Ειδικότητα στις ΗΠΑ

[Ortho]

On 9/12/2016 at 3:53 AM, Mindtrapper said:

Υπάρχει καμία πιθανότητα πλέον για Η1Β με την μια (σε παθολογία ή psych) ή πάνε αυτά; Γιατί το home requirement της J1 (ή τα 3 χρόνια σε άγονο) είναι ένας μπελάς. Επίσης ισχύει ότι η ΕΜ έχει γίνει ανταγωνιστική αρκετά και δεν είναι πλέον ανοιχτή σε FMG μόνο με καλά σκορ;

Φυσικά και υπάρχει για H1B πιθανότητα, εξαρτάται πάντα από το πόσο ανταγωνιστικός είσαι. Αν έχεις καλά σκορ, τα προγράμματα θα προσπαθήσουν να σε δελεάσουν. Η ΕΜ δεν υπάρχει ως ειδικότητα στην Ελλάδα. Για το πόσο ανταγωνιστικές είναι οι ειδικότητες, πηγαίνετε στα στατιστικά του match, www.nrmp.org, για να δείτε τι έγινε φέτος σε κάθε ειδικότητα.

[Mindtrapper]

11 λεπτά πριν, Ortho said:

Φυσικά και υπάρχει για H1B πιθανότητα, εξαρτάται πάντα από το πόσο ανταγωνιστικός είσαι. Αν έχεις καλά σκορ, τα προγράμματα θα προσπαθήσουν να σε δελεάσουν. Η ΕΜ δεν υπάρχει ως ειδικότητα στην Ελλάδα. Για το πόσο ανταγωνιστικές είναι οι ειδικότητες, πηγαίνετε στα στατιστικά του match, www.nrmp.org, για να δείτε τι έγινε φέτος σε κάθε ειδικότητα.

Οπότε εννοείς ότι αν τυχόν κάποιος τελειώσει ΕΜ και πρέπει να γυρίσει Ελλάδα για δύο χρόνια, υπάρχει θέμα ανεργίας; Λογικό, αν και είχα ακούσει ότι κάτι κινείται για να αναγνωριστεί και εδώ σαν ειδικότητα.

 

Απλά την σκεφτόμουν επειδή όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι μάλλον μου ταιριάζει περισσότερο το στιλ: κάνω την βάρδια μου και φεύγω,  παρά το: παίρνω την δουλειά μου σπίτι, αν πάω ποτέ σπίτι... 

[Ortho]

13 minutes ago, Mindtrapper said:

Οπότε εννοείς ότι αν τυχόν κάποιος τελειώσει ΕΜ και πρέπει να γυρίσει Ελλάδα για δύο χρόνια, υπάρχει θέμα ανεργίας; Λογικό, αν και είχα ακούσει ότι κάτι κινείται για να αναγνωριστεί και εδώ σαν ειδικότητα.

 

Απλά την σκεφτόμουν επειδή όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι μάλλον μου ταιριάζει περισσότερο το στιλ: κάνω την βάρδια μου και φεύγω,  παρά το: παίρνω την δουλειά μου σπίτι, αν πάω ποτέ σπίτι... 

Αυτό λέω που λες και εσύ ότι δεν έχει αναγνωριστεί και γενικά αν θες να γυρίσεις στην Ελλάδα, μην το σκεφτείς καν για ΕΜ στις ΗΠΑ. Μέχρι να αναγνωρισθεί πραγματικά, πέραν των χαρτιών, θα είναι δύσκολο και γιατί να το περάσεις;

[rolle92]

Ειμαι στα τελειωματα της σχολης , και παρακολουθω τα ποστς σας τα τελευταια 3 χρονια . Θα ηθελα να σας συγχαρω ολους για την προσπαθεια που κανετε να βοηθησετε και εμας τους μικροτερους , και να σας ευχηθω Καλες Γιορτες και οτι καλυτερο για το 2017 !  

 

Θα ηθελα να ρωτησω : Ποσο εφικτο ειναι καποιος που κανει ειδικοτητα (ειτε χειρουργικη , ειτε παθολογια ) σε ελληνικο νοσοκομειο της Αθηνας , να προετοιμαστει για τα steps ? (ειδικα για το 1ο ) Εχει τον απαιτουμενο χρονο να το κανει ? Εχει την διαθεση να διαβασει με την κατασταση που επικρατει στα νοσοκομεια ? 

 

 

[Ortho]

1 hour ago, rolle92 said:

Ειμαι στα τελειωματα της σχολης , και παρακολουθω τα ποστς σας τα τελευταια 3 χρονια . Θα ηθελα να σας συγχαρω ολους για την προσπαθεια που κανετε να βοηθησετε και εμας τους μικροτερους , και να σας ευχηθω Καλες Γιορτες και οτι καλυτερο για το 2017 !  

 

Θα ηθελα να ρωτησω : Ποσο εφικτο ειναι καποιος που κανει ειδικοτητα (ειτε χειρουργικη , ειτε παθολογια ) σε ελληνικο νοσοκομειο της Αθηνας , να προετοιμαστει για τα steps ? (ειδικα για το 1ο ) Εχει τον απαιτουμενο χρονο να το κανει ? Εχει την διαθεση να διαβασει με την κατασταση που επικρατει στα νοσοκομεια ? 

 

 

Η συνισταμένη πολλών παραγόντων το κάνει εξαιρετικά δύσκολο. Το στεπ 1 είναι full time διάβασμα. Ελπίζω να βοήθησα. Καλές Γιορτές!

[kopritis]

Ρωτάς κάτι εντελώς υποκειμενικό που εξαρτάται σε ποιά Κλινική θα βρεθείς, με τι συναδέλφους κτλ. Γιατί δεν πας να περάσεις μία μέρα και μια εφημερία σε μια Κλινική (Χειρουργική ή Παθολογική) μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου να το διαπιστώσεις ο ίδιος ;

Στην θέση σου θα πήγαινα σε ένα άγονο αγροτικό, όπου ρυθμίζεις τον χρόνο μόνος σου.

Δύο καρπούζια σε μια μασχάλη (να "γράφεις" Ειδικότητα + να προετοιμάζεσαι και για τα steps) δύσκολο.

Τροποποιήθηκε 21 Δεκεμβρίου 2016 από kopritis

[espine]

@rolle92

Καλησπερα

Θα διαφωνησω με τους naysayers αναφεροντας οτι ναι ειναι εφικτο να διαβασεις και να περασεις το στεπ 1 ως ειδικευομενος.Σιγουρα δεν ειναι ευκολο αλλα με υπομονη και καλη οργανωση-κατανομη του χρονου μπορει καποιος να δωσει και μαλιστα να παρει και καλο βαθμο.Το εκανα ως ειδικευομενος σε κεντρικο νοσοκομειο με αρκετη προσπαθεια και δυσκολιες αλλα εν τελει μετραει το αποτελεσμα.Αν οντως θελεις να κανεις το βημα για Αμερικη , τοτε δεν πρεπει να σε απασχολουν και να σε επηρεαζουν οι καταστασεις στα νοσοκομεια.Παρε ο,τι μπορεις απο εκπαιδευτικης αποψης, αποταμιευσε καποια χρηματα και επικεντρωσου στο διαβασμα.Πολλοι θα σου πουν οτι δε γινεται ή οτι ειναι αρκετα δυσκολο.Αν πραγματικα θες, τοτε μπορεις να καταφερεις πολλα.Καλη επιτυχια

Τροποποιήθηκε 18 Φεβρουαρίου 2017 από espine

[LydiaK.]

