tzortzis95

Αρτεμις Σίφορντ: Απόλυτη μπανανία η Ελλάδα. Μανάδες και πατεράδες, στείλτε τα παιδία σας στο εξωτερικό. Αν είστε νέοι, φύγετε. Σας αξίζει κάτι καλύτερο, και πιστέψτε με - υπάρχει εκεί έξω. Η Ελλάδα είναι ηθικά και θεσμικά χρεοκοπημένη, και τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα όσα τραπεζοκαθίσματα και ξαπλώστρες και να βάλουμε για τουρίστες.

Σωστά τα λες Δημήτρη. Πολλοί είμαστε στην ίδια φάση μ'εσένα και απορούμε, αλλά δε συμφωνώ να τα βάζουμε με τη γενιά του τικ τοκ. Φταίει η γενιά του Φου Μπου που προηγήθηκε.

Τα κομμένα χέρια, ο ντον Grab-ovski, και το ναυάγιο του Ελληνικού Έθνους της 25ης Ιουνίου. Στη δυστοπία που λέγεται Ελλάδα του σήμερα, ζούμε ένα παράδοξο: ενώ οι πολλοί βιώνουν μία παρατεταμένη πτώχευση σε όλα τα επίπεδα, με τεράστιες απώλειες στην αγοραστική τους δύναμη, στο κοινωνικό κράτος και σε ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «κεκτημένα», όχι μόνο δεν αντιδρούν, όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά ως μάζα ευγνωμονούσα, ευχαριστεί και ανταμείβει τους υπαίτιους με φαραωνικά ποσοστά στις εκλογές. Πέρα από αυτό οι ίδιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να καταπιούν τερατώδη ψέματα των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους, όπως και οποιαδήποτε υποπαιδική δικαιολογία εφεύρουν, μόλις κάτι στραβώσει. Επαναδιατυπώνεται λοιπόν, με άλλους ίσως όρους, το θεμελιώδες ερώτημα της πολιτικής φιλοσοφίας που έθεσε ο Σπινόζα: "Γιατί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σκλαβιά τους, σαν να επρόκειτο για τη σωτηρία τους;" Πώς και γιατί τόσοι πολλοί αποζητούν τη δυστυχία τους; Γιατί επιβραβεύουν τους υπεύθυνους της μιζέριας τους; Πώς ανέχονται τόσα απανωτά ψέματα, τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τέτοια παρακμή; Πώς πείθονται τόσο εύκολα ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που βλέπουν και αγοράζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Είναι ο γιγάντιος επικοινωνιακός μηχανισμός παραμόρφωσης της πραγματικότητας (ΜΜΕ); Είναι η δεξιά ιδεολογική ηγεμονία; Είναι η ανεπάρκεια του Κέντρου και της Αριστεράς; Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι οι τακτικές της alt-right που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί πολιτικά σε μεγάλο τμήμα της δύσης; Είναι το πελατειακό σύστημα που ζει και βασιλεύει; Σίγουρα είναι όλα αυτά, ενδεχομένως κι άλλα τόσα, όλα μαζί και ταυτοχρόνως. Αρκούν όμως για να περιγράψουν τη μετατροπή του πλήθους σε νεκροζώντανους πειθήνιους; Μήπως είναι και κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ -που μας λερώνει; Κάτι που έχει να κάνει με το ίδιο το μεδούλι της ζωής μας, τη βιοπολιτική και -δυστυχώς - τη θανατοπολιτική των κυβερνώντων; Ο Αντρέ Ζιντ, στο μυθιστόρημά του Οι Κιβδηλοποιοί, εγκιβωτίζει το χρονικό ενός ναυαγίου, ως βιωματική αφήγηση της ηρωίδας,. Η οποία φτάνει κολυμπώντας στη μοναδική βάρκα διάσωσης, όπου στριμώχνεται, τρέμοντας από το κρύο και τη φρίκη, ανάμεσα σε πολλούς διασωθέντες. Ενώ η βάρκα επιπλέει οριακά από την υπερφόρτωση, εμφανίζονται δύο ναύτες του πληρώματος, ο