Τελικά ποιους ασθενείς αναλαμβάνει ο παθολόγος;

[Thundaga]

Αρχικά καλά Χριστούγεννα

Είμαι πεμπτοετής φοιτητής Ιατρικής. Σκέφτομαι τι ειδικότητα θέλω. Δεν είμαι μπερδεμένος όπως πολλοί συμφοιτητές που θέλουν κάτι μεταξύ ενδοκρινολόγου ψυχιάτρου και καρδιοχειρουργού. Θέλω παθολογική ειδικότητα. Μαρέσει το νοσοκομειακό περιβάλλον. Το να ανοίξω ιατρείο δεν είναι στα άμεσα ενδιαφέροντα μου. Δηλαδή το να πάρω ειδικότητα που δεν είναι εύκολο να ανοίξεις ιατρείο δεν θα με απέτρεπε. Τελευταία παρακολουθώ ΤΕΠ χειρουργικής γιατί θεωρώ ότι έχουν πολύ ενδιαφέρον και για να μάθω ράμματα και ενέσεις και κάποιους χειρισμούς που θεωρώ πρέπει όλοι να τους ξέρουμε (οι γιατροί εννοώ). Έχω μπερδευτεί όμως με την παθολογία. Σε τι είναι ειδικός ένας παθολόγος; Λευχαιμία έχεις; Πας σε αιματολόγο. Ηπατίτιδα έχεις; Πας σε γαστρεντερολόγο. ΧΑΠ έχεις; Τράβα σε πνευμονολόγο. Διαβήτη; Θυρεοειδή; Σε ενδοκρινολόγο. Απλά δεν είσαι καλά; Γραντζουνίστηκες; Πας σε γενικό γιατρό. Στον παθολόγο πότε πας τελικά; Εκεί έχω χαθεί. Αν γίνω παθολόγος τι θα κάνω; Την ρεσεψιόν να μοιράζω στις διαφορες ειδικότητες; Μήπως θα έπρεπε να διαλέξω παθολογική ειδικότητα αλλά όχι παθολογία;

[VoxVeritas]

Γενικά στο νού των ασθενών που δεν εχει ιατρικό background δεν είναι τόσο ξεκάθαρες οι κατατάξεις νόσου προς ειδικότητα. Δηλαδή θα βλέπεις πολλά άτομα που απλά έχουν κάποια συμπτώματα και δεν έχουν κάποια υποψία για το τί νόσος θα μπορούσε να είναι , έτσι ξεκινάνε απο τον παθολόγο. Π.χ. ασθενής θήλυ έχει βάλει κιλά, αναφέρει οτι νιώθει πρωινή κόπωση κάθε μέρα, νεοεμφανισθείσα έλλειψη προσοχής και δυσχέρεια επίλυσης προβλημάτων...και είπε να το ψάξει, ξεκινόντας απο παθολόγο, γιατί δεν έχει κάποια υποψία του τί θα μπορούσε να είναι αυτο , και ας είναι οφθαλμοφανής η διαφορική διάγνωση για εσένα. 

Δεν είναι άνευ αξίας η διερεύνηση αυτού του ασθενούς. Μάλιστα σαν παθολόγος έχεις την λογική να το δείς σφαιρικά και μπορείς να ξεκινήσεις ένα βασικό έλεγχο π.χ. καλό ιστορικό, κλινική εξέταση, γεν. αίματος, θυρεορμόνες, βιοχημικά  - όλα αυτά πριν παραπέμψεις προς κάποια άλλη ειδικότητα π.χ. ενδοκρινολογία. Πολλές φορές ο βασικός έλεγχος αποκαλύπτει πολλά υποκρυπτόμενα προβλήματα υγειας που ίσως να μην ψάξει μια πιο εξειδικευμένη ειδικότητα. 

Στα νοσοκομεία αναλόγως την κλινική ενδέχεται να αναλαμβάνει ο ίδιος ο ειδικευόμενος παθολογίας πολλά απο τα είδη περιστατικών που ανέφερες, κυρίως λόγω έλλειψης ειδικών τριτοβάθμιων ειδικοτήτων. Δηλαδή μια κλινική παθολογίας να έχει τμήμα αιματολογίας, ογκολογίας, πνευμονολογίας, γαστρεντερολογίας, ενδοκρινολογίας, νεφρολογίας κλπ, όπου πας για rotation. Σαν ειδικευόμενος έχεις πολλές πιθανότητες να τα δείς όλα αυτά. Σαν ειδικός παθολόγος (χωρίς εξειδίκευση), πάνω σου θα πέφτει κυρίως η ευθύνη των λοιμώξεων, καθώς επίσης και της επείγουσας αντιμετώπισης όλων των παραπάνω ειδικοτήτων.

Τουλάχιστον στις κλινικές που έχω ζήσει, όταν κάτι "στραβώνει" (επιπλοκή, οξεία επιδείνωση, ανακοπή) σε ένα εξειδικευμένο περιστατικό π.χ. καρκινοπαθής προχωρημένου σταδίου , το περιστατικό δεν πάει κατευθείαν π.χ. στον θεράπων ογκολόγο, αντίθετα πάει πρώτα στους παθολόγους οι οποίοι αναλαμβάνουν όλη την επείγουσα αντιμετώπιση (ακούγεται απλό αλλά δεν είναι!) και απλά καλείται εκ των υστέρων ο εξειδικευμένος ειδικός για να δώσει περαιτέρω οδηγίες. Εφόσον ο ασθενής αποβιώσει ή διασωληνωθεί προς ΜΕΘ, μετά αναλαμβάνουν το σχετικά σταθεροποιημένο περιστατικό οι αρμόδιοι εξειδικευμένοι ειδικοί στο δικό τους τμήμα π.χ. ογκολόγοι. Αλλιώς μένει στην παθολογική και γίνεται συνεργατική θεραπευτική απο παθολόγο & κάποια άλλη ειδικότητα π.χ. ογκολόγο. Δεν είσαι "τροχονόμος" σε όλη αυτή την κατάσταση, είσαι ένα ενεργό μέλος με πάτημα, ευθύνες και κύρος που είναι ο 1ος κρίκος της θεραπευτικής αλυσίδας στο ΕΣΥ. Πιθανώς να είναι διαφορετικά σε άλλες κλινικές.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω οτι υπάρχει διαφορά στην ποικιλία περιστατικών/διαγνώσεων που περνάνε απο τα επείγοντα του ΤΕΠ Παθολογικου τομέα σε σχέση με αυτά που περνάνε απο τα εξωτερικά ιατρεία & ιδιωτικά ιατρεία του ίδιου κλάδου. Η αρτηριακή υπέρταση, η δυσλιπιδαιμίες, οι μή γενετικές/ μη κακοήθεις / μη επιπλεγμένες αναιμίες κλπ, αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι των διαγνώσεων του γενικού πληθυσμού που δεν εκπροσωπούνται τόσο συχνά στα επείγοντα περιστατικά. Ωστόσο αποτελούν την μερίδα του λέοντος ως προς τον αριθμό περιστατικών στον γενικό πληθυσμό. Δηλαδή σε πιο καθημερινή βάση σαν παθολόγος θα ασχολείσαι και με παθήσεις πιο συχνές, πιο καίριες για την πρόληψη και την πρωτοβάθμια φροντίδα, δηλαδή πάλι θα βρίσκεσαι να είσαι ο 1ος κρίκος στην θεραπευτική αλυσίδα καθώς επίσης και ο κύριος σύμβουλος υγείας του εκάστοτε ασθενούς και της οικογένειάς του. Για τα δεδομένα της Ελλάδας η διαφορά με την γενική ιατρική είναι η εξής: η γενική ιατρική είναι ο jack of all trades, καλά καταρτισμένη στην διαλογή θρεμών περιστατικών και την αντιμετώπιση ψυχρών σε εξωτερική βάση, κοινώς ασχολείται με όλα αλλά δεν μπορεί να τα θεραπεύσει όλα, έτσι παραπέμπει σε ειδικούς - ενώ η εσωτερική παθολογία είναι πιο καταρτισμένη στην νοσοκομειακή ιατρική και την εξ ολοκλήρου αντιμετώπιση - σταθεροποίηση - θεραπεία θερμών περιστατικών.

Δεδομένου οτι κάθε παθολογική ειδικότητα ξεκινάει με άσκηση εσωτερικής παθολογίας, θεωρώ οτι πολλές απο τις απορίες σου θα λυθούν στους πρώτους μήνες ενασχόλησής σου. Θα δείς επίσης οτι η παθολογία και οι παθολογικές ειδικότητες έχουν μια σημαντική διαφορά κουλτούρας, αλλά και βαθμού κινδύνου burn out. 

