[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Ο Πληροφοριοδότης

[Remy Fincher]

"The Departed" emstar emstar, 5

Του Μάρτιν Σκορσέζε

Με τους Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Ματ Ντέιμον, Τζακ Νίκολσον, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μάρτιν Σιν, Άλεκ Μπόλντουιν, Ρέι Γουίνστοουν, Βίρα Φαρμίγκα κ.α.

Ο φτωχής καταγωγής αλλά φιλόδοξος νεαρός Κόλιν Σάλιβαν (Ντέιμον) αποφοιτά με επαίνους, ανελίσσεται γρήγορα στην ιεραρχία και σύντομα προάγεται σε ντετέκτιβ "Εσωτερικών Υποθέσεων" στην Αστυνομία της Μασαχουσέτης. Σκιά, χορηγός και αδιόρατος μέντοράς του ο Ιρλανδός αρχιμαφιόζος Φρανκ Κοστέλλο (Νίκολσον), τα νώτα του οποίου καλείται να καλύψει επιμελώς και διακριτικά από τη νεοαποκτηθείσα του θέση. Στο μεταξύ ο Μπιλλυ Κόστιγκαν (Ντι Κάπριο), στιγματισμένος από το εγκληματικό παρελθόν της οικογένειάς του, προσπαθεί να κερδίσει κι αυτός μια αξιοπρεπή θέση στο Σώμα. Έτσι του ανατίθεται η παρείσφρυση στη συμμορία και η κατασκόπευση του Κοστέλλο, ο οποίος σταδιακά τον εμπιστεύεται παρά τις αρχικές του υποψίες. Οι Κόστιγκαν και Σάλιβαν, με ρόλους εκ διαμέτρου αντίθετους που τους καθιστούν απειλή τον ένα για τον άλλο, θα έρθουν αργά ή γρήγορα σε μια αναπόφευκτη, αιματηρή και τραγική σύγκρουση...

(Σημ. Ακολουθούν μικρά, ανεπαίσθητα σπόιλερ)

Έχουν αποχαιρετήσει το μάταιο τούτο κόσμο, αλλά όχι αυτούς που άφησαν πίσω. Έχουν πεθάνει, αλλά δεν είναι ακριβώς νεκροί. Ζουν. Και όχι. Δεν περπατούν, δεν τρώνε, δε μιλάνε, δεν αγκαλιάζουν ούτε φιλούν, δε χτυπάνε ούτε βρίζουν, δεν ευτυχούν ούτε δυστυχούν, αλλά η ανάμνησή τους σε όλες αυτές τις περιστάσεις είναι τόσο έντονη που αφήνει γεύση στο στόμα, δάκρυα και θλίψη στο βλέμμα, σφίξιμο στην καρδιά. Οι "αποχωρήσαντες" είναι φαντάσματα που στοιχειώνουν το μοναδικό σπίτι που δεν μπορείς να εγκαταλείψεις, το μοναδικό σταυροδρόμι που δεν μπορείς να αποφύγεις, το μοναδικό μέρος από το οποίο δεν μπορείς να τρέξεις μακριά: το μυαλό. Κατοικούν μόνιμα στην άκρη του και σε ανύποπτο χρόνο ξυπνούν ουρλιάζοντας για να φροντίσουν να μην τους ξεχάσεις. Δε φεύγουν, όσο κι αν προσπαθήσεις να τους διώξεις κλειδώνοντας την πόρτα, κατεβάζοντας τις κουρτίνες, πετώντας τις φωτογραφίες, κλείνοντας τα μάτια. Δε σε εγκαταλείπουν ποτέ, ακόμη κι όταν το να φτάσεις στα άκρα γίνεται μικρό τίμημα για την απελευθέρωσή σου και είσαι έτοιμος να το πληρώσεις. Ως προς τους "αποχωρήσαντες" υπάρχουν δυο δρόμοι: είτε συμφιλιώνεσαι, είτε γίνεσαι ένας από αυτούς.

