Η απογοητευση απ'την σχολη......

[bromptonista]

Η ιατρική είναι λειτούργημα, όχι επάγγελμα

Θα σου κάνω μια αρχή:

Οικονομικά:

-περισσότερα χρόνια σπουδών από τις περισσότερες άλλες επιστήμες

-λιγότερες απολαβές από επαγγελματίες με αντίστοιχη εμπειρία στο χώρο εργασίας

-στην Ελλάδα, μεγάλη εξάρτηση από το δημόσιο τομέα

Κοινωνικά:

-περισσότερα χρόνια σπουδών και περισσότερο διάβασμα από τις περισσότερες άλλες επιστήμες

-πολλές ώρες εργασίας και νυχτερινή εργασία κατά την ειδικότητα

-διάβασμα / ευθύνη κλπ = λιγότερη κοινωνική ζωή για κάποιους

Προσωπικά:

-πίεση / στρες

-πολλοί γιατροί / γιατρίνες λένε "δε μας καταλαβαίνουν παρά μόνο οι γιατρίνες και οι νοσοκόμες"

Οικογενειακά:

-αργείς να κάνεις οικογένεια

-μετακινήσεις για αγροτικό / ειδικότητα

-πολλές ώρες εργασίας

Το θέμα είναι ότι σε όλες τις επιστήμες και τις τέχνες υπάρχουν αρνητικά και θετικά: αυτοί που θέλουν να γίνουν γιατροί τελικά την παλεύουν!

[PVC]

Εξαιρετική απάντηση. Πιστεύω ότι ο Lord Admin τα περιέγραψε πολύ πιστά. Φυσικά για την απόφαση να μπεις ή όχι στην ιατρική καλό είναι να μετρήσεις και τα θετικά του επαγγέλματος.

[SleepWalker]

κατ' αρχήν πρέπει να διαχωρίσεις την ιατρική σε νοσοκομειακή ιατρική και μη νοσοκομειακή (ιδιωτική) ιατρική.

η 2η βασικά δεν είναι ιατρική, αφού άμα έχεις ιατρείο κάνεις μπισνες προσπαθώντας να πουλήσεις γυαλιά σε τυφλούς ή για να μην το κλείσεις ή για να βγάλεις κι αλλα κι αλλα κι αλλα. αν σου αρέσει να παραμυθιάζεις τον κόσμο και να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, και έχεις το ιατρείο σου σε μια μικρή πόλη, η επαρχιώτκη βλαχιά θα σου αποφέρει κέρδη και ανέσεις, μαζί με κοινωνικό "κυρος". ο γιατρός αυτής της κατηγορίας είναι συνήθως κοινωνικός, ευγενικός, δε χαλάει ποτέ χατήρια και ξέρει την ιατρική του 1950. είναι πολύ δημοφιλής στο μέσο (λειτουργικά αναλφάβητο) Έλληνα. Έτσι πολύς κόσμος φαντασιώθηκε το γιατρό αυτό μέσα στην οικογένεια του, με τα γνωστά αποτελέσματα της δεκαετίας κυρίως του '90, όπου ορδές των "συναδελφων" προτίμησαν να μπουν στην ιατρική από το παράθυρο και να γίνουν "γιατροί" σε κάποιες από τις σχολές-καφενεία των Βαλκανίων (ονόματα δε λέμε για να μην τους παρει όλους η μπάλα, υπολήψεις θέλω να πιστεύω πως θίγουμε).

μιλώντας για την 1η τώρα, τη νοσοκομειακή ιατρική, από την οποία θα περάσεις σαν ειδικευόμενος είτε θες είτε όχι. μειονεκτήματα: στην Ελλάδα είσαι γιατρός του χιλιάρικου, ενώ δουλεύεις για περισσότερα, όχι σε σχέση με άλλες χώρες, προς θεου, αλλά σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Έτσι, οταν ο εργαζόμενος πρασινοφρουρός σε μια ΔΕΚΟ, παίρνει 2000ευρώ επειδή τη δεκαετια του '80 τραγουδούσε τον ήλιο τον πράσινο, εσύ θα παίρνεις ενα 1200αρι καλούμενος να περιθάλψεις τέτοια ή και χειρότερα άτομα, και πρέπει μέσα σου (και καλά) να σκέφτεσαι "είναι ασθενής".

