[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Οι Τρεις Ταφές Του Μελκιάδες Εστράδα

[Remy Fincher]

"The Three Burials Of Melquiades Estrada" emstar emstar

Του Τόμι Λι Τζόουνς

Με τον ίδιο, τους Μπάρι Πέπερ, Χούλιο Σεζάρ Σεντίλλο, Μελίσσα Λίο κ.α.

Όταν ο καλύτερός του φίλος Μελκιάδες Εστράδα (Σεντίλλο) σκοτώνεται από έναν φύλακα των συνόρων (Πέπερ), ο Πιτ Πέρκινς (Τζόουνς), ένας μεσήλικος γελαδάρης, θα το σύρει με τη βία ως το Μεξικό για να θάψουν το Μελκιάδες στην πατρίδα του...

Ρέντφορντ, Ήστγουντ, Κόστνερ, Χάουαρντ, Κλούνεϊ... διάσημοι ηθοποιοί που έκαναν τη μετάβαση πίσω από την κάμερα και κέρδισαν το στοίχημα (τουλάχιστον μια φορά), μαζί με πολλά βραβεία και δόξα. Σ' αυτούς έρχεται να προστεθεί και ο Λι Τζόουνς, που βγάζει ασπροπρόσωπους όλους τους δημιουργούς-δασκάλους με τους οποίους συνεργάστηκε τόσα χρόνια.

Η ιστορία του "Εστράδα" έχει δύο όψεις. Από τη μια είναι ένα σκληρό στα όρια του βάναυσου μάθημα- απόδοση δικαιοσύνης. Δέκτης του μαθήματος αυτού είναι ο φύλακας Μάικ (ένας εξαιρετικός Πέπερ), η ρατσιστική, ανέντιμη και ασεβής συμπεριφορά του οποίου δεν είναι αποτέλεσμα μιας εκ φύσεως μοχθηρότητας ή κακίας. Αυτή τράφηκε από μια κοινωνία ανάλγητη και αδιάφορη, μια κοινωνία που προάγει την ατιμωρησία και επιβράβευει το βόλεμα, που εθελοτυφλεί μπροστά στην παράβαση του γραπτού νόμου και απορρίπτει κοροϊδευτικά τον άγραφο. Παιδί αυτής της κοινωνίας, αφελής γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να είναι εύστροφος, ανεύθυνος γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να είναι υπόλογος για τις πράξεις του, ο Μάικ θα συρθεί στο χώμα, θα ματώσει, θα ταπεινωθεί, θα βρεθεί στην ίδια και χειρότερη θέση με αυτούς που επί καιρό καταδίκαζε και πάνω στους οποίους βιοπραγούσε. Η εξιλέωση θα έρθει στο τέλος, αλλά μαζί με ένα άλλο εξίσου πολύτιμο απόκτημα: την ανθρωπιά.

Τιμωρός της "ανήθικης" αδιαφορίας του θα γίνει ο Πιτερ, ένας γηρασμένος καουμπόυ που βλέπει τον κόσμο του να αλλάζει απότομα, ραγδαία και ριζικά, τις αξίες του να καταρρακώνονται, τα ιδανικά του και τον τρόπο ζωής του να προκαλούν την ειρωνεία αλλά και να δοκιμάζουν την υπομονή των άλλων. Ο Πίτερ είναι ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης που θα ξεκινήσει το ταξίδι του με έναν απρόθυμο Σάντσο. Ένα ταξίδι τόσο ζωτικό για εκείνον, όσο και για τον εγκληματία που βίαια σέρνει μαζί του. Ένα ταξίδι στο οποίο θα ανακαλύψει αν η δική του "ιπποσύνη", με την οποία μεγάλωσε και έζησε, έχει ακόμη αξία και αντίκρυσμα. Ένα ταξίδι που θα 'ναι και το τελευταίο. Γιατί, αφού παραδώσει το μάθημά του, ο Πίτερ θα καβαλήσει το άλογό του και θα φύγει στον ορίζοντα, φτωχός και μόνος, απομεινάρι μιας ένδοξης εποχής που πεθαίνει και φυγάς μιας άλλης, της καινούριας, που το διώχνει μακριά, στη λήθη αλλά και την αγκαλιά μιας λυτρωτικής εξορίας.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, πέρα από το σενάριο του Γκιγιέρμο-"21 Γραμμάρια"-Αριάγα και το ικανοποιητικό καστινγκ, είναι η αναμφισβήτητα σοφή ματιά του Τζόουνς. Σκηνοθετεί ισορροπημένα, μεστά, με εξαίσια νωχελικό ρυθμό, εκμεταλλευόμενος κάθε σκηνή για να συμπυκνώσει και να αναδείξει τον πυρήνα της παραβολής που ανέλαβε να μεταφέρει στο πανί. Και αν ενίοτε παραδίδεται σε έναν ενοχλητικά εμφανή διδακτισμό (που μετριάζεται με την ανατροπή του φινάλε), του το συγχωρούμε: οι "Τρεις Ταφές" δεν είναι το αριστούργημα του Τζόουνς, δείχνει όμως σίγουρα ότι αυτό έπεται.

[Ήρα]

ομολογω οτι η εξοδος ειχε πορεια προς την Λουφα αλλα με τοσο γλωσσοφαγωμα που ειχα ριξει περι της ταινιας , ευτυχως δεν βρεθηκαν εισιτηρια και ηταν κοντα το Νιρβανα.

