[Θέατρο] Οι δούλες

[Doctor_7]

Το λοιπόν...δεν ξέρω πώς να ταξινομήσω τις σκέψεις μου για να τις ακουμπήσω εδώ, οπότε θα το κάνω λίγο άναρχα...

Το έργο δεν το ήξερα.Γενικά μου αρέσει να πηγαίνω στις παραστάσεις, χωρίς να έχω ιδέα για την υπόθεση...Όταν, λοιπόν, μου πρότειναν να πάμε να το δούμε είπα : "Εχμ, ναι...γιατί όχι"...Όταν μου είπαν ότι θα κλείναμε εισιτήρια για μετά από 1,5 μήνα, είπα " ΝΑΙΙΙ;"...καλή παράσταση θα είναι...δε βαριέσαι...ας πάμε!

Και φτάνουμε στη χθεσινή παγωμένη βραδιάαα...Πάμε στο θέατρο και μπαίνουμε στον προθάλαμο-φουαγιέ...το φοιτητικό έκανε 15 Ε...και το πρόγραμμα -δεν το πήρα εγώ- 7Ε. Η παράσταση ήταν να αρχίσει στις 9.Περιμένοντας λοιπόν μισή ώρα στο φουαγιέ, ένιωσα ότι θα βγω από εκεί μέσα με ΧΑΠ στην καλύτερη...μιλάμε για τεκέ, όχι αστεία πράγματα...εξαερισμός ανύπαρκτος...Άρχισα την γκρίνια στην παρέα μου, αλλά μου είπε ότι είμαι υπερβολικός και να μην είμαι από την αρχή αρνητικός..."Όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς" ,σκέφτηκα, και το βούλωσα για λίγο...Για να διασκεδάσω, λοιπόν, τον εκνευρισμό μου σχολίαζα κάτι γιαγιάδες που είχαν φέρει μαζί τους ταπεράκια με κολατσιό...

Τέλοσπάντων, πάει 9 παρά 5...μπαίνουμε στο θέατρο...Σκεφτείτε το χώρο σαν ένα μεγάλο σταυρό ισοσκελή ( της Μάλτας που λέμε ) . Στο κέντρο είναι η σκηνή και στις 4 άκρες του, θέσεις για τους θεατές...ΝΑΑΑΑΑΙΙΙΙ καλά ακούσατε...καθίσματα μπροστά, δεξιά και αριστερά της σκηνής και ΠΙΣΩ από αυτή μια σκαλωσιά με μαξιλαράκια για τους πωπούς..."Ευτυχώς" ήμουν στα δεξιά της σκηνής πάνω πάνω...( Η αλήθεια είναι ότι το έργο παιζόταν έτσι ώστε οι ηθοποιοί να περιστρέφονται συνέχεια και να μην γυρνάνε πλάτη...πάαααλι κάλα! )...Βέβαια αυτό με ξενέρωσε αρκετά...και πήγα δυσανασχετημένος να καθίσω...Κι εκεί έφαγα την επόμενη φρίκη...

Αν είστε πάνω από 170 εκ. μην πάτε...θα πάθετε σίγουρα οπίσθιο εξάρθρημα του ισχίου και κάταγμα Pipkin αν δοκιμάσετε να εφαρμόσετε - έχει σημασία η λέξη και χρησιμοποιείται κυριολεκτικά - στο κάθισμά σας...Νταξ...ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός...βάλτε για ύψος πάνω από 180...Ε...για μένα είναι βασικό το κάθισμα, αλλά είπα πάλι δε βαριέσαι...

Εκεί που περιμέναμε βλέπω μπροστά μου έναν παππού πάνω από τη σπασμένη θέση του...είχε πέσει το κάθισμα...ευτυχώς που το επισκευάσανε επιτόπου...σκεφτείτε να έσκαγε κάτω ο παππούς...είναι αυτό που λέμε..."πήγε από πέσιμο..."

Αρχίζει το έργο... ΜΕ 20 λεπτά καθυστέρηση...-δεν έχω χειρότερο από την ασυνέπεια...μεταξύ μας αυτό- ( για τη γνώμη μου επί του έργου στο τέλος...)

