ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΑΣ

[Λουκάς Δαγδηλέλης]

Ονομάζομαι Λ. Δαγδηλέλης και υπηρετώ κοντα 28 χρόνια στο Νοσοκομείο "Γ.Παπανικολάου" ως ειδικός Ακτινολόγος.  Διαπιστώνω ότι η επιλογή της Ακτινολογίας ως ειδικότητα έχει μειωθεί τα τελευταία τουλάχιστο τρία χρόνια. Αναζητώ λοιπόν τα αίτια αυτής της μείωσέης σε συζητήσεις με συναδέλφους ειδικούς και ειδικευόμενους στο δικό μου νοσοκομείο, αλλά και σε άλλα της Ελλάδος. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να συζητήσω με φοιτητές της Ιατρικής παρα μόνο μία φορά. Η  απόψεις που συγκέντρωσα εντάσσονται στις παρακάτω κατηγορίες: α) Εργαστηριακή Ειδικότητα η οποία χρειάζεται μεγάλο κεφάλαιο για στήσιμο ιδιωτικού εργαστηρίου κόντρα στους καρχαρίες του ιδιωτικού, β) Εργαστηριακή Ειδικότητα , άρα εξαρτημένη απο άλλες ειδικότητες, τόσο για πελατεία, όσο και για δράση και πρωτοβουλία εντός νοσοκομειακού περιβάλλοντος, γ) ο Ακτινολόγος είναι  ένας "αφανής" ιατρός ανάμεσα στις υπόλοιπες ειδικότητες, δ) είναι δύσκολη ειδικότητα αφού πρέπει να γνωρίζεις όλη την παθολογία όλων των ειδικοτήτων, ε) αποχώρηση των ιατρών για ειδικότητα εκτός Ελλάδας, όπως και με άλλες ειδικότητες.

Η άποψη (α) είναι ρεαλιστική. Αφορά το 60-70 των ειδικών ακτινολόγων οι οποίοι εργάζονται με εξαρτημένη κυρίως σχέση (υπάλληλοι) ή με ελεύθερου επαγγελματία (μπλοκάκι) σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Το αξιοσημείωτο σ αυτή την περίπτωση είναι πως ακριβώς επειδή σε αυτή την ειδικότητα λείπουν οι ειδικευμένοι και επειδή τα μεγάλα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα έχουν ανθίσει σε μεγάλο βαθμό, οι ακτινολόγοι που δουλεύουν εκεί καταφέρνουν και ανεβάζουν το κασέ τους. Ενδεικτικές αμοιβές απο 2500 εως 5000 ευρώ προ φόρων και κρατήσεων.

Η άποψη (β) έχει ρεαλιστικά στοιχεία, αλλά το τοπίο αλλάζει άρδην. Οι νέοι Ακτινολόγοι εξειδικεύονται σε συστήματα, είναι (αν το θέλουν) καλά καταρτισμένοι στις ιατρικές ειδικότητες και η γνώμη τους υπολογίζεται πλέον ως σημαντικού συνεργάτη των υπολοίπων ειδικοτήτων. Ολο και περισσότερες διαγνώσεις και θεραπείες εξαρτώνται απόλυτα απο τα ευρήματα των ακτινολόγων. Ακτινολόγοι συμμετέχουν σε ογκολογικά συμβούλια. Ακτινολόγοι Επεμβατικοί δίνουν λύσεις σε αυξανόμενα πεδία παθήσεων.

Η άποψη (γ) είναι αβάσιμη. Τόσο απο βιώματα ιδιωτών, όσο και απο νοσοκομειακων ακτινολόγων, φαίνετε ότι αυτό εχει αλλάξει επίσης δραματικά. Οι ασθενείς ζητούν να συζητήσουν με τον ακτινολόγο, εμπιστεύονται την άποψη του διότι είναι αντικειμενική, βασιζόμενη σε αποδείξεις. Ειδικά στην υπόλοιπη Ευρώπη με βάση κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ακτινολογικής Εταιρείας αυτό φαίνεται ότι είναι στους στόχους της ειδικότητας. Η συνομιλία με τον ασθενή (λήψη ιστορικού, άλλες εξετάσεις κλπ) έχει καθιερωθεί στην καθημερινή πρακτική.

Η άποψη (δ) έχει ακουστεί απο φοιτητές. Βασιζόμενος στην πορεία μου στην ειδικότητα θα συμφωνήσω μαζί τους και μ αυτό θα ενισχύσω την άποψη της βαρύνουσας ειδικότητας. Στα 30 σχεδόν χρόνια που ασκώ την ειδικότητα είδα πολλά να αλλάζουν και μάλιστα δραματικά. Νέες εξειδικευμένες μέθοδοι όπως εξελιγμένοι υπερηχογράφοι, αξονικοί τομογράφοι, μαγνητική τομογραφία, ψηφιακή ακτινογραφία, γνώσεις πληροφορικού περιβάλλοντος, είναι μόνο λίγες απο τις σημαντικές αλλαγές οι οποίες απαιτούν λεπτομερή διάγνωση και εξειδικευμένες πληροφορίες απο τον ακτινολόγο, ακριβώς γιατί υπάρχουν οι δυνατότητες. Διάμεσοι νόσοι πνευμόνων, αγγειογραφικές τεχνικές υπερήχων, αξονικού και μαγνητικού τομογράφου, υψηλη διακριτικότητα, επεμβατικές τεχνικές και τέλος απεικόνιση με μοριακές και υβριδικές μεθόδους (PET CT MRI) θέτουν τον πήχη υψηλά και προσέξτε-ΣΤΑ ΠΕΔΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΩΝ. Δηλαδή ο σύγχρονος ακτινολόγος απαιτείται να κατέχει γνώσεις απο όλες τις παθολογικές και χειρουργικές ειδικότητες (απο τους οφθαλμικούς κόγχους έως τα δάκτυλα των ποδιών, όπως γραφικά συνηθίζω να λέω στους ειδικευόμενους μου). Αυτή είναι η ευλογία και η δυσκολία για την ειδικότητα σήμερα.

Η άποψη (ε) αφορά όλες τις ειδικότητες. Είναι η κατάρα της χώρας που διώχνει τα παιδιά της και μάλιστα τα πιο ικανά και αυτά που θα φέρουν τις αλλαγές στην κοινωνία της. Δεν αφορά την ειδικότητα της ακτινολογίας αλλά όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Αφορά τους φιλόδοξους με την καλή έννοια νέους γιατρούς οι οποίοι ασφυκτιούν στο ανελεύθερο και μισαλλόδοξο περιβάλλον της άσκησης της ιατρικής στη χώρα.

Συμμετείχα για 2 έτη στην επιτροπή του ΚΕΣΥ (Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας), όπου μαζί με άλλους συναδέλφους προσπαθήσαμε να αναδιαμορφώσουμε τα πεδία εκπαίδευσης, τους τρόπους εκπαίδευσης και την συνεχιζόμενη εκπαίδευση στην ειδικότητα, με σκοπό να ομοιογενοποιηθεί μέσω ελάχιστα απαιτούμενων standards η εκπαίδευση στην ειδικότητα. Η διαδικασία σταμάτησε από την σημερινή κυβέρνηση και δεν διακρίνεται πρόθεση επανεκκίνησης. Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως και βασικά πολιτικό, μη παραγνωρίζοντας τις τοπικές και ατομικές παρεκκλίσεις (κέντρο-περιφέρεια, κομβικά άτομα, όραμα). Με την ύπαρξη όμως ενός λειτουργικού συστήματος, τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού και οργάνωσης , όσο και ελέγχου υλοποίησης, ευελπιστώ βάσιμα ότι θα αμβλύνει σε σημαντικό βαθμό τις ανομοιογένειες προς τα υψηλότερα επίπεδα.

 Συναδελφικά
 

Λ. Δαγδηλέλης

[heretai]

On 17/1/2021 at 8:53 AM, Λουκάς Δαγδηλέλης said:

Θα ήθελα μέσα από αυτό το forum να αναπτύξω ένα σχετικό προβληματισμό και κυρίως να ακούσω τις απόψεις σας. Είμαι ειδικός Ακτινολόγος Διευθυντής ΕΣΥ στο νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, περίπου 28 χρόνια. Τα τελευταία 3 χρόνια κυρίως ο αριθμός των ειδικευομένων που επιλέγουν την ειδικότητα της Ακτινολογίας βαίνει μειούμενος πανελλήνια. Ρωτώντας και συζητώντας με συναδέλφους για τις αιτίες αυτής της εξέλιξης, θα έλεγα ότι οι απόψεις συνοψίζονται στις παρακάτω βασικές αιτιάσεις: 

1. Είναι πολύ δύσκολο να στηθεί οικονομικά ένα ανεξάρτητο πλήρες εργαστήριο, κόντρα στους μεγάλους καρχαρίες των Διαγνωστικών Κέντρων. Επομένως η μόνη λύση για εργασία στον ιδιωτικό τομέα είναι η εξαρτημένη εργασία, είτε ως μισθωτός, είτε ως επαγγελματίας παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι).
2. Ως εργαστηριακή ειδικότητα είναι κατώτερης ή ελλιπούς επίδρασης στην διαγνωστική και θεραπευτική διαχείριση των χρηστών υγείας.
3. Ο ακτινολόγος είναι ένας «αφανής» ιατρικός παράγοντας απέναντι στον ασθενή.
4. Η ακτινολογία είναι δύσκολη ειδικότητα διότι πρέπει να είναι ενημερωμένη και να ανταποκρίνεται σε όλες τις ειδικότητες της ιατρικής (το τελευταίο αυτό το άκουσα από φοιτητές ιατρικής). 
5.  Η γενικότερη έξοδος των νέων ιατρών από τη χώρα για ειδικότητα, αντανακλάται και στην Ακτινολογία.

