Jump to content

Επιλογή ειδικότητας


Recommended Posts

Καλησπέρα σας. 
   Είμαι νέα γιατρός σε αναμονή ειδικότητας και χρειάζομαι τη βοήθεια σας για κάτι που με προβληματίζει τα τελευταία χρόνια. Ειμαι κατοχος δυο ακόμη πτυχίων (σχετίζονται με την αποκατάσταση νευρολογικών+ορθοπεδικών παθήσεων) και ενος μεταπτυχιακού. 
   Το πώς και το γιατί εκανα αυτα και οχι από την αρχή την ιατρική, δεν θα τα αναλύσω στη παρούσα φάση γιατί θα σας κουράσω και ήδη είναι αρκετά αυτά που γράφω παρακάτω. Οποιος επιθυμεί ομως να μάθει, ευχαριστως να τα αναφέρω σε επόμενη ανάρτηση.
   Τελικά μπηκα στην ιατρική (εργαζόμουν παραλληλα με τις σπουδες μου απο τη λήψη του πρώτου πτυχιου μέχρι και το 5ο ετος της ιατρικης) με σκοπό να ειδικευτώ στη μεγάλη μου αγάπη, τη νευροχειρουργική, κάτι που έλεγα με περίσσεια αποφασιστικότητα μέχρι το 4ο έτος της σχολής. Γι’ αυτό μπηκα και δεν μου άρεσε τίποτε άλλο. Ομως βλέποντας τα πράγματα απο πιο κοντά, άρχισαν να εμφανίζονται καποια αρνητικά της ειδικότητας αυτης. 
   Καθαρά νοσοκομειακή ειδικοτητα, διορισμοί στο δημόσιο ουτε καν, 7 χρόνια ειδικότητας+1 αγροτικο+ειδίκευση στο εξωτερικό μαζί με την αναμονή για τους διορισμούς που παίρνουν ένα 3μηνο και μη βάζοντας μέσα την αναμονή που μπορεί να προκύψει, τα υπολόγισα γύρω στα 10 χρόνια στην καλύτερη. Είμαι 35 ετών σήμερα. Και ποσο χρόνων θα έχω φτάσει για να μπορέσω να κάνω δικά μου χειρουργεία;  Ποσο εύκολο είναι να βρεις δουλειά σε ιδιωτική κλινική; Μήπως τελικά θα τελειώσω και θα είμαι άνεργη;
   Αυτές και άλλες πολλές σκέψεις με έκαναν τελικά να δηλώσω ορθοπεδική λόγω των άλλων 2 πτυχίων που εχω και με σκοπό ν’ ασχοληθώ με τη μικροχειρουργικη ή/και με τη ΣΣ. Όμως κάθε μέρα μέχρι και σήμερα σκέφτομαι να αλλάξω ειδικοτητα. Και κάθε μέρα έχω τις ίδιες σκέψεις που με φρενάρουν. Αλλά δεν έχω κανέναν που να γνωρίζει εκ των έσω και να μου μιλήσει αντικειμενικά.
   Άλλοι μου λένε οτι και να τελειώσω στα 45-47 μου, θα βγω να χειρουργήσω στα 55 που λέει ο λόγος. Άλλοι οτι δεν πρόκειται να με εμπιστευτεί ως νέα ν/χ μια ιδιωτική κλινική στα 45-47 μου, οτι δεν θα βρίσκω δουλειά και μονίμως θα παρακαλαω κάποιον έμπειρο να ειμαι βοηθός στα χειρουργεία του. Βλέπω πτυχιούχους 32-33 ετών που τη δηλωσαν και αναρωτιέμαι, μηπως εγώ δεν έχω σκεφτεί κάτι σωστά όσον αφορά την ηλικία;
   Υπάρχει κάποιος από εσάς που γνωρίζει πώς είναι τα πράγματα στην ειδικοτητα αυτή, αν αυτα που με φρενάρουν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα κι αν αξίζει να κάνω την αλλαγή; Είναι οντως η ηλικία μου απαγορευτική; Αυτή τη στιγμή συμβιβάζομαι με την ορθοπεδική. Δεν είναι αυτό που αγαπώ αλλά δεν θέλω και να παλεύω τόσα χρόνια γιατί κάτι που δεν θα κάνω τελικα ποτέ ολοκληρωμενα αν ισχύουν τα πραγματα οπως τα σκέφτομαι. Μήπως απλά τα έχω στο μυαλό μου πιο μαύρα απ’ οτι είναι;
   Εκανα ήδη ένα λάθος με την ιατρική. Άκουσα άτομα που δεν γνώριζαν και το κοστος ήταν να καθυστερήσω να δωσω κατατακτηριες και έτσι να τελειώσω τη σχολη στα 35. Δεν θέλω να κάνω κι άλλο το οποίο θα μου κοστίσει πολύ περισσότερο. 
   Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε το σεντονι και ευχομαι να μην σας κούρασα. Ειλικρινα θα εκτιμούσα πολύ τη βοήθεια σας! 

