[θεατρο]-Οι σεξουαλικες νευρωσεις των γονιων μας

[Ήρα]

Δεν έχω ξαναδεί έργο στο οποίο να συναντιούνται πιο αρμονικά η θεατρική γραφή με μια οξυδερκή ψυχιατρική ματιά!

Ο συγγραφέας είναι ο Λουκας Μπαιρφους που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους γερμανόφωνους συγγραφείς τα θέματα του έχουν να κάνουν με τις αδυναμίες , γιατί «μόνο εκεί εκφράζεται η ανθρώπινη φύση μας » ενώ τον ενδιαφέρει το «στραπατσάρισμα όσων έχουν να κάνουν με το θέατρο».

Πράγματι το κείμενο οδηγεί τους ηθοποιουςστα άκρα , δεν αφήνει κανένα περιθώριο επίδειξης ματαιοδοξίας .

Το έργο ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου , έναν πολύ όμορφο χώρο που έχει τέσσερις διαφορετικές σκηνές και αυτό που με ενθουσίασε πολύ είναι η τάση του κατά καιρούς να ανεβάζει έργα που έχουν ως θέμα , απευθύνονται , παίρνουν μέρος άτομα με ειδικές ανάγκες, ικανότητες . Είναι ελπιδοφόρο καλλιτεχνική δημιουργία και κοινωνική ευαισθησία να πηγαίνουν παρέα!

Η υπόθεση-«Η Ντόρα είναι είναι ένα παιδί , ένα διαφορετικό παιδι.Ένα παιδί με διανοητικά και ψυχικά προβλήματα. Στο διάστημα που τα χάπια κρατούσαν την Ντόρα ναρκωμένη , η Ντόρα δεν ενοχλούσε κανεναν.Η μητέρα της αποφασίζει να της κόψει τα φάρμακα. Τα πράγματα θα αλλάξουν δραματικά…Το έργο παρακολουθεί την τραυματική της είσοδο στον κόσμο των μη διαφορετικών μεγάλων..»

Κανειςδεν έχει μιλήσει στην Ντόρα για το σεξ και όταν της μιλάνε αυτό γίνεται με τα πρέπει και του κανόνες. Όμως η Ντόρα δεν καταλαβαίνει , απλά νιώθει και η ηδονή είναι η μόνη στιγμή που νιώθει ότι την αγαπάνε , το σώμα ξυπνάει και απολαμβάνει πέρα από τις δυνατότητες του νου. Ο συγγραφέας νομίζω ότι πίσω από την κάθε Ντόρα , πίσω από κάθε άτομο με ψυχικά προβλήματα και επομένως με δικαιολογημες αποκλίσεις από τα πρέπει , τοποθετεί τον καθένα μας στο ταξίδι του προς την κοινωνικοποίηση , πώς η αθώα σεξουαλικότητα καλουπώνεται για να αντέξει τους κανόνες της κοινωνίας …Συζητώντας το έργο μετά ,όλοι είχαμε την εντύπωση ότι η Ντόρα είναι τα πιο αθώα μας μάτια , η ατόφια παιδικότητα , τα πιο αγνά αισθήματα , η αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής χωρίς κανένα φίλτρο , χωρίς καμία ανταλλαγή , χωρίς κανένα κοινωνικό πρέπει…Πως είσαι παιδί και εκτίθεσαι και μεγαλώνοντας αρχίζεις και φοράς ρούχα κοινωνικής προσαρμογής ώστε να ταιριάξεις και να μην αποτελέσεις το διαφορετικό…διαδικασία απαραίτητη τόσο για την επιβίωση σου όσο και για την επιβίωση της κοινωνίας…γιατί η κοινωνία είναι υπαρκτή και χωρίς κανόνες δε στέκεται .Εδώ έρχεται ο ψυχίατρος της Ντόρας , αναλαμβάνει να τη μυήσει στον κόσμο των μεγάλων ,κρατάει όμως αποστάσεις και ένα παιδί δεν πείθεται χωρίς να δοκιμάσει η έστω χωρίς να έχει απέναντι του ένα μεγάλο γνωστή της αθώας πλευράς…