Η άποψη 1 είναι ρεαλιστική. Αξίζει όμως να επισημάνω δύο σημεία. α) Μπορεί να στηθεί οικονομικά ιατρείο ακτινολογίας μόνο με υπερηχοτομογραφία, το οποίο δεν απαιτεί μεγάλο κεφάλαιο, ούτε πολυδάπανες εγκαταστάσεις ακτινοπροστασίας, β) οι μισθωτοί ή ελεύθεροι επαγγελματίες ακτινολόγοι-ακριβώς λόγω της έλλειψης των ειδικευμένων-διεκδικούν άνετα και αμείβονται με ποσά της τάξης των 2500-5000 Ευρώ προ φόρων.

Η άποψη 2 είναι μερικώς ρεαλιστική. Η εξέλιξη της απεικονιστικής ιατρικής τα τελευταία 25 έτη έχει αυξήσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό την επίδραση της ακτινολογίας στην διάγνωση όλο και πιο σπάνιων και ειδικών παθολογιών. Ακόμη, η εξειδίκευση της ακτινολογίας στο πεδίο της Επεμβατικής Ακτινολογίας, λειτουργεί προσθετικά και στην θεραπευτική διάσταση της ειδικότητος. Δυναμικές πολυπαραγοντικές μέθοδοι απεικόνισης όπως MRI  και CT (perfusion κλπ) ή και υβριδικής μοριακής απεικόνισης  PET, SPECT/ CT,MRI καθιστούν την γνώμη του ακτινολόγου κομβική και καθοριστική στην διάγνωση και τις θεραπευτικές αποφάσεις. Η συμμετοχή των ακτινολόγων σε MDTs και ογκολογικά συμβούλια αυξάνεται. Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση , όπως και σε όλες τις ειδικότητες είναι η εστίαση και η εξειδίκευση.

Η άποψη 3 αλλάζει κι αυτή άρδην. Βασίζομαι τόσο σε προσωπική εμπειρία, όσο και σε αναφορές συναδέλφων τόσο από το ιδιωτικό όσο και το νοσοκομειακό περιβάλλον. Οι ασθενείς γνωρίζοντας πλέον την εξέλιξη της ειδικότητος, αποζητούν την γνώμη του ακτινολόγου τους, πριν την επιστροφή στον παραπέμποντα ιατρό. Αυτή είναι και η διαπιστωμένη τάση της Ευρωπαϊκής Ακτινολογικής Εταιρείας (ESR).

Η άποψη 4 με ξάφνιασε στην αρχή. Αναλογιζόμενος όμως την πορεία μου στα κοντά 30 χρόνια αλλαγών που βιώνω, διαπιστώνω πως ισχύει. Η γενιά μου, μετά τα πέτρινα χρόνια των απλών ακτινογραφιών, ήταν αυτή της αξονικής τομογραφίας και των υπερήχων. Νέες μέθοδοι από τότε αναδύθηκαν. Μαγνητική τομογραφία και εξελιγμένες τεχνικές υπερηχοτομογραφίας και Αξονικής Τομογραφίας, Ψηφιακή Απεικόνιση και Πληροφορικές εφαρμογές, απαιτούν όλο και αυξανόμενο πεδίο γνώσεων και δεξιοτήτων από την επόμενη γενιά. Τέλος η AI είναι κατ εξοχήν εφαρμογή που βασίζεται στην ακτινολογία και είναι στα χέρια και στην επιλογή των νεότερων ακτινολόγων να ενσωματώσουν την πρακτική και να την εξελίξουν οι ίδιοι, μη φοβούμενοι την αντικατάσταση τους από τα λογισμικά. Αν είσαι αυτός που αναπτύσσει και παρακολουθεί –όχι ακολουθεί-τις εξελίξεις, τότε η παρέμβαση σου είναι κρίσιμη στην ερμηνεία των  data.

Η άποψη 5 έχει πολλαπλές αιτίες, τόσο εξωτερικές, όσο και εσωτερικές για την ειδικότητα. Όπως και σε άλλες ειδικότητες ιατρικής, οι υποδομές, οι εκπαιδευτικές δομές και οι ανθρώπινοι παράγοντες ποικίλουν με το μέσο όρο στη χώρα μας να βρίσκεται χαμηλότερα από χώρες του βορρά της ηπείρου και του Δυτικού μοντέλου. Αυτός όμως ο παράγοντας δεν είναι ομοιογενής ούτε εντός , ουτε και εκτός της χώρας. Συμμετείχα για 2 έτη στην επιτροπή του ΚΕΣΥ (Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας), όπου μαζί με άλλους συναδέλφους προσπαθήσαμε να αναδιαμορφώσουμε τα πεδία εκπαίδευσης, τους τρόπους εκπαίδευσης και την συνεχιζόμενη εκπαίδευση στην ειδικότητα, με σκοπό να ομοιογενοποιηθεί μέσω ελάχιστα απαιτούμενων standards η εκπαίδευση στην ειδικότητα. Η διαδικασία σταμάτησε από την σημερινή κυβέρνηση και δεν διακρίνεται πρόθεση επανεκκίνησης. Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως και βασικά πολιτικό, μη παραγνωρίζοντας τις τοπικές και ατομικές παρεκκλίσεις (κέντρο-περιφέρεια, κομβικά άτομα, όραμα). Με την ύπαρξη όμως ενός λειτουργικού συστήματος, τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού και οργάνωσης , όσο και ελέγχου υλοποίησης, ευελπιστώ βάσιμα ότι θα αμβλύνει σε σημαντικό βαθμό τις ανομοιογένειες προς τα υψηλότερα επίπεδα.

 

 

Συναδελφικά

 

 

Λ. Δαγδηλέλης

Δεν έχει νόημα να πουμε πολλά γιατί και δεν θα αλλάξει τίποτε αλλά και γιατί θα έπρεπε να ξεβολευτούν λογής συμφέροντα.
Δεν πρόκειται να συμβεί καμία αλλαγή και για το λόγο ότι το κομματικό σύστημα λειτουργεί με την ψευδαίσθηση ότι ελέγχει την κατάσταση.
Υπάρχουν και οι κομματικοί στις κατάλληλες θέσεις, αλλά και δεν έχει έρθει η ώρα της απόλυτης κρίσης.

Υπάρχουν σημάδια αλλά είτε τα αγνοούμε είτε αρνούμαστε την πραγματικότητα.
Η οποία πραγματικότητα είναι πως το σύστημα δεν είναι βιώσιμο και είναι θνησιγενές με το να συμπιέζει, στο βαθμό αυτόν που ήδη το κάνει, το κόστος της ιατρικής εργασίας. Την ίδια ώρα που επιτρέπει την αποθησαύριση παραϊατρικών συμφερόντων ακριβώς πάνω στην πλάτη της ιατιρκής.
Δεν ξέρω αν υπάρχει επίγνωση στα κλιμάκια που λαμβάνουν τις αποφάσεις, αλλά στο χώρο των νέων γιατρών υπάρχει απογοήτευση, δυστυχία, αγανάκτηση, δυσκολία για επιβίωση.

Τα σημάδια τα βλέπετε με τα κύματα φυγής από την Ελλάδα
αλλά τα βλέπετε κι από τη χρεωκοπία ανάλογων συστημάτων της δυτικής Ευρώπης: προηγμένα συστήματα που τα μνημονεύουμε, τα θεωρούμε πρότυπα μίμηση αλλά έφτασαν να είναι ανίκανα να ανανεώσουν το ιατρικό δυναμικό τους, με αποτελεσμα να καταφεύγουν σε εισαγωγές γιατρών από τρίτες χώρες.

Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες πως το όλο σύστημα δε μπορεί να συντηρήσει και να ανατροφοδοτήσει τον εαυτο του.
Είναι στα όρια της κατάρρευσης τόσο για το ίδιο το σύστημα όσο και για τους γιατρούς. Όχι μόνο το ΕΣΥ με τη στενή έννοια αλλά το σύνολο του χώρου της ιατρικής με τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά σε κρατικό και διωτικό τομέα.

Η ουσία είναι ότι η χώρα όχι μόνο δεν επενδύει στο ιατρικό δυναμικό που είναι εκείνο το οποίο κατ'εξοχήν παράγει την υγεία, αλλά το στοχοποιεί, το απομυζεί, το εξοντωνει το απαξιώνει και το απωθεί.
Και δεν έχει κανένα πρόβλημα η χώρα να επενδύει την ίδια στιγμή σε άσχετο κεφάλαιο (όπως είναι το κύκλωμα του φαρμάκου) που στην τελική δεν επιστρέφει προστιθέμενη αξία στο σύστημα εκτός από τραπεζικούς λογαριασμούς που αυξάνουν.

Πιθανολογώ πως οι παλιές γενιές γιατρών αιθεροβατούν στις αλλοτινές καλές εποχές κατά τις οποίες ανδρώθηκαν επαγγελματικά.
Εποχές όμως που έχουν παρέλθει και δεν έχουν σχέση με το σήμερα.
Γι' αυτό και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα και επιμένουν σε εξοντωτικές πολιτικές εναντίον του ιατρικού κλάδου.

Η πραγματικότητα  την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν οι νεοι γιατροί είναι ότι αφενός η σταδιοδρομία έχει φτάσει να λειτουργεί με ένα ασφυκτικό πλαίσιο από την αποφοίτηση μέχρι τη συνταξιοδότηση, αφετέρου η εικόνα της αγοράς εργασίας και των εργασιακων συνθηκών πιέζει τους γιατρούς στα όρια των ανθρώπινων αντοχών.

Η οικονομική ελευθερία στο χώρο της υγείας είναι περιορισμένη στη χώρα μας, οπότε το κράτος έχει τον πρώτο και καθοριστικό λόγο: κάθε εξοικονόμηση στον προϋπολογισμό υγείας έχει μόνιμο και αποκλειστικό στόχο το γιατρό.
Και μονίμως κάποιοι άλλοι κάνουν πάρτυ.

Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κάποιος; Από το παράδειγμα με το αγροτικό, ή από  τις συμβάσεις του ΕΟΠΥΥ;

Να πάρουμε έστω την ιατρική ειδικότητα μια και αναφέρθηκε, με τον ειδικευόμενο όμηρο σε ένα νομικό πλαίσιο που τον χρησιμοποιεί όσο για να καλύπτει τρύπες του ΕΣΥ αντί για να παρέχει την οφειλόμενη εκπαίδευση;
Ποιές δικλείδες λχ παρέχει το σύστημα ώστε η ιεραρχία να υποχρεώνεται σε ποιοτική εκπαίδευση προς τον ειδικευόμενο;
Τουναντίον ακριβώς η λογική του συστήματος είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, τέτοια που να χωρούν οι αυθαιρεσίες των ανωτέρων για να εξυπηρετούνται μεταξύ άλλων τα κενά του ΕΣΥ.

Με την απασχολησιμότητα, τους μισθούς, τις εργασιακές συνθήκες, την απαιτητική σταδιοδρομία, την εργασιακή ανασφάλεια,την ηθική απαξίωση κλπ.
ασχολείται κανείς; Αντί να διορθώνουν τα πράγματα, γίνονται όλο πιο ασφυκτικά

Πχ τί είναι οι στρατιές των συμβασιούχων γιατρών του ΕΣΥ: ένα σύστημα εργασιακής ανασφάλειας και ομηρίας. Μπορεί να το διατηρούμε επί σκοπώ  για διάφορους λόγους ανάμεσα στους οποίους λέει είναι και η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας, αλλά δεν παύει να λειτουργεί ασφυκτικά στον προγραμματισμό ζωής ανθρώπων επαγγελματιών υγείας.

(Επί τη ευκαιρία τους λέμε επικουρικούς (sic), γιατί από τότε που κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι προσλήψεις συμβασιούχων στο δημόσιο
δεν επιτρέπεται να τους λέμε συμβασιούχους και εκείνοι να καλύπτουν πάγιες και διαρκείες ανάγκες.)

Μήπως υπάρχουν καλές και κακές κυβερνήσεις; Πχ επί Σύριζα που κόπτεται για τα δίκαια των εργαζομένων και την κρατική ήλογική λειτουργίας της οικονομίας
δεν είναι που ιδιωτικοποιήθηκε η υπαλληλική ιατρική ευθύνη στο ΕΣΥ;
Να θέλουμε γιατρούς υπαλλήλους με υπαλληλικούς μισθούς, υπαλληλική προσφορά και υπαλληλικό καθηκοντολόγιο, σε ένα υπαλληλικό σύστημα επί του οποίου ο γιιατρός δε μπορεί να επενεργήσει αλλά εντέλλεται και όταν έρχεται η ώρα της ιατρικής ευθύνης, εκεί ο γιατρός να αντιμετωπίζεται λες και ιδιωτεύει, ακόμα κι όταν σε ένα ιατρικό σφάλμα υποκρύπτονται συστημικά προβλήματα. 

Ή πού φωνασκούμε για την ιδιωτικοποίηση του χώρου της Υγείας με το κράτος ήδη να ελέγχει άμεσα και έμμεσα το μεγάλο κομμάτι της πίτας των ιατρικών υπηρεσιών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα τόσες δεκαετίες και δεν έχουμε μιλήσει και ποτέ που μέσα στα νοσοκομεία ιδιωτεύουν αποκλειστικές με παχυλά και μαύρα εισοδήματα, ή που έξω από τα νοσοκομεία τη διαχείριση των πόρων των ταμείων στο χώρο του φαρμάκου τον αναθέτουμε σε όλο το εύρος της αλυσίδας σε ιδιωτικά συμφέροντα (ιδιωτικά φαρμακεία, ιδιωτικές φαρμακαποθήκες, ιδιωτικές φαρμακευτικές κλπ).
Και φυσικά επανερχόμαστε κάθε τόσο με πολιτικές που διαχρονικά φροντίζουν να συμπιέζουν τις ιατρικές αμοιβές σε δημοσιο και ιδιωτικό τομέα
(δε θα μπω στον κόπο να αριθμήσω, δε θα τελειώνουμε και θα αδικήσω την αλήθεια).

Πώς περιμένετε να μπορεί να ζήσει ένας γιατρός;

Πηραμε κι άλλα μέτρα που αποσκοπούν στην συμπίεση του κόστους παροχής ιατρικών υπηρεσιών - όπως νομιμοποιήσαμε την αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος από μη ιατρούς (πχ στα φαρμακεία) αντί να την ελέγξουμε
προχωρήσαμε χωρίς δισταγμό στο πλήρες άνοιγμα του ιατρικού επαγγέλματος (που όμως δεν το προχωρήσαμε στο επάγγελμα του φαρμακοποιού) κοκ- 
τις υποχρεώσεις όμως και την ευθύνη τις διατηρήσαμε για τους γιατρούς
(στην καλύτερη αυτό λέγεται αθεμιτος ανταγωνισμός, στη χειρότερη συνθήκες επαγγεματικής εξόντωσης).

Μια κει μιλάμε για εργαστηριακή ειδκότητα όπως αυτή της Ακτινολογίας,
πώς θα επιβιωσει ένας Ακτινολόγος;

Υποτίθεται το Συνταγμα προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία, αλλά με ένα κρατικό τομέα που ανταγωνίζεται την ιδιώτευση λειτουργώντας με πεπερασμένο αριθμό γιατρών και αναλαμβάνοντας τη μερίδα του λέοντος των ιατρικών υπηρεσιών στη χώρα, με ποιόν ακριβώς τρόπο ένας γιατρός θα μπορεί να επιβιώσει αν δεν είναι εργαζόμενος στο ΕΣΥ ή συμβεβλημένος με το κράτος;
Με το κράτος που εκτός από επιχειρηματίας υγείας, είναι και νομοθέτης;

Η ιατρική είναι ίσως στη χώρα η μόνη περίπτωση κλάδου που κανείς τρίτος δεν ευαισθητοποιείται για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στον ιδιωτικό τομέα πώς θα επιβιώσει ένας ακτινολόγος είτε ως αυτοαπαχολούμενος είτε ως εργαζόμενος σε ιδιωτικό κέντρο; Οι ιατρικές υπηρεσίες υποκοστολογούνται συστηματικά με ρύθμιση της αγοράς από το κράτος και ένας ακτινολόγος είναι δύσκολο τόσο να επενδύσει σε δική του επιχείρηση με τα όποια πολλά κεφάλαια που απαιτούνται
όσο και αυτά τα κεφάλαια να επιστρέψουν όχι κέρδος αλλά έστω το κόατος της επένδυσης. 

Όλα τα κόμματα αρνήθηκαν το άνοιγμα του επαγγέλματος του φαρμακοποιού που θα δημιουργούσε αλυσίδες φαρμακείων. Τα ίδια κόμματα έχουν δεκαετίες επιτρεψει το άνοιγμα του επαγγέλματος του γιατρού και τις αλυσίδες διαγνωστικών. Μετά χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα που είναι ολιγοπωλιακή η αγορά .

Και σα να μην έφτανε που ήταν ήδη αυτή η κατάσταση επιτράπηκε ακόμα και η πλειοψηφική συμμετοχή μη γιατρών σε ιατρεία και ιατρικές μονάδες. Για την ανάλογη ρύθμιση στην περίπτωση των φαρμακείων, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος έδωσε μάχη να μην περάσει. Να μην καταλαβαίνετε πως αυτό δημιουργεί ολιγοπωλιακές καταστάσεις στον ιατρικό χώρο και προλεταριοποίηση του κλάδου;

Λοιπόν, προς το παρόν το σύστημα δρέπει τις δάφνες του ιατρικού πληθωρισμού των παρελθόντων ετών και στρατολογεί δυναμικό από τα έτοιμα,θα πάρει κάποια χρόνια αλλά θα έρθει η ώρα που θα συμβεί στην Ελλάδα αυτό που συνέβη στο εξωτερικό: κανείς δε θα θέλει να ακολοθήσει την ιατρική σταδιοδρομία ακόμα κι αν το θέλει κι ο λόγος πολύ απλά θα είναι ότι το βάρος θα είναι ασηκωτο.

Τσιράκια κομμάτων και συμφερόντων θα υπάρχουν παντού και πάντα.
Πρώτοι και καλύτεροι θα βρεθούν συνάδελφοι που με το αντάλλαγμα του διορισμού θα εξασφαλίσουν την καμπούρα τους για να υποστηρίζουν το κόμμα σε βάρος των συναδέλφων που είτε είναι στην απόλυτη ανέχεια είτε μεταναστευουν.
Καταλάβετε ότι για τα αδιέξοδα του ιατρικού εξανδραποδισμού, κάποια στιγμή θα έρθει κι ο λογαριασμός.

 

[mihiatrik]

Κατ' αρχήν καλησπέρα και από εμένα.

Επιτρέψτε μου να σχολιάσω και από την πλευρά μου μερικά πράγματα όπως τα έχω βιώσει στην πράξη, ιδιαίτερα μάλιστα εάν έχετε τη συγκεκριμένη ιδιότητα που δηλώνετε, επομένως και τεράστια εμπειρία πάνω στο χώρο του ελληνικού ΕΣΥ (όπως και να έχει, το όνομα ενός avatar σε ένα δημόσιο φόρουμ, έστω και επώνυμο, δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα και το πραγματικό πρόσωπο το οποίο το χειρίζεται πίσω από την οθόνη, αλλά ούτως ή άλλως αυτό δεν είναι και το ζητούμενο προκειμένου να γίνει μία εποικοδομητική συζήτηση).