Δυο δρόμοι παράλληλοι κι αντίρροποι. Ή όχι και τόσο αντίρροποι; Η ανέχεια και τα προνόμια, ο θρίαμβος και η αποτυχία, η περηφάνια και η ταπείνωση, η εμπιστοσύνη και η δυσπιστία φαίνονται να αποδίδονται εναλλάξ στους δύο άνδρες με έναν τρόπο ανατριχιαστικά μοιραίο, σαν ο ένας να ακολουθεί κατά πόδας τον άλλο, μα να ξεγλιστρούν ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Μέσα όμως σ' αυτό το αγωνιώδες παιχνίδι όπου γάτος και ποντικός ανταλλάσσουν συνεχώς πρόσωπα, καθώς τα ίχνη τους αλληλοκαλύπτονται μόνο για να εξαφανίσουν το ένα το άλλο, καθώς ο έρωτάς τους βρίσκει πηγή και δέκτη ταυτόχρονα την ίδια γυναίκα, οι δυο αντι-ήρωες μοιάζουν ολοένα και περισσότερο σαν κατοπτρικά είδωλα που το δίπολο "φως-σκοτάδι" καθίσταται αφελές και ανίκανο να τα χαρακτηρίσει: ο Κόστιγκαν και ο Σάλιβαν είναι θραύσματα ενός καθρέφτη που έσπασε μια σφαίρα και που πάνω του καθρεφτιζόταν το ίδιο πρόσωπο. Πόσο άλλωστε διαφέρει το φτωχό ιρλανδεζάκι που κατέφυγε στη σκέπη και την κατήχηση του γενναιόδωρου, μα στυγνού γκάνγκστερ από εκείνο που παρά λίγο, από την καλή του τύχη σώθηκε από το να βουτήξει τελείως στη λάσπη της ίδιας lowlife ύπαρξης; Πόσο απέχει στ' αλήθεια ο αριβιστής, καιροσκόπος και ανερχόμενος μπάτσος, που όσο ποτέ πλησιάζει στο να αγγίξει το αμερικάνικο όνειρο και που διατίθεται να θυσιάσει τα πάντα στο βωμό του, από τον αόρατο διώκτη και συνάμα θύμα του, που καλείται να συρθεί στο χώμα, να πατήσει αγκάθια, να μαρτυρήσει για να απαλλαγεί από τα κρίματα που κληρονόμησε και από τη ρετσινιά του "πλουσιόπαιδου" που το βαραίνει; Την απάντηση θα δώσει ο Νίκολσον- Κοστέλλο στο πρώτο πεντάλεπτο: "when you're facing a loaded gun, what's the difference?".

Ό,τι ήταν ο "Παίκτης" για τον πρόσφατα αποθανόντα Άλτμαν και το "Match Point" για το Γούντυ Άλλεν, είναι τώρα ο "Πληροφοριοδότης" για το Σκορσέζε: μια θριαμβευτική επιστροφή στο είδος που τον ανέδειξε και το σινεμά που τον καταξίωσε. Οι ερινύες που εξορίζουν σε μια μοναξιά δίχως τέλος, οι ανείπωτοι εφιάλτες που εξωθούν στην κόψη του ξυραφιού, ο Θεός που είναι παντού και πουθενά, ο χορός της Δικαιοσύνης και της Αδικίας υπό τους ήχους του τανγκό των όπλων: η ταινία γίνεται μια μεγαλειώδης σύνοψη του σκορσεζικού σύμπαντος. Με την καθηλωτική φρενίτιδα του στυλ του (τα πόδια σας θα χορεύουνε στον irish folk/hard rock ρυθμό των Dropkick Murphys) και την αδιαμφισβήτητη σοφία και ωριμότητα που του χάρισαν 47 έτη στα πλατώ παραδίδει ένα αιματηρότατο, σαρδόνιο, αλλά και λυτρωτικό crime έπος, ένα φιλμικό ασανσέρ που κατέρχεται με δαιμονισμένη ταχύτητα προς την κόλαση κι ύστερα σαν πύραυλος εκτοξεύεται ξανά προς τα πάνω, ένα σωστό κιν/κο οδοστρωτήρα εκπληκτικά γραμμένο και χορταστικά ερμηνευμένο από ένα σούπερ-καστ. Κι αν βρεθεί καλύτερο διασκευασμένο σενάριο από την εξαιρετική αυτή προσαρμογή του κινεζικού "Infernal Affairs" που έγραψε ο Γουίλιαμ Μόναχαν, να είστε σίγουροι ότι το "The Departed" είναι το αριστούργημα που θα χαρίσει στο Σκορσέζε το πρώτο του (οποία παρωδία, όταν κάποιος σαν το Μελ Γκίμπσον έχει ήδη ένα) Όσκαρ. Μάρτυ, η ώρα σου επιτέλους ήρθε. Όχι με την έννοια του Άλτμαν φυσικά.