 

Προσωπικά αυτό που με απέτρεψε απο την εσωτερική παθολογία ήταν το τρόπος που αντιμετωπίζονταν τα end of life και ανοϊκά περιστατικά στην κλινική που φοιτούσα. Ο συγκεκριμένος χώρος μαστίζονταν απο μια χαρακτηριστική απάθεια αλλά και έλλειψη πρωτοκόλλων/μεθόδων/θεραπειών palliative care, ενώ κατά τα άλλα είναι μια κλινική με πολύ αξιόλογους και ακαδημαϊκά- συγγραφικά ενεργούς επιστήμονες. Η δυσφορία που μου προκαλούσαν οι συνθήκες μιζέριας και αδιαφορίας τελικά με οδήγησαν στην χειρουργική.

 

 

[John62]

Thundaga,

 

Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το λήμμα της wikipedia παρέχει κάποιες πληροφορίες.

 

https://el.wikipedia.org/wiki/Εσωτερική_παθολογία

 

Πολλοί ασθενείς έχουν συνυπάρχουσες παθήσεις και ο παθολόγος είναι αυτός που συντονίζει τη θεραπεία. Επίσης μπορείς να εξειδικευτείς σε κάποιο συγκεκριμένο κλάδο (πχ Λοιμωξιολόγος μιας και είναι επίκαιρο) 

 

Το εύρος είναι πολύ μεγάλο και είναι μια από τις πιο δύσκολες ειδικότητες μιας και απαιτείται ιδιαίτερο εύρος γνώσης και κριτικής σκέψης.

Τροποποιήθηκε 26 Δεκεμβρίου 2021 από John62

[Thundaga]

15 ώρες πριν, VoxVeritas said:

Γενικά στο νού των ασθενών που δεν εχει ιατρικό background δεν είναι τόσο ξεκάθαρες οι κατατάξεις νόσου προς ειδικότητα. Δηλαδή θα βλέπεις πολλά άτομα που απλά έχουν κάποια συμπτώματα και δεν έχουν κάποια υποψία για το τί νόσος θα μπορούσε να είναι , έτσι ξεκινάνε απο τον παθολόγο. Π.χ. ασθενής θήλυ έχει βάλει κιλά, αναφέρει οτι νιώθει πρωινή κόπωση κάθε μέρα, νεοεμφανισθείσα έλλειψη προσοχής και δυσχέρεια επίλυσης προβλημάτων...και είπε να το ψάξει, ξεκινόντας απο παθολόγο, γιατί δεν έχει κάποια υποψία του τί θα μπορούσε να είναι αυτο , και ας είναι οφθαλμοφανής η διαφορική διάγνωση για εσένα. 

Δεν είναι άνευ αξίας η διερεύνηση αυτού του ασθενούς. Μάλιστα σαν παθολόγος έχεις την λογική να το δείς σφαιρικά και μπορείς να ξεκινήσεις ένα βασικό έλεγχο π.χ. καλό ιστορικό, κλινική εξέταση, γεν. αίματος, θυρεορμόνες, βιοχημικά  - όλα αυτά πριν παραπέμψεις προς κάποια άλλη ειδικότητα π.χ. ενδοκρινολογία. Πολλές φορές ο βασικός έλεγχος αποκαλύπτει πολλά υποκρυπτόμενα προβλήματα υγειας που ίσως να μην ψάξει μια πιο εξειδικευμένη ειδικότητα. 

Στα νοσοκομεία αναλόγως την κλινική ενδέχεται να αναλαμβάνει ο ίδιος ο ειδικευόμενος παθολογίας πολλά απο τα είδη περιστατικών που ανέφερες, κυρίως λόγω έλλειψης ειδικών τριτοβάθμιων ειδικοτήτων. Δηλαδή μια κλινική παθολογίας να έχει τμήμα αιματολογίας, ογκολογίας, πνευμονολογίας, γαστρεντερολογίας, ενδοκρινολογίας, νεφρολογίας κλπ, όπου πας για rotation. Σαν ειδικευόμενος έχεις πολλές πιθανότητες να τα δείς όλα αυτά. Σαν ειδικός παθολόγος (χωρίς εξειδίκευση), πάνω σου θα πέφτει κυρίως η ευθύνη των λοιμώξεων, καθώς επίσης και της επείγουσας αντιμετώπισης όλων των παραπάνω ειδικοτήτων.

Τουλάχιστον στις κλινικές που έχω ζήσει, όταν κάτι "στραβώνει" (επιπλοκή, οξεία επιδείνωση, ανακοπή) σε ένα εξειδικευμένο περιστατικό π.χ. καρκινοπαθής προχωρημένου σταδίου , το περιστατικό δεν πάει κατευθείαν π.χ. στον θεράπων ογκολόγο, αντίθετα πάει πρώτα στους παθολόγους οι οποίοι αναλαμβάνουν όλη την επείγουσα αντιμετώπιση (ακούγεται απλό αλλά δεν είναι!) και απλά καλείται εκ των υστέρων ο εξειδικευμένος ειδικός για να δώσει περαιτέρω οδηγίες. Εφόσον ο ασθενής αποβιώσει ή διασωληνωθεί προς ΜΕΘ, μετά αναλαμβάνουν το σχετικά σταθεροποιημένο περιστατικό οι αρμόδιοι εξειδικευμένοι ειδικοί στο δικό τους τμήμα π.χ. ογκολόγοι. Αλλιώς μένει στην παθολογική και γίνεται συνεργατική θεραπευτική απο παθολόγο & κάποια άλλη ειδικότητα π.χ. ογκολόγο. Δεν είσαι "τροχονόμος" σε όλη αυτή την κατάσταση, είσαι ένα ενεργό μέλος με πάτημα, ευθύνες και κύρος που είναι ο 1ος κρίκος της θεραπευτικής αλυσίδας στο ΕΣΥ. Πιθανώς να είναι διαφορετικά σε άλλες κλινικές.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω οτι υπάρχει διαφορά στην ποικιλία περιστατικών/διαγνώσεων που περνάνε απο τα επείγοντα του ΤΕΠ Παθολογικου τομέα σε σχέση με αυτά που περνάνε απο τα εξωτερικά ιατρεία & ιδιωτικά ιατρεία του ίδιου κλάδου. Η αρτηριακή υπέρταση, η δυσλιπιδαιμίες, οι μή γενετικές/ μη κακοήθεις / μη επιπλεγμένες αναιμίες κλπ, αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι των διαγνώσεων του γενικού πληθυσμού που δεν εκπροσωπούνται τόσο συχνά στα επείγοντα περιστατικά. Ωστόσο αποτελούν την μερίδα του λέοντος ως προς τον αριθμό περιστατικών στον γενικό πληθυσμό. Δηλαδή σε πιο καθημερινή βάση σαν παθολόγος θα ασχολείσαι και με παθήσεις πιο συχνές, πιο καίριες για την πρόληψη και την πρωτοβάθμια φροντίδα, δηλαδή πάλι θα βρίσκεσαι να είσαι ο 1ος κρίκος στην θεραπευτική αλυσίδα καθώς επίσης και ο κύριος σύμβουλος υγείας του εκάστοτε ασθενούς και της οικογένειάς του. Για τα δεδομένα της Ελλάδας η διαφορά με την γενική ιατρική είναι η εξής: η γενική ιατρική είναι ο jack of all trades, καλά καταρτισμένη στην διαλογή θρεμών περιστατικών και την αντιμετώπιση ψυχρών σε εξωτερική βάση, κοινώς ασχολείται με όλα αλλά δεν μπορεί να τα θεραπεύσει όλα, έτσι παραπέμπει σε ειδικούς - ενώ η εσωτερική παθολογία είναι πιο καταρτισμένη στην νοσοκομειακή ιατρική και την εξ ολοκλήρου αντιμετώπιση - σταθεροποίηση - θεραπεία θερμών περιστατικών.

Δεδομένου οτι κάθε παθολογική ειδικότητα ξεκινάει με άσκηση εσωτερικής παθολογίας, θεωρώ οτι πολλές απο τις απορίες σου θα λυθούν στους πρώτους μήνες ενασχόλησής σου. Θα δείς επίσης οτι η παθολογία και οι παθολογικές ειδικότητες έχουν μια σημαντική διαφορά κουλτούρας, αλλά και βαθμού κινδύνου burn out. 