On 17/1/2021 at 8:53 ΠΜ, Λουκάς Δαγδηλέλης said:

      Θα ήθελα μέσα από αυτό το forum να αναπτύξω ένα σχετικό προβληματισμό και κυρίως να ακούσω τις απόψεις σας. Είμαι ειδικός Ακτινολόγος Διευθυντής ΕΣΥ στο νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, περίπου 28 χρόνια. Τα τελευταία 3 χρόνια κυρίως ο αριθμός των ειδικευομένων που επιλέγουν την ειδικότητα της Ακτινολογίας βαίνει μειούμενος πανελλήνια. Ρωτώντας και συζητώντας με συναδέλφους για τις αιτίες αυτής της εξέλιξης, θα έλεγα ότι οι απόψεις συνοψίζονται στις παρακάτω βασικές αιτιάσεις:

Θα μου επιτρέψετε να πω ότι εδώ δεν μιλάμε, και δεν μπορούμε να μιλάμε, για "απόψεις" και "προβληματισμούς". Με τη γενική έννοια του όρου βέβαια. Όταν προσπαθεί κάποιος να κατανοήσει ένα πρόβλημα πρέπει να περιγράψει την ωμή πραγματικότητα. Και παρόλο που αυτή μπορεί να έχει πολλαπλές πλευρές, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός, την εμπειρία του, ή τη θέση εξουσίας που κατέχει, ο βασικός μπούσουλας που απαρτίζει τις ανάγκες και τα προβλήματα είναι ο ίδιος.

Επομένως, κατά τη γνώμη μου, το μέλος heretai τον περιγράφει εξαιρετικά παραπάνω, με πολύ σαφή και στοχευμένο τρόπο. Επιτρέψετε μου να παραθέσω μερικά σημεία που θα ήθελα να τονίσω και εγώ:

22 ώρες πριν, heretai said:

Δεν ξέρω αν υπάρχει επίγνωση στα κλιμάκια που λαμβάνουν τις αποφάσεις, αλλά στο χώρο των νέων γιατρών υπάρχει απογοήτευση, δυστυχία, αγανάκτηση, δυσκολία για επιβίωση.

Τα σημάδια τα βλέπετε με τα κύματα φυγής από την Ελλάδα

αλλά τα βλέπετε κι από τη χρεωκοπία ανάλογων συστημάτων της δυτικής Ευρώπης:
προηγμένα συστήματα που τα μνημονεύουμε, τα θεωρούμε πρότυπα μίμησης

+++

22 ώρες πριν, heretai said:

Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες πως το όλο σύστημα δε μπορεί να συντηρήσει και να ανατροφοσοτήσει τον εαυτο του.

Είναι στα όρια της κατάρρευσης τόσο για το ίδιο το σύστημα όσο και για τους γιατρύς. Και δεν το βλέπουμε κάνουμε.

+++

22 ώρες πριν, heretai said:

Η ουσία είναι ότι η χώρα όχι μόνο δεν επενδύει στο ιατρικό δυναμικό που είναι εκείνο το οποίο κατ'εξοχήν παράγει την υγεία,
αλλά το στοχοποιεί, το απομυζεί, το εξοντωνει το απαξιώνει και το απωθεί.
 

+++

22 ώρες πριν, heretai said:

Η πραγματικότητα  την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν οι νεοι γιατροί είναι ότι

αφενός η σταδιοδρομία έχει φτάσει να λειτουργεί με ένα ασφυκτικό πλαίσιο από την αποφοίτηση μέχρι τη συνταξιοδότηση
αφετέρου η εικόνα της αγοράς εργασίας και των εργασιακων συνθηκών πιέζει τους γιατρούς στα όρια των ανθρώπινων αντοχών.

+++

22 ώρες πριν, heretai said:

Με την απασχολησιμότητα, τους μισθούς, τις εργασιακές συνθήκες, την απαιτητική σταδιοδρομία, την εργασιακή ανασφάλεια,την ηθική απαξίωση κλπ.
ασχολείται κανείς;
Αντί να διορθώνουν τα πράγματα, γίνονται όλο πιο ασφυκτικά

+++

22 ώρες πριν, heretai said:

Μια κει μιλάμε για εργαστηριακή ειδικότητα όπως αυτή της Ακτινολογίας, πώς θα επιβιωσει ένας Ακτινολόγος; Υποτίθεται το Συνταγμα προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία
αλλά με ένα κρατικό τομέα που ανταγωνίζεται την ιδιώτευση λειτουργώντας με πεπερασμένο αριθμό γιατρών και αναλαμβάνοντας τη μερίδα του λέοντος των ιατρικών υπηρεσιών στη χώρα
με ποιόν ακριβώς τρόπο ένας γιατρός θα μπορεί να επιβιώσει αν δεν είναι εργαζόμενος στο ΕΣΥ ή συμβεβλημένος με το κράτος;
Με το κράτος που εκτός από επιχειρηματίας υγείας, είναι και νομοθέτης;

+++

On 17/1/2021 at 8:53 ΠΜ, Λουκάς Δαγδηλέλης said:

      Θα ήθελα μέσα από αυτό το forum να αναπτύξω ένα σχετικό προβληματισμό και κυρίως να ακούσω τις απόψεις σας. Είμαι ειδικός Ακτινολόγος Διευθυντής ΕΣΥ στο νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, περίπου 28 χρόνια. Τα τελευταία 3 χρόνια κυρίως ο αριθμός των ειδικευομένων που επιλέγουν την ειδικότητα της Ακτινολογίας βαίνει μειούμενος πανελλήνια. Ρωτώντας και συζητώντας με συναδέλφους για τις αιτίες αυτής της εξέλιξης, θα έλεγα ότι οι απόψεις συνοψίζονται στις παρακάτω βασικές αιτιάσεις: 

1.        Είναι πολύ δύσκολο να στηθεί οικονομικά ένα ανεξάρτητο πλήρες εργαστήριο, κόντρα στους μεγάλους καρχαρίες των Διαγνωστικών Κέντρων. Επομένως η μόνη λύση για εργασία στον ιδιωτικό τομέα είναι η εξαρτημένη εργασία, είτε ως μισθωτός, είτε ως επαγγελματίας παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι).
2.       Ως εργαστηριακή ειδικότητα είναι κατώτερης ή ελλιπούς επίδρασης στην διαγνωστική και θεραπευτική διαχείριση των χρηστών υγείας.
3.        Ο ακτινολόγος είναι ένας «αφανής» ιατρικός παράγοντας απέναντι στον ασθενή.
4.        Η ακτινολογία είναι δύσκολη ειδικότητα διότι πρέπει να είναι ενημερωμένη και να ανταποκρίνεται σε όλες τις ειδικότητες της ιατρικής (το τελευταίο αυτό το άκουσα από φοιτητές ιατρικής). 
5.        Η γενικότερη έξοδος των νέων ιατρών από τη χώρα για ειδικότητα, αντανακλάται και στην Ακτινολογία.

Με βάση τα όσα διατυπώθηκαν παραπάνω, θα ήθελα να εκφράσω και από μέρους μου την άποψη ότι οι κεντρικοί άξονες των παραπάνω αιτιάσεων είναι διακοσμητικοί, εν συγκρίσει με τα πολύ πιο βασικά προβλήματα που απομακρύνουν τους νέους συναδέλφους από το να κάνουν ειδικότητα στην Ελλάδα, ή από το να συνεχίσουν να εργάζονται εντός χώρας.

22 ώρες πριν, heretai said:

Πιθανολογώ πως οι παλιές γενιές γιατρών αιθεροβατούν στις αλλοτινές καλές εποχές κατά τις οποίες ανδρώθηκαν επαγγελματικά.
Εποχές όμως που έχουν παρέλθει και δεν έχουν σχέση με το σήμερα.
Γι' αυτό και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα
και επιμένουν σε εξοντωτικές πολιτικές εναντίον του ιατρικού κλάδου.

Έχω και εγώ την ταπεινή γνώμη ότι αυτοί που βρίσκονται στα κέντρα λήψης αποφάσεων, πραγματικά έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Ή αυτό, ή δεν έχουν καμία διάθεση να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του.

22 ώρες πριν, heretai said:

Να πάρουμε έστω την ιατρική ειδικότητα μια και αναφέρθηκε, με τον ειδικευόμενο όμηρο σε ένα νομικό πλαίσιο που τον χρησιμοποιεί όσο για να καλύπτει τρύπες του ΕΣΥ αντί για να παρέχει την οφειλόμενη εκπαίδευση;

Ποιές δικλείδες λχ παρέχει το σύστημα ώστε η ιεραρχία να υποχρεώνεται σε ποιοτική εκπαίδευση προς τον ειδικευόμενο;
Τουναντίον ακριβώς η λογική του συστήματος είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, τέτοια που να χωρούν οι αυθαιρεσίες των ανωτέρων για να εξυπηρετούνται μεταξύ άλλων τα κενά του ΕΣΥ.

Η ρίζα του προβλήματος, εάν δεν θεωρήσουμε ότι ξεκινάει από την Ιατρική Σχολή ακόμα, σίγουρα ξεκινάει από την εκπαίδευση στην ειδικότητα. Όπως πολύ σωστά αναφέρει το μέλος heretai, ο ειδικευόμενος σήμερα επί της ουσίας δεν είναι εκπαιδευόμενος. Είναι νομικά παντελώς ακάλυπτος, έρμαιο στις ορέξεις της Διοίκησης, των Διευθυντών / Καθηγητών / Επιμελητών του, εξιλαστήριο θύμα των ποινικών υποθέσεων, κακοπληρωμένος, άυπνος, χωρίς ρεπό, χωρίς χρόνο για διάβασμα, με τελικές εξετάσεις τελείως θεωρητικές και χωρίς ουσιαστική σύνδεση με τα όσα είχε το χρόνο να μάθει κατά την διάρκεια της ειδικότητας, ή όσα τον δίδαξαν (εάν τον δίδαξαν κάτι στα επαρχιακά νοσοκομεία, τα οποία εφημερεύουν κάθε ημέρα, με > 10 εφημερίες τον μήνα, με επιμελητές εξαντλημένους από την κούραση και με τη γραφειοκρατεία και τις μηνύσεις να πέφτουν βροχή...).

