήση 93 και από την περιγραφή που της έκανες θα πάω οπωσδήποτε να τη δω.

Σε μια διαφορετική βάση όμως με αφορμή τη συζήτηση για το "Φαρενάιτ 9/11" δεν νομίζεις ότι:

1. κάποιες φορές η ζωή ξεπερνάει την τέχνη και για αυτό ακριβώς όταν θίγονται τέτοια ζητήματα θα πρέπει να είμαστε πιο ανεκτικοί σε σχέση με το ποια είναι τα όρια της τέχνης αυτής

2. ότι ανεξάρτητα από το τι έκανε ή είπε ο Μουρ και όλοι οι άλλοι στις ταινίες τους τα όσα κάνει ο συγκεκριμένος πρόεδρος είναι τόσο επικίνδυνα και φασιστικά, τόσο απίστευτα ενάντια στην ελευθερία του ατόμου που δε θα έπρεπε να αισθανθούμε ότι χορτάσαμε από κριτικές στο πρόσωπό του, αλλά να απαιτήσουμε κι άλλες μέχρι να μην μείνει κανείς αδιάφορος στα όσα γίνονται

3. ότι ο κινηματογράφος με την απίστευτη δύναμη που έχει είναι ίσως ένας από τους ελάχιστους τρόπους να περαστεί το μηνυμα στο ευρύ κοινό, που σε μεγάλο ποσοστό κοιμάται τον ύπνο του δικαίου εφησυχασμένο στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας του??

Υ.Γ. Ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός της στρατευμένης τέχνης -αντιλαμβάνομαι απόλυτα την αξία του να βλέπεις κάτι που είναι απλά όμορφο ή με αίσθηση του μέτρου και να το εκτιμάς - όμως τα όσα συμβαίνουν με κάνουν να αλλάζω γνώμη στο συγκεκριμένο θέμα.

[John Doe]

Δε θα ήθελα να ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά, αλλά νομίζω οτι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Κι εξηγούμαι: Με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό η άποψη του ΝΜ25 σχετικά με τις πολιτικές ταινίες και τις ταινίες που που περνούν πολιτικά μηνύματα υποδόρια. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν έχουν λόγο ύπαρξης οι ταινίες της πρώτης κατηγορίας. Αναμφίβολα, το να φτάσει ένα (ψευδο)ντοκιμαντερ στο χρυσό φοίνικα, υποβιβάζει αρκετά ένα φεστιβάλ όπως αυτό των Καννών (όπου θα έπρεπε να επιβραβεύεται η τέχνη και όχι η πολιτική), αλλά από την άλλη αποτελεί μια πολιτική πράξη αναγκαία για τις συγκυρίες εκείνης της περιόδου (βλέπε κίνδυνος επανεκλογής του Μπους).

Τώρα όσον αφορά την ταινία United 93 είναι αναμφίβολα μια αμερικάνικη παραγωγή, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, θετικά ή αρνητικά. Προσωπικά, δε θα την κατέτασσα σε μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Για την ακρίβεια θα την χαρακτήριζα απλώς μέτρια κι αυτό όχι μόνο γιατί η σκηνοθεσία ήταν διεκπεραιωτική, αλλά και γιατί στην ταινία αυτή συναντά κανείς όλα τα γνωστά κλισέ κάθες αμερικάνικης "δραματικής" ταινίας. Βέβαια γούστα είναι αυτά... Για τους ίδιους λόγους δεν μου άρεσε και το Million Dollar Baby, που οι πλειοψηφεία το βρήκε καταπληκτικό. Όποτε περι ορέξεως... Γενικότερα πάντως με εκνευρίζουν οι ταινίες που εκβιάζουν το συναίσθημα. Πιστεύω ότι τα πιο απλά πράγματα μπορούν να εκφράσουν τις πιο σκληρές αλήθειες.

ΥΓ: Το Φαρενάιτ 9/11 το χαρακτηρίζω ως (ψευδο)ντοκιμαντέρ, επειδή περισσότερο δρα ως πολιτική προπαγάνδα, παρά ως ένα ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να αγγίξει την αντικειμενικότητα.

[Azrai]

Ο Μουρ δεν είναι αντικειμενικός, αλλά προσωπικά δεν με ενοχλεί και πολύ περισσότερο δεν ενοχλεί τους αμερικανούς δημοκρατικούς, ειδικά όταν υπάρχει ένα τηλεοπτικό δίκτυο ονόματι fox

Περί ταινίας... Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Δεν ξέρω αν τα πράγματα έγιναν έτσι και τείνω να πιστέψω ότι μάλλον δεν έγιναν έτσι.