Σε κάποια φάση πέφτει ο γενικός...ΤΕΛΕΙΩΣ!...ήμαστε για κανα 5λεπτό εντός του σκότους κι εγώ έλπιζα να είναι μόνιμη η βλάβη για να πάρω τα λεφτά μου πίσω...αλλά η ΔΕΗ βάλθηκε να είναι συνεπής...( ίσως επειδή ήταν κι ένας υπουργός στην πρώτη σειρά... )

Τέσπα...το έργο δε με τρέλανε και για αυτό θα του βάλω οριακά 3/5.Αφενός πειδή έπαιζαν καλές ηθοποιοί, αφετέρου επειδή σε ορισμένες σκηνές τα έδωσαν όλα...Δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ούτε blockbuster-άκια ούτε κουλτουριάρη...πιστεύω ότι δεν εντυπωσιάστηκαν αρκετοί από τους θεατές...ή τουλάχιστον ότι αυτό που είδαν δε συμβάδιζε σε καμία περίπτωση με τις προσδοκίες που γεννούσε η προπώληση εισιτηρίων κοντά 2 μήνες νωρίτερα...Για την υπόθεση δε θα μιλήσω...για να μην τη χαλάσω από λάθος μου σε κάποιον αυτόχειρα που μπορεί να θελήσει να τη δει...

Αυτό που με ενόχλησε πραγματικά ήταν η απαξίωση του επιχειρηματία, του σκηνοθέτη -ΔΕΝ ξέρω ποιου...προς τους θεατές που πληρώνουν για να τους δουν...Ένα θέατρο σε άθλια κατάσταση, καθίσματα ελεεινά και οπτική ελλειμματική για πάρα πολλούς από τους θεατές, δε νομίζω ότι τιμούν κανέναν τους και ιδίως την τέχνη την οποία υπηρετούν...

Fin : Αν με ρώταγε ένας φίλος μου " Να πάω να το δω; Ναί ή Όχι ; " , θα του έλεγα ΟΧΙ. _

[Ήρα]

Βροντάει κι αστραφτει ο Σεβενουκος .Ευτυχως βεβαιωθηκα ότι ηταν ορθη η επιλογη να παρακλουθησω την παρασταση με την μητερα μου γιατι εάν οΣεβεν, ευγενικο παιδι λεει τετοια άλλοι θα ειχαν πυρπολησει το θεατρο με εμενα μεσα…

Οσον αφορα τον χωρο , ας τον χαρακτηρισω "παρακμιακο,"δεν υπάρχει φουαγιε .Να πω για την ιστορια , ότι το θεατρο της οδου Κεφαλληνιας ανηκει στην θεατρικη εταιρια Πραξη , της οποιας οι δουλιες δεν χαρακτηριζονται από τα επιβλητικα σκηνικα και την πολυτελεια αλλα από την επιλογη καταξιωμενων ηθοποιων και «δυσκολων» συγγραφεων.Φυσικα δε το λεω αυτό ως δικαιολογητικο για την απουσια ενός ομορφου θεατρικου χωρου ,ουτε με διαθεση να ονοματισουμε τα παρακμιακα και ασυνηθιστα κουλτουρα , γιατι ακριβως στο διπλα στενο υπαρχει το θεατρο της οδου Κυκλαδων που χαρακτηριζεται τοσο για την ποιοτητα των εργων του οσο και την υπαρξη ενός περιποιημενου χωρου.

Να συμφωνησω με το Doctor-7 ότι κι εμεις ειχαμε κλεισει τα εισιτηρια ένα μηνα πριν , η παρασταση δινεται με πληροτητα 100% αλλα να πουμε ότι μιλαμε για ένα θεατρακι που μαξιμουμ χωραει 70 ατομα.Τι ειναι αυτό που τραβαει το κοινο στην παρασταση?

Είναι το ιδιο το εργο ως υποθεση ?Να προσθεσω ότι ο Ζενε θεωρειται παρεξηγημενος συγγραφεας και για αυτό τα θεματα του γινονται μισητα ή αρεστα σε σημειο πάθους.Είναι τα ονοματα των τριων πρωταγωνιστριων η η σκηνοθετικη σφραγιδα του Λευτερη Βιογιατζη ?

Η υποθεση…Ένα παιχνιδι φαντασιας και πραγματικοτητας με τις δυο λέξεις να διαπλεκονται. Από το προγραμμα της παραστασης μεταφερω-<< όταν λειπει η Κυρια τους , οι δυο δουλες παιζουν θεατρο το φανταστικο παιχινιδι της δουλοπρεπειας και της τελικης εξεγερσης εναντιον της , κρατωντας ποτε η μια ποτε η αλλα το ρολο της Κυριας …>>μονο που το παιχνιδι το ανατρεπει η πραγματικοτητα και το εργο τελειωνει με έναν φονο…

Είναι απιστευτο ποσο αγρια ομορφα και δελεαστικα είναι στον κοσμο του Ζενε!