ακομη ,οτι το κινηματογραφομετρο μου , οσον αφορα "καλες" ταινιες ειναι ο ΝΜ25 ,οποτε επεισα τους αλλους λέγοντας οτι διαβασα κριτικη του.

σκληρη ταινια ,πολυ σκληρη.

ποσο μετραει ο λογος που δινει ένας φιλος ?τοσο ωστε να οδηγηθει σε μια απαγωγη ,στο περασμα των συνορων ,σε ένα κυνηγι ,κι ομως η σκληροτητα του απαγωγεα να ειναι "ηθικα σωστη".

που τελικα βρισκεται το χωριο του πεθαμένου? υπάρχει? το Χιμενεζ ειναι ο παραδεισος του καθενος μας , εκει που τα ονειρα μας αναπαυονται ,εκει που παντρευομαστε και εχουμε παιδια και σπιτι και νερο καθαρο τριγυρω στους κηπους , εκει που τελικα φαντασιωνομαστε την γαληνη,εκει που η σκέψη εχει τη δυναμη να ταξιδεψει και να ονειρευτει.

και πως μια γυναικα βρισκει τη δυναμη να απαλλαγει απο έναν γαμο αδιαφορο , δυστυχισμένο?μονο οταν αυτο κρινεται "κοινωνικα αποδεκτο", οταν ο συζυγος της πλέον δεν αξιζει με "αντικειμενικα κριτηρια"την αγαπη της , αφου ειναι δολοφονος .

πως μια μικρη κοινωνια καταφερνει να κυλαει τον χρονο της?ανεξοδα , με αλλαγη παρτενερ στο σεξ .

το δευτερο μέρος της ταινιας ειναι σπουδη στην συγχωρεση , τελικα τι ειναι αυτο που μας ωθει να ζητησουμε συγγνωμη και απο ποιον?απο το θυμα μας , απο τον Θεο ή απο τον εαυτο μας τον ιδιο?τι ειναι αυτο που δεν αντεχουμε?ο φοβος της τιμωριας ή το βαρος των τυψεων μας?με αγγιξε βαθυτατα η σκηνη που ο δολοφονος- θυμα μιας κοινωνιας που δεν αναζηταει τιποτε παραπανω απο καλοπεραση , βολεμα και για αυτο στα ματια μου συμπαθης και μπλεγμένος -ζηταει συγγνωμη απο τη φωτογραφια μιας φανταστικης , ανυπαρκτης οικογενειας, αυτο που συγκλονιζει τον καθενας ειναι αν μπορει να συνυπαρξει με τις "ατιμιες "του , μικρες , μεγαλες , και τελικα η συγγνωμη ξεκιναει απο τον εαυτο μας πρωτα και ο,τι τον αφησαμε να γινει για να καταληξει στα θυματα μας.

ο Τομι Λι Τζοουνς μεγαλωνει και καθε μορφασμος προσωπου , αποδιδει τη σοφια της ηλικιας του , ενας κωδικας σημαδευει την ζωη του , ένας αγραφος κανονας που ξενιζει στα ματια των συγχωριανων του , ονοματιζεται ο τρελος , κι ομως ειναι το επιστεγασμα του δινω το λογο μου , με την παλια εννοια του "αντρικειου "τροπου , που μεταφραζεται σε παραμενω πιστος στα υποσχομαι.

μονη μου ενσταση για την ταινια οτι μακρυγορουσε , ειδικα το πρωτο μερος .

μου φανηκε εξαιρετικο το φλας μπακ στην ιστορια .

μια ταινια που ξεφευγει απο τα χαρουμενα χριστουγεννιατικα κομεντικαρτουν της εποχης , ή την κωμωδια , μια ταινια που δακρυζεις, σκέφτεσαι και διερωτασαι για τις αληθειες της.

[KonstantinosMD]

δε ξέρω τί λέτε εσείς, αλλά οι μισοί από όσους ήταν στο Νιρβάνα στην παράσταση των 11 περίπου, είχαν πέσει για νανάκια και πρέπει να βλέπαν και πολύ ωραία όνειρα!!!!

δε λέω, καλή ήταν, αλλά το 1ο μισό κράτησε μια αιωνιότητα και μια μέρα!

όταν άναψαν τα φώτα για δ/μα αναφώνησα: -Τί; έχει και δ/μα; Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει 2.30 ώρες...και είχε περάσει μόνο μία!!!!!

Κοίταξα τριγύρω μου στην απίστευτη ησυχία της αίθουσας για δ/μα και είδα πρόσωπα νυσταγμένα, ζευγάρια να κοιμούνται ο ένας στον ώμο του άλλου και γενικά την απόλυτη αντικατάσταση του υπνοστεντόν από το 1ο μέρος μιας ταινίας.....

Κατά τα άλλα ξαναλέω ωραίο ήταν και σίγουρα όσοι από μόνοι τους είναι βραδυκαρδικοί θα το ευχαριστηθούν περισσότερο....

Τα λοιπά περί ονείρων, συγχώρεσης, κοινωνίας τα είπαν, θα τονίσω μόνο την απίστευτη ψυχογράφηση των ανθρώπων του Αμερικάνικου Κάτω Κάτω Νότου, των ρεντνεκς δηλαδή ή αμερικανοβλάχων...Είναι απαίσια εκεί κάτω!!!! Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αυτοκτονήσουν μαζικά!