Τροποποιήθηκε από vicky_pt.ot
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Όλοι αυτοι οι προβληματισμοί που αναφέρεις έχουν βάση.Έτσι είναι τα πράγματα στην αγορά για τη Ν/Χ στην Ελλάδα,που τα συζητούσα μ ένα συνάδελφο προ 4ετίας.Δε νομίζω να έχει αλλάξει κάτι.

Αν έχεις κεφάλαιο(χρηματικό εννοώ),δεν έχεις αποκλείσει το εξωτερικό, δε σκέφτεσαι οικογένειες και το κάνεις επειδή γουστάρεις κάντο.Αλλιώς μακριά και αγαπημένοι,θα υποφέρεις και θα το μετανιώσεις imo.

 

Τροποποιήθηκε από heydoc
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Σε ένα μεγάλο βαθμό σε νιώθω. Είμαι βιολόγος με διδακτορικό και αποφάσισα να μπω ιατρική οπότε πλέον 28 χρονών είμαι στο 4ο έτος. Αν βάλεις αγροτικό κτλ καπου στα 33 θα ξεκινησω ειδικοτητα. Ενιωθα πως εχανα καπου μια δεκαετία με όλο αυτό και ότι χαίρομαι για κάτι που άλλος θα το έκανε στα 25 του και εγω θα το καταφερω στα 35. Ομως δεν ειναι ετσι. Σε καποια πραγματα, λογω του διδακτορικου ειμαι εφάμιλος αν όχι καλύτερος των καθηγητών και όλο αυτό το έκανα για να ασχοληθώ κλινικά με την αιματολογια μαζί με την ισχύ και τις γνώσεις που έχει ένα πτυχίο ιατρικής, ήταν όνειρο ζωής. Φαντάζομαι αντίστοιχα και εσυ μπορείς να είσαι πολύ ειδική σε κάτι με βάση τις σπουδές σου που μας είπε. Οπότε ισως σε βοηθουσε να σκεφτεισ οτι αντιλαμβανεσαι πραγματα με εναν τροπο που κανεις δεν μπορει και τις μοναδικες σου γνωσεις να τις προσφειρεις στην ιατρικη για να παρεχεις θεραπεια. 

Στο κομματι της ΝΧ δεν ξερω. Πως μπορεί κάποιος να έχει ονειρο ζωης κατι τοσο συγκεκριμενο που δεν το εχει γνωρισει; Γιατι όχι χειρουργικη γενικα και μετα βλεποντας ότι σε συγκινησει; Η έμπαινες σε χειρουργεια και εβλεπες για καποιο λογο; Αλλιως μου κανει λιγο σαν εμμονη. Βρες κατι που θα σε κανει χαρουμενο και που θα αναδειξει τις γνωσεις που ηδη εχεις. Απλα η ΝΧ εχει κατι το ελιτιστικο και για αυτο ακουγεται δυνατη σαν ειδικοτητα. Κατατ'αλλα θεωρω ότι δεν την θελει κανεις. Τι να πρωτοπεις. 7 χρονια ειδικοτητα; Λιγα περιστατικα; Δυσκολη αποκατασταση; Ατελειωτα χειρυργεια; Μικρο συναισθηματικο κερδος αφου τα περισοστερα δε θα πανε καλα; Οταν λες συμβιβαζεσαι με ορθπεδικη εννοεις οτι θα διαλεγες ορθοπεδικη συμβιβαστικα η εχεις μπει στην διαδικασια να την ξεκινησεις; Οικογενεια εχεις; Θελεις να κανεις; Οικονομικα πως εισαι; Πρεπει να τα σκεφτεις αυτα.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

5 ώρες πριν, vicky_pt.ot said:

Καλησπέρα σας. 
   Είμαι νέα γιατρός σε αναμονή ειδικότητας και χρειάζομαι τη βοήθεια σας για κάτι που με προβληματίζει τα τελευταία χρόνια. Ειμαι κατοχος δυο ακόμη πτυχίων (σχετίζονται με την αποκατάσταση νευρολογικών+ορθοπεδικών παθήσεων) και ενος μεταπτυχιακού. 
   Το πώς και το γιατί εκανα αυτα και οχι από την αρχή την ιατρική, δεν θα τα αναλύσω στη παρούσα φάση γιατί θα σας κουράσω και ήδη είναι αρκετά αυτά που γράφω παρακάτω. Οποιος επιθυμεί ομως να μάθει, ευχαριστως να τα αναφέρω σε επόμενη ανάρτηση.
   Τελικά μπηκα στην ιατρική (εργαζόμουν παραλληλα με τις σπουδες μου απο τη λήψη του πρώτου πτυχιου μέχρι και το 5ο ετος της ιατρικης) με σκοπό να ειδικευτώ στη μεγάλη μου αγάπη, τη νευροχειρουργική, κάτι που έλεγα με περίσσεια αποφασιστικότητα μέχρι το 4ο έτος της σχολής. Γι’ αυτό μπηκα και δεν μου άρεσε τίποτε άλλο. Ομως βλέποντας τα πράγματα απο πιο κοντά, άρχισαν να εμφανίζονται καποια αρνητικά της ειδικότητας αυτης. 
   Καθαρά νοσοκομειακή ειδικοτητα, διορισμοί στο δημόσιο ουτε καν, 7 χρόνια ειδικότητας+1 αγροτικο+ειδίκευση στο εξωτερικό μαζί με την αναμονή για τους διορισμούς που παίρνουν ένα 3μηνο και μη βάζοντας μέσα την αναμονή που μπορεί να προκύψει, τα υπολόγισα γύρω στα 10 χρόνια στην καλύτερη. Είμαι 35 ετών σήμερα. Και ποσο χρόνων θα έχω φτάσει για να μπορέσω να κάνω δικά μου χειρουργεία;  Ποσο εύκολο είναι να βρεις δουλειά σε ιδιωτική κλινική; Μήπως τελικά θα τελειώσω και θα είμαι άνεργη;
   Αυτές και άλλες πολλές σκέψεις με έκαναν τελικά να δηλώσω ορθοπεδική λόγω των άλλων 2 πτυχίων που εχω και με σκοπό ν’ ασχοληθώ με τη μικροχειρουργικη ή/και με τη ΣΣ. Όμως κάθε μέρα μέχρι και σήμερα σκέφτομαι να αλλάξω ειδικοτητα. Και κάθε μέρα έχω τις ίδιες σκέψεις που με φρενάρουν. Αλλά δεν έχω κανέναν που να γνωρίζει εκ των έσω και να μου μιλήσει αντικειμενικά.
   Άλλοι μου λένε οτι και να τελειώσω στα 45-47 μου, θα βγω να χειρουργήσω στα 55 που λέει ο λόγος. Άλλοι οτι δεν πρόκειται να με εμπιστευτεί ως νέα ν/χ μια ιδιωτική κλινική στα 45-47 μου, οτι δεν θα βρίσκω δουλειά και μονίμως θα παρακαλαω κάποιον έμπειρο να ειμαι βοηθός στα χειρουργεία του. Βλέπω πτυχιούχους 32-33 ετών που τη δηλωσαν και αναρωτιέμαι, μηπως εγώ δεν έχω σκεφτεί κάτι σωστά όσον αφορά την ηλικία;
   Υπάρχει κάποιος από εσάς που γνωρίζει πώς είναι τα πράγματα στην ειδικοτητα αυτή, αν αυτα που με φρενάρουν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα κι αν αξίζει να κάνω την αλλαγή; Είναι οντως η ηλικία μου απαγορευτική; Αυτή τη στιγμή συμβιβάζομαι με την ορθοπεδική. Δεν είναι αυτό που αγαπώ αλλά δεν θέλω και να παλεύω τόσα χρόνια γιατί κάτι που δεν θα κάνω τελικα ποτέ ολοκληρωμενα αν ισχύουν τα πραγματα οπως τα σκέφτομαι. Μήπως απλά τα έχω στο μυαλό μου πιο μαύρα απ’ οτι είναι;
   Εκανα ήδη ένα λάθος με την ιατρική. Άκουσα άτομα που δεν γνώριζαν και το κοστος ήταν να καθυστερήσω να δωσω κατατακτηριες και έτσι να τελειώσω τη σχολη στα 35. Δεν θέλω να κάνω κι άλλο το οποίο θα μου κοστίσει πολύ περισσότερο. 
   Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε το σεντονι και ευχομαι να μην σας κούρασα. Ειλικρινα θα εκτιμούσα πολύ τη βοήθεια σας! 

Ο χρονος ειναι σχετικος. Ολα εξαρτωνται απο τι προταιρεοτητες εχεις βαλει στη ζωη σου. Μην ακους ανοησιες για "ελιτισμο" κτλ. 

Ο προβληματισμος δειχνει ενα ωριμο ανθρωπο που προβληματιζεται για το μελλον του. Το οποιο ειναι υγιες. Επισης ειναι πολυ υγιες να προσπαθησεις κατι και αν δε σου αρεσει να αλλαξεις. 

Καλη σου επιτυχια σε οτι επιλεξεις

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Αν σε ενδιαφέρει η οικογένεια, κάν το, αν πας απλά για τον τίτλο, άστο καλύτερα, σύντομα θα ξεφουσκώσει αυτό, θα κουραστείς.

Όπως είπε κι ένας στρατιωτικός ΝΡΧ "ο τίτλος δεν πληρώνει τους λογαριασμούς".