ένας με τσεκούρι και ο άλλος με μαχαίρι και ξεκινούν να κόβουν τα χέρια των ναυαγών που είχαν απομείνει στη θάλασσα και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στη βάρκα. "Η βάρκα είναι γεμάτη και αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι" δικαιολογούνται οι ναύτες. Άλλωστε, συνεχίζουν, "έτσι γίνεται σε όλα τα ναυάγια, αλλά φυσικά δεν μιλάει κανείς γι αυτό". Ίσως η απάντηση να πλέει με τη βάρκα του Ζιντ. Σε αυτήν την ταξική αλληγορία όπου όλο το παιχνίδι είναι να ανέβεις στη βάρκα. Εκεί, αγκυλωμένος από τον τρόμο και το κρύο, τουρτουρίζεις, πεινάς, στριμώχνεσαι σε βαθμό ακινησίας, δεν έχεις φράγκο και μάλλον δεν βλέπεις και κανένα μέλλον. Είσαι όμως μέσα στη βάρκα! Και έχεις πειστεί ότι η θέση που κατέχεις είναι από μόνη της προνομιούχα και προνομιακή. Γιατί απ’ έξω είναι η ανοιχτή θάλασσα. Γεμάτη κινδύνους. Γεμάτη εχθρούς που εποφθαλμιούν τη θέση σου. Μία θάλασσα φόβου, γεμάτη με Τζιχαντιστές πρόσφυγες, τον Τούρκο, τον Πούτιν, τους κομμουνιστές, την οικονομική κρίση, την πανδημία, αλλά και τον γείτονα που θα σου φάει τη δουλειά! Που επίσης θέλει να ανέβει στη βάρκα αλλά αυτή είναι γεμάτη. «Αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι». Ο φόβος του «περισσεύω, δεν υπάρχει θέση για μένα στον κόσμο, είμαι περιττός» δεν αφορά πλέον μόνο στον ξένο, στον εκτός, στον μετανάστη. Αφορά και στον καθέναν από εμάς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής τους ηγεμονίας. Έπεισαν με τη λογική του μονόδρομου, όχι μόνο τις ήδη φτωχοποιημενες χαμηλές τάξεις αλλά και τη μεσαία, ότι η θέση της στη βάρκα κρέμεται από μια κλωστή. Ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας έχει πειστεί ότι περισσεύει. Και η όποια θέση κατέχουν είναι δανεική, δεν τους ανήκει. Γι αυτό και είναι επισφαλής. Ανά πάσα ώρα και στιγμή όποιος δεν σωφρονιστεί, τη χάνει. Το βλέμμα της Ντόρας στους απόκληρους της Ροδόπης -και στην κάμερα, το υπενθυμίζει..... Φαίνεται πως οι επιβάτες της βάρκας του Ζιντ, σε παραλυτική ακινησία από τον τρόμο τους μη βρεθούν και αυτοί στη θάλασσα, όχι μόνο δεν συγκινούνται από τους ναυαγούς που παλεύουν με τα κύματα, αλλά συνηθίζουν σιγά σιγά και τους φρουρούς με τα τσεκούρια που κόβουν χέρια. Η βαρβαρότητα και η αναλγησία είναι ξανά εδώ. Τούτη τη φορά ως ωμός κοινωνικός δαρβινισμός. Αυτή είναι η επέλαση της alt-right παντού και στη χώρα μας. Αυτό το τέρας, απόγονο των Αρίων, έχουμε να παλέψουμε. Οι βάρκες ταξιδεύουν, επιπλέουν, διασώζουν, βυθίζονται. Αυτή είναι η μοίρα τους. Τα τέρατα κρατούν τσεκούρια, εκβιάζουν, απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και εθνικοφροσύνης, κόβουν χέρια. Αυτή είναι η μοίρα τους. Δική μας μοίρα, πλέον, να διασώσουμε ο,τιδήποτε μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Να αφυπνιστούμε απ΄το λήθαργο. Αλλιώς, θα γίνει "ό,τι γίνεται σε όλα τα ναυάγια". Και, φυσικά, δεν θα μιλήσει κανείς γι αυτό. Μην ξεχνάς να σιχαίνεσαι πάντα τους ψυχικούς σελέμηδες. (Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Β’) Νικήτας Μυλόπουλος, καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών Παν/μιου Θεσσαλίας.

