[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Μην Ξαναγυρίσεις

[Remy Fincher]

"Don't Come Knocking" emstar

Του Βιμ Βέντερς

Με τους Σαμ Σέπαρντ, Τζέσικα Λανγκ, Σάρα Πόλεϊ, Γκάμπριελ Μαν, Τιμ Ροθ, Φεϊρούζα Μπαλκ και η Εύα Μαρί Σαιντ

Ο Χάουαρντ Σπενς (Σέπαρντ), ξεπεσμένος και γηρασμένος πια σταρ των γουέστερν παθαίνει νευρική κρίση στο πλατώ της τελευταίας του ταινίας. Καταπονημένος ψυχικά και σωματικά από τις μακροχρόνιες καταχρήσεις θα δραπετεύσει και θα καταφύγει στην πατρίδα και στη μητέρα του (Σαιντ). Από αυτή μαθαίνει, ότι έχει ένα παιδί με μια άγνωστη γυναίκα σε μια μικρή κωμόπολη της Μοντάνα και θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για να βρει και τους δυο. Εν τω μεταξύ η ασφαλιστική εταιρεία και η παραγωγή της ταινίας κινούν γη και ουρανό για να το φέρουν πίσω...

Μπορεί ένα μικρό "δάνειο" από τις "Απιστίες και Αμαρτίες" να βοήθησε το Γούντυ Άλλεν να επανέλθει σε φόρμα με το "Match Point", η προσπάθεια όμως του Βέντερς να κάνει το ίδιο επαναλμβάνοντας μια προ εικοσαετίας πετυχημένη συνταγή και να ξαναταξιδέψει κατά ... "Παρίσι-Τέξας" μεριά, δυστυχώς κατέληξε σε αποτυχία. Το πόσο μεγάλη ή μικρή είναι αυτή η αποτυχία επαφίεται σε εσάς να το διαπιστώσετε. Αν θέλετε όμως τη γνώμη μου, you're better off.

Αυτή τη στιγμή έχω στο player το στοιχειωτικό, αξέχαστο σκορ του Ράι Κούντερ. Ο διαπεραστικός, οξύς, μα πανέμορφα μελαγχολικός ήχος της κιθάρας του μου φέρνει ξανά στο μυαλό το σκηνικό εκείνο του "Παρισιού". Την καυτή, αχανή έρημο, τη γλυκιά, αιθέρια παρακμή της βραδινής κωμόπολης, τον ανεπιτήδευτο αισθησιασμό της Ναστάζια Κίνσκι, πάνω απ'όλα δε τη θλιμμένη μα γεμάτη εκφραστικότητα ματιά ενός εκπληκτικού Χάρυ Ντην Στάντον. Ενός ανθρώπου που βυθίστηκε στη λυτρωτική σιωπή μιας αυτοθέλητης εξορίας, με μόνο και μόνιμο σύντροφο την αχνή, φευγαλέα ανάμνηση ενός ονείρου που τσαλαπατήθηκε από την πραγματικότητα, με μόνη παρηγοριά τα ψήγματα, τις σκόρπιες μνήμες μιας κατεστραμμένης ευτυχίας. Ενός άνδρα που όταν αναδύθηκε τελικά από το σκοτάδι και λίγο πριν ξαναεγκαταλείψει το φως, φρόντισε αυτοί που περισσότερο αγαπά και που η μοίρα χώρισε, να ενωθούν ξανά, αυτή τη φορά για πάντα.

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε το τιμημένο με Χρυσό Φοίνικα "Παρίσι- Τέξας", να παραδίδει τώρα ένα τέτοιο σενάριο. Μια ιστορία αργόσυρτη, γεμάτη ευκολίες όσο και ατέλειες που αφήνουν ερωτηματικά, έναν κεντρικό ήρωα μάλλον αντιπαθητικό, ένα ταξίδι αναζήτησης που έχει αδιάφορη αρχή, ανιαρή μέση και προβλέψιμο τέλος. Ο Τράβις του Στάντον επανέκτησε την εσωτερική του γαλήνη με το να ξαναφέρει κοντά το γιο του με τη μητέρα, έστω κι αν ο ίδιος δε θα γίνει κοινωνός της ευτυχίας τους. Ο Χάουαρντ του Σέπαρντ, αντίθετα, βρίσκει τη λύτρωση στην ιδέα μιας ενδεχόμενης ισορροπημένης οικογενειακής ζωής στη φιλήσυχη και ανθρώπινη επαρχία, μακριά από ποτό, ναρκωτικά, κραιπάλες και τους λοιπούς πειρασμούς του "κακού" πολιτισμού. Σωστό κι αυτό. Λίγο συντηρητικό και απλοϊκό σε σχέση με το πρώτο, αλλά σωστό.

Ατμοσφαιρική, κάντρυ μουσική επένδυση, φωτογραφία ασύγκριτη με το "Παρίσι" (μια από τις πιο εξαίσιες δουλειές που έχω δει ποτέ στον τομέα αυτό) η οποία ωστόσο αναδεικνύει την ομορφιά ουκ ολίγων κάδρων, και τρεις αξιοσημείωτες θηλυκές ερμηνείες από την Πόλεϋ, τη Λανγκ και την Εύα Μαρί Σαιντ τα μοναδικά ατού της ταινίας. Την τελευταία μπορείτε να τη θαυμάσετε στην παρθενική της εμφάνιση στο σελιλόιντ πλάι στον Μάρλον Μπράντο, στο "Λιμάνι της Αγωνίας" (1957) του Ελία Καζαν. Some age, others mature...χιχιχιχι...