 

Προσωπικά αυτό που με απέτρεψε απο την εσωτερική παθολογία ήταν το τρόπος που αντιμετωπίζονταν τα end of life και ανοϊκά περιστατικά στην κλινική που φοιτούσα. Ο συγκεκριμένος χώρος μαστίζονταν απο μια χαρακτηριστική απάθεια αλλά και έλλειψη πρωτοκόλλων/μεθόδων/θεραπειών palliative care, ενώ κατά τα άλλα είναι μια κλινική με πολύ αξιόλογους και ακαδημαϊκά- συγγραφικά ενεργούς επιστήμονες. Η δυσφορία που μου προκαλούσαν οι συνθήκες μιζέριας και αδιαφορίας τελικά με οδήγησαν στην χειρουργική.

 

 

Ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική σου απάντηση.

Για να ξεκινήσω από το τέλος, σαν φοιτητής η εικόνα που έχω για τους ασθενείς των παθολογικών είναι ημιθανείς υπερήλικες χωρίς συγκεκριμένο πρόβλημα. Ποιότητα ζωής στο ναδίρ. Αλλά αυτό είναι γηριατρική, δεν έχω τη "χαρά" ότι έρχεται ένας άνθρωπος και βοηθάω στη θεραπεία του. Ενώ πχ στην οξεία σκωληκοειδίτιδα είναι (συνήθως) ξεκάθαρα τα πράγματα. Ενώ πχ έβλεπα  περιστατικά  αιματολογίας (στην παθολογκή κλινική) που  ήταν 2  ασθενείς  με  λευχαιμία με ενδιαφέρουσα πορεία νόσου αλλά  τους έβλεπε αιματολόγος.

Επίσης το άλλο  που παρατηρώ  είναι το "στείλτο στους παθολόγους" για ότι δεν τους αρέσει. Για την παροιμία που ξεκίνησες, μήπως για τους γενικούς ισχύει και το άλλο μισό; Master of none?

Το επείγον είναι κάτι που μαρέσει και τα μεταβολικά νοσήματα λίγο πολύ τα βαριέμαι. Αν έπρεπε να διαλέξω ομάδα νοσημάτων σίγουρα θα ήθελα λοιμώδη, αιματολογικά, νευρολογικά, ογκολογικά αλλά δε θα θελα μεταβολικά, μυσκελετικά και ρευματολογικά. Όσον αφορά τη διαφορική, σίγουρα είναι το δυνατό κομμάτι της παθολογίας και αυτό που προσπαθούν να μας μάθουν. Ενώ δεν  το πίστευα από το ιστορικό καταλήγεις σε διάγνωση ή έστω σε πιθανές διαγνώσεις (exceptions may apply) που είναι πολύ ωραιο.

Αν επιτρέπεται τι χειρουργική διάλεξες;

 

[VoxVeritas]

3 ώρες πριν, Thundaga said:

Ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική σου απάντηση.

Για να ξεκινήσω από το τέλος, σαν φοιτητής η εικόνα που έχω για τους ασθενείς των παθολογικών είναι ημιθανείς υπερήλικες χωρίς συγκεκριμένο πρόβλημα. Ποιότητα ζωής στο ναδίρ. Αλλά αυτό είναι γηριατρική, δεν έχω τη "χαρά" ότι έρχεται ένας άνθρωπος και βοηθάω στη θεραπεία του. Ενώ πχ στην οξεία σκωληκοειδίτιδα είναι (συνήθως) ξεκάθαρα τα πράγματα. Ενώ πχ έβλεπα  περιστατικά  αιματολογίας (στην παθολογκή κλινική) που  ήταν 2  ασθενείς  με  λευχαιμία με ενδιαφέρουσα πορεία νόσου αλλά  τους έβλεπε αιματολόγος.

Επίσης το άλλο  που παρατηρώ  είναι το "στείλτο στους παθολόγους" για ότι δεν τους αρέσει. Για την παροιμία που ξεκίνησες, μήπως για τους γενικούς ισχύει και το άλλο μισό; Master of none?

Το επείγον είναι κάτι που μαρέσει και τα μεταβολικά νοσήματα λίγο πολύ τα βαριέμαι. Αν έπρεπε να διαλέξω ομάδα νοσημάτων σίγουρα θα ήθελα λοιμώδη, αιματολογικά, νευρολογικά, ογκολογικά αλλά δε θα θελα μεταβολικά, μυσκελετικά και ρευματολογικά. Όσον αφορά τη διαφορική, σίγουρα είναι το δυνατό κομμάτι της παθολογίας και αυτό που προσπαθούν να μας μάθουν. Ενώ δεν  το πίστευα από το ιστορικό καταλήγεις σε διάγνωση ή έστω σε πιθανές διαγνώσεις (exceptions may apply) που είναι πολύ ωραιο.

Αν επιτρέπεται τι χειρουργική διάλεξες;

 

Και εγώ είχα βάλει στο μάτι (στα φοιτητικά μου χρόνια) αιματολογία - ογκολογια - νευρολογία, ωστόσο η προοπτική να κάνω έστω και 1-2 προαπαιτούμενα έτη παθολογία μου φάνηκε πολύ ζοφερή...λόγω γηριατρικής όπως λες. 

Το "στείλτο στους παθολόγους" είναι μία τακτική που περνάει ή δεν περνάει αναλόγως με το πόση πυγμή έχουν οι ειδικοί της εφημερίας. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις αντίστροφη πάσα προς την αντίστοιχη ειδικότητα εφόσον κάνεις κάποιες εξετάσεις στον ασθενή. Ωστόσο κατα περίπτωση, αποτελεί και μέρος του συστήματος: Αναλόγως το νοσοκομείο, το κάθε εξειδικευμένο ΤΕΠ ενδέχεται να έχει περιορισμούς στο τί εξετάσεις δικαιούται να ζητήσει απο τα επείγοντα. Οπότε μερικές φορές ο ασθενής "πάει βόλτα" απο ΤΕΠ σε ΤΕΠ για να γίνουν κάποιες εξειδικευμένες εκτιμήσεις και να μπορεί να γίνει όλη η γκάμα των εξετάσεων που ενδείκνυνται. Π.χ. εαν έρθει κάποιος με οπισθοστερνικό άλγος και πάει κατευθείαν καρδιολογικό , και το καρδιολογικό στον δικό του έλεγχο βρεί οτι δεν τίθεται κάποιο οξύ καρδιολογικό πρόβλημα (κ.φ. ΗΚΓ κλπ), τότε η διαφορική διάγνωση συνεχίζει στα υπόλοιπα ΤΕΠ, π.χ. παθολογικό , γαστρεντερολογικό, χειρουργικό. Αυτό έχει να κάνει με την οργάνωση του κάθε νοσοκομείου. Δηλαδή μπορεί να δείς την άλλη εκδοχή, να κάνει εισαγωγή η μία κλινική χωρίς να έχει διάγνωση ο ασθενής και οι εκτιμήσεις για την διαφορική διάγνωση που άπτεται άλλων ειδικοτήτων να γίνει σε εσωτερική βάση, αντί να τρέχει πέρα-δώθε ο ασθενής.

Ισχύει στο 90% των περιπτώσεων το master of none , και αυτός είναι ο λόγος που οι γενικοί αναλαμβάνουν ανεξάρτητα την θεραπεία μονο συγκεκριμένων νόσων, και μονο όταν δεν τίθεται υπόνοια δυσμενέστερης διάγνωσης, π.χ. θα αναλάβουν μια απλή σιδηροπενική αναιμία , δεν θα αναλάβουν μια νεοεμφανισθείσα αναιμία με χαρακτήρες γενικής αίματος που δίνουν υποψία κακοήθειας, νεφροπάθειας, απλαστικής αναιμίας κλπ, αλλά θα το παραπέμψουν στην αντίστοιχη ειδικότητα.

Γενική Χειρουργική διάλεξα, γιατί κινείται πολύ γύρω απο το γαστρεντερολογικό, το οποίο είναι γενικά ένα σύστημα που μου αρέσει. Ωστόσο βρέθηκα να ασχολούμαι πιο συχνά με κατακλίσεις και λοιμώξεις μαλακών μορίων , παρά με κλασσικά γαστρεντερολογικά χειρουργεία. Η μερίδα του πληθυσμού που ασχολούμαστε είναι πιο νεαρή κατά κανόνα, και η αντιμετώπιση πολύ πιο ανθρώπινη. Γηριατρική βλέπουμε στο πλαίσιο τελευταίου σταδίου καρκίνου, παραμελημένες χειρουργικές νόσους, λοιμώξεις μαλακών μορίων (διαβητικής αιτιολογίας, αλλά και λοιμώδους αιτιολογίας) και ογκολογικές νόσους... αλλά πιο συχνά κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις (και γενικά κακώσεις) σε αδιάγνωστους ή και διεγνωσμένους ανοΐκούς ασθενείς.