Τα κομμένα χέρια, ο ντον Grab-ovski, και το ναυάγιο του Ελληνικού Έθνους της 25 Ιουνίου. Στη δυστοπία που λέγεται Ελλάδα του σήμερα, ζούμε ένα παράδοξο: ενώ οι πολλοί βιώνουν μία παρατεταμένη πτώχευση σε όλα τα επίπεδα, με τεράστιες απώλειες στην αγοραστική τους δύναμη, στο κοινωνικό κράτος και σε ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «κεκτημένα», όχι μόνο δεν αντιδρούν, όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά ως μάζα ευγνωμονούσα, ευχαριστεί και ανταμείβει τους υπαίτιους με φαραωνικά ποσοστά στις εκλογές. Πέρα από αυτό οι ίδιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να καταπιούν τερατώδη ψέματα των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους, όπως και οποιαδήποτε υποπαιδική δικαιολογία εφεύρουν, μόλις κάτι στραβώσει. Επαναδιατυπώνεται λοιπόν, με άλλους ίσως όρους, το θεμελιώδες ερώτημα της πολιτικής φιλοσοφίας που έθεσε ο Σπινόζα: "Γιατί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σκλαβιά τους, σαν να επρόκειτο για τη σωτηρία τους;" Πώς και γιατί τόσοι πολλοί αποζητούν τη δυστυχία τους; Γιατί επιβραβεύουν τους υπεύθυνους της μιζέριας τους; Πώς ανέχονται τόσα απανωτά ψέματα, τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τέτοια παρακμή; Πώς πείθονται τόσο εύκολα ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που βλέπουν και αγοράζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Είναι ο γιγάντιος επικοινωνιακός μηχανισμός παραμόρφωσης της πραγματικότητας (ΜΜΕ); Είναι η δεξιά ιδεολογική ηγεμονία; Είναι η ανεπάρκεια της Αριστεράς; Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι οι τακτικές της alt-right που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί πολιτικά σε μεγάλο τμήμα της δύσης; Είναι το πελατειακό σύστημα που ζει και βασιλεύει; Σίγουρα είναι όλα αυτά, ενδεχομένως κι άλλα τόσα, όλα μαζί και ταυτοχρόνως. Αρκούν όμως για να περιγράψουν τη μετατροπή του πλήθους σε νεκροζώντανους πειθήνιους; Μήπως είναι και κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ -που μας λερώνει; Κάτι που έχει να κάνει με το ίδιο το μεδούλι της ζωής μας, τη βιοπολιτική και -δυστυχώς - τη θανατοπολιτική των κυβερνώντων; Ο Αντρέ Ζιντ, στο μυθιστόρημά του Οι Κιβδηλοποιοί, εγκιβωτίζει το χρονικό ενός ναυαγίου, ως βιωματική αφήγηση της ηρωίδας,. Η οποία φτάνει κολυμπώντας στη μοναδική βάρκα διάσωσης, όπου στριμώχνεται, τρέμοντας από το κρύο και τη φρίκη, ανάμεσα σε πολλούς διασωθέντες. Ενώ η βάρκα επιπλέει οριακά από την υπερφόρτωση, εμφανίζονται δύο ναύτες του πληρώματος, ο ένας με τσεκούρι και ο άλλος με μαχαίρι και ξεκινούν να κόβουν τα χέρια των ναυαγών που είχαν απομείνει στη θάλασσα και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στη βάρκα. "Η βάρκα είναι γεμάτη και αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι" δικαιολογούνται οι ναύτες. Άλλωστε, συνεχίζουν, "έτσι γίνεται σε όλα τα ναυάγια, αλλά φυσικά δεν μιλάει κανείς γι αυτό". Ίσως η απάντηση να πλέει με τη βάρκα του Ζιντ. Σε αυτήν την ταξική αλληγορία όπου όλο το παιχνίδι είναι να ανέβεις στη βάρκα. Εκεί, αγκυλωμένος από τον τρόμο και το κρύο, τουρτουρίζεις, πεινάς, στριμώχνεσαι σε βαθμό ακινησίας, δεν έχεις φράγκο και μάλλον δεν βλέπεις και κανένα μέλλον. Είσαι όμως μέσα στη βάρκα! Και έχεις πειστεί ότι η θέση που κατέχεις είναι από μόνη της προνομιούχα και προνομιακή. Γιατί απ’ έξω είναι η ανοιχτή θάλασσα. Γεμάτη κινδύνους. Γεμάτη εχθρούς που εποφθαλμιούν τη θέση σου. Μία θάλασσα φόβου, γεμάτη με Τζιχαντιστές πρόσφυγες, τον Τούρκο, τον Πούτιν, τους κομμουνιστές, την οικονομική