Αλλάζει αν εισαι αποφασισμένη για έξω, αλλά και αυτό έχει ημερομηνία λήξης.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Ευτυχώς ή δυστυχώς πολλά από αυτά που αναφέρεις ισχύουν. Μιλώντας καθαρά βάση πιθανοτήτων δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες για ένα μέλλον που θα σε ικανοποιήσει στην ειδικότητα αυτή. Θα αναφέρω επιγραμματικά τους λόγους.

 

1. Η επαγγελματική αποκατάσταση είναι δύσκολη. Θα έχεις 3 επιλογές.

1α. Δημόσιο νοσοκομείο: Μάλλον απίθανο καθώς γίνονται ελάχιστοι διορισμοί και συνήθως τις θέσεις τις παίρνουν κάποιοι οι οποίοι είναι ήδη στο εξωτερικό αρκετά χρόνια και για προσωπικούς λόγους θέλουν να γυρίσουν. Ακόμα και αυτοί όμως αντιμετωπίζουν δυσκολίες καθώς το διευθυντοκρατικό σύστημα που επικρατεί σε κάνει δούλο του εκάστοτε διευθυντή που αν είναι καλός άντε να έχεις ελπίδες για να βάλεις τα χειρουργεία που σε ενδιαφέρουν κτλ αλλά αν είναι όπως οι περισσότεροι θα κάνεις απλά τη λάντζα. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που απλά παίρνουν τη θέση επειδή έχουν μέσο ή πηγαίνουν στην περιφέρεια όπου συνήθως βαλτώνουν (υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις)

1β. Ιδιωτικές κλινικές: Τα περισσότερα περιστατικά πάνε στις γνωστές φίρμες και οι υπόλοιποι φυτοζωούν ή εργάζονται ως νυχτοφύλακες (δηλαδή κάνουν εφημερίες για να βλέπουν τα καρούμπαλα). Εάν γίνεις μέλος κάποιας ομάδας είναι ζήτημα αν θα σε αφήνουν να κλείνεις απλά το τραύμα καθώς τα περιστατικά είναι προσωπικά και δε θέλουν να βγει καμία φήμη πως έρχονται για αυτούς και τους χειρουργεί ο βοηθός τους. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που πέτυχαν παρά τα όσα αναφέρω παραπάνω είτε γιατί οι συγκυρίες τους βρήκαν μόνους τους σε μία κλινική με αρκετές συμβάσεις με ασφαλιστικές πχ metropolitan Πειραιά είτε γιατί έριξαν πολύ χρήμα στη διαφήμιση.

1γ. Εξωτερικό: Εάν είσαι άξια είναι αρκετά πιθανό να αναγνωριστεί η αξία σου. Όμως και στο εξωτερικό έχουν κορεστεί οι θέσεις. Πχ στην Αγγλία υπάρχουν περίπου 60 Άγγλοι αυτή τη στιγμή που έχουν τελειώσει ειδικότητα και δε βρίσκουν θέση consultant. Επίσης διαφωνώ για τα όσα είπε κάποιος παραπάνω για την ηλικία. Η ηλικία παίζει κάποιον ρόλο και εάν είσαι πολλή μεγάλη αυτό θα δε θα είναι προσόν, αλλά δρα αρνητικά. Και είναι λογικό. Γιατί να επιλέξει κάποιος έναν ιατρό στα 50 όταν μπορεί να βρει κάποιον με τα ίδια προσόντα στα 35 που και παραπάνω όρεξη και αντοχές θα έχει.

 

2. Δυστυχώς στην ειδικότητα αυτή (όπως πιθανώς και στην ορθοπαιδική) υπάρχει ένας σεξισμός. Και μπορεί να μη σε ενοχλεί ή να μη σε ενδιαφέρει πως σε βλέπουν οι συνάδελφοι σου, αλλά έχει σημασία το πως σε βλέπουν οι ασθενείς και κατά πόσο έχουν συνδέσει μία ειδικότητα με το φύλο. 

 

Σου εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι και αν επιλέξεις.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Νευροχειρουργικη στην Ελλαδα δεν υφισταται.

Στην Αθηνα ειναι 4-5 ονοματα που παιρνουν ολα τα περιστατικα,

και ολοι οι υπολοιποι ειναι ειτε βοηθοι ειτε χειρουργοι επειγοντων αν καταφερουν με τα πολλα να μπουν στο ΕΣΥ.

Επιπλεον λες εισαι 35 γυναικα,που δεν εχει αρχισει καν ειδικοτητα.

Ηδη ξεκινας με πολλα αρνητικα τα οποια μπορουν να ανατραπουν αλλα θελουν πολυ μα πολυ δουλεια και υπομονη..

Εχεις κοντρα και σεξισμο και ηλικιακο ρατσισμο οταν πλεον υπαρχουν ειδικοι 32-35 ετων σε πολλα νοσοκομεια Ελλαδας και εξωτερικου.