On 17/1/2021 at 8:53 ΠΜ, Λουκάς Δαγδηλέλης said:

Συμμετείχα για 2 έτη στην επιτροπή του ΚΕΣΥ (Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας), όπου μαζί με άλλους συναδέλφους προσπαθήσαμε να αναδιαμορφώσουμε τα πεδία εκπαίδευσης, τους τρόπους εκπαίδευσης και την συνεχιζόμενη εκπαίδευση στην ειδικότητα, με σκοπό να ομοιογενοποιηθεί μέσω ελάχιστα απαιτούμενων standards η εκπαίδευση στην ειδικότητα. Η διαδικασία σταμάτησε από την σημερινή κυβέρνηση και δεν διακρίνεται πρόθεση επανεκκίνησης. Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως και βασικά πολιτικό, μη παραγνωρίζοντας τις τοπικές και ατομικές παρεκκλίσεις (κέντρο-περιφέρεια, κομβικά άτομα, όραμα). Με την ύπαρξη όμως ενός λειτουργικού συστήματος, τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού και οργάνωσης , όσο και ελέγχου υλοποίησης, ευελπιστώ βάσιμα ότι θα αμβλύνει σε σημαντικό βαθμό τις ανομοιογένειες προς τα υψηλότερα επίπεδα.

Με όλο το σεβασμό, η δουλειά που κάνει το ΚΕΣΥ είναι να προσπαθεί να δώσει λύσεις και να αυξήσει τη ροή του νερού σε ένα σύστημα σωληνώσεων που είναι γεμάτο τρύπες. Το μήλο είναι σάπιο και από όποια πλευρά και εάν το δαγκώσει κανείς θα την πάθει την δηλητηρίαση. Πρέπει να φύγει το σκουλήκι από μέσα για να γίνει βρώσιμο. Το πρόβλημα δεν είναι να γίνουνε συσκέψεις για ανακατανομή των εσωτερικών rotation εκπαίδευσης, θέσπιση κέντρων εκπαίδευσης, ή αλλαγή του συστήματος εξετάσεων εισαγωγής ή λήψεως στην / της ειδικότητα/ας. Καλό είναι να συζητηθούν και αυτά, αλλά έρχονται πραγματικά προς το τέλος.

Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που παίρνουν αποφάσεις ότι ρόλοι και νόμοι υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι ότι είναι ασαφείς, έχουν κενά, ή πολύ απλά δεν εφαρμόζονται. Και δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου, κανένας μηχανισμός απόδοσης ποινών, καμία απολύτως διάθεση να κατοχυρωθεί ο ρόλος των ειδικευομένων ιατρών τόσο εκπαιδευτικά, όσο και νομικά με σαφείς οδηγίες και μηχανισμούς ελέγχου των νοσοκομείων, διοικήσεων και διευθυντών που αναλαμβάνουν την εκπαίδευσή τους. Προσωπικά, ο πρώτος που θα τραβήξει την προσοχή μου ότι ξεκινάει να κάνει πραγματική προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου και της εκπαίδευσης των ειδικευομένων ιατρών είναι αυτός που θα ξεκινήσει λύνοντας βασικά ζητήματα που έχουμε συζητήσει και σε άλλα τόπικ, με πρώτο και κυρίαρχο αυτό της αυθαιρεσίας των Διοικήσεων / Διευθυντών / Επιμελητών:

οι οποίες δεν ελέγχονται για τίποτα, δεν λογοδοτούν σε κανέναν και θεωρούν δεδομένο ότι το πλαίσιο εκπαίδευσης των ειδικευομένων το ορίζουν οι ίδιοι, χωρίς να δίνουν κανένα λογαριασμό στο Υπουργείο Υγείας για το τι ακριβώς κάνουν. Χρειάζεται ουσιαστικός έλεγχος και ξεκαθάρισμα της νομοθεσίας πάνω στο θέμα και αποσύνδεση των ειδικευομένων από την υποχρέωση να καλύπτουν τα όποια κενά στο πρόγραμμα εφημέρευσης και λειτουργίας του Νοσοκομείου, καθόσον είναι εκπαιδευόμενοι με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου, οπότε δεν έχουν την υποχρέωση των δημοσίων λειτουργών να μπαλώνουν τρύπες. Πολύ απλά, δεν είναι αυτός (δεν θα έπρεπε να είναι αυτός) ο ρόλος τους μέσα στο νοσοκομείο.

Έχω την ταπεινή γνώμη, και συγχωρέστε με εάν προσβάλω κάποιον, ότι όποιος θεωρεί ότι ενδιαφέρεται πραγματικά να λύσει το πρόβλημα της ιατρικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα κόβοντας μαχαίρι τα παραπάνω. Φυσικά, όπως ανέφερε πολύ ωραία και το μέλος heretai, αυτό στην τριτοκοσμική Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, γιατί πολύ απλά όλοι είναι μία μεγάλη κομματική / συναδελφική κ.τ.λ. παρέα. Επομένως το ζήτημα εκπαίδευση των νέων ιατρών δεν είναι επί της αρχής θέμα κυβέρνησης. Είναι θέμα σάπιων δομών του ΕΣΥ, υψηλότατου επιπέδου, που κανείς δεν θέλει να αγγίξει επί της ουσίας.

22 ώρες πριν, heretai said:

Να θέλουμε γιατρούς υπαλλήλους με υπαλληλικούς μισθούς, υπαλληλική προσφορά και υπαλληλικό καθηκοντολόγιο,

σε ένα υπαλληλικό σύστημα επί του οποίου ο γιιατρός δε μπορεί να επενργήσει αλλά εντέλλεται 
και όταν έρχεται η ώρα της ιατρικής ευθύνης,
εκεί ο γιατρός να αντιμετωπίζεται λες και ιδιωτεύει , ακόμα κι όταν σε ένα ιατρικό σφάλμα υποκρύπτονται συστημικά προβλήματα

+++

Οι νέοι γιατροί, και κυρίως οι ειδικευόμενοι, και ακόμα κυριότερα όσοι εργάζονται στα περιφερικά νοσοκομεία, αποτελούν διαχροινικά υπόλογοι των συστηματικών προβλημάτων του ελληνικού ΕΣΥ, τα οποία σχεδόν πάντα υποκρύπτονται κάτω από το λεγόμενο "ιατρικό σφάλμα".

Ότι και εάν συμβεί, διώκεται ο γιατρός. Καθυστέρησε το ΕΚΑΒ και πέθανε ο ασθενής πρωτού προλάβει να διακομιστεί σε μεγαλύτερο νοσοκομείο;; Κανείς δεν θα διωχθεί / καταδικαστεί για την έλλειψη των ασθενοφόρων, αλλά θα φταίει ο γιατρός που έτυχε να εφημερεύει εκείνη την ημέρα για τη μη έγκαιρη διακομιδή. Έλλειψη υλικών στα ΤΕΠ;; Κανείς δεν θα διωχθεί / καταδικαστεί για την έλλειψη των υλικών, αλλά ο γιατρός οφείλει να κάνει τη δουλειά του όπως μπορεί, ακόμα και με πατέντες. Επαρχιακό νοσοκομείο χωρίς να εφημερεύει π.χ.  χειρουργός και θάνατος ασθενή από π.χ. διάτρηση εντέρου;; Κανείς δεν θα διωχθεί / καταδικαστεί για την αμέλεια επάνδρωσης του νοσοκομείου με γιατρούς της αντίστοιχης ειδικότητας, θα διωχθεί όμως ο γιατρός που έτυχε να εφημερεύει εκείνη την ημέρα στα ΤΕΠ (αγροτικός ή γενικός γιατρός ή παθολόγος) που δεν διακόμισε έγκαιρα τον/την ασθενή στο μεγάλο αστικό κέντρο 2 - 3εις ώρες απόσταση (σε ασθενοφόρο "κουβά" που συνήθως δεν έχει πιεσόμετρο, δεν έχει monitor, δεν έχει ΕΚΑΒίτες εξειδικευμένους διασώστες - κάποιοι είναι μόνο απλοί οδηγοί -, δεν έχει να περάσεις έναν απλό ορό κ.τ.λ.).

Υπό αυτήν την έννοια, η ειδικότητα της Ακτινολογίας ίσως έχει διαφορετική καθημερινότητα από την αντίστοιχη των κλινικών ειδικοτήτων. Όμως, σίγουρα πιστεύω ότι και εκεί υπάρχουν τα αντίστοιχα ασυμβίβαστα για τα οποία καλείται ο ειδικευόμενος και ο νέος (ή και παλαιότερος) γιατρός να βγάλει το φίδι από την τρύπα για να ανεπάρκειες του ίδιου του συστήματος, για τις οποίες ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ, δεν λογοδοτούν οι αντίστοιχοι διοικητικοί υπάλληλοί, αλλά ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ, το μπαλάκι πέφτει στον γιατρό. Δεν γίνεται όμως έτσι. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι.

22 ώρες πριν, heretai said:

Προς το παρόν το σύστημα δρέπει τις δάφνες του ιατρικού πληθωρισμού των παρελθόντων ετών,

και στρατολογεί δυναμικό από τα έτοιμα,
θα πάρει κάποια χρόνια αλλά θα έρθει η ώρα που θα συμβεί στην Ελλάδα αυτό που συνέβη στο εξωτερικό:
κανείς δε θα θέλει να ακολοθήσει την ιατρική σταδιοδρομία ακόμα κι αν το θέλει
κι ο λόγος πολύ απλά θα είναι ότι το βάρος θα είναι ασηκωτο.

Για τους λόγους αυτούς, νομίζω ότι η παραπάνω παράθεση από τα όσα σχολίασε το μέλος heretai με εκφράζει απόλυτα ως κατακλείδα για τον δικό μου σχολιασμό. Είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι εάν συνεχίσει έτσι η κατάσταση στην Ελλάδα, το να ακολουθήσεις ιατρική σταδιοδρομία θα είναι πραγματικά ένα βάρος ασήκωτο. Τουλάχιστον για όσους θελήσουν να μείνουν για να ασκήσουν την ιατρική εντός συνόρων.