Ωστόσο πάλι έχω μείνει με το παράπονο της έλλειψης νοοτροπίας palliative care, και επιπρόσθετα η χειρουργική προσελκύει ένα πολύ συγκεκριμένο τύπο προσωπικοτήτων (ίσως να έχεις προσέξει τί εννοώ) που καθιστά πολύ δυσχερή τη συνεργασία... 

Η δεύτερη μου επιλογή είναι η πλαστική χειρουργική, κυρίως για τον τομέα επανορθωτικής/reconstruction απο επιζόντες ακρωτηριασμών/κακοήθειας κλπ. 

Έχε στο νού οτι κάθε τύπος χειρουργικής ειδικότητας έχει την δική του κουλτούρα. Οι εξειδικευμένες χειρουργικές (άγγειο-, νεύρο-, θώρακο-, κλπ) δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την πλαστική ούτε με την γενική χειρουργική. Επίσης υπάρχει μεγάλη ετερογένεια ακόμα και μεταξύ κλινικών της ίδιας ειδικότητας, ιδίως μεταξύ κλινικών όπου υψηλόβαθμοι ειδικοί έχουν κάνει μετεκπαίδευση στο εξωτερικό: άλλες μεθόδους και κουλτούρα έχει η ελληνομαθής κλινική , άλλο φασούλι η γερμανομαθής, άλλο η βρετανομαθής... και αυτό το παίρνεις πρέφα απο νωρίς, εάν έχεις πρόσβαση στο βιογραφικό του εκάστοτε διευθυντή της κλινικής. 

 

[Thundaga]

42 λεπτά πριν, VoxVeritas said:

Και εγώ είχα βάλει στο μάτι (στα φοιτητικά μου χρόνια) αιματολογία - ογκολογια - νευρολογία, ωστόσο η προοπτική να κάνω έστω και 1-2 προαπαιτούμενα έτη παθολογία μου φάνηκε πολύ ζοφερή...λόγω γηριατρικής όπως λες. 

Το "στείλτο στους παθολόγους" είναι μία τακτική που περνάει ή δεν περνάει αναλόγως με το πόση πυγμή έχουν οι ειδικοί της εφημερίας. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις αντίστροφη πάσα προς την αντίστοιχη ειδικότητα εφόσον κάνεις κάποιες εξετάσεις στον ασθενή. Ωστόσο κατα περίπτωση, αποτελεί και μέρος του συστήματος: Αναλόγως το νοσοκομείο, το κάθε εξειδικευμένο ΤΕΠ ενδέχεται να έχει περιορισμούς στο τί εξετάσεις δικαιούται να ζητήσει απο τα επείγοντα. Οπότε μερικές φορές ο ασθενής "πάει βόλτα" απο ΤΕΠ σε ΤΕΠ για να γίνουν κάποιες εξειδικευμένες εκτιμήσεις και να μπορεί να γίνει όλη η γκάμα των εξετάσεων που ενδείκνυνται. Π.χ. εαν έρθει κάποιος με οπισθοστερνικό άλγος και πάει κατευθείαν καρδιολογικό , και το καρδιολογικό στον δικό του έλεγχο βρεί οτι δεν τίθεται κάποιο οξύ καρδιολογικό πρόβλημα (κ.φ. ΗΚΓ κλπ), τότε η διαφορική διάγνωση συνεχίζει στα υπόλοιπα ΤΕΠ, π.χ. παθολογικό , γαστρεντερολογικό, χειρουργικό. Αυτό έχει να κάνει με την οργάνωση του κάθε νοσοκομείου. Δηλαδή μπορεί να δείς την άλλη εκδοχή, να κάνει εισαγωγή η μία κλινική χωρίς να έχει διάγνωση ο ασθενής και οι εκτιμήσεις για την διαφορική διάγνωση που άπτεται άλλων ειδικοτήτων να γίνει σε εσωτερική βάση, αντί να τρέχει πέρα-δώθε ο ασθενής.

Ισχύει στο 90% των περιπτώσεων το master of none , και αυτός είναι ο λόγος που οι γενικοί αναλαμβάνουν ανεξάρτητα την θεραπεία μονο συγκεκριμένων νόσων, και μονο όταν δεν τίθεται υπόνοια δυσμενέστερης διάγνωσης, π.χ. θα αναλάβουν μια απλή σιδηροπενική αναιμία , δεν θα αναλάβουν μια νεοεμφανισθείσα αναιμία με χαρακτήρες γενικής αίματος που δίνουν υποψία κακοήθειας, νεφροπάθειας, απλαστικής αναιμίας κλπ, αλλά θα το παραπέμψουν στην αντίστοιχη ειδικότητα.

Γενική Χειρουργική διάλεξα, γιατί κινείται πολύ γύρω απο το γαστρεντερολογικό, το οποίο είναι γενικά ένα σύστημα που μου αρέσει. Ωστόσο βρέθηκα να ασχολούμαι πιο συχνά με κατακλίσεις και λοιμώξεις μαλακών μορίων , παρά με κλασσικά γαστρεντερολογικά χειρουργεία. Η μερίδα του πληθυσμού που ασχολούμαστε είναι πιο νεαρή κατά κανόνα, και η αντιμετώπιση πολύ πιο ανθρώπινη. Γηριατρική βλέπουμε στο πλαίσιο τελευταίου σταδίου καρκίνου, παραμελημένες χειρουργικές νόσους, λοιμώξεις μαλακών μορίων (διαβητικής αιτιολογίας, αλλά και λοιμώδους αιτιολογίας) και ογκολογικές νόσους... αλλά πιο συχνά κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις (και γενικά κακώσεις) σε αδιάγνωστους ή και διεγνωσμένους ανοΐκούς ασθενείς.

Ωστόσο πάλι έχω μείνει με το παράπονο της έλλειψης νοοτροπίας palliative care, και επιπρόσθετα η χειρουργική προσελκύει ένα πολύ συγκεκριμένο τύπο προσωπικοτήτων (ίσως να έχεις προσέξει τί εννοώ) που καθιστά πολύ δυσχερή τη συνεργασία... 

Η δεύτερη μου επιλογή είναι η πλαστική χειρουργική, κυρίως για τον τομέα επανορθωτικής/reconstruction απο επιζόντες ακρωτηριασμών/κακοήθειας κλπ. 

Έχε στο νού οτι κάθε τύπος χειρουργικής ειδικότητας έχει την δική του κουλτούρα. Οι εξειδικευμένες χειρουργικές (άγγειο-, νεύρο-, θώρακο-, κλπ) δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την πλαστική ούτε με την γενική χειρουργική. Επίσης υπάρχει μεγάλη ετερογένεια ακόμα και μεταξύ κλινικών της ίδιας ειδικότητας, ιδίως μεταξύ κλινικών όπου υψηλόβαθμοι ειδικοί έχουν κάνει μετεκπαίδευση στο εξωτερικό: άλλες μεθόδους και κουλτούρα έχει η ελληνομαθής κλινική , άλλο φασούλι η γερμανομαθής, άλλο η βρετανομαθής... και αυτό το παίρνεις πρέφα απο νωρίς, εάν έχεις πρόσβαση στο βιογραφικό του εκάστοτε διευθυντή της κλινικής. 

 

Ενδιαφέροντα όλα  αυτά. Στην αρχή είχα απογοητευτεί. Λέω θα γίνω γιατρός για να γηροκομώ κόσμο; Όχι ότι και αυτό δεν είναι τμήμα της ιατρικής αλλά  ένιωθα πως ήταν μόνο  αυτό. Η χειρουργική δεν με τραβάει ιδιαίτερα. Μπορώ να με φανταστώ σε τραυματισμό να περιποιούμαι τράμα και να κάνω ράμματα, αλλά χειρουργείο δεν μπορώ  να πω ότι θα ήθελα να κάνω (το αστείο  είναι ότι παρακολουθώ χειρουργεία γιατί θεωρώ θα με βοηθήσει όπως και να χει να χω μια ιδέα). Πάντως αυτά που μου λες για την παθολογία είναι κοντά σε αυτά που σκέφτομαι και εγώ, οπότε θα ήταν καλύτερα μια υποειδικότητα. Όσον αφορά τη γενική ιατρική και εκεί τελικά ενώ κάνεις 5 χρόνια ειδικότητα, στην ουσία δεν είσαι ειδικός. Α επίσης στα χειρουργεία ανέβηκε στα μάτια μου όσο δε πάει η αναισθησιολογία. Το μόνο που με χαλάει είναι το μπάχαλο. Ασθενής να κάνει επέμβαση και η φάση να ναι καφενείο (φαντάζομαι Ελλάδα θα είναι αυτό).