Καλησπέρα ποια βιβλία θα προτίνατε ως "συνοδευτικά" για το 2ο έτος που θα βοηθήσουν αργότερα για τα USMLE ;Σκεφτόμουν την φυσιολογια της constanzo και τα brs βιοχημειας και ιστολογίας είναι καλές επιλογές πιστεύετε; 

[Τρώας]

On 11/27/2004 at 8:37 PM, usmeds said:

Σε όλον τον κόσμο (έκτος βέβαια από την Ελλάδα) οι ειδικότητες πληρούνται με βάση τον νόμο της προσφοράς και ζήτησης. Έτσι ο Program Director σε πρόγραμμα Ν/Χ απλά δεν ασχολείται με τις αιτήσεις μη Αμερικάνων αφού μπορεί να υπερκαλύψει τις θέσεις του.

 

Αν τώρα είσαι τυχερός και υπάρχει κάποιος σε κάποιο... χωριό που δεν βρίσκει εύκολα καλούς υποψηφίους κάτι μπορεί να γίνει. Επειδή όμως στην Αμερική το πρόγραμμα σπουδών ακόμη και στα χωρία περνάει από έλεγχό κάθε λίγο και λιγάκι δεν θα βρεις πολλές διαφορές μεταξύ της εκπαίδευσης που θα λάβεις στο χωριό και σε προγράμματα τύπου Harvard. Συνεπώς συνιστώ ανεπιφύλακτα το χωρίο, ιδίως αν η άλλη σου επιλογή είναι η Ελλάδα.

 

Ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης καθορίζει όμως και τις αποφάσεις των φοιτητών... Μπορεί λοιπόν όλοι οι Αμερικάνοι να θέλουν Ν/Χ άλλα αν δεν έχουν τα σκορ που χρειάζονται απλά διαλέγουν κάτι που έχει λιγότερη ζήτηση. Συνεπώς θα πρέπει να έχεις σκορ στα επίπεδα της astypalaia2 (ίσως και παραπάνω στο Step1) καθώς και κάποια απόδειξη εξοικείωσης με το Αμερικάνικο σύστημα για να σκεφτείς να ψάξεις για Ν/Χ

 

Να έχεις όμως υπ’όψιν σου πως αν δεν καταφέρεις να βρεις Ν/Χ και κάνεις κάποια πιο προσιτή ειδικότητα τύπου Παθολογία, Νευρολογία, Παιδιατρική ή ακόμη και Γυναικολογία, Χειρουργική (που έχουν αρχίσει να μην πάνε οι Αμερικάνοι λόγω malpractice) μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις...

 

Είναι σχετικά εύκολο να βρεις Observership ακόμα και σε κάλα προγράμματα. Απλά γράφεις επιστολή ή e-mail και ρωτάς για πληροφορίες. Το να βρεις Elective είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει να είσαι ακόμα φοιτητής. Προσφέρει όμως καλύτερες ευκαιρίες γιατί μπορείς να συμμετέχεις στην φροντίδα των ασθενών και αν τα πας καλά σου δίδουν συστατική επιστολή όμοια με αυτή που δίνουν στους δικούς τους φοιτητές.

 

Η έρευνα δεν βοηθά καθόλου, εκτός και αν κάνεις αιτήσεις στο πρόγραμμα οπού κάνεις έρευνα. Στην Αμερική οι ειδικευόμενοι ελάχιστα συμμετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα.

Η έρευνα είναι απαραίτητη για Ν/Χ. Για να βελτιστοποιήσεις τη προσπάθεια σου στόχευσε επαρχιακά  προγράμματα.  

[Τρώας]

On 9/14/2016 at 0:17 PM, Ortho said:

Φυσικά και υπάρχει για H1B πιθανότητα, εξαρτάται πάντα από το πόσο ανταγωνιστικός είσαι. Αν έχεις καλά σκορ, τα προγράμματα θα προσπαθήσουν να σε δελεάσουν. Η ΕΜ δεν υπάρχει ως ειδικότητα στην Ελλάδα. Για το πόσο ανταγωνιστικές είναι οι ειδικότητες, πηγαίνετε στα στατιστικά του match, www.nrmp.org, για να δείτε τι έγινε φέτος σε κάθε ειδικότητα.

για να βρείς βίζα εργασίας είναι επιπρόσθετη δουλειά και αβεβαιότητα σε μια διαδικασία ήδη πολύπλοκη.  Επίσης, να περιμένεις ελεεινές συνθήκες εργασίας για να σου κάνει κάποιος χαρτιά για βίζα εργασίας, ιδίως σε ειδικότητες πρωτοβάθμιας περίθαλψης.  Αν μπορείς να βρείς κάτι Ευρώπη, ίσως να κάνεις στον εαυτό σου ένα δώρο ζωής παρά να τραβιέσαι στο κάθε περίεργο αμερικάνικο χωριό και να συνδιαλλέγεσαι με Μεξικάνους και Ινδούς.

 

[Τρώας]

On 12/21/2016 at 11:02 AM, rolle92 said:

Ειμαι στα τελειωματα της σχολης , και παρακολουθω τα ποστς σας τα τελευταια 3 χρονια . Θα ηθελα να σας συγχαρω ολους για την προσπαθεια που κανετε να βοηθησετε και εμας τους μικροτερους , και να σας ευχηθω Καλες Γιορτες και οτι καλυτερο για το 2017 !  

 

Θα ηθελα να ρωτησω : Ποσο εφικτο ειναι καποιος που κανει ειδικοτητα (ειτε χειρουργικη , ειτε παθολογια ) σε ελληνικο νοσοκομειο της Αθηνας , να προετοιμαστει για τα steps ? (ειδικα για το 1ο ) Εχει τον απαιτουμενο χρονο να το κανει ? Εχει την διαθεση να διαβασει με την κατασταση που επικρατει στα νοσοκομεια ? 

 

 

Για να κάνεις χειρουργική/παθολογία στις ΗΠΑ χρειάζεσαι για να είσαι μέσα απο 220-240 Στεπ 1, και έρευνα, και, κατά προτίμηση, κλινικά μαθήματα στις ΗΠΑ για να μπορείς να λειτουργήσεις στο Αμερικάνικο νοσοκομείο.  Εμένα με πηρε ένα χρόνο για να προετοιμαστώ για το Στεπ1, σπουδάζοντας σε 4ετες πρόγραμμα στις ΗΠΑ.  Είναι εφικτό αν ξέρεις Ιατρική να μπορέσεις να προετοιμαστείς για τα τέστ αν είσαι πειθαρχημένος.  Αλλά σου επιστώ την προσοχή ότι η ειδικότητα στις ΗΠΑ είναι απόφαση ζωής όχι μόνο εκπαίδευσης.