Τροποποιήθηκε 18 Ιανουαρίου 2021 από mihiatrik
Προσθήκη πληροφοριών

[Λουκάς Δαγδηλέλης]

On 17/1/2021 at 11:29 ΜΜ, heretai said:

Δεν έχει νόημα να πουμε πολλά γιατί και δεν θα αλλάξει τίποτε αλλά και γιατί θα έπρεπε να ξεβολευτούν λογής συμφέροντα.
Δεν πρόκειται να συμβεί καμία αλλαγή και για το λόγο ότι το κομματικό σύστημα λειτουργεί με την ψευδαίσθηση ότι ελέγχει την κατάσταση.
Υπάρχουν και οι κομματικοί στις κατάλληλες θέσεις, αλλά και δεν έχει έρθει η ώρα της απόλυτης κρίσης.

Υπάρχουν σημάδια αλλά είτε τα αγνοούμε είτε αρνούμαστε την πραγματικότητα.
Η οποία πραγματικότητα είναι πως το σύστημα δεν είναι βιώσιμο και είναι θνησιγενές με το να συμπιέζει, στο βαθμό αυτόν που ήδη το κάνει, το κόστος της ιατρικής εργασίας. Την ίδια ώρα που επιτρέπει την αποθησαύριση παραϊατρικών συμφερόντων ακριβώς πάνω στην πλάτη της ιατιρκής.
Δεν ξέρω αν υπάρχει επίγνωση στα κλιμάκια που λαμβάνουν τις αποφάσεις, αλλά στο χώρο των νέων γιατρών υπάρχει απογοήτευση, δυστυχία, αγανάκτηση, δυσκολία για επιβίωση.

Τα σημάδια τα βλέπετε με τα κύματα φυγής από την Ελλάδα
αλλά τα βλέπετε κι από τη χρεωκοπία ανάλογων συστημάτων της δυτικής Ευρώπης: προηγμένα συστήματα που τα μνημονεύουμε, τα θεωρούμε πρότυπα μίμηση αλλά έφτασαν να είναι ανίκανα να ανανεώσουν το ιατρικό δυναμικό τους, με αποτελεσμα να καταφεύγουν σε εισαγωγές γιατρών από τρίτες χώρες.

Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες πως το όλο σύστημα δε μπορεί να συντηρήσει και να ανατροφοδοτήσει τον εαυτο του.
Είναι στα όρια της κατάρρευσης τόσο για το ίδιο το σύστημα όσο και για τους γιατρούς. Όχι μόνο το ΕΣΥ με τη στενή έννοια αλλά το σύνολο του χώρου της ιατρικής με τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά σε κρατικό και διωτικό τομέα.

Η ουσία είναι ότι η χώρα όχι μόνο δεν επενδύει στο ιατρικό δυναμικό που είναι εκείνο το οποίο κατ'εξοχήν παράγει την υγεία, αλλά το στοχοποιεί, το απομυζεί, το εξοντωνει το απαξιώνει και το απωθεί.
Και δεν έχει κανένα πρόβλημα η χώρα να επενδύει την ίδια στιγμή σε άσχετο κεφάλαιο (όπως είναι το κύκλωμα του φαρμάκου) που στην τελική δεν επιστρέφει προστιθέμενη αξία στο σύστημα εκτός από τραπεζικούς λογαριασμούς που αυξάνουν.

Πιθανολογώ πως οι παλιές γενιές γιατρών αιθεροβατούν στις αλλοτινές καλές εποχές κατά τις οποίες ανδρώθηκαν επαγγελματικά.
Εποχές όμως που έχουν παρέλθει και δεν έχουν σχέση με το σήμερα.
Γι' αυτό και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα και επιμένουν σε εξοντωτικές πολιτικές εναντίον του ιατρικού κλάδου.

Η πραγματικότητα  την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν οι νεοι γιατροί είναι ότι αφενός η σταδιοδρομία έχει φτάσει να λειτουργεί με ένα ασφυκτικό πλαίσιο από την αποφοίτηση μέχρι τη συνταξιοδότηση, αφετέρου η εικόνα της αγοράς εργασίας και των εργασιακων συνθηκών πιέζει τους γιατρούς στα όρια των ανθρώπινων αντοχών.

Η οικονομική ελευθερία στο χώρο της υγείας είναι περιορισμένη στη χώρα μας, οπότε το κράτος έχει τον πρώτο και καθοριστικό λόγο: κάθε εξοικονόμηση στον προϋπολογισμό υγείας έχει μόνιμο και αποκλειστικό στόχο το γιατρό.
Και μονίμως κάποιοι άλλοι κάνουν πάρτυ.

Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κάποιος; Από το παράδειγμα με το αγροτικό, ή από  τις συμβάσεις του ΕΟΠΥΥ;

Να πάρουμε έστω την ιατρική ειδικότητα μια και αναφέρθηκε, με τον ειδικευόμενο όμηρο σε ένα νομικό πλαίσιο που τον χρησιμοποιεί όσο για να καλύπτει τρύπες του ΕΣΥ αντί για να παρέχει την οφειλόμενη εκπαίδευση;
Ποιές δικλείδες λχ παρέχει το σύστημα ώστε η ιεραρχία να υποχρεώνεται σε ποιοτική εκπαίδευση προς τον ειδικευόμενο;
Τουναντίον ακριβώς η λογική του συστήματος είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, τέτοια που να χωρούν οι αυθαιρεσίες των ανωτέρων για να εξυπηρετούνται μεταξύ άλλων τα κενά του ΕΣΥ.

Με την απασχολησιμότητα, τους μισθούς, τις εργασιακές συνθήκες, την απαιτητική σταδιοδρομία, την εργασιακή ανασφάλεια,την ηθική απαξίωση κλπ.
ασχολείται κανείς; Αντί να διορθώνουν τα πράγματα, γίνονται όλο πιο ασφυκτικά

Πχ τί είναι οι στρατιές των συμβασιούχων γιατρών του ΕΣΥ: ένα σύστημα εργασιακής ανασφάλειας και ομηρίας. Μπορεί να το διατηρούμε επί σκοπώ  για διάφορους λόγους ανάμεσα στους οποίους λέει είναι και η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας, αλλά δεν παύει να λειτουργεί ασφυκτικά στον προγραμματισμό ζωής ανθρώπων επαγγελματιών υγείας.

(Επί τη ευκαιρία τους λέμε επικουρικούς (sic), γιατί από τότε που κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι προσλήψεις συμβασιούχων στο δημόσιο
δεν επιτρέπεται να τους λέμε συμβασιούχους και εκείνοι να καλύπτουν πάγιες και διαρκείες ανάγκες.)

Μήπως υπάρχουν καλές και κακές κυβερνήσεις; Πχ επί Σύριζα που κόπτεται για τα δίκαια των εργαζομένων και την κρατική ήλογική λειτουργίας της οικονομίας
δεν είναι που ιδιωτικοποιήθηκε η υπαλληλική ιατρική ευθύνη στο ΕΣΥ;
Να θέλουμε γιατρούς υπαλλήλους με υπαλληλικούς μισθούς, υπαλληλική προσφορά και υπαλληλικό καθηκοντολόγιο, σε ένα υπαλληλικό σύστημα επί του οποίου ο γιιατρός δε μπορεί να επενεργήσει αλλά εντέλλεται και όταν έρχεται η ώρα της ιατρικής ευθύνης, εκεί ο γιατρός να αντιμετωπίζεται λες και ιδιωτεύει, ακόμα κι όταν σε ένα ιατρικό σφάλμα υποκρύπτονται συστημικά προβλήματα. 

Ή πού φωνασκούμε για την ιδιωτικοποίηση του χώρου της Υγείας με το κράτος ήδη να ελέγχει άμεσα και έμμεσα το μεγάλο κομμάτι της πίτας των ιατρικών υπηρεσιών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα τόσες δεκαετίες και δεν έχουμε μιλήσει και ποτέ που μέσα στα νοσοκομεία ιδιωτεύουν αποκλειστικές με παχυλά και μαύρα εισοδήματα, ή που έξω από τα νοσοκομεία τη διαχείριση των πόρων των ταμείων στο χώρο του φαρμάκου τον αναθέτουμε σε όλο το εύρος της αλυσίδας σε ιδιωτικά συμφέροντα (ιδιωτικά φαρμακεία, ιδιωτικές φαρμακαποθήκες, ιδιωτικές φαρμακευτικές κλπ).
Και φυσικά επανερχόμαστε κάθε τόσο με πολιτικές που διαχρονικά φροντίζουν να συμπιέζουν τις ιατρικές αμοιβές σε δημοσιο και ιδιωτικό τομέα
(δε θα μπω στον κόπο να αριθμήσω, δε θα τελειώνουμε και θα αδικήσω την αλήθεια).

Πώς περιμένετε να μπορεί να ζήσει ένας γιατρός;

Πηραμε κι άλλα μέτρα που αποσκοπούν στην συμπίεση του κόστους παροχής ιατρικών υπηρεσιών - όπως νομιμοποιήσαμε την αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος από μη ιατρούς (πχ στα φαρμακεία) αντί να την ελέγξουμε
προχωρήσαμε χωρίς δισταγμό στο πλήρες άνοιγμα του ιατρικού επαγγέλματος (που όμως δεν το προχωρήσαμε στο επάγγελμα του φαρμακοποιού) κοκ- 
τις υποχρεώσεις όμως και την ευθύνη τις διατηρήσαμε για τους γιατρούς
(στην καλύτερη αυτό λέγεται αθεμιτος ανταγωνισμός, στη χειρότερη συνθήκες επαγγεματικής εξόντωσης).