Η μαμά της Ντόρας νιώθει ενοχές για τα γονίδια που κληρονόμησε στην κόρη της , νιώθει εγκλωβισμένη και καταφεύγει στο ψέμα γιατί και αυτή θέλει να υπάρχουν στιγμές που η ζωή της κυλάει σαν να μην έχει μια διαφορετική Ντόρα ,θέλει κάτι δικό της ,υπάρχει κι αυτή πέρα από την συνεχή προστασία της Ντόρας , αγωνιά για την Ντόρα και νιώθει ότι ξέρει το καλό της γιατί αυτή είναι μη διαφορετική …

Το κείμενο είναι πολύ δυνατό , εκεί που εκστομίζονται οι πιο πικρές αλήθειες ο συγγραφέας γίνεται ειρωνικός , αστείες φράσεις ακούγονται και αυτό αφήνει ακόμη πιο πικρή αίσθηση , καυστική πένα.. Και ενώ φαίνεται ότι η Ντόρα είναι το πρόβλημα , αυτή καταφέρνει και αντικατοπτρίζει τις ανεπάρκειες των άλλων ,μέσα από τα μάτια της που είναι τα πιο αληθινά και αθώα , διαγράφονται οι ψεύτικες και υποκριτικές ματιές των φυσιολογικών .Θαρρώ πως ο Μπαιρφους είναι σαν ψυχαναλυτής που από ψηλά παρατηρεί και καταγράφει όχι μόνο την Ντόρα αλλά όλους όσους αποτελούν τον κόσμο της Ντόρας (για αυτο και ο τίτλος ειναι καυστικος όχι για την Ντορα αλλα για όλους τους φυσιολογικούς) ,το κείμενο του αποτελεί ψυχιατρικό αριστούργημα!!(και λόγο να γράψω δεκαπέντε σελίδες κριτική , εντάξει σταματάω )

Οι ηθοποιοί είναι απιστευτοι!!Στο ρόλο της Ντόρας η Κόρα Καρβουνη , ό,τι κι αν γράψω είναι ελάχιστο ,απλά θα πω ότι δεν είναι τυχαίο που είναι απόφοιτη με άριστα από το Εθνικό Θέατρο , συγκλονιστική τόσο σε κίνηση , τόσο σε λόγο , σε όλα!Η Γιώτα Φέστα στο ρόλο της μητέρας , καθόλου υπερβολική , με εντυπωσίασε με την αμεσότητα της ,σαν να βγάζει μια δύναμη που λες πού κρύβεται σε αυτήν την ντελικάτη γυναίκα! όλοι ήταν καταπληκτικοί ,κανέναν δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω ως καλύτερο.

Το σκηνικό λιτό , όπως ταιριάζει σε μια κατάδυση στις πιο κρυμμένες επιθυμίες μας , βρήκα ευρηματικοτατη την ιδέα των προβολών γραμμάτων που σε βάζουν στο σκηνικό χωρίς να υπάρχει, απίστευτο πως σε βάζουν να φανταστείς μόνος σου τον χώρο . Θυμάμαι μια καθηγήτρια θεάτρου κάποτε είχε πει πως όταν το κείμενο είναι δυνατό και οι ερμηνείες μαγευτικέςτο σκηνικό περιττεύει , αυτό ένιωσα εδώ!

Ήταν από τα καλύτερα θεατρικά έργα που έχω δει. Βγήκα από την παράσταση και ένιωθα ισοπεδωμένη , σαν να είχε μείνει ο νους μου εκεί. Προβληματισμένη για τα όρια της βοηθείας σε άτομα με τέτοια προβλήματα , μαγεμένη από την γνωριμία μου με αυτό τον περίεργο Γερμανό Μπαιρφους. Εξαίρετη δουλειά!!