κρίση, την πανδημία, αλλά και τον γείτονα που θα σου φάει τη δουλειά! Που επίσης θέλει να ανέβει στη βάρκα αλλά αυτή είναι γεμάτη. «Αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι». Ο φόβος του «περισσεύω, δεν υπάρχει θέση για μένα στον κόσμο, είμαι περιττός» δεν αφορά πλέον μόνο στον ξένο, στον εκτός, στον μετανάστη. Αφορά και στον καθέναν από εμάς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής τους ηγεμονίας. Έπεισαν με τη λογική του μονόδρομου, όχι μόνο τις ήδη φτωχοποιημενες χαμηλές τάξεις αλλά και τη μεσαία, ότι η θέση της στη βάρκα κρέμεται από μια κλωστή. Ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας έχει πειστεί ότι περισσεύει. Και η όποια θέση κατέχουν είναι δανεική, δεν τους ανήκει. Γι αυτό και είναι επισφαλής. Ανά πάσα ώρα και στιγμή όποιος δεν σωφρονιστεί, τη χάνει. Το βλέμμα της Ντόρας στους απόκληρους της Ροδόπης -και στην κάμερα, το υπενθυμίζει..... Φαίνεται πως οι επιβάτες της βάρκας του Ζιντ, σε παραλυτική ακινησία από τον τρόμο τους μη βρεθούν και αυτοί στη θάλασσα, όχι μόνο δεν συγκινούνται από τους ναυαγούς που παλεύουν με τα κύματα, αλλά συνηθίζουν σιγά σιγά και τους φρουρούς με τα τσεκούρια που κόβουν χέρια. Η βαρβαρότητα και η αναλγησία είναι ξανά εδώ. Τούτη τη φορά ως ωμός κοινωνικός δαρβινισμός. Αυτή είναι η επέλαση της alt-right παντού και στη χώρα μας. Αυτό το τέρας, απόγονο των Αρίων, έχουμε να παλέψουμε. Οι βάρκες ταξιδεύουν, επιπλέουν, διασώζουν, βυθίζονται. Αυτή είναι η μοίρα τους. Τα τέρατα κρατούν τσεκούρια, εκβιάζουν, απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και εθνικοφροσύνης, κόβουν χέρια. Αυτή είναι η μοίρα τους. Δική μας μοίρα, πλέον, να διασώσουμε ο,τιδήποτε μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Να αφυπνιστούμε απ΄το λήθαργο. Αλλιώς, θα γίνει "ό,τι γίνεται σε όλα τα ναυάγια". Και, φυσικά, δεν θα μιλήσει κανείς γι αυτό. Μην ξεχνάς να σιχαίνεσαι πάντα τους ψυχικούς σελέμηδες. (Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Β’)

Τα κομμένα χέρια, ο ντον Grab-ovski, και το ναυάγιο του Ελληνικού Έθνους της 25 Ιουνίου. Στη δυστοπία που λέγεται Ελλάδα του σήμερα, ζούμε ένα παράδοξο: ενώ οι πολλοί βιώνουν μία παρατεταμένη πτώχευση σε όλα τα επίπεδα, με τεράστιες απώλειες στην αγοραστική τους δύναμη, στο κοινωνικό κράτος και σε ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «κεκτημένα», όχι μόνο δεν αντιδρούν, όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά ως μάζα ευγνωμονούσα, ευχαριστεί και ανταμείβει τους υπαίτιους με φαραωνικά ποσοστά στις εκλογές. Πέρα από αυτό οι ίδιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να καταπιούν τερατώδη ψέματα των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους, όπως και οποιαδήποτε υποπαιδική δικαιολογία εφεύρουν, μόλις κάτι στραβώσει. Επαναδιατυπώνεται λοιπόν, με άλλους ίσως όρους, το θεμελιώδες ερώτημα της πολιτικής φιλοσοφίας που έθεσε ο Σπινόζα: "Γιατί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σκλαβιά τους, σαν να επρόκειτο για τη σωτηρία τους;" Πώς και γιατί τόσοι πολλοί αποζητούν τη δυστυχία τους; Γιατί επιβραβεύουν τους υπεύθυνους της μιζέριας τους; Πώς ανέχονται τόσα απανωτά ψέματα, τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τέτοια παρακμή; Πώς πείθονται τόσο εύκολα ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που βλέπουν και αγοράζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Είναι ο γιγάντιος επικοινωνιακός μηχανισμός παραμόρφωσης της πραγματικότητας (ΜΜΕ); Είναι η δεξιά ιδεολογική ηγεμονία; Είναι η ανεπάρκεια της