Μια κει μιλάμε για εργαστηριακή ειδκότητα όπως αυτή της Ακτινολογίας,
πώς θα επιβιωσει ένας Ακτινολόγος;

Υποτίθεται το Συνταγμα προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία, αλλά με ένα κρατικό τομέα που ανταγωνίζεται την ιδιώτευση λειτουργώντας με πεπερασμένο αριθμό γιατρών και αναλαμβάνοντας τη μερίδα του λέοντος των ιατρικών υπηρεσιών στη χώρα, με ποιόν ακριβώς τρόπο ένας γιατρός θα μπορεί να επιβιώσει αν δεν είναι εργαζόμενος στο ΕΣΥ ή συμβεβλημένος με το κράτος;
Με το κράτος που εκτός από επιχειρηματίας υγείας, είναι και νομοθέτης;

Η ιατρική είναι ίσως στη χώρα η μόνη περίπτωση κλάδου που κανείς τρίτος δεν ευαισθητοποιείται για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στον ιδιωτικό τομέα πώς θα επιβιώσει ένας ακτινολόγος είτε ως αυτοαπαχολούμενος είτε ως εργαζόμενος σε ιδιωτικό κέντρο; Οι ιατρικές υπηρεσίες υποκοστολογούνται συστηματικά με ρύθμιση της αγοράς από το κράτος και ένας ακτινολόγος είναι δύσκολο τόσο να επενδύσει σε δική του επιχείρηση με τα όποια πολλά κεφάλαια που απαιτούνται
όσο και αυτά τα κεφάλαια να επιστρέψουν όχι κέρδος αλλά έστω το κόατος της επένδυσης. 

Όλα τα κόμματα αρνήθηκαν το άνοιγμα του επαγγέλματος του φαρμακοποιού που θα δημιουργούσε αλυσίδες φαρμακείων. Τα ίδια κόμματα έχουν δεκαετίες επιτρεψει το άνοιγμα του επαγγέλματος του γιατρού και τις αλυσίδες διαγνωστικών. Μετά χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα που είναι ολιγοπωλιακή η αγορά .

Και σα να μην έφτανε που ήταν ήδη αυτή η κατάσταση επιτράπηκε ακόμα και η πλειοψηφική συμμετοχή μη γιατρών σε ιατρεία και ιατρικές μονάδες. Για την ανάλογη ρύθμιση στην περίπτωση των φαρμακείων, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος έδωσε μάχη να μην περάσει. Να μην καταλαβαίνετε πως αυτό δημιουργεί ολιγοπωλιακές καταστάσεις στον ιατρικό χώρο και προλεταριοποίηση του κλάδου;

Λοιπόν, προς το παρόν το σύστημα δρέπει τις δάφνες του ιατρικού πληθωρισμού των παρελθόντων ετών και στρατολογεί δυναμικό από τα έτοιμα,θα πάρει κάποια χρόνια αλλά θα έρθει η ώρα που θα συμβεί στην Ελλάδα αυτό που συνέβη στο εξωτερικό: κανείς δε θα θέλει να ακολοθήσει την ιατρική σταδιοδρομία ακόμα κι αν το θέλει κι ο λόγος πολύ απλά θα είναι ότι το βάρος θα είναι ασηκωτο.

Τσιράκια κομμάτων και συμφερόντων θα υπάρχουν παντού και πάντα.
Πρώτοι και καλύτεροι θα βρεθούν συνάδελφοι που με το αντάλλαγμα του διορισμού θα εξασφαλίσουν την καμπούρα τους για να υποστηρίζουν το κόμμα σε βάρος των συναδέλφων που είτε είναι στην απόλυτη ανέχεια είτε μεταναστευουν.
Καταλάβετε ότι για τα αδιέξοδα του ιατρικού εξανδραποδισμού, κάποια στιγμή θα έρθει κι ο λογαριασμός.

 

Ο συνάδελφος mihiatrik παράθεσε τις πολιτικές που οδήγησαν στην κατάσταση της φυγής των νέων ιατρών. 

Ως μέλος του ΔΣ της Ενωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης και μέσα απο την πολιτική συζήτηση και τα βιώματα μου, δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω στα σημεία του σχολιασμού του. Ένιωσα κι εγώ τη διαρκή αντιπαράθεση ανάμεσα στους νέους γιατρούς -υπήρξα νέος γιατρός κι εγω όσο κι αν υποννοείται ότι εντάσσομαι πλέον στο απονευρωμένο κομμάτι των παλιών στελεχών του ΕΣΥ-και το διευθυντοκεντρικό και καθηγητοκεντρικό σύστημα και έδρασα διαχρονικά διεκδικώντας τις αλλαγές που θα δώσουν πνοή στο Σύστημα Υγείας με την συμμετοχή νέων γιατρών και επικράτηση συλλογικών και συνεργατικών πρακτικών.  Υποστελέχωση, αναξιοκρατία, Ιεραρχικός εξουσιασμός και άλλες παθολογίες συγκρουόμενες με την ανανέωση και τις ανάγκες της κοινωνίας, χαρακτήριζαν διαρκώς τις εναλλαγές κυβερνήσεων και οι οποίες με έβρισκαν προσωπικά όπως και αρκετών άλλων συναδέλφων αντίθετο. 

Ομως ο συνάδελφος mihiatrik δεν μπήκε στον κόπο να παραθέσει -έστω επιγραμματικά- τις προτάσεις του και τις δράσεις του για την πορεία προς μια υγιή αναδόμηση του Συστήματος. 

Η άλλη μου ένσταση-αν το προσέλαβα σωστά- είναι προς την πολλαπλώς επαναλαμβανόμενη ιατροκεντρικότητα του Συστήματος την οποία με κάποιον τρόπο υπερασπίζεται παραπονούμενος για την υποβάθμιση των ιατρών. Αποψη μου είναι ότι ένα σύστημα δεν είναι ιδιωτικό ιατρείο και δεν μπορεί να λειτουργήσει με ετεροβαρή αναφορά μόνο στον ρόλο του ιατρού και τις δικές του προτεραιότητες (ρόλου, αμοιβών, ενεργειών). 
Οι ιατροί βρίσκονται στην κατάσταση αμοιβών και ρόλων διότι -πάντα κατα την προσωπική μου εμπειρία και εκτίμηση-δεν ενδιαφέρθηκαν να βρούν κοινωνικά "υγιείς" προσανατολισμούς, δεν αναζήτησαν συμμαχίες τόσο εντός όσο και εκτός του ιατρικού επαγγέλματος δηλαδή στην κοινωνία. Αντίθετα, προσανατολίσθηκαν στην οικονομία της αγοράς και μάλιστα σε ένα κάκιστο μοντέλο προσωπικού θησαυρισμού. 

Οσο αφορά την διάθεση και την δυνατότητα αλλαγών σε κεντρικό επίπεδο (όπου είχα και την πρόσφατη συμμετοχή με ρόλο) θα συμφωνήσω ότι σε κάθε ευκαιρία, πρόταση και προσπάθεια αλλαγών απο το κατεστημένο προκύπτουν , αναδύονται και ενεργοποιούνται αντιδραστικές ομάδες και άτομα, με σύμπνοια και αγαστή συνεργασία. Διευθυντάδες, Καθηγητάδες και συστημικοί ταγοί φρενάρουν , απογοητεύουν και ελέγχουν τις πλειοψηφίες και απαξιώνουν προτάσεις. Αυτό βίωσα κι εγώ προσωπικά και προσπάθησα ανεπιτυχώς να διεμβολίσω.  

Η παράθεση τέλος των αιτιάσεων των διαπιστώσεων μου, είχε σκοπό να διεγείρει προβληματισμούς και αντιδράσεις. Οχι απλώς διαπιστώσεις που ναι μεν είναι σε ρεαλιστικό προσανατολισμό, αλλά δεν φαίνεται να συγκινούν το μεγάλο κριτικό πλήθος ιατρών ή υποψηφίων ιατρών. 

Το φάρμακο, η μαύρη αγορά, η διαπλοκή και η κομματική φωλίτσα θα υπάρχουν πάντα, γιατί ακριβώς υπάρχει η απληστία, ο ατομισμός και η αναξιοκρατία. 

Ζητώ συγνώμη αν διεύρυνα τη συζήτηση, αλλά ξεκίνησα με ένα συνταγμένο προβληματισμό και αναγκαστικά έπρεπε να δώσω σημεία των ταυτοτικών μου απόψεων. 

Ευχαριστώ 

 

 

 

 

[Dr. Stress]

On 16/1/2021 at 8:10 ΠΜ, Λουκάς Δαγδηλέλης said:

Ονομάζομαι Λ. Δαγδηλέλης και υπηρετώ κοντα 28 χρόνια στο Νοσοκομείο "Γ.Παπανικολάου" ως ειδικός Ακτινολόγος.  Διαπιστώνω ότι η επιλογή της Ακτινολογίας ως ειδικότητα έχει μειωθεί τα τελευταία τουλάχιστο τρία χρόνια. Αναζητώ λοιπόν τα αίτια αυτής της μείωσέης σε συζητήσεις με συναδέλφους ειδικούς και ειδικευόμενους στο δικό μου νοσοκομείο, αλλά και σε άλλα της Ελλάδος. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να συζητήσω με φοιτητές της Ιατρικής παρα μόνο μία φορά. Η  απόψεις που συγκέντρωσα εντάσσονται στις παρακάτω κατηγορίες: α) Εργαστηριακή Ειδικότητα η οποία χρειάζεται μεγάλο κεφάλαιο για στήσιμο ιδιωτικού εργαστηρίου κόντρα στους καρχαρίες του ιδιωτικού, β) Εργαστηριακή Ειδικότητα , άρα εξαρτημένη απο άλλες ειδικότητες, τόσο για πελατεία, όσο και για δράση και πρωτοβουλία εντός νοσοκομειακού περιβάλλοντος, γ) ο Ακτινολόγος είναι  ένας "αφανής" ιατρός ανάμεσα στις υπόλοιπες ειδικότητες, δ) είναι δύσκολη ειδικότητα αφού πρέπει να γνωρίζεις όλη την παθολογία όλων των ειδικοτήτων, ε) αποχώρηση των ιατρών για ειδικότητα εκτός Ελλάδας, όπως και με άλλες ειδικότητες.