Ειμαι σκληρος μαζι σου,γιατι η ειδικοτητα που θες να κανεις ειναι η πιο απαιτητικη απο ολες.

Επισης θεση ΝΧ σε σοβαρη χωρα  για ειδικοτητα(αγγλια,αμερικη,γερμανια) ειναι σχεδον απιθανο να βρεις πλεον..

Λογω απολαβων μετα μιλαμε για highly competitive θεσεις που εχουν το τοπ οφ δε τοπ παγκοσμιως..

Αν θεωρεις εχεις τα ψυχικα αποθεματα και τη διαθεση να πεις οτι μεχρι τα 45 μου θα μαι στο λακο σε καποιο ελληνικο νοσοκομειο

και τοτε θα φυγω εξωτερικο μηπως και δω εκει το φως,προχωρα..

 

Σου μιλαω για εξωτερικο μετα γιατι οπως ειπα ΝΧ στην ελλαδα δεν υπαχρει.

ξερω 40αρηδες νχ ειδικευμενους που λογω ανεργιας κανουν εφημεριες τεπ ή εσωτερικες σε ιδιωτικα..

 

 

Προσωπικα θεωρω οτι η ορθο που εισαι τωρα ειναι η καλυτερη επιλογη.

 

Τροποποιήθηκε από la_cobra
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

20 λεπτά πριν, la_cobra said:

Σου μιλαω για εξωτερικο μετα γιατι οπως ειπα ΝΧ στην ελλαδα δεν υπαχρει.

ξερω 40αρηδες νχ ειδικευμενους που λογω ανεργιας κανουν εφημεριες τεπ ή εσωτερικες σε ιδιωτικα..

 

 

Προσωπικα θεωρω οτι η ορθο που εισαι τωρα ειναι η καλυτερη επιλογη.

 

oops αυτό ήταν ένα ωμό και αδίστακτο reality check 😔

Πάντως,και απευθυνόμενος κυρίως στους πιο νέους συναδέλφους,καλό είναι να το κάνετε αυτό το check πριν απο κάθε σας βήμα,γιατί είναι ό,τι πιο υγιές και χρήσιμό για τη ζωή σας.

Ακούω πολλά μικρά παιδιά που θέλουν να περάσουν ιατρική στις πανελλαδικές και αν τους πεις ότι όσα χρόνια έζησες μέχρι να δώσεις πανελλήνιες,άλλα τόσα θα σπουδάζεις-εξασκείσαι....σε κοιτάνε με απορία και οι γονείς τους ψιθυρίζουν "μην τ ακούς αυτά παιδί μου εσύ να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα" 

Στη συνέχεια,ακούω πολλούς τελειόφοιτους που θέλουν να κάνουν Ν/Χ, Κ/Χ, Θ/Χ και αν τους πεις ότι θα είσαι όλη την ημέρα στο νοσοκομείο,θα γίνει το πρώτο(όχι το δεύτερο) σου σπίτι και μετά θα πρέπει να πας κ έξω άλλα 2-3 χρονάκια σε κοιτάζουν πάλι και λένε "αυτός λέει υπερβολές και μας ζηλεύει"...

Υπάρχουν πολλά άτομα στην ιατρική ειδικά, που αψηφούν τους κινδύνους,τις ευθύνες,τα ωράρια,τις θυσίες που μπορούν να αντέξουν και μετά φτάνουν σε μια ηλικία που θέλουν να κάνουν οικογένεια και το μετανιώνουν πολύ άσχημα.

Ωραίο είναι το μότο "limit is the sky" αλλά να προτιμήσετε να έχετε your feet on the ground και να βάλετε ένα ρεαλιστικό πλάνο που θα είναι προσαρμοσμένο στις προσδοκίες που θα έχετε από τη ζωή σας.

Τελευταία συναντώ αρκετά συχνά δύο κατηγορίες ιατρών: α) πολλούς μετανιωμένους με την σχολή/ειδικότητα που διάλεξαν και β) ιατρούς "επιτυχημένους" οικονομικά που έχουν θυσιάσει όλες τις άλλες χαρές της ζωής για αυτό το σκοπό.

Προσωπικά,δε θα ήθελα να ανήκω σε καμμία απο αυτές τις δύο κατηγορίες.

Τροποποιήθηκε από heydoc
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

2 ώρες πριν, heydoc said:

oops αυτό ήταν ένα ωμό και αδίστακτο reality check 😔

Πάντως,και απευθυνόμενος κυρίως στους πιο νέους συναδέλφους,καλό είναι να το κάνετε αυτό το check πριν απο κάθε σας βήμα,γιατί είναι ό,τι πιο υγιές και χρήσιμό για τη ζωή σας.