[VoxVeritas]

Μόλις τώρα, Thundaga said:

Ενδιαφέροντα όλα  αυτά. Στην αρχή είχα απογοητευτεί. Λέω θα γίνω γιατρός για να γηροκομώ κόσμο; Όχι ότι και αυτό δεν είναι τμήμα της ιατρικής αλλά  ένιωθα πως ήταν μόνο  αυτό. Η χειρουργική δεν με τραβάει ιδιαίτερα. Μπορώ να με φανταστώ σε τραυματισμό να περιποιούμαι τράμα και να κάνω ράμματα, αλλά χειρουργείο δεν μπορώ  να πω ότι θα ήθελα να κάνω (το αστείο  είναι ότι παρακολουθώ χειρουργεία γιατί θεωρώ θα με βοηθήσει όπως και να χει να χω μια ιδέα). Πάντως αυτά που μου λες για την παθολογία είναι κοντά σε αυτά που σκέφτομαι και εγώ, οπότε θα ήταν καλύτερα μια υποειδικότητα. Όσον αφορά τη γενική ιατρική και εκεί τελικά ενώ κάνεις 5 χρόνια ειδικότητα, στην ουσία δεν είσαι ειδικός. Α επίσης στα χειρουργεία ανέβηκε στα μάτια μου όσο δε πάει η αναισθησιολογία. Το μόνο που με χαλάει είναι το μπάχαλο. Ασθενής να κάνει επέμβαση και η φάση να ναι καφενείο (φαντάζομαι Ελλάδα θα είναι αυτό).

Η αναισθησιολογία είναι πολύ hot ειδικότητα. Και ας μην την προτιμούν ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ο αναισθησιολόγος είναι maitre της παθοφυσιολογίας, εντατικολογίας, φαρμακολογίας και πολλών άλλων εξειδικευμένων θεμάτων. 

Η φάση στο χειρουργείο, όσον αφορά την τάξη και επαγγελματισμό, εδώ υπάρχει θέμα. Το μπάχαλο συνήθως προκαλείται από εμάς του τομέα χειρουργικής και τις "τιτανομέγιστες" ντίβες μας. Σπάνια έχω δεί να γίνεται καφενείο απο εργαλειοδότες, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς. Ωστόσο ένας χειρουργός που σέβεται τον εαυτό του και το έργο του, απαιτεί και επιβαλλει την τάξη, πρώτα και κύρια απο τον εαυτό του. Αν θέλει κανείς να χειρουργήσει (και όχι να σφάξει) δεν νοείται ούτε κατά διάνοια να δυσχαιρένει ακούσια ή εκκούσια το έργο αναισθησιολόγων και του λοιπού προσωπικού. 

Το "καφενείο" δεν συμβαίνει παντού, αλλά οπουδήποτε συμβαίνει προμηνύει τον όλεθρο. Ιδίως ο χειρουργός και ο αναισθησιολόγος πρέπει να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα κατά τη διάρκεια της επέμβασης, καθώς έστω και μερικά λεπτά υποξίας είναι καταστροφικά για τον ασθενή. Πολλά μπορούν να συμβούν στην αίθουσα κατά παρέκκλιση, απο μικροπράγματα όπως να φέρει κανείς τον καφέ του στην αίθουσα χειρουργείου μέχρι να παίζει ο αναισθησιολόγος με το κινητό. Προφανώς ταρζανιές του τύπου να σηκωθεί να φύγει ο αναισθησιολόγος απο την αίθουσα είναι εγκληματικό, όσο σταθερός και να είναι ο ασθενής - ωστόσο συμβαίνουν , και ειδικά στις ΗΠΑ περίπου κάθε 3 μήνες βγαίνει νέα είδηση για malpractice lawsuit σε αναισθησιολόγο απο επιπλοκή/ανακοπή που συνέβη όταν ο αναισθησιολόγος ή ο CRNA είχε βγεί απο την αίθουσα για κάποιο λόγο, η υπόλοιπη ομάδα του χειρουργείο δεν πήρε πρέφα τίποτα, και έγινε ότι έγινε. 

Οπότε όπως καταλαβαίνεις, εάν μπείς σε χειρουργικό, επεμβατικό & αναισθησιολογικό τομέα πρέπει να τη θες την σχολαστικότητα και να την απαιτείς, και ας ανακυρηχθείς "the bad guy". 

[Thundaga]

31 λεπτά πριν, VoxVeritas said:

Η αναισθησιολογία είναι πολύ hot ειδικότητα. Και ας μην την προτιμούν ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ο αναισθησιολόγος είναι maitre της παθοφυσιολογίας, εντατικολογίας, φαρμακολογίας και πολλών άλλων εξειδικευμένων θεμάτων. 

Η φάση στο χειρουργείο, όσον αφορά την τάξη και επαγγελματισμό, εδώ υπάρχει θέμα. Το μπάχαλο συνήθως προκαλείται από εμάς του τομέα χειρουργικής και τις "τιτανομέγιστες" ντίβες μας. Σπάνια έχω δεί να γίνεται καφενείο απο εργαλειοδότες, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς. Ωστόσο ένας χειρουργός που σέβεται τον εαυτό του και το έργο του, απαιτεί και επιβαλλει την τάξη, πρώτα και κύρια απο τον εαυτό του. Αν θέλει κανείς να χειρουργήσει (και όχι να σφάξει) δεν νοείται ούτε κατά διάνοια να δυσχαιρένει ακούσια ή εκκούσια το έργο αναισθησιολόγων και του λοιπού προσωπικού. 

Το "καφενείο" δεν συμβαίνει παντού, αλλά οπουδήποτε συμβαίνει προμηνύει τον όλεθρο. Ιδίως ο χειρουργός και ο αναισθησιολόγος πρέπει να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα κατά τη διάρκεια της επέμβασης, καθώς έστω και μερικά λεπτά υποξίας είναι καταστροφικά για τον ασθενή. Πολλά μπορούν να συμβούν στην αίθουσα κατά παρέκκλιση, απο μικροπράγματα όπως να φέρει κανείς τον καφέ του στην αίθουσα χειρουργείου μέχρι να παίζει ο αναισθησιολόγος με το κινητό. Προφανώς ταρζανιές του τύπου να σηκωθεί να φύγει ο αναισθησιολόγος απο την αίθουσα είναι εγκληματικό, όσο σταθερός και να είναι ο ασθενής - ωστόσο συμβαίνουν , και ειδικά στις ΗΠΑ περίπου κάθε 3 μήνες βγαίνει νέα είδηση για malpractice lawsuit σε αναισθησιολόγο απο επιπλοκή/ανακοπή που συνέβη όταν ο αναισθησιολόγος ή ο CRNA είχε βγεί απο την αίθουσα για κάποιο λόγο, η υπόλοιπη ομάδα του χειρουργείο δεν πήρε πρέφα τίποτα, και έγινε ότι έγινε. 

Οπότε όπως καταλαβαίνεις, εάν μπείς σε χειρουργικό, επεμβατικό & αναισθησιολογικό τομέα πρέπει να τη θες την σχολαστικότητα και να την απαιτείς, και ας ανακυρηχθείς "the bad guy". 

Καφενείο από τον αναισθησιολόγο και κάποιους ακόμα έγινε που ήπιαν και coca cola. Αν ήμουν εγώ θα έλεγα απλά ένα "σκάστε δεν ακούω ούτε τη σκέψη μου" αλλα ο χειρούργος δεν είπε τίποτα και ήταν απόλυτα εστιασμένος και μου εξηγούσε κιόλας. Τώρα για την αναισθησιολογία ανάλογα πρέπει να ναι η φάση.. σε κάποια χειρουργεία θα βαριέσαι και σε άλλα θα στρεσάρεσαι φουλ. Έχω δει χειρουργεία με 2 διαφορετικούς αναισθησιολόγους. Η μια δεν την πάλευε πολύ, ο άλλος ήταν δεν ξέρω αν είναι σωστή η λέξη, δεξιοτέχνης. Ένιωθα ότι δεν του ξέφευγε τίποτα. Η άλλη ήταν με την κουβέντα, αμφιβάλω αν κοίταζε μόνιτορ.

Αλλά για να επιστρέψω στο κομμάτι της παθολογίας, μάλλον θα πρέπει να στραφώ σε υποειδικότητά της. Μάρεσε σαν ιδέα ότι θα έχω ένα μεγάλο φάσμα ασθενών αλλά τελικά στο τέλος το παραπέμπω. Μαρέσει η ιδέα να είμαι ειδικός σε κάτι, οπότε θα ήθελα ο ασθενής να καταλήγει σε μενα. Εκτός αν θα μπορούσα να είμαι παθολόγος και να έχω μια εξειδίκευση τύπου λοιμωξιολόγος (έχω ακούσει και για ιτην εντατικολογίαι αλλά δεν ξέρω σχεδόν τίποτα).