Η άποψη (α) είναι ρεαλιστική. Αφορά το 60-70 των ειδικών ακτινολόγων οι οποίοι εργάζονται με εξαρτημένη κυρίως σχέση (υπάλληλοι) ή με ελεύθερου επαγγελματία (μπλοκάκι) σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Το αξιοσημείωτο σ αυτή την περίπτωση είναι πως ακριβώς επειδή σε αυτή την ειδικότητα λείπουν οι ειδικευμένοι και επειδή τα μεγάλα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα έχουν ανθίσει σε μεγάλο βαθμό, οι ακτινολόγοι που δουλεύουν εκεί καταφέρνουν και ανεβάζουν το κασέ τους. Ενδεικτικές αμοιβές απο 2500 εως 5000 ευρώ προ φόρων και κρατήσεων.

Η άποψη (β) έχει ρεαλιστικά στοιχεία, αλλά το τοπίο αλλάζει άρδην. Οι νέοι Ακτινολόγοι εξειδικεύονται σε συστήματα, είναι (αν το θέλουν) καλά καταρτισμένοι στις ιατρικές ειδικότητες και η γνώμη τους υπολογίζεται πλέον ως σημαντικού συνεργάτη των υπολοίπων ειδικοτήτων. Ολο και περισσότερες διαγνώσεις και θεραπείες εξαρτώνται απόλυτα απο τα ευρήματα των ακτινολόγων. Ακτινολόγοι συμμετέχουν σε ογκολογικά συμβούλια. Ακτινολόγοι Επεμβατικοί δίνουν λύσεις σε αυξανόμενα πεδία παθήσεων.

Η άποψη (γ) είναι αβάσιμη. Τόσο απο βιώματα ιδιωτών, όσο και απο νοσοκομειακων ακτινολόγων, φαίνετε ότι αυτό εχει αλλάξει επίσης δραματικά. Οι ασθενείς ζητούν να συζητήσουν με τον ακτινολόγο, εμπιστεύονται την άποψη του διότι είναι αντικειμενική, βασιζόμενη σε αποδείξεις. Ειδικά στην υπόλοιπη Ευρώπη με βάση κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ακτινολογικής Εταιρείας αυτό φαίνεται ότι είναι στους στόχους της ειδικότητας. Η συνομιλία με τον ασθενή (λήψη ιστορικού, άλλες εξετάσεις κλπ) έχει καθιερωθεί στην καθημερινή πρακτική.

Η άποψη (δ) έχει ακουστεί απο φοιτητές. Βασιζόμενος στην πορεία μου στην ειδικότητα θα συμφωνήσω μαζί τους και μ αυτό θα ενισχύσω την άποψη της βαρύνουσας ειδικότητας. Στα 30 σχεδόν χρόνια που ασκώ την ειδικότητα είδα πολλά να αλλάζουν και μάλιστα δραματικά. Νέες εξειδικευμένες μέθοδοι όπως εξελιγμένοι υπερηχογράφοι, αξονικοί τομογράφοι, μαγνητική τομογραφία, ψηφιακή ακτινογραφία, γνώσεις πληροφορικού περιβάλλοντος, είναι μόνο λίγες απο τις σημαντικές αλλαγές οι οποίες απαιτούν λεπτομερή διάγνωση και εξειδικευμένες πληροφορίες απο τον ακτινολόγο, ακριβώς γιατί υπάρχουν οι δυνατότητες. Διάμεσοι νόσοι πνευμόνων, αγγειογραφικές τεχνικές υπερήχων, αξονικού και μαγνητικού τομογράφου, υψηλη διακριτικότητα, επεμβατικές τεχνικές και τέλος απεικόνιση με μοριακές και υβριδικές μεθόδους (PET CT MRI) θέτουν τον πήχη υψηλά και προσέξτε-ΣΤΑ ΠΕΔΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΩΝ. Δηλαδή ο σύγχρονος ακτινολόγος απαιτείται να κατέχει γνώσεις απο όλες τις παθολογικές και χειρουργικές ειδικότητες (απο τους οφθαλμικούς κόγχους έως τα δάκτυλα των ποδιών, όπως γραφικά συνηθίζω να λέω στους ειδικευόμενους μου). Αυτή είναι η ευλογία και η δυσκολία για την ειδικότητα σήμερα.

Η άποψη (ε) αφορά όλες τις ειδικότητες. Είναι η κατάρα της χώρας που διώχνει τα παιδιά της και μάλιστα τα πιο ικανά και αυτά που θα φέρουν τις αλλαγές στην κοινωνία της. Δεν αφορά την ειδικότητα της ακτινολογίας αλλά όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Αφορά τους φιλόδοξους με την καλή έννοια νέους γιατρούς οι οποίοι ασφυκτιούν στο ανελεύθερο και μισαλλόδοξο περιβάλλον της άσκησης της ιατρικής στη χώρα.

Συμμετείχα για 2 έτη στην επιτροπή του ΚΕΣΥ (Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας), όπου μαζί με άλλους συναδέλφους προσπαθήσαμε να αναδιαμορφώσουμε τα πεδία εκπαίδευσης, τους τρόπους εκπαίδευσης και την συνεχιζόμενη εκπαίδευση στην ειδικότητα, με σκοπό να ομοιογενοποιηθεί μέσω ελάχιστα απαιτούμενων standards η εκπαίδευση στην ειδικότητα. Η διαδικασία σταμάτησε από την σημερινή κυβέρνηση και δεν διακρίνεται πρόθεση επανεκκίνησης. Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως και βασικά πολιτικό, μη παραγνωρίζοντας τις τοπικές και ατομικές παρεκκλίσεις (κέντρο-περιφέρεια, κομβικά άτομα, όραμα). Με την ύπαρξη όμως ενός λειτουργικού συστήματος, τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού και οργάνωσης , όσο και ελέγχου υλοποίησης, ευελπιστώ βάσιμα ότι θα αμβλύνει σε σημαντικό βαθμό τις ανομοιογένειες προς τα υψηλότερα επίπεδα.

 Συναδελφικά
 

Λ. Δαγδηλέλης

Καλησπέρα σας,

Ως φοιτητής Ιατρικής στο Α.Π.Θ που σε δύο χρόνια θα χρειαστεί να δηλώσει ειδικότητα και με αρκετό ενδιαφέρον για την Ακτινολογία θα σας αναφέρω τους βασικότερους προβληματισμούς μου:

α) Η εργασιακή πραγματικότητα. Η αδυναμία για αυτόνομη ιδιωτικοποίηση σε συνδυασμό με τις ελάχιστες προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, θα οδηγήσει όπως αναφέρατε τους περισσότερους να εργαστούν ως υπάλληλοι για ένα αφεντικό/επιχειρηματία που συνήθως δεν έχει καμία σχέση με την Ιατρική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

β) Διαβάζοντας αρκετά ξενόγλωσσα forum βλέπω πως υπάρχει μια ανησυχία για την επίδραση που θα έχει η τεχνητή νοημοσύνη στην δουλειά του Ακτινολόγου. Βεβαίως ο Ιατρός δεν αντικαθίσταται και βεβαίως θα χρειαστεί μάλλον πολλά χρόνια για να φτάσουμε σε σημείο που ο υπολογιστής θα βάζει διάγνωση, ωστόσο μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά την γεωμετρική πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης; Έχει ήδη ακουστεί η φράση "stop training Radiologists now".

Αν μου επιτρέπετε θα ήθελα να "εκμεταλλευτώ" την εμπειρία σας και να ζητήσω την άποψη σας σχετικά με το β.

Σας ευχαριστώ πολύ

[dromeas1]

Θα ηθελα να προσθεσω και το πόσο αφανής είναι ο ακτινοδιαγνώστης.

Αν κάποιος πάθει κάταγμα θα ασχοληθεί με τον ακτινοδιαγνώστη; Πιο πολλή επαφή θα έχει με τον τεχνολόγο και στη συνέχεια με τον ορθοπεδικό.

Αν κάποιος χρειαστεί παρακέντηση θυρεοειδούς από κυτταρολόγο με καθοδήγηση υπερήχου, ο γιατρος θα είναι ένας (ο κυτταρολόγος) και θα έχει και έναν τυπο μαζι του (τον ακτινοδιαγνώση) αν καταλάβει οτι ειναι και γιατρος.

Το ότι δεν εχει την "προσοχή" του ασθενούς είναι γεγονός. Πάντα την προσοχή την έχει ο κλινικός ή ο χειρουργός. Οι μικροβιολόγοι (που πια πρεπει να τους λεμε βιοπαθολόγους γιατι δεν ειναι μονο για μικροβια, εχουμε το προνόμιο να εχουμε μια ειδικοτητα για οτιδηποτε κολυμπαει στο αιμα) έχουν καποια αναγνωριση; Ένα αιμα σου παίρνουν και μετα ερχεται ο χειρουργος και σου λέει "επεσε ο θυρεοειδής θα χειρουργηθείς".

Θελω να πω αν μας πειραζει η μη αναγνωρισιμότητα υπαρχουν και πιο "ρηγμενες" ειδικοτητες. Οι αναισθησιολόγοι τι να πουν; Που αν παει καλα η επεμβαση συγχαίρουν τον χειρουργό, αν δεν παει καλα τον ξεκανε ο αναισθησιολόγος. Και εχει τρελη ευθυνη.

Καταλήγοντας, την ειδικοτητα τη διαλεγουμε για να γινουμε ντιβες; Εχει τοση σημασια αν το αναγνωριζει ο ασθενής η απλα αρκεί να υπηρετουμε τον ασθενη; Γιατι η γιαγιά που εσπασε το ισχίο της περιμένουμε να καταλάβει ολα αυτα; 1 γιατρο και 5 νοσοκομες καταλαβαινει.