Αριστεράς; Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι οι τακτικές της alt-right που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί πολιτικά σε μεγάλο τμήμα της δύσης; Είναι το πελατειακό σύστημα που ζει και βασιλεύει; Σίγουρα είναι όλα αυτά, ενδεχομένως κι άλλα τόσα, όλα μαζί και ταυτοχρόνως. Αρκούν όμως για να περιγράψουν τη μετατροπή του πλήθους σε νεκροζώντανους πειθήνιους; Μήπως είναι και κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ -που μας λερώνει; Κάτι που έχει να κάνει με το ίδιο το μεδούλι της ζωής μας, τη βιοπολιτική και -δυστυχώς - τη θανατοπολιτική των κυβερνώντων; Ο Αντρέ Ζιντ, στο μυθιστόρημά του Οι Κιβδηλοποιοί, εγκιβωτίζει το χρονικό ενός ναυαγίου, ως βιωματική αφήγηση της ηρωίδας,. Η οποία φτάνει κολυμπώντας στη μοναδική βάρκα διάσωσης, όπου στριμώχνεται, τρέμοντας από το κρύο και τη φρίκη, ανάμεσα σε πολλούς διασωθέντες. Ενώ η βάρκα επιπλέει οριακά από την υπερφόρτωση, εμφανίζονται δύο ναύτες του πληρώματος, ο ένας με τσεκούρι και ο άλλος με μαχαίρι και ξεκινούν να κόβουν τα χέρια των ναυαγών που είχαν απομείνει στη θάλασσα και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στη βάρκα. "Η βάρκα είναι γεμάτη και αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι" δικαιολογούνται οι ναύτες. Άλλωστε, συνεχίζουν, "έτσι γίνεται σε όλα τα ναυάγια, αλλά φυσικά δεν μιλάει κανείς γι αυτό". Ίσως η απάντηση να πλέει με τη βάρκα του Ζιντ. Σε αυτήν την ταξική αλληγορία όπου όλο το παιχνίδι είναι να ανέβεις στη βάρκα. Εκεί, αγκυλωμένος από τον τρόμο και το κρύο, τουρτουρίζεις, πεινάς, στριμώχνεσαι σε βαθμό ακινησίας, δεν έχεις φράγκο και μάλλον δεν βλέπεις και κανένα μέλλον. Είσαι όμως μέσα στη βάρκα! Και έχεις πειστεί ότι η θέση που κατέχεις είναι από μόνη της προνομιούχα και προνομιακή. Γιατί απ’ έξω είναι η ανοιχτή θάλασσα. Γεμάτη κινδύνους. Γεμάτη εχθρούς που εποφθαλμιούν τη θέση σου. Μία θάλασσα φόβου, γεμάτη με Τζιχαντιστές πρόσφυγες, τον Τούρκο, τον Πούτιν, την οικονομική κρίση, την πανδημία, αλλά και τον γείτονα που θα σου φάει τη δουλειά! Που επίσης θέλει να ανέβει στη βάρκα αλλά αυτή είναι γεμάτη. «Αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι». Ο φόβος του «περισσεύω, δεν υπάρχει θέση για μένα στον κόσμο, είμαι περιττός» δεν αφορά πλέον μόνο στον ξένο, στον εκτός, στον μετανάστη. Αφορά και στον καθέναν από εμάς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής τους ηγεμονίας. Έπεισαν με τη λογική της ΤΙΝΑ και του μονόδρομου, όχι μόνο τις ήδη φτωχοποιημενες χαμηλές τάξεις αλλά και τη μεσαία, ότι η θέση της στη βάρκα κρέμεται από μια κλωστή. Ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας έχει πειστεί ότι περισσεύει. Και η όποια θέση κατέχουν είναι δανεική, δεν τους ανήκει. Γι αυτό και είναι επισφαλής. Ανά πάσα ώρα και στιγμή όποιος δεν σωφρονιστεί, τη χάνει. Το βλέμμα της Ντόρας στους απόκληρους της Ροδόπης -και στην κάμερα, το υπενθυμίζει..... Φαίνεται πως οι επιβάτες της βάρκας του Ζιντ, σε παραλυτική ακινησία από τον τρόμο τους μη βρεθούν και αυτοί στη θάλασσα, όχι μόνο δεν συγκινούνται από τους ναυαγούς που παλεύουν με τα κύματα, αλλά συνηθίζουν σιγά σιγά και τους φρουρούς με τα τσεκούρια που κόβουν χέρια. Η βαρβαρότητα και η αναλγησία είναι ξανά εδώ. Τούτη τη φορά ως ωμός κοινωνικός δαρβινισμός. Αυτή είναι η επέλαση της alt-right παντού και στη χώρα μας. Αυτό το τέρας, απόγονο των Αρίων, έχουμε να παλέψουμε. Ζούμε τη μετατροπή και των εσωτερικών πληθυσμών του νεοφιλελευθερισμού σε «πλεονάζοντες» ή περιττούς. Η νέα διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία είναι γραμμή σπαραγμού: πάντα οι πολλοί θα περισσεύουν. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Αυτό είναι σήμερα το αφήγημα, που χρειάστηκε βέβαια και την αποτελεσματική πολιτική των «χαμηλών προσδοκιών». Οπότε, ακόμη και το φιλοδώρημα των 20 ευρώ προεκλογικά, είναι μάννα εξ ουρανού. Η φτήνια τρώει τον παρά, αλλά ταΐζει απολυταρχικά καθεστώτα. Οι βάρκες ταξιδεύουν, επιπλέουν, διασώζουν, βυθίζονται. Αυτή είναι η μοίρα τους. Τα τέρατα κρατούν τσεκούρια, εκβιάζουν, απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και εθνικοφροσύνης, κόβουν χέρια. Αυτή είναι η μοίρα τους. Δική μας μοίρα, πλέον, να διασώσουμε ο,τιδήποτε μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Να αφυπνιστούμε απ΄το λήθαργο. Αλλιώς, θα γίνει "ό,τι γίνεται σε όλα τα ναυάγια". Και, φυσικά, δεν θα μιλήσει κανείς γι αυτό. Μην ξεχνάς να σιχαίνεσαι πάντα τους ψυχικούς σελέμηδες. (Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Β’)

Τα κομμένα χέρια, ο ντον Grab-ovski, και το ναυάγιο του Ελληνικού Έθνους της 25 Ιουνίου. Στη δυστοπία που λέγεται Ελλάδα του σήμερα, ζούμε ένα παράδοξο: ενώ οι πολλοί βιώνουν μία παρατεταμένη πτώχευση σε όλα τα επίπεδα, με τεράστιες απώλειες στην αγοραστική τους δύναμη, στο κοινωνικό κράτος και σε ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «κεκτημένα», όχι μόνο δεν αντιδρούν, όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά ως μάζα ευγνωμονούσα, ευχαριστεί και ανταμείβει τους υπαίτιους με φαραωνικά ποσοστά στις εκλογές. Πέρα από αυτό οι ίδιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να καταπιούν τερατώδη ψέματα των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους, όπως και οποιαδήποτε υποπαιδική δικαιολογία εφεύρουν, μόλις κάτι στραβώσει. Επαναδιατυπώνεται λοιπόν, με άλλους ίσως όρους, το θεμελιώδες ερώτημα της πολιτικής φιλοσοφίας που έθεσε ο Σπινόζα: "Γιατί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σκλαβιά τους, σαν να επρόκειτο για τη σωτηρία τους;" Πώς και γιατί τόσοι πολλοί αποζητούν τη δυστυχία τους; Γιατί επιβραβεύουν τους υπεύθυνους της μιζέριας τους; Πώς ανέχονται τόσα απανωτά ψέματα, τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τέτοια παρακμή; Πώς πείθονται τόσο εύκολα ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που βλέπουν και αγοράζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Είναι ο γιγάντιος επικοινωνιακός μηχανισμός παραμόρφωσης της πραγματικότητας (ΜΜΕ); Είναι η δεξιά ιδεολογική ηγεμονία; Είναι η ανεπάρκεια της Αριστεράς; Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι οι τακτικές της alt-right που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί πολιτικά σε μεγάλο τμήμα της δύσης; Είναι το πελατειακό σύστημα που ζει και βασιλεύει; Σίγουρα είναι όλα αυτά, ενδεχομένως κι άλλα τόσα, όλα μαζί και ταυτοχρόνως. Αρκούν όμως για να περιγράψουν τη μετατροπή του πλήθους σε νεκροζώντανους πειθήνιους; Μήπως είναι και κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ -που μας λερώνει; Κάτι που έχει να κάνει με το ίδιο το μεδούλι της ζωής μας, τη βιοπολιτική και -δυστυχώς - τη θανατοπολιτική των κυβερνώντων; Ο Αντρέ Ζιντ, στο μυθιστόρημά του Οι Κιβδηλοποιοί, εγκιβωτίζει το χρονικό ενός ναυαγίου, ως βιωματική αφήγηση της ηρωίδας,. Η οποία φτάνει κολυμπώντας στη μοναδική βάρκα διάσωσης, όπου στριμώχνεται, τρέμοντας από το κρύο και τη φρίκη, ανάμεσα σε πολλούς διασωθέντες. Ενώ η βάρκα επιπλέει οριακά από την υπερφόρτωση, εμφανίζονται δύο ναύτες του πληρώματος, ο ένας με τσεκούρι και ο άλλος με μαχαίρι και ξεκινούν να κόβουν τα χέρια των ναυαγών