άλλα μειονεκτήματα είναι ότι πρέπει να αναγκαστείς να μάθεις να δουλεύεις χωρίς τα πολιτικά σου ρούχα, πράγμα που προσωπικά δεν το εχω ακόμα συνηθίσει. ρόμπες, scrubs, σαμπώ, θα τα σιχαθείς. επίσης θα αναγκάζεσαι να κοιμάσαι μερικές μέρες το μήνα στο νοσοκομείο, αυτό οπωσδήποτε όταν θα κάνεις ειδικότητα. βρωμοστρώματα, βρωμοτουαλέτες, φαση στρατός στα περισσότερα νοσοκομεία.

το σημαντικότερο μειονέκτημα όμως για να ΜΗΝ κάνει κανείς νοσοκομειακή ιατρική είναι ένα: η ομαδική δουλειά. οτι πόστο και αν έχεις, ακόμα και διευθυντής, θα πρέπει να συνεργάζεσαι με άλλους (προισταμενους, υφισταμενους, συναδελφους, άλλες ειδικότητες, άλλους επαγγελματίες υγείας). νομίζω ότι αυτή ειναι η μεγαλύτερη έκπληξη (και απογοήτευση) που δοκίμασα, μια και δε φανταστηκα ότι μπορεί να είναι τόσο δύσκολη. Πλέον, είμαι υπέρ της ατομικής εργασίας, οπότε δεν πρόκειται να κάνω νοσοκομειακή ιατρική (ούτε καν ιατρική) για πολύ ακόμα. Αυτό βέβαια μπορεί να ενοχλεί μόνο εμένα, εσύ μπορεί να είσαι γεννημένος team worker.

Έχεις τόσες άλλες επιλογές, είναι δικαίωμα σου βέβαια να χαραμίσεις τη ζωή σου στα σκατά. Μην πεις όμως ότι δε βρέθηκε κανείς να στα πει, έστω και ανώνυμα. Εγώ κάνω δεύτερο πτυχίο τώρα στα γεράματα και απορώ που ο Λύκος που το έχει ήδη, γιατί δεν το εξασκεί.

[8atoparwpu8amupaei]

Όταν δήλωνα Ιατρική με είχαν προειδοποιήσει ότι θέλει πολύ διάβασμα.. Εγώ ανήκοντας ήδη στους αριστούχους γέλασα αυτάρεσκα, σε φάση "χα! χα! τι λένε αυτοί;... μια χαρά τα καταφέρνω τώρα και δεν χρειάζεται να διαβάσω πολύ.." Μετά από χρόνια έχω να σου πω: ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ το διάβασμα σχολείου με το διάβασμα για την Ιατρική. Και προσοχή, δεν είναι μόνο για τα 6-7 χρόνια που χρειάζονται για το πτυχίο!

Αν σου αρέσουν περισσότερο μαθηματικο-φυσικές πήγαινε πολυτεχνείο, πάλι πολύ διάβασμα, αλλά με μορφή ασκήσεων και εργαστηρίων, όχι σε μορφή αποστήθισης που είναι η Ιατρική...

Βέβαια ένας μηχανικός αυτή τη στιγμή μπορεί να σου πει πως δεν υπάρχει δουλειά, ενώ για ένα γιατρό όλο και κάτι θα υπάρξει (καμία σχέση πλέον οι παλιοί μισθοί με τους σημερινούς, αλλά υπάρχει)..

Κατά τ΄άλλα συμφωνώ με τους από πάνω. Αλλά ίσως στη φάση που είσαι τώρα να μην μπορείς να αντιληφθείς την έκταση και την σημασία κάποιων πραγμάτων που έχουν ειπωθεί. Όχι φυσικά επειδή υστερείς κάπου-αλλά γιατί και εμείς όταν ήμασταν στη θέση σου δεν μπορούσαμε... Αν δεν δεις με τα ματάκια σου κάποια πράγματα είναι αλλιώς.. Τέλος πάντων, το βασικό που θα σου έλεγα είναι: Αν το θες πραγματικά και διατίθεσαι να κάνεις πολλές θυσίες για την Ιατρική ακολούθα την και μη φοβάσαι... Κάποια στιγμή μπορεί να μας θυμηθείς, αλλά θα έχεις ήδη δει και τα θετικά και δεν θα σε πειράζει...

edit:φίλε μου lycaon συγγνώμη αν δεν σε βοήθησα αλλά απάντησα αρχικά έχοντας στο νου ότι ο ερωτών είναι υποψήφιος πανελλαδικών..