Ακούω πολλά μικρά παιδιά που θέλουν να περάσουν ιατρική στις πανελλαδικές και αν τους πεις ότι όσα χρόνια έζησες μέχρι να δώσεις πανελλήνιες,άλλα τόσα θα σπουδάζεις-εξασκείσαι....σε κοιτάνε με απορία και οι γονείς τους ψιθυρίζουν "μην τ ακούς αυτά παιδί μου εσύ να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα" 

Στη συνέχεια,ακούω πολλούς τελειόφοιτους που θέλουν να κάνουν Ν/Χ, Κ/Χ, Θ/Χ και αν τους πεις ότι θα είσαι όλη την ημέρα στο νοσοκομείο,θα γίνει το πρώτο(όχι το δεύτερο) σου σπίτι και μετά θα πρέπει να πας κ έξω άλλα 2-3 χρονάκια σε κοιτάζουν πάλι και λένε "αυτός λέει υπερβολές και μας ζηλεύει"...

Υπάρχουν πολλά άτομα στην ιατρική ειδικά, που αψηφούν τους κινδύνους,τις ευθύνες,τα ωράρια,τις θυσίες που μπορούν να αντέξουν και μετά φτάνουν σε μια ηλικία που θέλουν να κάνουν οικογένεια και το μετανιώνουν πολύ άσχημα.

Ωραίο είναι το μότο "limit is the sky" αλλά να προτιμήσετε να έχετε your feet on the ground και να βάλετε ένα ρεαλιστικό πλάνο που θα είναι προσαρμοσμένο στις προσδοκίες που θα έχετε από τη ζωή σας.

Τελευταία συναντώ αρκετά συχνά δύο κατηγορίες ιατρών: α) πολλούς μετανιωμένους με την σχολή/ειδικότητα που διάλεξαν και β) ιατρούς "επιτυχημένους" οικονομικά που έχουν θυσιάσει όλες τις άλλες χαρές της ζωής για αυτό το σκοπό.

Προσωπικά,δε θα ήθελα να ανήκω σε καμμία απο αυτές τις δύο κατηγορίες.

Για τους γονείς και τα παιδια, αν ειναι το ονειρο τους ας το κανουν. Επισης δεν ξερω αν το εχω προσεξει μονο εγω, ακουω μια διαρκη γκρινια μην πας ιατρικη ειναι χαλια (απο γιατρους) αλλα τα παιδια τους γιατροι γινονται.

ΝΧ, ΚΧ, ΘΧ πραγματικα μπραβο τους σε οποιους τους αρεσει, αλλα τις θεωρω απαλευτες ειδικοτητες. Και ισως για αυτο και οι χειρουργοι ειναι λιγο εως παρα πολυ ντβες.

Τωρα για τους μετανοιωμενους για την σχολη (οχι για την ειδικοτητα) δεν το καταλαβαινω. Η ιατρικη με μαγευε απο παντα, ολες αυτες τις γνωσεις που πηρα θα τις εχω παντα. Ακομα και κατι αλλο να εκανα στη ζωη μου, αυτα που μου εμαθε η ιατρικη.. δεν ξερω.. νιωθω τυχερος που ειχα την ευκαιρια σε αυτη τη σχολη. Σαφως ο καθενας μας εχει μια δικια του πραγματικοτητα. Αλλα εγω παντα ενιωθα που ειχα την ευκαιρια να "κανω λιγο καλο" αποαυτο το ποστο. Αν αγαπας τον ανθρωπο, αγαπας την ιατρικη. Τωρα αν οι συνθηκες ειναι χαλια, φταιει το εκαστοτε νοσοκομειο, πολτικη ηγεσια κτλ, οχι η ιατρικη σαν επιστημη.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

16 λεπτά πριν, Sharp said:

Σαφως ο καθενας μας εχει μια δικια του πραγματικοτητα. Αλλα εγω παντα ενιωθα που ειχα την ευκαιρια να "κανω λιγο καλο" αποαυτο το ποστο. Αν αγαπας τον ανθρωπο, αγαπας την ιατρικη. Τωρα αν οι συνθηκες ειναι χαλια, φταιει το εκαστοτε νοσοκομειο, πολτικη ηγεσια κτλ, οχι η ιατρικη σαν επιστημη.

Η ιατρικη σαν επιστημη ειναι ενα πολυ ωραιο αφηγημα ειδικα αν το συνδυασεις με το what is at stake,

αλλα στην πραγματικοτητα ομως σαν τροπος ζωης ειναι μια παγκοσμια φουσκα.

Κατα κανονα δυνατα μυαλα να εγκλωβιζονται στα πιο παραγωγικα τους χρονια σε εξαντλητικα ωραρια για αμοιβες της πλακας.

Μιλαμε για μια σχολη στην οποια μπανεις με κοπο,βγαινεις με κοπο,και αφου βγεις αν θες να πετυχεις κατι σοβαρο πρεπει να δωσεις τη ζωη σου.

Προσωπικα εχω ξεπερασει το θεμα "αγαπη στον ανθρωπο" προ πολλου ειδικα οταν η πλειοψηφια πλεον των ασθενων δεν "αγαπουν" τον ευατο τους(πχ παχυσαρκια,αντιεμβολιαστες,καπνιστες κλπ)..