Ο ιδιος υπήρξε αμφιλεγομενη προσωπικοτητα , ομοφυλοφιλος , συχνα υποδικος, γεννημενος από αγνωστο πατερα και παρατημενος από την μητερα του στο ασυλο απορων παιδιων.Υπηρξε ακτιβιστης και μαχητης στα θεματα του ρατσισμου ενώ βιωσε και την αυτοκτονια του αγαπημενου του συντροφου.Εκτος από την φανατικη αγαπη που τρεφω για τον Ζενε-σας μιλαω για την ζωη του για να εξηγησω καπως τον ψυχισμο του , τα θεματα στα εργα του αφορουν την ομοφυλοφιλια , παιχνιδια εξουσιας, σχιζοφρενεια , αισθηματα τρυφεροτητας προς κάθε ηρωα που ο Ζενε θεωρει τρομαγμενο και κατατρεγμενο και μια απαξιωση για οτιδηποτε αντανακλα καθωπρεπεισμο και εξαρτηση από υλικα αγαθα.

Οι Δουλες σε ένα παιχνιδι μεταξυ τους υποδυονται αυτό που μισουν ,την Κυρια τους, μισουν και η μια την άλλη γιατι η καθεμια αντανακλα την δυσωδια της αλλης , οντας ομοιες .Αφοσιωνονται σχεδον ερωτικα στην Κυρια τους και η μια στην άλλη και μεσα σε αυτην την παρανοικη εκφραση μισους και αγαπης φτανουν στο αδελφικο εγκλημα , το οποιο εγκλημα διαπρατεται με φοντο τον φονο της Κυριας . Επιτελους η δουλα αποκταει υποσταση που της δινει δυναμη και δικη της ιστορια ,για πρωτη φορα εκΦραζει την ελευθερη βουληση που όμως εκτονωνεται με μια πραξη περιθωριακη , η μια αδελφη νεκρη κι ''ελευθερη' 'επιτελους , η άλλη αδελφοκτονος οδευει στη φυλακη ," ελευθερη ''όμως κι αυτή .

Προσωπικα με γοητευσε η υποθεση !

Δεν ξερω αν ο Ζενε ηθελε να δωσει και μηνυματα κοινωνικα μεσα από τις Δουλες του , το εκανε σε μετεπειτα εργα του , όμως και απλα σαν ένα θεατρικο εργο να το δουμε , ανελυσε τις ψυχες των ηρωων του σε κομματια με ακριβεια τρομακτικη , κατακρεουργησε κάθε ωραιοποιηση , ανθρωποι με ολες τους τις σκοτεινες πλευρες εκτεθειμενες μπροστα μας .Το πιο βαθυ ψυχογραφημα στο φως.

Σκηνικα? Σχεδον ανυπαρκτα!Αρκει το κειμενο και οι ερμηνειες , εδώ προσφερονται για αναλυση τρεις γυναικειες ψυχες , τι πιο περιεργο , σκοτεινο και εξουθενωτικο μαζι?

Πρωταγωνιστριες?Μπετυ Αρβανιτη , Ρεννη Πιττακη , Μαγια Λυμπεροπουλου , τρεις κυριες από της μεγαλυτερες . Δε θελω να ξεχωρισω καμια τους , ηταν απιστευτες , στιγμες γινονταν ανατριχιαστικες , οσο υπαρχουν τετοιοι ηθοποιοι ειμαι ευτυχισμενη να παρακολουθω θεατρο . Όλα πανω τους αρτια , καλα μελετημενα , κινηση , μυες προσωπου , φωνη , εκφορα λογου - θεατρικο ταλεντο.Τα συναισθηματα των ηρωων εξωτερικευονται όχι μονο με το κειμενο , κάθε μικρη και μεγαλη κινηση υπηρετει το παρανοικο των σκεψεων.

Τελειωνω με το σκηνοθετη , αυτόν τον Κυριο του θεατρου , τον Λευτερη Βογιατζη.Σε μια συνεντευξη μιας από της πρωταγωνιστριες του εργου , διαβασα ότι για ένα μηνα τις ειχε κλεισει σε ένα δωματιο για να γνωρισει η μια την άλλη , τις μυρωδιες , την φωνη , την κινηση και να αντιδρουν σαν ένα σωμα .Είναι λιτος και ακριβης , ολες οι δουλιες του χαρακτηριζονατι από επαγγελματισμο σε σημειο παρανοικης τελειοτητας , παραληρηματικου σεβασμου στον συγγραφεα του εργου με το οποιο καταπιανεται , ένα σκηνοθετης σχεδον σαδιστης που οδηγει τον ηθοποιο όχι στο κλασικο να ανακαλυψει τα ορια του αλλα να δρα σαν να μην υπαρχουν ορια!

Σιγουρα είναι δυσκολο και σκληρο εργο , είναι όμως αριστουργηματικα ψυχοδιεισδυτικο !