[Τρώας]

On 2/18/2017 at 5:06 AM, espine said:

@rolle92

Καλησπερα

Θα διαφωνησω με τους naysayers αναφεροντας οτι ναι ειναι εφικτο να διαβασεις και να περασεις το στεπ 1 ως ειδικευομενος.Σιγουρα δεν ειναι ευκολο αλλα με υπομονη και καλη οργανωση-κατανομη του χρονου μπορει καποιος να δωσει και μαλιστα να παρει και καλο βαθμο.Το εκανα ως ειδικευομενος σε κεντρικο νοσοκομειο με αρκετη προσπαθεια και δυσκολιες αλλα εν τελει μετραει το αποτελεσμα.Αν οντως θελεις να κανεις το βημα για Αμερικη , τοτε δεν πρεπει να σε απασχολουν και να σε επηρεαζουν οι καταστασεις στα νοσοκομεια.Παρε ο,τι μπορεις απο εκπαιδευτικης αποψης, αποταμιευσε καποια χρηματα και επικεντρωσου στο διαβασμα.Πολλοι θα σου πουν οτι δε γινεται ή οτι ειναι αρκετα δυσκολο.Αν πραγματικα θες, τοτε μπορεις να καταφερεις πολλα.Καλη επιτυχια

Τι θα έκανε το βήμα στις ΗΠΑ να αξίζει τον κόπο;  Εγώ σπουδάζω στις ΗΠΑ. Ο αδερφός μου είναι στην Γερμανία.  Εκείνος είναι πολύ καλύτερα απο συνθήκες ζωής, άνθρωποι, περιβάλλον κ.ά. Αν μπορείς να πας κάπου Ευρώπη, κατα τη γνώμη μου είναι καλύτερα.

[Ortho]

4 hours ago, Τρώας said:

για να βρείς βίζα εργασίας είναι επιπρόσθετη δουλειά και αβεβαιότητα σε μια διαδικασία ήδη πολύπλοκη.  Επίσης, να περιμένεις ελεεινές συνθήκες εργασίας για να σου κάνει κάποιος χαρτιά για βίζα εργασίας, ιδίως σε ειδικότητες πρωτοβάθμιας περίθαλψης.  Αν μπορείς να βρείς κάτι Ευρώπη, ίσως να κάνεις στον εαυτό σου ένα δώρο ζωής παρά να τραβιέσαι στο κάθε περίεργο αμερικάνικο χωριό και να συνδιαλλέγεσαι με Μεξικάνους και Ινδούς.

 

Στις χειρουργικές ειδικότητες είναι ΠΟΛΥ δύσκολη η H1B. Στις παθολογικές ειδικότητες και με μεγάλα σκορ, είναι πολύ πιο πιθανή, αλλά πάντοτε το match είναι unpredictable.

[Ortho]

4 hours ago, Τρώας said:

Τι θα έκανε το βήμα στις ΗΠΑ να αξίζει τον κόπο;  Εγώ σπουδάζω στις ΗΠΑ. Ο αδερφός μου είναι στην Γερμανία.  Εκείνος είναι πολύ καλύτερα απο συνθήκες ζωής, άνθρωποι, περιβάλλον κ.ά. Αν μπορείς να πας κάπου Ευρώπη, κατα τη γνώμη μου είναι καλύτερα.

Έχω σπουδάσει Δυτική Ευρώπη (ιατρική) ΚΑΙ ΗΠΑ (ειδικότητα). Δεν υπάρχει σύγκριση ως προς το επίπεδο εκπαίδευσης. Από συνθήκες ζωής, άνθρωποι, περιβάλλον, κλπ, δεν υπάρχει σύγκριση καθώς οι ΗΠΑ είναι τεράστιες, το ίδιο και η Ευρώπη. Δηλαδή, άλλο να είναι κάποιος πχ στην Νέα Υόρκη ή στην Ουάσινγτκον και άλλο στο απομακρυσμένο χωριό-κωμόπολη. Επίσης, το ίδιο ισχύει και για την Γερμανία, πχ, άλλο να είσαι Μόναχο και άλλο σε ένα ξεχασμένο χωριό.

[Ortho]

Ως ξένος πάντως, το να πάρει κανείς 220-230-240 στο στεπ του δυσκολεύει πολύ τις πιθανότητες να βρει παθολογική πχ ειδικότητα σε καλό πρόγραμμα.Ενδεικτικά πχ, για παθολογία, αν κάποιος έχει 250+ θα έχει πολύ περισσότερα interviews και πολύ μεγάλη πιθανότητα να βρει θέση από κάποιον που πήρε 220 ή 230 και σε πολύ καλύτερο πρόγραμμα (καλό πρόγραμμα = αυτό του οποίου οι απόφοιτοι βρίσκουν ανταγωνιστικά fellowships, και είναι συνήθως πανεπιστημιακό ή university-affiliated). Επειδή το σκορ του στεπ πάει εκθετικά, όπως πχ στο δρόμο 100μ, η διαφορά μεταξύ κάποιου που κάνει το κατοστάρι στα 18" και το κατεβάζει στα 16" είναι 2" διαφορά. Όμως αυτός που τρέχει από τα 12" στα 10" είναι επίσης 2" διαφορά αλλά η προσπάθεια για να κάνεις το 2ο είναι κολλοσιαία σε σχέση με το πρώτο. Γι'αυτό λοιπόν, και το σκορ μετράει απίστευτα γιατί αν πχ δεις ότι ο άλλος έχει πχ >250, σημαίνει ότι έχει γράψει πάνω από το 84% όλης της υφηλίου (+1SD). Αντιστοίχως αυτός που έχει 270 είναι πάνω από το 97% κλπ.... Το Step 1 score, είναι το ΜΟΝΟ ποσοτικό (και το πιο σημαντικό by far) κριτήριο που έχουν για να ασχοληθούν με έναν ξένο. Τώρα, εάν πάρεις 220 και κάτσεις και 4-5 χρόνια και κάνεις έρευνα και σε γνωρίσουν και η σχέση περάσει σε άλλο επίπεδο, τότε προφανώς όλα γίνονται. Αλλά γιατί να μπει κανείς σε αυτή τη διαδικασία και όχι στην λογική διαδικασία του να πάρει 250+ εξ'αρχής.

Κοντολογίς, αυτό που κοιτούν ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, είναι το score, δηλαδή με την παραπώνω παρομοίωση, σε πόσα δευτερόλεπτα "τρέχεις" το 100αρι, και αυτό σε σχέση με τους άλλους (βλέπε και εικόνες).

Τέλος, για να πάρεις τέτοια υψηλα σκορ, π.χ. και να κάνεις ταυτόχρονα ειδικότητα στην Ελλάδα κλπ με εφημερίες κλπ ΔΕΝ γίνεται, ΔΕΝ το έχω δει ποτέ και όσοι το έχουν προσπαθήσει καταλαβαίνουν γρήγορα ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστούν όλη την υφήλιο, π.χ. ανθρώπους που διαβάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ καθημερινά, και κάνοντας ΜΟΝΟ αυτό. Τώρα φυσικά και υπάρχουν και geniuses μεταξύ των ανθρώπων, και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αλλά εγώ οφείλω να πω τι ισχύει, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειονότητα.

Ελπίζω να βοήθησα.

