[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Dreamgirls

[Remy Fincher]

"Dreamgirls" emstar

Του Μπιλ Κόντον

Με τους Τζέιμι Φοξ, Μπιγιόνσε Νόουλς, Τζένιφερ Χάντσον, Έντυ Μέρφυ, Νανίκα Νόνι Ρόουζ, Ντάνυ Γκλόβερ κ.α.

Εμπνευσμένη από το αληθινό συγκρότημα των "Supremes" και της θρυλικής δισκογραφικής εταιρείας "Rainbow" που τις ανέδειξε, η ταινία αφηγείται την ταχεία άνοδο αλλά και την ταραχώδη και πρόσκαιρη παραμονή ενός θηλυκού τρίο της σόουλ στην κορυφή: από τα νάιτ κλαμπ του Χάρλεμ όπου έκαναν τα πρώτα τους δειλά βήματα μέχρι το βοηθητικό τους ρόλο πλάι στον Τζέιμς "Θάντερ" Έρλι (Μέρφυ) και από το συγκλονιστικό ντεμπούτο τους μέχρι την καθιέρωσή τους στο καλλιτεχνικό στερέωμα, το σταδιακό χωρισμό τους και την τελική τους απόφαση να εγκαταλείψουν τη σκηνή με το κεφάλι ψηλά. Αυτή είναι η ιστορία της Έφι (Χάντσον), της Ντίνα (Νόουλς) και της Λοουέλ (Ρόουζ), τριων κοριτσιών που στόχευσαν και πέταξαν στα άστρα, μα όταν κοίταξαν κάτω, ζαλίστηκαν...

Ήθελα τόσο, μα ΤΟΣΟ πολύ να λατρέψω αυτήν την ταινία. Το "Dreamgirls" με ξεβόλεψε από την άνεση του σπιτιού μου και με ανάγκασε να συρθώ άρον-άρον μέχρι την πλησιέστερη αίθουσα στο Odeon της Συγγρού, ωστόσο αυτό το θεωρούσα μικρό τίμημα μπροστά στο ενδεχόμενο ενός μιούζικαλ που θα με απορροφούσε για ένα απολαυστικό δίωρο στο φανταχτερό του κόσμο, θα πλημμύριζε τα αυτιά μου με θαυμάσιες μελωδίες και ξεσηκωτικά τραγούδια, θα κέρδιζε την ευβλαβική προσήλωση των ματιών μου στο πανί, θα μου έπαιρνε τα μυαλά, την καρδιά, την ανάσα- όταν δε με παρέσυρε να σιγοτραγουδάω μαζί του. Κι όμως, ενώ ο Ρίτσαρντ Γκηρ στο προ τεσσάρων ετών και τιμημένο με 5 Όσκαρ "Σικάγο", έκανε τα πόδια μου να χορεύουν κάτω από το κάθισμα στο ρυθμό του "Razzle Dazzle", το σημερινό επίτευγμα του Κόντον άφησε τους μυς μου ως επί το πλείστον αδιάφορους, τις αισθήσεις μου ελαφρώς ταραγμένες και το νου μου σκεπτικό.

Ας αρχίσουμε με την πρώτη και κύρια ένστασή μου: το "Dreamgirls" δε θα 'πρεπε να ήταν μιούζικαλ. Που δεν είναι ούτως ή άλλως για το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς του. Όπου "μιούζικαλ" ένας όρος διακριτός από τη "μουσική ταινία", το μουσικό δράμα, προς το οποίο έπρεπε να προσανατολιστεί τελείως ο κατά τα άλλα ικανότατος και συμπαθέστατος Κόντον. Και αυτό γιατί εν αντιθέσει με πετυχημένα μιούζικαλ, κλασσικά ("Τραγουδώντας στη Βροχή", "Η Μελωδία της Ευτυχίας") μα και σύγχρονα ("Moulin Rouge", το δικό του "Σικαγο"), η μετάβαση απο την πρόζα στο τραγούδι γίνεται εδώ με ένα τρόπο αφύσικο, σχεδόν ξεκάρφωτο. Ο ειρμός με τον οποίο ο διάλογος ακολουθείται από το τραγούδι, που θα ολοκληρώσει και ενίοτε θα αποθεώσει μια σκηνή, εδώ απουσιάζει πλήρως. Έτσι τις λίγες φορές που οι ηθοποιοί εγκαταλείπουν απότομα τις στιχομυθίες για να μας συνεπάρουν με τις προικισμένες τους φωνητικές χορδές, το αποτέλεσμα μοιάζει αλλόκοτο, παράξενο, αταίριαστο. Ξεκάρφωτο.

Το δεύτερο πρόβλημα με το οποίο θα βρεθείτε αντιμέτωποι, εαν αποφασίσετε να παρακολουθήσετε το φιλμ, είναι η δυσκολία να εκτιμήσετε τη μουσική του. Στην περίπτωση που είστε λάτρεις της σόουλ, του φανκ, του γκόσπελ και εξοικειωμένοι με τους ήχους της Motown, το "Dreamgirls" θα είναι ένας δίωρος μουσικός παράδεισος για σας. Οι υπόλοιποι, ιδιαίτερα όσοι δε συμπαθείτε π.χ. τη Μαράια Κάρεϋ ή την Αρίθα Φράνκλιν, μείνετε όσο πιο μακριά γίνεται. Μέτρησα 6 άτομα να φεύγουν από την αίθουσα κυρίως εξαιτίας της φωνάρας της Τζένιφερ Χάντσον, η οποία στο ρόλο της τσαμπουκαλούς, θερμόαιμης μα και περήφανης Έφι ανατριχιάζει με τα ρεσιτάλ της, για άλλους με την καλή, για άλλους όμως με τη χείριστη έννοια. Personally, I'm in the middle. Ακόμη ο καταιγισμός των εικόνων και η ταχύτητα της αφήγησης είναι πιθανό να σας ενοχλήσουν. Γενικά είμαι οπαδός της αεικίνητης κάμερας και του πειραγμένου μοντάζ, που σε σωστές δόσεις εξυπηρετούν τόσο την αισθητική της ταινίας, όσο και την εκτύλιξη της πλοκής με ορθά γοργούς ρυθμούς και περιεκτικότητα. Δυστυχώς και για σχεδόν όλο το πρώτο μέρος ο Κόντον το παρακάνει- φτάνοντάς με σε σημείο να νοσταλγώ τα ατέλειωτα μονόπλανα του Αγγελόπουλου. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης δε είναι ότι παρόλα αυτά η δίωρη και πλέον διάρκεια της ταινίας αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά ανεπαίσθητη.

Το "Dreamgirls" αναμφισβήτητα γυρίστηκε με μεράκι, πάθος, επιδεξιότητα, επαγγελματισμό, έμφαση στη λεπτομέρεια και όσοι του δώσετε μια ευκαιρία θα το διαπιστώσετε. Δεν είναι τυχαίο ότι απέσπασε 8 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ. Τυχαίο βέβαια δεν είναι ούτε το ότι καμία από αυτές τις υποψηφιότητες δεν ήταν βασική. That's ok Bill. We still love you. Better luck next time.