Υγ-Το έργο κατέβηκε αλλά άκουσα ότι κατόπιν αυξημένης ζήτησης υπάρχει πιθανότητα να το ανεβάσουν ξανά.

[tik-tak]

Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας

Μια ...περίεργη παράσταση...

περίεργη ,γιατί ο τίτλος της δεν την προσδιορίζει με ακρίβεια...

περίεργη, γιατι δεν καταλαβαίνεις αν πρόκειται για κωμωδία ή δράμα...

περίεργη, γιατί σε κάνει...να αισθανθείς περίεργα...χιχχιχι....

η πρωταγωνιστρια Κόρα Καρβούνη ειναι μια αποκάλυψη...σε κάνει να πιστεύεις οτι δεν έχεις μπροστά σου μια ηθοποιο που ερμηνεύει εναν απαιτητικό ρόλο , αλλά το ιδιο το ατομο με διανοητική υστέρηση...

προσωπικά, είχα μείνει εντελώς ενεή...επειδή ως εθελόντρια έρχομαι σε επαφη με τετοια παιδάκια, βλέποντας την πρωταγωνίστρια , ερχονταν στο νου μου στιγμές και τα πρόσωπα των παιδιων που γνωρίζω...η κίνησή τους, η στάση του σώματος, το πρόσωπο, η ομιλία, οι ερωτήσεις τους...αυτό ειναι το συγκλονιστικό!....μονο και μόνο , για αυτό η Κόρα Καρβούνη ειναι αξια συγχαρητηρίων!

Η Ντορα ειναι κορίτσι με διανοητική υστέρηση.Για να μπορέσουν να την χειριστουν οι γονείς της και οι άνθρωποι του περιβάλλοντος της λάμβανε βαρειά φαρμακευτική αγωγή, που της αφαιρούσε την πρωτοβουλία, την εκφραστικότητα ...

Κατοπιν απαιτησης της μητέρας της, η οποία λαχταρούσε τη σχέση κόρης-μητέρας, η φαρμακευτική αγωγή διακόπτεται.Τότε , η νεαρή Ντόρα αρχίζει να ερμηνεύει τα ερεθισματα απο το περιβάλλον της , να φθάνει μεχρι τα τότε προκαθορισμένα όριά του και να τα υπερβαίνει βιώνοντας πρωτόγνωρες καταστάσεις : την εκφραση προτιμήσεων , την ανάληψη πρωτοβουλιων , τη διατύπωση αποριων , τη διεκδίκηση της ηδονης ...

ναι, της ηδονής...μπορει να ακούγεται σχεδόν σοκαριστικό (ίσως, ετσι να σκεφτουν οι «φυσιολογικοί»)

όταν έχει να κάνει με αυτούς τους ανθρωπους --αυτό ειναι και το σημείο που θέλει να τονίσει ο συγγραφέας--αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε οτι πρόκειται για τα βασικά αισθήματα, αυτά που εκφράζονται απο τους πρωτους μήνες ζωής μας και ανεξαρτήτως εξωτερικών παραγόντων και επιπέδου νοημοσύνης...στο εργο, η αναζήτηση της ηδονής γίνεται μεσω του δρόμου του σεξ...Δυστυχώς για τη Ντορα, στο ταξίδι της στον άγνωστο ωκεανό δεν έχει καμία πυξίδα , εστω την πυξίδα του καλού/κακου ή την πυξίδα της αυτοπροστασίας και έτσι , καταλήγει να βρεθεί θύμα ενος διεστραμμένου άντρα....

και εδώ ειναι που οι φαινομενικά «φυσιολογικοί» ειναι αυτοί που στην ουσία παρεκκλίνουν απο το φυσιολογικό...

Επίσης, ο γιατρός (Γλάστρας) ειναι πολύ καλός...κλασικός ψυχίατρος...χιχιιχ...