[Ήρα]

εξαιρετη ταινια και το σχολιο προερχεται απο μια Ηρα που πηγαινει σε ταινιες μπαμ μπουμ απλα για να μην χαλασει χατηρι.

ενω ειναι μεγαλη σε διαρκεια ταινια, ουτε μια στιγμη δε λες ωχ ποτε θα τελειωσει , εχει απιστευτες ανατροπες και μεχρι το τελος δεν γνωριζεις ποιος ¨ δινει ¨ ποιον.

ηθικο συμπέρασμα ? η εμπιστοσυνη ειναι εννοια ανυπαρκτη.

να σταθω λιγο στον Λεοναρντο ΝτιΚαπριο , που για μενα ηταν αποκαλυψη .τον ειχα συνηθισει λιγο χαζοχαρουμενο μπεμπη , σε αυτην την ταινια δινει μια σκληρη ερμηνεια , αποποιειται ολα τα κλισε της ομορφιας του , ματωνει και χτυπιεται , πιο ωριμος απο καθε αλλη φορα , ωριμος οχι μονο εμφανισιακα αλλα και ερμηνευτικα , ακροβατει μεταξυ της παρανοιας που του κοστιζει η διπλη ζωη και της σκληροτητας , αψογος!

να σταθω και στον Τζακ Νικολσον , που νομιζω οτι σε τρομαζει ακομη και με το βλεμμα του , θυμιζει Λαμψη αυτη η ψυχεδελεια στα ματια του , σχεδον σατανικος , ειναι δεδομενο το ταλεντο του , σε αυτην την ταινια μαλλον διασκεδαζει ξεροντας οτι ξαναγυριζει σε κατι που ειναι πολυ πολυ καλος , στο ρολο του κακου.

δειτε την !πλουσια απο καθε αποψη ταινια .

[vamos]

εξαιρετη ταινια και το σχολιο προερχεται απο μια Ηρα που πηγαινει σε ταινιες μπαμ μπουμ απλα για να μην χαλασει χατηρι.

ενω ειναι μεγαλη σε διαρκεια ταινια, ουτε μια στιγμη δε λες ωχ ποτε θα τελειωσει , εχει απιστευτες ανατροπες και μεχρι το τελος δεν γνωριζεις ποιος ¨ δινει ¨ ποιον.

ηθικο συμπέρασμα ? η εμπιστοσυνη ειναι εννοια ανυπαρκτη.

να σταθω λιγο στον Λεοναρντο ΝτιΚαπριο , που για μενα ηταν αποκαλυψη .τον ειχα συνηθισει λιγο χαζοχαρουμενο μπεμπη , σε αυτην την ταινια δινει μια σκληρη ερμηνεια , αποποιειται ολα τα κλισε της ομορφιας του , ματωνει και χτυπιεται , πιο ωριμος απο καθε αλλη φορα , ωριμος οχι μονο εμφανισιακα αλλα και ερμηνευτικα , ακροβατει μεταξυ της παρανοιας που του κοστιζει η διπλη ζωη και της σκληροτητας , αψογος!