που είχαν απομείνει στη θάλασσα και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στη βάρκα. "Η βάρκα είναι γεμάτη και αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι" δικαιολογούνται οι ναύτες. Άλλωστε, συνεχίζουν, "έτσι γίνεται σε όλα τα ναυάγια, αλλά φυσικά δεν μιλάει κανείς γι αυτό". Ίσως η απάντηση να πλέει με τη βάρκα του Ζιντ. Σε αυτήν την ταξική αλληγορία όπου όλο το παιχνίδι είναι να ανέβεις στη βάρκα. Εκεί, αγκυλωμένος από τον τρόμο και το κρύο, τουρτουρίζεις, πεινάς, στριμώχνεσαι σε βαθμό ακινησίας, δεν έχεις φράγκο και μάλλον δεν βλέπεις και κανένα μέλλον. Είσαι όμως μέσα στη βάρκα! Και έχεις πειστεί ότι η θέση που κατέχεις είναι από μόνη της προνομιούχα και προνομιακή. Γιατί απ’ έξω είναι η ανοιχτή θάλασσα. Γεμάτη κινδύνους. Γεμάτη εχθρούς που εποφθαλμιούν τη θέση σου. Μία θάλασσα φόβου, γεμάτη με Τζιχαντιστές πρόσφυγες, τον Τούρκο, τον Πούτιν, την οικονομική κρίση, την πανδημία, αλλά και τον γείτονα που θα σου φάει τη δουλειά! Που επίσης θέλει να ανέβει στη βάρκα αλλά αυτή είναι γεμάτη. «Αν ανέβει έστω και ένας ακόμη θα βυθιστούμε όλοι». Ο φόβος του «περισσεύω, δεν υπάρχει θέση για μένα στον κόσμο, είμαι περιττός» δεν αφορά πλέον μόνο στον ξένο, στον εκτός, στον μετανάστη. Αφορά και στον καθέναν από εμάς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής τους ηγεμονίας. Έπεισαν με τη λογική της ΤΙΝΑ και του μονόδρομου, όχι μόνο τις ήδη φτωχοποιημενες χαμηλές τάξεις αλλά και τη μεσαία, ότι η θέση της στη βάρκα κρέμεται από μια κλωστή. Ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας έχει πειστεί ότι περισσεύει. Και η όποια θέση κατέχουν είναι δανεική, δεν τους ανήκει. Γι αυτό και είναι επισφαλής. Ανά πάσα ώρα και στιγμή όποιος δεν σωφρονιστεί, τη χάνει. Το βλέμμα της Ντόρας στους απόκληρους της Ροδόπης -και στην κάμερα, το υπενθυμίζει..... Φαίνεται πως οι επιβάτες της βάρκας του Ζιντ, σε παραλυτική ακινησία από τον τρόμο τους μη βρεθούν και αυτοί στη θάλασσα, όχι μόνο δεν συγκινούνται από τους ναυαγούς που παλεύουν με τα κύματα, αλλά συνηθίζουν σιγά σιγά και τους φρουρούς με τα τσεκούρια που κόβουν χέρια. Η βαρβαρότητα και η αναλγησία είναι ξανά εδώ. Τούτη τη φορά ως ωμός κοινωνικός δαρβινισμός. Αυτή είναι η επέλαση της alt-right παντού και στη χώρα μας. Αυτό το τέρας, απόγονο των Αρίων, έχουμε να παλέψουμε. Ζούμε τη μετατροπή και των εσωτερικών πληθυσμών του νεοφιλελευθερισμού σε «πλεονάζοντες» ή περιττούς. Η νέα διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία είναι γραμμή σπαραγμού: πάντα οι πολλοί θα περισσεύουν. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Αυτό είναι σήμερα το αφήγημα, που χρειάστηκε βέβαια και την αποτελεσματική πολιτική των «χαμηλών προσδοκιών». Οπότε, ακόμη και το φιλοδώρημα των 20 ευρώ προεκλογικά, είναι μάννα εξ ουρανού. Η φτήνια τρώει τον παρά, αλλά ταΐζει απολυταρχικά καθεστώτα. Οι βάρκες ταξιδεύουν, επιπλέουν, διασώζουν, βυθίζονται. Αυτή είναι η μοίρα τους. Τα τέρατα κρατούν τσεκούρια, εκβιάζουν, απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και εθνικοφροσύνης, κόβουν χέρια. Αυτή είναι η μοίρα τους. Δική μας μοίρα, πλέον, να διασώσουμε ο,τιδήποτε μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Να αφυπνιστούμε απ΄το λήθαργο. Αλλιώς, θα γίνει "ό,τι γίνεται σε όλα τα ναυάγια". Και, φυσικά, δεν θα μιλήσει κανείς γι αυτό. Μην ξεχνάς να σιχαίνεσαι πάντα τους ψυχικούς σελέμηδες. (Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Β’)

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Σήμερα τα Πανεπιστήμια επιστρέφουν εκεί που ανήκουν.