[mihiatrik]

Η Γενική Παθολογία είναι μία ειδικότητα που πρακτικά ως ιατρική οντότητα δεν υφίσταται πλέον. Σε ελληνικό επίπεδο, έχουμε μεταφέρει τη δουλειά της πρωτοβάθμιας περίθαλψης μέσα στα νοσοκομεία και συνεχίζουμε να διατηρούμε την πλέον ξεπερασμένη ειδικότητα της γενικής παθολογίας.΄Οι νοσηλείες στα νοσοκομεία θα έπρεπε να αφορούν μόνο σε εξειδικευμένη αντιμετώπιση, διερεύνηση, επίλυση πολύπλοκων ιατρικών προβλημάτων κ.τ.λ., ενώ οι όσοι χρόνια πάσχοντες και τελικού σταδίου ασθενείς θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σε σχετικές δομές ή κατ' οίκον από τις δομές της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αντί να γυρίζουν με το φορείο τους από εφημερία σε εφημερία και από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Είμαστε άθλια χώρα ως προς αυτό το θέμα.

Γενική παθολογία. Τι πάει να πει αυτό για την Ιατρική του 2022;; Γενική παθολογία οφείλουμε να ξέρουμε όλοι. Ακόμα και οι των χειρουργικών ειδικοτήτων. Στην Ελλάδα οι γενικές παθολογικές κλινικές απλά εξυπηρετούν ως χωνευτήρι των περιστατικών τα οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίσει η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ή αυτών που δεν θέλει να νοσηλεύσει καμία άλλη ειδικότητα. Όλα τα περιστατικά αυτού του τύπου, απαιτούν γνώσεις γενικής παθολογίας, όπου όμως θα μπορούσανε να εξυπηρετηθούν από γενικές παθολογικές κλινικές, οι οποίες όμως ιατρικά στελεχώνονται από ειδικούς ιατρούς των τμημάτων του παθολογικού τομέα (γαστρεντερολογικό, πνευμονολογικό κ.τ.λ.).

Ταπεινή μου γνώμη, η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας πρακτικά δεν υφίσταται. Αυτό που υφίσταται είναι οι Εσωτερικοί Παθολόγοι, όπως τους λένε στο εξωτερικό, οι οποίοι όμως καμία σχέση δεν έχουνε με τους Γενικούς Παθολόγους του Ελλαδιστάν. Αυτοί διαχειρίζονται δύσκολα ιατρικά περιστατικά και σε αυτούς καταλήγουν μόνο οι ασθενείς που περάσανε από όλες τις ειδικότητες και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι πρόβλημα έχουν.

 

Τροποποιήθηκε 2 Ιανουαρίου 2022 από mihiatrik
Προσθήκη πληροφοριών

[Sharp]

14 λεπτά πριν, mihiatrik said:

Η Γενική Παθολογία είναι μία ειδικότητα που πρακτικά ως ιατρική οντότητα δεν υφίσταται πλέον. Σε ελληνικό επίπεδο, έχουμε μεταφέρει τη δουλειά της πρωτοβάθμιας περίθαλψης μέσα στα νοσοκομεία και συνεχίζουμε να διατηρούμε την πλέον ξεπερασμένη ειδικότητα της γενικής παθολογίας.΄Οι νοσηλείες στα νοσοκομεία θα έπρεπε να αφορούν μόνο σε εξειδικευμένη αντιμετώπιση, διερεύνηση, επίλυση πολύπλοκων ιατρικών προβλημάτων κ.τ.λ., ενώ οι όσοι χρόνια πάσχοντες και τελικού σταδίου ασθενείς θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σε σχετικές δομές ή κατ' οίκον από τις δομές της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αντί να γυρίζουν με το φορείο τους από εφημερία σε εφημερία και από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Είμαστε άθλια χώρα ως προς αυτό το θέμα.

Γενική παθολογία. Τι πάει να πει αυτό για την Ιατρική του 2022;; Γενική παθολογία οφείλουμε να ξέρουμε όλοι. Ακόμα και οι των χειρουργικών ειδικοτήτων. Στην Ελλάδα οι γενικές παθολογικές κλινικές απλά εξυπηρετούν ως χωνευτήρι των περιστατικών τα οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίσει η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ή αυτών που δεν θέλει να νοσηλεύσει καμία άλλη ειδικότητα. Όλα τα περιστατικά αυτού του τύπου, απαιτούν γνώσεις γενικής παθολογίας, όπου όμως θα μπορούσανε να εξυπηρετηθούν από γενικές παθολογικές κλινικές, οι οποίες όμως ιατρικά στελεχώνονται από ειδικούς ιατρούς των τμημάτων του παθολογικού τομέα (γαστρεντερολογικό, πνευμονολογικό κ.τ.λ.).

Ταπεινή μου γνώμη, η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας πρακτικά δεν υφίσταται. Αυτό που υφίσταται είναι οι Εσωτερικοί Παθολόγοι, όπως τους λένε στο εξωτερικό, οι οποίοι όμως καμία σχέση δεν έχουνε με τους Γενικούς Παθολόγους του Ελλαδιστάν. Αυτοί διαχειρίζονται δύσκολα ιατρικά περιστατικά και σε αυτούς καταλήγουν μόνο οι ασθενείς που περάσανε από όλες τις ειδικότητες και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι πρόβλημα έχουν.

 

Ερώτηση.. Η ειδικότητα εσωτερική παθολογία δε λέγεται; Και οι παθολόγοι συνήθως λένε "ειδικοί παθολόγοι". Είχα ακούσει ότι γενικός παθολόγος είναι ο ανειδίκευτος γιατρός. Τώρα συμφωνώ με αυτά που λες. Πρωτοβάθμια είναι ο γενικός γιατρός. Η παθολογία δεν έπαψε να υφίσταται απλά εξελίχθηκε σε γαστρεντερολογία, ρευματολογία κτλ. Ειναι σαν να βλέπουμε ταυτόχρονα την εξελιγμένη μορφή ενός είδους και την προγονική.. έτσι το σκέφτομαι. Υπάρχει η πολυτέλεια να έχουμε ειδικούς γιατί να μην πάει ο ασθενής στον αιματολόγο και αν είναι να τον παραπέμψει; Η διαφορική διάγνωση δεν είναι αποκλειστικότητα του παθολόγου. Επομένως θεωρείς ότι δεν έχει νόημα κάποιος να τη διαλέξει σωστά;

[mihiatrik]

21 λεπτά πριν, Sharp said:

Ερώτηση.. Η ειδικότητα εσωτερική παθολογία δε λέγεται; Και οι παθολόγοι συνήθως λένε "ειδικοί παθολόγοι". Είχα ακούσει ότι γενικός παθολόγος είναι ο ανειδίκευτος γιατρός. Τώρα συμφωνώ με αυτά που λες. Πρωτοβάθμια είναι ο γενικός γιατρός. Η παθολογία δεν έπαψε να υφίσταται απλά εξελίχθηκε σε γαστρεντερολογία, ρευματολογία κτλ. Ειναι σαν να βλέπουμε ταυτόχρονα την εξελιγμένη μορφή ενός είδους και την προγονική.. έτσι το σκέφτομαι. Υπάρχει η πολυτέλεια να έχουμε ειδικούς γιατί να μην πάει ο ασθενής στον αιματολόγο και αν είναι να τον παραπέμψει; Η διαφορική διάγνωση δεν είναι αποκλειστικότητα του παθολόγου. Επομένως θεωρείς ότι δεν έχει νόημα κάποιος να τη διαλέξει σωστά;

Ακριβώς !! (στην επισήμανσή σου με τα bold γράμματα). Και εγώ λέω το εξής απλό: Στην ελληνική πραγματικότητα, η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας εξυπηρετεί κατ' ουσίαν την ανεπάρκεια του ΕΣΥ. Τίποτα παραπάνω. Τώρα, το εάν έχει νόημα κάποιος να τη διαλέξει ως ελληνική ιατρική ειδικότητα, εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο και από το τι ακριβώς θέλει να κάνει στη ζωή του. Κάποιοι την έχουνε επιλέξει και είναι μια χαρά ευχαριστημένοι / δυσαρεστημένοι στη ζωή τους. Εγώ πολύ απλά δεν την διάλεξα και ούτε και θα την διάλεγα ποτέ.