2017-06-28_084813.tif

2017-06-28_085418.tif

Τροποποιήθηκε 28 Ιουνίου 2017 από Ortho

[Tolispasp]

Καλημέρα και ευχαριστώ όλα τα μέλη για τις πληροφορίες που γράψατε στο φόρουμ, έχω περάσει ατελείωτες ώρες να το διαβάζω και είναι τρομερή βοήθεια! Μιας και αναζωπυρώθηκε η συζήτηση, θα ήθελα να ρωτήσω πόσο απαραίτητη είναι η κλινική εμπειρία στις ΗΠΑ για να βρεις μετά θέση για ειδικότητα εκεί; Αναφέρομαι σε παθολογικές ειδικότητες "χαμηλού" ανταγωνισμού, τύπου παθολογία/ρευματολογία κλπ όχι σε χειρουργικές ή πολύ ανταγωνιστικές παθολογικές τύπου καρδιολογία, γαστρεντερολογία κλπ. Ξέρω ότι σίγουρα είναι σημαντική η εμπειρία, η ερώτησή μου είναι κατά πόσο είναι απαραίτητη για να βρεις μια θέση; Κι ας μην είναι στο Χάρβαρντ, θα το ανεχτούμε  

[Ortho]

3 hours ago, Tolispasp said:

Καλημέρα και ευχαριστώ όλα τα μέλη για τις πληροφορίες που γράψατε στο φόρουμ, έχω περάσει ατελείωτες ώρες να το διαβάζω και είναι τρομερή βοήθεια! Μιας και αναζωπυρώθηκε η συζήτηση, θα ήθελα να ρωτήσω πόσο απαραίτητη είναι η κλινική εμπειρία στις ΗΠΑ για να βρεις μετά θέση για ειδικότητα εκεί; Αναφέρομαι σε παθολογικές ειδικότητες "χαμηλού" ανταγωνισμού, τύπου παθολογία/ρευματολογία κλπ όχι σε χειρουργικές ή πολύ ανταγωνιστικές παθολογικές τύπου καρδιολογία, γαστρεντερολογία κλπ. Ξέρω ότι σίγουρα είναι σημαντική η εμπειρία, η ερώτησή μου είναι κατά πόσο είναι απαραίτητη για να βρεις μια θέση; Κι ας μην είναι στο Χάρβαρντ, θα το ανεχτούμε  

Αρκεί ένα 250+. Τώρα, ό,τι παραπάνω έχεις καλό είναι αλλά το score είναι το παν. Από εκεί και πέρα, είναι αλυσιδωτές οι αντιδράσεις:

Ένα καλό σκορ σου εξασφαλίζει ένα καλό πρόγραμμα (καλό πρόγραμμα = αυτό του οποίου οι απόφοιτοι βρίσκουν ανταγωνιστικά fellowships, και είναι συνήθως πανεπιστημιακό ή university-affiliated) και ένα καλό πρόγραμμα ένα καλό fellowship.

Επίσης, για να έχεις κλινική εμπειρία (US-clinical experience, USCE), ζητούν στην αίτηση για elective τα περισσότερα μέρη να έχεις περασμένο το step 1. Οπότε θα συνιστούσα ένα-ένα βήμα. Τα δίνεις όλα για ένα σούπερ βαθμό στο στεπ 1 και μετά κάνεις αιτήσεις και για electives, ώστε να έχεις ΚΑΙ USCE με letters κλπ. Όμως, αν δεν πας καλά στο στεπ 1, π.χ. 220, δεν θα είναι η USCLE που θα σε ξεχωρίσει σε σχέση με κάποιον που έχει π.χ. 250. Βλέπε και τα παραπάνω posts που μιλάω για το Step 1 scoring.

[Τρώας]

14 hours ago, Ortho said:

Έχω σπουδάσει Δυτική Ευρώπη (ιατρική) ΚΑΙ ΗΠΑ (ειδικότητα). Δεν υπάρχει σύγκριση ως προς το επίπεδο εκπαίδευσης. Από συνθήκες ζωής, άνθρωποι, περιβάλλον, κλπ, δεν υπάρχει σύγκριση καθώς οι ΗΠΑ είναι τεράστιες, το ίδιο και η Ευρώπη. Δηλαδή, άλλο να είναι κάποιος πχ στην Νέα Υόρκη ή στην Ουάσινγτκον και άλλο στο απομακρυσμένο χωριό-κωμόπολη. Επίσης, το ίδιο ισχύει και για την Γερμανία, πχ, άλλο να είσαι Μόναχο και άλλο σε ένα ξεχασμένο χωριό.

Σε σχέση με το να είναι κανείς Ευρώπη το να είσαι ΗΠΑ είναι χάλια.  Ο αδερφός μου είναι σε ένα ξεχασμένο χωρίο στην Γερμανία και περνάει μια χαρά.  Το αντίστοιχο χωρίο τις ΗΠΑ θα σε στείλει στο ψυχίατρο σούμπιτο.  Στην κατάταξη των πιό βιώσιμων πόλεων του κόσμου η καλύτερη Αμερικάνικη πόλη καταλαμβάνει το νούμερο 30φέυγα και είναι το Σαν Φρανσίσκο που είναι παντελώς απλησίαστο απο κόστος ζωής.  Το Μόναχο που είπες είναι στην πρώτη δεκάδα.  Αν δεν σε ενδιαφέρει να ζήσεις και σου αρέσει να διαβάζεις και να βλέπεις περίεργα περιστατικά, τότε πάω πάσο. Αν έχεις ευαισθησίες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση (αισθητική, ο περίγυρος σου, κουλτούρα) μείνε μακριά απο ΗΠΑ γιατί Ελλάδα θα λες και θα κλαίς. Το επίπεδο εκπαίδευσης που λές, είναι μια χαρά και στην Ευρώπη.  Παρεπιπτόντως Νέα Υόρκη έζησα 5 χρόνια και έχω ζήσει σε όλες τις ακτές.  Μακριά.  Εγώ πολεμάω να έρθω Ελλάδα και εύχομαι να μπορέσω.

[Τρώας]

14 hours ago, Ortho said:

Ως ξένος πάντως, το να πάρει κανείς 220-230-240 στο στεπ του δυσκολεύει πολύ τις πιθανότητες να βρει παθολογική πχ ειδικότητα σε καλό πρόγραμμα.Ενδεικτικά πχ, για παθολογία, αν κάποιος έχει 250+ θα έχει πολύ περισσότερα interviews και πολύ μεγάλη πιθανότητα να βρει θέση από κάποιον που πήρε 220 ή 230 και σε πολύ καλύτερο πρόγραμμα (καλό πρόγραμμα = αυτό του οποίου οι απόφοιτοι βρίσκουν ανταγωνιστικά fellowships, και είναι συνήθως πανεπιστημιακό ή university-affiliated). Επειδή το σκορ του στεπ πάει εκθετικά, όπως πχ στο δρόμο 100μ, η διαφορά μεταξύ κάποιου που κάνει το κατοστάρι στα 18" και το κατεβάζει στα 16" είναι 2" διαφορά. Όμως αυτός που τρέχει από τα 12" στα 10" είναι επίσης 2" διαφορά αλλά η προσπάθεια για να κάνεις το 2ο είναι κολλοσιαία σε σχέση με το πρώτο. Γι'αυτό λοιπόν, και το σκορ μετράει απίστευτα γιατί αν πχ δεις ότι ο άλλος έχει πχ >250, σημαίνει ότι έχει γράψει πάνω από το 84% όλης της υφηλίου (+1SD). Αντιστοίχως αυτός που έχει 270 είναι πάνω από το 97% κλπ.... Το Step 1 score, είναι το ΜΟΝΟ ποσοτικό (και το πιο σημαντικό by far) κριτήριο που έχουν για να ασχοληθούν με έναν ξένο. Τώρα, εάν πάρεις 220 και κάτσεις και 4-5 χρόνια και κάνεις έρευνα και σε γνωρίσουν και η σχέση περάσει σε άλλο επίπεδο, τότε προφανώς όλα γίνονται. Αλλά γιατί να μπει κανείς σε αυτή τη διαδικασία και όχι στην λογική διαδικασία του να πάρει 250+ εξ'αρχής.