Γιατί δεν κατάφεραν ποτέ οι τρομοκράτες να επιβληθούν? Γιατί δεν άνοιξαν απλά την πόρτα της καμπίνας ώστε να πεθάνουν όλοι, πλην των πιλότων? Γιατί δεν έσφαξαν κανα δυο ακόμα για να τρομοκρατήσουν? Γιατί πάντα υπάρχουν ματσο αμερικανοί και γιατί ο μόνος ευρωπαίος παρουσιάζεται σαν καρα-αδερφάρα του κερατά που τρέμει ενώ οι αμερικανοί παιδαράδες ορμάνε στην μάχη? Γιατί δεν είπε ο επιβάτης πιλότος ατάκα του στυλ "Trust me, I know what I am doing"? Πως είναι δυνατόν να σπάει τόσο εύκολα η πόρτα του πιλοτηρίου? Δεν είναι ελεξίσφαιρη και θεόγερη?

Πολλά κενά και ασάφειες και νομίζω ότι τελικά είναι αμερικλανίλα. Αυτό που αποκόμισα εγώ πάντως ήταν οργή για το πόσο άχρηστος είναι ο αμερικανικός στρατός και δεν μπορεί να συνενοηθεί με το FAA.

Δεν την συνιστώ να πληρώσετε για να την δείτε.

ΥΓ το million dollar baby, δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ...

[Remy Fincher]

Σε μια διαφορετική βάση όμως με αφορμή τη συζήτηση για το "Φαρενάιτ 9/11" δεν νομίζεις ότι:

1. κάποιες φορές η ζωή ξεπερνάει την τέχνη και για αυτό ακριβώς όταν θίγονται τέτοια ζητήματα θα πρέπει να είμαστε πιο ανεκτικοί σε σχέση με το ποια είναι τα όρια της τέχνης αυτής

2. ότι ανεξάρτητα από το τι έκανε ή είπε ο Μουρ και όλοι οι άλλοι στις ταινίες τους τα όσα κάνει ο συγκεκριμένος πρόεδρος είναι τόσο επικίνδυνα και φασιστικά, τόσο απίστευτα ενάντια στην ελευθερία του ατόμου που δε θα έπρεπε να αισθανθούμε ότι χορτάσαμε από κριτικές στο πρόσωπό του, αλλά να απαιτήσουμε κι άλλες μέχρι να μην μείνει κανείς αδιάφορος στα όσα γίνονται

3. ότι ο κινηματογράφος με την απίστευτη δύναμη που έχει είναι ίσως ένας από τους ελάχιστους τρόπους να περαστεί το μηνυμα στο ευρύ κοινό, που σε μεγάλο ποσοστό κοιμάται τον ύπνο του δικαίου εφησυχασμένο στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας του??

Δέχομαι ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Στην περίπτωση του Μπους ακόμη περισσότερο, όχι τίποτα άλλο, για τη σωτηρία του πλανήτη. Ο ίδιος ο Μουρ άλλωστε θυσίασε, αν θυμάσαι, την οσκαρική υποψηφιότητα και ενδεχομένως νίκη του "Φαρενάιτ 9/11" προκειμένου αυτό να προβληθεί στην τηλεόραση και να κάνει τη μέγιστη ζημιά στους Ρεπουμπλικανούς. Τώρα το τι κατάφερε, είναι άλλο θέμα.

Προσωπικά θεωρώ ότι το νόημον, πολιτικά ενεργό κοινό- σ'αυτό άλλωστε απευθύνονται και οι δυο προαναφερθείσες κατηγορίες ταινιών- μπορεί (και πρέπει) να εκτιμά την αλήθεια στο μέτρο που αυτή παρουσιάζεται, ωστόσο σιχαίνεται (και πρέπει) τον πατερναλισμό. Τα αληθινά πολιτικά αριστουργήματα δεν έχουν ανάγκη από κραυγαλέα ειρωνεία και ύπουλο μοντάζ για να πετύχουν το σκοπό τους.

Τώρα όσον αφορά την ταινία United 93 είναι αναμφίβολα μια αμερικάνικη παραγωγή, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, θετικά ή αρνητικά. Προσωπικά, δε θα την κατέτασσα σε μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Για την ακρίβεια θα την χαρακτήριζα απλώς μέτρια κι αυτό όχι μόνο γιατί η σκηνοθεσία ήταν διεκπεραιωτική, αλλά και γιατί στην ταινία αυτή συναντά κανείς όλα τα γνωστά κλισέ κάθες αμερικάνικης "δραματικής" ταινίας.