Να είναι με το μερος του ασθενούς του, να επιδιώκει το καλό του, αλλά και να γοητεύεται απο τα ιδια του τα λόγια ,να ξεχνιέται και να πιάνει άλλες «ταχυτητες σκέψης» αναπτύσσοντας θεωρίες ή τη ρομαντική  θεωρία του, να ενθουσίαζεται απο την προοδο του ασθενούς...Αξιόλογη η ερμηνεία του...

Ο γιατρός μιλούσε αργά και απλά, όταν απευθυνόταν στη Ντόρα , κάποτε ξεχνιόταν και μιλούσε γρηγορα και με με δυσκολότερες έννοιες, οταν τον έπιανε ο «ψυχιατρικός» οιστρος...

Ηθέλε να προετοιμάσει τη Ντόρα , να την «διδάξει» . Όμως, ο «δάσκαλος» αισθανόταν μεγάλη αμηχανία σε απρόσμενες ερωτήσεις απο τη νεαρή μαθήτρια/ασθενή.

(πάντως, πολλά απο αυτά που ανέφερε ο γιατρος και πρότεινε σαν λύσεις, τα ειχα ακούσει στα πλαίσια σεμιναρίου για τα άτομα με ειδικές ανάγκες απο ειδικό ψυχολογο...ειχε υποστηρίξει οτι δεν πρεπει να καταπίεζεται η σεξουαλικότητα των παιδιών απο την εκάστοτε ηθική,αλλά να ενθαρρύνεται και κυρίως να διοχετευεται ειτε με τη μορφή αυνανισμού –οχι σε δημόσιους χωρους- ειτε με τη μεταξύ τους σχέση ,αλλά λαμβάνοντας προληπτικά μετρα –αντισύλληψη ,στείρωση.)

οσον αφορά το κείμενο....χμμμμ,εδώ....δεν μπορώ να πω οτι με συγκλόνισε....δεν κατάφερα με σαφήνεια να εντοπίσω το «διδαγμά του»...δεν ήταν ξεκάθαρο , σαν να υπήρχε μόνο μια υπόνοιά του ,σαν να μην είχε δουλευτεί αρκετά....

Στην παράσταση γέλασα αρκετά, μπορω να πω οτι την χάρηκα, την ευχαριστήθηκα γιατι άκουγα εξυπνες ατακες χιουμοριστικά δοσμένες , που αναδύονταν σε στιγμές εντονα δραματικές...ήταν απελευθερωτικές ...παρόλο που το θέμα ήταν βαρύ, ο τροπος απόδοσης με τη βοήθεια του χιουμορ το ελάφραινε και περάσαμε μια ευχάριστη θεατρική βραδιααααα.....Όμως,προσωπικά , λίγες ώρες μετά το έργο άρχισα να αισθάνομαι λίγες τύψεις και ενοχές , γιατί αντιλαμβανόμουν οτι γέλουσα πάνω σε ένα σοβαρό θέμα,σε βάρος ενος "αδύναμου" ανθρώπου...

Αν εξαιρέσουμε τις ερμηνείες και τον πρωτότυπο τρόπο μετάβασης σκηνών (με power point) , δεν νομίζω οτι θα είναι μια απο τις παραστάσεις που με στιγμάτισε....ισως , σε αυτό να φταιει το οτι ειχα δει κοντα –κοντα παραστάσεις με ψυχιατρικά θέματα,  πολύ δυνατότερες....

Θα την πρότεινα την παράσταση αυτή πρωτίστως για την ερμηνεία της νεαρής πρωταγωνίστριας .

Αποτελεί, πιστεύω, και καλή πρόταση για μια ευχάριστη θεατρική βραδιά που σου προσφέρει γελιο χωρίς να εχει σαχλό θέμα και που σου δίνει κάποια ερεθίσματα για σκέψη και προβληματισμό

3/5