Κοντολογίς, αυτό που κοιτούν ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, είναι το score, δηλαδή με την παραπώνω παρομοίωση, σε πόσα δευτερόλεπτα "τρέχεις" το 100αρι, και αυτό σε σχέση με τους άλλους (βλέπε και εικόνες).

Τέλος, για να πάρεις τέτοια υψηλα σκορ, π.χ. και να κάνεις ταυτόχρονα ειδικότητα στην Ελλάδα κλπ με εφημερίες κλπ ΔΕΝ γίνεται, ΔΕΝ το έχω δει ποτέ και όσοι το έχουν προσπαθήσει καταλαβαίνουν γρήγορα ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστούν όλη την υφήλιο, π.χ. ανθρώπους που διαβάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ καθημερινά, και κάνοντας ΜΟΝΟ αυτό. Τώρα φυσικά και υπάρχουν και geniuses μεταξύ των ανθρώπων, και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αλλά εγώ οφείλω να πω τι ισχύει, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειονότητα.

Ελπίζω να βοήθησα.

2017-06-28_084813.tif

2017-06-28_085418.tif

Γενικά δεν ξέρω και πολλούς που έχουν πάνω απο 240. Ιδίως ξένοι.  Το σκόρ είναι το πρώτο φίλτρο. Απο εκεί και πέρα παίζουν ένα σωρό άλλα πράγματα.  Και ρεαλιστικά, επειδή τώρα είμαι στο 3ο έτος (Καλιφόρνια), ο τρόπος που λειτουργεί το νοσοκομείο και ιδίως ο τρόπος που συντίθεται ένα σημείωμα, τα συστήματα κλπ έχω ακούσει ότι είναι πολύ διαφορετικά απο ότι στην Ελλάδα. Οπότε δεν μπορώ να δώ πως κάποιος που δεν έχει κάνει κλινικές στις ΗΠΑ μπορεί να είναι περιζήτητος.  Πολυ σηματικό είναι να μην απευθυνθείς σε πολιτείες που παραδοσιακά δεν παίρνουν ξένους. Πχ η Ουάσινγκτον, το Ορεγκον, η Γιούτα κλπ.  Αντιθέτως η Νέα Υόρκη παίρνει κατά το ήμισυ ξένους.  Αυτό, για μένα είναι πιό σημαντικό.   Ρεαλιστικά, να είσαι προετοιμασμένος να είσαι πολίτης 2ης κατηγορίας (εκτός αν είσαι ΤΟ ταλέντο) και να έχεις συνθήκες διαβίωσης χειρότερες απο αυτές που έχεις στην Ελλάδα και σίγουρα στην Ευρώπη.  Μην ξεχνάς ότι ο κάθε αφιονισμένος Ινδός που τον έχουν παντρέψει με το στανιό οι γονείς του, δεν έχει πάει σινεμά ποτέ του και απο μικρός δεν έκανε τίποτα άλλο απο το να διαβάζει μπας και σωθεί απο την τριτοκοσμική του χώρα θα σε ανταγωνίζεται σε κάθε βήμα.  Αν θέλεις την ζωή σου να την βάλεις σε τέτοιο καλούπι είναι μια χαρά οι ΗΠΑ.  Λεφτά  ΙΣΩΣ να κάνεις ΑΝ σου κάτσουν πολλά πράγματα.  Αλλά θα ζείς με τους Καρντάσιανς.  Εγώ δυστυχώς δεν είχα άλλη επιλογή μια και η Ιατρική είναι η δεύτερη καρριέρα μου οπότε αναγκαστικά έπρεπε να σπουδάσω εδώ. Αλλά ζηλεύω αυτούς που πήγαν Ευρώπη και εκείνους που τα κατάφεραν στην Ελλάδα.  

 

[Τρώας]

On 2/18/2017 at 5:06 AM, espine said:

@rolle92

Καλησπερα

Θα διαφωνησω με τους naysayers αναφεροντας οτι ναι ειναι εφικτο να διαβασεις και να περασεις το στεπ 1 ως ειδικευομενος.Σιγουρα δεν ειναι ευκολο αλλα με υπομονη και καλη οργανωση-κατανομη του χρονου μπορει καποιος να δωσει και μαλιστα να παρει και καλο βαθμο.Το εκανα ως ειδικευομενος σε κεντρικο νοσοκομειο με αρκετη προσπαθεια και δυσκολιες αλλα εν τελει μετραει το αποτελεσμα.Αν οντως θελεις να κανεις το βημα για Αμερικη , τοτε δεν πρεπει να σε απασχολουν και να σε επηρεαζουν οι καταστασεις στα νοσοκομεια.Παρε ο,τι μπορεις απο εκπαιδευτικης αποψης, αποταμιευσε καποια χρηματα και επικεντρωσου στο διαβασμα.Πολλοι θα σου πουν οτι δε γινεται ή οτι ειναι αρκετα δυσκολο.Αν πραγματικα θες, τοτε μπορεις να καταφερεις πολλα.Καλη επιτυχια

το να περάσεις απλώς είναι χάσιμο χρόνου. Δεν μπορείς να το ξαναδώσεις για να βελτιώσεις το βαθμό σου και αν δεν πας καλά δεν μπορείς να πάρεις ειδικότητα γιατί όλα τα προγράμματα θα σε φιλτράρουν εκτός διαγωνισμού.  Για να φέρεις το μέσο όρο πρέπει να σκοράρεις πάνω απο 230.  Δεν είναι εύκολη δουλειά.  Ανταγωνίζεσαι τον πλανήτη (δηλαδή τα μιλούνια των απελπισμένων τριτοκοσμικών)

[Tolispasp]

12 ώρες πριν, Τρώας said:

Σε σχέση με το να είναι κανείς Ευρώπη το να είσαι ΗΠΑ είναι χάλια.  Ο αδερφός μου είναι σε ένα ξεχασμένο χωρίο στην Γερμανία και περνάει μια χαρά.  Το αντίστοιχο χωρίο τις ΗΠΑ θα σε στείλει στο ψυχίατρο σούμπιτο.

 Αν έχεις ευαισθησίες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση (αισθητική, ο περίγυρος σου, κουλτούρα) μείνε μακριά απο ΗΠΑ γιατί Ελλάδα θα λες και θα κλαίς.