Και για να μην παρεξηγηθώ, στην ερώτηση για το εάν η Γενική Παθολογία είναι απαραίτητη ως ιατρική ειδικότητα στην Ελλάδα, η απάντηση είναι ΝΑΙ ! Ακριβώς γιατί έτσι τριτοκοσμικά που λειτουργεί το ΕΣΥ, θα ήταν φύσει αδύνατον να λειτουργήσει χωρίς την ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας. Θα διαλύονταν νοσοκομεία, πολλοί ασθενείς θα μένανε στην τύχη τους κ.τ.λ. Θέλει ριζική αναπροσαρμογή προκειμένου να δουλέψει το σύστημα χωρίς την Γενική Παθολογία και αυτό ακούει στο όνομα πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Η οποία ποτέ δεν θα δημιουργηθεί όπως πρέπει, επομένως και ποτέ η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας δεν θα εκλείψει στο Ελλαδιστάν.

Τροποποιήθηκε 2 Ιανουαρίου 2022 από mihiatrik

[Sharp]

58 λεπτά πριν, mihiatrik said:

Ακριβώς !! (στην επισήμανσή σου με τα bold γράμματα). Και εγώ λέω το εξής απλό: Στην ελληνική πραγματικότητα, η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας εξυπηρετεί κατ' ουσίαν την ανεπάρκεια του ΕΣΥ. Τίποτα παραπάνω. Τώρα, το εάν έχει νόημα κάποιος να τη διαλέξει ως ελληνική ιατρική ειδικότητα, εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο και από το τι ακριβώς θέλει να κάνει στη ζωή του. Κάποιοι την έχουνε επιλέξει και είναι μια χαρά ευχαριστημένοι / δυσαρεστημένοι στη ζωή τους. Εγώ πολύ απλά δεν την διάλεξα και ούτε και θα την διάλεγα ποτέ.

Και για να μην παρεξηγηθώ, στην ερώτηση για το εάν η Γενική Παθολογία είναι απαραίτητη ως ιατρική ειδικότητα στην Ελλάδα, η απάντηση είναι ΝΑΙ ! Ακριβώς γιατί έτσι τριτοκοσμικά που λειτουργεί το ΕΣΥ, θα ήταν φύσει αδύνατον να λειτουργήσει χωρίς την ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας. Θα διαλύονταν νοσοκομεία, πολλοί ασθενείς θα μένανε στην τύχη τους κ.τ.λ. Θέλει ριζική αναπροσαρμογή προκειμένου να δουλέψει το σύστημα χωρίς την Γενική Παθολογία και αυτό ακούει στο όνομα πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Η οποία ποτέ δεν θα δημιουργηθεί όπως πρέπει, επομένως και ποτέ η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας δεν θα εκλείψει στο Ελλαδιστάν.

Μήπως θα έπρεπε να γίνει μια εκτροπή προς γενική ιατρική όλων όσων θέλουν να ασχοληθούν με την παθολογία; Γιατί ακόμα και σε ιδιωτικό ιατρείο όταν πάνε στον παθολόγο γενικό γιατρό έχουν στο μυαλό τους. Αλλά είναι κάτι που συνειδητοποίησα όταν μπήκα σε παθολογική κλινική σαν φοιτητής. Ότι ο σκέτος παθολόγος είναι σαν να μην του μένει τίποτα. Εν τέλει ο σκέτος πτυχιούχος ιατρικής έχει κάποια δικαιώματα; Δηλαδή μπορεί να συνατογραφήσει, να ασχοληθεί με απλά περιστατικά παθολογία; Όσο για το χωνευτήρι πόσο δίκιο έχεις. Είναι κάτι υπερήλικες που απλά πεθαίνουν (για χρόνια) και τους πάνε στους παθολόγους ενώ δεν λύνεται το πρόβλημά τους.

[Clairvoyant]

52 λεπτά πριν, mihiatrik said:

γενική Παθολογία είναι μία ειδικότητα

δεν υπάρχει γενική παθολογία-υπάρχει γενική ιατρική που ασχολείται με την πρωτοβάθμια φροντίδα

η παθολογία μετονομάστηκε σε εσωτερική για να ταιριάζει με το internal medicine που υπάρχει σχεδόν παντού στον κόσμο με ποικιλία ονομάτων (ναι ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει το ΕΣΥ) και είναι υποτίθεται κυρίως νοσοκομειακή ειδικότητα

NHS GENERAL INTERNAL MEDICINE

https://www.webmd.com/a-to-z-guides/what-is-a-hospitalist-doctor

 

13 λεπτά πριν, mihiatrik said:

Στην ελληνική πραγματικότητα, η ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας εξυπηρετεί κατ' ουσίαν την ανεπάρκεια του ΕΣΥ

σωστό,όμως όχι επειδή δεν έχει αντικείμενο ούτε επειδή είναι γενική και αόριστη-σε ένα νοσοκομείο ο "παθολόγος" εξυπηρετεί το μπάλωμα το συστήματος (και την ανεπάρκεια η αδιαφορία των ειδικευμένων ιατρών του ΕΣΥ σε βασικές έννοιες και θεραπείες της ιατρικής όπως οι ΗΛΕΚΤΡΟΛΥΤΕΣ-εξού και θα ακούσεις π.χ χειρουργό σε ασθενή με βαρειά νεφρική ανεπάρκεια υπονατριαιμία να ζητάει παθολογική εκτίμηση)

δηλ. το διαγιγνώσκω και παραπέμπω(γιατί υπάρχουν όντως δύσκολα ιατρικά περιστατικά που δεν ξέρεις αν είναι λοιμώδη,ρευματολογικά ή αιματολογικά ογκολογικά και επουδενί δεν θα νοσηλεύονταν στις επιμέρους κλινικές αδιάγνωστα  παρότι χρειάζονται νοσηλεία) είναι το 10% αλλά υπάρχει 

τα υπόλοιπα είναι:

περιστατικά με πολλαπλή συνοσηρότητα που δε θεωρούν(=δεν επιθυμούν) ότι μπορούν να υποστηρίξουν οι επιμέρους ειδικότητες π.χ εγκεφαλικό και κάταγμα ισχίου σε αιμοκαθαιρόμενο ασθενή

υπερηλικές με διάφορα νοσήματα που άπτονται της γηριατρικής ή υπερήλικες που "δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε κάτι" το 60% των νοσηλειών(πχ εισρόφηση,ουρολοίμωξη,οστεομυελίτιδα εκ κατακλίσεως,έμφραγμα σε υπερήλικα..."που να τον βάλουμε τώρα σε μονάδα εμφραγμάτων τον 90χρονο",εγκεφαλικό του 80χρονου που δεν θρομβολύεται, χολοκυστίτιδα σε ασθενή που δε χειρουργείται "λόγω ηλικίας"-εις παθολόγους)

άστεγοι-χρήστες-περαστικοί που δεν μπορούν να φιλοξενηθούν κάπου("ας μπει μωρέ στην παθολογική μέχρι να βρεθεί κάτι")

ό,τι παθολογική ειδικότητα δεν διαθέτει το κάθε νοσοκομείο(χρειάζεται βρογχοσκόπηση;ας μπει στην παθολογική, γαστρορραγία;ας μπει στους παθολογους, κλπ κλπ) 

Τώρα ειδικά με την πανδημία ο ρόλος του "παθολόγου" ως patch έχει επεκταθεί και σε ρόλο

πνευμονολόγου,εντατικολόγου,επειγοντολόγου,εμβολιαστή,χορηγού μονοκλωνικών κλπ κλπ κλπ

Καλή Χρονιά

 

[Sharp]

2 ώρες πριν, Clairvoyant said:

δεν υπάρχει γενική παθολογία-υπάρχει γενική ιατρική που ασχολείται με την πρωτοβάθμια φροντίδα

η παθολογία μετονομάστηκε σε εσωτερική για να ταιριάζει με το internal medicine που υπάρχει σχεδόν παντού στον κόσμο με ποικιλία ονομάτων (ναι ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει το ΕΣΥ) και είναι υποτίθεται κυρίως νοσοκομειακή ειδικότητα

NHS GENERAL INTERNAL MEDICINE

https://www.webmd.com/a-to-z-guides/what-is-a-hospitalist-doctor

 

σωστό,όμως όχι επειδή δεν έχει αντικείμενο ούτε επειδή είναι γενική και αόριστη-σε ένα νοσοκομείο ο "παθολόγος" εξυπηρετεί το μπάλωμα το συστήματος (και την ανεπάρκεια η αδιαφορία των ειδικευμένων ιατρών του ΕΣΥ σε βασικές έννοιες και θεραπείες της ιατρικής όπως οι ΗΛΕΚΤΡΟΛΥΤΕΣ-εξού και θα ακούσεις π.χ χειρουργό σε ασθενή με βαρειά νεφρική ανεπάρκεια υπονατριαιμία να ζητάει παθολογική εκτίμηση)