 

Ειμαι επαγγελματιας,θελω να εχω αντιμετωπιση αντιστοιχη..

Αλλα ξεφυγαμε απο το θεμα καπως ως πολυ.

 

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

4 λεπτά πριν, la_cobra said:

Η ιατρικη σαν επιστημη ειναι ενα πολυ ωραιο αφηγημα ειδικα αν το συνδυασεις με το what is at stake,

αλλα στην πραγματικοτητα ομως σαν τροπος ζωης ειναι μια παγκοσμια φουσκα.

Κατα κανονα δυνατα μυαλα να εγκλωβιζονται στα πιο παραγωγικα τους χρονια σε εξαντλητικα ωραρια για αμοιβες της πλακας.

Μιλαμε για μια σχολη στην οποια μπανεις με κοπο,βγαινεις με κοπο,και αφου βγεις αν θες να πετυχεις κατι σοβαρο πρεπει να δωσεις τη ζωη σου.

Προσωπικα εχω ξεπερασει το θεμα "αγαπη στον ανθρωπο" προ πολλου ειδικα οταν η πλειοψηφια πλεον των ασθενων δεν "αγαπουν" τον ευατο τους(πχ παχυσαρκια,αντιεμβολιαστες,καπνιστες κλπ)..

 

Ειμαι επαγγελματιας,θελω να εχω αντιμετωπιση αντιστοιχη..

Αλλα ξεφυγαμε απο το θεμα καπως ως πολυ.

Έχεις δίκιο. Ωστόσο, δεν ξέρω πρακτικά τι θα μπορούσε να κάνει ένα δυνατό μυαλό εναλλακτικά. Επειδή έχω περάσει και από διδακτορικό, έχω γνωρίσει ακαδημαϊκούς κτλ (βιολογους κυριως) και αυτοι γκρινιαοζυν οτι χανουν την ωρα τους με γραφειοκρατεία. Και για να μιλήσω με εμενα, θεωρώ ότι είμαι από τους "καλούς", αλλά δεν πιστεύω ότι εγκατέλειψα κάποια άλλη λαμπρή καριέρα κάπου αλλού. Ούτε καράβια του μπαμπά είχα να διαχειριστώ, ούτε επιχειρήσεις της μαμάς. Ήθελα γιατρός ή βιολόγος. Αγαπάω την ιατρική, παίρνω συμπαθητικά χρήματα ενώ οι περισσότεροι φίλοι μου βγάζουν λιγότερα (ξέρω πολλούς που βγάζουν 700 ευρώ, θα μπορουσα να ημουν ενας απο αυτους). Όχι ότι τόσος κόπος και σπουδές δεν αξίζουν παραπανω απο 1200 αλλα οκ. Ειμαι αρκετα ερωτευμενος με την ιατρικη, δεν την θεωρω δουλεια, θεωρω οτι ειναι μερος του εαυτου μου. Σαφως ομως, θελω να υπαρχει ωραριο, συνθηκες κτλ.

Τώρα αυτο που λες για την αγαπη προς τον ασθενη και τον ανθρωπο. Δεν ειναι δουλεια μου να κρινω. Παρα πολλοι ανθρωποι εχουν πεσει σε εξαρτησεις, εχουν τσαλακωθει ψυχικα, εχουν περασει δυσκολα, δεν εχουν παιδεια. Δεν μπορω να τους σωσω ολους, αλλα μπορω να βοηθησω μερικους. Βλεπω κατι νοσηλευτες καλοθρεμμενους και λεω γιατι ρε γαμωτο. Και γιατροι ειναι ετσι αλλα θεωρω λιγοτεροι. Η νεα γενια εχει καπως αλλαξει, θεωρω οι περισσοτεροι κανουμε καποια γυμναστικη.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

2 hours ago, Sharp said:

Για τους γονείς και τα παιδια, αν ειναι το ονειρο τους ας το κανουν. Επισης δεν ξερω αν το εχω προσεξει μονο εγω, ακουω μια διαρκη γκρινια μην πας ιατρικη ειναι χαλια (απο γιατρους) αλλα τα παιδια τους γιατροι γινονται.

ΝΧ, ΚΧ, ΘΧ πραγματικα μπραβο τους σε οποιους τους αρεσει, αλλα τις θεωρω απαλευτες ειδικοτητες. Και ισως για αυτο και οι χειρουργοι ειναι λιγο εως παρα πολυ ντβες.