Εγώ Αμερική δεν έχω πατήσει στη ζωή μου, οπότε δεν μπορώ να διαφωνήσω με τίποτα από όσα λες. Αλλά επειδή ζω στην Ελλάδα μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητος ότι και εδώ μπορούν να σε στείλουν άνετα στο ψυχιατρείο. Απ'ότι κατάλαβα ζεις χρόνια στο εξωτερικό (και με συγχωρείς για τις υποθέσεις, εάν κάνω λάθος) αλλά το "Ελλάδα θα λες και θα κλαις" και "η αισθητική και η κουλτούρα της Ελλάδας" είναι πράγματα που λέει μόνο όποιος δεν είναι εδώ να τη ζήσει αυτή τη στιγμή (και προσωπικά αυτόν τον άνθρωπο εγώ τον ζηλεύω, αυτό είναι κομπλιμέντο). Η Ελλάδα είναι ο ορισμός της τριτοκοσμικής χώρας αυτήν τη στιγμή, όπου οι μισοί κάτοικοι είναι φανατικά θρησκόληπτοι, αμόρφωτοι, πιστεύουν στα ζώδια και πως τα εμβόλια είναι πλεκτάνη των φαρμακοβιομηχανιών και φυσικά όλοι οι γιατροί είναι αλήτες, ιδίως στο δημόσιο νοσοκομείο.

Όταν έχεις ασθενή που έπεσε από δέντρο με κάταγμα αυχενικής μοίρας και τον παρακαλάς να μείνει στα ΤΕΠ, τουλάχιστον για παρακολούθηση αφού αρνείται οποιαδήποτε εξέταση και αυτός σηκώνεται να φύγει με το κολάρο στον αυχένα, όταν λες σε ασθενή που παίρνει κουμαρινικό αντιπηκτικό ότι πρέπει να κάνει εξετάσεις πήξης αίματος κάθε μήνα και έρχεται μετά από ένα χρόνο, δεν έχει κάνει ποτέ εξετάσεις, αιμορραγεί από παντού και οι συγγενείς φωνάζουν "Τον σκοτώσατε" και είναι έτοιμοι να σε δείρουν, όταν μπαίνει η μάνα ουρλιάζοντας στο ΤΕΠ ότι το παιδί της έχει μηνιγγίτιδα γιατί αυτό διάβασε ως πιθανότερη διάγνωση όταν γκούγκλαρε τα συμπτώματα και το παιδί σε 2 ώρες τρώει πιτόγυρο στην αυλή του νοσοκομείου, όταν η άλλη έχει πάθει γαστρεντερίτιδα από salmonella, πλακώθηκε στα imodium και μετά σου λέει ότι αποκλείεται να έχει σχέση αυτό με το ότι δε βελτιώνεται η ίδια, εσύ κάνεις κάτι λάθος και θα μιλήσεις με τον δικηγόρο της, θα με θυμηθείς. Πολύ πιθανό να υπάρχουν και εκεί παρόμοια περιστατικά, εδώ όμως, εκτός αυτών, πολλοί ειδικευόμενοι είναι σκλάβοι των καθηγητών οι οποίοι δεν τους μαθαίνουν τίποτα (τουλάχιστον σε 3-4 κλινικές του νοσοκομείου μου), δουλεύουν 70+ ώρες την εβδομάδα για μισθούς πείνας, βλέπουν δεκάδες ασθενείς σε κάθε γενική εφημερία ενώ ο μαγνητικός και ο αξονικός ΠΡΟΦΑΝΩΣ είναι και πάλι χαλασμένοι και τα αντιδραστήρια από το εργαστήριο ΠΡΟΦΑΝΩΣ και έχουν τελειώσει ενώ όλη μέρα τους φωνάζουν καθηγητές, επιμελητές, ασθενείς και συγγενείς. Προφανώς υπάρχουν και καλύτεροι καθηγητές και συνθήκες, δεν το συζητάμε, αλλιώς θα είχαμε σαλτάρει ομαδικώς εδώ πέρα αλλά όλα αυτά που σου λέω είναι αληθινά παραδείγματα που είδα με τα μάτια μου ως ταπεινός φοιτητής ιατρικής του 6ου έτους που είμαι. Φαντάσου τι θα βλέπουν οι ειδικευόμενοι.

Σου εύχομαι κάθε επιτυχία και να πραγματοποιήσεις αυτό που θες, να έρθεις στην Ελλάδα και να είσαι εξαιρετικός γιατρός σε ένα εξαιρετικό νοσοκομείο, και δε θα σου πει κανένας και πόσο μάλλον εγώ τι να κάνεις. Αυτό που θέλεις εσύ θα κάνεις προφανώς και όχι οι άλλοι. Με συγχωρείς για τη γλαφυρότητα των παραδειγμάτων, αλλά όταν ακούω για την "αισθητική" και την "κουλτούρα" της Ελλάδας και ότι το επίπεδο διαβίωσης συγκρίνεται με χώρες που δεν ανήκουν στις αναπτυσσόμενες, βγάζω φλύκταινες.

Τροποποιήθηκε 29 Ιουνίου 2017 από Tolispasp

[Ortho]

16 hours ago, Τρώας said:

Γενικά δεν ξέρω και πολλούς που έχουν πάνω απο 240. Ιδίως ξένοι.

Αρκετοί Έλληνες που γνωρίζω προσωπικά έχουν πάρει πάνω από 250. Χρειάζεται πολύ σκληρή προετοιμασία και να δοθείς ολοκληρωτικά σε αυτό.

Ας δοθεί μεγάλη προσοχή στο εξής:

Οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές (AMGs, American Medical Graduates), έχουν γενικά περισσότερα advantages από τους ξένους που έχουν τελειώσει σε μη Αμερικανική Σχολή (IMGs, International Medical Graduates). Αυτό είναι λογικότατο, γιατί προφανώς οι Αμερικανοί έχουν ένα ένα σύστημα που γνωρίζουν ότι δουλεύει πολύ καλά και το ξέρουν. Οπότε, είναι πολύ λογικό να προτιμούν φοιτητές από το σύστημά τους και όχι από συστήματα που δεν γνωρίζουν.

Αλλά, οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές, έχουν συγκεκριμένο curriculum και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για να δώσουν αυτές τις εξετάσεις. Και είναι γενικά πολύ πεπερασμένο, δηλαδή χρόνο "καθαρό" για να κάτσουν στο σπίτι τους και να προετοιμαστούν έχουν πολύ λιγότερο σε σχέση με αυτό που μπορεί εν δυνάμει να έχει ένας IMG. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές να έχουν περίπου τις ίδιες προϋποθέσεις για να πάρουν κάποιο score, με άλλα λόγια, επειδή οι συνθήκες για όλους τους είναι συγκεκριμένες κρίνονται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων ισότιμα.

Επίσης, οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές έχουν το curriculum που είναι προσαρμοσμένο στη λογική των USMLEs.

Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς φοιτητές, οι ξένοι έχουν το εξής: το curriculum της Ελλάδας και εν γένει η λογική της απομνημόνευσης, κλπ είναι πολύ μακριά από τη λογική των USMLEs. Όμως, οι IMGs έχουν τεράστιο advantage σε σχέση με τους φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές στο ότι μπορούν να πάρουν όσο χρόνο θέλουν για να διαβάσουν και να δώσουν, και δε θα δώσουν αναφορά στο πόσο χρόνο τους πήρε να διαβάσουν το στεπ 1 ας πούμε. Αν δώσουν αναφορά και πουν π.χ. ότι κάθησαν 1 χρόνο να διαβάσουν το στεπ 1 μετά τη Σχολή, αυτό θα προκαλέσει άσχημη αντίδραση από την άλλη μεριά, καθώς ακριβώς οι Αμερικανοί είναι συνηθισμένοι να περιμένουν ότι κάποιος θα δώσει το στεπ σε πολύ μικρότερο σχετικά χρόνο. Όμως, όλοι ξέρουμε ότι οι ξένοι συνήθως διαβάζουν πολύ περισσότερο, πράγμα λογικό, αφού οι Σχολές τους είναι ολύ μακριά από τη λογική των USMLEs. Όμως, αν προετοιμαστούν σωστά, (και μπορούν να το κάνουν θεωρητικά για όσο διάστημα θέλουν!!) μπορούν να πάρουν τρελλά scores, όπως 250, 260, 270. Αυτό δεν είναι βέβαια δίκαιο για τους φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές, αλλά από την άλλη ούτε τα υπόλοιπα είναι δίκαια για τους IMGs.