Το μήνυμα Μητσοτάκη στη ΔΕΘ: ΕΓΩ είμαι η σταθερότητα. Το όραμα της επόμενης τετραετίας: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ισορροπήσει ανάμεσα στην παρουσίαση του πολιτικού του οράματος για τη δεύτερη και τρίτη του τετραετία, αλλά και στην αποφυγή συγκεκριμένων πολιτικών και δεσμεύσεων, καθώς αυτά αναμένεται να εξειδικευτούν και να παρουσιαστούν στην πορεία έως τις εκλογές. Πάντως, το πρόγραμμα «Ελλάδα 2030» θα αποτελέσει τον μπούσουλα για τη μετάβαση της χώρας στη νέα εποχή. Ιδιαίτερη μέριμνα θα δοθεί σε νέους και ευάλωτες ομάδες. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, οι σκέψεις της κυβέρνησης είναι το FOOD PASS να αφορά αγορά τροφίμων και να είναι αντίστοιχο με αυτό που δόθηκε για την επιδότηση καυσίμων. Οι δικαιούχοι θα υποβάλλουν αίτηση σε ηλεκτρονική πλατφόρμα. Δυστυχώς όπως φαίνεται φτάσαμε στην εποχή να παρακαλάμε για πάσης φύσεως επιδόματα ώστε «να τα βγάλουμε πέρα» και ταυτόχρονα...έχουμε την κυβέρνηση να παρουσιάζει τα επιδόματα αυτά ως «κοινωνικό κράτος»…αποκρύπτωντας εντέχνως την απόλυτη εξαθλίωση στην οποία έχει φτάσει μεγάλη μερίδα των πολιτών…

The New York Times, Aug. 22, 2022. The Rot at the Heart of Greece Is Now Clear for Everyone to See In May, Mr. Mitsotakis flew to Washington to deliver a speech to Congress about the importance of upholding democratic values and combating autocratic overreach. For 40 minutes he expounded on the necessity of social trust and strong institutions. “The ancient Greeks,” he said between rounds of applause, “thought arrogance, extremism and excess the worst threats to democracy.” The question for Mr. Mitsotakis is: Why doesn’t he feel the same way?

Απόφαση σταθμός επιτρέπει την καταδίκη κράτους για την χρήση spyware (Pegasus) σε κινητό πολίτη για λόγους Εθνικής Ασφάλειας. Βρετανός δικαστής αποφάνθηκε, μια απόφαση που χαιρετίστηκε σαν δικαστικό προηγούμενο (δεδικασμένο) και θα μπορούσε να επιτρέψει και σε άλλα θύματα hacking να μηνύσουν ξένες κυβερνήσεις που διατάζουν τέτοιες επιθέσεις. Η απόφαση θα μπορούσε να έχει βαθιές επιπτώσεις και σε άλλα άτομα που έχουν στοχοποιηθεί με spyware ή κάποιο malware (ονόματα δεν λέμε).

Είναι όντως κατάσκοπος ο Νίκος Ανδρουλάκης; Στην προχθεσινή δήλωσή του ο πρωθυπουργός είπε επί λέξει:«Και επειδή η λέξη ευθύνη προέρχεται από το επίθετο ευθύς, επαναλαμβάνω ευθέως: αυτό που έγινε μπορεί να ήταν σύμφωνο με το γράμμα του νόμου, ήταν όμως λάθος.» Δηλαδή, έχει κριθεί μετά από πληροφορίες, υπόνοιες, ενδείξεις, ότι ο ευρωβουλευτής, προβεβλημένο στέλεχος του ΚΙΝΑΛ και υποψήφιος τότε για την ηγεσία του, λειτουργούσε εις βάρος της εθνικής μας ασφάλειας; Ότι εξυπηρετούσε τα συμφέροντα ξένων δυνάμεων; Με άλλα λόγια ότι δρούσε κατασκοπευτικά, συγκεντρώνοντας απόρρητα στοιχεία για την Ελλάδα και διοχετεύοντάς στο εξωτερικό;

Ξέχασες το "punch line" με τα τυπικά προσόντα: " Έτσι επιβραβεύουμε τους άριστους νέους γιατρούς και παράλληλα κινητοποιούμε τους υπόλοιπους να προσπαθήσουν περισσότερο. "

Δημήτρης Χριστόπουλος, Κοσμήτορας Σχολής Πολιτικών Επιστημών, Καθηγητής Πολιτειολογίας Παντείου Πανεπιστημίου Νέοι, αλλά σκοτεινοί ορίζοντες στα ελληνικά πανεπιστήμια. " Νομίζω ότι η Υπουργός Παιδείας και ο πρωθυπουργός νιώθουν πως διεξάγουν έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον της ανομίας, της ασυδοσίας και όλων των δεινών που η αντίληψή τους υπαγορεύει ότι υπάρχουν στα ελληνικά ΑΕΙ, το κατώφλι των οποίων, σημειωτέον, δεν πέρασαν ποτέ. Εννοώ δηλαδή ότι πέραν της ιδεοληψίας και της εμμονής στην ιδιωτικοποίηση, υπάρχει και ένα στίγμα άγνοιας του χώρου. Και σε τελευταία ανάλυση μιας ταξικής αδιαφορίας. Δεν γίνεται να νομοθετείς συνειδητά χωρίς συναίνεση σε ένα χώρο όπως το πανεπιστήμιο. Δεν γίνεται να νομοθετείς σε ένα χώρο μόνο για να τον εκδικηθείς. Δεν μπορείς να διοικείς με τη σωφροσύνη που χρειάζεται, αυτό που τόσο αποστρέφεσαι. Αυτό είναι το πρόβλημα μας σήμερα με το σχέδιο νόμου. Όντως το ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζεται αλλαγές. Όχι όμως με τέτοια νομοθετήματα. "