να σταθω και στον Τζακ Νικολσον , που νομιζω οτι σε τρομαζει ακομη και με το βλεμμα του , θυμιζει Λαμψη αυτη η ψυχεδελεια στα ματια του , σχεδον σατανικος , ειναι δεδομενο το ταλεντο του , σε αυτην την ταινια μαλλον διασκεδαζει ξεροντας οτι ξαναγυριζει σε κατι που ειναι πολυ πολυ καλος , στο ρολο του κακου.

δειτε την !πλουσια απο καθε αποψη ταινια .

συμφωνω και επαυξανω!!!

γενικα,ειμαι τρελος και παλαβος με το σινεμα.

αλλα αυτη την ταινια,την συνιστω και στους κλασσικους καναπεδιαρηδες,που δεν λενε μα ξεμυτισουν απο το σπιτι τους.

φειτε την στο σινεμα,απολαυστε την,χαρειτε ερμηνειες...

φανταστικο το καστ ηθοποιων,

απιθανος και ο σκορτσεζε,που νομιζω πως φετος θα ανταμειφθει επιτελους για την μοναδικοτητα του...

ο λεοναρντο,με εξεπληξε θετικα.-επιτελους δειχνει ταλεντο

ο ντειμον,σταθερος και κλασσικος-baby face,but deadly

ο νικολσον...ειμαι λιγος για να μιλησω...

δειτε την αδελφια

και μια αλλη προταση...το στοιχημα του σλεβιν,στο ιδιο περιρπου ανατρεπτικο στυλ

γεια χαρα

[ho·mun·cu·li]

προσωπικα ειδα πριν 2 χρονια περιπου το Infernal Affairs μια ταινια του 2002! Περιμενω να δω το Deperted σε dvd....αν κ ακουω τα καλυτερα....εχω μια μικρη ενσταση με τα ριμεικ...

ενα μικρουλι σχολιο: το Ματς Ποιντ δεν ηταν δα κ απο τα καλυτερα του Αλλεν...

εκπληκτικη κριτικη ΝΜ!

[johnb]

Χαιρετε!

Εμενα ρε παιδια μου φανηκε λιγο κουραστική η ταινία!Ξεκουτιανε ο σκορτσεζε!

Και τι τελος ηταν αυτο ... κουφο!

Τελως παντων δεν ηταν απο τις ταινιες που μετανιωσα που ειδα...

Να περναει η ωρα...

[kokni]

δειτε την αδελφια

και μια αλλη προταση...το στοιχημα του σλεβιν,στο ιδιο περιρπου ανατρεπτικο στυλ

γεια χαρα

Εμένα πάλι γιατί με πιάσανε τα γέλια στο τέλος και μου φάνηκε σαν να βλέπω κάτι από Ταραντίνο;

Πάντως συμφωνώ ότι ο ΝτιΚάπριο ήταν αποκάλυψη, καλά για τον Τζακ κανένα σχόλιο !

Το στοίχημα του σλεβίν είχε πράγματι φοβερό σενάριο, ξαναβλέπεις την ταινία από την αρχή μόλις δεις το τέλος !

[vamos]

Εμένα πάλι γιατί με πιάσανε τα γέλια στο τέλος και μου φάνηκε σαν να βλέπω κάτι από Ταραντίνο;

Πάντως συμφωνώ ότι ο ΝτιΚάπριο ήταν αποκάλυψη, καλά για τον Τζακ κανένα σχόλιο !

Το στοίχημα του σλεβίν είχε πράγματι φοβερό σενάριο, ξαναβλέπεις την ταινία από την αρχή μόλις δεις το τέλος !

dear kokni,

συμφωνω

και γω γελουσα στο τελος,

ηταν απο αμηχανια,ενιωθα τελειως χαζος,γιατι ολα τα σεναρια για φιναλε που ειχα σκεφτει,ανατρεπονταν ενα - ενα...

παντως ενα απο τα χαρακτηριστικα του σκορτσεζε ειναι και η ωμη βια,οποτε ισως καποιοι στο τελος,να θεωρησουν τα headshots υπερβολικα

ενα ακομη εργακι,ασημο βεβαια,κολλεγιακης πλοκης,με ανατρεπτικο τελος,ηταν το cry wolf, οσοι πιστοι..