Άρα, συμπερασματικά, υπάρχουν ανισότητες παντού και το θέμα είναι ότι η κάθε κατηγορία, όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή, έχει δύο όψεις.

[qbase]

Συγγγνώμη για την παρέμβαση αλλά νιώθω πως πρέπει να το κάνω, καθώς τα παιδιά και τα γραπτά στο φόρουμ ήσασταν το πρώτο μου έναυσμα στο να ανοίξω τα μάτια μου να φύγω από το τριτοκοσμικό σύστημα υγείας της χώρας μας.

Μεχρι πρότεινως, περίπου δύο χρόνια πριν, ήμουν εθδικευόμενος σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών στα τελειώματα της νευροχειρουργικής μου ειδικότητας. Εχω δουλέψει σε αρκετά μεγάλα νοσοκομεία της Ελλάδας και των  ΗΠΑ. Οπότε πιστεύω πως η άποψη μου μπορεί να βοηθήσει μερικά παιδιά να σκεφτούν.

Έδωσα το step 1 μεταξύ του μερικού και του τελικού κομματιού του ειδικού μέρους της νχ. Με συστηματικό διάβασμα περίπου 4 και 1/2 μήνες όπως περιγράφεται σε αυτό το thread και με βοήθεια απο άλλα φορουμ του εξωτερικού, πχ usmle-forums. Το σκορ μου είναι πάνω απο 260. Θα συμφωνήσω ότι χρειάζεται αποκλειστικό και σωστο διάβασμα, αρκετές ώρες την μέρα. Οπότε θα συμβούλευα να το κάνετε εκτός ή αναμεταξύ της ειδικότητας. Μπορείτε να το περάσετε και ως ειδικευόμενοι φυσικά, αλλά θεωρώ πως θα έχει αντίκτυπο στο τελικό σας σκορ. Σημειωτέον ότι πρωτού ξεκινήσω δεν είχα καμμια επαφή με το τι σημαινει Αμερικανική πραγματικότητα. Ακολούθως πέρασα τα υπόλοιπα τεστ και ξεκίνησα ειδικότητα σε χειρουργική και ακολούθως νευροχειρουργική στην Αμερική.

Η άποψη μου είναι πως έχω ξεχάσει το Ελληνικό ζουλού σε ένα απο τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Ελλάδας, να μεταφέρουμε εμείς τα φορεία μετεγχειρητικών ασθενών με ανισοκορία στον αξονικό λόγω έλλειψης τραυματιοφορέων, να πεθαίνουν ασθενείς απο λοιμώξεις σαν τα κοτόπουλα, να θέλω να κάνω μια εξέταση και να πρέπει να παρακαλάω τον κάθε φορέα ο οποίος τα έπαιρνε και αποφάσιζε για τις τύχες των ασθενών ποιον θα κατεβάσει στον αξονικό αναλόγως τα κέφια του, να είμαι μόνος να κάνω κάρπα σε ασθενη που πεθαίνει και οι νοσοκόμες να μου φωνάζουν άστον να πεθάνει τα εφαγε τα ψωμιά του, ακολούθως να ζητάω abg και να πρέπει εγω να το πάρω και να βγάλω το αποτέλεσμα στον αναλυτή ενω ο ασθενής πεθαίνει. Την ίδια στιγμή να μάχομαι με τον χειριστη για μια portable cxr μέσω τηλεφώνου, καθώς πρέπει να του δικαιολογήσω γιατί είναι επεγον να τον ξεβολεύω βραδιάτικσ  Δεν εχω λόγια να σας περιγράψω τι έχω ζήσει στα ελληνικά νοσοκομεία. Διακομιδές; σαν αγροτικός μέχρι και διασωληνωμένο ραγέν AAA είχα πάει μόνος λόγω της αφέλειας και της αθωότητας.Θυμάμαι μου είχαν δώσει και χύμα dormicum και οι οδηγίες ήταν συνόδευσε τον ασθενή ρίχνε 1-2cc κάθε πέντε λεπτά bolus.Α ξέχασα σε εκείνη τη διακομιδή είχαν ξεχάσει να μιυ δώσουν monitor. Τέσπα όσοι δουλεύεται ή θα δουλέψετε στην Ελλάδα ξέρετε πολύ καλά οτι αυτά είναι η θλιβερή καθημερινότητα. Ένιωθα πως δεν σέβομαι τον εαυτό μου με το να συνεχίζω να δουλεύω σε ένα τέτοιο σύστημα υγείας. Σηκώθηκα και προσπάθησα προσπαθώ και θα προσπαθώ να σέβομαι τον εαυτό και τους ασθενείς μου.

Στις ΗΠΑ ακόμα και στο μικρότερο νοσοκ της χώρας να πάς έχεις ένα blue code. Εγώ το πρώτο blue code που είδα  έπαθα πλάκα, νόμιζα οτι ήμουν σε ταινία. Τωρα τα θεωρώ δεδομένα. Θεωρώ δεδομένο οτι θα πληκτρολογήσω μια αξονική stat στον ασθενή μου και θα έχω τις εικόνες σε 5 λεπτά στην οθόνη μου. Η τρομακτική διαφορά αυτης της χώρας είναι το σύστημα εκπαίδευσης, οι πόροι και ο τρόπος που διαχειρίζονται τα resources. Υπάρχει ένας άνθρωπος που κάνει μια συγκεκριμένη δουλεία σρε κάθε νοσοκ των ΗΠΑ. Systems based practise. Και όλα τα παραπάνω λειτουργούν σε όφελός του ασθενή φυσικά. Ναι το σύστημα της χώρας είναι βασισμένο στο κέρδος, ναι υπάρχουν και εδώ κακοί χειρουργοί και κακοί γιατροί, αλλά οι περισσότεροι περιθωριοποιούνται από το σύστημα. Τα νοσοκομεία που έχουν πολλά ποσοστα μτχ επιπλοκών και λοιμώξεων κλείνουν. Οι κακοί γιατροί χάνουν την αξιοπιστία τους και οι καλοί γίνονται καλύτεροι. Αυτή ειναι η διαφορά των ΗΠΑ αξιοκρατία. Επίσης κανένας δεν θα σε αντινετωπίσει ρατσιστικα σε μεγάλα πανεπιστημια και προγραμματα. Απλα θα πρέπει να εργαστεις σκληρά να τους αποδείξεις οτι αξιζεις. Καθως οτιδήποτε εκτος αμερικής, μιλαω για ειδικότητα και ιατρικη σχολή είναι ξένο για αυτούς. Αλλα ευκαιρίες θα σου δοθούν και αν αξίζεις αξικρατικά θα προχωρήσεις. Δεν ξέρω τι λέτε για την Αμερική αλλά την έχω γυρίσει όλη δεν με τρομάζει να ζήσω ουτε στη north dakota, αν και δεν θα το προτιμουσα. ΟΙ εναλλαγές του τοπίου τα φυσικά τους πάρκα τα δάση, τα preserves ειναι απο τα μαγευρικότερα που θα συναντήσεις στον πλανήτη. Τα roadrips etc Και κάθε πολιτεία εχει το ξεχωριστό της χρώμα. Για να μην πω για την ευγένεια και πολιτισμό του 90 % των κατοικων που δεν ασχολουνται ποιος εισαι απο που ερχεσαι παρα μόνο αν αξίζεις. Δεν θυμάμαι Ελληνας να μου κράτησε ποτρ την πόρτα να περάσω.