Τωρα για τους μετανοιωμενους για την σχολη (οχι για την ειδικοτητα) δεν το καταλαβαινω. Η ιατρικη με μαγευε απο παντα, ολες αυτες τις γνωσεις που πηρα θα τις εχω παντα. Ακομα και κατι αλλο να εκανα στη ζωη μου, αυτα που μου εμαθε η ιατρικη.. δεν ξερω.. νιωθω τυχερος που ειχα την ευκαιρια σε αυτη τη σχολη. Σαφως ο καθενας μας εχει μια δικια του πραγματικοτητα. Αλλα εγω παντα ενιωθα που ειχα την ευκαιρια να "κανω λιγο καλο" αποαυτο το ποστο. Αν αγαπας τον ανθρωπο, αγαπας την ιατρικη. Τωρα αν οι συνθηκες ειναι χαλια, φταιει το εκαστοτε νοσοκομειο, πολτικη ηγεσια κτλ, οχι η ιατρικη σαν επιστημη.

Το πρώτο που αναφέρεις ειναι γιατί οι γιατροί είναι τρομερά μονόχνωτοι άνθρωποι, συνήθως έχουν φίλους άλλους γιατρούς. Οπότε ΜΟΝΟ την Ιατρική γνωρίζουν. Πως να προτείνουν κάποια καλύτερη καριέρα στα παιδιά τους ; Και, ναι, υπάρχουν κλάδοι που την προσφέρουν και συν τις άλλοις είναι σε καλύτερο περιβάλλον (και όχι όλη μέρα ανάμεσα σε ούρα, αίματα και σκ@τά)

Αν δεν τρεφεις ψευδαισθήσεις και γουστάρεις την Ιατρική, σου προσφέρεται ένας καλός μισθουλάκος (πιο αξιοπρεπής στην Ευρώπη)

Ούτε εκατομμυριούχος θα γίνεις, ούτε θα ζήσεις καμμία ζωή σε καλή ηλικία.

Διαφορετικά η "αίγλη", τα "γιατρέ μου" (και να σε διατρέχει... ρίγος) ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα παιδιά.

Ειδικά οι γυναίκες έχουν ένα πρόσθετο ντεζαβαντάζ την τεκνοποίηση, ο άνδρας και στα 45- 50 μπορεί να βρει μια κακομοίρα μικροαστή, μέτρια εμφανισιακά, που θα την "ανεβάσει κοινωνικά" ο γαμός με έναν γιατρό. Τα βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

16 λεπτά πριν, kopritis said:

Το πρώτο που αναφέρεις ειναι γιατί οι γιατροί είναι τρομερά μονόχνωτοι άνθρωποι, συνήθως έχουν φίλους άλλους γιατρούς. Οπότε ΜΟΝΟ την Ιατρική γνωρίζουν. Πως να προτείνουν κάποια καλύτερη καριέρα στα παιδιά τους ; Και, ναι, υπάρχουν κλάδοι που την προσφέρουν και συν τις άλλοις είναι σε καλύτερο περιβάλλον (και όχι όλη μέρα ανάμεσα σε ούρα, αίματα και σκ@τά)

Αν δεν τρεφεις ψευδαισθήσεις και γουστάρεις την Ιατρική, σου προσφέρεται ένας καλός μισθουλάκος (πιο αξιοπρεπής στην Ευρώπη)

Ούτε εκατομμυριούχος θα γίνεις, ούτε θα ζήσεις καμμία ζωή σε καλή ηλικία.

Διαφορετικά η "αίγλη", τα "γιατρέ μου" (και να σε διατρέχει... ρίγος) ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα παιδιά.

Ειδικά οι γυναίκες έχουν ένα πρόσθετο ντεζαβαντάζ την τεκνοποίηση, ο άνδρας και στα 45- 50 μπορεί να βρει μια κακομοίρα μικροαστή, μέτρια εμφανισιακά, που θα την "ανεβάσει κοινωνικά" ο γαμός με έναν γιατρό. Τα βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας.

Λιγο πολυ,   οι περισσοτεροι ξερουν κυριως του "συναφιου" τους. Οι γονεις μου ειναι μουσικοι, στο σπιτι μας ειχαμε μουσικους και ηθοποιους. Ηταν αυτονοητο οτι θα γινομουν μουσικος (ωδεια εκανα κτλ, το αγαπουσα πολυ). Ειχαμε μια φιλη μικροβιολογο, ελεγε απαπαπ ιατρικη οχι το μετανοιωσα κτλ. Η κορη της εγινε μικροβιολογος, συνεχισε το ιατρειο της. Αν δεν καταφερνα την ιατρικη θα συνεχιζα την καριερα μου ως μουσικος, την αλλη μεγαλη μου αγαπη. Το οικονομικο δεν με ενοιαξε ποτε με την εννοια οτι ειχα καποια χρηματα, μεγαλωσα σε ενα καλο περιβαλλον, ουτε πλουσιος με ενοιαζε να γινω ουτε καιγομουν να εχω λεφτα για να αγορασω κατι.

 

Αυτο με τη μικροαστη με γειωσε, η κοπελα μου που ειναι νοσηλευτρια με θελει λογω πτυχιου; :P

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντησε σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.