[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Όνειρα Και Αυταπάτες Στο Empire Falls

[Remy Fincher]

"Empire Falls" emstar

Του Φρεντ Σέπισι

Με τους Εντ Χάρις, Πωλ Νιούμαν, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Έλεν Χαντ, Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν, Έινταν Κουίν κ.α.

Ο Μάιλς Ρόμπι (Χάρις) διευθύνει τη δημοφιλή ψησταριά της μικρής, πάλαι ποτέ ανθούσας και τώρα παρηκμασμένης πόλης Εμπάιρ Φολς, στο Μέιν του Πόρτλαντ. Περιστοιχίζεται από το ρέμπελο, μέθυσο και σκανδαλιάρη πατέρα του, Μαξ (Νιούμαν), τον αδελφό και συνέταιρό του, Ντέηβιντ (Κουίν), τη νευρωτική πρώην σύζυγό του, Τζανίν (Χαντ) και μερικούς ακόμη φιλικούς και μη ντόπιους θαμώνες. Τη φιλήσυχη καθημερινότητα θα διαδεχτούν μια σειρά από γεγονότα που θα φέρουν το Μάιλς αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο της ριζικής αλλαγής στη ζωή και τη δουλειά του, αλλά και με μια παλιά ιστορία παράνομου έρωτα και εκδίκησης που είχε απωθήσει στα άδυτα των παιδικών του αναμνήσεων...

Το περσινό θαυμάσιο "Πήτερ Σέλλερς Για Πάντα", αλλά πολύ περισσότερο το επικό "Angels In America" είναι ενδεικτικά κατά τη γνώμη μου, για το πως το "λέγε-με-καλωδιακό-παράδεισο" ΗΒΟ μεταχειρίζεται και φέρνει στην όχι και τόσο μικρή πλέον οθόνη της Αμερικής δημιουργήματα, που ο όρος "τηλεταινίες" καθίσταται σχεδόν απαξιωτικός για την πραγματική καλλιτεχνική τους αξία και αρτιότητα. Βεβαίως κάπου-κάπου είναι αναπόφευκτο να εμφανιστούν και ταινίες, για τις οποίες ο ανωτέρω χαρακτηρισμός είναι κάτι παραπάνω από δίκαιος: το "Empire Falls", παρά το εμπλεκόμενο καστ και τις βραβεύσεις του, είναι δυστυχώς μια από αυτές.

Σαν παραγωγή του ΗΒΟ και όχι π.χ. του NBC ή έστω της FOX, το "Empire Falls" αποφεύγει επιμελώς να πέσει στην παγίδα της αφόρητα corny "ειρηνικής, ζεστής και ανθρώπινης all-american, small-town" ατμόσφαιρας, από την οποία διακατέχονται εβδομαδιαία εκτρώματα τύπου "Everwood". Ωστόσο, και παρά τις επιτυχημένες προσπαθειες του έξοχου επιετελείου ηθοποιών να ενσαρκώσουν χαρακτήρες ως επί το πλείστον συμπαθέστατους, μετά λύπης διαπίστωσα ότι στη μακριά διάρκεια των 197' δεν πετυχαίνει πολλά ακόμη.

Ο Ρίτσαρντ Ρούσσω προσαρμόζει πιστά από ό,τι φαίνεται το μυθιστόρημά του, αλλά αυτό αποδεικνύεται τελικά κακή επιλογή, μιας και το φιλμ γίνεται αργόσυρτο και φλύαρο. Η άνευρη, άτολμη και χωρίς στυλ σκηνοθεσία του Σέπισι δε βοηθάει καθόλου, αφού διηγείται την ιστορία με έναν τρόπο νωχελικό ("θεατές θαυμάστε το φυσικό τοπίο στα κάδρα: τις λιμνούλες, τα δεντράκια, τα παπάκια") και τόσο... "old fashioned" όσο τα μπέργκερς στο diner του Εντ Χάρρις. Μια κεντρική ιστορία που δραματουργικά υπόσχεται πολύ περισσότερα από όσα τελικά εκτυλίσσονται, όσον αφορά τους ήρωες, τις μεταξύ τους σχέσεις, τα ένοχα μυστικά και τα απωθημένα τους, με παραπλευρες πλοκές που κατά έναν ειρωνικό τρόπο αποδεικνύονται τραγικότερες αλλά ωστόσο δεν εξυπηρετούν σε πολλά- παράδειγμα η άλλα Κόλουμπαϊν εξέλιξη κοντά στο φινάλε- και με σουρεαλ στιγμές που αν μη τι άλλο είναι αταίριαστες και ασύμφωνες με το γενικότερο ύφος της.

Για να μην παρεξηγηθώ, το "Empire Falls" δεν είναι κακή, ούτε καν μέτρια προσπάθεια: απέχει ωστόσο πολύ από αυτό που κάποιος που γνωρίζει και θαυμάζει τη "βαριά" κληρονομιά της HBO Films θα περίμενε να δει.