Τεσπα επειδή παραθέτουμε απόψεις, το θεωρώ άδικο για κάποιον που έγραψε άσχημα στο step να λέει αυτά τα πράγματα για την Αμερική. Είναι η χώρα που αν είσαι νέος με όνειρα και είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις σκληρά και αξίζεις θα σου δωθούν πολλές ευκαιρίες με απίστευτα λρφτά ποιότηρα ζωης και περίθαλψης των ασθενών σου.Γιατι στο τέλος της μέρας νομίζω αυτό ειναι που μετράει.

Τωρα αν εκανα γενική ιατρική βέβαια ίσως να άραζα σε ένα Ελληνικό νησί μετα το τέλος της ειδικότητας, χωρίς να σκεφτόμουν να μεταναστεύσω. Επίσης θα συμφωνούσα πως σιχαίνομαι την Νέα Υόρκη καιδ εν θα ήθρλα να ζήσω ποτέ.

Απλά θεωρώ άδικο και ανούσιο να γίνονται συγκρίσεις μεταξύ του συστήματος υγείας των δύο χωρών, γιατί πολύ απλά η Ελλάδα δεν έχει σύστημα.

Ευχαριστώ. Προσπαθήστε και μην εγκαταλείπετε τα όνειρα σας. Αυτή είναι η συμβουλή μου. Θα συναντήσετε πολλά εμπόδια. Σημασία έχει πάντα στο τέλος ποιος το θέλει πραγματικά, γιαυτό και υπάρχουν όλα αυτά τα εμπόδια σαυτη τη χώρα..

 

[Ortho]

@qbase

Εξαιρετικό post, συμφωνώ απόλυτα και μπράβο σου!

[Τρώας]

7 hours ago, Ortho said:

Αρκετοί Έλληνες που γνωρίζω προσωπικά έχουν πάρει πάνω από 250. Χρειάζεται πολύ σκληρή προετοιμασία και να δοθείς ολοκληρωτικά σε αυτό.

Ας δοθεί μεγάλη προσοχή στο εξής:

Οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές (AMGs, American Medical Graduates), έχουν γενικά περισσότερα advantages από τους ξένους που έχουν τελειώσει σε μη Αμερικανική Σχολή (IMGs, International Medical Graduates). Αυτό είναι λογικότατο, γιατί προφανώς οι Αμερικανοί έχουν ένα ένα σύστημα που γνωρίζουν ότι δουλεύει πολύ καλά και το ξέρουν. Οπότε, είναι πολύ λογικό να προτιμούν φοιτητές από το σύστημά τους και όχι από συστήματα που δεν γνωρίζουν.

Αλλά, οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές, έχουν συγκεκριμένο curriculum και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για να δώσουν αυτές τις εξετάσεις. Και είναι γενικά πολύ πεπερασμένο, δηλαδή χρόνο "καθαρό" για να κάτσουν στο σπίτι τους και να προετοιμαστούν έχουν πολύ λιγότερο σε σχέση με αυτό που μπορεί εν δυνάμει να έχει ένας IMG. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές να έχουν περίπου τις ίδιες προϋποθέσεις για να πάρουν κάποιο score, με άλλα λόγια, επειδή οι συνθήκες για όλους τους είναι συγκεκριμένες κρίνονται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων ισότιμα.

Επίσης, οι φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές έχουν το curriculum που είναι προσαρμοσμένο στη λογική των USMLEs.

Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς φοιτητές, οι ξένοι έχουν το εξής: το curriculum της Ελλάδας και εν γένει η λογική της απομνημόνευσης, κλπ είναι πολύ μακριά από τη λογική των USMLEs. Όμως, οι IMGs έχουν τεράστιο advantage σε σχέση με τους φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές στο ότι μπορούν να πάρουν όσο χρόνο θέλουν για να διαβάσουν και να δώσουν, και δε θα δώσουν αναφορά στο πόσο χρόνο τους πήρε να διαβάσουν το στεπ 1 ας πούμε. Αν δώσουν αναφορά και πουν π.χ. ότι κάθησαν 1 χρόνο να διαβάσουν το στεπ 1 μετά τη Σχολή, αυτό θα προκαλέσει άσχημη αντίδραση από την άλλη μεριά, καθώς ακριβώς οι Αμερικανοί είναι συνηθισμένοι να περιμένουν ότι κάποιος θα δώσει το στεπ σε πολύ μικρότερο σχετικά χρόνο. Όμως, όλοι ξέρουμε ότι οι ξένοι συνήθως διαβάζουν πολύ περισσότερο, πράγμα λογικό, αφού οι Σχολές τους είναι ολύ μακριά από τη λογική των USMLEs. Όμως, αν προετοιμαστούν σωστά, (και μπορούν να το κάνουν θεωρητικά για όσο διάστημα θέλουν!!) μπορούν να πάρουν τρελλά scores, όπως 250, 260, 270. Αυτό δεν είναι βέβαια δίκαιο για τους φοιτητές ιατρικής σε Αμερικανικές Σχολές, αλλά από την άλλη ούτε τα υπόλοιπα είναι δίκαια για τους IMGs.

Άρα, συμπερασματικά, υπάρχουν ανισότητες παντού και το θέμα είναι ότι η κάθε κατηγορία, όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή, έχει δύο όψεις.

συμφωνώ σε όλα.  Νομίζω ομως ότι σου διαφεύγει μια πτυχή. Οι program directors των ειδικότήτων γνωρίζουν ότι οι ξένοι έχουν απλετο χρόνο και δεν εντυπωσιάζονται απο τα υψηλά νούμερα και πολύ.  Αν δείς το βίντεο του Κάπλαν που τρείς διευθυντές προγραμμάτων παθολογίας μιλάνε για το θέμα (εκ των οποίων νομίζω και ο Κονραντ Φίσερ) τότε καταλαβαίνεις ότι τα λαμβάνουν όλα υπόψη ΚΑΙ τονίζουν ότι κλινικές εντός Αμερικής είναι απαραίτητες.  Να προσθέσω ότι οι Αμερικάνοι τα καλοκαίρια δεν σπουδάζουν που σημαίνει ότι πέρα απο τη φοιτητική χρονιά έχουν έξι μήνες προετοιμασίας ήδη προς το Στέπ.  Δεν είναι πολύ λιγότερο απο το μέσο χρόνο προετοιμασίας ενός IMG/US IMG.