δηλ. το διαγιγνώσκω και παραπέμπω(γιατί υπάρχουν όντως δύσκολα ιατρικά περιστατικά που δεν ξέρεις αν είναι λοιμώδη,ρευματολογικά ή αιματολογικά ογκολογικά και επουδενί δεν θα νοσηλεύονταν στις επιμέρους κλινικές αδιάγνωστα  παρότι χρειάζονται νοσηλεία) είναι το 10% αλλά υπάρχει 

τα υπόλοιπα είναι:

περιστατικά με πολλαπλή συνοσηρότητα που δε θεωρούν(=δεν επιθυμούν) ότι μπορούν να υποστηρίξουν οι επιμέρους ειδικότητες π.χ εγκεφαλικό και κάταγμα ισχίου σε αιμοκαθαιρόμενο ασθενή

υπερηλικές με διάφορα νοσήματα που άπτονται της γηριατρικής ή υπερήλικες που "δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε κάτι" το 60% των νοσηλειών(πχ εισρόφηση,ουρολοίμωξη,οστεομυελίτιδα εκ κατακλίσεως,έμφραγμα σε υπερήλικα..."που να τον βάλουμε τώρα σε μονάδα εμφραγμάτων τον 90χρονο",εγκεφαλικό του 80χρονου που δεν θρομβολύεται, χολοκυστίτιδα σε ασθενή που δε χειρουργείται "λόγω ηλικίας"-εις παθολόγους)

άστεγοι-χρήστες-περαστικοί που δεν μπορούν να φιλοξενηθούν κάπου("ας μπει μωρέ στην παθολογική μέχρι να βρεθεί κάτι")

ό,τι παθολογική ειδικότητα δεν διαθέτει το κάθε νοσοκομείο(χρειάζεται βρογχοσκόπηση;ας μπει στην παθολογική, γαστρορραγία;ας μπει στους παθολογους, κλπ κλπ) 

Τώρα ειδικά με την πανδημία ο ρόλος του "παθολόγου" ως patch έχει επεκταθεί και σε ρόλο

πνευμονολόγου,εντατικολόγου,επειγοντολόγου,εμβολιαστή,χορηγού μονοκλωνικών κλπ κλπ κλπ

Καλή Χρονιά

 

Καλή χρονιά!

Εσύ πιστεύεις ότι έχει νόημα να γίνει κάποιος παθολόγος αντί να ασχοληθεί με κάποια ειδικότητα της παθολογίας; 

Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, θα έπρεπε να είναι ο γενικός γιατρός ο οποίος θα πρέπει να αντιμετωπίζει όλα τα απλά περιστατικά από ελαφρά τραύματα μέχρι χρόνιες παθήσεις τύπου υπέρταση και απλές λοιμώξεις και οι εξειδικευμένοι παθολόγοι (εννοώ αιματολόγους, νευρολόγους) όπου θα παραπέμπει. Ο παθολόγος θα έπρεπε να είναι μόνο νοσοκομειακός και να ασχολείται κυρίως με διαφοροδιάγνωση για περιστατικά που δε βγάζει κανείς άκρη (τα οποία φαντάζομαι είναι και λίγα). Αυτό δε σημαίνει ότι η παθολογία πέθανε αλλά ότι μεγάλωσε τόσο πολύ που έπρεπε να γίνει κομμάτια.  Θεωρώ επίσης ότι ένας παθολόγος μπορεί να χωθεί σε ηπατοπάθειεις, διαβήτη και άλλες καταστάσεις αλλά ψιλουπάρχει μια κόκκινη γραμμή σε αιματολογία και νευρολογικά.

[Clairvoyant]

14 ώρες πριν, Sharp said:

έχει νόημα να γίνει κάποιος παθολόγος αντί να ασχοληθεί με κάποια ειδικότητα της παθολογίας; 

ξερά νέτα σκέτα:ΟΧΙ εκτός αν-βιάζεσαι και πρέπει να εργαστείς(και μετά κοιτάς για την εξειδίκευση της λοιμωξιολογίας,εντατικής και επειγοντολογίας που έιναι έμμισθες-ο διαβήτης είναι ακόμα υπό "δικαστική διερεύνηση")

-δεν σε ενοχλεί να γνωρίζεις συνολικά περισσότερη ιατρική από άλλες ειδικότητες αλλά και πάλι να νιώθεις ανεπαρκής με εκτεταμένο πεδίο αλλά όχι αρκετά "βαθύ"-και κυρίως σκλάβος όλων των άλλων.(ο παθολόγος στο νοσοκομείο είναι ο "απαραίτητος δούλος")

-ενδιαφέρεσαι να ανοίξεις ιατρείο και έχεις κοινωνικές δεξιότητες και όρεξη(δεν γνωρίζω πολλά για τον ιδιωτικό τομέα)

15 ώρες πριν, Sharp said:

παθολόγος θα έπρεπε να είναι μόνο νοσοκομειακός και να ασχολείται κυρίως με διαφοροδιάγνωση για περιστατικά που δε βγάζει κανείς άκρη (τα οποία φαντάζομαι είναι και λίγα)

θα μπορούσε αν υπήρχε γηριατρική(δηλ. το 80% των νοσηλευομένων στις παθολογικές).Στην παθολογική που δούλευα ένα φεγγάρι το μότο μου ήταν τόσο στο ΤΕΠ όσο και στην κλινική:"αν είναι νέος ο ασθενής:ή δεν έχει τίποτα ή κάτι μας έχει ξεφύγει και ανήκει σε άλλη ειδικότητα".

[Sharp]

3 ώρες πριν, Clairvoyant said:

ξερά νέτα σκέτα:ΟΧΙ εκτός αν-βιάζεσαι και πρέπει να εργαστείς(και μετά κοιτάς για την εξειδίκευση της λοιμωξιολογίας,εντατικής και επειγοντολογίας που έιναι έμμισθες-ο διαβήτης είναι ακόμα υπό "δικαστική διερεύνηση")

-δεν σε ενοχλεί να γνωρίζεις συνολικά περισσότερη ιατρική από άλλες ειδικότητες αλλά και πάλι να νιώθεις ανεπαρκής με εκτεταμένο πεδίο αλλά όχι αρκετά "βαθύ"-και κυρίως σκλάβος όλων των άλλων.(ο παθολόγος στο νοσοκομείο είναι ο "απαραίτητος δούλος")

-ενδιαφέρεσαι να ανοίξεις ιατρείο και έχεις κοινωνικές δεξιότητες και όρεξη(δεν γνωρίζω πολλά για τον ιδιωτικό τομέα)

θα μπορούσε αν υπήρχε γηριατρική(δηλ. το 80% των νοσηλευομένων στις παθολογικές).Στην παθολογική που δούλευα ένα φεγγάρι το μότο μου ήταν τόσο στο ΤΕΠ όσο και στην κλινική:"αν είναι νέος ο ασθενής:ή δεν έχει τίποτα ή κάτι μας έχει ξεφύγει και ανήκει σε άλλη ειδικότητα".

Μου κάνει εντύπωση γιατί δεν υπάρχει ειδικότητα γηριατρικής αναγνωρισμένη στην Ελλάδα. Και δεν έχω πρόβλημα με τους ηλικιωμένους αλλά δε θα θελα να ναι η βασική πηγή των ασθενών μου. Ιδιωτικό ιατρείο δεν είναι στις προτεραιότητές μου. Αν το έκανα νομίζω καλύτερα γενικός γιατρός. Αυτά που λες για τους παθολόγους φαίνονται λογικά αλλά έχω ακούσει ότι ισχύουν και για τους γενικούς γιατρούς; 

[Clairvoyant]

3 λεπτά πριν, Sharp said:

ισχύουν και για τους γενικούς γιατρούς;

δεν ξέρω τι ισχύει για τους γενικούς γιατρούς σε νοσοκομειακό περιβάλλον(ή έστω ΚΥ)-ξέρω μόνο ότι αν ανοίξουν ιατρείο και το έχουν-πάνε πολύ καλα.

σε επίπεδο νοσοκομείου ο γενικός γιατρός μπορεί να απορροφηθεί σε λίγα πόστα π.χ στα επείγοντα σε εξωτερικά ιατρεία!

το εύρος του γενικού είναι ευρύτερο του παθολόγου-βάζει μέσα παιδια,εγκύους και χειρουργικά!οπότε η γνώση του ακόμα πιο ρηχή κι απ'του παθολόγου σε κάθε γνωστικό πεδίο .

κι επίσης δεν ξέρω τί δυνατότητες για περαιτέρω εξέλιξη έχεις ως γενικός ιατρός αν δε σε ενδιαφέρει το ιδιωτικό ιατρείο(με εξαίρεση την επείγουσα ιατρική).