Πολλά κενά και ασάφειες και νομίζω ότι τελικά είναι αμερικλανίλα. Αυτό που αποκόμισα εγώ πάντως ήταν οργή για το πόσο άχρηστος είναι ο αμερικανικός στρατός και δεν μπορεί να συνενοηθεί με το FAA.

See, αυτά είναι που δεν αντέχω να ακούω. Αμερικάνικη ταινία εξ'ορισμού σημαίνει πομπώδης, υπερβολικά συναισθηματικά φορτισμένη, μονόπλευρη, μονοδιάστατη στους χαρακτήρες, κενά και ευκολίες στη αφήγηση, φτηνός εντυπωσιασμός και τελικά άδειο θέαμα. Στην περίπτωση της "Πτήσης 93" αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα-καραμέλα γίνεται ακόμη πιο κατάφωρα άδικο. Τραγικό σχεδόν. Πού τα είδατε όλα αυτά στην ταινία; Πού είδατε κλισέ διαλόγους, ατάκες γεμάτες στόμφο, αηδιαστικό λυρισμό τύπου "God Bless America- να σκάσουν οι οχτροί μας"; Πόσο πιο λιτή, απλή ταινία θα μπορούσε να είναι; Τι το εξωπραγματικό είδατε; Το ότι έσπασε η πόρτα του πιλοτηρίου;

[Englishman in New York]

Άλλαξε το σύστημα βαθμολογίας και έγινε με άριστα το 10 ή απλά ο νι-μι συγκλονίστηκε??

[John Doe]

Συμφωνώ πως όσο κλισέ είναι μια αμερικάνικη ταινία αυτού του είδους (βλέπε αμερικανιά), αλλό τόσο κλισέ είναι να κατακρίνεις κάθε αμερικάνικη παραγωγή απλώς και μόνο επειδή τα κεφάλαια προέρχονται από το USA ή επειδή εντάσσεται σε ένα υπεραπλουστευμένο στυλ κινηματογράφησης. Η δική μου ένσταση όσον αφορά τη συγκεκριμένη ταινία δεν αφορά "κενά", όπως αυτό της πόρτας του πιλοτηριου. Απλώς θεωρώ πως η σκιαγράφηση των χαρακτήρων ήταν επιφανειακή και ταυτόχρονα επιτηδευμένη. Σαν να προσπαθούσαν με το ζόρι να τους συμπαθήσεις, να τους λυπηθείς ή ακομα και να τους θαυμάσεις. Θα προτιμούσα μια προσέγγιση λιγάκι πιο ρεαλιστική, μια προσπαθεια ανάλυσης της προσωπικότητας των τρομοκρατών, κάτι πιο αντικειμενικό σε τελική ανάλυση.

Σαφώς και δεν περίμενα φανφάρες του στυλ American Patriot κτλ, ποιος άλλωστε θα περίμενε κάτι τόσο χαζό από έναν κατά τα άλλα καλό σκηνοθέτη? Αλλά από την άλλη, η προπαγάνδα υπέρ των καλών και δυνατών Αμερικανών, υπήρχε με έναν πιο κρυφό και υπόγειο τρόπο. Και αυτό ήταν που με ενόχλησε. Ο θεατής δεν είχε την ευκαιρία να κρίνει μόνος του τον κάθε χαρακτήρα, αλλά καθοδηγούνταν μεθοδικά σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ...

Αλλά όπως είπα και πιο πάνω, περί ορέξεως... Ήταν μια ταινία που εσένα σου άρεσε για ν λόγους και εμένα δεν μου άρεσε για άλλους τόσους. Προς τι τα μίση και ο αλληλοσπαραγμός? Ειρήνη υμίν και ημίν!

ΥΓ: πάντως έχω μια υποψία, ότι όταν περάσει λίγος καιρός και καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός, η βαθμολογία σου για την ταινία θα πέσει αρκετά κάτω από τα 10 αστεράκια

[Remy Fincher]

Ποιά μίση καλέ; Σόρρυ αν σου έδωσα αυτήν την εντυπωση

@heavenly demonic: Όχι. Απλώς ήθελα να τονίσω την κατ' εμέ επιτακτικότητα της θέασης της ταινίας.

[Doctor_7]

Η ταινία ήταν πολύ δυνατή...7,5/10 της δίνω με άνεση...Την προτείνω στα σίγουρα...Και σαν μια απλή περιπέτεια να το δείτε, είναι σίγουρα άνω του μετρίου...