[Remy Fincher]

Εμένα πάλι γιατί με πιάσανε τα γέλια στο τέλος και μου φάνηκε σαν να βλέπω κάτι από Ταραντίνο;

Εμενα ρε παιδια μου φανηκε λιγο κουραστική η ταινία!Ξεκουτιανε ο σκορτσεζε!

Και οι δυο παρατηρήσεις σας έχουν βάση. Σίγουρα η διάρκεια των 152' γίνεται αισθητή από ένα σημείο και μετά και, όντως, οι απανωτές εκτελέσεις του φινάλε δε στερούνται υπερβολής. Ωστόσο είναι αμφότερα αναγκαία, η μεν για την ολοκλήρωση της ιστορίας ΚΑΙ της ανάπτηυξης των χαρακτήρων (τίποτα από τα δυο δε μένει λειψό, μια πιο συμπυκνωμένη ταινία ενδεχομένως να υπέκυπτε σε κάτι από αυτά) και οι δε για να αποδωθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

ενα μικρουλι σχολιο: το Ματς Ποιντ δεν ηταν δα κ απο τα καλυτερα του Αλλεν...

Ε, κοίτα σε σχέση με το Celebrity (για μένα το ναδίρ του, απλώς δε βλεπόταν) και τα The Curse Of Jade Scorpion, Small Time Crooks, A Hollywood Ending, Anything Else που απλώς βλέπονταν ευχάριστα δε νομίζω ότι τίθεται σύγκριση. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και μπροστά σε καλά του φιλμ του '90, όπως το "Διαλύοντας το Χάρυ", "Mighty Aphrodite", "Μυστηριώδεις Φόνοι στο Μανχάταν", "Συμφωνίες και Ασυμφωνίες" το "Match Point" στέκεται άνετα με εξαίρεση δυο: τα αξεπέραστα "Σφαίρες Πάνω Από το Μπρόντγουεϊ" και "Όλοι Λένε Σ' Αγαπώ".

[ho·mun·cu·li]

To Ακαταμαχητη Αφροδιτη θα ελεγα πως ηταν κορυφαιο! Το "Ολοι λενε σ αγαπω" εμενα μου φανηκε επιεικως πατατα...Παντως ετσι πως το θετεις εχεις ενα δικιο...τα τελευταια του ηταν ολιγον κουνουπιδια-με εξαιρεση κ το Scoop!

Λες να ανοιξουμε τοπικ για τους φιλους του Αλλεν...?

[Azrai]

Το είδα κι εγω Μόλις βγήκα από την Τρίπολη

Πολύ καλή ταινία. Σε καθηλώνει και συμφωνώ με την Ήρα ότι δεν κουράζει.

Για τους θανάτους στο τέλος, νομίζω ότι κλείνει το μάτι στους φαν του Shakespeare. Είναι υπερβολή, δίχως άλλο, αλλά έχει νόημα πιστεύω. Σου δείχνει και την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των ηρώων.

Και θα συμφνωνήσω απόλυτα για τον Ντι Κάπριο. Ποτέ δεν τον είχα σε εκτίμηση. Δεν μου άρεσε ούτε σαν Ρομεο και στο Catch me if you can πάλι δεν μου φάνηκε σαν κάτι το ιδιαίτερο. Εδώ, δεν ξέρω, ίσως ότι μεγάλωσε, ίσως οι οδηγίες του Σκορτσέζε, με εξέπληξε. Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν προταθεί και αυτός για κανα όσκαρ, αν και είναι νομίζω νωρίς ακόμα για να πάρει. Έθεσε πάντως τον πήχυ ψηλά για τις προσδοκίες μου από τις μελλοντικές δουλειές του.

Ο Τζακ, επιστρέφει απλά στην προ-κωμική εποχή του. Οι τελευταίες του ταινίες ήταν όλες επανάληψη του χαρακτήρα που είχε παίξει τότε με το οσκαρ (στίβω το κεφάλι μου να θυμηθώ πως την έλεγαν την ταινία) (με ενδιάμεση εξαίρεση το εξαιρετικό About Schmidt)