Υ.Γ. Μην περιμένετε να σας δώσει αυθεντικές ιστορικές καταγραφές, πολιτικά μηνύματα και ιδέες το Hollywood... τουλάχιστον όχι παραπάνω από μια φορά το χρόνο...Τα άτομα είναι ικανά να βάλουν τον Αχιλλέα στην Τροία να πεθαίνει από κάποιο ΣΜΝ που κόλλησε από τον Πάτροκολο, για να γίνει πιο πιασάρικο το έργο... Ταινιούλα είναι κι αυτή...δείτε τη λέμεεεε

[Englishman in New York]

@heavenly demonic: Όχι. Απλώς ήθελα να τονίσω την κατ' εμέ επιτακτικότητα της θέασης της ταινίας.

Οκ!Εγώ θα πάω να την δω!

[newdoctor]

ωραία ταινία 7,5/10

είναι λίγο σαν να βλέπεις περιπέτεια στυλ Μοιραία Πτήση ή Α΄πόδραση στον αέρα χωρίς Happy end όπυ ο καλός αμερικανός ήρωας σηκώνει το αεροπλάνο άκριβώς πριν προσκρούσει στο έδαφος...

[Azrai]

ΝΜ, δεν λέω ότι κάθε αμερικανική ταινία είναι αμερικλανίλα, απλά λέω ότι in my humble opinion, το United 93 ήταν αμερικλανίλα

Περι ορέξεως κολοκυθόπιτα πάντως Αν σου άρεσε, no problem

[Sovereign]

Υπήρχαν δύο ειδών θεατές απόψε στην Αίγλη, στο Χαλάνδρι. Μερικοί, που χτυπούσε το φυλλοκάρδι τους από το πρώτο πεντάλεπτο για αυτά που θα ακολουθούσαν και ορισμένοι που βγήκαν στο τέλος μονολογώντας "τρελή φόλα". Εγώ μάλλον ήμουν πιο κοντά στους πρώτους. Τα σχόλια περί αμερικανιάς δεν με εκφράζουν. Γιατί πολύ απλά αν όλοι όσοι είχαν σκοτωθεί εκείνη τη μέρα ήταν γιαπωνέζοι, η ταινία θα είχε όλα τα δίκια να είναι γιαπωνιά, ενώ αν η ταινία έδειχνε επιδρομή των αμερικανών στο Ιράκ και η ταινία ήταν ιρακινή, θα είχε κάθε δικαίωμα να είναι ιρακινιά. Δηλαδή, τι περιμέναμε από αυτό το έργο; Να έχει ως θέμα την 11η Σεπτεμβρίου και να ασκεί κριτική στα αμερικάνικα ιδεώδη; Αντιθέτως, μάλλον προοδευτική θα μπορούσε να χαρακτηρίσω την παρουσίαση ορισμένων γεγονότων, όπως η παντελής απουσία προέδρου και αντιπροέδρου ("καταφέρατε να βρείτε τον πρόεδρο;") και η παντελής ασυνεννοησία στρατού, ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας κτλ.

Η ταινία είναι καλή για αυτό που είναι: 3/10 πραγματικά γεγονότα και 7/10 fiction. Το αν το αεροπλάνο έπεσε από την προσπάθεια των επιβατών ή απλά καταρρίφθηκε από την Πολεμική Αεροπορία, λίγο ενδιαφέρει. Σημασία έχει ότι κάποιες χιλιάδες σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα, όπως ακριβώς θα μπορούσε να σκοτωθεί ανυποψίαστος ο καθένας μας. Και αυτή η ταινία σε βάζει μια χαρά στην ψυχολογία του ανθρώπου που πρόκειται να σκοτωθεί σε λίγα λεπτά. Α και by the way, τα συγκινητικά τηλεφωνήματα δεν είναι αμερικανιά. Είναι fact και είναι και πολύ συγκινητικό fact. Εκτός αν περιμένατε να δείχνει τους επιβάτες να βρίζουν τον Μπους για την πολιτική του στη Μέση Ανατολή την ώρα που έπεφταν στο κενό...

[Clemence]

Γιατί πάντα υπάρχουν ματσο αμερικανοί και γιατί ο μόνος ευρωπαίος παρουσιάζεται σαν καρα-αδερφάρα του κερατά που τρέμει ενώ οι αμερικανοί παιδαράδες ορμάνε στην μάχη?

δεν άντεξαν να μήν τη κάνουν τη τσαχπινιά πάντως ... κρίμα!